hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.167
- Likes
- 14.538
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
“Να προσέχεις τις παρέες που κάνεις” ήταν παιδιόθεν η γονεϊκή νουθεσία.
Κι εγώ ως γόνος τυπικής αστικής οικογένειας την τηρούσα με σχολαστική ευλάβεια.
Μέχρις ότου η μοίρα το έφερε σε όψιμη ηλικία να μπλέξω με κάτι τύπους σ’ένα ταξιδιωτικό φόρουμ που δουλειά άλλη δεν είχανε παρά να κάνουνε ταξίδια κι έτσι τα μυαλά μου να παίρνουνε αέρα και δη σε χαλεπούς οικονομικά καιρούς. Κι έτσι η νουθεσία πήγε περίπατο…
Διότι εν έτη 2012 εν μέσω βαθύτατης κρίσης, αντί να πάρω το αντίσκηνό μου και να στρατοπεδεύσω σε καμιά ερημική παραλία του Αιγαίου ως πρωτόπλαστος τρώγοντας καρπούζι και ψωμοτύρι, εγώ βρέθηκα στην γαλλική ύπαιθρο να θαυμάζω τα χιλιόχρονα χωριά του νότου της Γαλλίας και να γεύομαι confit de canard συνοδεία λίτρων υπέροχου κρασιού και Perrier για χώνεψη. Ομολογώ ανερυθρίαστα ότι η επιστροφή στα πάτρια εδάφη με διαφύλαξε από σίγουρο χρόνιο αλκοολισμό.
Και επί τη ευκαιρία το καταγγέλω δημόσια, ότι κυρίως η ιστορία και οι παραινέσεις του φίλτατου Traveller κι αφετέρου η airfrance που εγκαινίασε σε ιδιαίτερα δελεαστικές τιμές απευθείας πτήσεις για Τουλούζη, ήταν οι αφορμές γι’αυτό το ταξίδι.
Με δεδομένο τις συμβουλές του συμφορουμίτη μας, σχεδίασα επί χάρτου μια παρόμοια περιήγηση αλλά με έμφαση σ’αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν «τα ωραιότερα χωριά της Γαλλίας». Όπου ανακηρυγμένο πιό όμορφο χωριό στη περιοχή, εκεί κι εγώ. Κι ομολογουμένως η περιοχή του Perigord (γνωστότερη ως Dordogne από το ομώνυμο ποτάμι) και οι γειτονικές της που απλώνονται ως την Τουλούζη, είναι ιδιαιτέρως γοητευτικές και δίνω χίλια δίκια σε όσους εξαντλούν τα κοσμητικά επίθετα περιγράφοντας τις ταξιδιωτικές τους εμπειρίες εκεί. Μόνη παραφωνία εντυπώσεων η μονοήμερη εκδρομή σφήνα στο Πριγκηπάτο της Ανδόρρας....
Επειδή τη γλαφυρότητα της ιστορίας «La vie en rose a Dordogne” (αν δεν την έχετε διαβάσει ακόμα να το κάνετε) δεν μπορώ ως ροζ γουρούνι να την ξεπεράσω, θα αρκεστώ σε φωτογραφικό και άλλο οπτικό υλικό ως τροφή κυρίως για την αίσθηση της όρασης, συνοδευόμενο από πληροφορίες/εντυπώσεις χρηστικές και μη , σαν παρακαταθήκη για όποιον αποφασίσει στο μέλλον κάποιο ανάλογο ταξίδι (χωρίς να διεκδικώ να υποκαταστήσω το διαδίκτυο που βρίθει πληροφοριών).
Kαι θα ξεκινήσω από τα πρακτικά που αν και βαρετά για κάποιους εγώ θεωρώ ότι αποδεικνύουν περίτρανα πώς αντιμετωπίζουν οι γάλλοι το θέμα τουρισμός στη χώρα τους. Στο τέλος αφήνω μια μοναδική περιγραφή γύρω από τη γαλλική κουζίνα που έτυχε να μου διηγηθεί ο γάλλος φίλος μου στη Τουλούζη.
Kαι γιατί να πάω εκεί mon chere porc rose?
Γιατί είναι ένα γοητευτικό ταξίδι πίσω στο χρόνο (χωρίς μπίχλα δυστυχώς).
Πώς εγκαταλείπω τα πάτρια εδάφη;
Αν έχετε το χρόνο και το κουράγιο να διαπλεύσετε την Αδριατική και να διασχίσετε την Ιταλία και την cote d’azur της Γαλλίας με το αυτοκίνητό σας, κάντε το σαν εμπειρία. Αν ο χρόνος είναι περιορισμένος τότε η απευθείας πτήση της airfrance στην Τουλούζη είναι αρκετά οικονομική (περί τα 150 ευρώ έδωσα με σχετικά εγκαιρη αγορά). Φτάνει η εταιρεία να διατηρήσει τα δρομολόγια και τις επόμενες χρονιές αναλόγως ζήτησης του γαλλικού επιβατικού κοινού γιατί μαζική επέλαση ελλήνων τουριστών κατά κεί δεν βλέπω. Η εμπειρία πτήσης με την airfrance ήταν καθόλα θετική. Καινούργια αεροπλάνα, αναχωρήσεις αφίξεις στην ώρα τους, ευγενέστατο προσωπικό, στο σαντουιτσάκι μια μικρή ένσταση (ως γουρούνι) αλλά η προσφορά κρασιού την υποσκελίζει. ΙFE ανύπαρκτο αλλά είναι το τελευταίο για το οποίο θα γκρίνιαζα.
Και πώς θα συνεννοούμαι;
Αν οι γονείς σας δεν μερίμνησαν στα νιάτα σας να μάθετε γαλλικά και πιάνο υπάρχει ένα μικρό θέμα. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Το κλισέ ότι οι γάλλοι και να γνωρίζουν δεν μιλούν αγγλικά, δεν το συνάντησα. Άλλοι λιγότερο άλλοι περισότερο άθλια αγγλικά μιλούν γιατί δέχονται αρκετούς μη γαλλόφωνους τουρίστες. Πάντως για δική σας εξυπηρέτηση κάντε μερικά μαθήματα γαλλικών linguaphone πριν πάτε. Θα πιάσουν τόπο. Εδώ τα κατάφερα εγώ...
Πώς θα κυκλοφορώ εκεί;
Με αυτοκίνητο (αδιαπραγμάτευτα) και ει δυνατόν πετρελαιοκίνητο για οικονομία καυσίμου. Όλες οι εταιρείες ενοικίασης (και σε καλές τιμές πχ 50 ευρώ/ημέρα για ολοκαίνουργιο Peugeot 208) υπάρχουν στην Τουλούζη.
Γενικά οι πόλεις και τα χωριά έχουν χώρους στάθμευσης που δεν είναι υπερβολικά ακριβοί και η χρέωση ισχύει κατά κανόνα από τις 9 το πρωί ως τις 7 το απόγευμα. Στα περισσότερα από τα χωριά οι χώροι στάθμευσης ήταν δωρεάν, με εξαίρεση τα πιο τουριστικά από αυτά (πχ Domme, Beynac, Collonges La Rouge κ.α.) με τιμή που ποικίλλει ανάλογα με το χρόνο παραμονής (γενικά 2-3 ευρώ). Σε κάποιες περιπτώσεις η οδήγηση στο ιστορικό κέντρο χωριών απαγορευόταν τις ώρες αιχμής (9πμ-7μμ)
Τα καύσιμα είναι ελαφρώς φθηνότερα από Ελλάδα, βενζινάδικα υπάρχουν αλλά σε πολλές περιπτώσεις εκτός ωραρίων είναι self service και θα χρειαστείτε οπωσδήποτε πιστωτική κάρτα (να θυμάστε το pin σας)
Τα διόδια στους αυτοκινητόδρομους έχουν διαφορετική φιλοσοφία. Εισερχόμενοι σας δίνεται αυτόματα ένα εισιτήριο το οποίο εξοφλείτε με την έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο. Η εξόφληση γίνεται σε αυτόματα μηχανηματα και με χρήση πιστωτικής κάρτας (δεν είδα κάποιον να πληρώνει μετρητά). Γενικά τα διόδια είναι λίγο τσουχτερά και για μένα δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιήσετε αυτοκινητόδρομους. Αξίζει να περιπλανηθείτε στους επαρχιακούς της γαλλικής υπαίθρου. Με τέτοιο πυκνό δίκτυο δρόμων αποκλείεται να χαθείτε (να έχετε όμως ένα πολύ καλό χάρτη ή ακόμα καλύτερα GPS). Παντού η σήμανση είναι εξαιρετική, το οδόστρωμα σε άψογη κατάσταση, Προσοχή επίσης χρειάζεται στα όρια οδήγησης γιατί κατά πως φαίνεται η γαλλική τροχαία δεν φείδεται κλήσεων.
Μποτιλιαρίσματα υπάρχουν στις μεγαλύτερες πόλεις μόνο τις ώρες αιχμής.
Από τουριστική πληροφόρηση;
Οφείλω να βγάλω το καπέλο στους γάλλους. Ακόμα και τα μικρά χωριά είχαν office de tourisme με προσωπικό πρόθυμο να σε εξυπηρετήσει. Ταμπέλες που αφορούν αξιοθέατα, ακόμα και για ξενοδοχεία ή εστιατόρια υπάρχουν παντού.
Money, money, ....money????
Ο θρίαμβος του πλαστικού χρήματος. Oι πάντες σχεδόν και για όλες τις συναλλαγές χρησιμοποιούν πιστωτικές κάρτες, ακόμα και για αγορά εισιτηρίων αστικών συγκοινωνιών ή πληρωμή διδοδίων. Ανάληψη χρημάτων μπορείτε να κάνετε από ΑΤΜ αλλά η μόνη περιπτωση να τα χρειαστείτε είναι σε ξενώνες που δεν δέχονται κάρτες ή κάποια εστιατόρια.
Γενικά τίποτα δεν θεώρησα εξωφρενικά ακριβότερο σε σχέση με την χώρα μας
Mια υποσημείωση: γενικά καταστήματα σε μικρά μέρη και δημόσιες υπηρεσίες κλείνουν 12-2μμ για το μεσημεριανό γεύμα...
Γενικά δεν νομίζω ότι οι γάλλοι σκοτώνονται και στη δουλειά....
Πού θα μείνω;
Μια αναζήτηση στο ίντερνετ να κάνετε και θα βρείτε ένα σωρό ξενοδοχεία και Β&Β σε τιμές για όλα τα βαλάντια που ξεκινουν και κάτω από τα 50 ευρώ για ένα δίκλινο δωμάτιο. Η επιλογή είναι θέμα αυστηρά προσωπικό. Η μόνη μου σύσταση είναι ότι για την πλέον τουριστική περιοχή επιλέξτε σαν βάση τη πόλη Sarlat de Caneda. Έχει στρατηγική θέση προς τα περισσότερα αξιοθέατα, είναι πανέμορφη και η μόνη όπου θα έχετε περισσότερες επιλογές για φαγητό και... διασκέδαση (όπως την εννοούν οι Γάλλοι). Στις υπόλοιπες περιοχές προτείνω γενικά διαμονή σε πόλεις (Albi, Toulouse) κυρίως γιατί διατηρούν ζωή τις βραδινές ώρες (τα χωριουδάκια νεκρώνουν μετά τις 7) αν και η γαλλική ύπαιθρος είναι γεμάτη από εξαιρετικούς ξενώνες (πχ δεν θα λέγατε όχι για διαμονή σε ένα κάστρο αν το αντέχει το πορτοφόλι σας)
Kι από φαγητό;
Α προσφιλές θέμα για ένα ροζ γουρούνι κι εδώ χωράει μεγάλη συζήτηση.
Γαλλία = υψηλή γαστρονομία.
Εστιατόρια υπάρχουν άφθονα και στα μικρότερα χωριά το πρόβλημα όμως είναι άλλο: οι ώρες λειτουργίας τους που είναι κατά κανόνα ένα δίωρο το μεσημέρι και κανά τρίωρο μετά τις 6μμ. Αν αποφασίσετε κατά την ελληνική συνήθεια να βγείτε για δείπνο μετά τις 9 το πιθανότερο είναι να φάτε τα τραπεζομάντηλα. Στα εστιατόρια που φάγαμε, διαδεδομένα είναι τα μενού, με ορεκτικό, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο σε τιμές αναλόγως του γαστριμαργικού οργίου που θέλετε να κάνετε (από 15-30 ευρώ κατ’ατομο) . Τώρα παρά την καλαίσθητη παρουσία βρήκα την κουζίνα της περιοχής μάλλον επαναλαμβανόμενη στις προτάσεις της, με τις πάπιες να έχουν υποστεί πραγματική γενοκτονία (εξ’ού και ο τίτλος της ιστορίας). Επίσης την τιμητική του έχει το φουά γκρά (πάντα μου ήταν αδιάφορο, γεγονός που χαρακτηρίστηκε ανοσιούργημα από τους γάλλους φίλους μου)
Επειδή όμως ως αμετανόητοι ταξιδιώτες θέλαμε να αξιοποιήσουμε και το τελευταίο φως της ημέρας στην περιήγηση αναγκαστήκαμε σε κάποιες περιπτώσεις να καταφύγουμε και στη λύση των σουπερμαρκετ. Να τα ζαμπόν, τα τυριά, μαγειρεμένα φαγητά και άφθονο κρασί (τα τελευταία σε απίστευτη ποικιλία και τιμές αδιανόητες για Ελλάδα…από 2,5 ευρώ το μπουκάλι). Μην θεωρήσετε ότι αποτελούσαμε την εξαίρεση. Kαι οι περισσότεροι γάλλοι αυτό έκαναν (γαλλιστί pique nique)
Για τους γάλλους η εστίαση και δη σε εορτές απαιτεί την ανάλογη επισημότητα και παρότι έχουν ολίγον καβούρια στα χέρια, δεν φείδονται εξόδων ώστε στο τραπέζι να βρίσκονται τα καλύτερα εδέσματα. Όμως αυτό γίνεται έναντι τιμήματος γι’αυτό μην εκπλαγείτε αν βρεθείτε Χριστούγεννα στη Γαλλία και λάβετε πρόσκληση για το εορτινό τραπέζι. Μαζί θα έρθει και το ραβασάκι πόσο κοστίζει η συμμετοχή σας!!!!
Πόσο λοιπόν σημαντικό είναι το γιορτινό μενού για τους γάλλους περιγράφεται γλαφυρά παρακάτω!
Μια φορά κι έναν καιρό πριν από 140 χρόνια....
...ήταν δύο γλυκά ελεφαντάκια. Τα αδελφάκια Castor και Pollux.
Η ζωή κυλούσε μονότονα στο ζωολογικό κήπο Jardin des Plantes στο Παρίσι με τα δημοφιλή ελεφαντάκια μας να μεταφέρουν στην πλάτη τους αγόγγιστα τους χαρωπούς επισκέπτες του πάρκου.
Ώσπου ένα ξημέρωμα του Σεπτέμβρη του 1870 τα πρωσσικά στρατεύματα έφθασαν στις πύλες της πόλης και ξεκίνησαν την πολιορκία της.
Η πολιορκία όμως διαρκούσε κι έτσι σώθηκαν τα τρόφιμα. Οι παριζιάνοι ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα των σύγχρονων καντονέζων πως «ότι περπατά, τρώγεται» άρχισαν να ξεκληρίζουν άλογα, γάτες και ποντίκια. Κοντά όμως στα τέλη του 1870 οι χασάπηδες της πόλης ανακάλυψαν κι άλλη πηγή πρωτεΐνης: τα ζώα του ζωολογικού πάρκου. Αντιλόπες, καμήλες, γιακ, ζέβρες θυσιάστηκαν.
Όμως ίδια τύχη επιφυλασσόταν και για τα γλυκά μας ελεφαντάκια όπως προδίδει το εντυπωσιακότατο χριστουγεννιάτικο μενού κατά την 99η ημέρα πολιορκίας από τους Πρώσσους, το οποίο παραθέτω με κύρια έμφαση στις....εξωτικές γεύσεις:
Στις σούπες και τα ορεκτικά συναντάμε:
• Γεμιστό κεφάλι γαϊδάρου
• Consommé ελέφαντα
• Καμήλα ψητή a la anglais
• Καγκουρώ στιφάδο
• Αρκούδα ψητή με σως πιπεριού
Στα κυρίως πιάτα, αν βρισκόμασταν εκεί ο ουρανίσκος μας θα...απολάμβανε εκτός των άλλων:
• Μπούτι λύκου με σως αυγοτάραχου
• Γάτα με ποντίκια(!)
• Τερίνα αντιλόπης με τρούφες
Τα επιδόρπια δεν τα σχολιάζω, στερούνται παντελώς έμπνευσης (τς τς κέικ ρυζιού με μαρμελάδα....)
Η αλήθεια είναι ότι από αναφορές, το κρέας των ελεφάντων ήταν σκληρό και λιπαρό...
Αιωνία η μνήμη τους αγαπητοί συμφορουμίτες μου!
ΥΓ Για την ιστορία οι παριζιάνοι τελικά παραδόθηκαν στους Πρώσσους στις 28 Ιανουαρίου του 1871
Κι εγώ ως γόνος τυπικής αστικής οικογένειας την τηρούσα με σχολαστική ευλάβεια.
Μέχρις ότου η μοίρα το έφερε σε όψιμη ηλικία να μπλέξω με κάτι τύπους σ’ένα ταξιδιωτικό φόρουμ που δουλειά άλλη δεν είχανε παρά να κάνουνε ταξίδια κι έτσι τα μυαλά μου να παίρνουνε αέρα και δη σε χαλεπούς οικονομικά καιρούς. Κι έτσι η νουθεσία πήγε περίπατο…
Διότι εν έτη 2012 εν μέσω βαθύτατης κρίσης, αντί να πάρω το αντίσκηνό μου και να στρατοπεδεύσω σε καμιά ερημική παραλία του Αιγαίου ως πρωτόπλαστος τρώγοντας καρπούζι και ψωμοτύρι, εγώ βρέθηκα στην γαλλική ύπαιθρο να θαυμάζω τα χιλιόχρονα χωριά του νότου της Γαλλίας και να γεύομαι confit de canard συνοδεία λίτρων υπέροχου κρασιού και Perrier για χώνεψη. Ομολογώ ανερυθρίαστα ότι η επιστροφή στα πάτρια εδάφη με διαφύλαξε από σίγουρο χρόνιο αλκοολισμό.
Και επί τη ευκαιρία το καταγγέλω δημόσια, ότι κυρίως η ιστορία και οι παραινέσεις του φίλτατου Traveller κι αφετέρου η airfrance που εγκαινίασε σε ιδιαίτερα δελεαστικές τιμές απευθείας πτήσεις για Τουλούζη, ήταν οι αφορμές γι’αυτό το ταξίδι.
Με δεδομένο τις συμβουλές του συμφορουμίτη μας, σχεδίασα επί χάρτου μια παρόμοια περιήγηση αλλά με έμφαση σ’αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν «τα ωραιότερα χωριά της Γαλλίας». Όπου ανακηρυγμένο πιό όμορφο χωριό στη περιοχή, εκεί κι εγώ. Κι ομολογουμένως η περιοχή του Perigord (γνωστότερη ως Dordogne από το ομώνυμο ποτάμι) και οι γειτονικές της που απλώνονται ως την Τουλούζη, είναι ιδιαιτέρως γοητευτικές και δίνω χίλια δίκια σε όσους εξαντλούν τα κοσμητικά επίθετα περιγράφοντας τις ταξιδιωτικές τους εμπειρίες εκεί. Μόνη παραφωνία εντυπώσεων η μονοήμερη εκδρομή σφήνα στο Πριγκηπάτο της Ανδόρρας....
Επειδή τη γλαφυρότητα της ιστορίας «La vie en rose a Dordogne” (αν δεν την έχετε διαβάσει ακόμα να το κάνετε) δεν μπορώ ως ροζ γουρούνι να την ξεπεράσω, θα αρκεστώ σε φωτογραφικό και άλλο οπτικό υλικό ως τροφή κυρίως για την αίσθηση της όρασης, συνοδευόμενο από πληροφορίες/εντυπώσεις χρηστικές και μη , σαν παρακαταθήκη για όποιον αποφασίσει στο μέλλον κάποιο ανάλογο ταξίδι (χωρίς να διεκδικώ να υποκαταστήσω το διαδίκτυο που βρίθει πληροφοριών).
Kαι θα ξεκινήσω από τα πρακτικά που αν και βαρετά για κάποιους εγώ θεωρώ ότι αποδεικνύουν περίτρανα πώς αντιμετωπίζουν οι γάλλοι το θέμα τουρισμός στη χώρα τους. Στο τέλος αφήνω μια μοναδική περιγραφή γύρω από τη γαλλική κουζίνα που έτυχε να μου διηγηθεί ο γάλλος φίλος μου στη Τουλούζη.
Kαι γιατί να πάω εκεί mon chere porc rose?
Γιατί είναι ένα γοητευτικό ταξίδι πίσω στο χρόνο (χωρίς μπίχλα δυστυχώς).
Πώς εγκαταλείπω τα πάτρια εδάφη;
Αν έχετε το χρόνο και το κουράγιο να διαπλεύσετε την Αδριατική και να διασχίσετε την Ιταλία και την cote d’azur της Γαλλίας με το αυτοκίνητό σας, κάντε το σαν εμπειρία. Αν ο χρόνος είναι περιορισμένος τότε η απευθείας πτήση της airfrance στην Τουλούζη είναι αρκετά οικονομική (περί τα 150 ευρώ έδωσα με σχετικά εγκαιρη αγορά). Φτάνει η εταιρεία να διατηρήσει τα δρομολόγια και τις επόμενες χρονιές αναλόγως ζήτησης του γαλλικού επιβατικού κοινού γιατί μαζική επέλαση ελλήνων τουριστών κατά κεί δεν βλέπω. Η εμπειρία πτήσης με την airfrance ήταν καθόλα θετική. Καινούργια αεροπλάνα, αναχωρήσεις αφίξεις στην ώρα τους, ευγενέστατο προσωπικό, στο σαντουιτσάκι μια μικρή ένσταση (ως γουρούνι) αλλά η προσφορά κρασιού την υποσκελίζει. ΙFE ανύπαρκτο αλλά είναι το τελευταίο για το οποίο θα γκρίνιαζα.
Και πώς θα συνεννοούμαι;
Αν οι γονείς σας δεν μερίμνησαν στα νιάτα σας να μάθετε γαλλικά και πιάνο υπάρχει ένα μικρό θέμα. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Το κλισέ ότι οι γάλλοι και να γνωρίζουν δεν μιλούν αγγλικά, δεν το συνάντησα. Άλλοι λιγότερο άλλοι περισότερο άθλια αγγλικά μιλούν γιατί δέχονται αρκετούς μη γαλλόφωνους τουρίστες. Πάντως για δική σας εξυπηρέτηση κάντε μερικά μαθήματα γαλλικών linguaphone πριν πάτε. Θα πιάσουν τόπο. Εδώ τα κατάφερα εγώ...
Πώς θα κυκλοφορώ εκεί;
Με αυτοκίνητο (αδιαπραγμάτευτα) και ει δυνατόν πετρελαιοκίνητο για οικονομία καυσίμου. Όλες οι εταιρείες ενοικίασης (και σε καλές τιμές πχ 50 ευρώ/ημέρα για ολοκαίνουργιο Peugeot 208) υπάρχουν στην Τουλούζη.
Γενικά οι πόλεις και τα χωριά έχουν χώρους στάθμευσης που δεν είναι υπερβολικά ακριβοί και η χρέωση ισχύει κατά κανόνα από τις 9 το πρωί ως τις 7 το απόγευμα. Στα περισσότερα από τα χωριά οι χώροι στάθμευσης ήταν δωρεάν, με εξαίρεση τα πιο τουριστικά από αυτά (πχ Domme, Beynac, Collonges La Rouge κ.α.) με τιμή που ποικίλλει ανάλογα με το χρόνο παραμονής (γενικά 2-3 ευρώ). Σε κάποιες περιπτώσεις η οδήγηση στο ιστορικό κέντρο χωριών απαγορευόταν τις ώρες αιχμής (9πμ-7μμ)
Τα καύσιμα είναι ελαφρώς φθηνότερα από Ελλάδα, βενζινάδικα υπάρχουν αλλά σε πολλές περιπτώσεις εκτός ωραρίων είναι self service και θα χρειαστείτε οπωσδήποτε πιστωτική κάρτα (να θυμάστε το pin σας)
Τα διόδια στους αυτοκινητόδρομους έχουν διαφορετική φιλοσοφία. Εισερχόμενοι σας δίνεται αυτόματα ένα εισιτήριο το οποίο εξοφλείτε με την έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο. Η εξόφληση γίνεται σε αυτόματα μηχανηματα και με χρήση πιστωτικής κάρτας (δεν είδα κάποιον να πληρώνει μετρητά). Γενικά τα διόδια είναι λίγο τσουχτερά και για μένα δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιήσετε αυτοκινητόδρομους. Αξίζει να περιπλανηθείτε στους επαρχιακούς της γαλλικής υπαίθρου. Με τέτοιο πυκνό δίκτυο δρόμων αποκλείεται να χαθείτε (να έχετε όμως ένα πολύ καλό χάρτη ή ακόμα καλύτερα GPS). Παντού η σήμανση είναι εξαιρετική, το οδόστρωμα σε άψογη κατάσταση, Προσοχή επίσης χρειάζεται στα όρια οδήγησης γιατί κατά πως φαίνεται η γαλλική τροχαία δεν φείδεται κλήσεων.
Μποτιλιαρίσματα υπάρχουν στις μεγαλύτερες πόλεις μόνο τις ώρες αιχμής.
Από τουριστική πληροφόρηση;
Οφείλω να βγάλω το καπέλο στους γάλλους. Ακόμα και τα μικρά χωριά είχαν office de tourisme με προσωπικό πρόθυμο να σε εξυπηρετήσει. Ταμπέλες που αφορούν αξιοθέατα, ακόμα και για ξενοδοχεία ή εστιατόρια υπάρχουν παντού.
Money, money, ....money????
Ο θρίαμβος του πλαστικού χρήματος. Oι πάντες σχεδόν και για όλες τις συναλλαγές χρησιμοποιούν πιστωτικές κάρτες, ακόμα και για αγορά εισιτηρίων αστικών συγκοινωνιών ή πληρωμή διδοδίων. Ανάληψη χρημάτων μπορείτε να κάνετε από ΑΤΜ αλλά η μόνη περιπτωση να τα χρειαστείτε είναι σε ξενώνες που δεν δέχονται κάρτες ή κάποια εστιατόρια.
Γενικά τίποτα δεν θεώρησα εξωφρενικά ακριβότερο σε σχέση με την χώρα μας
Mια υποσημείωση: γενικά καταστήματα σε μικρά μέρη και δημόσιες υπηρεσίες κλείνουν 12-2μμ για το μεσημεριανό γεύμα...
Γενικά δεν νομίζω ότι οι γάλλοι σκοτώνονται και στη δουλειά....Πού θα μείνω;
Μια αναζήτηση στο ίντερνετ να κάνετε και θα βρείτε ένα σωρό ξενοδοχεία και Β&Β σε τιμές για όλα τα βαλάντια που ξεκινουν και κάτω από τα 50 ευρώ για ένα δίκλινο δωμάτιο. Η επιλογή είναι θέμα αυστηρά προσωπικό. Η μόνη μου σύσταση είναι ότι για την πλέον τουριστική περιοχή επιλέξτε σαν βάση τη πόλη Sarlat de Caneda. Έχει στρατηγική θέση προς τα περισσότερα αξιοθέατα, είναι πανέμορφη και η μόνη όπου θα έχετε περισσότερες επιλογές για φαγητό και... διασκέδαση (όπως την εννοούν οι Γάλλοι). Στις υπόλοιπες περιοχές προτείνω γενικά διαμονή σε πόλεις (Albi, Toulouse) κυρίως γιατί διατηρούν ζωή τις βραδινές ώρες (τα χωριουδάκια νεκρώνουν μετά τις 7) αν και η γαλλική ύπαιθρος είναι γεμάτη από εξαιρετικούς ξενώνες (πχ δεν θα λέγατε όχι για διαμονή σε ένα κάστρο αν το αντέχει το πορτοφόλι σας)
Kι από φαγητό;
Α προσφιλές θέμα για ένα ροζ γουρούνι κι εδώ χωράει μεγάλη συζήτηση.
Γαλλία = υψηλή γαστρονομία.
Εστιατόρια υπάρχουν άφθονα και στα μικρότερα χωριά το πρόβλημα όμως είναι άλλο: οι ώρες λειτουργίας τους που είναι κατά κανόνα ένα δίωρο το μεσημέρι και κανά τρίωρο μετά τις 6μμ. Αν αποφασίσετε κατά την ελληνική συνήθεια να βγείτε για δείπνο μετά τις 9 το πιθανότερο είναι να φάτε τα τραπεζομάντηλα. Στα εστιατόρια που φάγαμε, διαδεδομένα είναι τα μενού, με ορεκτικό, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο σε τιμές αναλόγως του γαστριμαργικού οργίου που θέλετε να κάνετε (από 15-30 ευρώ κατ’ατομο) . Τώρα παρά την καλαίσθητη παρουσία βρήκα την κουζίνα της περιοχής μάλλον επαναλαμβανόμενη στις προτάσεις της, με τις πάπιες να έχουν υποστεί πραγματική γενοκτονία (εξ’ού και ο τίτλος της ιστορίας). Επίσης την τιμητική του έχει το φουά γκρά (πάντα μου ήταν αδιάφορο, γεγονός που χαρακτηρίστηκε ανοσιούργημα από τους γάλλους φίλους μου)
Επειδή όμως ως αμετανόητοι ταξιδιώτες θέλαμε να αξιοποιήσουμε και το τελευταίο φως της ημέρας στην περιήγηση αναγκαστήκαμε σε κάποιες περιπτώσεις να καταφύγουμε και στη λύση των σουπερμαρκετ. Να τα ζαμπόν, τα τυριά, μαγειρεμένα φαγητά και άφθονο κρασί (τα τελευταία σε απίστευτη ποικιλία και τιμές αδιανόητες για Ελλάδα…από 2,5 ευρώ το μπουκάλι). Μην θεωρήσετε ότι αποτελούσαμε την εξαίρεση. Kαι οι περισσότεροι γάλλοι αυτό έκαναν (γαλλιστί pique nique)
Για τους γάλλους η εστίαση και δη σε εορτές απαιτεί την ανάλογη επισημότητα και παρότι έχουν ολίγον καβούρια στα χέρια, δεν φείδονται εξόδων ώστε στο τραπέζι να βρίσκονται τα καλύτερα εδέσματα. Όμως αυτό γίνεται έναντι τιμήματος γι’αυτό μην εκπλαγείτε αν βρεθείτε Χριστούγεννα στη Γαλλία και λάβετε πρόσκληση για το εορτινό τραπέζι. Μαζί θα έρθει και το ραβασάκι πόσο κοστίζει η συμμετοχή σας!!!!
Πόσο λοιπόν σημαντικό είναι το γιορτινό μενού για τους γάλλους περιγράφεται γλαφυρά παρακάτω!
Μια φορά κι έναν καιρό πριν από 140 χρόνια....
...ήταν δύο γλυκά ελεφαντάκια. Τα αδελφάκια Castor και Pollux.
Η ζωή κυλούσε μονότονα στο ζωολογικό κήπο Jardin des Plantes στο Παρίσι με τα δημοφιλή ελεφαντάκια μας να μεταφέρουν στην πλάτη τους αγόγγιστα τους χαρωπούς επισκέπτες του πάρκου.
Ώσπου ένα ξημέρωμα του Σεπτέμβρη του 1870 τα πρωσσικά στρατεύματα έφθασαν στις πύλες της πόλης και ξεκίνησαν την πολιορκία της.
Η πολιορκία όμως διαρκούσε κι έτσι σώθηκαν τα τρόφιμα. Οι παριζιάνοι ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα των σύγχρονων καντονέζων πως «ότι περπατά, τρώγεται» άρχισαν να ξεκληρίζουν άλογα, γάτες και ποντίκια. Κοντά όμως στα τέλη του 1870 οι χασάπηδες της πόλης ανακάλυψαν κι άλλη πηγή πρωτεΐνης: τα ζώα του ζωολογικού πάρκου. Αντιλόπες, καμήλες, γιακ, ζέβρες θυσιάστηκαν.
Όμως ίδια τύχη επιφυλασσόταν και για τα γλυκά μας ελεφαντάκια όπως προδίδει το εντυπωσιακότατο χριστουγεννιάτικο μενού κατά την 99η ημέρα πολιορκίας από τους Πρώσσους, το οποίο παραθέτω με κύρια έμφαση στις....εξωτικές γεύσεις:
Στις σούπες και τα ορεκτικά συναντάμε:
• Γεμιστό κεφάλι γαϊδάρου
• Consommé ελέφαντα
• Καμήλα ψητή a la anglais
• Καγκουρώ στιφάδο
• Αρκούδα ψητή με σως πιπεριού
Στα κυρίως πιάτα, αν βρισκόμασταν εκεί ο ουρανίσκος μας θα...απολάμβανε εκτός των άλλων:
• Μπούτι λύκου με σως αυγοτάραχου
• Γάτα με ποντίκια(!)
• Τερίνα αντιλόπης με τρούφες
Τα επιδόρπια δεν τα σχολιάζω, στερούνται παντελώς έμπνευσης (τς τς κέικ ρυζιού με μαρμελάδα....)
Η αλήθεια είναι ότι από αναφορές, το κρέας των ελεφάντων ήταν σκληρό και λιπαρό...
Αιωνία η μνήμη τους αγαπητοί συμφορουμίτες μου!
ΥΓ Για την ιστορία οι παριζιάνοι τελικά παραδόθηκαν στους Πρώσσους στις 28 Ιανουαρίου του 1871
Υπέροχα!!!
