Τυνησία La Tunisie douze points !

[psilos3]

La mauna

Υπερβολές πάλι, μια χαρά είναι αυτό, εγώ περίμενα να δώ κάτι σε:

 

[Vicks]

Ευχαριστώ ! Ήταν ένα ταξίδι που θα αναπολούμε για καιρό. Θα σου γράψω εδώ για τα καταλύματα. Γενικά πορευτήκαμε low budget.
Ανώτερη τιμή ήταν τα 40€
-/Στην Τύνιδα μείναμε στο Dar Zyne που ήταν πααααρα πολύ καλό.
-Στην Καϊρουάν το booking έδινε τρεις επιλογές. 40, 75 το continental hotel και 180. Φυσικά η πρώτη επιλογή ήταν μονόδρομος αλλά το κατάλυμα μας εκνεύρισε για πολλούς λογους. Δυο φίλες που πήγαν πριν από μας βρήκαν κατάλυμα από airbnb.
- Στο Σφαξ είχαμε πολλές επιλογές με 22€ και μείναμε σε ένα υπέροχο κατάλυμα με μπαλκοναρα και θέα θαλασσα
- Στη Σους είχαμε το πιο ωραίο κατάλυμα εβερ, στα 33€ το Dar Baaziz. Πανέμορφο, με υπέροχο πρωινό, προσεγμένο, καθαρό. Καταπληκτικό.
Υπάρχουν πάντως επιλογές. Μείναμε σε δυο ξενοδοχεία επίσης και σε μια … σπηλιά κοντά στους τρωγλοδύτες.
Έχει όμως καταλύματα για όλα τα βαλάντια.

Καταχωρήθηκαν! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, είσαι φοβερή και γρήγορο πιστόλι!

 

[fenia42]

Καταχωρήθηκαν! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, είσαι φοβερή και γρήγορο πιστόλι!

Είμαι Παρθένος με ωροσκόπο παρθένο
@psilos3
Μαούνα = μεγάλο αμάξι όχι απαραίτητα παλιό αλλά για νοικιαρικο παρά ήταν παλιό και ταλαίπωρο. Παντού βαθουλώματα και γρατζουνιές.

 

[Vicks]

Είμαι Παρθένος με ωροσκόπο παρθένο

όλα έχουν την εξήγησή τους τελικά

 

[fenia42]

-ΠΟΙΑΝ ΑΓΑΠΑΣ; -ΜΙΑ ΤΣΙΓΓΑΝΑ.
-ΠΩΣ ΤΙ ΛΕΝΕ; -ΦΑΤΑ ΦΟΡΓΚΑΝΑ.

Στις οχτώ το πρωί η θερμοκρασία στην Τοζέρ άγγιζε τους 33 βαθμούς ήδη, κι εμείς την αφήναμε πλέον πίσω μας για κάπου πιο δροσερά. Επρόκειτο να επισκεφτούμε τη Ματμάτα και το περίφημο χωριό των τρωγλοδυτών • αυτό όμως θα γινόταν αφού διασχίσαμε την αλυκή Chott-el djerid.
Τι είναι ομως το Σοτ Ελ Τζερίντ; Είναι μια αποξηραμένη λίμνη από αλάτι που επι λέξη σημαίνει «Λίμνη της Χώρας των Φοινικόδεντρων». Το καλοκαίρι ξεραίνεται σχεδόν ολοκληρωτικά, δημιουργώντας ένα μοναδικό θέαμα μικρών πολύχρωμων λιμνών που λάμπουν εξαιτίας του αλατιού! Εμείς είχαμε την τύχη να παρατηρήσουμε και το φαινόμενο Φάτα Μοργκάνα , το οπτικό φαινόμενο δηλαδή που δημιουργείται λόγω της θερμοκρασιακής αναστροφής. Πρόκειται στην ουσία για αντικατοπτρισμό των αντικειμένων τα οποία φαίνονται διπλά, σα να αιωρούνται.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ο άψογα ασφαλτοστρωμένος αυτοκινητόδρομος περνά ακριβώς πάνω από τη λίμνη. Οδηγούσαμε και ολόγυρα απλωνόταν η απεραντοσύνη της αλυκής που μας χάριζε το μοναδικό αυτό θέαμα!
Στο βίντεο μπορεί κάποιος να παρατηρήσει το φαινόμενο της φάτα μοργκάνα. Ίσως τελικά η τσιγγάνα που αγαπούσε ο Καββαδίας να μην ήταν τίποτα παρά πάνω από μια ψευδαίσθηση.

Chott el djerid

Κάναμε στάση να φωτογραφίσουμε το μοναδικό θέαμα.

Λίγο πριν βγούμε από τη λίμνη είναι το πιο εντυπωσιακό και φωτογενές σημείο.

Και την περίφημη ταμπέλα που μας θυμίζει πόσο κοντά είναι η Αλγερία.

Πίσω στη μαούνα, τα πράγματα ήταν δύσκολα αφού … δεν έλεγε να πάρει μπρος! Πρόβλημα ..!
Στο μυαλό μου σκεφτόμουν για πόσο θα μας φτάσουν οι προμήθειες σε νερό και φαγητό, αναθεμάτιζα που δεν αξιωθήκαμε να βάλουμε την κάρτα σιμ με τον τυνησιακό αριθμό, σκεφτόμουν γερανούς να μας μαζεύουν ή ωτοστόπ ή και κατασκήνωση το βράδυ, αυτοσχέδια, κάπου στην ξεραμένη λίμνη. Ο Γιάννης για τέτοιες περιπτώσεις έχει στάνταρ ένα plan Α που συνοψίζεται σε μια λέξη «ΑΥΤΟΚΤΟΝΩ» !
Όποτε ακούω αυτή τη λέξη ξέρω πως είναι η ώρα να δράσω, σκαμπάζω και κάτι τις παρά πάνω από αυτοκίνητα, το ´φερα από δω το’φερα από κει, δοκίμασα κάτι με το συμπλέκτη και τα κατάφερα, έβαλα μπρος και ξεκινήσαμε για Ματαμάτα. Δε θα σταματούσαμε αν στο δρόμο δεν ανταμώναμε καμήλες! Αυτή ήταν η συμφωνία

 

[mikrh tsopana]

Έχεις γράψει την Ωδή στη Μοναξιά, τώρα γράφεις την Ωδή στη Συντροφικότητα.
Άη λάηκ

 

[fenia42]

Έχεις γράψει την Ωδή στη Μοναξιά, τώρα γράφεις την Ωδή στη Συντροφικότητα.
Άη λάηκ

Το κατάλαβες ότι ο Γ.Α. είναι φεμινιστής και συντρόφι ;
Πάντα ήμουν της άποψης ότι μονάχα έχοντας «τερματίσει» τη μοναξιά μας μπορούμε να είμαστε έτοιμοι για τη συντροφικότητα.

 

[fenia42]

«ΥΠΕΡΟΧΗ Η ΤΡΩΓΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ´ΦΕΡΕΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ»

-«Κατουριέμαι σου λέω, δεν αντέχω άλλο»
-«Ε, σταμάτα το αμάξι και κατέβα, εδώ στην ερημιά ποιος θα σε δει;»
-«Δε σταματάω σου λέω αν δε δω καμήλες»
«-Καμήλες»
-«Ε καμήλες, το πάμε. Θα σταματήσω μόνο όταν πετύχουμε καμήλες»
-«Καμήλες σου λέω! Να! Μπροστά μας!»
-«Πιάσε τα μωρομαντιλα και την κάμερα και κατέβα!»
Όσο γκαβή είμαι εγώ με τους πέντε βαθμούς μυωπίας και τον αστιγματισμό, τόσο αετίσιο μάτι έχει ο Γιάννης. Ειλικρινά δεν έχω δει άλλον άνθρωπο με τόσο καλή όραση. Είδε τις καμήλες από ένα χιλιόμετρο μακριά!
Σταματήσαμε και σταθήκαμε στην άκρη, προσπαθώντας να μη τις ταράξουμε• ήμαστε στο φυσικό τους περιβάλλον και οφείλουμε να τις σεβαστούμε. Αυτές μάλλον φοβισμένες έφυγαν από το χείλος του δρόμου και χάθηκαν σιγά σιγά βαθιά στην έρημο. Τι μαγικό ζώο της φύσης η καμήλα ! Ξέραμε πως αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα βλέπαμε αδέσποτες καμήλες μιας και οδεύαμε προς το βουνό, και σιγά σιγά κινούσαμε για το βορρά.

και το βίντεο που τραβήχτηκε εν άγνοια μου :

Το τοπίο άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει, η έρημος έδωσε τη θέση της σε ένα σεληνιακό ξερό τοπίο με χαμηλή βλάστηση. Η Ματμάτα είναι στο βουνό, βουνό βέβαια δε σημαίνει απαραίτητα και δροσιά,ειδικά το καλοκαίρι. Για να αντέξουν την κάψα οι άνθρωποι της ερήμου όπως χαρακτηριστικά αποκαλούνται, έχουν δημιουργήσει σπίτια λαξευμένα σε σπηλιές που διατηρούν μια ευεργετική δροσιά. Λέγεται πως οι Τρωγλοδύτες είναι η κατώτερη τάξη Βέρβερων, είναι επίσης οι σύγχρονοι άνθρωποι των σπηλαίων.
Μας είχαν πει να προτιμήσουμε τα σπίτια τρωγλοδυτών που είναι πάνω στο δρόμο, επειδή είναι τα πιο μεγάλα και συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο αριθμό τουριστών. Δε θελήσαμε να τους ακούσουμε κάνοντας κλασικά του κεφαλιού μας. Ξεκινήσαμε την άνοδο στο βουνό, η θέα ήταν συγκλονιστική, εγώ κρυφοκοιτούσα τους γκρεμούς για καμία καμήλα -αλλά μάταια. Ανεβαίναμε και δε πιστεύαμε την ομορφιά που αντίκρισαν τα μάτια μας. Χωριά στη μέση του πουθενά, με απίστευτη χρωματική αρμονία. Καφέ και πορτοκαλί αποχρώσεις στη χρωματική παλέτα και εγώ ακόμα μια φορά να είμαι εντός κόνσεπτ.

Με το που φτάσαμε στη Ματμάτα, μας πήραν χαμπάρι και δυο τρεις νοματαίοι μας πήραν από πίσω με το μηχανάκι τους, έτοιμοι να μας ακολουθήσουν για να καλύψουν όλες τις ορέξεις μας, με το αζημίωτο πάντα.
Άρχισαν να μας ακολουθούν, να χτυπούν το τζαμί του συνοδηγού, να μιλούν αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά -κάπου θα μας πετύχουν- να μη μας αφήνουν να ξεμυτίσουμε χωρίς αυτούς.
Δεν είμασταν όμως διατεθειμένοι να τους ακολουθήσουμε. Τους αγνοήσαμε, περιφερόμενοι για λίγο άσκοπα, κόβοντας βόλτες στη μικρή πόλη.
Τότε ήταν που προσέξαμε μια μικρή ταμπέλα στα γαλλικά γραμμένη που έλεγε «habitation des troglodytes”. Αυτό είναι! Μόνο που η ταμπέλα οδηγούσε στο γκρεμό…
Παρκαραμε το αμάξι κυριολεκτικά στο γκρεμό και ψάξαμε. Κάτω από μια κούρμπα κρυβόταν μια καλύβα και πίσω από την καλύβα υπήρχε μια αυτοσχέδια πόρτα. Δε μπορεί παρά να είναι σπίτι τρωγλοδυτών!!
Μπήκαμε λίγο διακριτικά μέσα αλλά η οικοδέσποινα μας κατάλαβε (μην είχε κάμερες ) και μας καλωσόρισε. Μας έδειξε όλα τα δωμάτια ένα ένα λες και επρόκειτο να το νοικιάσουμε. Σε κάθε δωμάτιο ήταν σα να μπαίνει σε ψυγείο! Τόση δροσιά δημιουργούσε το λαξευμένο σπίτι! Η οικοδέσποινά μας δε φαινόταν ιδιαίτερα εξοικειωμένη με τους ξένους, ειδικά και εν μέσω κοβιντ θα έκαναν καιρό να δουν τουρίστες. Μας γύρισε στα δωμάτια τα οποία παρά την απλότητά τους ήταν γουστόζικα, με όμορφες λεπτομέρειες ζωγραφισμένες, καθαρά και τακτοποιημένα. Η μητέρα της μας πρόσφερε δροσερό τσάι και για καλωσόρισμα βερβέρικη πίτα με λάδι και μέλι! Μας άφησε μόνους να απολαύσουμε τη στιγμή της συνεννοημένης παραβίασης.

Αφού χαλαρώσαμε στη δροσιά και την περιποίηση, βγήκαμε έξω, στο patio και της ζητήσαμε μια φωτογραφία. Αρνήθηκε κατηγορηματικά και έδειξε εκτεθειμένη. Ο γιος της κάτι της είπε στα αραβικά, υποθέτω «έλα μωρέ μάνα πώς κανεις έτσι» αλλά δε θέλαμε επ’ουδενί να την πιέσουμε. Ενιωσα ένα παράξενο δέσιμο με τη γυναίκα αυτή που μου θύμισε μια θεια μου, που μπορεί να είναι και στην ηλικία μου, που μπορεί να μην ξέρει τι είναι η κρέμα ημέρας και να μη τη χρησιμοποιεί ώστε να μοιάζει πολύ μεγαλύτερη μου. Μια γυναίκα που ζει μέσα σε ένα σπίτι- σπηλιά, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς τηλεόραση και Ίντερνετ, χωρις ιδιωτικότητα καμία, με μοναδικό παραθυράκι στον κόσμο εμάς τους λιγοστούς τουρίστες, οι οποίοι ερχόμαστε και φεύγουμε θαρρείς και κάνουμε βίζιτα, και που δεν αφήνουμε τίποτα πίσω μας μετά το πέρασμα μας.

Τουλάχιστον ο υιος μας έβγαλε εμάς μια φωτογραφία. Της αφήσαμε κάμποσα δηνάρια και φύγαμε αλλά είχαμε την αίσθηση πως δε το κάνουν τόσο για τα χρήματα.
Συνεχίσαμε για το επόμενο σπίτι. Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο και πάλι παραβιάσαμε την ιδιωτικότητα των ανθρώπων. Αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο πρόσχαροι και φιλόξενοι. “Viens, viens” μας φώναξαν. Το σπίτι ήταν πανέμορφο!

(Παρακαλούνται οι διμετροι όπως σκύψουν)

Δε μπορούσαμε να φάμε κι άλλη πίτα με λάδι και μέλι! Τους αφήσαμε λίγα δηνάρια και αυτούς και πήγαμε στο επόμενο τρωγλόσπιτο!

Οι άνθρωποι είναι μερακλήδες και νοικοκύρηδες.
Μου πάει η τρώγλη;

Γεννημένη για τρωγλοδυτισσα.
Ωραια η Ματμάτα αλλά είχε έρθει η ώρα να την αφήσουμε. Το κατάλυμα μας ήταν 20 χιλιόμετρα μακριά, σε ένα άλλο χωριό τρωγλοδυτών πιο άσημο, την Τουζέν. Αυτό που δεν ήξερα όμως είναι ότι επρόκειτο κι εμείς να μείνουμε σε σπηλιά!!
Κάναμε το Τσεκ-ιν στη σπηλιά μας και σαν καλοί άνθρωποι των σπηλαίων και τροφοσυλλέκτες ξεχυθηκαμε προς αναζητηση τροφής. Το γεύμα και η θέα δε μας απογοήτευσαν.

Πώς να είναι η ζωή σε μια τόση δα κουκκίδα του χάρτη; Πώς να είναι το συναίσθημα να μεγαλώνεις χωρίς να έχεις καμία προοπτική να φύγεις από τον τόπο σου; Χωρίς να ονειρευτείς σπουδές, ταξίδια, ζωή σε άλλα μέρη;
Μετά το γεύμα κάναμε μια μικρή βόλτα στο μικρό χωριό της Τουζέν. Τα αγοράκια που συναντήσαμε μας μιλούσαν, μας χαιρετούσαν, μας ακολουθούν και κρυφογελούσαν, ενδεχομένως για τα πόδια μου από τα οποία φαινόντουσαν περί τα 20cm. Κοριτσάκια ελάχιστα ανταμώσαμε, συνήθως μέσα στα σπίτια να προσέχουν τις κότες ή να κουβαλούν άχυρα με το γαϊδουράκι. Ίσως όλα είναι όπως μάθεις. Ίσως και όχι, λέω εγώ που δε τα πάω καλά με τους συμβιβασμούς.

Το ηλιοβασίλεμα είχαμε αποφασίσει να το δούμε σε ένα καφέ πιο πέρα, που υποσχόταν μοναδική θέα. Πραγματικά ηταν τόσο μοναδική που θελήσαμε να μοιραστούμε τη σκηνή με τον φίλο μας τον @psilos3 και του κάναμε βιντεοκλήση.
Ξαφνου μες την ερημιά στο φόντο της βιντεοκλήσης βρέθηκε ένας άγνωστος άντρας να φωνάζει «Έλληνες Έλληνες, μα καλά που βρεθήκατε σε αυτό το μέρος;»
Ψηλέ σορι, ανωτέρα βία. Ήπιαμε τελικά το αραβικό καφεδάκι μας με τους ανθρώπους. Εκείνοι έκαναν τον γύρο ανάποδα από εμάς και θα κατέληγαν στην Καϊρουάν.
Το βράδυ κοιμηθήκαμε στη δροσιά της σπηλιάς μας, τόσο δροσερά ήταν που κρυώσαμε λιγάκι μετά από τόσες μέρες! Επόμενη μέρα θα κινούσαμε για το Μαντράς, τη Σιγκαπούρ, το Αλγέρι ή το Σφαξ.

 

[vickokka]

«ΥΠΕΡΟΧΗ Η ΤΡΩΓΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ´ΦΕΡΕΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ»

-«Κατουριέμαι σου λέω, δεν αντέχω άλλο»
-«Ε, σταμάτα το αμάξι και κατέβα, εδώ στην ερημιά ποιος θα σε δει;»
-«Δε σταματάω σου λέω αν δε δω καμήλες»
«-Καμήλες»
-«Ε καμήλες, το πάμε. Θα σταματήσω μόνο όταν πετύχουμε καμήλες»
-«Καμήλες σου λέω! Να! Μπροστά μας!»
-«Πιάσε τα μωρομαντιλα και την κάμερα και κατέβα!»
Όσο γκαβή είμαι εγώ με τους πέντε βαθμούς μυωπίας και τον αστιγματισμό, τόσο αετίσιο μάτι έχει ο Γιάννης. Ειλικρινά δεν έχω δει άλλον άνθρωπο με τόσο καλή όραση. Είδε τις καμήλες από ένα χιλιόμετρο μακριά!
Σταματήσαμε και σταθήκαμε στην άκρη, προσπαθώντας να μη τις ταράξουμε• ήμαστε στο φυσικό τους περιβάλλον και οφείλουμε να τις σεβαστούμε. Αυτές μάλλον φοβισμένες έφυγαν από το χείλος του δρόμου και χάθηκαν σιγά σιγά βαθιά στην έρημο. Τι μαγικό ζώο της φύσης η καμήλα ! Ξέραμε πως αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα βλέπαμε αδέσποτες καμήλες μιας και οδεύαμε προς το βουνό, και σιγά σιγά κινούσαμε για το βορρά.

View attachment 396368 View attachment 396369 View attachment 396370
και το βίντεο που τραβήχτηκε εν άγνοια μου :

Το τοπίο άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει, η έρημος έδωσε τη θέση της σε ένα σεληνιακό ξερό τοπίο με χαμηλή βλάστηση. Η Ματμάτα είναι στο βουνό, βουνό βέβαια δε σημαίνει απαραίτητα και δροσιά,ειδικά το καλοκαίρι. Για να αντέξουν την κάψα οι άνθρωποι της ερήμου όπως χαρακτηριστικά αποκαλούνται, έχουν δημιουργήσει σπίτια λαξευμένα σε σπηλιές που διατηρούν μια ευεργετική δροσιά. Λέγεται πως οι Τρωγλοδύτες είναι η κατώτερη τάξη Βέρβερων, είναι επίσης οι σύγχρονοι άνθρωποι των σπηλαίων.
Μας είχαν πει να προτιμήσουμε τα σπίτια τρωγλοδυτών που είναι πάνω στο δρόμο, επειδή είναι τα πιο μεγάλα και συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο αριθμό τουριστών. Δε θελήσαμε να τους ακούσουμε κάνοντας κλασικά του κεφαλιού μας. Ξεκινήσαμε την άνοδο στο βουνό, η θέα ήταν συγκλονιστική, εγώ κρυφοκοιτούσα τους γκρεμούς για καμία καμήλα -αλλά μάταια. Ανεβαίναμε και δε πιστεύαμε την ομορφιά που αντίκρισαν τα μάτια μας. Χωριά στη μέση του πουθενά, με απίστευτη χρωματική αρμονία. Καφέ και πορτοκαλί αποχρώσεις στη χρωματική παλέτα και εγώ ακόμα μια φορά να είμαι εντός κόνσεπτ.
View attachment 396371




View attachment 396372
Με το που φτάσαμε στη Ματμάτα, μας πήραν χαμπάρι και δυο τρεις νοματαίοι μας πήραν από πίσω με το μηχανάκι τους, έτοιμοι να μας ακολουθήσουν για να καλύψουν όλες τις ορέξεις μας, με το αζημίωτο πάντα.
Άρχισαν να μας ακολουθούν, να χτυπούν το τζαμί του συνοδηγού, να μιλούν αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά -κάπου θα μας πετύχουν- να μη μας αφήνουν να ξεμυτίσουμε χωρίς αυτούς.
Δεν είμασταν όμως διατεθειμένοι να τους ακολουθήσουμε. Τους αγνοήσαμε, περιφερόμενοι για λίγο άσκοπα, κόβοντας βόλτες στη μικρή πόλη.
Τότε ήταν που προσέξαμε μια μικρή ταμπέλα στα γαλλικά γραμμένη που έλεγε «habitation des troglodytes”. Αυτό είναι! Μόνο που η ταμπέλα οδηγούσε στο γκρεμό…
Παρκαραμε το αμάξι κυριολεκτικά στο γκρεμό και ψάξαμε. Κάτω από μια κούρμπα κρυβόταν μια καλύβα και πίσω από την καλύβα υπήρχε μια αυτοσχέδια πόρτα. Δε μπορεί παρά να είναι σπίτι τρωγλοδυτών!!
Μπήκαμε λίγο διακριτικά μέσα αλλά η οικοδέσποινα μας κατάλαβε (μην είχε κάμερες ) και μας καλωσόρισε. Μας έδειξε όλα τα δωμάτια ένα ένα λες και επρόκειτο να το νοικιάσουμε. Σε κάθε δωμάτιο ήταν σα να μπαίνει σε ψυγείο! Τόση δροσιά δημιουργούσε το λαξευμένο σπίτι! Η οικοδέσποινά μας δε φαινόταν ιδιαίτερα εξοικειωμένη με τους ξένους, ειδικά και εν μέσω κοβιντ θα έκαναν καιρό να δουν τουρίστες. Μας γύρισε στα δωμάτια τα οποία παρά την απλότητά τους ήταν γουστόζικα, με όμορφες λεπτομέρειες ζωγραφισμένες, καθαρά και τακτοποιημένα. Η μητέρα της μας πρόσφερε δροσερό τσάι και για καλωσόρισμα βερβέρικη πίτα με λάδι και μέλι! Μας άφησε μόνους να απολαύσουμε τη στιγμή της συνεννοημένης παραβίασης.
View attachment 396373
View attachment 396374 View attachment 396377
View attachment 396378
View attachment 396375
Αφού χαλαρώσαμε στη δροσιά και την περιποίηση, βγήκαμε έξω, στο patio και της ζητήσαμε μια φωτογραφία. Αρνήθηκε κατηγορηματικά και έδειξε εκτεθειμένη. Ο γιος της κάτι της είπε στα αραβικά, υποθέτω «έλα μωρέ μάνα πώς κανεις έτσι» αλλά δε θέλαμε επ’ουδενί να την πιέσουμε. Ενιωσα ένα παράξενο δέσιμο με τη γυναίκα αυτή που μου θύμισε μια θεια μου, που μπορεί να είναι και στην ηλικία μου, που μπορεί να μην ξέρει τι είναι η κρέμα ημέρας και να μη τη χρησιμοποιεί ώστε να μοιάζει πολύ μεγαλύτερη μου. Μια γυναίκα που ζει μέσα σε ένα σπίτι- σπηλιά, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς τηλεόραση και Ίντερνετ, χωρις ιδιωτικότητα καμία, με μοναδικό παραθυράκι στον κόσμο εμάς τους λιγοστούς τουρίστες, οι οποίοι ερχόμαστε και φεύγουμε θαρρείς και κάνουμε βίζιτα, και που δεν αφήνουμε τίποτα πίσω μας μετά το πέρασμα μας.
View attachment 396379
Τουλάχιστον ο υιος μας έβγαλε εμάς μια φωτογραφία. Της αφήσαμε κάμποσα δηνάρια και φύγαμε αλλά είχαμε την αίσθηση πως δε το κάνουν τόσο για τα χρήματα.
Συνεχίσαμε για το επόμενο σπίτι. Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο και πάλι παραβιάσαμε την ιδιωτικότητα των ανθρώπων. Αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο πρόσχαροι και φιλόξενοι. “Viens, viens” μας φώναξαν. Το σπίτι ήταν πανέμορφο!
View attachment 396380 View attachment 396381
View attachment 396382

(Παρακαλούνται οι διμετροι όπως σκύψουν)
View attachment 396383
Δε μπορούσαμε να φάμε κι άλλη πίτα με λάδι και μέλι! Τους αφήσαμε λίγα δηνάρια και αυτούς και πήγαμε στο επόμενο τρωγλόσπιτο!
View attachment 396384 View attachment 396385
View attachment 396386
View attachment 396387
Οι άνθρωποι είναι μερακλήδες και νοικοκύρηδες.
Μου πάει η τρώγλη;
View attachment 396388
Γεννημένη για τρωγλοδυτισσα.
Ωραια η Ματμάτα αλλά είχε έρθει η ώρα να την αφήσουμε. Το κατάλυμα μας ήταν 20 χιλιόμετρα μακριά, σε ένα άλλο χωριό τρωγλοδυτών πιο άσημο, την Τουζέν. Αυτό που δεν ήξερα όμως είναι ότι επρόκειτο κι εμείς να μείνουμε σε σπηλιά!!
Κάναμε το Τσεκ-ιν στη σπηλιά μας και σαν καλοί άνθρωποι των σπηλαίων και τροφοσυλλέκτες ξεχυθηκαμε προς αναζητηση τροφής. Το γεύμα και η θέα δε μας απογοήτευσαν.
View attachment 396389
Πώς να είναι η ζωή σε μια τόση δα κουκκίδα του χάρτη; Πώς να είναι το συναίσθημα να μεγαλώνεις χωρίς να έχεις καμία προοπτική να φύγεις από τον τόπο σου; Χωρίς να ονειρευτείς σπουδές, ταξίδια, ζωή σε άλλα μέρη;
Μετά το γεύμα κάναμε μια μικρή βόλτα στο μικρό χωριό της Τουζέν. Τα αγοράκια που συναντήσαμε μας μιλούσαν, μας χαιρετούσαν, μας ακολουθούν και κρυφογελούσαν, ενδεχομένως για τα πόδια μου από τα οποία φαινόντουσαν περί τα 20cm. Κοριτσάκια ελάχιστα ανταμώσαμε, συνήθως μέσα στα σπίτια να προσέχουν τις κότες ή να κουβαλούν άχυρα με το γαϊδουράκι. Ίσως όλα είναι όπως μάθεις. Ίσως και όχι, λέω εγώ που δε τα πάω καλά με τους συμβιβασμούς.
View attachment 396390
View attachment 396392
Το ηλιοβασίλεμα είχαμε αποφασίσει να το δούμε σε ένα καφέ πιο πέρα, που υποσχόταν μοναδική θέα. Πραγματικά ηταν τόσο μοναδική που θελήσαμε να μοιραστούμε τη σκηνή με τον φίλο μας τον @psilos3 και του κάναμε βιντεοκλήση.
Ξαφνου μες την ερημιά στο φόντο της βιντεοκλήσης βρέθηκε ένας άγνωστος άντρας να φωνάζει «Έλληνες Έλληνες, μα καλά που βρεθήκατε σε αυτό το μέρος;»
Ψηλέ σορι, ανωτέρα βία. Ήπιαμε τελικά το αραβικό καφεδάκι μας με τους ανθρώπους. Εκείνοι έκαναν τον γύρο ανάποδα από εμάς και θα κατέληγαν στην Καϊρουάν.
Το βράδυ κοιμηθήκαμε στη δροσιά της σπηλιάς μας, τόσο δροσερά ήταν που κρυώσαμε λιγάκι μετά από τόσες μέρες! Επόμενη μέρα θα κινούσαμε για το Μαντράς, τη Σιγκαπούρ, το Αλγέρι ή το Σφαξ.
View attachment 396391

Θα ρωτήσω κάτι πεζό: που μείνατε στην τοζερ?????

 

[underwater]

Πραγματικά απολαμβάνω πολύ να βλέπω την Τυνησία από την δική οπτική σου οπτική γωνία και χαίρομαι που την ευχαριστηθήκατε τόσο!

Και για μια ακόμα φορά καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να μην είμαστε αυστηροί και απόλυτοι προς προορισμούς που δε βιώσαμε την ουσία τους. Βαρυσήμαντες δηλώσεις για μέρη που είδαμε με τουριστικά γκρουπ (όπως είχα κάνει εγώ με την Τυνησία στα 20+ μου) συχνά είναι πολύ άστοχες και αδικούν προορισμούς. Να μη μιλήσω για ανθρώπους που κάνουν ένα daytrip σε μια πρωτεύουσα και θεωρούν ότι έπιασαν τον παλμό της χώρας.

Θεωρώ ότι η ιστορία σου θα αποτελέσει οδηγό για πολλά μέλη που θα κάνουν το συγκεκριμένο ταξίδι.

 

[fenia42]

Πραγματικά απολαμβάνω πολύ να βλέπω την Τυνησία από την δική οπτική σου οπτική γωνία και χαίρομαι που την ευχαριστηθήκατε τόσο!

Και για μια ακόμα φορά καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να μην είμαστε αυστηροί και απόλυτοι προς προορισμούς που δε βιώσαμε την ουσία τους. Βαρυσήμαντες δηλώσεις για μέρη που είδαμε με τουριστικά γκρουπ (όπως είχα κάνει εγώ με την Τυνησία στα 20+ μου) συχνά είναι πολύ άστοχες και αδικούν προορισμούς. Να μη μιλήσω για ανθρώπους που κάνουν ένα daytrip σε μια πρωτεύουσα και θεωρούν ότι έπιασαν τον παλμό της χώρας.

Θεωρώ ότι η ιστορία σου θα αποτελέσει οδηγό για πολλά μέλη που θα κάνουν το συγκεκριμένο ταξίδι.

Σε ευχαριστώ πολύ Βανί μου για τα καλά σου λόγια. Ήθελα να γράψω ιστορία για την Τυνησία γι’αυτόν ακριβώς το λόγο. Έρχονται στο μυαλό μου πρόχειρα 5 άτομα που μου είχαν πει τα χειρότερα, ευτυχώς εμείς ακολουθήσαμε το ένστικτό μας! Υπάρχει μια γενική τάση «πινέζας» , να τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε, «εσυ σε πόσες έχεις πάει», «πόσο μεγάλη την έχεις την ταξιδιωτική λίστα σου» και πάει λέγοντας. Θεωρώ μεγάλη πλάνη και επιλέγω να δω τα μέρη εις βάθος -όσο μπορώ- παρά να πάω για να πω ότι πήγα. Το ίδιο ισχύει και για την Τυνησία και ίσως ακόμα περισσότερο αφού βορράς και νότος είναι τόσο διαφορετικοί !
Στην Τοζέρ @vickokka μείναμε στο le ruisseu ή κάπως έτσι , είναι ταπεινό ξενοδοχείο αλλά ίσως δε κάνει για τα γούστα σου που είναι πιο εκλεπτυσμένα

 

[Vicks]

Πραγματικά απολαμβάνω πολύ να βλέπω την Τυνησία από την δική οπτική σου οπτική γωνία και χαίρομαι που την ευχαριστηθήκατε τόσο!

Και για μια ακόμα φορά καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να μην είμαστε αυστηροί και απόλυτοι προς προορισμούς που δε βιώσαμε την ουσία τους. Βαρυσήμαντες δηλώσεις για μέρη που είδαμε με τουριστικά γκρουπ (όπως είχα κάνει εγώ με την Τυνησία στα 20+ μου) συχνά είναι πολύ άστοχες και αδικούν προορισμούς. Να μη μιλήσω για ανθρώπους που κάνουν ένα daytrip σε μια πρωτεύουσα και θεωρούν ότι έπιασαν τον παλμό της χώρας.

Θεωρώ ότι η ιστορία σου θα αποτελέσει οδηγό για πολλά μέλη που θα κάνουν το συγκεκριμένο ταξίδι.

Το έχω ξαναγράψει, η ιστορία αυτή θα με οδηγήσει μάλλον του χρόνου Τυνησία.
Μία χώρα που μέχρι και εξειδικευμένος ξεναγός Βορείου Αφρικής με είχε συμβουλεύσει να πάω πριν πάω Αίγυπτο και Μαρόκο γιατί θα μου φανεί συγκριτικά "φτωχή και λίγη". Παρόλο που τελικά όντως πήγα πρώτα Αίγυπτο και Μαρόκο, θεωρώ ότι η Τυνησία έχει πολλές ομορφιές και αξίζει με τα χίλια. Νεότερη είχα πάει κι εγώ ταξίδια με γκρουπ (δε θέλω ούτε να τα ακούω πολλά χρόνια τώρα), καταλαβαίνω πως λόγω πίεσης χρόνου, κάποιοι (έχω φίλους τέτοιους) θέλουν να δουν πολλά συμπυκνωμένα σε λίγο χρόνο. Εγώ πια θεωρώ πως αν δεν αναμειχθείς με τους ντόπιους, δεν περπατήσεις τους δρόμους, χάνεις πολλά.