Τυνησία La Tunisie douze points !

[underwater]

Σε ευχαριστώ πολύ Βανί μου για τα καλά σου λόγια. Ήθελα να γράψω ιστορία για την Τυνησία γι’αυτόν ακριβώς το λόγο. Έρχονται στο μυαλό μου πρόχειρα 5 άτομα που μου είχαν πει τα χειρότερα, ευτυχώς εμείς ακολουθήσαμε το ένστικτό μας! Υπάρχει μια γενική τάση «πινέζας» , να τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε, «εσυ σε πόσες έχεις πάει», «πόσο μεγάλη την έχεις την ταξιδιωτική λίστα σου» και πάει λέγοντας. Θεωρώ μεγάλη πλάνη και επιλέγω να δω τα μέρη εις βάθος -όσο μπορώ- παρά να πάω για να πω ότι πήγα. Το ίδιο ισχύει και για την Τυνησία και ίσως ακόμα περισσότερο αφού βορράς και νότος είναι τόσο διαφορετικοί !

Ξέρεις ότι συμφωνώ α-π-ό-λ-υ-τ-α.

Νεότερη είχα πάει κι εγώ ταξίδια με γκρουπ (δε θέλω ούτε να τα ακούω πολλά χρόνια τώρα), καταλαβαίνω πως λόγω πίεσης χρόνου, κάποιοι (έχω φίλους τέτοιους) θέλουν να δουν πολλά συμπυκνωμένα σε λίγο χρόνο. Εγώ πια θεωρώ πως αν δεν αναμειχθείς με τους ντόπιους, δεν περπατήσεις τους δρόμους, χάνεις πολλά.

Όπως τα λες. Κοίτα, εγώ είχα πάει με γκρουπ καθαρά λόγω απειρίας. Ήταν το δεύτερο μόλις ταξίδι μου εκτός Ευρώπης μετά την Αίγυπτο και δεν ένιωθα ακόμα αυτοπεποίθηση. Δεν ήταν ταξίδι "ξεπέτα", αντίθετα κάτσαμε μια ολόκληρη εβδομάδα. Αλλά το θέμα είναι ότι πήγαμε κυρίως σε τουριστάδικα (Καϊρουάν και Τύνιδα στο πόδι, στην έρημο κάναμε "σαφάρι" με τζιπ και πήγαμε και είδαμε βλακείες τύπου σκηνικά του Πολέμου των Άστρων, η επαφή με ντόπιους περιορισμένη και καθαρά με δική μας πρωτοβουλία κάποιες μέρες που αυτονομηθήκαμε από το γκρουπ, όσο για παραλιακό τουρισμό-κακά τα ψέματα, η Ελλάδα υπερτερεί και μάλιστα μακράν).
Γενικά έχω μιλήσει με αρκετά άτομα πάνω-κάτω στην ηλικία μου που πήγαν εκείνη την περίοδο και όλα πάνω-κάτω τα ίδια έκαναν. Κρίμα που τη χαράμισα τη χώρα, αλλά εντάξει, εμπειρίες και αυτά. Ίσως ξαναπάω κάποτε, αλλά από την περιοχή του Μαγκρέμπ αφενός έχω αφήσει εκκρεμότητες στο Μαρόκο, αφετέρου έχω βάλει στο μάτι την Αλγερία.
(Σταματάω το spamming)

 

[fenia42]

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΤΡΑΣ ΤΗ ΣΙΓΚΑΠΟΥΡ ΤΟ ΑΛΓΕΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΦΑΞ ΘΑ ΑΝΑΧΩΡΟΥΝ ΣΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΤΑ ΠΛΟΙΑ



Η πόλη Σφαξ δεν ήταν στο πρόγραμμα. Τη βάλαμε τελευταία στιγμή για να μοιράσουμε την ατελείωτη απόσταση και να ξεκουράσουμε λίγο τα κουρασμένα σαρκία μας που τα σέρναμε σε όλη την Τυνησία. Μέχρι να φτάσουμε περάσαμε από άπειρες μικρές κωμοπόλεις και χωριά του νότου, όπου πάντα κυριαρχούσε η ίδια εικόνα : καφενεία με δεκάδες άντρες και μόνο, ζωάκια έξω από τα κρεοπωλεία- σφαγεία που δε ξέραν τι τους περιμένει, κάγκουρες οδηγοί και σαμαράκια.

Φτάνοντας επιτέλους στο Σφαξ, μας πήρε άλλη μια τουλάχιστον ώρα να βγούμε από την κίνηση. Το κατάλυμά μας όμως -αν και κάναμε μισή ώρα να το βρούμε- μας αποζημίωση. Με μόλις 22 ευρώ είχαμε ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα και ένα τεράστιο μπαλκόνι σε κυκλαδίτικο σκηνικό.

Αμέσως βγήκαμε για να τσιμπήσουμε μια πίτσα γιατί γκώσαμε με τα καυτερά τόσες μέρες και μετά να κάνουμε βόλτα στο κέντρο του Σφαξ. Η μέρα ήταν Δευτέρα και η μεδίνα ήταν κλειστή. Δεν έχανε όμως την ομορφιά της παρόλ’ αυτά.

Υπήρχε ένα ωραίο παραδοσιακό τεϊοποτείο που θέλαμε να επισκεφτούμε, αλλά ήτα κι αυτό κλειστό προς εμφανή απογοήτευσή μας.

Βγήκαμε λοιπόν έξω από τα τείχη της μεδίνας. Κάναμε μια βόλτα γύρω από τα αποικιοκρατικού ρυθμού κτήρια, με έντονες τις γαλλικές επιρροές ώσπου βρήκαμε ένα υπαίθριο καφέ να ξεκουραστούμε. Η θέα που πρόσφερε από αμφότερες πλευρές ήταν μοναδική. Πίσω μας, επιτέλους ένα ζευγάρι να απολαμβάνει το τσάι του παρέα, ολόγυρά μας κλασικά μόνο άντρες.

(ανέμελο mood on )

(sex and the city the Arab edition)

Χαλαρώσαμε αφάνταστα με αυτό το σκηνικό. Και το είχαμε ανάγκη. Το Σφαξ δε το λες όμορφη πόλη. Μόνο το κέντρο του είναι όμορφο αλλά κι εδώ -όπως σε όλη την Τυνησία- τα άπειρα σκουπίδια σε απογοητεύουν. Έχει όμως έναν άλλο αέρα, που σε γοητεύει και σε κάνει να το συμπαθήσεις. Ίσως είναι η κοσμοπολίτικη αύρα του, ίσως το γεγονός ότι αποτελεί σπουδαίο λιμάνι, ή οι εμφανείς γαλλικές επιρροές του.

Πιο πέρα ήταν το πανέμορφο γαλλικό ινστιτούτο αλλά οι φρουροί δε με άφησαν να το φωτογραφίσω.


Το βραδάκι αράξαμε στο υπέροχο μπαλκονάκι μας. Θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί για πάντα, να γίνουμε κάτοικοι Σφαξ, να μάθουμε αραβικά, εγώ να διδάσκω ιταλικά σε κάποιο σχολείο και ο Γιάννης να φτιάχνει πίτσες και λουκουμάδες. Σε μια άλλη ζωή ίσως.

«Είσαι για ένα βρώμικο;»

«Ξέρω τι σκέφτεσαι;»

Είχαμε και οι δυο μπανίσει ένα μέρος με street food. Πήραμε το αμάξι και φύγαμε για δυο τρία χιλιόμετρα πιο μακριά. Δε ξέραμε τι είναι αυτό αλλά το φάγαμε με ευχαρίστηση. Ο τύπος αυτός εκτός από πολύ επικοινωνιακός, θα έκανε χρυσές δουλειές σε τουριστικά μέρη όπως η Χαλκιδική.

Όλα στο Σφαξ θυμίζουν τον Καββαδία. Τα μαραμπού μου θύμισαν το δικό μου μοναχικό ταξίδι στην Κολομβία. Εκεί όπου πήγα για να βαδίσω στα χνάρια του αγαπημένου μου συγγραφέα, παρέα με το σακίδιο και τη μοναξιά μου. Εκεί όπου κατάλαβα ότι πατάω στέρεα ακόμα κι όταν το έδαφος δε με κρατάει. Εκεί που είδα πως ο μόνος δρόμος για τη συντροφικότητα περνά μέσα από την πλήρη επίγνωση και βίωση της μοναξιάς. Και να’ μαι τώρα, εδώ. Εγώ που στη ζωή μου είχα μόνο εύκολο το φευγιό και που μόνο μαύρη πέτρα έριχνα πίσω μου, να μαθαίνω να περπατώ χέρι χέρι, να συμπορεύομαι, να μαθαίνω να μένω. Ωδή σε όσους δε συμβιβάστηκαν!

 

[Vicks]

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΤΡΑΣ ΤΗ ΣΙΓΚΑΠΟΥΡ ΤΟ ΑΛΓΕΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΦΑΞ ΘΑ ΑΝΑΧΩΡΟΥΝ ΣΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΤΑ ΠΛΟΙΑ



Η πόλη Σφαξ δεν ήταν στο πρόγραμμα. Τη βάλαμε τελευταία στιγμή για να μοιράσουμε την ατελείωτη απόσταση και να ξεκουράσουμε λίγο τα κουρασμένα σαρκία μας που τα σέρναμε σε όλη την Τυνησία. Μέχρι να φτάσουμε περάσαμε από άπειρες μικρές κωμοπόλεις και χωριά του νότου, όπου πάντα κυριαρχούσε η ίδια εικόνα : καφενεία με δεκάδες άντρες και μόνο, ζωάκια έξω από τα κρεοπωλεία- σφαγεία που δε ξέραν τι τους περιμένει, κάγκουρες οδηγοί και σαμαράκια.

Φτάνοντας επιτέλους στο Σφαξ, μας πήρε άλλη μια τουλάχιστον ώρα να βγούμε από την κίνηση. Το κατάλυμά μας όμως -αν και κάναμε μισή ώρα να το βρούμε- μας αποζημίωση. Με μόλις 22 ευρώ είχαμε ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα και ένα τεράστιο μπαλκόνι σε κυκλαδίτικο σκηνικό.
View attachment 396595

Αμέσως βγήκαμε για να τσιμπήσουμε μια πίτσα γιατί γκώσαμε με τα καυτερά τόσες μέρες και μετά να κάνουμε βόλτα στο κέντρο του Σφαξ. Η μέρα ήταν Δευτέρα και η μεδίνα ήταν κλειστή. Δεν έχανε όμως την ομορφιά της παρόλ’ αυτά.
View attachment 396596
View attachment 396597
View attachment 396600
View attachment 396601
View attachment 396602
View attachment 396603
View attachment 396604
View attachment 396605
View attachment 396606

Υπήρχε ένα ωραίο παραδοσιακό τεϊοποτείο που θέλαμε να επισκεφτούμε, αλλά ήτα κι αυτό κλειστό προς εμφανή απογοήτευσή μας.
View attachment 396607

Βγήκαμε λοιπόν έξω από τα τείχη της μεδίνας. Κάναμε μια βόλτα γύρω από τα αποικιοκρατικού ρυθμού κτήρια, με έντονες τις γαλλικές επιρροές ώσπου βρήκαμε ένα υπαίθριο καφέ να ξεκουραστούμε. Η θέα που πρόσφερε από αμφότερες πλευρές ήταν μοναδική. Πίσω μας, επιτέλους ένα ζευγάρι να απολαμβάνει το τσάι του παρέα, ολόγυρά μας κλασικά μόνο άντρες.
View attachment 396608
(ανέμελο mood on )

View attachment 396609
(sex and the city the Arab edition)

Χαλαρώσαμε αφάνταστα με αυτό το σκηνικό. Και το είχαμε ανάγκη. Το Σφαξ δε το λες όμορφη πόλη. Μόνο το κέντρο του είναι όμορφο αλλά κι εδώ -όπως σε όλη την Τυνησία- τα άπειρα σκουπίδια σε απογοητεύουν. Έχει όμως έναν άλλο αέρα, που σε γοητεύει και σε κάνει να το συμπαθήσεις. Ίσως είναι η κοσμοπολίτικη αύρα του, ίσως το γεγονός ότι αποτελεί σπουδαίο λιμάνι, ή οι εμφανείς γαλλικές επιρροές του.


View attachment 396610
Πιο πέρα ήταν το πανέμορφο γαλλικό ινστιτούτο αλλά οι φρουροί δε με άφησαν να το φωτογραφίσω.


Το βραδάκι αράξαμε στο υπέροχο μπαλκονάκι μας. Θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί για πάντα, να γίνουμε κάτοικοι Σφαξ, να μάθουμε αραβικά, εγώ να διδάσκω ιταλικά σε κάποιο σχολείο και ο Γιάννης να φτιάχνει πίτσες και λουκουμάδες. Σε μια άλλη ζωή ίσως.

«Είσαι για ένα βρώμικο;»

«Ξέρω τι σκέφτεσαι;»

Είχαμε και οι δυο μπανίσει ένα μέρος με street food. Πήραμε το αμάξι και φύγαμε για δυο τρία χιλιόμετρα πιο μακριά. Δε ξέραμε τι είναι αυτό αλλά το φάγαμε με ευχαρίστηση. Ο τύπος αυτός εκτός από πολύ επικοινωνιακός, θα έκανε χρυσές δουλειές σε τουριστικά μέρη όπως η Χαλκιδική.
View attachment 396611
Όλα στο Σφαξ θυμίζουν τον Καββαδία. Τα μαραμπού μου θύμισαν το δικό μου μοναχικό ταξίδι στην Κολομβία. Εκεί όπου πήγα για να βαδίσω στα χνάρια του αγαπημένου μου συγγραφέα, παρέα με το σακίδιο και τη μοναξιά μου. Εκεί όπου κατάλαβα ότι πατάω στέρεα ακόμα κι όταν το έδαφος δε με κρατάει. Εκεί που είδα πως ο μόνος δρόμος για τη συντροφικότητα περνά μέσα από την πλήρη επίγνωση και βίωση της μοναξιάς. Και να’ μαι τώρα, εδώ. Εγώ που στη ζωή μου είχα μόνο εύκολο το φευγιό και που μόνο μαύρη πέτρα έριχνα πίσω μου, να μαθαίνω να περπατώ χέρι χέρι, να συμπορεύομαι, να μαθαίνω να μένω. Ωδή σε όσους δε συμβιβάστηκαν!
View attachment 396612

Πόσο ταυτίζομαι! Τι ωραία τα λόγια σου. Εγώ βρίσκομαι στη φάση του μοναχικού ταξιδιού ακόμα, το ευχαριστιέμαι όσο γίνεται ζώντας κάθε στιγμή και αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στο μέλλον.
On a lighter note, που λέμε στο χωριό μου, ήταν safe γενικά στη χώρα το street food;

 

[fenia42]

Πόσο ταυτίζομαι! Τι ωραία τα λόγια σου. Εγώ βρίσκομαι στη φάση του μοναχικού ταξιδιού ακόμα, το ευχαριστιέμαι όσο γίνεται ζώντας κάθε στιγμή και αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στο μέλλον.
On a lighter note, που λέμε στο χωριό μου, ήταν safe γενικά στη χώρα το street food;

Θα έλεγα πολύ safe!

 

[vickokka]

Σε ευχαριστώ πολύ Βανί μου για τα καλά σου λόγια. Ήθελα να γράψω ιστορία για την Τυνησία γι’αυτόν ακριβώς το λόγο. Έρχονται στο μυαλό μου πρόχειρα 5 άτομα που μου είχαν πει τα χειρότερα, ευτυχώς εμείς ακολουθήσαμε το ένστικτό μας! Υπάρχει μια γενική τάση «πινέζας» , να τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε, «εσυ σε πόσες έχεις πάει», «πόσο μεγάλη την έχεις την ταξιδιωτική λίστα σου» και πάει λέγοντας. Θεωρώ μεγάλη πλάνη και επιλέγω να δω τα μέρη εις βάθος -όσο μπορώ- παρά να πάω για να πω ότι πήγα. Το ίδιο ισχύει και για την Τυνησία και ίσως ακόμα περισσότερο αφού βορράς και νότος είναι τόσο διαφορετικοί !
Στην Τοζέρ @vickokka μείναμε στο le ruisseu ή κάπως έτσι , είναι ταπεινό ξενοδοχείο αλλά ίσως δε κάνει για τα γούστα σου που είναι πιο εκλεπτυσμένα

Εγω θα το κοιτάξω, μη με βλέπεις έτσι....χαχαχαα!!!!

 

[fenia42]

WHAT HAPPENS IN SOUSSE STAYS IN SOUSSE

Φεύγοντας από το Σφαξ με κατεύθυνση ακόμα πιο βόρεια, ήταν επιβεβλημένη η επίσκεψη στο «Κολοσσαίο της Τυνησίας» το περίφημο El Djem. Από όλα τα αρχαία μνημεία που είδαμε στη χώρα αυτό ήταν το πιο εντυπωσιακό και το πιο καλοδιατηρημένο. Κτίστηκε περί το 238 μΧ κατά τη ρωμαϊκή περίοδο και είναι το μοναδικό αρχαίο αμφιθέατρο σε ολόκληρη την Αφρική. Η χρήση του ήταν αντίστοιχη με αυτό της Ρώμης : ψυχαγωγία και θεάματα. Το εισιτήριο ήταν δώδεκα δηνάρια κατ’άτομο και συμπεριλάμβανε και την είσοδο στο μουσείο τέχνης.
Εντυπωσιακό ;

Αφού το γυρίσαμε μέσα έξω πάνω και κάτω, κουραστήκαμε και θελήσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι απολαμβάνοντας τη θέα του, σε μια καφετέρια ακριβώς μπροστά. Ο ιδιοκτήτης ενθουσιάστηκε μόλις κατάλαβε ότι είμαστε Έλληνες και μας ρώτησε στα ελληνικά αν θέλουμε φραπέ μέτριο με γάλα .
Ο Γ.Α. ήπιε επιτέλους κρύο καφέ, εγώ πίνω πάντα μόνο ζεστό. Ο επικοινωνιακός ιδιοκτήτης κάθισε λίγο μαζί μας να ξεσκονίσει τα ελληνικά του και μας είπε ότι κάποτε έβλεπε «καραβάνια» Ελλήνων να συρρέουν για να δουν το Ελ Τζεμ, πλέον όμως δε βλέπει. Εμ, τώρα έχουμε travel stories ρε μάστορα και ταξιδεύουμε μεμονωμένα! Άσε που μεριμνούμε για να διαφυλάξουμε τη δόξα και τιμή της χώρας
Ακριβώς απέναντι μια κακομοίρη καμήλα περιμένει κάτω από τον καυτό ήλιο πελάτες να φωτογραφηθούν μαζί της για μερικά δηνάρια. Καημένο ζώο …

Η Σους ήταν μια έκπληξη! Ήταν η πόλη που μας ενθουσίασε περισσότερο για την ομορφιά και τη μεσογειακή αύρα της. Το ξενοδοχείο μας ήταν μέσα στη Μεδίνα και ήταν επίσης το πιο όμορφο κατάλυμα της διαμονής μας στην Τυνησία. Έπρεπε να παρκάρουμε κάπου το αμάξι αφού μες τη Μεδίνα δεν ενδείκνυται η κυκλοφορία ΙΧ.
Η Σους φημίζεται για το ενδιαφέρον αρχαιολογικό μουσείο με τα μοναδικά ψηφιδωτά του, ακριβώς εκεί μπορούσαμε να παρκάρουμε ελεύθερα αφού είχε άπλετο πάρκινγκ και βρισκόταν ακριβώς στην είσοδο της μεδινας. Αλλά φεύ! Λίγο πριν πάρουμε την στροφή για την τελική ευθεία η μαούνα δεν έλεγε να συνεργαστεί κι έσβησε εντελώς και μάλιστα στη μέση του δρόμου. Κορναρίσματα, κυκλοφοριακό χάος, στρες, άγχος και ένας Γιάννης να φωνάζει «ΑΥΤΟΚΤΟΝΩ»
Ψύχραιμα καλέ! του λέω. Ο,τι και να’ναι φτασαμε. Πάτα, συμπλέκτη, βάλε ταχύτητα, αγνόησε τα κορναρίσματα, πάρε μια ανάσα.
Σε κάνα πεντάλεπτο τα κατάφερε και έβαλε μπρος.
Πήραμε τα μπαγκάζια στα χέρια προς αναζήτηση του νταρ μας. Ο ιδιοκτήτης, ένας γοητευτικός κυριος με κάτασπρα μαλλιά, σκούρη επιδερμίδα και καταγάλανα μάτια μας υπέδειξε το δωμάτιό μας κι εμείς ενθουσιαστήκανε! Dar Maaziz λεγόταν και το προτείνω ανεπιφύλακτα, μάλιστα για τους genius είχε εξαιρετικές τιμές.
Δεν άντεξα και ρώτησα τον ιδιοκτήτη πόθεν προέκυψε το χρώμα των ματιών του και είπε πως είναι μίξη ισπανική. Έμοιαζε με Αργεντινό. Στην πορεία είδα πως και άλλοι κάτοικοι της πόλης είχαν αυτό το σπάνιο έντονο μπλε στα μάτια.
Η ζέστη στο βορρά μας ήταν πια υποφερτή, την είχαμε συνηθίσει. Αφήσαμε τα μπαγκάζια και ξεχυθήκαμε να γνωρίσουμε την πολλά υποσχόμενη αυτή πόλη.
Η Μεδίνα πραγματικά πανέμορφη, η πιο όμορφη που είδαμε και η πιο περιποιημένη. Ακόμα και τα αδεσποτάκια της έμοιαζαν να χαίρουν φροντίδας.

«Σε παρακαλώ,να το πάρουμε μαζί μας;;»
Χωράνε άλλες δυο γάτες σπίτι μας.

Τα κτήρια ήταν φρεσκοβαμμένα ενώ οι πόρτες της Τυνησίας ακόμα μια φορά κλέβουν την παράσταση.

Μεσημέριαζε. Φτάσαμε μέχρι το φρούριο και το μεγάλο τζαμί. Ακριβώς δίπλα είχε το καλύτερο εστιατόριο όπου φάγαμε κι εμείς το καλύτερο γεύμα του ταξιδιού!

Τελικά η Μεδίνα της Σους ήταν αρκετά μικρή, έτσι βρεθήκαμε να κάνουμε βόλτες και να συναντάμε τα ίδια μέρη. Προς το απόγευμα βρεθήκαμε με δυο φίλες από Ελλάδα που ήταν κι εκείνες με ένα νοικιασμένο αμάξι στην Τυνησία.
Ήπιαμε παραδοσιακό τσάι με μέντα στο πιο παλιό καφενείο της πόλης. Καιρό είχαμε να τα πούμε με τα κορίτσια και ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος.

Και οι τρεις έχουμε κάνει αρκετά ταξίδια μόνες μας ανά την υφήλιο. Ο Γιάννης άκουγε τις ιστορίες μας με θαυμασμό αλλά και διάθεση να κάνει κι αυτός κάποια στιγμή ένα ταξίδι μόνος του. « Αν θες να με καταλάβεις στο 100% μου θέλω να πας κάπου μόνος σου» , του έχω πει και σκέφτεται να το κάνει στο μέλλον.

Οταν έπεσε ο ήλιος βγήκαμε ξανά για μια βόλτα όλοι μαζί και για street food που φάγαμε με λιγότερο από μισό ευρώ. Απολαύσαμε τη δροσιά της Δύσης, είδαμε τους πιστούς (άντρες)
να συρρέουν στο τζαμί, γελάσαμε με τα κορίτσια, αφεθήκαμε, ζήσαμε τη στιγμή. Το βράδυ αράξαμε στην ταράτσα των κοριτσιών πίνοντας μπύρες. Γυρίσαμε κατά τη μια, κατάκοποι και λίγο θλιμμένοι αφού ξημέρωνε η τελευταία ημέρα της περιπέτειάς μας.

 

[levart]

να ρωτήσω μήπως γνωριζετε εάν επιτρέπεται η πρόσβαση σε μη μουσουλμάνους, στα τζαμιά;

 

[Kyriakao]

Απο ολες τις ,πολυ ωραίες φωτο, ολο στα φαγια σκαλώνω και επεξεργάζομαι περισσότερο ! Ελπίζω να εμεινες ικανοποιημένη.

 

[fenia42]

Απο ολες τις ,πολυ ωραίες φωτο, ολο στα φαγια σκαλώνω και επεξεργάζομαι περισσότερο ! Ελπίζω να εμεινες ικανοποιημένη.

Ξέρεις πως όπου πάω νηστική δε μένω. Εντάξει, δεν έχουν και τις πιο εντυπωσιακές κουζίνες στον κόσμο αλλά λόγω και των Γαλλικών επιρροών ήταν αξιόλογα τα φαγητά των.

να ρωτήσω μήπως γνωριζετε εάν επιτρέπεται η πρόσβαση σε μη μουσουλμάνους, στα τζαμιά;

Γενικά ναι, δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα.

 

[mourohavlos]

@fenia42 άντε μ'έπεισες κι έκλεισα ένα τριήμερο Τύνιδα τον Ιανουάριο (covid επιτρέποντος)

 

[fenia42]

@fenia42 άντε μ'έπεισες κι έκλεισα ένα τριήμερο Τύνιδα τον Ιανουάριο (covid επιτρέποντος)

Κλείσε και ένα 8ημερο με την πρώτη ευκαιρία

 

[Vicks]

@fenia42 άντε μ'έπεισες κι έκλεισα ένα τριήμερο Τύνιδα τον Ιανουάριο (covid επιτρέποντος)

Καλημέρα! Με ποια αεροπορική εταιρεία αν επιτρέπεται;