Τυνησία La Tunisie douze points !

[Thalassaki]

Ξημέρωσε ο Αλάχ τη μέρα, χωρίς να μας ξυπνήσει ευτυχώς ο μουεζίνης στις πέντε και πάθει η καρδιά μας, Ξεκινήσαμε με ένα πλούσιο πρωινό, με εύγεστο απολαυστικό καφέ, στο μπαλκονάκι του ξενοδοχείου μας. Μέναμε σε νταρ- παραδοσιακό τυνησιακό σπίτι (ξενοδοχείο εν προκειμένω) και επιδιώξαμε να επιλέγουμε νταρ για όλες τις διαμονές μας.
View attachment 395565

Το ραντεβού μας για την παραλαβή του ΙΧ ήταν στις δώδεκα. Είχαμε τέσσερις ωρίτσες να χαθούμε στη Μεδίνα της Τύνιδας. Εντυπωσιαστήκαμε από τις χαρακτηριστικές πόρτες, κάναμε τα πρώτα μας παζάρια, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των τζαμιών, στεναχωρηθήκαμε με τα εκατομμύρια των αδέσποτων γατιών ολόγυρα. Πιστεύω ακράδαντα πως ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο φέρεται στα ζώα. Δυστυχώς, οι αραβικές χώρες έχουν θλιβερή πρωτιά σε αυτό. Τόσα πολλά αδέσποτα έχω δει μόνο στην Ινδία.
View attachment 395564

Χαθήκαμε στα σουκς, προσπαθήσαμε να προσανατολιστούμε, και πάλι χαθήκαμε και στο τέλος βγήκαμε στα κεντρικά σημεία. Η ώρα του ραντεβού πλησίαζε, ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας απειλητικά. Το maps me έδειχνε την τοποθεσία δύο χιλιόμετρα μακριά αλλά δεν είχαμε το κουράγιο να την περπατήσουμε στους 40 βαθμούς. Σταθήκαμε στο πλάι για να βρούμε ταξί, πράγμα που αποδείχτηκε μάταιο. Τελικά αντιληφθήκαμε πως λίγο πιο πέρα τα ταξί άφηναν τους πελάτες κι από εκεί έπαιρναν καινούριους. Έτσι πράξαμε κι εμείς, και όταν ρώτησα τον οδηγό ‘’ça coûte combien?’’ , ανασήκωσε ανήξερα τους ώμους, δείχνοντάς μου το ταξίμετρο- κι εγώ πάθαινα ένα μικρό πολιτισμικό σοκ στην τοποθεσία Βόρεια Αφρική. Φτάνοντας στον προορισμό, το κοντέρ έδειχνε 6 δηνάρια, ο μεσιέ όμως ζήτησε soixante. «Πόσα;;;» ρώτησα. Εξήντα επανέλαβε. Του έδωσε έξι και κατέβηκα θυμωμένη. Αρχίσαμε, σκέφτηκα.

Στο σημείο που μας υπέδειξαν για την παραλαβή του αυτοκινήτου, γραφείο ενοικίασης δεν υπήρχε. Κάναμε μια γύρα, ψάξαμε, ρωτήσαμε, ριεν! Τι θα κάνουμε; Βρήκαμε δυο αστυνομικούς, τους ρωτήσαμε αν ήξεραν κάποιο πρακτορείο, τζίφος. Τότε προθυμοποιήθηκαν να καλέσουν αυτοί στον πράκτορα, ο οποίος τελικά είπε πως δεν υπάρχει γραφείο, ήρθε με το αυτοκίνητο, μας αναζήτησε, δε μας βρήκε κι έφυγε. Τελικά πήγαμε να τον βρούμε εμείς στο αεροδρόμιο. Ήταν γλυκούλης και καλόβουλος αλλά δε μιλούσε ΓΡΙ αγγλικά, κι η συνεννόηση ήταν κακή. Στο εξής καταλάβαμε πως η συνεννόηση πρέπει να γίνεται μόνο στα γαλλικά.
(ΤΙΠ : στο αεροδρόμιο δίνουν δωρεάν κάρτα σιμ, εμείς θέλαμε να το ζήσουμε και δε την ενεργοποιήσαμε ποτέ. Ετσι για να χουμε να γελάμε με τις περιπέτειες που μας έβαλε η έλλειψη τηλεφώνου και ΜΒ. Αν είστε τίποτα νορμάλ κι όχι σαν εμάς, μη παραλείψετε! ).
Πήραμε το αυτοκίνητο, που τελικά ήταν μαούνα, και πήγαμε στο προάστειο Sidi Bou Said, το οποίο έχει κυκλαδίτικη αισθητική και θυμίζει αρκετά τη Σαντορίνη. Κάναμε μια βόλτα εκεί, εντυπωσιασμένοι με την ομοιότητα που είχε με τα ελληνικά νησιά.
View attachment 395567

Καθίσαμε για έναν αραβικό καφέ και γελάσαμε με τον υπάλληλο που μας υποσχέθηκε κρύο καφέ. Do you have cold coffee? Yes, yes. Café froi? Yes yes. Ούτε καν.
View attachment 395568

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο γραφικό οικισμό, κάναμε μια μικρή στάση για ξεκούραση και ελαφρύ brunch και συνεχίσαμε για την αρχαία Καρχηδόνα που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.
View attachment 395566

Η Καρχηδόνα ήταν πόλη φοινικική που γνώρισε σπουδαία άνθιση στα αρχαία χρόνια. Ειδικά τον 5ο πΧ αιώνα έφτανε από την Αλγερία και την Ιβηρική χερσόνησο μέχρι την Κορσική. Στα χρόνια που ακολούθησαν βρέθηκε από το ζενίθ στο ναδίρ με αποκορύφωμα το 142πΧ όταν καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Ρωμαίους. Είχαμε διαβάσει πως δεν είναι ο πιο εντυπωσιακός αρχαιολογικός χώρος της Τυνησίας, προσωπικά τα πιο όμορφα αρχαία μνημεία τα είδα στο Λίβανο. Επισκεφτήκαμε τα λουτρά του Αντωνίου και το Αμφιθέατρο ή ό,τι έχει μείνει τέλος πάντων από αυτό. Δεν ενθουσιαστήκαμε. Ένας είναι ο αρχαιολογικός χώρος όπου όλοι συμφωνούσαν πως είναι ο καλύτερος τη Τυνησίας και φυσικά τον είχαμε βάλει στο πρόγραμμα.

Γυρίσαμε στην πόλη για να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να πιούμε ένα τσάι μέντα στο πολύ όμορφο cafe panorama, με θέα το μεγάλο τζαμί και πανοραμική όψη της Τύνιδας. Αφού έπεσε ο ήλιος έκλεισε και η μεδίνα και τα εστιατόρια που είχαμε σημειώσει δεν ήταν πια ανοιχτά! Ψάχναμε για ώρα κάπου να φάμε , αλλά μάταια και τότε ρωτήσαμε έναν περαστικό. Ο άνθρωπος ήταν ευγενικός και προθυμοποιήθηκε να μας πάει σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά. Το ντεκόρ ήταν παραδοσιακό, με όμορφα μπλε χρώματα και ο χώρος μας προδιέθετε θετικά. Το φαγητό ήταν μέτριο. Πήραμε μπρικ, που είναι μια κρούστα αυγού σε σχήμα καλτσόνε, γεμιστή με σπανάκι και ψάρι, κάτι σα σαγανάκι τυρί με ψάρι και κους κους πολύ καυτερό. Όταν ήρθε ο λογαριασμός, ο σερβιτόρος μας ζήτησε 110 δηνάρια, ποσό που ισοδυναμεί με 40 περίπου ευρώ. Μου φάνηκαν πολλά, ο Γιάννης όμως θύμωσε πάρα πολύ και άρχισε να μιλάει έντονα με τον σερβιτόρο. Τελικά αφήσαμε 80 δηνάρια και μου έκανε εντύπωση που έδειξε ευχαριστημένος. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, πώς με 'κοψε να ρωτήσω τον ξενοδόχο, ο οποίος μας είπε ότι πέσαμε σε απατεώνα και προθυμοποιήθηκε να πάει πίσω με τον Γ.Α. για να κάνει μανούρα. Εγώ που δε μπορώ καθόλου τις εντάσεις έμεινα πίσω. Τελικά γύρισαν πίσω με 20 δηνάρια ακόμα και ο ξενοδόχος ενημέρωσε την αστυνομία, αφού πήρε το ζήτημα κυριολεκτικά πατριωτικά. Αυτή είναι μια γενική εικόνα που μας συνόδευε στο ταξίδι : άνθρωποι καλοί κι ευγενικοί που προσπαθούν να προστατεύσουν τη χώρα του από τις κακές φήμες.

View attachment 395569

Τι ωραία έκπληξη να επιστρέφω και να με ξαναγυρνάς πίσω στο άρωμα του Μάγκρεμπ!
Είσαι πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση να στρώνεσαι στο γράψιμο μόλις γύρισες.
( Τα ακούς ανεπρόκοπο Thalassaki
Τα ακούω και πιάνω θέση αναμένοντας την συνέχεια με μεγάλη αγωνία και ενδιαφέρον !!!

ΥΓ: Φοβερά δεν είναι αυτά τα τραπέζια με τους μπρούτζινους δίσκους? Κάθε φορά που πηγαίνω τα χαλβαδιάζω αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να φέρω κάποιο στις αποσκευές μου. Ένα που είχα βάλει στο μάτι ήταν μασίφ όλο σφυρήλατο στο χέρι σε διάμετρο ενός μέτρου με μαντεμένια πτυσσόμενα πόδια . Μόνο ο δίσκος ζύγιζε 30 κιλά!!!

 

[fenia42]

Στη βράση κολλάει το σίδερο @Thalassaki
Ξεκινα κι εσύ!!

 

[underwater]

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία σου, καθώς βλέπω τη χώρα που ταξίδεψα το 2005 ως προπτυχιακή φοιτήτρια με τελείως άλλα μάτια.

Τα έχουμε συζητήσει και κατ' ιδίαν: εγώ λόγω ηλικίας και απειρίας είχα πάει με οργανωμένο γκρουπ (τον τρόπο ταξιδιού που έκτοτε σιχαίνομαι δηλ). Το αποτέλεσμα ήταν να πάμε στα πολύ τουριστικά και μέσα από το "αποστειρωμένο" περιβάλλον του γκρουπ να μην καταφέρουμε να δούμε την ουσία της χώρας (παρότι κάναμε και πράγματα μόνες μας). Ακόμα και στην έρημο χαζομάρες είδαμε, θυμάμαι δε μου έκανε κλικ η χώρα.

Μέσω της δικιάς σου εμπειρίας άλλαξε πολύ η γνώμη μου, θεωρώ την αδίκησα την Τυνησία. Αν δεν είχα ήδη πάει με ευχαρίστηση θα της έδινα ευκαιρία, αλλά για μένα στην παρούσα φάση προηγούνται άλλοι προορισμοί. Σε κάθε περίπτωση περιμένω πώς και πώς την συνέχεια της ιστορίας σου, καθώς είναι απολαυστική!

 

[fenia42]

Έχω κάνει σπόιλερ στον τίτλο για το πώς μας φάνηκε η χώρα @underwater σε ευχαριστώ !
Ο λόγος που γράφω αυτή την ιστορία είναι αφενός γιατί δεν υπάρχουν πολλές ενημερωμένες πληροφορίες για την Τυνησία αφού οι υπάρχουσες ιστορίες είναι πολύ παλιές, αφετέρου για να αποκαταστήσω την τιμή και τη φήμη της χώρας !!

 

[Smaragda53]

Τι ωραία έκπληξη να επιστρέφω και να με ξαναγυρνάς πίσω στο άρωμα του Μάγκρεμπ!
Είσαι πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση να στρώνεσαι στο γράψιμο μόλις γύρισες.
( Τα ακούς ανεπρόκοπο Thalassaki
Τα ακούω και πιάνω θέση αναμένοντας την συνέχεια με μεγάλη αγωνία και ενδιαφέρον !!!

ΥΓ: Φοβερά δεν είναι αυτά τα τραπέζια με τους μπρούτζινους δίσκους? Κάθε φορά που πηγαίνω τα χαλβαδιάζω αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να φέρω κάποιο στις αποσκευές μου. Ένα που είχα βάλει στο μάτι ήταν μασίφ όλο σφυρήλατο στο χέρι σε διάμετρο ενός μέτρου με μαντεμένια πτυσσόμενα πόδια . Μόνο ο δίσκος ζύγιζε 30 κιλά!!!

νομίζω ότι αν το ζητήσεις, σου τα στέλνουν στην Ελλάδα, θα σου κοστίσει κάτι παραπάνω βέβαια.

 

[Delmem38110]

μου πρόσφεραν χρήματα και ζωντανά (μεταξύ αστείου και σοβαρού) για να τους αφήσω δυο στρουμπουλές ξανθιές όμορφες φίλες μου που τις είχαν παντού στα ωπα ωπα....
δεν σου κρύβω ότι λίγο ακόμα να με πίεζαν θα το δεχόμουνα.....
αυτές πάντως περάσανε πάρα πολύ όμορφα από όλες τις απόψεις.....
όχι ότι εμείς περάσαμε λιγότερο καλά.

 

[fenia42]

ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΪΡΟΥΑΝ

Πήραμε τη μαούνα μας και κινήσαμε για το νότο. Θα πηγαίναμε στην Καϊρουάν με μια στάση πιο πριν, στον αρχαιολογικό χώρο του Ζαγκουάν.
Όταν φτάσαμε, η εικόνα που αντικρίσαμε ήταν απογοητευτική : εμφανή σημάδια εγκατάλειψης, ταμπέλες σβησμένες από το χρόνο, ελλειψη φύλακα και υποτυπώδους σήμανσης. Ο ναός των Υδάτων που κάποτε γνώρισε δόξα και ακμή, παρήκμαζε πολυκαιρισμένος, αφημένος στη μοίρα του και στην πλήρη αδιαφορία της τοπικής κοινότητας.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ρωμαϊκή κρήνη με δώδεκα κόγχες, όπου κάθε κόγχη στεγάζει ένα άγαλμα για κάθε μήνα. Από το σημείο αυτό ξεκινούσε υδραγωγείο που είχε μήκος 124 χιλιομέτρων και έφτανε μέχρι την Καρχηδόνα.
Εκείνο που ήταν πραγματικά εντυπωσιακό, ήταν τα απομεινάρια του υδραγωγείου που συναντήσαμε κατά μήκος της διαδρομής και που κάναμε μια στάση για να φωτογταφησουμε/ βιντεοσκοπήσουμε.
14 Ιουνίου 2022

Ειχε έρθει η ώρα μου να οδηγήσω και ομολογώ πως προσαρμόστηκα γρήγορα στον «αραβικό τρόπο οδήγησης». Εκείνο που ήθελε μεγάλη προσοχή ήταν τα αμέτρητα σαμαράκια, τα οποία δε συνοδεύονταν πάντα κι από ανάλογη σήμανση ενώ ήταν και στο ίδιο χρώμα με την άσφαλτο. Οι δρόμοι της Τυνησίας γενικά είναι οκ, θυμίζουν αρκετά τους ελληνικούς επαρχιακούς δρόμους. Πέρα από τον Α1 δεν υπάρχει άλλη εθνική οδός, οπότε στο υπόλοιπο δίκτυο οι διαδρομές περνούσαν μέσα από κατοικημένες περιοχές και τα σαμαράκια ήταν η μόνη λύση για να κόβουν οι οδηγοί ταχύτητα.
Οταν φτάσαμε στην Καϊρουάν ο ήλιος έκαιγε απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας, έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε μια ανάσα. Η θερμοκρασία ήταν στο 40, αισθητά όμως πιο υποφερτή από ένα αντίστοιχο ελληνικό σαρανταρι. Περιμέναμε να πάει 16:00 και να πέσει λίγο ο ήλιος, και φορέσαμε τα μακριά μας παντελόνια. Στο εξής, όσο ήμαστε στο νότο θα φοράμε μόνο μακριά γιατί οι άνθρωποι είναι πιο συντηρητικοί.
Η Καϊρουάν είναι ιερή πόλη και θεωρείται η τριτη πιο ιερή στο μουσουλμανικό κόσμο, μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα. Η φήμη της ιερότητάς της απλώνεται σε όλο τον αραβικό κόσμο, χάρη στο μεγάλο τζαμί, το τζαμί του Uqba. Λέγεται μάλιστα πως επτά προσκυνήματα εδώ ισοδυναμούν με ένα προσκύνημα στη Μέκκα. Το μέγα τέμενος κατασκευάστηκε το 670μΧ, είναι επομένως από τα παλαιότερα τζαμιά της Αφρικής και το παλαιότερο στην περιοχή του Μαγκρέμπ.

Ήταν Παρασκευή και δεν ήξερα τι να περιμένω από την πόλη και το τζαμί. Με το που πλησιάσαμε μας έπιασε ένας ντόπιος και ήθελε να μάθει από που είμαστε ενώ αυθαίρετα μας μιλούσε στα ιταλικά. Εγώ, με τη μαντίλα ήδη στο κεφάλι μου, ήμουν αποφασισμένη να μπω. Αυτός επέμενε ότι είναι κλειστό για ξένους και τους είπα πως εγώ είμαι Ρωσίδα μουσουλμάνα. Τότε είπε πως μπορώ να μπω εγώ αλλά όχι ο Ιταλός σύζυγός μου
Προφανέστατα ήθελε να μας κατευθύνει σε κάποιο μαγαζί. Τις επόμενες μέρες έλαχε να μιλήσω και στις 7 γλώσσες τις οποίες ομιλώ
Το Μέγα Τέμενος βρίσκεται στην άκρη της μεδίνας, έτσι κάναμε τη βόλτα μας στην περιοχή αυτή που ξεχωρίζει για τις όμορφες πόρτες της και για τα υπέροχα χρώματα στις αποχρώσεις του γαλάζιου.

(Το μοντελάκι μου ο κυριουλης με το ποδήλατο)
Αν και έρημη η Μεδίνα, από το πουθενά εμφανιζόταν ένας τύπος που μας περνούσε κι αυτός για ζευγάρι Ιταλών (μην είναι η φινέτσα μου και μας ενημέρωνε ότι το must της περιοχής είναι la casa di governatore, free entrance. Αφού είδαμε κι αποείδαμε, δε καταφέραμε να τη σκαπουλάρουμε, ας πάμε να δούμε την παγίδα. Το σπίτι αυτό ήταν το παλαιότερο σπίτι της πόλης και είμαι σίγουρη πως δεν υπάρχει περαστικός τουρίστας που να μη το επισκέφτηκε. Είχε πολλά δωμάτια στα οποία έμενε το χαρέμι και φυσικά στο τέλος κατέληγε σε μια κυρία που έφτιαχνε χαλιά. Η Καΐρουάν φημίζεται για τα χαλιά της, όλοι απο εδώ αγοράζουν πριν παντρευτούν, με 80 δηνάρια βρίσκεις καλό πράμα. Τουλάχιστον δεν ήταν πιεστικοί. Το όνειρό μου άλλωστε είναι να ψωνίσω στη Μπουχάρα.

Πανέμορφη η Μεδίνα της Καΐρουάν αλλά με πολλά σκουπίδια - ακόμα ένα δείγμα του αραβικού ωχαδερφισμού. Πεινάσαμε λίγο αλλά όχι αρκετά, ήταν ώρα για street food. Βρήκαμε έναν κύριο που έφτιαχνε μπροστά μας μπρικ και φρικασέ. Το φρικασέ είναι σαν πιροσκί, ίδια ζύμη, και μέσα βάζεις αυγό, σαλάτα, καυτερό ακόμα και τόνο. Δοκιμάσαμε τη λιχουδιά που κόστισε κάτι λιγότερο από 0,40€ . Εγώ που τρώω πιο πολύ από τον Γ.Α. πήρα και δεύτερο.

Στη συνέχεια ήπιαμε ένα αραβικό καφεδάκι έξω από τα τείχη της μεδίνας. Περιττό να πω πως ήμουν η μόνη γυναίκα, και τουθεξής στο νότο θα βλέπαμε μόνο άντρες από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ να πίνουν τσάι και να παίζουν πρέφα στα καφέ και τα καφενεία.
Σιγά σιγά η θερμοκρασία έπεφτε και γινόταν ευχάριστη. Κάναμε μια ακόμη βόλτα γύρω από τα τείχη, και κατευθυνθήκαμε προς το Τζαμί του Μπαρμπέρη για να δούμε το ηλιοβασίλεμα.
Το τζαμί και μαυσωλείο του Sidi Sahab ή του μπαρμπέρη είναι υψίστης σημασίας για το μουσουλμανικό κόσμο, αφού ο Σαχάμπ ήταν συντρόφι του ίδιου του Μωάμεθ και μάλιστα κουβαλούσε μαζί του και τρίχες από τη γενειάδα του. Εμ, πώς αλλιώς θα του έφτιαχναν ολόκληρο μαυσωλείο; Το τζαμί ήταν εντυπωσιακό και στο εσωτερικό του. Όμως είχε έρθει η ώρα να επιβεβαιώσουμε στον @psilos3 το καίριο ερώτημα : έχει η Τυνησία μπύρες ;;

Βάλαμε μπρος τη μαούνα και πήγαμε μέχρι το condinental hotel, ένα ξενοδοχείο που ίσως κάποτε ήταν χλιδάτο. Ήπιαμε μια μπύρα και μια citronade και αράξαμε λίγο στη δροσιά, κάτω από τους φοίνικες, με θέα την πισίνα, οργανώνοντας το επόμενο βήμα μας μιας και βρήκαμε καλή σύνδεση, αφού η Τυνησία πάσχει πολύ από ίντερνετ.

Αφού χαλαρώσαμε αρκετά είχε έρθει η ώρα για επιστροφή στη Μεδίνα και δείπνο με θέα. Είχε σουρουπώσει για τα καλά, ο ουρανός βάφτηκε βαθύ μπλε, ο μουεζίνης καλούσε τους πιστούς για προσευχή κι εγώ φόρεσα πάλι τη μαντίλα μου για να απολαύσω την κατάνυξη της στιγμής.
Η ζέστη είχε δώσει πια τη θέση της στη δροσιά κι εμείς περάσαμε στο εστιατόριο απέναντι, για ένα δείπνο με καταπληκτικό αρνάκι και γιουβέτσι ψαριού. Αυτό ήταν και το πιο ωραίο γεύμα του ταξιδιού και η μοναδική φορά που μπορέσαμε να χρησιμοποιήσουμε την κάρτα μας.

 

[fenia42]

Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΣΑΧΑΡΑ



Εξημέρωσεν η μέρα και φύγαμε πρωί πρωί για την Τοζέρ. Επτά το πρωί και η θερμοκρασία ήταν άνω των 32. Η οικοδέσποινα μας έδωσε ξερό ψωμί να φάμε για πρωινό... Γενικά η Τυνησία είχε υπέροχο ψωμί, μάλιστα στην Καϊρουάν μας σέρβιραν ένα υπέροχο αφράτο με γλυκάνισο. Αυτό ήταν και το χειρότερο κατάλυμα στο οποίο μείναμε κι ένα από τα πιο ακριβά. Μονοπώλιο η Καϊρουάν.

Με το που ξεκινήσαμε οι δρόμοι ήταν γεμάτοι αυτοκίνητα και τα πεζοδρόμια με κόσμο, κυρίως παιδάκια που πήγαιναν στο σχολείο. Ξάφνου ένα τόσο δα γατάκι βρέθηκε στο δρόμο μας. Ο Γ.Α. φρέναρε και σταμάτησε το όχημα, δίνοντας στο γατάκι το χρόνο να γλιτώσει. Ευτυχώς πίσω μας δεν υπήρχε άλλο όχημα εκείνη τη στιγμή. Το γατάκι ξέφυγε και λίγο πριν φτάσει στο πεζοδρόμιο ένας άθλιος άνθρωπος πέρασε ακριβώς από πάνω του, σίγουρα επίτηδες αφού είχε την δυνατότητα να το αποφύγει, με τη μηχανή του. Έγινα έξαλλη, άνοιξα το παράθυρο και άρχισα να του φωνάζω, δε θυμάμαι σε ποια γλώσσα. Πόνεσε η ψυχή μας, είμαστε και γάτο -γονείς. Το βράδυ πήραμε βιντεοκλήσεις τα παιδιά μας και συγκινηθήκαμε που μας έλειπαν, σαν τρελά έκαναν μόλις άκουσαν τη φωνή μας. Που να το ξέραμε ότι όταν γυρνούσαμε θα είμασταν ενα τετράποδο μείον

Ο δρόμος για την Τοζέρ ήταν μακρύς, πάνω από 4 ώρες και κακοτράχαλος. Ο ηλιος μέσα από το αμάξι μας χτυπούσε αλύπητα. Σταματήσαμε σε κάποιο άγνωστο χωριό να πάρουμε καφέδες. Μας κοιτούσαν όλοι λες και είμαστε χολιγουντιανό ζευγάρι. Εντάξει ρε παιδιά, κομπάρσοι μόνο μέχρι στιγμής. Ήταν οχτώ το πρωί και το καφέ ήταν κατάμεστο από άντρες. Μα καλά, κανεις τους δε δουλεύει ; Συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα από αμέτρητα χωριά και χωριουδάκια, ώσπου κάποια στιγμή το σκηνικό άρχισε να αλλάζει! Φαινόταν πια ξεκάθαρα ότι μπαίνουμε στην έρημο!

Πλέον ήταν γεγονός, ολόγυρά μας απλωνόταν η έρημος! Στη μέση του πουθενά σταματήσαμε το αμάξι κι εγώ τράβηξα το Γιάννη για να παίξουμε μες την άμμο! Το συναίσθημα ήταν απίστευτο, επιτέλους πατούσαμε Σαχάρα. Τα παπούτσια μας βουλιάζανε στην καυτή άμμο, ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας, ένα καυτό αεράκι φυσούσε στα πρόσωπά μας, καιγόμασταν στη μέση του πουθενά αλλά είμασταν εκεί, οι δυο μας, αγγίζοντας μαζί την ευτυχία και κρατώντας την αυθόρμητη τούτη στιγμή για πάντα μέσα μας.


«Έλα έχω κόνσεπτ» του είπα και του δωσα το κινητό μου να με απαθανατίσει! Τα αυθόρμητα είναι τα πιο ωραία ρε παιδί μου.
Ένα- δύο- τρία ΤΩΡΑΑΑ !!!

Mind the camel !!
Συνεχίσαμε την πορεία μας διασχίζοντας το δρόμο της ερήμου ώσπου το σκηνικό πάλι άλλαξε και φοίνικες έκαναν την εμφάνιση τους, προμηνύοντας την ύπαρξη νερού όασης και πολιτισμού. Να περνάμε με το αυτοκίνητο ανάμεσα από την όαση ήταν με μια λέξη : μαγεία .. Оазис



Φτάσαμε στην καυτή Τοζέρ αλλά δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο! Αμέσως δροσερό ντους, μαγιώ και φύγαμε! Λίγα χιλιόμετρα μακριά μας περιμένουν οι χαρές των οάσεων και μακράν η πιο όμορφη ημέρα του ταξιδιού !
Στο δρόμο είδαμε και τις πρώτες μας καμήλες.

Στάση πρώτη το εγκαταλελειμμένο χωριό της Τσεμπίκα. Κρανίου τόπος! Είμασταν τυχεροί γιατί οι ορδές των τουριστών συρρέουν πρωί πρωί και για εμάς είχε ήδη μεσημεριάσει, επομένως απολαύσαμε το τοπίο ολομόναχοι! Στην Τσεμπίκα υπάρχει ένα τύπου μικρό φαράγγι το οποίο μπορείς να σκαρφαλώσεις. Πρόκειται για ορεινή όαση που αποτελεί τμήμα της οροσειράς του Άτλαντα και βρίσκεται πολύ κοντά στην Αλγερία. Καταμεσήμερο κι εμείς ανεβαίναμε κι ανεβαίναμε τα βράχια. Ευτυχώς μας φώτισε να πάρουμε το νερό μαζί μας! Σε μια φάση το πέρασμα ανάμεσα από τα βράχια ήταν πάρα πολύ μικρό. Πήρα μια ανάσα και το διέβην! Παρά τη ζέστη, την τρομάρα, την ταλαιπώρια και την ανάβαση ο παπαράτσι με έβγαλε στιλάτη

Κατακαημένη Ρούμελη τι σου’ μελε να πάθεις .

Όλη αυτή η ανάβαση έχει και την αποζημίωση της. Ένα μυστικό καταρράκτη στον οποίο μπορούσαμε να δροσιστούμε και να πάρουμε μια ανάσα! Διασχίζοντας έπειτα μια μικρή πανέμορφη όαση βρεθήκαμε στο αμάξι μας και κινήσαμε για την Ταμέρζα.

Στην Ταμέρζα αρχικά καθίσαμε για φαγητό για να πάρουμε δυνάμεις και στη συνέχεια κινήσαμε για το δεύτερο καταρράκτη. Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει την κάθοδό του και είχε γίνει πλέον ευχάριστος. Μετά από ελάχιστο περπάτημα είδαμε τον καταρράκτη. Αυτός ήταν πιο μεγάλος, κρυμμένος ανάμεσα από βράχια, σε αμμώδη περιοχή. Δυο τρεις άνθρωποι είχαν κατασκηνώσει γύρω του, πάνω στην άμμο. Καθίσαμε κι εμείς στη σκιά που μας πρόσφερε το βραχώδες σκηνικό. Ξαπλώσαμε πάνω στην άμμο και «λούσαμε» με αυτή τα μαλλιά μας, παίξαμε κρατώντας τους κόκκους της στα χέρια μας, κλείσαμε τα μάτια αναλογιζόμενοι που βρισκόμαστε και προσπαθώντας να φυλάξουμε τη σκηνή για πάντα κι έπειτα, πριν πέσει αρκετά ο ήλιος ξεκινήσαμε για την τελευταία στάση μας, το μεγάλο φαράγγι της Μίντες στα σύνορα με την Αλγερία.

Το φαράγγι αυτό είναι ένα τεράστιο φαράγγι που δίνει απίστευτα χρώματα στα πετρώματά του! Θελήσαμε να ξαποστάσουμε λίγο και καθίσαμε σε ένα αναψυκτήριο να πιούμε κάτι δροσιστικό. Ο Βέρβερος με την κελεμπία, αφού μας επεξεργάστηκε καλά καλά, σηκώθηκε νωχελικά μετά πέντε λεπτά, να μας ρωτήσει αν θελουμε κάτι να πιούμε. Παραγγείλαμε σιτρονάντ. Με απορία με ρώτησε : Portuguêses? Sim! Λέω.
Ώρα να βγάλω τα γαλλικά και να βάλω την κασέτα με τα πορτογαλικά.

Ξεκάθαρα! Τότε άρχισε να μου μιλά σε σπαστά πορτογαλικά κι εγώ από Ρωσίδα μουσουλμάνα μετατράπηκα σε Πορτογαλίδα. Ο Βέρβερος με την κελεμπία και οι φίλοι του πίσω μας έστησαν αυτί! Αν και μιλούσαν αραβικά κατάφερα να καταλάβω τη μισή συνομιλία η οποία πήγαινε κάπως έτσι:

- ρε φίλε μοιάζουν με Πορτογάλοι αυτοί;

- αφού λέει ότι μιλάνε πορτογαλικά

- όχι ρε συ, πολύ σμουθ γλώσσα για πορτογαλικά

- παιδιά μήπως είναι Βραζιλιάνοι;

- όχι ρε συ, δε βλέπεις που είναι πιο ασπρουλιάρηδες κι από το γάλα της μάνας μου;

- δίκιο έχεις, θα είναι από την Ουρουγουάη.



Εμείς διασκεδάσαμε με το κουτσομπολιό που διεξαγόταν κυριολεκτικά πίσω από τις πλάτες μας. Ήπιαμε στα γρήγορα τις λεμονάδες και τον φωνάξαμε για να πληρώσουμε. Αισθανόμουν ότι κάναμε εισβολή στο κονάκι του.

- Gregos! Αναφώναξε περιχαρής αφού κατάλαβε επιτέλους την ακατάληπτη μας γλώσσα !

- Έλληνας είναι ο άντρας μου, του λέω, eu sou portuguêsa.

Να μη κάνω λίγη απόσβεση για τα μαθήματα που κάνω ρε παιδιά ;



Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, σειρά μου να οδηγήσω. Τα ρούχα μας είχαν βραχεί αφού από κάτω φορούσαμε τα μαγιώ μας. Αποφάσισα να οδηγήσω χωρίς παντελόνι. Στο δρόμο ο ήλιος άρχισε να πέφτει. Δεν ήθελα να μας βρει η νύχτα στην ερημιά. Το σκηνικό πάλι άρχισε να αλλάζει. Αφήναμε τις οάσεις με τις χουρμαδιές και δεξιά μας απλωνόταν η απεραντοσύνη μιας λασπερής ξεραμένης ερήμου. Ξάφνου, τσουπ, σήμα από την αστυνομία, σταματήστε το όχημα. Ωχ, δεν έχω μαζί μου δίπλωμα! Ο αστυνομικός ζητάει έγγραφα του αυτοκινήτου. Κατεβαίνουμε από το ΙΧ, μας κοιτούν καλά καλά, βλέπουν και τα έγγραφα (και λίγο μπούτι) και μας αφήνουν στη μοίρα μας. Ουφ! Και δεν είχα καμιά όρεξη να πληρώνω τυνησιακά πρόστιμα.
Αφού ξεφύγαμε από την τυνησιακή τροχαία, σταματήσαμε έξω από ένα γήπεδο και χαζέψαμε λίγο τα παιδάκια που έπαιζαν ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι, σε ένα χωμάτινο γήπεδο, γύρω από την έρημο με μια χιλιομπαλωμένη μπάλα, μπορεί να ξεκίνησε και το όνειρο για τον Μπεναλουάν, τον αγαπημένο μου αμυντικό του Άρη που φημίζεται για την αλληλέγγυα στάση του και τη συνδρομή τους προς απόρους . Ίσως και όχι. (αυτή τη σκέψη την κράτησα για τον εαυτό μου αφού ο καλός μου ακούει ΑΡΗΣ και βγάζει σπυριά. Ασπρόμαυρα.

Πόσο πιο εύκολα είναι τα πράγματα όμως αν έχεις γεννηθεί αγόρι στο μουσουλμανικό κόσμο. Κοριτσάκι ούτε ένα δεν είδαμε να παίζει μόνο του από δω κι εκεί. Ανεμελιά δεν υπάρχει για τα κορίτσια του νότου, αφού από μικρές φορούν τα πολύχρωμα χιτζάμπ τους και βοηθούν στις δουλειές του νοικοκυριού.


Οδηγούσε στο εξής ο Γιάννης αλλά ξαφνικά του ζήτησα να σταματήσει. Μου γεννήθηκε η ακατανίκητη επιθυμία να περπατήσω σε αυτή την καυτή ξεραμένη άνυδρη γη. Αφήσαμε το αμάξι και κατέβηκα. Ένιωσα τα πόδια μου να βουλιάζουν, να σπαν σε κομμάτια την ήδη ραγισμένη γη.

Παρόλο που φορούσα παπούτσια, ένιωθα πλήρως γειωμένη, ένα με το σύμπαν και τη φύση, ένιωθα πλήρης κι ευτυχισμένη και τράβηξα μαζί μου τον άνθρωπό μου στο μεθύσι αυτό της ευτυχίας.


Ο ήλιος πια κόντευε στη δύση του, κι εμείς χέρι χέρι οδεύαμε προς αυτόν, θαρρείς και θα μπορούσαμε να τον πιάσουμε, θαρρείς και θα τον προφταίναμε. Μαγεμένοι από το απόκοσμο σκηνικό και την ευτυχία κινήσαμε για πίσω.

Την ευτυχία μας αυτή ολοκλήρωσε μια αράβικη πίτσα, το βραδάκι, αφού ο έρωτας περνάει ως γνωστόν και από το στομάχι.

 

[Vicks]

Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΣΑΧΑΡΑ



Εξημέρωσεν η μέρα και φύγαμε πρωί πρωί για την Τοζέρ. Επτά το πρωί και η θερμοκρασία ήταν άνω των 32. Η οικοδέσποινα μας έδωσε ξερό ψωμί να φάμε για πρωινό... Γενικά η Τυνησία είχε υπέροχο ψωμί, μάλιστα στην Καϊρουάν μας σέρβιραν ένα υπέροχο αφράτο με γλυκάνισο. Αυτό ήταν και το χειρότερο κατάλυμα στο οποίο μείναμε κι ένα από τα πιο ακριβά. Μονοπώλιο η Καϊρουάν.

Με το που ξεκινήσαμε οι δρόμοι ήταν γεμάτοι αυτοκίνητα και τα πεζοδρόμια με κόσμο, κυρίως παιδάκια που πήγαιναν στο σχολείο. Ξάφνου ένα τόσο δα γατάκι βρέθηκε στο δρόμο μας. Ο Γ.Α. φρέναρε και σταμάτησε το όχημα, δίνοντας στο γατάκι το χρόνο να γλιτώσει. Ευτυχώς πίσω μας δεν υπήρχε άλλο όχημα εκείνη τη στιγμή. Το γατάκι ξέφυγε και λίγο πριν φτάσει στο πεζοδρόμιο ένας άθλιος άνθρωπος πέρασε ακριβώς από πάνω του, σίγουρα επίτηδες αφού είχε την δυνατότητα να το αποφύγει, με τη μηχανή του. Έγινα έξαλλη, άνοιξα το παράθυρο και άρχισα να του φωνάζω, δε θυμάμαι σε ποια γλώσσα. Πόνεσε η ψυχή μας, είμαστε και γάτο -γονείς. Το βράδυ πήραμε βιντεοκλήσεις τα παιδιά μας και συγκινηθήκαμε που μας έλειπαν, σαν τρελά έκαναν μόλις άκουσαν τη φωνή μας. Που να το ξέραμε ότι όταν γυρνούσαμε θα είμασταν ενα τετράποδο μείον

Ο δρόμος για την Τοζέρ ήταν μακρύς, πάνω από 4 ώρες και κακοτράχαλος. Ο ηλιος μέσα από το αμάξι μας χτυπούσε αλύπητα. Σταματήσαμε σε κάποιο άγνωστο χωριό να πάρουμε καφέδες. Μας κοιτούσαν όλοι λες και είμαστε χολιγουντιανό ζευγάρι. Εντάξει ρε παιδιά, κομπάρσοι μόνο μέχρι στιγμής. Ήταν οχτώ το πρωί και το καφέ ήταν κατάμεστο από άντρες. Μα καλά, κανεις τους δε δουλεύει ; Συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα από αμέτρητα χωριά και χωριουδάκια, ώσπου κάποια στιγμή το σκηνικό άρχισε να αλλάζει! Φαινόταν πια ξεκάθαρα ότι μπαίνουμε στην έρημο!
View attachment 395938
Πλέον ήταν γεγονός, ολόγυρά μας απλωνόταν η έρημος! Στη μέση του πουθενά σταματήσαμε το αμάξι κι εγώ τράβηξα το Γιάννη για να παίξουμε μες την άμμο! Το συναίσθημα ήταν απίστευτο, επιτέλους πατούσαμε Σαχάρα. Τα παπούτσια μας βουλιάζανε στην καυτή άμμο, ο ήλιος έκαιγε πάνω από τα κεφάλια μας, ένα καυτό αεράκι φυσούσε στα πρόσωπά μας, καιγόμασταν στη μέση του πουθενά αλλά είμασταν εκεί, οι δυο μας, αγγίζοντας μαζί την ευτυχία και κρατώντας την αυθόρμητη τούτη στιγμή για πάντα μέσα μας.
View attachment 395939

«Έλα έχω κόνσεπτ» του είπα και του δωσα το κινητό μου να με απαθανατίσει! Τα αυθόρμητα είναι τα πιο ωραία ρε παιδί μου.
Ένα- δύο- τρία ΤΩΡΑΑΑ !!!
View attachment 395940
Mind the camel !!
Συνεχίσαμε την πορεία μας διασχίζοντας το δρόμο της ερήμου ώσπου το σκηνικό πάλι άλλαξε και φοίνικες έκαναν την εμφάνιση τους, προμηνύοντας την ύπαρξη νερού όασης και πολιτισμού. Να περνάμε με το αυτοκίνητο ανάμεσα από την όαση ήταν με μια λέξη : μαγεία .. Оазис



Φτάσαμε στην καυτή Τοζέρ αλλά δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο! Αμέσως δροσερό ντους, μαγιώ και φύγαμε! Λίγα χιλιόμετρα μακριά μας περιμένουν οι χαρές των οάσεων και μακράν η πιο όμορφη ημέρα του ταξιδιού !
Στο δρόμο είδαμε και τις πρώτες μας καμήλες. View attachment 395941

Στάση πρώτη το εγκαταλελειμμένο χωριό της Τσεμπίκα. Κρανίου τόπος! Είμασταν τυχεροί γιατί οι ορδές των τουριστών συρρέουν πρωί πρωί και για εμάς είχε ήδη μεσημεριάσει, επομένως απολαύσαμε το τοπίο ολομόναχοι! Στην Τσεμπίκα υπάρχει ένα τύπου μικρό φαράγγι το οποίο μπορείς να σκαρφαλώσεις. Πρόκειται για ορεινή όαση που αποτελεί τμήμα της οροσειράς του Άτλαντα και βρίσκεται πολύ κοντά στην Αλγερία. Καταμεσήμερο κι εμείς ανεβαίναμε κι ανεβαίναμε τα βράχια. Ευτυχώς μας φώτισε να πάρουμε το νερό μαζί μας! Σε μια φάση το πέρασμα ανάμεσα από τα βράχια ήταν πάρα πολύ μικρό. Πήρα μια ανάσα και το διέβην! Παρά τη ζέστη, την τρομάρα, την ταλαιπώρια και την ανάβαση ο παπαράτσι με έβγαλε στιλάτη




View attachment 395942
Κατακαημένη Ρούμελη τι σου’ μελε να πάθεις .

Όλη αυτή η ανάβαση έχει και την αποζημίωση της. Ένα μυστικό καταρράκτη στον οποίο μπορούσαμε να δροσιστούμε και να πάρουμε μια ανάσα! Διασχίζοντας έπειτα μια μικρή πανέμορφη όαση βρεθήκαμε στο αμάξι μας και κινήσαμε για την Ταμέρζα.
View attachment 395943
View attachment 395944
View attachment 395945
View attachment 395946
Στην Ταμέρζα αρχικά καθίσαμε για φαγητό για να πάρουμε δυνάμεις και στη συνέχεια κινήσαμε για το δεύτερο καταρράκτη. Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει την κάθοδό του και είχε γίνει πλέον ευχάριστος. Μετά από ελάχιστο περπάτημα είδαμε τον καταρράκτη. Αυτός ήταν πιο μεγάλος, κρυμμένος ανάμεσα από βράχια, σε αμμώδη περιοχή. Δυο τρεις άνθρωποι είχαν κατασκηνώσει γύρω του, πάνω στην άμμο. Καθίσαμε κι εμείς στη σκιά που μας πρόσφερε το βραχώδες σκηνικό. Ξαπλώσαμε πάνω στην άμμο και «λούσαμε» με αυτή τα μαλλιά μας, παίξαμε κρατώντας τους κόκκους της στα χέρια μας, κλείσαμε τα μάτια αναλογιζόμενοι που βρισκόμαστε και προσπαθώντας να φυλάξουμε τη σκηνή για πάντα κι έπειτα, πριν πέσει αρκετά ο ήλιος ξεκινήσαμε για την τελευταία στάση μας, το μεγάλο φαράγγι της Μίντες στα σύνορα με την Αλγερία.
View attachment 395947
View attachment 395948

Το φαράγγι αυτό είναι ένα τεράστιο φαράγγι που δίνει απίστευτα χρώματα στα πετρώματά του! Θελήσαμε να ξαποστάσουμε λίγο και καθίσαμε σε ένα αναψυκτήριο να πιούμε κάτι δροσιστικό. Ο Βέρβερος με την κελεμπία, αφού μας επεξεργάστηκε καλά καλά, σηκώθηκε νωχελικά μετά πέντε λεπτά, να μας ρωτήσει αν θελουμε κάτι να πιούμε. Παραγγείλαμε σιτρονάντ. Με απορία με ρώτησε : Portuguêses? Sim! Λέω.
Ώρα να βγάλω τα γαλλικά και να βάλω την κασέτα με τα πορτογαλικά.

Ξεκάθαρα! Τότε άρχισε να μου μιλά σε σπαστά πορτογαλικά κι εγώ από Ρωσίδα μουσουλμάνα μετατράπηκα σε Πορτογαλίδα. Ο Βέρβερος με την κελεμπία και οι φίλοι του πίσω μας έστησαν αυτί! Αν και μιλούσαν αραβικά κατάφερα να καταλάβω τη μισή συνομιλία η οποία πήγαινε κάπως έτσι:

- ρε φίλε μοιάζουν με Πορτογάλοι αυτοί;

- αφού λέει ότι μιλάνε πορτογαλικά

- όχι ρε συ, πολύ σμουθ γλώσσα για πορτογαλικά

- παιδιά μήπως είναι Βραζιλιάνοι;

- όχι ρε συ, δε βλέπεις που είναι πιο ασπρουλιάρηδες κι από το γάλα της μάνας μου;

- δίκιο έχεις, θα είναι από την Ουρουγουάη.



Εμείς διασκεδάσαμε με το κουτσομπολιό που διεξαγόταν κυριολεκτικά πίσω από τις πλάτες μας. Ήπιαμε στα γρήγορα τις λεμονάδες και τον φωνάξαμε για να πληρώσουμε. Αισθανόμουν ότι κάναμε εισβολή στο κονάκι του.

- Gregos! Αναφώναξε περιχαρής αφού κατάλαβε επιτέλους την ακατάληπτη μας γλώσσα !

- Έλληνας είναι ο άντρας μου, του λέω, eu sou portuguêsa.

Να μη κάνω λίγη απόσβεση για τα μαθήματα που κάνω ρε παιδιά ;



Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, σειρά μου να οδηγήσω. Τα ρούχα μας είχαν βραχεί αφού από κάτω φορούσαμε τα μαγιώ μας. Αποφάσισα να οδηγήσω χωρίς παντελόνι. Στο δρόμο ο ήλιος άρχισε να πέφτει. Δεν ήθελα να μας βρει η νύχτα στην ερημιά. Το σκηνικό πάλι άρχισε να αλλάζει. Αφήναμε τις οάσεις με τις χουρμαδιές και δεξιά μας απλωνόταν η απεραντοσύνη μιας λασπερής ξεραμένης ερήμου. Ξάφνου, τσουπ, σήμα από την αστυνομία, σταματήστε το όχημα. Ωχ, δεν έχω μαζί μου δίπλωμα! Ο αστυνομικός ζητάει έγγραφα του αυτοκινήτου. Κατεβαίνουμε από το ΙΧ, μας κοιτούν καλά καλά, βλέπουν και τα έγγραφα (και λίγο μπούτι) και μας αφήνουν στη μοίρα μας. Ουφ! Και δεν είχα καμιά όρεξη να πληρώνω τυνησιακά πρόστιμα.
Αφού ξεφύγαμε από την τυνησιακή τροχαία, σταματήσαμε έξω από ένα γήπεδο και χαζέψαμε λίγο τα παιδάκια που έπαιζαν ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι, σε ένα χωμάτινο γήπεδο, γύρω από την έρημο με μια χιλιομπαλωμένη μπάλα, μπορεί να ξεκίνησε και το όνειρο για τον Μπεναλουάν, τον αγαπημένο μου αμυντικό του Άρη που φημίζεται για την αλληλέγγυα στάση του και τη συνδρομή τους προς απόρους . Ίσως και όχι. (αυτή τη σκέψη την κράτησα για τον εαυτό μου αφού ο καλός μου ακούει ΑΡΗΣ και βγάζει σπυριά. Ασπρόμαυρα.

Πόσο πιο εύκολα είναι τα πράγματα όμως αν έχεις γεννηθεί αγόρι στο μουσουλμανικό κόσμο. Κοριτσάκι ούτε ένα δεν είδαμε να παίζει μόνο του από δω κι εκεί. Ανεμελιά δεν υπάρχει για τα κορίτσια του νότου, αφού από μικρές φορούν τα πολύχρωμα χιτζάμπ τους και βοηθούν στις δουλειές του νοικοκυριού.


Οδηγούσε στο εξής ο Γιάννης αλλά ξαφνικά του ζήτησα να σταματήσει. Μου γεννήθηκε η ακατανίκητη επιθυμία να περπατήσω σε αυτή την καυτή ξεραμένη άνυδρη γη. Αφήσαμε το αμάξι και κατέβηκα. Ένιωσα τα πόδια μου να βουλιάζουν, να σπαν σε κομμάτια την ήδη ραγισμένη γη. View attachment 395949 Παρόλο που φορούσα παπούτσια, ένιωθα πλήρως γειωμένη, ένα με το σύμπαν και τη φύση, ένιωθα πλήρης κι ευτυχισμένη και τράβηξα μαζί μου τον άνθρωπό μου στο μεθύσι αυτό της ευτυχίας.


Ο ήλιος πια κόντευε στη δύση του, κι εμείς χέρι χέρι οδεύαμε προς αυτόν, θαρρείς και θα μπορούσαμε να τον πιάσουμε, θαρρείς και θα τον προφταίναμε. Μαγεμένοι από το απόκοσμο σκηνικό και την ευτυχία κινήσαμε για πίσω.
View attachment 395950


Την ευτυχία μας αυτή ολοκλήρωσε μια αράβικη πίτσα, το βραδάκι, αφού ο έρωτας περνάει ως γνωστόν και από το στομάχι.

Με ψήνεις άγρια για Τυνησία! Στο τέλος αν μπορείς δώσε καμία πληροφορία διαμονής. Υπέροχες φωτογραφίες.

 

[fenia42]

Με ψήνεις άγρια για Τυνησία! Στο τέλος αν μπορείς δώσε καμία πληροφορία διαμονής. Υπέροχες φωτογραφίες.

Ευχαριστώ ! Ήταν ένα ταξίδι που θα αναπολούμε για καιρό. Θα σου γράψω εδώ για τα καταλύματα. Γενικά πορευτήκαμε low budget.
Ανώτερη τιμή ήταν τα 40€
-/Στην Τύνιδα μείναμε στο Dar Zyne που ήταν πααααρα πολύ καλό.
-Στην Καϊρουάν το booking έδινε τρεις επιλογές. 40, 75 το continental hotel και 180. Φυσικά η πρώτη επιλογή ήταν μονόδρομος αλλά το κατάλυμα μας εκνεύρισε για πολλούς λογους. Δυο φίλες που πήγαν πριν από μας βρήκαν κατάλυμα από airbnb.
- Στο Σφαξ είχαμε πολλές επιλογές με 22€ και μείναμε σε ένα υπέροχο κατάλυμα με μπαλκοναρα και θέα θαλασσα
- Στη Σους είχαμε το πιο ωραίο κατάλυμα εβερ, στα 33€ το Dar Baaziz. Πανέμορφο, με υπέροχο πρωινό, προσεγμένο, καθαρό. Καταπληκτικό.
Υπάρχουν πάντως επιλογές. Μείναμε σε δυο ξενοδοχεία επίσης και σε μια … σπηλιά κοντά στους τρωγλοδύτες.
Έχει όμως καταλύματα για όλα τα βαλάντια.

 

[psilos3]

Όμως είχε έρθει η ώρα να επιβεβαιώσουμε στον @psilos3 το καίριο ερώτημα : έχει η Τυνησία μπύρες ;;

ΔΕΝ ξεκινάμε για ταξίδι χωρίς να διασφαλίσουμε πρώτα αυτές τις απαραίτητες λεπτομέρειες.
(Θέλω φωτογραφία μαούνας πάραυτα).

 

[fenia42]

ΔΕΝ ξεκινάμε για ταξίδι χωρίς να διασφαλίσουμε πρώτα αυτές τις απαραίτητες λεπτομέρειες.
(Θέλω φωτογραφία μαούνας πάραυτα).

La mauna

Στημένο ήταν για να μου δώσουν το νούμερο 42