Ταϊλάνδη Koh Samui: Ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε, ένα απωθημένο έσβησε!

[sophie_3601]

Το απωθημένο


Πάντα ήθελα να ταξιδέψω σε ένα τροπικό μέρος όπως αυτά που δείχνουν στις ταινίες, όπως αυτά που όλοι ονειρευόμαστε, την Ταϋλάνδη όμως την απέρριπτα! Δεν ήταν ποτέ στα σχέδια μου ούτε στις προτιμήσεις μου και ξέρω ότι θα με πείτε τρελή αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Όχι γιατί είχα κάτι μαζί της σίγουρα όχι! Στις φωτογραφίες που έβλεπα διάφορα μέρη της ήταν ένα όνειρο και ειδικά όταν έπεφτα επάνω σε αυτή την παραλία του koh nang yuan έβλεπα το απόλυτο όνειρο αλλά κάτι μέσα μου μου έλεγε "μείνε μακριά". Να... άκουγα πολλά..."Η Ταϋλάνδη είναι επικίνδυνη", "Η Ταϋλάνδη είναι πλανεύτρα σε μαγεύει και σε κρατάει εκεί"... και εκτός από αυτά που άκουγα είχε σκοτωθεί και ένας φίλος εκεί και αυτό αρκεί για να πάρει κανείς ένα μέρος με στραβό μάτι..."εκεί έξω ποιος ξέρει τι θα έγινε" λέγαμε.... αυτοκινητιστικό μας είπαν αλλά είπαν
την αλήθεια ή ήταν κάτι άλλο;
-Που θα πάμε γαμήλιο λοιπόν;
-Πάμε Μαλδίβες! Νησάκι και resort να είμαστε και σίγουροι ότι δεν θα μας συμβεί τίποτα!
Έτσι η απόφαση πάρθηκε....
Που να φανταζόμουν όμως ότι τελικά θα πήγαινα γαμήλιο κάπου αλλού, μετά από 3 χρόνια θα πήγαινα στην Ταϋλάνδη, θα αναθεωρούσα όλα αυτά που ήξερα και άκουγα και θα ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που θα καταφέρω να ξαναπάω...
Και ως προς αυτά που άκουγα δεν ίσχυε τίποτα παρά μόνο ένα "Η Ταϋλάνδη είναι πλανεύτρα!"
Ας τα πάρω από την αρχή όμως...


ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2009

Οργανώνουμε τον Χριστουγεννιάτικο γάμο μας και μαζί και το γαμήλιο ταξίδι μας. Η απόφαση είχε παρθεί, Μαλδίβες λοιπόν! Παίρνουμε προσφορές από ταξιδιωτικά, ψάχνουμε πληροφορίες στο Internet και πάμε βουρ για τα εισιτήρια και το κλείσιμο του πακέτου.
-Δεν υπάρχουν εισιτήρια! Η εποχή που θέλετε να πάτε είναι high season και έχουν όλα κλειστεί καιρό πριν.
Ήταν το πρώτο σοκ που πάθαμε.
- Πάμε σε άλλο ταξιδιωτικό δεν μπορεί να ισχύει αυτό που λέει. Σεπτέμβριος είναι! Δηλαδή από πότε τα κλείνουν; Τις προσφορές γιατί μας τις δίνουν;
Και αφού είμαστε πεπεισμένοι ότι φταίει για όλα το ταξιδιωτικό και δεν ήθελε να μας κλείσει τα εισιτήρια πάμε σε άλλο και σε άλλο και σε άλλο.... Οι προσφορές ισχύουν εφόσον υπάρχει
διαθεσιμότητα δεν μας έλεγαν όμως ότι δεν υπάρχει διαθεσιμότητα, παιδιά μην ψάχνετε! Και τώρα τι κάνουμε; Πάμε σε ένα τελευταίο να δούμε που θα πάμε και πέφτει η πρόταση:
- Γιατί δεν πάτε Rovaniemi Φινλανδία που είναι και ωραία τα Χριστούγεννα;
Ωραία ιδέα! Θέλαμε κάτι τροπικό βέβαια...Χριστουγεννιάτικος γάμος με Χριστουγεννιάτικο γαμήλιο! Πάμε!!!

ΜΑΡΤΙΟΣ 2010

Επειδή όταν μένει κάτι απωθημένο πρέπει και να γίνει, αυτός είναι ο δικός μου κανόνας για να μπορέσω να το ξεχάσω και να μην το έχω συνέχεια στο μυαλό μου αποφασίζουμε να πάμε Μαλδίβες το καλοκαίρι. Έχοντας όμως μάθει από το πάθημα μας ψάχνουμε για εισιτήρια και τα κλείνουμε! Η επιλογή μας είναι το medhufushi island resort σε beach bungalow πάνω στην θάλασσα! Από αυτή την στιγμή αρχίζουμε και ονειρευόμαστε! Ψάχνουμε το νησάκι μας στο google earth και αρχίζουμε να το κοιτάμε διεξοδικά από άκρη σε άκρη, "εδώ θα τρώμε το βράδυ", εδώ θα κάνουμε μασάζ", "εδώ είναι η πισίνα", "λες να είναι αυτό το σπιτάκι μας;"...
Η τύχη όμως δεν ήταν με το μέρος μας ούτε αυτή την φορά από όλες τις απόψεις, μια απρόσμενη εγκυμοσύνη διδύμων καθώς και ο χαμός τους μας έκοψε τα φτερά τον Ιούνιο και εννοείται ότι το ταξίδι ακυρώθηκε και αυτό ήταν το λιγότερο της όλης υπόθεσης....

ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

Εδώ πρέπει να αναφέρω για την ιστορία ότι υπήρξε και δεύτερη εγκυμοσύνη με ευτυχές τέλος αυτή την φορά! Έτσι μετά από αρκετούς μήνες ταλαιπωρίας (ευχάριστη ταλαιπωρία εννοείται αλλά δεν παύει να είναι ταλαιπωρία) η οποία περιλάμβανε εγκυμοσύνη, γέννα, αϋπνία, κούραση, νεύρα κλπ. αποφασίζουμε ότι θα πάμε διακοπές "κάπου καλά" να γεμίσουμε μπαταρίες!
Μαλδίβες η πρώτη σκέψη τι άλλο; Έλα όμως που τα οικονομικά μας δεν μας παίρνουν για ένα τέτοιο ταξίδι οπότε με βαριά καρδιά το ξεχνάμε και ψάχνουμε εναλλακτικές... Dubai, Τυνησία τα πιο οικονομικά, Σρι Λάνκα και Ταϋλάνδη στις σκέψεις αλλά και πάλι ψάχνουμε μήπως βρούμε και κάτι άλλο... Ψάξιμο στο ψάξιμο και μετά από πολλές συζητήσεις, σκέψεις, ενδοιασμούς κλπ. καταλήγουμε στο Koh Samui. Βρίσκουμε μια προσφορά από ένα ταξιδιωτικό που μας κάλυπτε οικονομικά και ήταν στα 650€ το άτομο και αποφασίζουμε να την κλείσουμε. Κλείνουμε ραντεβού με το γραφείο και πάμε λοιπόν! Το κόστος τελικά και για τους δυο μας πηγαίνει στα 2300€ και όχι στα 650€ το άτομο όπως έγραφε στο internet και εμείς το ξανασκεφτόμαστε. Είναι Ιούνιος όμως και δεν μας παίρνει για πισωγυρίσματα. Τα εισιτήρια μας λέει η κοπέλα από το γραφείο ότι είναι περιορισμένα και πρέπει να βιαστούμε να τα κλείσουμε αν τα θέλετε.
- Μα γιατί είναι περιορισμένα; Τα Χριστούγεννα δεν είναι η high season τους;
- Όχι! Στο Koh Samui είναι high season λόγω καιρού και μαζεύει πολύ κόσμο. Θα το δείτε και στο internet αν ψάξετε αυτό.
Και διαπιστώνω ότι δεν έχω ενημερωθεί αρκετά για τον προορισμό μας. Καθόμαστε απέναντι της και κοιταζόμαστε... Εγώ, ο άντρας μου και το μωρό μας αγκαλιά...Πρέπει να αποφασίσουμε! και τότε μίλησε εκείνος...
-Πάμε! Δεν βαριέσαι ότι χαλάσουμε! Το κλείνουμε τώρα και ότι βρέξει ας κατεβάσει!
Και έγινε!

 

[sophie_3601]

Η αναμονή...

Κλείσαμε λοιπόν πάμε Ταϋλάνδη! Τα συναισθήματα ανάμεικτα, τα ερωτήματα πολλά... Δεν το λέμε σε κανέναν, το κρατάμε μόνο για εμάς, είναι το δικό μας μυστικό! Είμαστε αποφασισμένοι αυτή την φορά να πάμε τις διακοπές μας στο τροπικό μας μέρος και ευχόμαστε να μην συμβεί πάλι τίποτα και το ταξίδι μας ακυρωθεί. Τις επόμενες ημέρες ψάχνω από παντού για πληροφορίες, Internet, travelstories , ταξιδιωτικούς οδηγούς και μέρα με την ημέρα αρχίζω να μαθαίνω τα πάντα για το μέρος. Αισθάνομαι γοητευμένη γι' αυτά που διαβάζω και βλέπω! Οργανώνω τις εκδρομές μας στο νησί που θα πάμε, επικοινωνώ με έναν Έλληνα που έχει γραφείο εκεί και του λέω ότι από εκείνον θέλω να τις κλείσω αλλά οι συζητήσεις μας μένουνε εκεί...
Τον επόμενο μήνα πάμε ξανά στο ταξιδιωτικό να παραλάβουμε τα χαρτιά μας και έναν μίνι οδηγό για το Samui. Ότι έγραφε μέσα το είχα είδη διαβάσει από το ψάξιμο που είχα ρίξει τις προηγούμενες μέρες. Μου αρέσει όταν πηγαίνω σε ένα μέρος να γνωρίζω αρκετά πρέγματα γι' αυτό γιατί έτσι αισθάνομαι και πιο οικεία κάτι που συνήθως το κάνω μόνο εγώ και ο σύντροφος μου ενημερώνεται από εμένα. Συζητάμε με την κοπέλα του γραφείου για τις εκδρομές και μας συστήνει να τις κλείσουμε από τον πράκτορά τους εκεί ή από το ξενοδοχείο που θα μείνουμε. Με μπερδέυει λίγο και λέω δεν βαριέσαι πάμε και θα τις κλείσουμε από εκεί, θα δούμε πως και από που. Δυστυχώς φίλε μου Έλληνα συγνώμη που δεν τις έκλεισα από εσένα και ούτε καν σε γνώρισα από κοντά και ντρέπομαι που στο λέω αλλά να ξέρεις πως έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια για σένα! Ελπίζω σε κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον να έρθω και να έχω περισσότερο χρόνο και ημέρες στο νησί ώστε να σε γνωρίσω!

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012

Περνούσαν οι μέρες και το ταξίδι μας πλησίαζε... Η λίστα με το τι να πάρουμε μαζί μας ήταν έτοιμη, οι βαλίτσες είχαν βγει από το πατάρι και είχαν πάρει θέση, το αντικουνουπικό - καρβουνάκια - αμμωνία κπλ. από το φαρμακείο (για κάθε ενδεχόμενο) είχαν ήδη αγοραστεί και περίμεναν να μπουν στην βαλίτσα...
- Δεν έχουμε βάλει το skype στο laptop! Πρέπει να το βάλουμε και στον υπολογιστή των γονιών μας και να τους το μάθουμε!
"Έτσι θα μας παίρνετε τηλέφωνο, πατάτε πάνω στο όνομα και μετά στην βίντεοκλίση", "Όταν σας καλούμε πατάτε πάνω στην απάντηση", "εαν δεν σας βλέπουμε από εδώ θα ενεργοποιήτε το βίντεο"...κλπ
Αφού γίναν και τα ιδιαίτερα μαθήματα skype μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν όλα έτοιμα! Φτιάξαμε τις βαλίτσες μας λοιπόν και είμασταν έτοιμοι. Το αγχος του να μην ξεχάσουμε τίποτα από τα βασικά (διαβατήρια - ψηφιακή - κάμερα - χρήματα) μας έκανε να κοιτάμε συνέχεια αν βρίσκονται στην θέση τους. Βγάλαμε και φωτοτυπίες των διαβατηρίων και βάλαμε από μια σε κάθε τσάντα για παν ενδεχόμενο. Έφτασε το βράδυ της Κυριακής, κανονίσαμε ποιος θα μας πάει την επόμενη ημέρα στο αεροδρόμιο, βάλαμε ξυπνητήρια, post-itμε υπενθυμήσεις και περιμέναμε να φτάσει η ώρα...

 

[go2dbeach]

Ελα , ειμαστε ετοιμοι για απογειωση!

 

[vickokka]

Πάνω στο καλο μας το έκοψες παλι!!!

Sent from my iPad using Travel Stories

 

[sophie_3601]

Τι να κάνω βρε κορίτσια προσπαθώ να την γράψω όσο πιο σύντομα μπορώ! Έχω και το μικρό θηρίο ταυτόχρονα και καταλαβαίνετε...

 

[go2dbeach]

Γράψε με το πάσο σου γιατί θέλουμε λεπτομέρειες. Εγω το απόφυγα το Σαμούι στο τελευταίο μου ταξίδι για να το θυμάμαι όμορφο όπως το είδα πριν από 10 χρόνια. Είμαι περίεργη λοιπόν να δω πως φάνηκε σε κάποιον που πήγε τώρα για πρώτη φορά. Αν και ο τίτλος τα λεει όλα..για να δούμε..

 

[nicole.g.<3]

Είμαι σε αναμμένα κάρβουνα και περιμένω τη συνέχεια :thailand01:

 

[sophie_3601]

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα....

13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Πρωινό Δευτέρας και το ξυπνητήρι χτύπησε! Σηκωθήκαμε αμέσως λες και μας χτύπησε ηλεκτροσόκ! Ήθελα να τα προλάβω όλα! Να ετοιμαστώ, να πιω με την ησυχία μου το καφεδάκι μου (γιατί η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται) και ήθελα οπωσδήποτε να έχω τον χρόνο να ταΐσω το μωρό μου μιας και δεν θα το ξαναέβλεπα για τις επόμενες 7 ημέρες παρά μόνο μέσω skype... Αλλά τι να σου κάνει ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή άμα δεν το έχεις εκεί μπροστά σου να το ζουλίξεις και να του τσιμπήσεις τα μαγουλάκια!!! Αλλά είναι αργά για αυτές τις σκέψεις τώρα, αυτή ήταν η επιλογή μας θέλαμε να κάνουμε τις διακοπές μας μακριά του να χαλαρώσουμε λιγάκι και είχαμε αποφασίσει ότι αυτές θα ήταν και οι τελευταίες μας σαν ζευγάρι! Από του χρόνου που θα καταλαβαίνει και περισσότερα πράγματα και δεν θα κουβαλάμε μαζί μας κρέμες - γάλατα κλπ. θα πηγαίνουμε παντού μαζί του και οι διακοπές μας θα είναι πλέον οικογενειακές!
Τακτοποιήσαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες όπως το να βάλουμε τις οδοντόβουρτσες στην βαλίτσα, να τσεκάρουμε ξανά τα διαβατήρια, χρήματα κλπ, βούτηξα και μια φωτογραφία του μικρού και την έβαλα μέσα στην τσάντα τελευταία στιγμή ώσπου ξύπνησε! Του έδωσα το γαλατάκι του και ήρθε η μεγάλη ώρα του αποχωρισμού...Ένιωθα σαν την άκαρδη μάνα που αφήνει πίσω το παιδί της για να κάνει την ζωή της αλλά προσπάθησα να αποβάλω τις τύψεις και έτσι άρχισα τα κλασικά προς τους γονείς μου "το παιδί και τα μάτια σας", "να μου το προσέχετε"...
-Μην ανησυχείς μια χαρά θα περάσουμε! Φύγε και μην αγχώνεσαι για το μωρό γιατί δεν θα περάσεις καλά, άκουσα από την μάνα μου και αφού του έδωσα καμιά εικοσαριά φιλιά μπήκαμε στο αμάξι και πήραμε τον δρόμο για το αεροδρόμιο. Σε όλη την διαδρομή σκεφτόμουν το μωρό και δεν μίλαγα αλλά μόλις φτάσαμε λες και έπαθα καμία αναλαμπή και άλλαξα διάθεση! Ήμουν γεμάτη αισιοδοξία και ανυπομονησία για αυτά που θα ακολουθήσουν!
Η πτήση μας της Qatar airways ήταν η QR 473 με αναχώρηση στις 13:45 και ώρα άφιξης στην Ντόχα στις 17:50. Πήγαμε για check in και η κοπέλα της qatar μας έβγαλε ένα boarding pass μέχρι και την Ντόχα - Μπανγκόκ. Στην Μπανγκόκ θα έπρεπε να βγάλουμε άλλο για το Koh Samui, δυστυχώς δεν μπορούσε ή δεν ήθελε η ίδια να μας εξυπηρετήσει. Το περιμέναμε ότι θα γινόταν έτσι όμως γιατί μας είχε ενημερώσει η κοπέλα από το πρακτορείο. Μας ρώτησε αν θέλουμε τις θέσεις δίπλα στην έξοδο κινδύνου, εμείς δεν ξέραμε τι το διαφορετικό έχουν αυτές οι θέσεις, μας είπε απλά ότι είναι λίγο πιο άνετες από τις άλλες και της είπαμε οκ πάμε σ' αυτές τις θέσεις. Αφού τελειώσαμε με το check in και την παράδοση των αποσκευών πήγαμε και κάτσαμε για ένα καφεδάκι να περάσει η ώρα. Κάναμε και μια βόλτα στα μαγαζιά και ο χρόνος πέρασε.
Ήρθε η ώρα να μπούμε στο αεροπλάνο. Μπήκαν με την σειρά πρώτοι αυτοί που κάθονταν στις μπροστινές θέσεις, μετά εμείς. Οι θέσεις μας στην έξοδο κινδύνου όντως ήταν πολύ άνετες αλλά εμένα προσωπικά δεν με ενθουσίασαν. Είμασταν στην δεξιά μεριά του αεροπλάνου και η οροφή στην ακριανή θέση ήταν λίγο πιο χαμηλή από το υπόλοιπο κομμάτι σε συνδυασμό με την μη ύπαρξη παραθύρου δίπλα μου αισθανόμουν λίγο αποπνικτικά! Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να κάθομαι στο παράθυρο, μου αρέσει να χαζεύω την ώρα της πτήσης. Δεν πειράζει όμως είπα! Τουλάχιστο θα κοιμηθώ άνετα! Δεν κοιμήθηκα καθόλου όμως... το σύστημα ψυχαγωγίας oryx που διαθέτει η Qatar με κράτησε ξύπνια! Επειδή βαριόμουν φοβερά να φορέσω τα ακουστικά και να δω ταινία έβαλα και είδα μια αραβική που είχε αγγλικούς υπότιτλους έτσι ώστε να διαβάζω και να μην χρειάζεται να την ακούω, ήταν μια κωμωδία αρκετά ενδιαφέρον όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ να σας γράψω τον τίτλο... Το μόνο αρνητικό που βρήκα εγώ στο oryx ήταν ότι οι όλες οι ταινίες εκτός των αραβικών είχαν αραβικούς υπότιτλους και όχι αγγλικούς και αν κάποιος σαν και εμένα δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει τα ακουστικά δεν μπορούσε να δει ότι ταινία ήθελε παρά μόνο αραβική. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες! Εγώ το είδα και σαν ευκαιρία να δω κάτι διαφορετικό! Έτσι λίγο με το φαγητό, λίγο η συζήτηση, λίγο η ταινία που δεν την είδα και μέχρι το τέλος πέρασαν οι 4 ωρίτσες και φτάσαμε Ντόχα.
Κατεβαίνουμε από το αεροπλάνο και νιώθω ένα κάψιμο...αρχικά νόμιζα ότι προερχόταν από το αεροπλάνο. Μόλις συνειδητοποιώ όμως ότι αυτό είναι το κλίμα στην Ντόχα παθαίνω σοκ! Ήταν τόσο αποπνικτικό και τόσο ζεστό! Είχαν πάει κάτι φίλοι Ντόχα - Ντουμπάι και μου το λέγανε ότι έβγαιναν για τσιγάρο έξω και δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν αλλά έλεγα "μάλλον τα παραλένε". Είχα πάει και εγώ στο Κάιρο και το σύγκρινα, σκεφτόμουν ότι εκεί ήταν μια χαρά, έκανε μεν ζέστη αλλά αντεχόταν, έλεγα "πόσο χειρότερα να είναι στην Ντόχα;". Πόσο δίκιο είχαν οι φίλοι τελικά! Ήταν τόσο αποπνικτικά... περιμέναμε να μας πάρει το λεωφορείο να μας πάει στο αεροδρόμιο και στάζαμε από την ζέστη! Σκεφτόμουν που είχαμε πει μήπως να ερχόμασταν και Ντουμπάι για καλοκαίρι και το πρώτο πράγμα που είπα στον σύντροφό μου ήταν "Ξέχνα το Ντουμπάι για καλοκαίρι! Αν θέλεις να έρθουμε κάποια στιγμή θα είναι τα Χριστούγεννα!"
Μπαίνουμε στο αεροδρόμιο επιτέλους! Μια ανακούφιση μας διαπέρασε! Το κλιματιστικό στο αεροδρόμιο ήταν σε τέτοια θερμοκρασία που κρύωνες και μετά από λίγο χρειάστηκα την ζακέτα μου. Παρατηρούσα τους ανθρώπους κάτι που μου αρέσει να το κάνω σε ξένες χώρες, είδα κάποιους άνδρες άραβες στα άσπρα αλλά αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν οι γυναίκες. Ντυμένες στα μαύρα με τις μαντήλες στο κεφάλι και το μόνο που έβλεπες ήταν τα μάτια τους. Ακόμα και μικρά κοριτσάκια - παιδάκια ήταν ντυμένα έτσι...τις έλεγα χαριτολογώντας ninja!
Το αεροδρόμιο διέθετε free wifi και έτσι βρήκαμε την ευκαιρία και ανοίξαμε για λίγο το mini laptop. Συνδεθήκαμε στο skype και τηλεφωνήσαμε στο σπίτι. Ευτυχώς το είδανε (τα μαθήματα skype αποδώσανε!) και το σηκώσανε! Τους ενημερώσαμε ότι βρισκόμασταν στην Ντόχα, είδαμε λίγο την φατσούλα του μικρού μας και τους είπαμε ότι θα τους ξανακαλέσουμε την επόμενη ημέρα πάλι γιατί θα αργούσαμε να φτάσουμε. Η ώρα πέρασε και επιβιβαστήκαμε στο δεύτερο αεροπλάνο της Qatar. Η πτήση μας ήταν η QR 612 με ώρα αναχώρησης 20:55 και ώρα άφιξης στην Μπανγκόκ 07:45. Οι θέσεις μας ήταν πάλι αυτές στην έξοδο κινδύνου, στην μέση αυτή τη φορά αλλά αυτό το αεροπλάνο ήταν μεγαλύτερο δεν αισθανόμουν αποπνικτικά όπως στο πρώτο. Καθίσαμε, δέσαμε ζώνες και έτοιμοι για το 7ωρο ταξίδι μας! Στις θέσεις υπήρχαν από μια κουβερτούλα για το κρύο και από ένα σακουλάκι που είχε μέσα μάσκα νυκτός, οδοντόκρεμα - οδοντόβουρτσα και ένα ζευγάρι ωτοασπίδες. Την κουβερτούλα μπορώ να πω ότι την χρησιμοποίησα γιατί έκανε αρκετό κρύο την νύχτα. Το oryx μας κράτησε για άλλη μια φορά παρέα, είδα την υπόλοιπη ταινία που είχα αφήσει από την προηγούμενη πτήση, είδα ακόμα μία αραβική ταινία, με πήρε και λίγο ο ύπνος... μου φάνηκαν ατελείωτες αυτές οι 7 ώρες.



Φτάσαμε όμως και ήμασταν μόνο μια ώρα μακριά από τον τελικό προορισμό μας. Μέσα μας το ταξίδι είχε κιόλας τελειώσει. Φάγαμε είδη 11 ώρες τι ήταν άλλη μία ωρίτσα;
Κατεβήκαμε, πήραμε βαλίτσες και πήγαμε στον πάγκο της PG για check in. Γυρίσαμε λίγο το αεροδρόμιο της Μπανγκόκ το οποίο πραγματικά με ενθουσίασε. Είχε και παντού αγάλματα σαν αυτό επάνω που είναι ο βούδας( Πολύ μεγάλο αεροδρόμιο αλλά όχι χαοτικό, βρίσκεις ότι θέλεις πολύ άνετα και εύκολα. Είχε στον ένα όροφο το τρένο σε περίπτωση που έφευγες με τρένο και στον άλλο τα λεωφορεία. Δεν πήγα σε αυτούς τους ορόφους απλά τα είδα σε μια πινακίδα. Κατευθυνθήκαμε στην πύλη μας και για τελευταία φορά περιμέναμε την πτήση μας που αυτή την φορά ήταν η PG 805 (Μπανγκόκ airways) με ώρα αναχώρησης στις 09:45 και άφιξης στις 10:50. Το αεροπλάνο που μας πήγε στο Samui ήταν ελικοφόρο. Καθίσαμε, ήπιαμε το καφεδάκι μας για να συνέλθουμε από το πολύωρο ταξίδι και αναμέναμε υπομονετικά μέχρι που ένα νησί ξεπρόβαλε στο παράθυρο... αυτό ήταν! Φτάσαμε!
- Κοίτα, κοίτα! Εκεί στην γωνία είναι το resort μας, εκεί είναι η παραλία μας!
Αναγνώρισα αμέσως τον Samrong Bay που είχα εντοπίσει από το google earth. Αναγνώρισα επίσης το νησάκι του χρυσού Βούδα και κοίταζα κάθε γωνιά του νησιού που φαινόταν από το παράθυρο.

 

[vickokka]

Ωραία μέχρι εδω!!αντε όλο στην αναμονή μας έχεις....

Sent from my iPad using Travel Stories

 

[sophie_3601]

Ωραία μέχρι εδω!!αντε όλο στην αναμονή μας έχεις....

Sent from my iPad using Travel Stories

sorry! Το παλεύω όμως δεν μπορείς να πεις!!!

 

[vickokka]

Μια χαρα!!!

Sent from my iPad using Travel Stories

 

[sophie_3601]

Η πολυπόθητη άφιξη...

14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Η ημερομηνία είχε αλλάξει (14 Αυγούστου) και η ώρα ήταν 11:00 το πρωί, είχαμε όλη την ημέρα μπροστά μας. Εμείς πλημμυρισμένοι από όμορφα συναισθήματα. Φτάσαμε! Ναι φτάσαμε! Ήταν το πιο μακρινό μας ταξίδι που έχουμε κάνει ποτέ και γι' αυτό και μας ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα. Όχι δεν ονειρευόμαστε όμως είμαστε εδώ! Κατεβαίνουμε από το αεροπλάνο και έρχεται ένα πουλμανάκι να μας πάρει το οποίο ήταν ανοιχτό χωρίς πόρτες και παράθυρα. Είχε μια θέση για τον οδηγό μπροστά και από πίσω καθόταν ο κόσμος. Μόλις γέμισε ήρθε άλλο να πάρει και τον υπόλοιπο κόσμο. Ήμουν η μοναδική που έβγαλα την κάμερα και τράβαγα την διαδρομή αλλά δεν μπορούσα να μην το τραβήξω. Είχα διαβάσει ότι έχουν ένα από τα ωραιότερα αεροδρόμια του κόσμου και όντως ήταν πολύ όμορφο. Δεν ξέρω αν είναι όντως ένα από τα ωραιότερα του κόσμου αλλά σίγουρα είναι πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Ξεχωρίζει γιατί αποτελείται από διάφορα σπιτάκια - καλυβάκια άλλο για το checkin, άλλο για τις αφίξεις - παραλαβή βαλιτσών κλπ που είναι όλα ανοιχτά μόνο με μια σκεπή χωρίς πόρτες και παράθυρα. Στο περιβάλλων χώρο του βρίσκονται διάφορα δεντράκια, φοίνικες και ποταμάκια που σε βάζουν αμέσως στο κλίμα του νησιού. Όλα τόσο λιτά και απλά έτσι όπως αρμόζει να είναι σε ένα νησί σαν και αυτό. Παίρνουμε τα πράγματα μας και πάμε να βρούμε τον πράκτορά μας. Βλέπουμε μια κυρία να κρατάει το όνομα μας σε μια ταμπέλα και πάμε βουρ κατά πάνω της. Μας ζητάει τα σχετικά χαρτιά για τα τυπικά και μας ενημερώνει ότι ο πράκτορας μας δεν θα έρθει στο resort να μας ενημερώσει για τις εκδρομές και τις δραστηριότητες που μπορούμε να κάνουμε στο νησί αλλά θα έρθει την επόμενη μέρα στις 11 το πρωί. Από το ταξιδιωτικό μας είχαν πει ότι ο πράκτορας στο νησί θα μας έβλεπε την ίδια ημέρα της άφιξης μας. "Πότε θα έρθει αύριο; Δεν μπορούμε να τον περιμένουμε! Πρέπει να κάνουμε κάποια εκδρομή αύριο! Δεν μπορούμε να χάσουμε μέρα περιμένοντας τον!" είπαμε μεταξύ μας... Της λέμε να του ακυρώσει το ραντεβού που είχε κανονίσει από μόνος του χωρίς να μας ρωτήσει και εκείνη τον παίρνει τηλέφωνο και το ακυρώνει. Μας δίνει τα τηλέφωνα του για να τον πάρουμε όποτε θέλουμε εμείς καθώς και έναν φάκελο με διάφορα στοιχεία για τις εκδρομές, προγράμματα και τιμές. Μας βάζει σε ένα πουλμανάκι που θα μας πήγαινε στο resort και μας αποχαιρετάει.
Το ταξίδι μας μόλις τώρα άρχισε! Χαζεύαμε στον δρόμο και απολαμβάναμε την διαδρομή, μας άρεσαν τα πάντα!!! Αυτό είναι νησί, φτάνεις και δεν έχεις τίποτα να σου θυμίζει το που ήσουν πριν από μια ημέρα. Τα πάντα στον δρόμο απλά και φτωχικά. Καλυβάκια παντού, αγορές με διάφορα τρόφιμα σε πάγκους χύμα στον δρόμο, η πλούσια βλάστηση που φαινόταν στο φόντο του νησιού ήταν όλα τα λεφτά. Δεν ξέρω πως ήταν το KohSamui πριν από λίγα χρόνια γιατί πολλά ακούγονται ότι έχει "χαλάσει" αλλά κάποιος που δεν έχει πάει παλαιότερα όπως εγώ και δεν το έχει δει νομίζω ότι δεν καταλαβαίνει την διαφορά. Σίγουρα κάποιος που έχει πάει όμως παλαιότερα όμως να καταλαβαίνει διαφορές σε σχέση με το νησί τότε και το τώρα. Εγώ λάτρεψα τα πάντα που έβλεπα από την πρώτη στιγμή ακόμα και την βενζίνη που πουλάγαν σε μπουκαλάκια στον δρόμο. Έψαχνα να δω ένα κτίριο σαν τα δικά μας εδώ στην τσιμεντούπολη και δεν είδα ούτε ένα (για να μην παρεξηγηθώ λέω μόνο για ότι επισκέφτηκα! Στο υπόλοιπο νησί δεν ξέρω τι γίνεται αφού δεν το γύρισα όλο) μέχρι και ένα γυμναστήριο που εντόπισε το μάτι μου ήταν ένα μεγαλύτερο καλυβάκι με την στέγη του και τζαμαρία γύρω - γύρω.
Μπαίνουμε σε έναν δρόμο με πλούσια βλάστηση και θέα από τα αριστερά μια παραλία και φοίνικες... φτάνουμε στο τέλος του και να το resort μας! Μας υποδέχεται ένας πεταχτούλης ταϊλανδέζος που μίλαγε σαν γατάκι. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά γιατί μίλαγε σιγά και για να καταλάβουμε τι μας έλεγε είχαμε τεντώσει τέρμα τα αυτιά μας! Μας βάζει να καθίσουμε σε ένα καναπεδάκι και μας προσφέρει ένα ρόφημα που έμοιαζε με τσάι, δεν ξέρω τι ήταν αλλά ήταν πολύ γευστικό. Περιμένουμε λίγο, μας δίνει και αυτός έναν φάκελο καλωσορίσματος με διάφορα στοιχεία του resort μέσα όπως το τι ώρα κλείνει το ρεστοράν κλπ. και αφού μας δίνει διάφορες πληροφορίες για το συγκρότημα μας οδηγεί στο δωμάτιο μας.
Είναι ένα σπιτάκι, στο μπαλκονάκι μπροστά έχει κάτι σκαλάκια τα αναβαίνουμε και η είσοδος είναι από μια μπαλκονόπορτα, μας βάζει τα πράγματα μέσα και φεύγει... Δεξιά μου βρίσκεται το κρεβάτι στολισμένο με λουλούδια. Ένα κόκκινο μεγάλο λουλούδι πάνω σε κάθε μαξιλάρι και μια καρδιά σχηματισμένη από άνθη βοκαμβίλιας στο κέντρο του κρεβατιού. Δεξιά από το κρεβάτι 2 παράθυρα με στόρια μπαμπού και αριστερά του άλλη μια μπαλκονόπορτα με κουρτίνα. Απέναντι του ο καθρέφτης και μια συρταριέρα η "τουαλέτα" που λέμε εμείς. Απέναντί μου η ντουλάπα και το ψυγείο μέσα σε ένα μπαμπού έπιπλο και ανάμεσα τους η πόρτα για το μπάνιο. Το δωμάτιο αρκετά μεγάλο, ευρύχωρο και καθαρό δεν είχαμε κανένα παράπονο πάνω σε αυτό. Δεν ήταν το τέλειο αλλά ήταν αρκετά καλό απλό και λιτό δεν θέλαμε έτσι κι αλλιώς κάτι παραπάνω σε ένα τέτοιο μέρος, η ομορφιά που βρισκόταν έξω από το δωμάτιο σε αποζημίωνε και με το παραπάνω. Να σημειώσω εδώ ότι ο στολισμός με τα λουλούδια είχε γίνει γιατί η κοπέλα από το ταξιδιωτικό γραφείο δήλωσε πως το ταξίδι ήταν γαμήλιο. Δεν ήταν το γαμήλιο ταξίδι μας βέβαια!!! Επειδή όμως αυτό το resort δεν χρέωνε έχτρα την διακόσμηση του δωματίου και ένα πιάτο με φρούτα που μας έφερε αργότερα το δήλωσε γαμήλιο. Καθίσαμε λίγο και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και μετά βγήκαμε να εξερευνήσουμε το μέρος. Δεν ήταν τεράστιο το συγκρότημα αλλά την πρώτη μέρα μας φάνηκε τεράστιο. Τα σπιτάκια ήταν διασκορπισμένα παράλληλα σε ένα πλακόστρωτο και σε κάποια σημεία ανάμεσα τους είχε και κάτι άλλες πλάκες σαν πεζοδρομίου με χαραγμένα φύλλα επάνω τους που μπορούσες να περάσεις και να κόψεις δρόμο.

Βρήκαμε το εστιατόριο ώστε να ξέρουμε που θα πάμε να φάμε το βράδυ το οποίο βρισκόταν στο ψηλό σημείο του συγκροτήματος και είχε μια καταπληκτική θέα στην θάλασσα, απέναντι του με την ίδια θέα βρισκόταν και ο χώρος για το πρωινό και επίσης τα γηπεδάκια του minigolf.



Από την άλλη πλευρά του εστιατορίου είχε θέα την μεγάλη πισίνα που εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι δεν κάναμε καθόλου μπάνιο σε αυτή, ακόμα και φωτογραφία ξέχασα να την βγάλω. Βρήκαμε και την μικρότερη πισίνα με το τζακούζι που βρισκόταν λίγο πιο κάτω από το δωμάτιο μας.Μετά ψάξαμε τον δρόμο για την θάλασσα ώσπου τελικά ξεπρόβαλε μπροστά μας.

Ήταν ακριβώς όπως την είχα δει στο googleearth, ήταν ο παράδεισος μας! Πήγαμε και κάτσαμε στις μαξιλάρες που είχε μαζί με τις ξαπλώστρες και απολαύσαμε το τοπίο. Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι ήταν ήσυχη χωρίς πολύ κόσμο με 5 - 6 ξαπλώστρες μόνο χωρίς να υπάρχει κάτι που να χαλάει την ομορφιά του φυσικού τοπίου. Δεν χόρταινα να την κοιτάζω, δεν ήθελα να κάνω μπάνιο ήθελα απλά να κάθομαι στην μαξιλάρα μου και να την απολαμβάνω. Στην θάλασσα βρισκόταν και ένα beachbar. Μου φαινόταν σαν όνειρο το ότι πριν λίγες ημέρες το έβλεπα μόνο στις φωτογραφίες και τώρα ήμουν εδώ, δεν το πίστευα! Το τοπίο καταπληκτικό, ήταν ένα κολπάκι πολύ γραφικό. Δεξιά του ξεπρόβαλαν φοίνικες και αριστερά του υπήρχε ένας λόφος με πλούσια βλάστηση και bungalows άλλου resort που είχαν την απόλυτη θέα στην θάλασσα.


Η παραλία λεγόταν και αλλιώς secretbeach γιατί ήταν κρυμμένη από τα 3 resort που την μοιραζόντουσαν. Τελικά κάναμε και την βουτιά μας, η θάλασσα αρκετά ρηχή με κάποια βραχάκια μέσα αλλά αυτό δεν μας πτόησε καθόλου αφού φορούσαμε παπουτσάκια. Την είχαμε πατήσει μια προηγούμενη χρονιά που είχαμε πάει στο Sharm και δεν μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο και έτσι είχαμε πάρει μαζί μας παπουτσάκια για κάθε ενδεχόμενο. Τα νερά σε αυτή την παραλία θα παραδεχτώ ότι ήταν και λίγο θολά, καθαρά μεν αλλά θολά. Ούτε αυτό μας πείραξε γιατί όπως είπα και παραπάνω το τοπίο σε αποζημίωνε σε όλο του το μεγαλείο.
Γυρίσαμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε λίγο γιατί το ταξίδι ήταν μεγάλο και οι δυνάμεις μας τελειώνανε. Μετά από 12 ώρες πτήσης και άλλες πόσες ώρες αναμονής στα αεροδρόμια το χρειαζόμασταν. Επιστρέφοντας βρήκαμε έξω από το δωμάτιο μας ένα πιάτο με φρούτα (αυτά του καλωσορίσματος που ανέφερα για το γαμήλιο) και τα πήραμε μέσα να τα δοκιμάσουμε. Ήταν αρκετά ωραία θα έλεγα. Εδώ θα ήθελα την βοήθεια σας αν ξέρετε να μου πείτε πως τα λένε είναι στην παρακάτω φωτογραφία!

Αφού γεμίσαμε μπαταρίες και ξεκουραστήκαμε ήρθε η ώρα του skype! Ναι είδαμε το μικρό τερατάκι μας και μιλήσαμε με τους δικούς μας. Μετά πήγαμε στην υποδοχή να οργανώσουμε την αυριανή μας εκδρομή και έτσι κλείσαμε για να πάμε στο θαλάσσιο πάρκο. Η εκδρομή κόστισε 1800 baht το άτομο μαζί με κανό. Είδαμε τις τιμές που είχε δώσει ο πράκτορας μας στο φάκελο (αυτός που δεν ήρθε να μας συναντήσει) και είχαν τεράστια διαφορά με τις τιμές του resort. Ή διαφορά ήταν στα 400 bahtπαραπάνω για την κάθε εκδρομή για το κάθε άτομο! Έτσι αποφασίσαμε ότι δεν θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα τα κλείσουμε όλα από εκεί που μέναμε. Λόγω ευκολίας δικής μας (είπα και πιο πάνω ντρέπομαι που το λέω) δεν επικοινωνήσαμε καθόλου με τον Έλληνα... καταλαβαίνετε πηγαίναμε λίγο δρόμο από το δωμάτιο μας και τα κλείναμε! Που να τρέχουμε και να χάνουμε χρόνο σε τηλέφωνα και ψάξιμο στο internet για την οργάνωση της κάθε μας εκδρομής. Αν είχαμε περισσότερο χρόνο και μέρες.......
Ακολούθησε φαγητό στο εστιατόριο του resort. Τώρα που είχαμε κάνει την εξερεύνηση μας και ξέραμε τον δρόμο είδαμε ότι τελικά δεν ήταν τόσο τεράστιο όσο μας είχε φανεί. Εντάξει δεν ήταν και μικρό αλλά ούτε και τεράστιο! Συνολικά είχε 2 πισίνες την μία με το τζακούζι και την μεγάλη, ένα εστιατόριο, ένα χώρο σαν εστιατόριο με κουζίνα που έπαιρνες το πρωινό σου το πρωί, γήπεδα minigolf, ένα beachbar στην παραλία το οποίο είχε το κακό να κλείνει στις 9 το βράδυ και γενικά μπορούσες να παραγγείλεις και να φας στο δωμάτιο, είχε δωρεάν wifiinternet κάτι πολύ βασικό για εμάς που θέλαμε να μιλάμε μέσω skype και να βλέπουμε τον μικρό μας, είχε οργάνωση εκδρομών, υπηρεσία πλυσίματος ρούχων, καθημερινό καθάρισμα δωματίου, παροχή πετσετών θαλάσσης και πισίνας....
Είπαμε σαν πρώτη μέρα στο νησί να παραγγείλουμε ταυλανδέδικο, δεν θυμάμαι πως λέγανε τα πιάτα μας αλλά μπορώ να τα περιγράψω! Πήραμε 3 πιάτα το ένα ήταν ρύζι με κοτόπουλο και ανανά, το άλλο ρύζι με κοτόπουλο και διάφορα λαχανικά, το άλλο sringrolls και δυο μπύρες chang. Το φαγητό πολύ ωραίο και η εξυπηρέτηση άψογη. Ο σερβιτόρος μας τράβηξε τις καρέκλες για να καθίσουμε, μας τοποθέτησε τις πετσέτες επάνω μας, μας σέρβιρε όποτε άδειαζε το ποτήρι τις μπύρες και το νερό και έπαιρνε τα πιάτα στο τέλος. Αισθανόμουν σαν να έκανα στην πραγματικότητα το γαμήλιο ταξίδι μου! Μεταξύ μας λέγαμε ότι αυτό ήταν το τρίτο γαμήλιο μας! Μετά πήραμε και φρούτα παπάγια, ανανά και καρπούζι. Όλα αυτά μας κόστισαν 1200 baht. Νομίζω ότι ήταν λίγο ακριβό το εστιατόριο για τα δεδομένα τους αλλά και πάλι ήταν φτηνά για εμάς. Να δώσω ένα παράδειγμα ότι εδώ στην Ελλάδα δεν έχω πάει ποτέ να φάω σε καλό εστιατόριο με τέτοια εξυπηρέτηση και αν ποτέ πάω σίγουρα θα πληρώσω πολλά παραπάνω από 30€ που είναι η αντιστοιχία στα 1200 baht. Παρόλα αυτά όμως επειδή δεν είχαμε άλλη επιλογή στο θέμα του φαγητού δεδομένου ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκεί κοντά χαλάσαμε αρκετά χρήματα στο φαγητό που δεν θα τα χαλάγαμε αν μέναμε σε ένα πιο κεντρικό σημείο πχ στην chaweng. Μείναμε όμως πολύ ικανοποιημένοι γι' αυτό χαλάλι!
Ακολούθησε μια βόλτα στην παραλία που ακόμα και την νύχτα ήταν εντυπωσιακή με απαλό φωτισμό και απόλυτη ησυχία που σε χαλάρωνε ακούγοντας τους ήχους της θάλασσας. Ξαπλώσαμε σε δυο ξαπλώστρες και απολαύσαμε την όμορφη βραδιά...