Κένυα KENYA - H μαύρη καλλονή

[_antonis_]

Χρόνια ονειρεύομαι ένα ταξίδι στην Κένυα...
Εκτός απο αυτά που θα διαβάσω στην ιστορία, περιμένω λεπτομέρειες απο κοντά τον Αύγουστο!!

 

[Aria_C]

Ωραιότατη η εισαγωγή, αλλά μην μας κρατάς για πολύ στην αγωνία.
Μην ξεχνάς ότι όλοι αφήσαμε τις αναπαυτικές καρέκλες μας και καθόμαστε στο χώμα. Θα πιαστεί ο πισινούλης μας

 

[varioAthens]

Ποτέ ταξίδι μου δεν πραγματοποιήθηκε με τόσο συνοπτικές διαδικασίες…

Τετάρτη εγκρίθηκε η (πολυπόθητη) άδεια,
Παρασκευή κλείστηκαν τα εισητήρια με Egypt Air (μονόδρομος η αιγυπτιακή με τόσο δελεαστικές τιμές και βολικό δρομολόγιο) και το κενυάτικο πρακτορείο που θα αναλάμβανε την οργάνωση του σαφάρι (εντάξει, σε πρακτορείο είχα καταλήξει αρκετό καιρό πριν κατόπιν εκτεταμένης έρευνας… αυτή ήταν και η μοναδική προετοιμασία που έκανα μαζί με το εμβόλιο κατά του κίτρινου πυρετού),
Σάββατο μεσημέρι πετάξαμε.


Να σημειώσω εδώ ότι όποιος επιθυμεί να κλείσει πρακτορείο, καλό θα ήταν να επιλέξει κάποιο που να ανήκει στην ΚΑΤΑ (Κenya Association of Travel Agents) γιατί γίνονται πολλές απάτες. Εμείς επιλέξαμε το AFRICAN HORIZONS http://www.africanhorizons.com/ το οποίο αποδείχτηκε άψογο και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.


Στη διάρκεια των πτήσεων και της αναμονής στο αεροδρόμιο του Καϊρου έριξα εντατικό διάβασμα να καλύψω τα κενά…
Αφού διάβασα όλο τον οδηγό που αγοράσαμε στο Βενιζέλος (DK EYEWITNESS είναι εξαιρετικός … περιέχει μέχρι και λεπτομέρειες για το πώς μπορείς να ξεχωρίσεις το κάθε ζώο-πουλί-φυτό της σαβάνας) αποφάσισα να ρίξω μια ματιά και στον “Oδηγό Επιβίωσης στην Κένυα” που μας είχε στείλει με mail το πρακτορείο… Ο τίτλος μου φάνηκε υπερβολικός… Όσο όμως διάβαζα, τόσο περισσότερο με ζώνανε τα φίδια. Αφού γινόταν μία αναφορά για την προσοχή που έπρεπε να επιδείξουμε απέναντι στα ζώα και στα κουνούπια, όσο θα ήμαστε στα Πάρκα, όλες οι υπόλοιπες σελίδες εστίαζαν στην προσοχή που έπρεπε να επιδείξουμε απέναντι στους ανθρώπους, όσο θα ήμαστε στις πόλεις. “Mην κυκλοφορείτε βράδυ! Μην μιλάτε σε αγνώστους! Μην έχετε ανοιχτά παράθυρα στο αυτοκίνητο! Μην παίρνετε ταξί από το δρόμο! Μην κρατάτε τσάντες και ακριβές φωτογραφικές μηχανές! Τι πρέπει να φωνάξετε και τι όχι σε περίπτωση κλοπής για να μην κινδυνεύσει η ζωή σας!” και πολλά άλλα, τονίζοντας συνεχώς πόσο υψηλή εγκληματικότητα υπάρχει στη χώρα… “Τελικά η ελονοσία φαντάζει σχεδόν ακίνδυνη” σκέφτηκα “σε λίγες ώρες θα διαπιστώσω πόσο βάση έχουν όλα αυτά”.


Φτάσαμε στο μισοάδειο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι στις 4 τα ξημερώματα… οι νυσταγμένοι, βαριεστημένοι και αγέλαστοι υπάλληλοι, δεν μας έκαναν να σχηματίσουμε και την καλύτερη πρώτη εντύπωση… ευτυχώς την εντύπωση αυτή ανέτρεψε ο Oliver, o οδηγός μας για τις επόμενες μέρες, ο οποίος μας υποδέχτηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και εγκαρδιότητα.
-“Τι θέλετε να κάνουμε τώρα?” μας ρώτησε.
-“Τι θέλουμε να κάνουμε? Μα να φύγουμε άμεσα για Μασάι Μάρα” απαντάμε με ανυπομονησία.
-“Χμ, δεν θα το συνιστούσα πριν ξημερώσει”.
-“Γιατί? ” ρωτάω απογοητευμένη.
-“Καλύτερα να φύγουμε όταν ξημερώσει” επιμένει.
-“Μήπως να μας κάνεις καμιά βόλτα στο Ναϊρόμπι για να περάσει η ώρα?” μου έρχεται η φαεινή ιδέα.
Με κοιτάει σαν να είπα την μεγαλύτερη ανοησία και απαντάει:
-“Χμ δεν θα το συνιστούσα!”.
Άντε πάλι τα ίδια. “Εν τέλει τι προτείνεις βρε Oliver? ”
-“Το φρονιμότερο θα ήταν να σας πάω κάπου να πάρετε πρωϊνό και να ξεκινήσουμε κατά τις 6.30”.
-“A ωραία! Θα μας πας σε κανένα Java Cafe?” (πολύ γνωστή αλυσίδα καφέ που προτιμούν πολλοί ντόπιοι).
-“Εμ δε νομίζω. Καλύτερα να σας πάω σε κάποιο ξενοδοχείο”.
Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι ίσως να μην ήταν και τόσο υπερβολικός ο “Οδηγός Επιβίωσης” τελικά.


Βγαίνουμε από το κτίριο του αεροδρομίου και κατευθυνόμαστε προς το πάρκινγκ. Η διαφορά της θερμοκρασίας από την Ελλάδα είναι αισθητή. Καιρός που θυμίζει δικό μας φθινόπωρο αλλά οι Κενυάτες υπάλληλοι φοράνε φουσκωτά μπουφάν και μάλλινα σκουφιά.

Επιβιβαζόμαστε στο βανάκι μας και ο Oliver προσπαθεί να καμουφλάρει τις βαλίτσες μας να μην φαίνονται. Όταν τελικά τα καταφέρνει, μαγκώνει το πορτ μπαγκάζ με κάτι σιδερολοστούς για έξτρα ασφάλεια. Μας λέει να κλείσουμε τις ασφάλειες και τα παράθυρα και να μην ξεχνάμε ποτέ να το κάνουμε αυτό όσο θα είμαστε σε πόλεις.

Το βανάκι ξεκινάει και κοιτάζω αχόρταγα έξω από το κλειδαμπαρωμένο παράθυρό μου. Είναι 4.30 -νύχτα ακόμα- Σάββατο προς Κυριακή, μερικά ψιλοπαρακμιακά μπαρ είναι ακόμα ανοιχτά, λίγος νεαρόκοσμος περπατάει στους δρόμους, έξω από ένα μπαρ γίνεται ένας τσαμπουκάς και κάπου παρακάτω βλέπω να σπάνε εν ψυχρώ το τζάμι ενός αυτοκινήτου. Να θυμηθώ να ακούω τον Oliver και να ξαναδιαβάσω τον “Οδηγό Επιβίωσης”.


Καταλήγουμε για πρωϊνό στο Sarova, το πάλαι ποτέ θρυλικό “Stanley”. Μοιάζει σα να έχει μείνει στο παρελθόν… Επίπλωση παλιάς αγγλικής έπαυλης που νομίζεις ότι θα βγεί ο μπάτλερ να σε σερβίρει το απογευματινό σου τσάϊ… Προσπαθώ να φανταστώ εδώ μέσα τους άγγλους αριστοκράτες εποίκους να περιφέρονται με dry martini και σαμπάνια στο χέρι διασκεδάζοντας και αρκετά αργότερα στον ίδιο χώρο έντρομοι να προσπαθούν να βρούν καταφύγιο από τους Μάο Μάο (real facts). Διώχνω τη σκέψη μου και επανέρχομαι στην πραγματικότητα… έφτασε 6.30 και πρέπει να αναχωρήσουμε για Μασάι Μάρα!

 

[elenara88]

Παμε παμε αντε ανυπομονουμε και μεις ....

 

[Menia21]

Καλή μου Vario από Τανζανία καταλήξαμε Κένυα τελικά? Μου κάνει όμως εντύπωση, τόση εγκληματικότητα και τόσες προφυλάξεις? Η συνέχεια μου φαίνεται θα έχει πολύ ενδιαφέρον!

 

[ΕΡΣΗ]

Xμμμ! Καταγράφεται το πρακτορείο!

 

[varioAthens]

Καλή μου Vario από Τανζανία καταλήξαμε Κένυα τελικά? Μου κάνει όμως εντύπωση, τόση εγκληματικότητα και τόσες προφυλάξεις? Η συνέχεια μου φαίνεται θα έχει πολύ ενδιαφέρον!

Xμμμ! Καταγράφεται το πρακτορείο!

Τα άτιμα τα μπικικίνια Menia μου!!! Χαμηλότερο μπάτζετ η Κένυα, η Τανζανία έβγαινε διπλά λεφτά!

@ ΕΡΣΗ δεν πιστεύω κι άλλη έκπληξη??? Τότε είναι που δεν με ξεπλένει κανένας ποταμός αν πάεσω στα χέρια του αφέντη!!!

Σας ευχαριστώ όλους που διαβάζετε! Επιφυλάσσομαι και για πολύ ωραίες (θέλω να πιστέυω) φωτος!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Την έκπληξη μας θα μας την κάνει το μεσοπρόθεσμο. Ελπίζω μετά από καμιά δεκαετία, την υγειά μας να έχουμε!

 

[GTS]

Όπα, μάμα Άφρικα! Δώσε σαβάννα στο λαό!

 

[pattyyy]

Mας βάζεις σε κλίμα περιπέτειας...Ανυπομονώ για φωτογραφίες από το πάρκο!

 

[xenos]

Vario χαιρομαι να σε διαβαζω γιατι γραφεις κατανοητα και κυριως χωρις περιττες φλυαριες.

Ειμαι στο τζιπακι και περιμενω Μασαι Μαρα

 

[varioAthens]

Βγαίνουμε από το ξενοδοχείο… είναι 7 παρά κάτι το πρωί και ότι έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται ο ήλιος… η ψύχρα είναι αισθητή και λόγω ώρας και λόγω υψομέτρου του Ναϊρόμπι (1795 μ).
Μπαίνουμε στο βανάκι… μας λέει ο Oliver ότι πριν αφήσουμε την πόλη πρέπει να κάνει μία στάση σε ΑΤΜ. Σταματάμε κάπου κι ο Oliver εξαφανίζεται, γιατί το ΑΤΜ βρίσκεται προστατευμένο μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο και φυλάσσεται από ένοπλο αστυνομικό. Μέχρι να γυρίσει ο Oliver χαζεύω… Βλέπω μερικά μέτρα πιο κάτω να βγαίνουν οι τελευταίοι θαμώνες από κάποιο μπαρ και 2 τύποι από αυτούς να πλακώνονται στο ξύλο και να βρίζονται για τα μάτια μιας γκόμενας. Ο νικητής φεύγει αγκαλιά με την γκόμενα-τρόπαιο και ο ηττημένος βρίζει και κλωτσάει ότι βρίσκει μπροστά του. Με παίρνει πρέφα που τον κοιτάζω και νευριάζει ακόμα περισσότερο, αρχίζει να χειρονομεί έντονα στον αέρα και να κατευθύνεται απειλητικά προς το μέρος μου… εκείνη τη στιγμή φτάνει και ο Oliver, αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, μπαίνει γρήγορα στο βανάκι, και ξαναβάζει ασφάλειες. Στο μεταξύ ο τύπος έχει φτάσει στο αυτοκίνητο και αρχίζει να χτυπάει με δύναμη το παράθυρό μου και να φωνάζει εξαγριωμένος… περιττό να πω ότι με είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Εκείνη τη στιγμή βάζει μπρος και ο Oliver και φεύγει σπινάροντας. Θεέ μου! Γύρισε η καρδιά στη θέση της!

Αφήνουμε σιγά-σιγά την πόλη που κοιμάται ακόμα (αν εξαιρέσεις τους μεθυσμένους) μιας και είναι Κυριακή. Συναντώντας τις πρώτες επαρχιακές πόλεις και χωριά, βλέπουμε εικόνες φτώχιας. Χωματόδρομοι, σπίτια-παράγκες εκατέρωθεν του δρόμου. Φτώχια αλλά όχι βρωμιά. Σκουπίδια λίγα… όχι τα βουνά των απορριμάτων που υπήρχαν στην Ινδία. Οι άνθρωποι παρά τη φτώχια τους, δεν είναι βρώμικοι… και τα ρούχα που φοράνε είναι κι αυτά καθαρά και έχουν και τσάκιση σιδερώματος παρακαλώ (αυτό κι αν δεν έχει καμία σχέση με Ινδία).

Η διαδρομή για να φτάσουμε στο Εθνικό Πάρκο Μασάϊ Μάρα περνάει μέσα από το Great Rift Valley τουτέστιν την μεγαλύτερη ρηξιγενή κοιλάδα της Γης. Τι είναι η ρηξιγενής κοιλάδα? Για να το πω απλά και κατανοητά… ουσιαστικά έχει βυθιστεί ο φλοιός της γης (σα να έχει “καθίσει”) λόγω ηφαιστειακής δραστηριότητας και λόγω κίνησης των τεκτονικών πλακών. Αποτέλεσμα? Όταν βρίσκεσαι μέσα στην Great Rift Valley, σε όποιο σημείο του ορίζοντα και να στρέψεις το βλέμμα σου, πάντα θα βρίσκεσαι πιο χαμηλά. Είσαι πάντα περιτριγυρισμένος από βουνά και αναρωτιέσαι που είναι η έξοδος… Εντυπωσιακό! Ακόμα πιο εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι η κοιλάδα αυτή εκτείνεται από τον Λίβανο μέχρι την Μοζαμβίκη!

Μετά από αρκετές ώρες οδήγησης σε καλό εθνικό δρόμο, μπήκαμε σε έναν εντελώς κακοτράχαλο μικρότερο δρόμο. Δεν ήταν απλά χωματόδρομος, αλλά γεμάτος κοτρώνες και λακούβες. Σε κάποια σημεία, για να αποφύγουμε τις τεράστιες λακούβες, έβγαζε ο Oliver το μισό βανάκι εκτός δρόμου με αποτέλεσμα να διανύουμε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής με το βανάκι σούζα, πότε στις 2 δεξιές ρόδες, πότε στις 2 αριστερές ρόδες. Φοβερή εμπειρία!

Στο μεταξύ είχαμε ήδη αρχίσει να βλέπουμε κάποια ζώα … μία καμηλοπάρδαλη εδώ, μία στρουθοκάμηλο εκεί, μία γαζέλα παραπέρα… Επιφωνήματα ενθουσιασμού από εμάς όπως ήταν φυσικό, μιας και μέχρι τότε, τέτοια ζώα μόνο σε ζωολογικό κήπο τα είχαμε συναντήσει. Ο Οliver χαμογελούσε με τις αντιδράσεις μας… “Θα δείτε πολύ περισσότερα και σε μεγάλες ομάδες μέσα στο Πάρκο”.

Να πώ εδώ, ότι όταν μιλάμε για Εθνικό Πάρκο στην Κένυα μιλάμε για απέραντη έκταση. Για να διανύσεις ένα Πάρκο από άκρη σε άκρη χρειάζεσαι πολλές ώρες και για να το γυρίσεις και να το ανακαλύψεις αρκετές μέρες.

Η βλάστηση στο Πάρκο είναι σαβάνα. Ατελείωτα λιβάδια με χαμηλή βλάστηση –τον Ιούνιο το χορτάρι έχει το ξανθό χρώμα του σταχυού- διάσπαρτα δέντρα, κυρίως ακακίες και ξαφνικά όπως μέσα στην έρημο ξεφυτρώνει η όαση, έτσι κι εδώ σε κάποια σημεία της σαβάνας ξεφυτρώνουν δάση με πυκνή βλάστηση, πανύψηλα δέντρα και τρεχούμενα νερά. Σε ένα τέτοιο δάσος-όαση ήταν φωλιασμένο και το camp το οποίο θα μας φιλοξενούσε για 2 νύχτες.

Μετά από 30 ώρες στο πόδι, με πτήσεις, 6ωρο οδικό ταξίδι (η 1,5 ώρα off road), ήμαστε τελείως εξαντλημένοι… η χαρά μας απερίγραπτη όταν πλέον φτάσαμε σ' αυτόν τον μικρό παράδεισο.
Τα μισά σπιτάκια-σκηνές του camp βρισκόντουσαν στο χείλος ενός μικρού φαραγγιού απ? όπου πέρναγε ένα ορμητικό ποταμάκι, ενώ τα άλλα μισά “έβλεπαν” σε μία μικρή λίμνη. Όλες οι σκηνές ανεξαιρέτως, βρίσκονταν “χωμένες” ανάμεσα στα πυκνά πανύψηλα δέντρα.

Η ώρα είχε φτάσει πια 14.00. Κατευθείαν για μεσημεριανό φαγητό και μόλις μία ώρα ξεκούραση μιας και ο Oliver μας έδωσε ραντεβού στις 16.00 για το πρώτο μας game drive…



άποψη του μικρού "παραδείσου"