Ηνωμένο Βασίλειο Ιρλανδία Ολλανδία Inter-rail 1990. Ένα νοσταλγικό ταξίδι.

[Grerena]

Πάνε πολλά χρόνια από τον Οκτώβριο του 1990. Τότε που μια παρέα φοιτητών πήγε ένα ταξίδι 17 ημερών ως τη μακρινή Σκωτία, με τρένα. Μέλος αυτής της παρέας ήμουν και εγώ!
Τώρα που αναπολώ αυτό το ταξίδι μου φαίνεται τόσο … εξωτικό! Δεν έγινε σε εξωτικά μέρη. Στην Ευρώπη έγινε και μάλιστα στη Δυτική Πολιτισμένη Ευρώπη. Ο τρόπος που πραγματοποιήθηκε όμως ήταν εξωτικός. Ο όρος “εξωτικός” εδώ έχει την έννοια του πολύ μακρινού και διαφορετικού. Μακρινό χρονικά και διαφορετικό, γιατί δεν υπάρχει πια αυτός ο τρόπος τουρισμού!

Την αναπόληση αυτή μου την ξύπνησε ο @travelbreak, που πριν λίγο καιρό έγραψε τις δικές του αναμνήσεις από τα δικά του inter-rail. Νομίζω ότι ζήλεψα λίγο το ότι κράταγε σημειώσεις, κάτι που εγώ δεν έκανα, δυστυχώς. Μάλιστα νομίζω ότι τότε, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό! Τον ελεύθερο χρόνο που είχα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τον εκμεταλλευόμουνα με το να κοιμάμαι, ώστε να μπορέσω να εξοικονομήσω δυνάμεις για να συνεχίσω το ταξίδι.
Αλλά ακόμα και όταν γύρισα πίσω δεν σκέφτηκα να καταγράψω τις αναμνήσεις μου, γιατί ήταν τόσο έντονο και τόσο μεγάλο όλο αυτό που έζησα, που πίστευα ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ καμία λεπτομέρεια. Όμως, όταν ανέτρεξα στο μυαλό μου, δεν βρήκα πολλά και απογοητεύτηκα. Αναζήτησα βοήθεια στα... αναμνηστικά μου, στα ενθύμια και στις φωτογραφίες ! Και τότε κατάλαβα ότι δεν βρήκα πολλά, γιατί δεν …υπήρχαν πολλά! Δηλαδή, δεν υπήρχαν πολλά... αξιοθέατα για να περιγράψω. Έτσι, σε αυτήν την ιστορία δεν θα περιγράψω αξιοθέατα, αλλά… φάσεις, σκηνές, πλάκα, κούραση, εμπειρία, αλληλεγγύη, φιλία, πείνα και τρένα … πολλά τρένα, γιατί αυτά …κάναμε ! Φτάναμε σε πόλεις, τις οποίες τις περπατούσαμε, άλλες πολύ και άλλες λίγο, καθόμασταν για ένα καφέ ή καμιά μπύρα και αυτό ήταν όλο. Ούτε μουσεία, ούτε αξιοθέατα. Όπου μας έβγαζαν τα πόδια μας ή όπου μας έβγαζαν ….. τα τρένα.
Οπότε αν κάποιος επιχειρήσει να τη διαβάσει για να ενημερωθεί για τα αξιοθέατα που συνάντησα σε αυτό το ταξίδι, μάλλον θα απογοητευτεί.

Η παρούσα ταξιδιωτική ιστορία θα μπορούσε να έχει και άλλο τίτλο. Θα μπορούσε να λέγεται και «Τρένων ιστορίες» ή θα μπορούσε να λέγεται και «Europe train trip».
Η ανάγκη αναπόλησης, αλλά και η διαφορετικότητα αυτού του τύπου των ταξιδιών, που τείνουν να εκλείψουν, με σπρώχνουν να καταγράψω αυτά που έχουν απομείνει στο μυαλό μου.
Μία λύση για ένα πιο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα θα ήταν να συλλέξω τις εναπομείνασες αναμνήσεις από όλους τους συμμετέχοντες φτιάχνοντας έτσι ένα παζλ πληροφοριών. Αυτό όμως είναι πρακτικώς αδύνατον, διότι απλά τα χρόνια είναι πολλά και ο καθένας πήρε το δρόμο του. Χαθήκαμε! Οπότε θα αρκεστώ μόνο στις δικές μου αναμνήσεις και ότι μου προσφέρουν τα αναμνηστικά του ταξιδιού και οι λίγες παλιομοδίτικες φωτογραφίες.
Η περιγραφή μου δεν θα είναι τύπου ημερολογίου, αλλά τύπου … αναλαμπών.

Η παρέα
Η παρέα αποτελούνταν από έξι συμφοιτητές. Τρία αγόρια και τρία κορίτσια. O Nick, o Geo, o Kal, η Cat, η Val και εγώ. Ο Nick ήταν ο αρχηγός της παρέας. Εκείνος ήταν ο πρωτεργάτης του εγχειρήματος. Εκείνος το σκέφτηκε, εκείνος το oργάνωσε, εκείνος διάλεξε την παρέα. Είχε και την προϋπηρεσία. Είχε ξανακάνει την προηγούμενη χρονιά παρόμοιο ταξίδι μέχρι την Βαρκελώνη, με τους δύο από την παρούσα παρέα (την Cat και την Val). Ήξερε λοιπόν ως ένα βαθμό τις δυσκολίες αυτού του ταξιδιού και “διάλεξε” άλλους τρεις, που πίστευε ότι θα αντέξουν αυτές τις δυσκολίες, για να "κλείσει" την εξάδα.
O Nick σχεδίασε τη διαδρομή και μας είχε δώσει και οδηγίες. Τι να φοράμε, πόσα ρούχα θα πάρουμε μαζί μας, πόσα χρήματα θα πάρουμε, τι φαγητό θα πάρουμε για το δρόμο και άλλες λεπτομέρειες.
Ένα μικρό γκρουπάκι είμαστε. Ένα γκρουπ από 6 φιλαράκια, που έκανε ένα ανεξάρτητο ταξίδι υπό... survivor συνθήκες.
Διαφωνίες δεν είχαμε. Γενικά επικράτησε μια σύμπνοια και μια ομαδικότητα. Όλοι είχαμε αποδεχτεί ότι θα ακολουθούσαμε το πρόγραμμα που είχε στο μυαλό του ο Nick. Δυο φορές μόνο χωρίσαμε για λίγο, γιατί θέλαμε να δούμε διαφορετικά πράγματα και δεν μας έφτανε ο χρόνος, αλλά και αυτό έγινε ομαλά. Εξαίρεση αποτέλεσε το finale του ταξιδιού, στο οποίο είχαμε λίγα «θεματάκια» μεταξύ μας. Λίγο η κούραση, λίγο η πείνα, λίγο τα πολλά έκτακτα περιστατικά που μας έτυχαν, μας επηρέασαν πολύ και … το “χάσαμε” λίγο.

Το εισιτήριο
Το εισιτήριο inter-rail ήταν ένα έντυπο βιβλιαράκι που το αγοράσαμε από τον ΟΣΕ. Κόστισε 50.000δρχ. Με αυτό μπορούσαμε να μπούμε σε οποιοδήποτε τρένο της Ευρώπης στην οικονομική του θέση. Εξαίρεση αποτελούσαν οι ταχείες, στις οποίες και σε αυτές μπορούσαμε να μπούμε αρκεί να πληρώναμε τη διαφορά της θέσης. Κάθε φορά που μπαίναμε σε ένα τρένο αρκούσε να γράψουμε μόνοι μας με το χεράκι μας τη διαδρομή που θέλαμε να κάνουμε π.χ. Πρίντεζι - Μόναχο και όταν ο ελεγκτής ερχόταν στο κουπέ μας απλά “τρυπούσε” το κουτάκι της αντίστοιχης διαδρομής.

Θυμάμαι ότι από τις πολλές διαδρομές που κάναμε μας τελείωσε το βιβλιαράκι και το αντικαταστήσαμε κάπου σε κάποιο σταθμό.
Βέβαια όταν λέμε ότι μπορούσαμε να μπούμε σε οποιοδήποτε τρένο της Ευρώπης εννοούμε στα τρένα των χωρών που έδειχνε ο χάρτης του εισιτηρίου.

Στο χάρτη του εισιτηρίου πάντως δεν συμπεριλαμβανόταν η Πολωνία, η Βουλγαρία και η Ανατολική Γερμανία! Θυμίζω ότι το τείχος του Βερολίνου έπεσε το 1989!
Τώρα βλέπω ότι και το Μαρόκο ήταν μέσα!!!

Εμείς δεν είχαμε βγάλει το απλό inter-rail. Είχαμε βγάλει το inter-rail bateau. Αυτό σήμαινε ότι είχαμε τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε και με πλοία. Αυτό το θέλαμε, γιατί στη διαδρομή μας είχαμε να περάσουμε από 3 θάλασσες. Αδριατική, Ιρλανδική και φυσικά το στενό της Μάγχης, αφού εν έτη 1990 δεν είχε γίνει ακόμα το τούνελ.
Το εισιτήριο αυτό είναι και το πιο σημαντικό μου ενθύμιο από το ταξίδι αυτό, γιατί σε αυτό φαίνονται όλες οι διαδρομές που είχαμε κάνει και πότε.

Τα τρένα
Ένας από τους λόγους, που ο αρχηγός ήθελε η ομάδα να είναι 6 άτομα ακριβώς, ήταν το ότι τα τρένα τότε (τα περισσότερα τουλάχιστον) είχαν κουπέ 6 ατόμων. Ο Nick έχοντας την περσινή εμπειρία ήξερε ότι η παρέα 6 ατόμων «πιάνει» ένα ολόκληρο κουπέ. Αυτό ήταν ένα μεγάλο advantage, γιατί ήταν σαν να έχουμε prive θέσεις, οι οποίες μας εξασφάλιζαν άνεση και ασφάλεια, ειδικά τα βράδια, τα οποία ήταν και πολλά. Με λιγότερα άτομα υπήρχε ο κίνδυνος να μπει κάποιος άσχετος “σφήνα” και με περισσότερα άτομα υπήρχε ο κίνδυνος να χωριζόμαστε και πιθανώς να χανόμασταν.
Τα κουπέ των 6 ατόμων σημαίνει ότι οι 3 θέσεις είναι αντικριστά με τις άλλες τρεις. Στις νυχτερινές διαδρομές «τραβούσαμε» τα καθίσματα, τα οποία ακουμπούσαν τα αντίστοιχα απέναντι τους δημιουργώντας έτσι τρία κρεβάτια. Τα βράδια φτιάχναμε τα κρεβάτια μας λοιπόν και κοιμόμασταν αντικριστά ανά δύο μπλέκοντας τα πόδια μας. Τα δε πράγματά μας ήταν ασφαλή στα ράφια πάνω από τα κρεβάτια μας και η πόρτα του κουπέ κλειστή.
Όλα τα παραπάνω τα κάναμε στα τρένα που είχαν κουπέ. Υπήρχαν και τρένα με θέσεις τύπου λεωφορείου, αλλά αυτά ευτυχώς ήταν συνήθως ημερήσια και όταν βρίσκαμε τέτοιες θέσεις με τραπεζάκι ήταν το καλύτερό μας για να παίξουμε …χαρτιά.
Γενικά είχαμε κάνει τα τρένα … σαν το σπίτι μας.

Η διαδρομή
Σκοπός του ταξιδιού ήταν να φτάσουμε στο…

Μαζί με το Λονδίνο όμως θα πηγαίναμε και Σκωτία και Ιρλανδία.
Αυτά θέλαμε να γυρίσουμε. Δεν θα αναλωνόμασταν σε στάσεις στη διαδρομή, γιατί τότε μπορεί να μην έφτανε ο χρόνος και το χρήμα, τα οποία εμείς θέλαμε να τα καταναλώσουμε στη Μ. Βρετανία.
Το σενάριο ήταν: Θα φεύγαμε με τρένο για Πάτρα. Από εκεί θα περνούσαμε την Αδριατική φτάνοντας στο Πρίντεζι. Θα συνεχίζαμε με τρένο έως το τελικό μας στόχο, που ήταν η Μ. Βρετανία. Στο γυρισμό θα γυρνούσαμε μέσω της Γιουγκοσλαβίας.
Το σχέδιο αυτό υλοποιήθηκε κατά ένα μεγάλο ποσοστό.
Στη διαδρομή διαλέγαμε να κάνουμε και κάποιες στάσεις για να μην κάνουμε το ταξίδι μονοκοπανιά. Επιλέγαμε να κοιμόμαστε τα βράδια στα τρένα και όπου μας έβρισκε το πρωί κατεβαίναμε. Αφήναμε τα πράγματά μας σε lock rooms, γυρνούσαμε την πόλη και κατά το βραδάκι πηγαίναμε στο σταθμό και επιλέγαμε σε ποιο τρένο θα μπούμε, ανάλογα με το σε ποια πόλη θα βρίσκονταν το πρωί και αν από εκεί ήταν εύκολη η μετεπιβίβαση για το επόμενο τρένο.

Τα καταλύματα
Μέναμε ως επί το πλείστον στα … τρένα! Από τις 17 ημέρες του ταξιδιού δύο διανυκτερεύσεις ήταν σε ξενοδοχείο στο Λονδίνο, δύο σε Youth Hostel (Δουβλίνο και Γλασκώβη), μία σε ένα σπίτι στο Άμστερνταμ, τρεις σε καράβι, μια σε σταθμό λιμανιού (περιμένοντας το πλοίο) και οι υπόλοιπες οκτώ …στα τρένα.

Ο εξοπλισμός
Ο εξοπλισμός μας ήταν τα έξι σακίδιά μας με τα προσωπικά μας πράγματα και ένα επιπλέον σακίδιο που περιείχε τρόφιμα για τη διαδρομή (τουλάχιστον τριών ημερών έως ότου να φτάσουμε Λονδίνο), τσιγάρα, τράπουλες και sleeping bags.
Τα τρόφιμα ήταν ότι μας είχαν προμηθεύσει οι μαμάδες μας δηλ. τυροπιτάκια, κουλουράκια, αυγά βραστά και κέικ. Επιπλέον είχαμε προμηθευτεί και κονσέρβες. Ακόμα θυμάμαι τη συμβουλή του Nick: «Μην πάρετε κονσέρβες, που δεν έχετε δοκιμάσει ποτέ στο παρελθόν. Μπορεί να μην σας αρέσουν». Πόσο δίκιο είχε! Πολλές δεν μας άρεσαν. Δεν έμεινε όμως καμία!

Φωτογραφίες
Φωτογραφικές μηχανές είχαν οι δυο της παρέας. Ο Geo και η Cat. Όχι τίποτα της προκοπής. Η Cat είχε το λεγόμενο κουτί της Codak. Λεγόταν έτσι γιατί έβγαζε τετράγωνες φωτογραφίες. Ο Geo δεν θυμάμαι τι είχε. Θυμάμαι όμως ότι του είχαμε αγοράσει τις μισές “στάσεις” για να βγάζει φωτογραφίες και σε εμάς τους υπόλοιπους.
Δεν έδινα όμως και τόσο σημασία στη φωτογραφία τότε. Νομίζω ότι κανένας δεν έδινε. Τοπία δεν βγάζαμε. Οι πιο πολλές απεικονίζουν φάσεις ή στημένες αστείες φωτο για να θυμόμαστε το κέφι και την όρεξη που είχαμε. Πως κάνουμε σε μια σχολική εκδρομή, που ο ναός του Απόλλωνα δεν φαίνεται πουθενά στο φόντο και οι περισσότερες φωτογραφίες απεικονίζουν χέρια και πόδια στη γαλαρία του πούλμαν;
Κάπως έτσι είμαστε και εμείς….

Παρόλα αυτά με 2 φωτογραφικές μηχανές και τέσσερα 36άρια φιλμ… κάτι κάναμε. Φωτισμός, φόντο, φλας δεν λειτούργησαν και πολύ. Μικρά παιδιά είμαστε, δεν το είχαμε τότε το σπορ.
Που να ήξερα τότε πόση συναισθηματική κυρίως αξία θα είχαν αυτές οι φωτογραφίες πολλά χρόνια μετά;
Θα τολμήσω να ποστάρω φωτογραφίες. Θα ήταν σωστό όμως να αντιμετωπιστούν με επιείκια, διότι πρόκειται για φωτογραφίες του 1990. Λόγω εποχής λοιπόν οι φωτογραφίες ήταν κακές, είχαν κακό φωτισμό, είχαν κακό φόντο και γενικά δεν έχουν καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, αλλά μόνο αναμνηστικό.

Το κόστος
Ήταν πολύ δύσκολο να προϋπολογίσεις ένα τέτοιο ταξίδι. Εδώ δεν ξέραμε καλά καλά που ακριβώς θα πάμε. Σύμφωνα πάντα με τις συμβουλές του “παλιού” μπορούσαμε να πάρουμε μαζί μας τόσα χρήματα όσο περίπου και το κόστος του εισιτηρίου. Το απλό εισιτήριο inter-rail έκανε 40.000δρχ. Το δικό μας επειδή είχε και πλοία μέσα ήταν πιο ακριβό. Κόστισε 10.000δρχ. παραπάνω.
Όλοι πήραν από 60.000δρχ. Εγώ πήρα και λίγα παραπάνω (οι σημειώσεις μου λένε 90.000δρχ.) για να ξοδέψω. Και επειδή οι γονείς μου είχαν μια ανασφάλεια παραπάνω από εμένα, θυμάμαι ότι ο μπαμπάς μου είχε φροντίσει να μου βγάλει μια πιστωτική κάρτα να την έχω μαζί μου για περίπτωση ανάγκης. «Μην σου τύχει τίποτα παιδί μου». Δεν τη χρησιμοποίησα τελικά. Η αλήθεια είναι ότι ήταν κάτι πολύ πρωτόγνωρο για μένα η κάρτα. Δεν ξέρω και που και αν “περνούσε” πουθενά μια Ελληνική κάρτα της Εμπορικής Τράπεζας! Βέβαια, δεν χρειάστηκε να τη χρησιμοποιήσω, οπότε δεν έμαθα αν μπορούσα!
Τα μετρητά που είχαμε έφτασαν οριακά. Ίσως και να μας έλειψαν και λίγο. Νομίζω όμως ότι επισπεύσαμε το ταξίδι μας καναδύο μέρες, γιατί βλέπαμε ότι τελείωναν τα χρήματα.
Σχετικά με το συνάλλαγμα: Είχαμε κάνει χρήματα στην τράπεζα της Ελλάδος. Λίρες Αγγλίας, λίρες Ιρλανδίας, λίγα Ελβετικά φράγκα (γιατί σίγουρα θα κάναμε στάση και Ελβετία), φιορίνια Ολλανδίας και λίγες λιρέτες Ιταλίας. Το χαρτάκι της τράπεζας που (διασώθηκε στα ενθύμια) γράφει στο πεδίο Χώρα προορισμού: ΕΟΚ.
Ένα από τα αγόρια είχε και λίγα μάρκα περίσσευμα από κάποιο άλλο ταξίδι, οπότε είχαμε και αυτά καβάντζα για κάθε ενδεχόμενο.

Όσο γράφω τόσο μου ξυπνάνε και άλλες αναμνήσεις.
Οπότε … συνεχίζεται…

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KIKI]

Τι ωραία εμπειρία !!
Σε ευχαριστουμε πολυ που την μοιραζεσαι μαζί μας .
Περιμένω τη συνέχεια ....

 

[Yorgos]

Φανταστικά, συνέχισε!

 

[fotast]

Πολύ ενδιαφέρον ! Καλή συνέχεια ! Θα ήταν πραγματικά ωραία αν διάβαζε κανείς από τους άλλους πέντε,κατά τύχη,και συμπλήρωνε με τις δικές τους αναμνήσεις.Απίθανο ίσως αλλά θα μπορούσε να γίνει.

 

[Grerena]

Πολύ ενδιαφέρον ! Καλή συνέχεια ! Θα ήταν πραγματικά ωραία αν διάβαζε κανείς από τους άλλους πέντε,κατά τύχη,και συμπλήρωνε με τις δικές τους αναμνήσεις.Απίθανο ίσως αλλά θα μπορούσε να γίνει.

Nick εσύ είσαι ; Geo μήπως εσύ;
Μήπως είσαι ένας απ" τους πέντε; Φανερωσου!
Πραγματικα μακάρι να το διάβαζε κάποιος και μακάρι να τον έβρισκα πάλι μετά απο τόσα χρόνια με αφορμή αυτή την ιστορία!!

 

[fotast]

Nick εσύ είσαι ; Geo μήπως εσύ;
Μήπως είσαι ένας απ" τους πέντε; Φανερωσου!
Πραγματικα μακάρι να το διάβαζε κάποιος και μακάρι να τον έβρισκα πάλι μετά απο τόσα χρόνια με αφορμή αυτή την ιστορία!!

Σόσιαλ μύδια που λέει και ο @Yorgos δεν έχουν;

 

[Grerena]

Σόσιαλ μύδια που λέει και ο @Yorgos δεν έχουν;

Μπορεί. Αλλά αν ξαναβρισκόμασταν μέσω της συγκεκριμενης ιστορίας θα ήταν πιο ρομαντικό και πιο ταιριαστό με την εποχή της.

 

[fotast]

Μπορεί. Αλλά αν ξαναβρισκομασταν μέσω της συγκεκριμενης ιστορίας θα ήταν πιο ρομαντικό και πιο ταιριαστο με την εποχή της.

Σωστό και αυτό.

 

[travelbreak]

Και τότε κατάλαβα ότι δεν βρήκα πολλά, γιατί δεν …υπήρχαν πολλά! Δηλαδή, δεν υπήρχαν πολλά... αξιοθέατα για να περιγράψω. Έτσι, σε αυτήν την ιστορία δεν θα περιγράψω αξιοθέατα, αλλά… φάσεις, σκηνές, πλάκα, κούραση, εμπειρία, αλληλεγγύη, φιλία, πείνα και τρένα … πολλά τρένα, γιατί αυτά …κάναμε ! Φτάναμε σε πόλεις, τις οποίες τις περπατούσαμε, άλλες πολύ και άλλες λίγο, καθόμασταν για ένα καφέ ή καμιά μπύρα και αυτό ήταν όλο. Ούτε μουσεία, ούτε αξιοθέατα. Όπου μας έβγαζαν τα πόδια μας ή όπου μας έβγαζαν ….. τα τρένα.
Οπότε αν κάποιος επιχειρήσει να τη διαβάσει για να ενημερωθεί για τα αξιοθέατα που συνάντησα σε αυτό το ταξίδι, μάλλον θα απογοητευτεί.

Σα να βλέπω τον εαυτό μου στα δικά μου Inter-rail.
Χαίρομαι που διαβάζω αντίστοιχες με τις δικές μου εμπειρίες.
Μεγάλη παρέα όμως ρε παιδιά. Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Grerena]

1η φάση του ταξιδιού. Το ταξίδι του “πηγαιμού”.
Ξεκινήσαμε με αφετηρία την Αθήνα στις 4 Οκτωβρίου, με τρένο για Πάτρα. Πήραμε τον γνωστό “καρβουνιάρη”. Κάναμε περίπου ένα τετράωρο να φτάσουμε.
Φτάσαμε στο λιμάνι και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο.
Εντύπωση μου έκανε που το πλοίο είχε αρκετό κόσμο. Μα όλοι Ιταλία πάνε μέσα στον Οκτώβριο;
Βολευτήκαμε σε ένα σημείο στο κατάστρωμα, με σκοπό αργότερα να μετακομίσουμε στα εσωτερικά σαλόνια του πλοίου. Επικρατούσε γενικά μεγάλος ενθουσιασμός. Μετά από καναδυό ώρες έπεσε η νύχτα, έπεσε και λίγο κρύο, πέσανε και τα... βλέφαρα. Ο αρχηγός αποφάσισε ότι έπρεπε να οργανώσουμε τον ύπνο μας. Έπρεπε να κοιμηθούμε με σκοπιά και κάποιοι να μένουν ξύπνιοι, για να φυλάνε τους υπόλοιπους και τα πράγματα. Έτσι με κλήρο αποφασίστηκε ποια ζευγάρια θα μένανε ξύπνια και ποιες ώρες. Όπως και στο στρατό … η μεσαία βάρδια (...Γερμανικό) ήταν η πιο βάρβαρη!

Εμένα η μεσαία βάρδια μου έτυχε! Το ταίρι της βάρδιας μου, με αποθανάτισε την ώρα που κράταγα σκοπιά! Χαράμισε ολόκληρη φωτογραφία… για να με καρφώσει…..

Τελικά όλη τη διαδρομή τη φάγαμε στο... κατάστρωμα μέσα στα sleeping bags μας.
Το πρωί φτάσαμε Πρίντεζι. Θυμάμαι ότι είχαμε χρόνο μέχρι την ώρα που θα έφευγε το τρένο μας. Τα δυο αγόρια πήγαν στην αγορά για να ψωνίσουν … παπούτσια. Τώρα φαντάζει περίεργο, αλλά παρόλο που τότε συνηθιζόταν οι Έλληνες να πηγαίνουν εξωτερικό για ψώνια, εμένα μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, που δύο τουρίστες σαν και εμάς και στην ηλικία μας να αγοράσουν παπούτσια και μάλιστα στην αρχή του ταξιδιού.

Πήραμε το τρένο για Μιλάνο. Κάναμε τον πρώτο μας ύπνο στο τρένο! Το πρώτο βράδυ μας σε τρένο και τα πρώτα προβλήματα ενόψει. Ο ένας από τους 6 (αγόρι ήταν) είχε δύσοσμα πόδια…. Ουπς! Αυτό δεν το είχε προβλέψει ο αρχηγός!
Στο Μιλάνο φτάσαμε πρωινή ώρα και εκεί αλλάξαμε τρένο και συνεχίσαμε άμεσα για Ζυρίχη.

Μια αναμνηστική φωτογραφία από το σταθμό του Μιλάνου
Έτσι, για να θυμόμαστε ότι πατήσαμε το πόδι μας και εκεί…

Φτάσαμε στη Ζυρίχη κάποια στιγμή. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας σε ντουλαπάκια στο σταθμό. Τσεκάραμε ποιο τρένο μας βολεύει για να συνεχίσουμε, που ήταν αυτό του Παρισιού, το οποίο έφευγε αργά το βράδυ και κατεβήκαμε στην πόλη.

Αν και η Ζυρίχη αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, η παλιά της πόλη (Altstaad) είναι συγκεντρωμένη σε μικρή έκταση και εκτείνεται στις δυο πλευρές του ποταμού Limmat, ανάμεσα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης και τη λίμνη της Ζυρίχης.
Από το σταθμό περάσαμε εύκολα στην ανατολική όχθη του ποταμού και στην πεζοδρομημένη περιοχή Niederdorf. Χωθήκαμε στα πλακόστρωτα σοκάκια της Παλιάς Πόλης κάνοντας μια μεγάλη βόλτα, χαζεύοντας τα αρχοντικά κτίρια, τις βιτρίνες με τα ελβετικά ρολόγια, τις μπουτίκ των σχεδιαστών, έως που φτάσαμε στο πιο γνωστό σύμβολο της πόλης που είναι ο καθεδρικός του Grossmünster με τους δίδυμους πύργους του. Η θέα θυμάμαι από την υπερυψωμένη πλατεία, που βρίσκεται μπροστά στην εκκλησία ήταν εκπληκτική. Από εκεί φαίνονται και τα άλλα δύο ορόσημα της πόλης, που βρίσκονται σε όλες τις καρτ – ποστάλ της εποχής τουλάχιστον, οι άλλες δύο σημαντικές εκκλησίες, η Fraumünster και ο ναός του Αγίου Πέτρου, στον πύργο του οποίου βρίσκεται το μεγαλύτερο εμφανές ρολόι στην Ευρώπη (με διάμετρο 8μ.).
Αφού επισκεφτήκαμε και το χώρο του Πανεπιστημίου επιστρέψαμε στην Niederdorfstrasse και κάπου κοντά στο Δημαρχείο (που είναι χτισμένο πάνω στο νερό) αράξαμε για να πιούμε καμιά μπύρα.

Εκεί μας έπιασε και το σούρουπο. Όταν φύγαμε από την μπυραρία είχε πια νυχτώσει και έτσι είδαμε τη Ζυρίχη και νύχτα. Στα σημεία που ο πεζόδρομος έβγαζε στο ποτάμι η θέα, ειδικά το βράδυ ήταν πολύ όμορφη.

Βγάλαμε και μια κλασική πόζα της Ζυρίχης….νυχτερινή…

Πετύχαμε και μια μεγάλη παρέα από κύκνους, τους οποίους και προσκαλέσαμε … για φαγητό.

Η εντύπωση που μου έκανε η Ζυρίχη;
Το σκηνικό της παλιάς πόλης με τα πλακόστρωτα στενάκια, με τις βιτρίνες με τα ρολόγια, με τις Άλπεις για φόντο, με τη λίμνη που ήταν γεμάτη ολόλευκους κύκνους, μου έβγαλε μια …αύρα πολύ εκλεπτυσμένη.

Μια καρτ-ποστάλ ενθύμιο...

Γυρίσαμε στο σταθμό και πήγαμε στο τρένο για ύπνο (πως λέμε πήγαμε στο δωμάτιο για ύπνο. Παράλληλα το δωμάτιο… εννοώ το τρένο, ξεκίνησε για …Παρίσι.
Κοιμηθήκαμε στο κουπέ μας κατά τα γνωστά.

Φτάσαμε πολύ πρωί στο Παρίσι.
Στο Παρίσι εκδηλώθηκε από κάποιους η επιθυμία να μείνουμε κάποιες ώρες, μέχρι το βράδυ και με βραδινό τρένο να συνεχίζαμε. Δεν το κάναμε όμως γιατί δεν θα μας έβγαινε βραδινή διαδρομή με τρένο. Είχαμε να περάσουμε τη Μάγχη και έπρεπε να την περάσουμε μέρα, γιατί το βράδυ δεν είχε πλοία.

Έτσι...αλλάξαμε μόνο τρένο. Το Παρίσι το περπατήσαμε μόνο όσο χρειάστηκε για να πάμε από το ένα τρένο στο άλλο. Φτάσαμε στον Gare de Lyon. Δεν θυμάμαι αν πήγαμε σε άλλο σταθμό ή αν πήραμε τρένο από τον ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι βρεθήκαμε για λίγο στη λεωφόρο που περνά μπροστά από την πλατεία του σταθμού (στη Boulevart Diderot) και εκεί θυμάμαι ότι είχα καθίσει να φυλάω τα πράγματα με κάποιο αγόρι μέχρι να πάνε οι δύο να μάθουν από που έπρεπε να φύγουμε και τι ώρα για το Καλαί. Οι άλλοι δύο είχαν πάει για προμήθειες.

Και να μην θυμόμουν ότι περπατήσαμε λίγο το Παρίσι, οι δύο παρακάτω φωτογραφίες με τα citroen και τα γκαρσόν (της εποχής)… το μαρτυρούν

στη λεωφόρο Diderot στο ύψος της πλατείας του Gare de Lyon...

Το παραπάνω καφέ υπάρχει ακόμα…(το είδα στο internet!)…

Τελικά πήραμε το τρένο, αλλά δεν πήγαμε Καλαί. Πήγαμε Boulogne – sur - Mer. Εκεί συνάντησα την πρώτη πολύ μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού.
Φτάσαμε στη θάλασσα. Εγώ περίμενα να δω ένα λιμάνι, το οποίο θα είχε μια προβλήτα, από την οποία θα έφευγε το πλοίο που θα επιβιβαζόμαστε. Όμως εκεί που φτάσαμε και κατεβήκαμε δεν υπήρχε τίποτα! Όχι πλοίο δεν υπήρχε, αλλά ούτε και προβλήτα! Η παραλία δεν ήταν από άμμο, αλλά από … τσιμέντο! Ήταν μια μεγάλη τσιμεντένια έκταση που «έσβηνε» μέσα στο νερό.
Καλά που θα έδενε το πλοίο; Ήρθαμε σωστά;
Μα δεν μπορεί, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Το τρένο είχε φτάσει στο τέρμα και όλοι οι επιβάτες μαζί με μας κατεβήκαμε. Εμείς ακολουθήσαμε σαν τα πρόβατα τους προπορευόμενους επιβάτες και καταλήξαμε σε μια αίθουσα αναμονής με θέα τη θάλασσα με την τσιμεντένια ακτή.

Ξαφνικά στο βάθος διέκρινα μια μαύρη κουκίδα. Με το χρόνο μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που άρχισα πλέον να διακρίνω καθαρά ότι ήταν ένα πλοίο! Μα που θα αράξει; Δεν έχει προβλήτα!!!
Με το που πλησίασε πιο κοντά στην ακτή, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πλοίο, αλλά ένα ελικόπτερο με σαμπρέλα. Έτσι μου φάνηκε. Το “καράβι” γλύστρισε στην τσιμεντένια ακτή και κατέβασε σκάλα σαν τα αεροπλάνα.
Ήταν φανερό πια ότι το συγκεκριμένο καράβι δεν χρειαζόταν προβλήτα.
Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή μας που καταναλώσαμε 5 στάσεις από το φιλμ της φωτογραφικής μας μηχανής. Πουθενά αλλού δεν καταναλώσαμε τόσες στάσεις στο ίδιο θέμα!!!

Ανεβήκαμε τη σκάλα χωρίς να προσπαθούμε να σβήσουμε την έκπληξη από τα πρόσωπά μας. Αράξαμε στις πολυθρονάρες και απολαύσαμε μια από τις ελάχιστες στιγμές χλιδής αυτού του ταξιδιού. Αγγλία ερχόμαστεεεε!

Έτσι για την ιστορία: Τα Hoverspeed έκαναν διελεύσεις στη Μάγχη από το 1981 έως και το 2005, συνδέοντας τα λιμάνια Dover – Calais – Boulogne – Ostende. Σταμάτησαν τις διελεύσεις ύστερα από έντονο ανταγωνισμό, αλλά και λόγω της διάνοιξης του τούνελ της Μάγχης (1994). Τα Hoverspeed είναι “πρόγονοι” των Hovercraft και των Καταμαράν.
Εμάς μας έκαναν μεγάλη εντύπωση, δεδομένου ότι τότε στην Ελλάδα υπήρχαν μόνο τα συμβατικά πλοία εταιρειών, όπως του Αγούδημου και του Βεντούρη.

Η επόμενη εικόνα που αντικρίσαμε ήταν άκρως εντυπωσιακή, αλλά και απρόσμενη. Από τα παράθυρα του Hoverspeed είδαμε τους γνωστούς λευκούς βράχους του Dover.
Ένα από τα πιο θεαματικά φυσικά χαρακτηριστικά της Αγγλίας, αλλά και σύμβολο της εισόδου στην Βρετανία βρισκόταν στο ορατό μας πεδίο!
Εγώ, ενώ τη γνώριζα σαν εικόνα δεν φανταζόμουν ότι μπορεί και να την συναντούσαμε. Κατάλευκοι και απότομοι βράχοι εκτείνονταν παράκτια, κυρίως ανατολικά του λιμανιού του Dover, τους οποίους βράχους ήταν φανερό ότι μόνο περνώντας κάποιος τη Μάγχη θα τους έβλεπε σε τέτοια έκταση.
Η εντυπωσιακή αυτή εμφάνιση των βράχων οφείλεται στη σύνθεση της κιμωλίας, που περιέχουν.
Φωτογραφία δεν βγάλαμε.

Επόμενο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η αντιμετώπιση του Βρετανού τελωνιακού υπαλλήλου όταν πια φτάσαμε στα “σύνορα” του Dover.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνω ότι είμαστε 6 άτομα ολίγον τι … ταλαιπωρημένα. Μπορεί να αναδύαμε και μυρωδιές κιόλας, δεν ξέρω. Λογικά θα έπρεπε πάντως, γιατί επί τρεις μέρες “κυλιόμασταν” μέσα στα τρένα. Είχαμε να κάνουμε ντουζ τρεις μέρες όσες κράτησε και το ταξίδι από Ελλάδα. Τα δε αγόρια είχαν και τα τρία γένια τριών ημερών. Δεν πρέπει να είχαμε λοιπόν και πολύ καλή εικόνα. Μόλις μας είδε ο φύλακας, αφού μας περιεργάστηκε από την κορυφή ως τα νύχια μας έκανε τη φοβερή ερώτηση: “Are you travelling for business or pleasure?” Δεν υπάρχει! Μόνο ένας Άγγλος θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια τυπική ερώτηση, ενώ η απάντηση ήταν τόσο προφανής. Εκείνος κράτησε το πρωτόκολλο!!
“For pleasure” απαντάει ο αρχηγός, ο οποίος ομολογουμένως έδειχνε και λίγο πιο μεγάλος σε ηλικία από τους υπόλοιπους. Φαινόταν και για αρχηγός!
“Open this bag, please!!”
Μας ζήτησε να ελέγξει μια βαλίτσα. Και ποια διάλεξε; Αυτή με τα τσιγάρα! Είχε και ψαρωτικό ύφος, οπότε όλοι “κουμπωθήκαμε” λίγο.
Και την ανοίξαμε. Και τα τσιγάρα ήταν πάνω πάνω! Έξι κούτες παρακαλώ! Όσα και τα άτομα. (Ο Kal δεν κάπνιζε, αλλά ο Geo είχε πάρει 2 κούτες για πάρτυ του).
Ο τελωνιακός δεν άλλαξε ύφος. Ανέκφραστος τελείως μας είπε:
«Επιτρέπεται 100γρ. καπνού ανά άτομο. Οφείλετε να προσαρμοστείτε στους νόμους και τους κανόνες της χώρας»
«Ωχ, λέμε. Πάνε τα τσιγάρα!»
Και συνέχισε: «Να προσέχετε και καλά να περάσετε»
Και περάσαμε….
Αυτό ήταν. Τρομάξαμε λίγο ,,, αλλά μπήκαμε στη χώρα!
Τόσες χώρες περάσαμε και ήταν η πρώτη φορά που μας έκαναν συνοριακό έλεγχο!!!

Συνεχίσαμε το ταξίδι μας με το τρένο, ώσπου φτάσαμε στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στην Βικτώρια.
Ήταν ένας τεράστιος σταθμός, που είχε τα πάντα. Βρήκαμε ένα γραφείο ευρέσεως ξενοδοχείων. Εκεί ο Nick ανέλαβε να κάνει τις συνεννοήσεις. Μία ρωτούσε την “booking-woman” μία ρωτούσε εμάς και ύστερα από τα πολλά, τελικά καταλήξαμε να κλείσουμε ένα ξενοδοχείο στην περιοχή Kensington.
Το ξενοδοχείο ήταν ένα ωραίο κλασικό κτίριο, παλιό αρχοντικό, με μεγάλο και ωραίο lobby, σε καλή περιοχή!
Όαση μας φάνηκε. Κλείσαμε δύο τρίκλινα δωμάτια. Αυτά ήταν μεγάλα, ψηλοτάβανα, φωτεινά, με μεγάλα παράθυρα, με ντουλάπα και νεροχύτες. Το μπάνιο ήταν κοινό, αλλά ευτυχώς ήταν δύο στον αριθμό και το ξενοδοχείο δεν είχε και πολύ κόσμο, οπότε ήταν σαν να τα είχαμε μόνοι μας. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο ξενοδοχείο από οποιοδήποτε άλλο, που έμεινα, σε μεταγενέστερο ταξίδι στην πόλη.

Δεν είχε όμως ψυγείο, που πολύ θα το θέλαμε. Είχαμε ένα θεματάκι του πως θα διατηρήσουμε τα αυγά που μας περίσσεψαν από τη διαδρομή, αφού δεν τα είχαμε φάει όλα. Όμως το πρόβλημα λύθηκε! Το πρεβάζι του παραθύρου ήταν ότι έπρεπε, αφού το κρύο του Λονδίνου θα τα διατηρούσε και τα εξωτερικά κάγκελα θα τα προστάτευαν από τα πουλιά.
Το πρόβλημα με τη διπλή βρύση δεν μπορέσαμε να λύσουμε. Αυτό το πράγμα με τις βρύσες των Άγγλων δεν το κατάλαβα ποτέ. Η μία βρύση έβγαζε κρύο νερό και η άλλη καυτό. Ούτε από τη μία βρύση μπορούσες να πλυθείς, γιατί καιγόσουνα ούτε από την άλλη, γιατί ξύλιαζες. Για να πλυθείς με χλιαρό νερό έπρεπε να γεμίσεις τη γούρνα και με τα δύο νερά και από εκεί με χουφτιές να πετάς νερό στο πρόσωπο!!

Πλυθήκαμε, σενιαριστήκαμε, γίναμε άνθρωποι και βγήκαμε βόλτα!

Στο lobby του ξενοδοχείου…λίγο πριν βγούμε βόλτα…

Πραγματικά δεν θυμάμαι που πήγαμε. Έχω την αίσθηση ότι πήγαμε σε κάποια κοντινή pub στο Kesington. Δεν απομακρυνθήκαμε πάντως από την περιοχή.

Όπως δεν θυμάμαι τι κάναμε εκείνο το πρώτο βράδυ στο Λονδίνο, έτσι δεν θυμάμαι τι κάναμε τις επόμενες ημέρες με τη σειρά. Θυμάμαι γενικά πράγματα. Και έτσι ανακατεμένα θα τα αναφέρω και λίγο τηλεγραφικά …. Σε επόμενο post.

 

[Grerena]

Σα να βλέπω τον εαυτό μου στα δικά μου Inter-rail.
Χαίρομαι που διαβάζω αντίστοιχες με τις δικές μου εμπειρίες.
Μεγάλη παρέα όμως ρε παιδιά. Περιμένουμε τη συνέχεια.

Εγώ θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που με έκανες να "ζηλέψω" και με παρέσυρες να αναπολήσω και να καταγράψω και τη δική μου ιστορία. Το είχα στο μυαλό μου από καιρό να το κάνω και εσύ αποτέλεσες το έναυσμα.
Όσον αφορά την παρέα, εμένα η δική σου μου φαινόταν πολύ μικρή..... Παρέα δύο ατόμων που στο τέλος έγινε μονομελής; Αγχωτικό μου φαίνεται.
Ενώ εμείς είμαστε έξι. Και να τσακωνόμασταν και να χανόμασταν πάλι κάποιος θα έμενε για παρέα.

 

[KonstantinosAlyona]

Προσωπικά, μόλις βρήκα την ιστορία του μήνα για το Μάρτη του 2018. Τη διάβασα όρθιος στο κινητό μου μέχρι στιγμής.