Βέλγιο Γαλλία Γερμανία Ελβετία Ιταλία Ολλανδία Σερβία Inter-rail 1981, Ταξίδι ρετρό

[misha19]

Jesus Christ και Buddha

Υπάρχουν και χειρότερα ! Μείον 12!

 

[Defkalion]

Φοβερή ιδέα για το πρώτο ταξίδι!!

Κάποια στιγμή είχα αρχίσει κι'εγώ να γράφω για το δικό μου, θα ψαχτώ να το ανεβάσω

 

[travelbreak]

Αυτές είναι ιστορίες... όλο νοσταλγία
Μου θυμίζεις το πρώτο interrail μου το 1983 που κατάμονος και χωρίς αίσθηση κινδύνου πήγα να συναντήσω τους penpals που αλληλογραφούσα (το θυμάστε αυτό; )
Βέλγιο, Γερμανία, Σουηδία, Φινλανδία...
Θυσίασα την πενθήμερη για χάρη του ταξιδιού αλλά δεν το μετάνοιωσα. Βούτηξα ανίδεος στα βαθειά. Ούτε καν με οδηγό ανα χείρας.

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον που δείχνετε όλοι σας, αλλά και εσύ συγκεκριμένα @hydronetta . Αυτές οι αλληλογραφίες με άγνωστα παιδιά από την Αγγλία για να βελτιωθούμε στη γλώσσα, ποτέ δεν είχαν επιτυχία σε μένα. Πιστεύω αυτά να εννοείς με τον όρο penpal, γιατί δεν τον ήξερα.
Ξέρεις ότι έχω πάει σε πολλά και ενδιαφέροντα μέρη του κόσμου, στην Ευρώπη πλέον δεν πηγαίνω συχνά. Όμως αυτό το interrail, όπως και τα άλλα δύο που έκανα, είναι ο,τι θυμάμαι περισσότερο από ταξίδια, κι ας ήταν στην καρδιά της Ηπείρου.

Δεν είδα και κανέναν "συν" μέχρι τώρα. . Σκέψου τι έχουμε να ζήσουμε ακόμα, γατάκια..

Με συν είναι τουλάχιστον η @hydronetta. Πιστεύω όμως θα αρχίσουν να εμφανίζονται σιγά σιγά και οι υπόλοιποι. Το λέω γιατί στη συγκέντρωση του Οκτωβρίου είδα αρκετούς μγάλους.

ωραιες αναμνησεις απο τα ταξιδια με το inter- rail με πρωτο το 1977. απιστευτη η διαδρομη διασχισης της γιουγκοσλαβιας .με χαρα θα διαβασω την ιστορια σου . εγω εχω ακομη τα εισιτηρια απο τα inter-rail.

Το έχω κι εγώ το εισιτήριο. Θα το βάλω σε φωτογραφία εδώ αργότερα. Εσείς, αν και δε γνωριζόμαστε, μας βάλατε το μικρόβιο του interrail. Ως φοιτητής άκουγα τους μεγαλύτερους και λέγανε για τέτοια ταξίδια και ετοίμαζα το δικό μου σακίδιο.

Hydronetta είσαι μικρούλης! πρώτο Interail to 79! Εποχή που μπήκαμε στο πολυτεχνείο έχοντας σκίσει όλους τους γεωμετρικούς τόπους των ιησουιτών και αυτόματα το 10% των φοιτητών άφηνε μακριά μαλλιά και μούσια και με χίπικο ντύσιμο. To ταγάρι ήταν must αξεσουάρ, μεγάλο το backpack με αλουμινένιο σκελετό, πάντα με sleepingbag στις ελληνικές παραλίες για μήνες και από hostel έως penpals ή καρότσες φορτηγών στο εξωτερικό. Παίζει να είμασταν σειρά με travelbreak! Αγαπητέ συνάδελφε πεστα να τα διαβάσει και η γυναίκα μου που ήταν -2 τότε και ακούει εξωπραγματικά αυτά που της λέω

Θα συνεχίσω σύντομα. Εγώ μπήκα το 1977. Είμαστε σειρά τελικά;

 

[ELGEO2]

θα τολμησω να ....γραψω οτι ...ισως , εδω στο φορουμ εχω τα περισσοτερα inter-rail. ΕΞΗ . 1977-1981-1982-1983-1984 (2) . επισης θα πω οτι δεν εχει μεινει και παγκακι , παρκακι , που δεν το ..τιμησα σαν 5αστερο ξενοδοχειο.

 

[dimosf]

Αν και δεν είμαι ο μεγαλύτερος του φόρουμ, είμαι από τους παλιούς γενικά και εδώ. (Μπήκα το πανεπιστήμιο το 1974). Αν και δεν έκανα κανένα ιντερέιλ μιας και όλα τα χρόνια μου δούλευα, χωρίς ούτε καν ρεπό, με εξιτάρει πολύ σαν ιδέα και πολύ μου αρέσουν οι διηγήσεις από τέτοιες εμπειρίες. Συνέχισε λοιπόν.
(Λυπάμαι που αν και καθόμαστε απέναντι στη συνάντηση δεν είπαμε και πολλά. Την επόμενη ίσως!)
Και μια διόρθωση η @hydronetta είναι Ο και τον λένε Παναγιώτη.

 

[mikrh tsopana]

θα τολμησω να ....γραψω οτι ...ισως , εδω στο φορουμ εχω τα περισσοτερα inter-rail. ΕΞΗ .

πωπω! συνήθεια σου έγιναν...

 

[Vasileti]

Θα συνεχίσω σύντομα. Εγώ μπήκα το 1977. Είμαστε σειρά τελικά;

Τελικά δεν είμαστε σειρά, μπήκα το 79 στους μηχανολόγους. Με το σύστημα των εξαμήνων βέβαια ανακατευόμασταν με τους +- 3χρόνια. Άντε, καλό flashback..

θα τολμησω να ....γραψω οτι ...ισως , εδω στο φορουμ εχω τα περισσοτερα inter-rail. ΕΞΗ . 1977-1981-1982-1983-1984 (2) . επισης θα πω οτι δεν εχει μεινει και παγκακι , παρκακι , που δεν το ..τιμησα σαν 5αστερο ξενοδοχειο.

μου ρίχνεις στα interail αλλά όχι στη διαμονή! εκτός από παγκάκια παρκάκια, καναδυό νεκροταφεία πίσω από τη μάντρα αγναντεύοντας τους ...ενοίκους και μία καρότσα ανοιχτού φορτηγού τύπου σταγιερ! 5άστερα θεματικά δωμάτια!

Μη εκληφθεί ότι ήταν μια περίοδος που οι ταξιδιωτικές εμπειρίες αυτού του στυλ ήταν κοινές στο γενικό πληθυσμό! Οι άνθρωποι της ευημερούσας Ελλάδας ταξίδευαν ...σαν άνθρωποι, όπως και σήμερα. Οι τότε άφραγκοι όμως νέοι είχαν την ευκαιρία αναζήτησης λίγο διαφορετικού τουρισμού, στον απόηχο του κινήματος των χίπις, των ιδεών και (παρηκμασμένων ήδη) συμπεριφορών του. Από όλη τη σχολή στο ΕΜΠ μερικούς μόνο γνωρίζω που ταξίδευαν έτσι, οι υπόλοιποι με τις μαμάδες, ξενοδοχεία κλπ.

 

[travelbreak]

Επειδή γίνεται τις τελευταίες ώρες εδώ μια συζήτηση για πεντάστερα ξενοδοχεία, δείτε τον ύπνο μας στη Ρώμη. Κρίμα που δεν έχω φωτογραφία να σας δείξω από το «δωμάτιο» μας.

19 Απριλίου 1981

Και επειδή εδώ είμαστε και της φωτογραφίας θα βάλω και κάτι από τη Βενετία:

Τώρα είναι Κυριακή και για τους καθολικούς χριστιανούς είναι Πάσχα. Είμαστε στη Φλωρεντία και η μέρα είναι όμορφη. Είναι μία το μεσημέρι. Χθες περάσαμε από την Πάντοβα όπου μείναμε πολύ λίγο, δέκα λεπτά, αλλάξαμε τρένο και πήγαμε Μπολόνια, όπου κάτσαμε και φάγαμε. Αγοράσαμε ψωμί και κονσέρβες.

Εκεί στην πόλη που κάναμε βόλτες, πέσαμε σε μια λαϊκή αγορά. Ο Γιώργος που είχε μείνει χωρίς μπουφάν από την πρώτη μέρα στη Γιουγκοσλαβία που του το έκλεψαν στο τρένο, έψαξε να αγοράσει κάτι φτηνό. Βρήκε μια καμπαρτίνα, δεύτερο χέρι, πολύ οικονομική και την πήρε. Είχε πολύ πλάκα όμως γιατί η εσωτερική φόδρα ήταν λεοπαρδαλέ σχέδιο και φαινόταν, όταν δεν ήταν κουμπωμένη η καμπαρτίνα. Χρόνια μετά τη φόραγε και κάναμε πλάκες.

Δε θυμάμαι για πιο ακριβώς λόγο κάναμε τη στάση στην Μπολόνια, όμως ίσως θέλαμε να επισκεφτούμε το σταθμό, που οκτώ μήνες πριν την επίσκεψή μας (στις 2/8/1980) είχε γίνει μια έκρηξη βόμβας που σκότωσε 85 ανθρώπους. Διαβάζοντας και σήμερα τις αναφορές σε αυτό το γεγονός, φαίνεται ότι κάτι ύποπτο κρύβεται από τον κόσμο για τους υπεύθυνους.

Μείναμε περίπου 2 ώρες στη Μπολώνια και μετά με το τρένο ήμασταν στις τρεις στη Φλωρεντία. Το βράδυ μείναμε σε ένα Youth Hostel (Ostello). Αυτό ήταν έξω σχεδόν από την πόλη, πνιγμένο στο πράσινο. Δώσαμε 5000 λιρέτες (250 δρχ) αλλά άξιζε τρεις φορές πιο πολλά. Μετά από πέντε βράδια σε υπνόσακο και σε τρένα κοιμηθήκαμε σε κρεβάτι. Έκανα ζεστό μπάνιο, άλλαξα και ξανάνιωσα.

Αν και ήμασταν πάνω από είκοσι άτομα στην αίθουσα ύπνου, εμένα μου φάνηκε ξενοδοχείο πέντε αστέρων! Ήταν η πρώτη μας φορά που μέναμε σε Youth Hostel, αλλά τις επόμενες μέρες θα αποκτούσαμε καλές εμπειρίες. Αυτές οι αίθουσες ήταν μεγάλες και πολλές είχαν και κουκέτες. Είχαν χώρους για να αφήσεις κλειδωμένα τα πράγματά σου, μεγάλες αίθουσες για να πάρεις πρωινό (που συμπεριλαμβανόταν στην τιμή) και κοινόχρηστους χώρους για να μαγειρέψεις, να παίξεις επιτραπέζια ή να διαβάσεις. Έτσι έκανες γνωριμίες πολύ εύκολα. Φυσικά τα δωμάτια ύπνου ήταν χωριστά για αγόρια και κορίτσια. Στα περισσότερα (όχι σε όλα) ήσουν υποχρεωμένος να είσαι εκτός Youth Hostel αρκετές ώρες το μεσημέρι. Για παράδειγμα σε έδιωχναν στις 10 το πρωί και άνοιγαν ξανά στις έξι το απόγευμα. Σχεδόν όλα επίσης έκλειναν την είσοδο μετά τις 11 ή 12 το βράδυ και όποιος πρόλαβε. Δεν ξέρω σήμερα τι γίνεται, αν και δε νομίζω να είναι τόσο αυστηρά τα πράγματα.

Και η Φλωρεντία είναι πολύ όμορφη πόλη. Χθες κάναμε βόλτα από τις έξι μέχρι τις 10 με τα πόδια. Στο Youth Hostel κάναμε λίγη παρέα και με τρεις έλληνες. Σήμερα ξυπνήσαμε πρωί-πρωί, φάγαμε και φύγαμε από εκείνο το όμορφο μέρος και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης που γιορτάζουν το Πάσχα με μεγάλες φαμφάρες και μπάντες.

19 Απριλίου 1981

Τώρα είμαστε στο τρένο και πάμε για Ρώμη.

Ο γράφων στην Αιώνια Πόλη (ό,τι μπορέσετε να διακρίνετε) με τον υπνόσακο στο χέρι:

20 Απριλίου 1981

Τελικά φτάσαμε κανονικά στη Ρώμη χθες το απόγευμα στις 6.40. Αφήσαμε τα πράγματά μας στα κουτιά στο σταθμό του τρένου, γιατί πήραμε στο ξενοδοχείο και δεν είχε θέση για μας. Έτσι τη νύχτα θα τη βγάζαμε έξω. Δεν με ένοιαζε και πολύ. Κάναμε μία βόλτα και κάτσαμε σε ένα παγκάκι κοντά στο πανεπιστήμιο. Εκεί φάγαμε κάτι κονσέρβες που είχαμε αγοράσει από την Μπολόνια και τη γεμίσαμε για καλά. Μετά, έχοντας ένα χάρτη της Ρώμης και ένα βιβλιαράκι με τα πιο σπουδαία μέρη της, κάτσαμε και κάναμε ένα πρόγραμμα για τις επισκέψεις μας τη σημερινή μέρα. Αυτό ήταν πολύ καλό γιατί έχοντας και το χάρτη, φτιάξαμε μία διαδρομή που θα ακολουθούσαμε σήμερα και έτσι μέσα σε 8 ώρες πήγαμε σε πολλά μέρη και δεν μας ήταν πολύ κουραστικό.

Τέλος πάντων, για χθες βράδυ τώρα. Μόλις άρχισε να νυχτώνει σηκωθήκαμε από το παγκάκι και ψάχναμε για μέρος να κοιμηθούμε. Εγώ έλεγα στο Γιώργο να πάμε στο σταθμό που σίγουρα θα υπήρχε και άλλος κόσμος, αλλά αυτός δεν ήθελε να πάει εκεί γιατί δε γουστάρει. Τελικά με το πολύ ψάξιμο βρήκαμε ένα έρημο δρομάκι που ήταν αδιέξοδο και συμφώνησα και εγώ να κοιμηθώ εκεί στο τέρμα του. Αυτός ο Γιώργος, ό,τι περίεργο μέρος βρει και του αρέσει, θέλει να πάει να κοιμηθεί και πολλές φορές μαλώνουμε γι' αυτό το θέμα. Χτες, για παράδειγμα, ήθελε να κοιμηθεί στην αυλή ενός σπιτιού. Το ίδιο και στο Μέστρε.

Αυτή η βραδιά, όπως και η επόμενη στη Ρώμη, ήτανε δραματικές εμπειρίες για μας. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν οι πρώτες μας μέρες στο εξωτερικό. Σήμερα, μετά από τόσα ταξίδια, φεύγουμε και είναι όλα κλεισμένα με την παραμικρή λεπτομέρεια. Αρχικά είχαμε πάει στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης που νομίζαμε ότι ήταν σαν τα δικά μας και χειρότερα. Δηλαδή μπαινοβγαίνει ο καθένας όποτε θέλει. Αμ δε! Οι πόρτες κλειστές και στις πύλες σεκιουριτάδες. Έτσι το όνειρο της διανυκτέρευσης εκεί απέτυχε. Όμως το μέρος που τελικά κοιμηθήκαμε και τις δύο βραδιές αν και απείχε πολύ από το σταθμό ήταν ασφαλές. Πρώτον γιατί δεν μας έπαιρνε χαμπάρι κανείς περαστικός (ήταν αδιέξοδο) και δεύτερον ουσιαστικά δεν ενοχλούσαμε κανέναν. Έτσι κι αλλιώς πήγαμε εκεί πολύ αργά και οι περισσότεροι κάτοικοι των γύρω πολυκατοικιών είχαν κοιμηθεί. Είχε και μια βρυσούλα στην γωνία για να κάνουμε τον καφέ μας (μάλλον ο Γιώργος δεν έπινε καφέ) και να πλυθούμε και ήταν καλά.

Τώρα είναι περίπου 10.30 το βράδυ και είμαστε στο σταθμό της Ρώμης και περιμένουμε να μπούμε στο τρένο για να πάμε στο Μιλάνο. Η απόσταση είναι οχτώ έως εννιά ώρες. Αύριο το απόγευμα υπολογίζουμε να είμαστε στη Ζυρίχη, όπου μας περιμένει ο Νίκος. (Ο Νίκος ήταν φίλος που είχε πάει για Πάσχα στη Ζυρίχη που έμενε η φίλη του η Ρουτ.) Θα φεύγαμε από τις 9.30 αλλά το τρένο ήταν γεμάτο και έπρεπε να ταξιδέψουμε όρθιοι και γι' αυτό μείναμε. Πιστεύω σε λίγο να βρούμε θέση. Πρέπει γιατί θέλουμε να κοιμηθούμε κιόλας.

21 Απριλίου 1981, πρωί

Τελικά χτες μας έβαλε στο μάτι ο διάβολος και δεν καταφέραμε να φύγουμε στις 11.30. Ήταν πάλι γεμάτο το τρένο, αν και πήγαμε 45 λεπτά πριν φύγει. Είπαμε να κάνουμε διάφορα κόλπα με το Inter Rail και να μην πάμε κατευθείαν Μιλάνο, αλλά από κάπου αλλού. Τελικά ούτε αυτό έγινε, οπότε αρχίζει το πρόβλημα: που θα βρούμε μέρος κοντά στο σταθμό να κοιμηθούμε. Δίπλα στο σταθμό, ή καλύτερα κολλητά, υπάρχει ο σταθμός του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου (μετρό δηλαδή, αλλά εμείς στην Ελλάδα ακόμα δεν είχαμε μάθει τη λέξη). Είναι υπόγειος, κατεβήκαμε εκεί κάτω και ο Γιώργος ήθελε να κοιμηθεί εκεί. Εγώ δεν γούσταρα και τον άφησα μόνο, να πάω επάνω και να κοιμηθώ έξω από το σταθμό. Πάνω που ετοιμαζόμουν να ξαπλώσω μαζί με αρκετούς άλλους, άρχισε φασαρία από κάτι πιωμένους και δεν γινόταν ύπνος εκεί. Πήγα λοιπόν κάτω και ξάπλωσα με το Γιώργο. Είχε όμως πολύ θόρυβο, φώτα και ζέστη. Έτσι δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος. Τελικά πριν κοιμηθώ, ήρθαν κάτι σκουπιδιάρηδες με ένα καραμπινιέρο και μας πέταξαν έξω. Πάμε πάλι πάνω μήπως έγινε ησυχία αλλά τίποτα. Έτσι απογοητευμένοι και οι δυο πήγαμε και κοιμηθήκαμε στο ίδιο μέρος που είχαμε κοιμηθεί και την προηγούμενη βραδιά. Ήταν μακριά από το σταθμό γι' αυτό δεν είχαμε πάει από την αρχή της βραδιάς.

Τώρα τελικά μπήκαμε στο τρένο και κατά τις πέντε το απόγευμα θα είμαστε φαντάζομαι στο Μιλάνο και το βράδυ στη Ζυρίχη. Μπορεί και να πάμε να μείνουμε απόψε στο Κόμο και αύριο να πάμε Ζυρίχη.

Νυστάζω, νυστάζω, νυστάζω. Το βράδυ κοιμήθηκα τέσσερις περίπου ώρες και τώρα στο τρένο είμαστε στριμωγμένοι σε ένα κουπέ 7-8 άτομα και δεν έχω άπλα να κοιμηθώ. Που είναι οι παλιές καλές μέρες που ήμασταν 2-3-4 το πολύ σε ένα κουπέ. Απλωνόμασταν άνετα και δεν μας έλειπε ο ύπνος. Τώρα το τρένο έχει φτάσει νομίζω στη Φλωρεντία προχωρώντας βόρεια.

Δεν έχομε πιάσει γνωριμία με τα υπόλοιπα άτομα του κουπέ να μιλάμε λίγο που και που να περνάει η ώρα. Αν ήταν κορίτσια ο Γιώργος αμέσως θα το έριχνε στο καμάκι. Τώρα που είναι και κορίτσια και αγόρια δε μιλά καθόλου. Το τρένο που έχουμε μπει δεν είναι καλό γιατί πηγαίνει αργά και σταματά σε πολλές στάσεις.

22 Απριλίου 1981, το πρωί στις εννέα

Τελικά η χθεσινή καταραμένη διαδρομή τελείωσε στις 4.40. Η θέα καλή ήταν, αλλά η διαδρομή κατάντησε για μένα καταραμένη επειδή είχε πολύ κόσμο και δεν μπορούσα να κάτσω λίγο άνετα να κοιμηθώ. Μόλις τώρα φτάσαμε Μιλάνο και ήρθαμε και κάναμε ένα μπάνιο στο Youth Hostel που θα μείνομε το βράδυ.

Δεν μας έπαιρνε να φεύγαμε το ίδιο απόγευμα για Ζυρίχη, γιατί θέλαμε τη διαδρομή να την κάνουμε μέρα για να τη δούμε.

23 Απριλίου 1981

Η διαδρομή από το Μιλάνο ως τη Βέρνη είναι φοβερή. Ιδίως από τη Λάγκο Ματζόρε και μετά. Πήραμε τρένο για τη Βέρνη και όχι για Ζυρίχη γιατί για τη Ζυρίχη έφευγε πολύ πρωί και δεν το προλάβαμε. Έτσι πήγαμε στη Βέρνη στις δύο το μεσημέρι και από εκεί στη Ζυρίχη στις τέσσερις (μιάμιση ώρα διαδρομή). Στις πέντε το απόγευμα ήμασταν στο σπίτι της Ρουτ και βρήκαμε εκεί και το Νίκο.

Στη Βέρνη καθίσαμε μισή ώρα μόνο, περιμένοντας το τρένο στο σταθμό. Έτσι την πόλη δεν την είδαμε. Πάντως η Ελβετία είναι πολύ όμορφη χώρα. Μακάρι να ζούσα εδώ. Δεν ξέρω αν θα μου άρεσε από όλες τις απόψεις, αλλά από ομορφιά σίγουρα ναι.

Αυτή τη μισή ώρα στη Βέρνη τη θυμάμαι. Δεν βγήκαμε από το σταθμό, περιμένοντας το τρένο για Ζυρίχη, αλλά βρήκαμε ένα μαγαζί και είπαμε να πάρομε καμιά κονσέρβα να φάμε. Όταν αγοράζαμε κονσέρβες και μας φαινόταν φτηνές, κοιτάζαμε μόνο μην είναι για σκυλιά. Κατά τα άλλα αγοράζαμε τις φτηνότερες. Ένας από εμάς πήρε λοιπόν μια που είχε απ' έξω φωτογραφία με κάποιο κρέας και μια ζουμερή χρωματιστή σάλτσα. Είπαμε θα φάμε κάτι καλό. Ήταν φτηνή και στα γρήγορα πήγαμε σε μια γωνιά να τη φάμε. Την ανοίγομε και ψάχναμε για το κρέας της εικόνας. Αδίκως! Το κουτί περιείχε μόνο την σάλτσα. Και αυτή κρύα και πηγμένη. Πήγε χαμένη, την πετάξαμε.

Το σπίτι της Ρουτ είναι σχεδόν έξω από την πόλη.

Μέχρι τώρα στο ταξίδι γνωρίζοντας τόσο όμορφα μέρη αρχίζω να πιστεύω ότι η όμορφη Ελλάδα είναι μόνο ένας μύθος.

26 Απριλίου 1981, βραδάκι

Σήμερα στην Ελλάδα έχουν Πάσχα οι Ορθόδοξοι. Οι καθολικοί το είχανε μια βδομάδα πριν, όταν ήμασταν Φλωρεντία. Εγώ, το ότι έχουμε Πάσχα ούτε που το κατάλαβα. Μου το θύμισε κάποιος ξένος το μεσημέρι που ερχόμασταν από τη Ζυρίχη στη Γενεύη μέσα στο τρένο. Αυτός ο τύπος καθόταν τόσες ώρες απέναντι μου στο βαγόνι και δε μου μίλησε καθόλου. Ο Γιώργος καθόταν κάπου αλλού. Μόνο όταν κατέβαινε ο τύπος μου είπε κάτι σαν «καλό Πάσχα, Χριστός Ανέστη». Είχε καταλάβει ότι είμαι έλληνας. Μου λέει επίσης: έχεις Πάσχα σήμερα, το ξέχασες; Εγώ έμεινα έκπληκτος που ήξερε ελληνικά, πάντως δεν έμοιαζε για έλληνας, αλλά εν τω μεταξύ είχε φύγει. Και βέβαια δεν τον ξαναείδα.

Δεν ξέρω γιατί στη φάση με τον ξένο που μας ευχήθηκε καλό Πάσχα, δεν πρόσθεσα ότι όταν καθίσαμε απέναντί του στο κάθισμα του τρένου γυρνά ο Γιώργος και μου λέει: αυτός απέναντι είναι κλασικό γερμανικό χοντρό γουρούνι, ή κάτι τέτοιο άσχημο γι' αυτόν. Ίσως αυτός από σεμνότητα δε μίλησε όλο το ταξίδι, παρά μόνο όταν μας αποχαιρέτησε. Το πόσο άσχημα νιώσαμε δε λέγεται. Και το είχαμε στο νου μας ότι παντού κυκλοφορούν άνθρωποι που ξέρουν έστω και λίγα ελληνικά!

Στη Ζυρίχη κάτσαμε από την Τετάρτη που πήγαμε ως την Κυριακή (σήμερα στις 11.10 το πρωί) που φύγαμε. Ήταν τέσσερις πολύ όμορφες μέρες. Ίσως το ότι κάτσαμε Ζυρίχη τόσο θα μας αναγκάσει να γινόμαστε πιο βιαστικοί στις άλλες πόλεις, αλλά άξιζε. Το χαρακτηριστικό της παραμονής μας εκεί ήταν ότι τρώγαμε όσο θέλαμε και δεν είχαμε πρόβλημα. Είχαμε πολύ καλή παρέα και όλο είχαμε και κάτι να κάνουμε.

Κάναμε και βόλτες με τα ποδήλατα της οικογένειας που μας φιλοξενούσε. Την Παρασκευή το βράδυ μετά τις 11, όλοι εμείς τα παιδιά, πήγαμε μια βόλτα στο βουνό που είναι φάτσα στο σπίτι που μέναμε και γυρίσαμε κατά τις δύο. Ήταν πολύ όμορφα γιατί από εκεί πάνω βλέπεις όλη την πόλη. Είναι όμως και επικίνδυνα γιατί νυχτιάτικα ανεβήκαμε από ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι. Και χθες το βράδυ κάναμε το ίδιο, αλλά δεν φτάσαμε στην κορυφή του βουνού.

Κάναμε και παρέα με φίλους της Ρουτ. Όλες αυτές τις μέρες ο καιρός ήταν καλός, αλλά ο ήλιος δεν ήταν πολύ δυνατός όσο στη νότια Ευρώπη. Μόνο χθες το βράδυ άρχισε και ψιχάλιζε όπως και σήμερα.

Έχω εδώ να συμπληρώσω ένα γεγονός που συνέβη το καλοκαίρι του ίδιου έτους 1981. Είμαι με ένα φίλο μας, το Γιάννη, στη Σίφνο διακοπές και ο Γιάννης πιάνει την κουβέντα με μια τουρίστρια που μας την έπεσε. Η πρώτη σύμπτωση είναι ότι ο Γιάννης κι εκείνη είχαν γεννηθεί ακριβώς ίδια μέρα. Και η επόμενη ήταν ότι ήταν φίλη της Ρουτ. Μάλιστα με είχε συναντήσει (αλλά δεν τη θυμόμουν) στο σπίτι που μέναμε όταν η Ρουτ φώναξε μερικές φίλες της.

Ένα άλλο που μου έχει μείνει από την επίσκεψη στη Ρουτ είναι ότι οι άνθρωποι έκαναν ανακύκλωση στα πάντα. Στην κουζίνα τους είχαν διαφορετικά δοχεία για κάθε είδος σκουπιδιού. Το εντυπωσιακό είναι πως είχαν ένα μικρό δοχείο όπου έβαζαν τα φλούδια από τα κρεμμύδια. Κάποιοι τα χρησιμοποιούσαν σε βαφές και τους τα έδιναν. Στο σπίτι επίσης είχαν μια φωτογραφία με τον ένα αδερφό της Ρουτ ολόγυμνο να πηδά μαζί με άλλους από μια προβλήτα μέσα στη λίμνη της Ζυρίχης. Το έκαναν στο πλαίσιο μιας διαδήλωσης διαμαρτυρίας.

Τα τηλέφωνα από Ελβετία για μας ήταν φτηνά γιατί τα δικά μας πενηνταράκια είναι ίδιο μέγεθος για κερματοδέκτες (που εδώ δεν έχουν φοβερή ακρίβεια) με το μισό Ελβετικό φράγκο, οπότε εμείς βάζοντας ένα πενηνταράκι ήταν σαν να βάζαμε πάνω από 13 δρχ. Εμείς αυτό το ξέραμε και κρατούσαμε πενηνταράκια. Όσα περίσσεψαν τα αφήσαμε στη Ρουτ να τηλεφωνεί στο Νίκο, όταν γυρίσει στην Ελλάδα. Εδώ τα τηλέφωνα είναι πανάκριβα.

Κάποτε άκουσα ότι οι Ελβετοί έφεραν ένα σακί πενηνταράκια και ζήτησαν από την ελληνική κυβέρνηση να τους τα δώσει σε μισόφραγκα! Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια και αν πήραν αυτό που ζήτησαν οι Ελβετοί. Πάντως στο σακί θα ήταν και τα δικά μας!

27 Απριλίου 1981, κατά τις 11 το πρωί

Χθες βράδυ μείναμε στη Γενεύη.

Αφήνομε την ωραία Ελβετία και μπαίνουμε στην όμορφη, απ' ό,τι έχω ακούσει, Γαλλία. Γύρω τα βουνά είναι χιονισμένα ως τους πρόποδές τους, αλλά η μέρα δεν είναι και πολύ άσχημη. Ο Γιώργος έξω από το κουπέ ρίχνει τα καμάκια του σε κάτι γκόμενες. Απ' ότι ακούω πρέπει να είναι γαλλίδες. Μια φορά δεν μπήκε αυτός ο άνθρωπος σε τραίνο και να μην έκανε καμάκι.

Τέλος 2ου μέρους από 4

 

[travelbreak]

Τελικά δεν είμαστε σειρά, μπήκα το 79 στους μηχανολόγους. Με το σύστημα των εξαμήνων βέβαια ανακατευόμασταν με τους +- 3χρόνια. Άντε, καλό flashback..

Πάντως στην ίδια σχολή ήμασταν. Αλλά από τη χρονιά που μπήκες εσύ και μετά εγώ είχα αρχίσει τα ταξίδια και διάφορα άλλα και δεν με έβλεπε συχνά η σχολή. Λίγο ο τελευταίος όροφος για φαγητό μόνο.

 

[connosp]

Δηλωνώ και εγώ interlover μια και το 1984 ετών 19, από 1/8/84 έως 31/8/84 έκανα τον γύρο της Ευρώπης Μόναχο2-Παρίσι3-Ταραγκονα2-Βαρκελώνη2-Ανδόρα1-Μασαλία1-Νίκαια1-Μονακό1-Μιλάνο-Ζυρίχη1-Ίνσμπρουκ2-Βερόνα1-Βενετία3 (ο αριθμός δηλώνει της ημέρες που έμεινα σε κάθε πόλη) 15 περίπου με έναν φίλο μου και 15 μόνος μου. Έλπίζω να βρω χρόνο να σας τα διηγηθώ!!!!!!!!!!

 

[travelbreak]

θα τολμησω να ....γραψω οτι ...ισως , εδω στο φορουμ εχω τα περισσοτερα inter-rail. ΕΞΗ . 1977-1981-1982-1983-1984 (2) . επισης θα πω οτι δεν εχει μεινει και παγκακι , παρκακι , που δεν το ..τιμησα σαν 5αστερο ξενοδοχειο.

Αγαπητέ, όσα ταξίδια κι αν κάναμε μετά από αυτά τα inter-rail μπορούμε να τα επαναλάβομε. Τα inter-rail όμως όχι! Ξέρω ότι υπάρχουν και για μεγάλους σήμερα, αλλά ποτέ δε θα είναι τα ίδια.

Δηλωνώ και εγώ interlover μια και το 1984 ετών 19, από 1/8/84 έως 31/8/84 έκανα τον γύρο της Ευρώπης Μόναχο2-Παρίσι3-Ταραγκονα2-Βαρκελώνη2-Ανδόρα1-Μασαλία1-Νίκαια1-Μονακό1-Μιλάνο-Ζυρίχη1-Ίνσμπρουκ2-Βερόνα1-Βενετία3 (ο αριθμός δηλώνει της ημέρες που έμεινα σε κάθε πόλη) 15 περίπου με έναν φίλο μου και 15 μόνος μου. Έλπίζω να βρω χρόνο να σας τα διηγηθώ!!!!!!!!!!

Περιμένουμε περιπέτειες.

 

[skoumpi]

Καλά έχω μείνει άφωνη...με βάζεις στο κλίμα τς εποχής που δεν το έχω ζήσει και μου αρέσει πολύ. Κρατούσες ημερολόγιο προφανώς . Γενικά κρατάς ημερολόγιο σε όλα τα ταξίδια σου?