giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.813
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Στα τείχη του Ντουμπρόβνικ
- Ντουμπρόβνικ: Το παλιό λιμάνι και… η πρώτη βουτιά!
- Ντουμπρόβνικ: Η τρελή πεζοπορία και το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα!
- Σπλιτ: Το στέμμα των Δαλματικών ακτών!
- Σπλιτ: Παραλιακή Riva και λόφος Marjan!
- Ήλιος, θάλασσα και... Τρογκίρ!
- Hvar: Το γκλάμουρ νησί της Αδριατικής!
- Εθνικό Πάρκο Plitvice!
- Άφιξη στο Ζάγκρεμπ!
- Ζάγκρεμπ – part1
- Ζάγκρεμπ – part2
- Αναχώρηση: Δυο πτήσεις και negative test result for COVID-19!
Μάρτιος 2020. Σοκ, μούδιασμα, παγωμάρα, προβληματισμός, διχασμός, καραντίνα, αποχαύνωση, παραλογισμός, υστερία! Η ζωή μας μπήκε σε μια νέα πραγματικότητα με τον νέο Κορονοϊό (στο εξής ακατανόμαστο), και πολλοί δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση. Προς μεγάλη μου απογοήτευση το travelstories είχε μετατραπεί σε αρένα διαμάχης και λύσσας για το ποια άποψη θα επικρατήσει, σε ένα ντελίριο άνευ προηγουμένου. Αυτός ο ανελέητος βομβαρδισμός πληροφοριών, ερευνών, ειδήσεων, αναλύσεων, σχολιασμών και συζητήσεων στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στα σόσιαλ μίντια και στο τραβελστορις, πολύ γρήγορα με έκαναν να πω ΦΤΑΝΕΙ! Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Hvala ne! Δεν άντεχα άλλο την πλύση εγκεφάλου και όποιος ήθελε τέτοιες συζητήσεις μαζί μου, πλησίαζα και…
Έτσι λοιπόν, γύρισα την πλάτη σε αυτή την υστερία, και εν μέσω καραντίνας ασχολήθηκα με κάτι που μου έδωσε χαρά και με έκανε να ξεχαστώ! Οργάνωνα το επόμενο ταξίδι μου σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Μπορεί η κατάσταση να ήταν μαύρη και δυσοίωνη, να υπήρχε δυστοπία σε όλον τον κόσμο, να εξοργιζόμουν με το σλόγκαν ’’Μένουμε Σπίτι’’, εγώ βρήκα το γιατρικό στη μιζέρια. Άλλωστε ποιος ήξερε τι θα γίνει πέντε μήνες μετά? Το τρελό μου σχέδιο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά βήμα βήμα και σιγά σιγά. Έχοντας μια πρώτη εικόνα της κατάστασης στην Ευρώπη και σε συνδυασμό με τις χώρες που επιθυμούσα να ταξιδέψω, η απόφαση ήταν εύκολη ώστε να οργανώσω ένα οδικό 10ημερο ταξίδι στο Μαυροβούνιο και την Κροατία. Έκλεισα τα καταλύματα, μελετούσα μέρη ενδιαφέροντος, αξιοθέατα, διαδρομές στο χάρτη και άρχισα να ονειρεύομαι τις δαλματικές ακτές.
Ο αρχικός σχεδιασμός περιλάμβανε διανυκτερεύσεις στην Ποντγκόριτσα, Μπούντβα, Κοτόρ, Ντουμπρόβνικ, Σπλιτ και Ζάγκρεμπ. Όμως η οργάνωση ενός τέτοιου οδικού ταξιδιού και με αυτές τις συνθήκες δεν ήταν εύκολη υπόθεση μιας και όλο αυτό προϋπόθετε πέρασμα από Αλβανία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Σερβία και Βόρεια Μακεδονία. Οπότε έπρεπε να ελέγχω την επιδημιολογική κατάσταση, τις αεροπορικές και χερσαίες συνδέσεις ανάμεσα στις χώρες και να ελέγχω τα περιοριστικά μέτρα 5 χωρών που άλλαζαν ανά εβδομάδα. Μια διαδικασία πρωτόγνωρη και κουραστική αλλά αναγκαία ώστε να μη βρεθούμε προ εκπλήξεως. Αν η οργάνωση ενός ταξιδιού βαραίνει αυτόν που το οργανώνει, τώρα το βάρος ήταν ακόμα μεγαλύτερο για μένα.
Καθώς οι μήνες περνούσαν και βλέποντας την επιδείνωση της κατάστασης στις χώρες των Βαλκανίων και τους ολοένα πιο αυστηρούς περιορισμούς, αφαίρεσα το Μαυροβούνιο και αποφάσισα να εστιάσω στην Κροατία που πάντα ήταν διακαής ταξιδιωτικός μου στόχος και να ψάξω τις αεροπορικές συνδέσεις. Η Κροατία ήταν η μοναδική βαλκανική χώρα που είχε καλό επιδημιολογικό προφίλ και τουλάχιστον θα είχα να ελέγχω τις συνθήκες για μια χώρα και όχι για πέντε χώρες! Στις αρχές Ιουνίου κλείστηκαν τα αεροπορικά και ένοιωσα πως ναι το ταξίδι δεν θα μείνει μόνο ένα όνειρο. Αν και η Θεσσαλονίκη δεν έχει απευθείας πτήσεις με καμιά πόλη της Κροατίας βρήκα πολύ καλές τιμές και οι ανταποκρίσεις ήταν εξαιρετικές. Η αναμονή στην Αθήνα θα ήταν μόνο 3,5 ώρες με άφιξη στο Ντουμπρόβνικ στις 2 το μεσημέρι, ενώ η αναμονή στη Βαρσοβία για την επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη επίσης περίπου 3 ώρες. Οι πτήσεις που έκλεισα ήταν οι εξής:
Θεσσαλονίκη-Αθήνα με Aegen – 32€
Αθήνα-Ντουμπρόβνικ με Volotea – 29€
Ζάγκρεμπ-Θεσσαλονίκη (μέσω Βαρσοβίας) με Lot – 95€
Η αλλαγή και η… ακύρωση!
Μήπως όμως όλα αυτά ήταν πολύ καλά για να είναι αληθινά? Αρχές Ιουλίου, κι ενώ πια η πραγματοποίηση του ταξιδιού φαινόταν δεδομένη, 14 μέρες πριν το ταξίδι έφαγα κι εγώ το ξενέρωμα της ζωης μου! Η κυρία Volotea ακύρωσε την πτήση Αθήνα-Ντουμπρόβνικ! Οδυρμός…
Νεύρα, απογοήτευση, προβληματισμός. Ήταν οριακά ώστε όλα να τιναχτούν στον αέρα. Τα καταλύματα είχαν δωρεάν ακύρωση μέχρι τέλη Ιουλίου οπότε είχα λίγο καιρό ώστε να σκεφτώ τι να κάνω. Το πρώτο που έκανα ήταν να μη δεχτώ voucher αλλά να ζητήσω τα 58€ τα οποία μάλιστα πιστώθηκαν πολύ γρήγορα. Δεν ήταν αυτή βέβαια η κάψα μου αφού το ποσό ήταν πολύ μικρό. Να ακυρώσω το ταξίδι? Τόσους μήνες το σχεδίαζα και το είχα ονειρευτεί. Να φύγω να πάω που… να μείνω να κάνω τι! Άρχισα να ψάχνω συνδυασμούς, πτήσεις από Αθήνα για νησιά, να κάνω υπολογισμούς, που θα κερδίσουμε και που θα χάσουμε. Μετά από λίγες μέρες που ήμουν μπερδεμένος και αναποφάσιστος, πήρα το νόμο στα χέρια μου! Τι κι αν ο Rose ήθελε να κάνουμε διακοπές σε κάποιο ελληνικό νησί και φοβόταν μη μπλέξουμε με καραντίνες, πολύπλοκους ελέγχους και κρούσματα! Του απάντησα με θράσος και αποφασιστικότητα…
Βρέθηκε μια εναλλακτική αλλά με κόστος. Μια απευθείας πτήση από Αθήνα για Ντουμπρόβνικ την ίδια ημερομηνία, με την Croatia Airlines στα 135€! Ναι ήταν πολύ ακριβή αλλά η επιθυμία μου και το πείσμα μου να γίνει αυτό το ταξίδι, έβαλαν σε δεύτερη μοίρα το υψηλό κόστος αεροπορικών που στο σύνολο θα έφταναν 262€! Ήταν γεγονός πως θα ήταν το πιο πολυέξοδο ταξίδι μας. Εκτός αυτού ένα άλλο αρνητικό ήταν η αναμονή στο Ελευθέριος Βενιζέλος. 10 ώρες! Δυστυχώς η πτήση για Ντουμπρόβνικ ήταν στις 7 το απόγευμα οπότε θα φτάναμε σχεδόν βράδυ.
Είχαμε μπει πια στην τελική ευθεία και όλα ήταν έτοιμα. Μάλιστα από τα επίσημα sites της Κροατικής δημοκρατίας https://mup.gov.hr/uzg-covid/english/286212 και https://www.koronavirus.hr/en παρακολουθούσα την εξέλιξη της πανδημίας στη χώρα, και είχα συμπληρώσει μια φόρμα για την είσοδο μας στην Κροατία με τις ημερομηνίες άφιξης και αναχώρησης και τα καταλύματα που θα μείνουμε. Το έγγραφο αυτό είναι απαραίτητο για την είσοδο στην Κροατία από τα χερσαία σύνορα, αλλά επειδή δεν ήταν ξεκάθαρο αν χρειαζόταν και για τα αεροδρόμια, το συμπλήρωσα και το εκτύπωσα για παν ενδεχόμενο όπως και την επιβεβαίωση της κράτησης από τα καταλύματα.
Σίγουρα δέχτηκα αντιδράσεις και προβληματισμό από τους δικούς μου για το ταξίδι αυτό εν μέσω πανδημίας, και στην ερώτηση ''δεν φοβάσαι?'' απαντούσα χαλαρά…
Το ταξίδι
Η ημέρα του ταξιδιού 4 Αυγούστου 2020, με βρήκε κάπως ανυπόμονο και ανήσυχο. Είχα στο μυαλό μου τις πτήσεις, τις διαδικασίες, τις αναμονές τις μετακινήσεις και είχα ένα γενικό άγχος μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας! Το ανακαινισμένο αεροδρόμιο Μακεδονία είναι ακόμα υπό κατασκευή αλλά επιτέλους μοιάζει με διεθνή αεροδρόμιο. Είχε αρκετή κίνηση μπορώ να πω και σε καμία περίπτωση το θύμιζε το έρημο αεροδρόμιο που περίμενα. Η πτήση της Aegean από Θεσσαλονίκη είναι στις 08:35. Φτάνουμε στην Αθήνα 09:25 και ξεκινάει η μαραθώνια αναμονή. Το πρώτο που κάναμε ήταν να πάμε σε ένα κατάστημα Onexchange μέσα στο Ελευθέριος Βενιζέλος, για να πάρω τα kuna που παρήγγειλα από το site τους, ελάχιστες μέρες πριν το ταξίδι https://www.onexchange.gr/el/ Οι ώρες αναμονής πέρασαν εύκολα μπορώ να πω, αφού επισκεφτήκαμε πολλά σημεία του αεροδρομίου για να αλλάζουμε παραστάσεις και να μη βαριόμαστε. Η μάσκα δεν μας έκανε να δυσανασχετήσουμε τόσες ώρες αλλά προφανώς και την κατεβάζαμε ανά διαστήματα όπως και όλοι μέσα στο αεροδρόμιο.
Ψάχνοντας το σημείο που αναχωρεί η Croatia Airlines, υπήρξε μια σύγχυση ανάμεσα στους υπαλλήλους για το αν η Κροατία είναι στη ζώνη Σένγκεν και μας έστειλαν σε λάθος κατεύθυνση. Τελικά η Κροατία δεν ανήκει στη ζώνη Σένγκεν, και μας έστειλαν επιτέλους στη σωστή κατεύθυνση ώστε να περάσουμε τον έλεγχο διαβατηρίων/ταυτοτήτων. Καθώς η η ώρα αναχώρησης πλησίαζε, πήγαμε στην πύλη και προς έκπληξή μας δεν υπήρχε ψυχή αν και είχε απομείνει μόλις μια ώρα πριν την πτήση. Να ακυρώθηκε η πτήση? Λίγο δύσκολο. Είχα μεγάλη περιέργεια τι πληρότητα θα είχε το αεροπλάνο. Εν τέλει με το ζόρι μαζευτήκαμε στην πύλη 15 άτομα! Ο υπάλληλος μας ενημέρωσε έναν έναν πως ο τύπος του αεροσκάφους είναι Dash 8 δηλαδή μικρό αεροπλάνο και δεν υπάρχει χώρος χειραποσκευών πάνω από τα καθίσματα, οπότε θα έπρεπε πριν ανέβουμε στο αεροπλάνο να δώσουμε τις αποσκευές μας για να τις φορτώσουν στο αμπάρι.
Το αεροπλανάκι ήταν σαν τηλεκατευθυνόμενο και αναχώρησε στην ώρα του 19:05. Κατά τη διάρκεια της πτήσης μας έδωσαν ένα έγγραφο να συμπληρώσουμε με τα προσωπικά μας στοιχεία, τα στοιχεία της πτήσης, το που θα μείνουμε στην Κροατία κτλ. το οποίο δώσαμε ξανά πίσω στις αεροσυνοδούς. Όσο πλησίαζε η ώρα άφιξης η ανυπομονησία μου μεγάλωσε. Όμως είχα ένα άγχος που δεν είχε να κάνει με τους ελέγχους. Τις τελευταίες μέρες βλέποντας την πρόγνωση του καιρού για τις πόλεις της Κροατίας που θα επισκεφτούμε, έδειχνε καταιγίδες ανά διαστήματα σχεδόν όλες τις μέρες. Είχα ξενερώσει μιας και ο βροχερός καιρός είναι εφιάλτης για μένα στα ταξίδια, πολύ περισσότερο αν είναι καλοκαίρι και το πλάνο λέει και βουτιές στα κρυστάλλινα νερά της Αδριατικής. Προσπαθούσα να μη το σκέφτομαι όμως με το που φτάσαμε στο Ντουμπρόβνικ λίγο πριν βραδιάσει, μαύρα σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό! Θα τρελαθώ!
Πετάμε πάνω από το Ντουμπρόβνικ!
Η άφιξη και η θεομηνία!
Αφού περάσαμε γρήγορα τον έλεγχο των ταυτοτήτων μας χωρίς να μας ζητήσουν το έγγραφο που είχα εκτυπώσει από το site της Κροατικής δημοκρατίας για την είσοδό μας στη χώρα, πολύ εύκολα στην έξοδο βρήκαμε το shuttle bus της εταιρείας Platanus. Από τον γκισέ πριν την έξοδο πληρώσαμε 55,00 KN (7,5€) το άτομο για τη διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρι την πύλη Pile στην παλιά πόλη. Το λεωφορείο κάνει τέρμα στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων Gruž που βρίσκεται 3,5 χλμ. μακριά από την παλιά πόλη. https://www.ticket.platanus.hr/?l=en
Είναι γεγονός! Είμαστε Ντουμπρόβνικ και το ταξίδι μόλις άρχισε και τα μπουμπουνητά δεν μπόρεσαν να μειώσουν το αίσθημα χαράς που είχαμε! Αν και το κατάλυμα μας ήταν γύρω στα 15 λεπτά περπάτημα από την πύλη Pile που μας άφησε το mini bus, για να μη μας βρει καμιά βροχή στο δρόμο πήραμε το αστικό 8 που σύμφωνα με τις πληροφορίες μου θα περνούσε σχετικά κοντά από το κατάλυμα μας. Η γνωριμία μας με τα αμέτρητα σκαλιά της πόλης του Ντουμπρόβνικ έγινε με το καλησπέρα σας! Όταν μελετούσα το χάρτη στο google τους μήνες της προετοιμασίας δεν μπορούσα εύκολα να καταλάβω τη μορφολογία της πόλης. Το Ντουμπρόβνικ είναι χτισμένο πανοραμικά σε λόφους και η σύνδεση με τους κεντρικούς δρόμους γίνεται με σκαλοπάτια… αμέτρητα… 5000 λέγεται πως είναι συνολικά τα σκαλοπάτια στην πόλη του Ντουμπρόβνικ.
Αφού κάναμε την πρώτη μας ανάβαση μας σε σκαλιά για να κόψουμε δρόμο, βγήκαμε στον κεντρική οδό Ul. Andrije Hebranga. Το διαμέρισμά μας ήταν το Rooms Matea στην οδό Od Gaja 3, το οποίο κι αυτό είχε σκαλιά. Το κατάλυμα αυτό το είχα κλείσει από την booking με 120ευρώ τις δυο διανυκτερεύσεις όμως είχε κοινό μπάνιο. Λίγες βδομάδες πριν, επικοινώνησε μαζί μου ο Sven από το κατάλυμα ο οποίος με ενημέρωσε πως αν και κλείσαμε δωμάτιο με κοινόχρηστο μπάνιο, λόγω των μέτρων ασφάλειας για τον Covid 19, θα μας δώσουν δωμάτιο με ιδιωτικό μπάνιο και κήπο σε ένα σπίτι 5 μέτρα από το Rooms Matea με την ίδια τιμή! Να που ο ακατανόμαστος έκανε και κάτι καλό!
Οπότε ουσιαστικά δεν μείναμε στο Rooms Matea. Ο Sven μου είχε γράψει πως όταν φτάσουμε να πάρουμε τηλέφωνο τη θεία του τη Nada στην οποία ανήκει το δωμάτιο. Η κυρία Nada μας καλωσόρισε πολύ θερμά αλλά στο δωμάτιο μας πήγε μια νέα κοπέλα, ίσως η κόρη της. Ανεβήκαμε σκαλιά, περάσαμε από πανέμορφα μπαλκόνια και κήπους και φτάσαμε στο δωμάτιο μας! Το συγκρότημα ήταν εξαιρετικό όπως και το ευρύχωρο δωμάτιο μας με το υπέροχο μπαλκόνι με τη θέα! Η κοπέλα ήταν απίστευτα φιλική και ζωηρή. Μας έδωσε κάποιες πληροφορίες για την περιοχή, για τη διαδρομή μέχρι την παλιά πόλη και μας ενημέρωσε κι αυτή πως στο Ντουμπρόβνικ θα περπατήσουμε πολλές πολλές σκάλες!
Η ώρα ήταν περίπου 21:30 κι ενώ τα μπουμπουνητά και οι αστραπές είχαν γίνει πιο έντονα, εγώ επέμενα να βγούμε για μια πρώτη βόλτα στην παλιά πόλη. Ο Rose ήταν επιφυλακτικός και πρότεινε να μείνουμε στο δωμάτιο για να μη μας βρει η βροχή έξω. Δεν υπήρχε περίπτωση να συμφωνήσω. Σιγά μωρέ και τι έγινε να βραχούμε λίγο, καλοκαίρι είναι!!! Έτσι λοιπόν βάλαμε τα καλά μας και βγήκαμε. Κατηφορίσαμε τα ατμοσφαιρικά και γραφικά σκαλιά της οδού Ul. Pera Budmani και σε 12 λεπτά περίπου φτάσαμε στην κεντρική πύλη της παλιάς πόλης, Pile gate.
Διαβήκαμε την πύλη και βρεθήκαμε μέσα στην εκπληκτική παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ και την κεντρική οδό Stradun. Ήμουν πανευτυχής! Ο κόσμος ήταν σχετικά λίγος και τα μπαρ και τα εστιατόρια στα στενά είχαν ελάχιστη κίνηση. Σκεφτόμουν πως υπό άλλες συνθήκες η παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ θα είχε λαοθάλασσα και ότι εμείς μάλλον θα γνωρίσουμε μια Κροατία που κι αυτή έχει πληγεί από την φετινή κρίση. Βέβαια δεν βοηθούσε και ο καιρός που όπως φαινόταν θα την έριχνε τη βροχούλα του!
Δεν πέρασαν πολλά λεπτά και ξεκίνησε να βρέχει… δυνατά. Για λίγο προστατευθήκαμε στην είσοδο ενός καταστήματος με την υπάλληλο να δείχνει κατανόηση που βρήκαμε καταφύγιο στο μαγαζί της. Αλλά πόση ώρα να στεκόμαστε εκεί, θα θέλει να κλείσει κιόλας. Η βροχή δεν σταματούσε κι έτσι φύγαμε από το μαγαζί και πήγαμε σχεδόν απέναντι κάτω από μια τέντα ενός εστιατορίου σε ένα στενό. Λίγο μετά φύγαμε κι από την τέντα για να προστατευθούμε υποτίθεται καλύτερα, κάτω από μια μικρή καμάρα σε ένα στενό πιο δίπλα. Τα μαγαζιά άρχισαν να κατεβάζουν ρολά και ο κόσμος να εξαφανίζεται. Και η βροχή δυνάμωνε και δυνάμωνε και οι αστραπές έσκιζαν τον ουρανό! Όσο ήταν φυσιολογική η βροχή μπόρεσα και έβγαλα κάποιες φωτογραφίες.
Είναι τώρα αυτή έναρξη ταξιδιού? Είχα ξενερώσει, ήμουν αμίλητος και είχα μόνο αρνητικές σκέψεις στο μυαλό μου. Αν παραμείνει έτσι ο καιρός το ταξίδι έχει καταστραφεί, κάποιος μας γκαντέμιασε, πάει το ηλιοβασίλεμα που ονειρευόμουν αύριο… Είχα κουρνιάσει σε μια γωνιά για να μη βρέχομαι και για να κρύψω τη λύπη μου. Μαζί με μας στο στενό ήταν τρεις κοπέλες και δυο νεαροί άντρες. Η καμάρα ήταν μικρή και μόνο που δεν αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί! Ποιες αποστάσεις να τηρήσεις και ποιον ακατανόμαστο να σκεφτείς εκείνη τη στιγμή. Η βροχή συνέχιζε ακραία και όσο περνούσε η ώρα, υπήρχε ένα προβληματάκι. Ανέβαινε η στάθμη του νερού στο πλακόστρωτο και ήταν θέμα χρόνου να πλημυρίσει η παλιά πόλη άρα να καλυφθούν τα παπούτσια μας με νερό! Και τι θα γίνει εδώ θα τη βγάλουμε? Στο στενό που στεκόμασταν λίγο πιο πέρα από την καμάρα, ένα περιστέρι κείτονταν κάτω με σχεδόν σπασμένα φτερά από την καταιγίδα, βρεγμένο και σχεδόν ετοιμοθάνατο. Το ένα παλικάρι το πήρε και το έφερε εκεί που ήμασταν εμείς πάνω σε ένα χαρτόνι, αλλά μάλλον ήταν αργά! Πολύ κρίμα.
Ο κεντρικός δρόμος είχε γίνει ποταμός. Κάποιοι τρελοί ή μεθυσμένοι τον διέσχιζαν και χαζογελούσαν που είχαν γίνει λούτσα ενώ κάποιοι έπεσαν κάτω στα νερά και έκαναν πως κολυμπούσαν! Τρέλα ολέ! Η μανία της βροχής ήταν τόσο μεγάλη που αν και ήμασταν κάτω από καμάρα, δυνατές σταγόνες έπεφταν πάνω μας από τη μανία του αέρα και βρεχόμασταν κανονικά. Δεν είχε νόημα αυτό το καταφύγιο! Έπρεπε να απεγκλωβιστούμε, και να βγούμε από την παλιά πόλη κι ας βραχούμε ολόκληροι! Με το ένα, δυο, τρία βγήκαμε σαν τα αγρίμια μέσα στην καταιγίδα, με τη στάθμη του νερού να είναι πάνω από τους αστραγάλους μας. Η έρημη εικόνα της πλημμυρισμένης παλιάς πόλης ήταν σοκ. Τα σκαλιά στην έξοδο είχαν γίνει χείμαρρος και ήταν απροσπέλαστα. Ευτυχώς εκτός από τα σκαλιά, υπάρχει και ανηφορικός δρόμος που οδηγεί στην έξοδο. Η γέφυρα στην πύλη Pile είχε μετατραπεί σε ποτάμι και μια κοπέλα ούρλιαζε γιατί φοβήθηκε μήπως την παρασύρει το ρέμα αλλά την βοήθησε ο Rose να ανέβει σε ένα πεζούλι. Τι ωραία περνάμε στο Ντουμπρόβνικ!
Κρίμα να μην έχω φωτογραφίες από αυτή τη θεομηνία. Η καταιγίδα δεν είχε κοπάσει και είχαμε βραχεί εξ ολοκλήρου. Ήλπιζα μόνο να μη βράχηκε η καινούρια μου φωτογραφική μηχανή που είχα μέσα στο σάκο μου και δεν προλάβω να τη χαρώ και επίσης να μην αρπάξουμε κανένα κρύωμα! Η λύτρωση ήρθε λίγα δευτερόλεπτα μετά. Πιάτσα ΤΑΧΙ έξω από την κεντρική πύλη. Ο νεαρός οδηγός βλέποντας μας σαν βρεγμένα κουτάβια μας έκανε νόημα να μπούμε στο ταξί του. Ήμουν σε κατάσταση σοκ και δεν μπορούσαν καν να εξηγήσω που να μας πάει… Λίγο μετά βρήκα το κινητό μου και του έδειξα τη διεύθυνση. Τα 12ευρώ για μια διαδρομή 6 λεπτών με το ταξί μου φάνηκαν ψίχουλα!
Όταν ανεβήκαμε στο δωμάτιο μας, η βροχή άρχιζε να κοπάζει. Ο Rose με κοίταξε συμπονετικά και χωρίς αυστηρότητα μου είπε ''Αν μέναμε στο δωμάτιο όπως είχα πει δεν θα γινόταν όλο αυτό''. Δεν είπα τίποτα. Τι να πω άλλωστε. Βάλαμε το κλιματιστικό στη ζέστη μπας και στεγνώσουν τα παπούτσια μας, οι τσάντες και τα ρούχα μας! Έλεγξα την πρόγνωση του καιρού για την αυριανή μέρα, η οποία έδειχνε ήλιο και καταιγίδες! Αύριο είναι μια άλλη μέρα αλλά αν ζήσουμε άλλη μια τέτοια νεροποντή, θα πέσω στην Αδριατική θάλασσα!
Έτσι λοιπόν, γύρισα την πλάτη σε αυτή την υστερία, και εν μέσω καραντίνας ασχολήθηκα με κάτι που μου έδωσε χαρά και με έκανε να ξεχαστώ! Οργάνωνα το επόμενο ταξίδι μου σαν να μη συμβαίνει τίποτα! Μπορεί η κατάσταση να ήταν μαύρη και δυσοίωνη, να υπήρχε δυστοπία σε όλον τον κόσμο, να εξοργιζόμουν με το σλόγκαν ’’Μένουμε Σπίτι’’, εγώ βρήκα το γιατρικό στη μιζέρια. Άλλωστε ποιος ήξερε τι θα γίνει πέντε μήνες μετά? Το τρελό μου σχέδιο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά βήμα βήμα και σιγά σιγά. Έχοντας μια πρώτη εικόνα της κατάστασης στην Ευρώπη και σε συνδυασμό με τις χώρες που επιθυμούσα να ταξιδέψω, η απόφαση ήταν εύκολη ώστε να οργανώσω ένα οδικό 10ημερο ταξίδι στο Μαυροβούνιο και την Κροατία. Έκλεισα τα καταλύματα, μελετούσα μέρη ενδιαφέροντος, αξιοθέατα, διαδρομές στο χάρτη και άρχισα να ονειρεύομαι τις δαλματικές ακτές.
Ο αρχικός σχεδιασμός περιλάμβανε διανυκτερεύσεις στην Ποντγκόριτσα, Μπούντβα, Κοτόρ, Ντουμπρόβνικ, Σπλιτ και Ζάγκρεμπ. Όμως η οργάνωση ενός τέτοιου οδικού ταξιδιού και με αυτές τις συνθήκες δεν ήταν εύκολη υπόθεση μιας και όλο αυτό προϋπόθετε πέρασμα από Αλβανία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Σερβία και Βόρεια Μακεδονία. Οπότε έπρεπε να ελέγχω την επιδημιολογική κατάσταση, τις αεροπορικές και χερσαίες συνδέσεις ανάμεσα στις χώρες και να ελέγχω τα περιοριστικά μέτρα 5 χωρών που άλλαζαν ανά εβδομάδα. Μια διαδικασία πρωτόγνωρη και κουραστική αλλά αναγκαία ώστε να μη βρεθούμε προ εκπλήξεως. Αν η οργάνωση ενός ταξιδιού βαραίνει αυτόν που το οργανώνει, τώρα το βάρος ήταν ακόμα μεγαλύτερο για μένα.
Καθώς οι μήνες περνούσαν και βλέποντας την επιδείνωση της κατάστασης στις χώρες των Βαλκανίων και τους ολοένα πιο αυστηρούς περιορισμούς, αφαίρεσα το Μαυροβούνιο και αποφάσισα να εστιάσω στην Κροατία που πάντα ήταν διακαής ταξιδιωτικός μου στόχος και να ψάξω τις αεροπορικές συνδέσεις. Η Κροατία ήταν η μοναδική βαλκανική χώρα που είχε καλό επιδημιολογικό προφίλ και τουλάχιστον θα είχα να ελέγχω τις συνθήκες για μια χώρα και όχι για πέντε χώρες! Στις αρχές Ιουνίου κλείστηκαν τα αεροπορικά και ένοιωσα πως ναι το ταξίδι δεν θα μείνει μόνο ένα όνειρο. Αν και η Θεσσαλονίκη δεν έχει απευθείας πτήσεις με καμιά πόλη της Κροατίας βρήκα πολύ καλές τιμές και οι ανταποκρίσεις ήταν εξαιρετικές. Η αναμονή στην Αθήνα θα ήταν μόνο 3,5 ώρες με άφιξη στο Ντουμπρόβνικ στις 2 το μεσημέρι, ενώ η αναμονή στη Βαρσοβία για την επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη επίσης περίπου 3 ώρες. Οι πτήσεις που έκλεισα ήταν οι εξής:
Θεσσαλονίκη-Αθήνα με Aegen – 32€
Αθήνα-Ντουμπρόβνικ με Volotea – 29€
Ζάγκρεμπ-Θεσσαλονίκη (μέσω Βαρσοβίας) με Lot – 95€
Η αλλαγή και η… ακύρωση!
Μήπως όμως όλα αυτά ήταν πολύ καλά για να είναι αληθινά? Αρχές Ιουλίου, κι ενώ πια η πραγματοποίηση του ταξιδιού φαινόταν δεδομένη, 14 μέρες πριν το ταξίδι έφαγα κι εγώ το ξενέρωμα της ζωης μου! Η κυρία Volotea ακύρωσε την πτήση Αθήνα-Ντουμπρόβνικ! Οδυρμός…
Νεύρα, απογοήτευση, προβληματισμός. Ήταν οριακά ώστε όλα να τιναχτούν στον αέρα. Τα καταλύματα είχαν δωρεάν ακύρωση μέχρι τέλη Ιουλίου οπότε είχα λίγο καιρό ώστε να σκεφτώ τι να κάνω. Το πρώτο που έκανα ήταν να μη δεχτώ voucher αλλά να ζητήσω τα 58€ τα οποία μάλιστα πιστώθηκαν πολύ γρήγορα. Δεν ήταν αυτή βέβαια η κάψα μου αφού το ποσό ήταν πολύ μικρό. Να ακυρώσω το ταξίδι? Τόσους μήνες το σχεδίαζα και το είχα ονειρευτεί. Να φύγω να πάω που… να μείνω να κάνω τι! Άρχισα να ψάχνω συνδυασμούς, πτήσεις από Αθήνα για νησιά, να κάνω υπολογισμούς, που θα κερδίσουμε και που θα χάσουμε. Μετά από λίγες μέρες που ήμουν μπερδεμένος και αναποφάσιστος, πήρα το νόμο στα χέρια μου! Τι κι αν ο Rose ήθελε να κάνουμε διακοπές σε κάποιο ελληνικό νησί και φοβόταν μη μπλέξουμε με καραντίνες, πολύπλοκους ελέγχους και κρούσματα! Του απάντησα με θράσος και αποφασιστικότητα…
Βρέθηκε μια εναλλακτική αλλά με κόστος. Μια απευθείας πτήση από Αθήνα για Ντουμπρόβνικ την ίδια ημερομηνία, με την Croatia Airlines στα 135€! Ναι ήταν πολύ ακριβή αλλά η επιθυμία μου και το πείσμα μου να γίνει αυτό το ταξίδι, έβαλαν σε δεύτερη μοίρα το υψηλό κόστος αεροπορικών που στο σύνολο θα έφταναν 262€! Ήταν γεγονός πως θα ήταν το πιο πολυέξοδο ταξίδι μας. Εκτός αυτού ένα άλλο αρνητικό ήταν η αναμονή στο Ελευθέριος Βενιζέλος. 10 ώρες! Δυστυχώς η πτήση για Ντουμπρόβνικ ήταν στις 7 το απόγευμα οπότε θα φτάναμε σχεδόν βράδυ.
Είχαμε μπει πια στην τελική ευθεία και όλα ήταν έτοιμα. Μάλιστα από τα επίσημα sites της Κροατικής δημοκρατίας https://mup.gov.hr/uzg-covid/english/286212 και https://www.koronavirus.hr/en παρακολουθούσα την εξέλιξη της πανδημίας στη χώρα, και είχα συμπληρώσει μια φόρμα για την είσοδο μας στην Κροατία με τις ημερομηνίες άφιξης και αναχώρησης και τα καταλύματα που θα μείνουμε. Το έγγραφο αυτό είναι απαραίτητο για την είσοδο στην Κροατία από τα χερσαία σύνορα, αλλά επειδή δεν ήταν ξεκάθαρο αν χρειαζόταν και για τα αεροδρόμια, το συμπλήρωσα και το εκτύπωσα για παν ενδεχόμενο όπως και την επιβεβαίωση της κράτησης από τα καταλύματα.
Σίγουρα δέχτηκα αντιδράσεις και προβληματισμό από τους δικούς μου για το ταξίδι αυτό εν μέσω πανδημίας, και στην ερώτηση ''δεν φοβάσαι?'' απαντούσα χαλαρά…
Το ταξίδι
Η ημέρα του ταξιδιού 4 Αυγούστου 2020, με βρήκε κάπως ανυπόμονο και ανήσυχο. Είχα στο μυαλό μου τις πτήσεις, τις διαδικασίες, τις αναμονές τις μετακινήσεις και είχα ένα γενικό άγχος μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας! Το ανακαινισμένο αεροδρόμιο Μακεδονία είναι ακόμα υπό κατασκευή αλλά επιτέλους μοιάζει με διεθνή αεροδρόμιο. Είχε αρκετή κίνηση μπορώ να πω και σε καμία περίπτωση το θύμιζε το έρημο αεροδρόμιο που περίμενα. Η πτήση της Aegean από Θεσσαλονίκη είναι στις 08:35. Φτάνουμε στην Αθήνα 09:25 και ξεκινάει η μαραθώνια αναμονή. Το πρώτο που κάναμε ήταν να πάμε σε ένα κατάστημα Onexchange μέσα στο Ελευθέριος Βενιζέλος, για να πάρω τα kuna που παρήγγειλα από το site τους, ελάχιστες μέρες πριν το ταξίδι https://www.onexchange.gr/el/ Οι ώρες αναμονής πέρασαν εύκολα μπορώ να πω, αφού επισκεφτήκαμε πολλά σημεία του αεροδρομίου για να αλλάζουμε παραστάσεις και να μη βαριόμαστε. Η μάσκα δεν μας έκανε να δυσανασχετήσουμε τόσες ώρες αλλά προφανώς και την κατεβάζαμε ανά διαστήματα όπως και όλοι μέσα στο αεροδρόμιο.
Ψάχνοντας το σημείο που αναχωρεί η Croatia Airlines, υπήρξε μια σύγχυση ανάμεσα στους υπαλλήλους για το αν η Κροατία είναι στη ζώνη Σένγκεν και μας έστειλαν σε λάθος κατεύθυνση. Τελικά η Κροατία δεν ανήκει στη ζώνη Σένγκεν, και μας έστειλαν επιτέλους στη σωστή κατεύθυνση ώστε να περάσουμε τον έλεγχο διαβατηρίων/ταυτοτήτων. Καθώς η η ώρα αναχώρησης πλησίαζε, πήγαμε στην πύλη και προς έκπληξή μας δεν υπήρχε ψυχή αν και είχε απομείνει μόλις μια ώρα πριν την πτήση. Να ακυρώθηκε η πτήση? Λίγο δύσκολο. Είχα μεγάλη περιέργεια τι πληρότητα θα είχε το αεροπλάνο. Εν τέλει με το ζόρι μαζευτήκαμε στην πύλη 15 άτομα! Ο υπάλληλος μας ενημέρωσε έναν έναν πως ο τύπος του αεροσκάφους είναι Dash 8 δηλαδή μικρό αεροπλάνο και δεν υπάρχει χώρος χειραποσκευών πάνω από τα καθίσματα, οπότε θα έπρεπε πριν ανέβουμε στο αεροπλάνο να δώσουμε τις αποσκευές μας για να τις φορτώσουν στο αμπάρι.
Το αεροπλανάκι ήταν σαν τηλεκατευθυνόμενο και αναχώρησε στην ώρα του 19:05. Κατά τη διάρκεια της πτήσης μας έδωσαν ένα έγγραφο να συμπληρώσουμε με τα προσωπικά μας στοιχεία, τα στοιχεία της πτήσης, το που θα μείνουμε στην Κροατία κτλ. το οποίο δώσαμε ξανά πίσω στις αεροσυνοδούς. Όσο πλησίαζε η ώρα άφιξης η ανυπομονησία μου μεγάλωσε. Όμως είχα ένα άγχος που δεν είχε να κάνει με τους ελέγχους. Τις τελευταίες μέρες βλέποντας την πρόγνωση του καιρού για τις πόλεις της Κροατίας που θα επισκεφτούμε, έδειχνε καταιγίδες ανά διαστήματα σχεδόν όλες τις μέρες. Είχα ξενερώσει μιας και ο βροχερός καιρός είναι εφιάλτης για μένα στα ταξίδια, πολύ περισσότερο αν είναι καλοκαίρι και το πλάνο λέει και βουτιές στα κρυστάλλινα νερά της Αδριατικής. Προσπαθούσα να μη το σκέφτομαι όμως με το που φτάσαμε στο Ντουμπρόβνικ λίγο πριν βραδιάσει, μαύρα σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό! Θα τρελαθώ!
Πετάμε πάνω από το Ντουμπρόβνικ!
Η άφιξη και η θεομηνία!
Αφού περάσαμε γρήγορα τον έλεγχο των ταυτοτήτων μας χωρίς να μας ζητήσουν το έγγραφο που είχα εκτυπώσει από το site της Κροατικής δημοκρατίας για την είσοδό μας στη χώρα, πολύ εύκολα στην έξοδο βρήκαμε το shuttle bus της εταιρείας Platanus. Από τον γκισέ πριν την έξοδο πληρώσαμε 55,00 KN (7,5€) το άτομο για τη διαδρομή από το αεροδρόμιο μέχρι την πύλη Pile στην παλιά πόλη. Το λεωφορείο κάνει τέρμα στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων Gruž που βρίσκεται 3,5 χλμ. μακριά από την παλιά πόλη. https://www.ticket.platanus.hr/?l=en
Είναι γεγονός! Είμαστε Ντουμπρόβνικ και το ταξίδι μόλις άρχισε και τα μπουμπουνητά δεν μπόρεσαν να μειώσουν το αίσθημα χαράς που είχαμε! Αν και το κατάλυμα μας ήταν γύρω στα 15 λεπτά περπάτημα από την πύλη Pile που μας άφησε το mini bus, για να μη μας βρει καμιά βροχή στο δρόμο πήραμε το αστικό 8 που σύμφωνα με τις πληροφορίες μου θα περνούσε σχετικά κοντά από το κατάλυμα μας. Η γνωριμία μας με τα αμέτρητα σκαλιά της πόλης του Ντουμπρόβνικ έγινε με το καλησπέρα σας! Όταν μελετούσα το χάρτη στο google τους μήνες της προετοιμασίας δεν μπορούσα εύκολα να καταλάβω τη μορφολογία της πόλης. Το Ντουμπρόβνικ είναι χτισμένο πανοραμικά σε λόφους και η σύνδεση με τους κεντρικούς δρόμους γίνεται με σκαλοπάτια… αμέτρητα… 5000 λέγεται πως είναι συνολικά τα σκαλοπάτια στην πόλη του Ντουμπρόβνικ.
Αφού κάναμε την πρώτη μας ανάβαση μας σε σκαλιά για να κόψουμε δρόμο, βγήκαμε στον κεντρική οδό Ul. Andrije Hebranga. Το διαμέρισμά μας ήταν το Rooms Matea στην οδό Od Gaja 3, το οποίο κι αυτό είχε σκαλιά. Το κατάλυμα αυτό το είχα κλείσει από την booking με 120ευρώ τις δυο διανυκτερεύσεις όμως είχε κοινό μπάνιο. Λίγες βδομάδες πριν, επικοινώνησε μαζί μου ο Sven από το κατάλυμα ο οποίος με ενημέρωσε πως αν και κλείσαμε δωμάτιο με κοινόχρηστο μπάνιο, λόγω των μέτρων ασφάλειας για τον Covid 19, θα μας δώσουν δωμάτιο με ιδιωτικό μπάνιο και κήπο σε ένα σπίτι 5 μέτρα από το Rooms Matea με την ίδια τιμή! Να που ο ακατανόμαστος έκανε και κάτι καλό!
Οπότε ουσιαστικά δεν μείναμε στο Rooms Matea. Ο Sven μου είχε γράψει πως όταν φτάσουμε να πάρουμε τηλέφωνο τη θεία του τη Nada στην οποία ανήκει το δωμάτιο. Η κυρία Nada μας καλωσόρισε πολύ θερμά αλλά στο δωμάτιο μας πήγε μια νέα κοπέλα, ίσως η κόρη της. Ανεβήκαμε σκαλιά, περάσαμε από πανέμορφα μπαλκόνια και κήπους και φτάσαμε στο δωμάτιο μας! Το συγκρότημα ήταν εξαιρετικό όπως και το ευρύχωρο δωμάτιο μας με το υπέροχο μπαλκόνι με τη θέα! Η κοπέλα ήταν απίστευτα φιλική και ζωηρή. Μας έδωσε κάποιες πληροφορίες για την περιοχή, για τη διαδρομή μέχρι την παλιά πόλη και μας ενημέρωσε κι αυτή πως στο Ντουμπρόβνικ θα περπατήσουμε πολλές πολλές σκάλες!
Η ώρα ήταν περίπου 21:30 κι ενώ τα μπουμπουνητά και οι αστραπές είχαν γίνει πιο έντονα, εγώ επέμενα να βγούμε για μια πρώτη βόλτα στην παλιά πόλη. Ο Rose ήταν επιφυλακτικός και πρότεινε να μείνουμε στο δωμάτιο για να μη μας βρει η βροχή έξω. Δεν υπήρχε περίπτωση να συμφωνήσω. Σιγά μωρέ και τι έγινε να βραχούμε λίγο, καλοκαίρι είναι!!! Έτσι λοιπόν βάλαμε τα καλά μας και βγήκαμε. Κατηφορίσαμε τα ατμοσφαιρικά και γραφικά σκαλιά της οδού Ul. Pera Budmani και σε 12 λεπτά περίπου φτάσαμε στην κεντρική πύλη της παλιάς πόλης, Pile gate.
Διαβήκαμε την πύλη και βρεθήκαμε μέσα στην εκπληκτική παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ και την κεντρική οδό Stradun. Ήμουν πανευτυχής! Ο κόσμος ήταν σχετικά λίγος και τα μπαρ και τα εστιατόρια στα στενά είχαν ελάχιστη κίνηση. Σκεφτόμουν πως υπό άλλες συνθήκες η παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ θα είχε λαοθάλασσα και ότι εμείς μάλλον θα γνωρίσουμε μια Κροατία που κι αυτή έχει πληγεί από την φετινή κρίση. Βέβαια δεν βοηθούσε και ο καιρός που όπως φαινόταν θα την έριχνε τη βροχούλα του!
Δεν πέρασαν πολλά λεπτά και ξεκίνησε να βρέχει… δυνατά. Για λίγο προστατευθήκαμε στην είσοδο ενός καταστήματος με την υπάλληλο να δείχνει κατανόηση που βρήκαμε καταφύγιο στο μαγαζί της. Αλλά πόση ώρα να στεκόμαστε εκεί, θα θέλει να κλείσει κιόλας. Η βροχή δεν σταματούσε κι έτσι φύγαμε από το μαγαζί και πήγαμε σχεδόν απέναντι κάτω από μια τέντα ενός εστιατορίου σε ένα στενό. Λίγο μετά φύγαμε κι από την τέντα για να προστατευθούμε υποτίθεται καλύτερα, κάτω από μια μικρή καμάρα σε ένα στενό πιο δίπλα. Τα μαγαζιά άρχισαν να κατεβάζουν ρολά και ο κόσμος να εξαφανίζεται. Και η βροχή δυνάμωνε και δυνάμωνε και οι αστραπές έσκιζαν τον ουρανό! Όσο ήταν φυσιολογική η βροχή μπόρεσα και έβγαλα κάποιες φωτογραφίες.
Είναι τώρα αυτή έναρξη ταξιδιού? Είχα ξενερώσει, ήμουν αμίλητος και είχα μόνο αρνητικές σκέψεις στο μυαλό μου. Αν παραμείνει έτσι ο καιρός το ταξίδι έχει καταστραφεί, κάποιος μας γκαντέμιασε, πάει το ηλιοβασίλεμα που ονειρευόμουν αύριο… Είχα κουρνιάσει σε μια γωνιά για να μη βρέχομαι και για να κρύψω τη λύπη μου. Μαζί με μας στο στενό ήταν τρεις κοπέλες και δυο νεαροί άντρες. Η καμάρα ήταν μικρή και μόνο που δεν αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί! Ποιες αποστάσεις να τηρήσεις και ποιον ακατανόμαστο να σκεφτείς εκείνη τη στιγμή. Η βροχή συνέχιζε ακραία και όσο περνούσε η ώρα, υπήρχε ένα προβληματάκι. Ανέβαινε η στάθμη του νερού στο πλακόστρωτο και ήταν θέμα χρόνου να πλημυρίσει η παλιά πόλη άρα να καλυφθούν τα παπούτσια μας με νερό! Και τι θα γίνει εδώ θα τη βγάλουμε? Στο στενό που στεκόμασταν λίγο πιο πέρα από την καμάρα, ένα περιστέρι κείτονταν κάτω με σχεδόν σπασμένα φτερά από την καταιγίδα, βρεγμένο και σχεδόν ετοιμοθάνατο. Το ένα παλικάρι το πήρε και το έφερε εκεί που ήμασταν εμείς πάνω σε ένα χαρτόνι, αλλά μάλλον ήταν αργά! Πολύ κρίμα.
Ο κεντρικός δρόμος είχε γίνει ποταμός. Κάποιοι τρελοί ή μεθυσμένοι τον διέσχιζαν και χαζογελούσαν που είχαν γίνει λούτσα ενώ κάποιοι έπεσαν κάτω στα νερά και έκαναν πως κολυμπούσαν! Τρέλα ολέ! Η μανία της βροχής ήταν τόσο μεγάλη που αν και ήμασταν κάτω από καμάρα, δυνατές σταγόνες έπεφταν πάνω μας από τη μανία του αέρα και βρεχόμασταν κανονικά. Δεν είχε νόημα αυτό το καταφύγιο! Έπρεπε να απεγκλωβιστούμε, και να βγούμε από την παλιά πόλη κι ας βραχούμε ολόκληροι! Με το ένα, δυο, τρία βγήκαμε σαν τα αγρίμια μέσα στην καταιγίδα, με τη στάθμη του νερού να είναι πάνω από τους αστραγάλους μας. Η έρημη εικόνα της πλημμυρισμένης παλιάς πόλης ήταν σοκ. Τα σκαλιά στην έξοδο είχαν γίνει χείμαρρος και ήταν απροσπέλαστα. Ευτυχώς εκτός από τα σκαλιά, υπάρχει και ανηφορικός δρόμος που οδηγεί στην έξοδο. Η γέφυρα στην πύλη Pile είχε μετατραπεί σε ποτάμι και μια κοπέλα ούρλιαζε γιατί φοβήθηκε μήπως την παρασύρει το ρέμα αλλά την βοήθησε ο Rose να ανέβει σε ένα πεζούλι. Τι ωραία περνάμε στο Ντουμπρόβνικ!
Κρίμα να μην έχω φωτογραφίες από αυτή τη θεομηνία. Η καταιγίδα δεν είχε κοπάσει και είχαμε βραχεί εξ ολοκλήρου. Ήλπιζα μόνο να μη βράχηκε η καινούρια μου φωτογραφική μηχανή που είχα μέσα στο σάκο μου και δεν προλάβω να τη χαρώ και επίσης να μην αρπάξουμε κανένα κρύωμα! Η λύτρωση ήρθε λίγα δευτερόλεπτα μετά. Πιάτσα ΤΑΧΙ έξω από την κεντρική πύλη. Ο νεαρός οδηγός βλέποντας μας σαν βρεγμένα κουτάβια μας έκανε νόημα να μπούμε στο ταξί του. Ήμουν σε κατάσταση σοκ και δεν μπορούσαν καν να εξηγήσω που να μας πάει… Λίγο μετά βρήκα το κινητό μου και του έδειξα τη διεύθυνση. Τα 12ευρώ για μια διαδρομή 6 λεπτών με το ταξί μου φάνηκαν ψίχουλα!
Όταν ανεβήκαμε στο δωμάτιο μας, η βροχή άρχιζε να κοπάζει. Ο Rose με κοίταξε συμπονετικά και χωρίς αυστηρότητα μου είπε ''Αν μέναμε στο δωμάτιο όπως είχα πει δεν θα γινόταν όλο αυτό''. Δεν είπα τίποτα. Τι να πω άλλωστε. Βάλαμε το κλιματιστικό στη ζέστη μπας και στεγνώσουν τα παπούτσια μας, οι τσάντες και τα ρούχα μας! Έλεγξα την πρόγνωση του καιρού για την αυριανή μέρα, η οποία έδειχνε ήλιο και καταιγίδες! Αύριο είναι μια άλλη μέρα αλλά αν ζήσουμε άλλη μια τέτοια νεροποντή, θα πέσω στην Αδριατική θάλασσα!
Last edited:
Αρκετά μεταλλάχτηκε το φόρουμ, πρέπει σιγά σιγά να ξαναγίνει ταξιδιωτικό. Αλήθεια ήταν το πρώτο σου ταξίδι? Εγώ πάντα είχα την Κροατία ταξιδιωτικό στόχο και φέτος δεν μου γλίτωσε. Και μάλλον ήταν η καλύτερη περίοδος που την επισκέφτηκα. Έχει ζουμί η ιστορία.
