Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.356
- Likes
- 28.398
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
Τα αεροπορικά εισιτήρια και τα ξενοδοχεία κλείστηκαν αρκετούς μήνες πριν το ταξίδι και έτσι πετύχαμε πολύ καλύτερες τιμές. Ο χρόνος αναμονής για την αναχώρηση ήταν πολύς από τη μια, αλλά αρκετός από την άλλη, για αρτιότερη και πληρέστερη οργάνωση όλων των εκδρομών και εξορμήσεων που κάναμε τόσο από το Cancun, όσο και από την Playa del Carmen.
H αναζήτηση των εισιτηρίων Αθήνα-Cancun ξεκίνησε από τον Σεπτέμβρη με τιμές που ξεκινούσαν από 2800 ευρώ για 3 άτομα. Η ιδέα του γιου μου να κάνει έρευνα αγοράς και από άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις ήταν καταπληκτική, γιατί οι τιμές που βρήκε ήταν πολύ χαμηλότερες για τις ίδιες ημερομηνίες.
Έτσι λοιπόν τον Οκτώβρη κλείστηκαν όλες οι πτήσεις:Αθήνα-Ρώμη με Alitalia και Ρώμη-Cancun μέσω Φιλαδέλφειας με American Airlines.
Οι πέντε πρώτες διανυκτερεύσεις έγιναν στο Cancun το οποίο αποτέλεσε τη βάση μας για τις εξορμήσεις σε Chichen Itza, Ik-Kil cenote και Isla Mujeres. Οι επόμενες τέσσερις έγιναν στην Playa del Carmen για να επισκεφτούμε το Isla Cozumel, την Tulum και το Xcaret.
Οι κρατήσεις στο " The Villas at the Royal Cancun" και στο "Bric Hotel" στην Playa, έγιναν μέσω Booking.
Πρώτη μέρα 23/4/2016
Έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη μέρα της αναχώρησης και βρισκόμαστε πριν το ξημέρωμα στο Ελευθέριος Βενιζέλος για την πτήση μας στη Ρώμη γεμάτοι ενθουσιασμό. Χωρίς καθυστερήσεις και μετά από μια ήρεμη πτήση, φτάνουμε στις 7.30 τοπική ώρα στο Fiumicino.
Επόμενη αναχώρηση στις 11.20 για Φιλαδέλφεια, οπότε αρχίζουμε τις βόλτες στα μαγαζιά και τα καφέ του αεροδρομίου, καθόμαστε για φαγητό, και ξανά βόλτες, για να καλυφθεί ο χρόνος αναμονής......
Boarding completed ακούγεται στην καμπίνα του αεροπλάνου και ΝΑΙΙΙΙΙ... καθόμαστε αναπαυτικά στις θέσεις μας, έτοιμοι για την 10 ωρη πτήση μας, με κουβερτούλες και μαξιλαράκια για άνεση και ζεστασιά, καθώς το air condition δούλευε στο full.
Η αεροπορική εταιρία μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις από περιποίηση και εξυπηρέτηση.
Φαγητά, γλυκά, παγωτά, νερά, αναψυκτικά, όλα σε αφθονία, καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Με ταινίες στις οθόνες μας, μουσική και κουβεντούλα, πέρασε η ώρα, χωρίς να μας φανεί τελικά τόσο κουραστική η πτήση, όσο το περιμέναμε.
Άφιξη Φιλαδέλφεια και εξονυχιστικός έλεγχος για την επόμενη αναχώρησή μας στις 18.35 τοπική ώρα για Cancun. Είμαστε μόνο λίγες ώρες μακρυά από το όνειρο.
Το αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας απλό, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο.Περάσαμε πάλι το χρόνο μας κάνοντας βόλτες, μέχρι την ώρα που άνοιξε η πύλη μας και μαζευτήκαμε για την επιβίβαση.
Το αεροπλάνο γεμάτο Αμερικανούς με πιτσιρίκια, που πήγαιναν στο αγαπημένο τους θέρετρο για λίγη ξεκούραση, αλλά και κάποιους Κινέζους με παιδιά επίσης, που έκαναν απίστευτη φασαρία και δεν έβρισκαν ησυχία με τίποτα!!!
Θέλεις η κούραση μετά από τόσες ώρες, θέλεις κάποια κενά αέρος που μας χοροπήδησαν για λίγη ώρα, είπαμε αμάν να φτάσουμε επιτέλους!!!
Ένα απίστευτο ηλιοβασίλεμα, μ' έναν κατακόκκινο ήλιο να χάνεται στα νερά του Ατλαντικού και τα φώτα της πόλης που άρχισαν να αχνοφαίνονται δειλά-δειλά μετά από λίγο, μας έδωσαν κουράγιο ότι φτάνουμε στον προορισμό μας.
Πράγματι στις 22.30 τοπική ώρα, οι ρόδες του αεροπλάνου πάτησαν με σιγουριά στον διάδρομο του αεροδρομίου.
Είμαστε πλέον στο Μεξικό!!!!!
Περάσαμε τον έλεγχο, πήραμε την Visa μας για την παραμονή μας στη χώρα και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο.
Εκεί, εκτός από τον οδηγό της εταιρίας μεταφοράς, μας περίμενε και μια απίστευτη ζέστη και υγρασία.
Αρχίσαμε να βγάζουμε ζακέτες και φουτεράκια και μείναμε με τα κοντομάνικα. Έτσι απλά βρεθήκαμε από τον χειμώνα στο καλοκαίρι.
Το κλίμα του Cancun είναι σχεδόν τροπικό, με κύριο χαρακτηριστικό τις γρήγορες μεταβολές. Μπορεί όλη τη μέρα να έχει ήλιο, ξαφνικά να βρέξει για λίγο και μετά να βγάλει πάλι ήλιο. Γενικά πάντως ο καιρός θυμίζει όλο το χρόνο καλοκαίρι.
Η εταιρεία μεταφοράς μας ήταν η US transfers, την οποία είχαμε κλείσει από το Internet με 35 $ και για τα 3 άτομα. Τα χρήματα τα δώσαμε στον οδηγό όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, το οποίο βρισκόταν στην παραλιακή ζώνη.
Κάναμε check-in και ανεβήκαμε στο δωμάτιο - ποιο δωμάτιο δηλαδή - στο 136 τ.μ διαμέρισμά μας θα έλεγα καλύτερα.
Τεράστιο σαλόνι με καναπέ και πολυθρόνες, τραπεζαρία, κουζίνα πλήρως εξοπλισμένη(μέχρι και σαπούνι για το πλυντήριο των πιάτων είχε), ένα υπνοδωμάτιο με 2 μεγάλα κρεβάτια, δικό του μπάνιο, ντουλάπες για τα ρούχα, μπαλκόνι με θέα στην πισίνα και όλα αυτά ο 1ος όροφος.
Ανεβαίνοντας στον 2ο όροφο, υπήρχε ένα τεράστιο δωμάτιο με υπέρδιπλο κρεβάτι, άλλο μεγάλο μπάνιο, δικό του μπαλκόνι με θέα στην πισίνα, κι άλλη ντουλάπα για ρούχα, σίδερο, σιδερώστρα, πετσέτες, σαμπουάν, κρέμες σώματος μέχρι και ρόμπες για να φοράς μέσα στα δωμάτια.
Μας άρεσε πάρα πολύ ο χώρος και γενικότερα όλη η συμπεριφορά των ανθρώπων του ξενοδοχείου.
Πάντα ευγενικοί, γλυκομίλητοι και με χαμόγελο, μας χαιρετούσαν και μας βοηθούσαν σε ό,τι χρειαζόμασταν. Το μόνο "μελανό σημείο" ήταν το γεγονός ότι την προηγούμενη μέρα της αναχώρησής μας, δεν περιποιήθηκαν τα δωμάτια και δεν άλλαξαν τις πετσέτες.
Η κούραση όμως και η αϋπνία δεν μας άφησαν άλλα περιθώρια εξερεύνησης και κατάκοποι πέσαμε στα κρεβάτια μας για ύπνο.
Δεύτερη μέρα 24/4
Ξυπνήσαμε πολύ πρωί, ζαλισμένοι ακόμα από το πολύωρο ταξίδι μας και χωρίς να βάλουμε μπουκιά στο στόμα μας, ξεχυθήκαμε γρήγορα έξω.
Το φως της μέρας που ξεκινούσε, φανέρωσε στα μάτια μας την ομορφιά του τοπίου αλλά και του ξενοδοχείου.
Φοίνικες παντού, πισίνες, πράσινοι κήποι, λουλούδια, πουλιά με κίτρινες μύτες, παλάπες-εστιατόρια και μπαρ με σκαμπώ μέσα στο νερό, ηρεμία και μια λευκή άμμος να απλώνεται παντού, ήταν οι πρώτες εικόνες που αντικρίσαμε.
Ο κόσμος λιγοστός εκείνη την ώρα, οι ξαπλώστρες άδειες, ο ήλιος μόλις είχε σηκωθεί ψηλά στον ουρανό και η ζέστη δεν είχε πιάσει ακόμα. Κάναμε βόλτα κατά μήκος της παραλίας, ρουφώντας με τα μάτια μας κάθε εικόνα που ξεδιπλωνόταν μπροστά μας, θέλοντας να σιγουρευτούμε ότι ναι ήμασταν εκεί.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για καφέ και πρωινό. Έπρεπε να πάρουμε δυνάμεις γιατί η περιπέτεια μόλις ξεκινούσε.
Το μεσημεράκι μας βρήκε κάνοντας μπάνιο στην ήρεμη και ζεστή θάλασσα μπροστά από το ξενοδοχείο, ξαπλώνοντας κάτω από φορτωμένους με καρύδες φοίνικες και αναζητώντας δροσιά από τον καυτό μεξικάνικο ήλιο, κάτω από ψάθινες ομπρέλες, πίνοντας κρύα ποτά.
Το εστιατόριο βρισκόταν πάνω στην άμμο και μας καλούσε για το πρώτο μας γεύμα. Φιλικά γκαρσόνια μας έλεγαν το όνομά τους και ήταν πάντα πρόθυμα να μας ικανοποιήσουν.
Το απόγευμα, πήραμε το λεωφορείο από τη στάση στη λεωφόρο Kukulkan (διπλός φαρδύς δρόμος, με νησίδα στη μέση, καταπράσινο γκαζόν και φοίνικες) με προορισμό την εξερεύνηση της παραλιακής ζώνης.
Στα τέλη του ΄70 ένας νέος προορισμός εμφανίστηκε στη χερσόνησο του Yucatan, το πολυτελές Cancun. Με απευθείας πτήσεις από μεγάλες Αμερικανικές πόλεις έγινε ο αγαπημένος προορισμός πλούσιων Αμερικανών που αναζητούσαν την πολυτέλεια δίπλα στην Καραϊβική θάλασσα.
Έτσι λοιπόν επιλέχθηκε μια λωρίδα γης 23 χιλιομέτρων, ανάμεσα στις λιμνοθάλασσες Νιτσούπτε και Μποχόρκες και στη θάλασσα της Καραϊβικής, για να δημιουργηθεί αυτός ο επίγειος παράδεισος.
Το άλλοτε ψαροχώρι των 100 ψαράδων μετατράπηκε σε ένα πολυτελές θέρετρο με πάνω από 100 μεγάλα ξενοδοχεία με τεράστιες πισίνες και αναπαυτικές ξαπλώστρες στις λευκές παραλίες με την ψιλή άμμο και τα κρυστάλλινα νερά. Cancun σημαίνει "η φωλιά του φιδιού" αλλά μόνο αυτό δεν είναι.
Η ροή των λεωφορείων είναι ασταμάτητη όλο το 24ωρο, το εισιτήριο πολύ οικονομικό και είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις τις μετακινήσεις σου ακόμη και αργά το βράδυ.Εμείς δεν νοιώσαμε καμία απειλή ή κίνδυνο καθ' όλη τη διαμονή μας στο Μεξικό. Οι πόλεις (Cancun και Playa del Carmen) είναι ασφαλείς και η παρουσία της αστυνομίας διακριτική.
Σε πολλά λεωφορεία συναντήσαμε ντόπιους που έπαιζαν κιθάρες και τραγουδούσαν(όχι για χρήματα) και σε άλλα ο οδηγός είχε τη μουσική στη διαπασών.
Κατεβήκαμε στο γνωστό Coco Bongo και τραβήξαμε για την παραλία μπροστά από το εμπορικό, περπατώντας σε στενά δρομάκια με ζωγραφισμένους τοίχους, με μαγαζάκια με σουβενίρ, εστιατόρια, μπαρ και καφέ.
Η παραλία δεν μπορώ να πω ότι μας ενθουσίασε σε εκείνο το σημείο.Είχε πάρα πολύ κόσμο, κυρίως ντόπιους που έκαναν μπάνιο, πίνοντας μπύρες από ψυγειάκια γεμάτα πάγο που κουβαλούσαν μαζί τους. Η ατμόσφαιρα ήταν όμορφη, μια γιορτή πάνω στο κύμα.
Στη συνέχεια κάναμε βόλτα στο Plaza Forum που στεγάζει εκτός από το Coco Bongo και το διάσημο Hard Rock Cafe. Μεταμφιεσμένοι Μεξικάνοι σε ήρωες ταινιών του Hollywood σε προέτρεπαν να φωτογραφηθείς μαζί τους. Κόσμος παντού να γεμίζει τα μπαράκια, τα fast-food, τις μπυραρίες, όλα σε ένα κλίμα χαλαρό, διασκεδαστικό, ανέμελο.......
Ο καλύτερος όμως τρόπος να γνωρίσεις ένα μέρος είναι φυσικά το περπάτημα. Γι' αυτό αποφασίσαμε να περπατήσουμε κατά μήκος της λεωφόρου και να καταλήξουμε στο La Isla.
Η απόσταση είναι αρκετή, περίπου 4,5 km, αλλά μόνον έτσι μπορείς να δεις τα τεράστια, χλιδάτα ξενοδοχεία με τις εντυπωσιακές εισόδους από τη μια πλευρά και τη λιμνοθάλασσα με την πλούσια μαγκρόβια τροπική βλάστηση από την άλλη.
Κατά μήκος της διαδρομής συναντάς επίσης μαγαζιά με σουβενίρ, εστιατόρια, κότερα που βολτάρουν στη λιμνοθάλασσα και... προειδοποιητικές πινακίδες για κροκόδειλους στις όχθες της λίμνης!!!!
Φτάνοντας στο La Isla νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο κέντρο κάποιας Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας και όχι στο Μεξικό.
Πολυτελή καταστήματα όλων των διάσημων οίκων φρουρούμενα από ένοπλους αστυνομικούς, κιόσκια με δωράκια, ανταλλακτήρια συναλλάγματος, εστιατόρια δίπλα στη λίμνη με βάρκες και γιώτ αραγμένα απ' έξω, κανάλια με νερό,γεφυράκια, μέχρι και φάρο!!
Καθίσαμε για καφέ και γλυκό στα starbucks, πήραμε δυνάμεις και ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο ξενοδοχείο- με λεωφορείο αυτή τη φορά-έχοντας γεμίσει τη μέρα μας με πανέμορφες εικόνες.
Το mini-market που βρισκόταν στο ισόγειο του ξενοδοχείου ήταν μια πολύ καλή και οικονομική λύση για να ψωνίσεις και να τσιμπήσεις κάτι πρόχειρο στο δωμάτιο το βράδυ ή να ετοιμάσεις ένα πλούσιο πρωινό και να ξεκινήσεις τη μέρα σου.
Χρέωνες τα ψώνια σου στο δωμάτιο και αφαιρούσαν το ποσό από μια προκαταβολή που είχες αφήσει κατά το check-in. Το ίδιο γινόταν και με τα εστιατόρια και τα μπαράκια τους οπότε δεν ήταν απαραίτητο να έχεις χρήματα διαρκώς μαζί σου.
Ο ύπνος ήρθε γλυκά και μας αγκάλιασε εκείνο το βράδυ για να μας δώσει ενέργεια για την αυριανή μέρα.
Τρίτη μέρα 25/4
Η παραλία των 23 km τράβηξε το ενδιαφέρον μας τη σημερινή μέρα. Θέλαμε να γνωρίσουμε όσα περισσότερα σημεία της μπορούσαμε και σ' αυτό βοήθησε η πολιτική του ξενοδοχείου μας, την οποία μάθαμε εκείνο το πρωινό από τον υπεύθυνο manager.
Στον όμιλο Royal Cancun λοιπόν, ανήκουν 5 διαφορετικά θέρετρα κατά μήκος της παραλιακής ζώνης και οι πελάτες όλων των ξενοδοχείων μπορούν να μετακινούνται δωρεάν με τα mini-bus της εταιρίας, απολαμβάνοντας τις παροχές (πισίνες, φαγητό, ξαπλώστρες, μέχρι και πετσέτες για τη θάλασσα) όλων των καταλυμάτων.
Πρώτος σταθμός μας ήταν το συγκρότημα "The Royal Sands" ανάμεσα στις Playa Marlin και Playa Ballenas. Σαν κτίριο δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η πισίνα του που ξεκινούσε από την ρεσεψιόν και κατέληγε κάτω στην παραλία ήταν πολύ εντυπωσιακή.
Εμάς όμως μας ενδιέφερε η παραλία που απλωνόταν μπροστά από το συγκρότημα και όχι οι πισίνες και τα aqua sports που λάμβαναν χώρα εκείνη την ώρα, συνοδεία εκκωφαντικής μουσικής.
Κατάλευκη άμμος και τυρκουάζ νερά σε καλούσαν να αφεθείς στην αγκαλιά τους.
Κολυμπήσαμε, ξαπλώσαμε, βγάλαμε φωτογραφίες, ξανακολυμπήσαμε και κάποια στιγμή φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας το "The Royal Caribbean" στην Playa Delfines.
Άλλο ένα τεράστιο συγκρότημα με πισίνες, φοίνικες, μπαρ και Αμερικανούς τουρίστες να λιάζονται στις ξαπλώστρες και να πίνουν το ποτό τους μέσα στο νερό.
Η παραλία και εδώ καταπληκτική, σε καλωσόριζε και σε καλούσε να σε μαγέψει με τα θέλγητρά της.
Όλα πεντακάθαρα και περιποιημένα, χορτάσαμε μπάνιο και καυτό τροπικό ήλιο, χαζέψαμε τα jet-ski να παίζουν με τα κύματα και τα πολύχρωμα αλεξίπτωτα να διακόπτουν τη μονοτονία του γαλάζιου, γεμίζοντας χρώματα τον ουρανό.
Αργά το μεσημέρι ξεκινήσαμε για την επιστροφή προς τη βάση μας, παίρνοντας όμως το λεωφορείο της γραμμής γιατί θέλαμε να κάνουμε μια στάση στην Playa Tortugas, να δούμε και αυτήν την παραλία.
Από εδώ ξεκινούν τα πλοία για το Isla Mujeres αλλά τα εισιτήρια έχουν διπλάσια τιμή απ' ότι από το κεντρικό λιμάνι, το Puerto Juares.
Κάναμε βόλτα στην παραλία, ανάμεσα από τον κόσμο και τα αραδιασμένα στη σειρά μπαράκια, ανακατευτήκαμε με τους ντόπιους που είχαν ανοίξει τα ταπεράκια τους και γευμάτιζαν κάτω από τις σκιές που δημιουργούσαν οι ομπρέλες και οι φοίνικες, αλλά δεν κολυμπήσαμε και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για φαγητό και ξεκούραση.
Το απόγευμα θα πηγαίναμε στο Cancun centro και στο Mercado 28 για αγορά δώρων και σουβενίρ.
Κατά τις 7 το λεωφορείο μας άφησε στην κεντρική αγορά της πόλης. Εδώ το σκηνικό αλλάζει εντελώς αφού το μέρος είναι γραφικό, φολκλορικό, με απλά μαγαζάκια, χωρίς πολλούς τουρίστες και κόσμο να περπατάει στους δρόμους.
Το σούρουπο έπεφτε σιγά-σιγά και οι μαγαζάτορες άρχισαν να μαζεύουν τα πράγματά τους για να κλείσουν.Μπήκαμε σε μερικά μαγαζάκια, τσεκάραμε τιμές, κάναμε τα παζάρια μας και στο τέλος ψωνίσαμε καπέλα και σομπρέρος για μας και αναμνηστικά δωράκια για φίλους και συγγενείς.
Τέταρτη μέρα 26/4
Το ραντεβού με το γραφείο για την εκδρομή στην Chichen Itza ήταν στην είσοδο του ξενοδοχείου στις 7.30 το πρωί. Συνεπέστατοι στην ώρα τους, μας παρέλαβαν με το πούλμαν και αφού μας μετέφεραν σε κάποιο κεντρικό σταθμό κάπου στην άκρη της πόλης, μας μοίρασαν ανάλογα με την εκδρομή που είχε επιλέξει ο καθένας.
Η διαδρομή μέχρι το Valladolid ήταν μονότονη, μια ευθεία μέσα στην πυκνή ζούγκλα.
Ο ξεναγός μας εξήγησε πολλά πράγματα για τον αρχαιολογικό χώρο, τα cenote, τους Μάγιας αλλά και για τη ζωή στο σύγχρονο Μεξικό.
Το πούλμαν πέρασε μπροστά από την κεντρική πλατεία του χωριού, τον καθεδρικό ναό, αλλά και από διάφορα στενάκια με χρωματιστά φτωχικά σπιτάκια, μικρά μαγαζάκια με είδη λαϊκής τέχνης και παραδοσιακά στέκια με Μεξικανούς να κάθονται στη σκιά πίνοντας τον καφέ τους.
Λίγο αργότερα κάναμε την πρώτη μας στάση σ' ένα "τεχνητό" Μεξικάνικο χωριό, για να πάρουμε την ευλογία ενός σαμάνου και να δούμε από κοντά τις παλάπες που χρησιμεύουν ακόμη και σήμερα για κατοικίες φτωχών ανθρώπων.
Η διακόσμηση στο εσωτερικό λιτή και απέριττη
Κάποια πήλινα χρηστικά σκεύη, ξύλινοι σταυροί, μια αιώρα και το υπνοδωμάτιο κρυμμένο πίσω από ριγέ, πολύχρωμα χαλιά.
Έξω στην αυλή, ένας τεχνίτης σκάλιζε ένα κομμάτι ξύλο, προσπαθώντας να του δώσει ζωή και να το μεταμορφώσει με την τέχνη του σε πρόσωπο αρχαίου πολεμιστή.
Η όλη φάση ήταν άκρως τουριστική αλλά ok κάπως πρέπει να εξοικονομήσουν λίγα χρήματα για να ζήσουν οι άνθρωποι αυτοί, πουλώντας την πραμάτεια τους στους τουρίστες, οι οποίοι σχημάτιζαν ουρές στα ταμεία με τα καλαθάκια τους γεμάτα καλούδια.
Φυσικά ψωνίσαμε και εμείς διάφορα πραγματάκια, όπως ξύλινες πυραμίδες, μάσκες και κρεμαστά για το λαιμό ζώδια σύμφωνα με το ημερολόγιο των Μάγιας.
Αφήσαμε το χωριό και συνεχίσαμε για τον επόμενο σταθμό μας το Ik-Kil cenote, έναν υδάτινο παράδεισο επί της γης.
Εδώ η φύση έβαλε όλη της την μαεστρία και δημιούργησε στα μεγάλα της κέφια ένα φαινόμενο μοναδικής ομορφιάς.
Τα cenote είναι τυρκουάζ ή γαλαζοπράσινες λιμνούλες στη μέση της ζούγκλας, φυσικά πηγάδια, που δημιουργήθηκαν στα βάθη του χρόνου από την βροχή που έπεφτε στο πορώδες ασβεστολιθικό έδαφος.
Ονομάζεται και "Sacred Blue Cenote" ενώ η δημιουργία του συνοδεύεται εδώ και αιώνες από έναν παράξενο θρύλο: Στα βάθη των καταγάλανων νερών υπάρχει ο "ιερός παράδεισος".
Τροπική βλάστηση, πανύψηλα δέντρα, καταρράκτες, δροσερά νερά συνθέτουν τη φυσική αυτή πισίνα η οποία αποτελεί ένα από τα ομορφότερα τοπία της χερσονήσου του Yucatan.
Η απόκοσμη φυσική ομορφιά αλλά και το απόλυτο σκοτάδι που επικρατεί στα νερά του, καθώς τίποτα δεν είναι ορατό, έχουν δημιουργήσει διάφορους θρύλους και ιστορίες γύρω από το όνομά του.
Υπάρχουν χιλιάδες cenote σε όλη τη χερσόνησο και γύρω από αυτά συναντάς ερείπια αρχαίων χωριών Μάγιας αφού τα χρησιμοποιούσαν για την ύδρευση των σπιτιών τους. Ο όρος cenote προέρχεται από τη λέξη "τζονότ" που σημαίνει "σπηλιά με νερό".
Η επιθυμία να κολυμπήσουμε στα δροσερά νερά ήταν τεράστια. Γρήγορα στα αποδυτήρια και στα ντους και έτοιμοι για τη μεγάλη βουτιά!!!!!
Κατεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά και χωρίς κανένα δισταγμό ΜΠΛΟΥΜ και μέσα..............
Αφού δροσιστήκαμε και αναζωογονηθήκαμε, μαζευτήκαμε στη μεγάλη σάλα του εστιατορίου για φαγητό. Ο μπουφές είχε μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων, γλυκών και φρούτων.
Τα τιμήσαμε όλα δεόντως.
Η κορύφωση όμως της εκδρομής πλησιάζει τώρα!!!!
Η ουρά στον αρχαιολογικό χώρο είναι αρκετά μεγάλη αλλά μπαίνουμε χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση ακολουθώντας τον ξεναγό μας.
Είναι μεσημέρι, η ζέστη αφόρητη αλλά η σκέψη και μόνο για το πού βρισκόμαστε και το τί πρόκειται να αντικρίσουμε σε πολύ λίγο μπροστά μας, τα απαλύνει όλα.
Η μεγάλη Πυραμίδα του Kukulcan στέκεται αγέρωχη στο πέρασμα του χρόνου, κάτω από τον καυτό Μεξικάνικο ήλιο, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης και θαυμασμού στους χιλιάδες επισκέπτες που δέχεται καθημερινά.
Η Chichen-Itza πήρε το όνομά της από τις δύο μεγάλες υπόγειες σενότες. "Chichen" σημαίνει "τα στόμια των λιμνών" και "Itza" είναι η φυλή που την κατοίκησε. Η πόλη οικοδομήθηκε σε μια επίπεδη κοιλάδα τρεις φορές: το 432 μ.Χ, το 964 μ.Χ, και το 1194 μ.Χ.
Το πιο επιβλητικό οικοδόμημα είναι βεβαίως η Πυραμίδα Καστίγιο, αφιερωμένη στο θεό του ανέμου, η οποία χτίστηκε πάνω σε παλαιότερο ναό και έχει τέσσερις σκάλες με 365 σκαλιά, που αντιστοιχούν στις ημέρες του ηλιακού έτους.
Το γήπεδο της Πελότας είναι επίσης πολύ σημαντικό οικοδόμημα και εδώ παιζόταν το τελετουργικό παιχνίδι της πελότας με την μπάλα από καουτσούκ. Δύο αντίπαλες ομάδες αγωνίζονταν να περάσουν τη βαριά μπάλα μέσα από ένα πέτρινο δαχτυλίδι ψηλά στο μέσον του γηπέδου, με χτυπήματα μόνο των γοφών και των γονάτων. Η χαμένη ομάδα γινόταν θυσία στους θεούς, γεγονός που το μαρτυρούν οι ανάγλυφες τοιχογραφίες με τα ανθρώπινα κρανία στους τοίχους των ναών.
Ο ναός των Πολεμιστών, με τις χίλιες κολώνες, εκεί που οι ιερείς πρόσφεραν θυσία τις καρδιές των ζωντανών θυμάτων τους, το αστρονομικό παρατηρητήριο και το Καρακόλ είναι επίσης πολύ σημαντικά μνημεία που βλέπει ο επισκέπτης κατά την περιήγησή του στην αρχαία πόλη των Μάγιας.
Κάθε χρόνο, την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται στα σκαλιά της Πυραμίδας, για να γιορτάσουν με μυστικιστικές τελετές το ζωντάνεμα του θεού Kukulcan.
Μετά την δίωρη ξενάγηση είχαμε επιπλέον χρόνο να ξαναδούμε και μόνοι μας τον χώρο, να βγάλουμε άπειρες φωτογραφίες, να ψωνίσουμε σουβενίρ από τους εκατοντάδες πάγκους των ντόπιων πωλητών, να πιούμε παγωμένα αναψυκτικά και να πάρουμε μια ανάσα πολύτιμης δροσιάς κάτω από τα δέντρα.
Κατά τις 5 το απόγευμα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας μετά το ηλιοβασίλεμα, κουρασμένοι μεν αλλά πανευτυχείς για όλα όσα είδαμε και ζήσαμε στη χώρα των Μάγιας.
Πέμπτη μέρα 27/4
Φυσούσε λίγο περισσότερο εκείνο το πρωινό και το ερώτημα που τέθηκε εύλογο: "Λέτε να έχουμε θέμα με τον καιρό?"
Ήταν βλέπετε η μέρα του Isla Mujeres και το snorkeling στο υποβρύχιο μουσείο.
Φτάνοντας στο Puerto Juares, είδαμε την θάλασσα ταραγμένη με αρκετό κυματάκι.
Καθίσαμε έξω, στο πάνω κατάστρωμα για να έχουμε θέα και το ταξίδι ξεκίνησε συνοδεία μουσικής.
Ένας Μεξικάνος έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε μπαλάντες, ενώ κοπέλες περνούσαν ανάμεσά μας, πουλώντας ποτά και σάντουϊτς.
Πλησιάζοντας στο νησί η θάλασσα αγρίεψε περισσότερο.
Αποβιβαστήκαμε και ψάξαμε στα δρομάκια να βρούμε το γραφείο για το snorkeling trip.
Η Mariel μας καλοδέχτηκε και το tour ξεκίνησε από το λιμάνι μαζί με 5-6 άτομα ακόμα.
Μπήκαμε στο βαρκάκι και βάλαμε πλώρη για το πρώτο spot, τον Φάρο.
Η απόσταση ήταν μικρή και πλησιάζοντας είδαμε αρκετό κόσμο να έχει ήδη βουτήξει, εξερευνώντας τον ύφαλο.
Φορώντας τα σωσίβια μας, πηδήξαμε και εμείς από τη βάρκα, ακολουθώντας τον οδηγό μας.
Το ρεύμα ήταν δυνατό και χρειαζόταν αρκετή προσπάθεια για να κρατηθείς σε απόσταση ασφαλείας από τον ύφαλο και τα κοράλλια.
Κοπάδια από πολύχρωμα και ριγέ κιτρινόμαυρα ψάρια μπερδεύονταν ανάμεσα μας. Μπαρακούντα και ένα σωρό άλλα είδη, έκοβαν νωχελικά βόλτες, χωρίς να μας φοβούνται.
Εδώ βρίσκεται και το υποβρύχιο άγαλμα της Παναγίας(Virgen del Farito). Ντόπιοι ψαράδες το τοποθέτησαν εκεί για προστασία και καλή ψαριά.
Αφήνοντας τον φάρο μετά από ώρα και πλέοντας κατά μήκος του νησιού συναντήσαμε το πάρκο με τα δελφίνια. Κόψαμε ταχύτητα και μείναμε να τα χαζεύουμε για λίγη ώρα να κάνουν τα κόλπα τους και να κολυμπούν, κουβαλώντας στην ράχη τους κατενθουσιασμένους τουρίστες.
Στη συνέχεια ξανοιχτήκαμε για την επόμενη στάση μας, το Under Water Museum of Art, δημιουργία ενός Άγγλου καλλιτέχνη. Το πρωτοποριακό αυτό μουσείο περιλαμβάνει 400 περίπου γλυπτά σε φυσικό μέγεθος, κατασκευασμένα με ιδιαίτερη ευαισθησία από τον καλλιτέχνη,τον πρώτο άνθρωπο που σκέφτηκε να βάλει την τέχνη στο βυθό της θάλασσας. Τα αγάλματα παριστάνουν ανθρώπους σε καθημερινές εργασίες και είναι τοποθετημένα πάνω σε μεγάλες τσιμεντένιες πλάκες.
Εντυπωσιακό είναι και το βυθισμένο αυτοκίνητο.
Το μουσείο εκτός από τουριστικό αξιοθέατο αποτελεί και λύση για το περιβάλλον, καθώς δημιουργεί νέους υφάλους και επιτρέπει την ανάπτυξη κοραλλιών τα οποία στη συνέχεια αποτελούν κατοικίες χιλιάδων ψαριών και θαλάσσιας ζωής.
Η θάλασσα πλέον είχε αγριέψει για τα καλά και μεγάλα κύματα χτύπαγαν την πλώρη της μικρής μας βάρκας. Ο καπετάνιος έκοψε ταχύτητα και προσπαθούσε να καβαλάει τα κύματα πιο μαλακά.
Στο βάθος είδαμε βάρκες και κότερα, αραγμένα σε κύκλο και καταλάβαμε ότι πλησιάζουμε.
Ο οδηγός μας παρακάλεσε πολλές φορές, να μην βγάλουμε για κανένα λόγο τα σωσίβια και να παραμένουμε συγκεντρωμένοι ο ένας κοντά στον άλλο καθώς οι καιρικές συνθήκες ήταν εξαιρετικά δύσκολες.
Βουτήξαμε με δυσκολία από τη βάρκα γιατί τα κύματα την κουνούσαν πάνω-κάτω δυνατά.
Μαζί με το δικό μας γκρούπ βουτούσε και μια ομάδα δυτών από το διπλανό σκάφος.
Όλοι μαζί λοιπόν, στη μέση του πουθενά, στην άγρια Καραϊβική θάλασσα, ψάχνουμε τα βυθισμένα αγάλματα και το αυτοκίνητο.
Το βάθος στο οποίο βρίσκεται το μουσείο είναι περίπου τα 10-12 μέτρα. Η ορατότητα από την επιφάνεια της θάλασσας είναι περιορισμένη κάτω από αυτές τις συνθήκες και τα αγάλματα γεμάτα κοράλλια πλέον διακρίνονται σαν ένας σκούρος μεγάλος όγκος. Τυχεροί είναι οι δύτες που βουτάνε από κάτω μας και κολυμπούν ανάμεσα τους, έχοντας σαφώς καλύτερη ορατότητα και επαφή με τα εκθέματα. Εκείνο που ξεχωρίζει πολύ καλά και εντυπωσιάζει είναι ο βυθισμένος σκαραβαίος.
Ούτε που θυμάμαι πώς ανεβήκαμε ξανά στη βάρκα. Θυμάμαι μόνο πως κάποια κοπέλα ζαλίστηκε πολύ και ένοιωθε άρρωστη. Όλοι ήμασταν λίγο πολύ ζαλισμένοι από τις βουτιές στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στην Playa Tiburon το γεύμα μας ετοιμαζόταν και όλοι θέλαμε μια στάση για ξεκούραση.
Η παραλία ήταν όμορφη, ήσυχη με φοίνικες πάνω στο κύμα, λευκή άμμο και αιώρες για μεξικάνικες σιέστες.
Το φαγητό -ψάρι ή κοτόπουλο, ρύζι, ζυμαρικά και σαλάτα- μας έδωσε δυνάμεις. Τα δροσερά ποτά μας ξεδίψασαν, δίνοντάς μας κουράγιο για τη συνέχεια της ημέρας μας στο υπέροχο Νησί των Γυναικών.
Το Isla Mujeres λέγεται ότι πήρε το όνομα του από τους Ισπανούς, που άφηναν τις αγαπημένες τους στο νησί για να τις προστατέψουν. Οι αρχαιολόγοι μιλούν για τα αμέτρητα πήλινα αγαλματίδια που βρέθηκαν, αφιερωμένα στη θεά Ιξέλ και πιστεύουν ότι το νησί αποτελούσε στάση στη διαδρομή των Μάγιας για το Cozumel.
Η ευκαιρία που μας δόθηκε να θαυμάσουμε μέσα από τη βάρκα, το μήκους 8 χιλιομέτρων, παραδεισένιο νησί θα μας μείνει για πάντα αξέχαστη, ενώ το έντονο αρχιτεκτονικό στοιχείο της Καραϊβικής αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο σε τούτο τον επίγειο παράδεισο.
Ο βαρκάρης μας άφησε πάλι στο λιμάνι μετά το φαγητό και η εξερεύνηση του νησιού συνεχίστηκε δια ξηράς αυτή τη φορά νοικιάζοντας ένα golf-cart!!!
Όλο το νησί είναι γεμάτο με τουρίστες και αυτοκινητάκια που βολτάρουν ακούραστα σε όλα τα δρομάκια, τα στενάκια και τις παραλίες.
Χαθήκαμε μέσα στα γραφικά σοκάκια της πόλης, παρατηρώντας τα φτωχικά σπιτάκια τους, τα μαγαζάκια τους, τις γειτονιές τους.....
Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο και διασχίσαμε όλο το νησί ανακαλύπτοντας όμορφες γωνιές, Μεξικάνικες χασιέντες, μικρές ξύλινες προβλήτες μέσα στη θάλασσα, τροπική βλάστηση και ξενοδοχεία χαμένα μέσα στη ζούγκλα.
Ξαναβρεθήκαμε στο πάρκο με τα δελφίνια, βγάλαμε φωτογραφίες και κατά τις 5 το απόγευμα, επιστρέψαμε στο κέντρο για να παραδώσουμε το αυτοκινητάκι μας.
Πριν καταλήξουμε στην Playa Norte για το υπόλοιπο της μέρας, αγοράσαμε δροσερές καρύδες από τον δρόμο που βρίσκονται τα εστιατόρια, τα καφέ και τα μπαράκια.
Λίγα μέτρα πιο κάτω, μας περίμενε το όνειρο του κάθε ταξιδευτή..........
Η παραλία!!!!!!!!!!
Προσπεράσαμε τις ομπρελοξαπλώστρες και κατευθυνθήκαμε περίπου στη μέση της παραλίας με τους πολλούς και πυκνούς φοίνικες και το μπαράκι με τα καθίσματα-κούνιες και τις αιώρες.
Αράξαμε κάτω από τα δέντρα, πάνω στη λευκή σαν πούδρα παραλία και σιωπήσαμε.......
Το ρητό "η σιωπή είναι χρυσός" ταιριάζει απόλυτα σε αυτή την περίσταση.
Τί να πεις με λόγια????
Η μόνη σκέψη που περνούσε από το μυαλό μας εκείνη την ώρα, ήταν να μπορούσαμε να μείνουμε για "πάντα" εκεί. Ξυπόλυτοι και μόνο με το μαγιώ, κοιτώντας τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα της Καραϊβικής, βάζοντας φωτιά στον ουρανό.......
Τέλος... δεν περιγράφω άλλο.
Έκτη μέρα 28/4
Πριν αποχαιρετήσουμε το Cancun είχαμε στο πρόγραμμα μια τελευταία attraction.
THE SCENIC TOWER
Κάναμε chech-out και αφήσαμε τα πράγματα στον ειδικό χώρο φύλαξης αποσκευών.
Περπατώντας 5 λεπτά από το ξενοδοχείο φτάσαμε στον πύργο και χωρίς καθόλου αναμονή μπήκαμε στη γυάλινη σφαίρα, η οποία άρχισε να περιστρέφεται και να ανεβαίνει αργά-αργά περίπου στα 80 m.
Η θέα όλης της παραλιακής ζώνης με τα τεράστια ξενοδοχεία, της λιμνοθάλασσας με τους υδάτινους διαδρόμους ανάμεσα στην μαγκρόβια τροπική ζούγκλα, αλλά και ολόκληρου του Cancun, σου έκοβε πραγματικά την ανάσα.
Ακριβώς κάτω από τα πόδια μας, ο κόλπος με τα οινοπνευματί νερά και τα ξύλινα πειρατικά καράβια, αραγμένα να ξεκουράζονται, πριν τη βραδινή τους εξόρμηση για νέες περιπέτειες στα νερά της Καραϊβικής. Μοναδικές, αξέχαστες εικόνες.
Το ταξί μας μετέφερε μετά από περίπου 1 ώρα, στη δεύτερη πόλη που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες τέσσερις μέρες, την Playa del Carmen.
Το δωμάτιο δεν ήταν ακόμα έτοιμο, οπότε αφήσαμε τις βαλίτσες και ξεχυθήκαμε στην κάψα του μεσημεριού να πάρουμε μια πρώτη γεύση του νέου μας προορισμού.
Εδώ το σκηνικό είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες.
Μια πόλη ζωντανή 24 ώρες το 24ωρο, με έναν πεζόδρομο-την 5η λεωφόρο- γεμάτο μαγαζιά κάθε είδους. Για φαγητό, για ποτό, για ψώνια, για καφέ.......για τα πάντα.
Κιόσκια με φωνακλάδες Μεξικάνους προσπαθούσαν να σε πείσουν ότι μόνο αυτοί είχαν την καλύτερη εκδρομή για τα κοντινά αξιοθέατα ενώ εμπορικά κέντρα με οργιώδη βλάστηση να κρέμεται από τα μπαλκόνια, με λιμνούλες γεμάτες χρυσόψαρα, σου πρόσφεραν μια ανάσα δροσιάς από την ανυπόφορη ζέστη του μεσημεριού.
Καταλήξαμε σ' ένα Ιταλικό εστιατόριο σκασμένοι από τη ζέστη και τη δίψα, για πίτσες και μακαρονάδες.
Το απόγευμα, αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μας, κατηφορίσαμε για την μεγάλη παραλία.
Αμέσως βρήκαμε το Mamita' s club και προχωρήσαμε ακόμα πιο πέρα, που ο κόσμος ήταν λιγότερος και η βλάστηση περισσότερη. Απολαύσαμε τη χαλάρωση δίπλα στο κύμα, ανακαλύψαμε ένα καταπληκτικό συγκρότημα-ξενοδοχείο από παλάπες-σπιτάκια, με μεγάλες τζαμαρίες και κουκλίστικα μπαλκονάκια με αιώρες, χαμένο μέσα στο δάσος και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι αν ξαναβρεθούμε πάλι στην Playa εδώ θα μείνουμε.
Αφού νύχτωσε για τα καλά, ξαναβρεθήκαμε στην 5η λεωφόρο.
Εδώ το "πάρτυ" είχε ήδη ξεκινήσει!!!
Κόσμος, κόσμος, κόσμος παντού.......
Δεν ξέρω πόσες φορές περπατήσαμε αυτόν τον δρόμο και τα κάθετα στενά, εκείνο που ξέρω είναι ότι κάθε φορά ήταν σαν την πρώτη φορά.
Κάτι καινούργιο πάντα είχες να δεις που δεν το είχες προσέξει πριν.
Κέφι, ζωντάνια, μουσικές, mariachi με κιθάρες και μαγαζάτορες να μας φωνάζουν: "Italia, Italia".....
(ΟΛΟΙ νόμιζαν πως είμαστε Ιταλοί). Όταν όμως άκουγαν Ελλάδα, έμεναν με το στόμα ανοιχτό.
Grecia!!! αναφωνούσαν. Έρχεστε από τόσο μακρυά???
Την προσοχή μας τράβηξε ένα μπαράκι με ζωντανή μουσική. Μια μπάντα έπαιζε κλασικά ροκ κομμάτια και φυσικά καθίσαμε για ποτάκι.
Το κέφι στα ύψη!!!
Αργά το βράδυ κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο μας ενθουσιασμένοι γιατί αύριο μας περίμενε μια καινούργια περιπετειώδης μέρα.
H αναζήτηση των εισιτηρίων Αθήνα-Cancun ξεκίνησε από τον Σεπτέμβρη με τιμές που ξεκινούσαν από 2800 ευρώ για 3 άτομα. Η ιδέα του γιου μου να κάνει έρευνα αγοράς και από άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις ήταν καταπληκτική, γιατί οι τιμές που βρήκε ήταν πολύ χαμηλότερες για τις ίδιες ημερομηνίες.
Έτσι λοιπόν τον Οκτώβρη κλείστηκαν όλες οι πτήσεις:Αθήνα-Ρώμη με Alitalia και Ρώμη-Cancun μέσω Φιλαδέλφειας με American Airlines.
Οι πέντε πρώτες διανυκτερεύσεις έγιναν στο Cancun το οποίο αποτέλεσε τη βάση μας για τις εξορμήσεις σε Chichen Itza, Ik-Kil cenote και Isla Mujeres. Οι επόμενες τέσσερις έγιναν στην Playa del Carmen για να επισκεφτούμε το Isla Cozumel, την Tulum και το Xcaret.
Οι κρατήσεις στο " The Villas at the Royal Cancun" και στο "Bric Hotel" στην Playa, έγιναν μέσω Booking.
Πρώτη μέρα 23/4/2016
Έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη μέρα της αναχώρησης και βρισκόμαστε πριν το ξημέρωμα στο Ελευθέριος Βενιζέλος για την πτήση μας στη Ρώμη γεμάτοι ενθουσιασμό. Χωρίς καθυστερήσεις και μετά από μια ήρεμη πτήση, φτάνουμε στις 7.30 τοπική ώρα στο Fiumicino.
Επόμενη αναχώρηση στις 11.20 για Φιλαδέλφεια, οπότε αρχίζουμε τις βόλτες στα μαγαζιά και τα καφέ του αεροδρομίου, καθόμαστε για φαγητό, και ξανά βόλτες, για να καλυφθεί ο χρόνος αναμονής......
Boarding completed ακούγεται στην καμπίνα του αεροπλάνου και ΝΑΙΙΙΙΙ... καθόμαστε αναπαυτικά στις θέσεις μας, έτοιμοι για την 10 ωρη πτήση μας, με κουβερτούλες και μαξιλαράκια για άνεση και ζεστασιά, καθώς το air condition δούλευε στο full.
Η αεροπορική εταιρία μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις από περιποίηση και εξυπηρέτηση.
Φαγητά, γλυκά, παγωτά, νερά, αναψυκτικά, όλα σε αφθονία, καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Με ταινίες στις οθόνες μας, μουσική και κουβεντούλα, πέρασε η ώρα, χωρίς να μας φανεί τελικά τόσο κουραστική η πτήση, όσο το περιμέναμε.
Άφιξη Φιλαδέλφεια και εξονυχιστικός έλεγχος για την επόμενη αναχώρησή μας στις 18.35 τοπική ώρα για Cancun. Είμαστε μόνο λίγες ώρες μακρυά από το όνειρο.
Το αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας απλό, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο.Περάσαμε πάλι το χρόνο μας κάνοντας βόλτες, μέχρι την ώρα που άνοιξε η πύλη μας και μαζευτήκαμε για την επιβίβαση.
Το αεροπλάνο γεμάτο Αμερικανούς με πιτσιρίκια, που πήγαιναν στο αγαπημένο τους θέρετρο για λίγη ξεκούραση, αλλά και κάποιους Κινέζους με παιδιά επίσης, που έκαναν απίστευτη φασαρία και δεν έβρισκαν ησυχία με τίποτα!!!
Θέλεις η κούραση μετά από τόσες ώρες, θέλεις κάποια κενά αέρος που μας χοροπήδησαν για λίγη ώρα, είπαμε αμάν να φτάσουμε επιτέλους!!!
Ένα απίστευτο ηλιοβασίλεμα, μ' έναν κατακόκκινο ήλιο να χάνεται στα νερά του Ατλαντικού και τα φώτα της πόλης που άρχισαν να αχνοφαίνονται δειλά-δειλά μετά από λίγο, μας έδωσαν κουράγιο ότι φτάνουμε στον προορισμό μας.
Πράγματι στις 22.30 τοπική ώρα, οι ρόδες του αεροπλάνου πάτησαν με σιγουριά στον διάδρομο του αεροδρομίου.
Είμαστε πλέον στο Μεξικό!!!!!
Περάσαμε τον έλεγχο, πήραμε την Visa μας για την παραμονή μας στη χώρα και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο.
Εκεί, εκτός από τον οδηγό της εταιρίας μεταφοράς, μας περίμενε και μια απίστευτη ζέστη και υγρασία.
Αρχίσαμε να βγάζουμε ζακέτες και φουτεράκια και μείναμε με τα κοντομάνικα. Έτσι απλά βρεθήκαμε από τον χειμώνα στο καλοκαίρι.
Το κλίμα του Cancun είναι σχεδόν τροπικό, με κύριο χαρακτηριστικό τις γρήγορες μεταβολές. Μπορεί όλη τη μέρα να έχει ήλιο, ξαφνικά να βρέξει για λίγο και μετά να βγάλει πάλι ήλιο. Γενικά πάντως ο καιρός θυμίζει όλο το χρόνο καλοκαίρι.
Η εταιρεία μεταφοράς μας ήταν η US transfers, την οποία είχαμε κλείσει από το Internet με 35 $ και για τα 3 άτομα. Τα χρήματα τα δώσαμε στον οδηγό όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, το οποίο βρισκόταν στην παραλιακή ζώνη.
Κάναμε check-in και ανεβήκαμε στο δωμάτιο - ποιο δωμάτιο δηλαδή - στο 136 τ.μ διαμέρισμά μας θα έλεγα καλύτερα.
Τεράστιο σαλόνι με καναπέ και πολυθρόνες, τραπεζαρία, κουζίνα πλήρως εξοπλισμένη(μέχρι και σαπούνι για το πλυντήριο των πιάτων είχε), ένα υπνοδωμάτιο με 2 μεγάλα κρεβάτια, δικό του μπάνιο, ντουλάπες για τα ρούχα, μπαλκόνι με θέα στην πισίνα και όλα αυτά ο 1ος όροφος.
Ανεβαίνοντας στον 2ο όροφο, υπήρχε ένα τεράστιο δωμάτιο με υπέρδιπλο κρεβάτι, άλλο μεγάλο μπάνιο, δικό του μπαλκόνι με θέα στην πισίνα, κι άλλη ντουλάπα για ρούχα, σίδερο, σιδερώστρα, πετσέτες, σαμπουάν, κρέμες σώματος μέχρι και ρόμπες για να φοράς μέσα στα δωμάτια.
Μας άρεσε πάρα πολύ ο χώρος και γενικότερα όλη η συμπεριφορά των ανθρώπων του ξενοδοχείου.
Πάντα ευγενικοί, γλυκομίλητοι και με χαμόγελο, μας χαιρετούσαν και μας βοηθούσαν σε ό,τι χρειαζόμασταν. Το μόνο "μελανό σημείο" ήταν το γεγονός ότι την προηγούμενη μέρα της αναχώρησής μας, δεν περιποιήθηκαν τα δωμάτια και δεν άλλαξαν τις πετσέτες.
Η κούραση όμως και η αϋπνία δεν μας άφησαν άλλα περιθώρια εξερεύνησης και κατάκοποι πέσαμε στα κρεβάτια μας για ύπνο.
Δεύτερη μέρα 24/4
Ξυπνήσαμε πολύ πρωί, ζαλισμένοι ακόμα από το πολύωρο ταξίδι μας και χωρίς να βάλουμε μπουκιά στο στόμα μας, ξεχυθήκαμε γρήγορα έξω.
Το φως της μέρας που ξεκινούσε, φανέρωσε στα μάτια μας την ομορφιά του τοπίου αλλά και του ξενοδοχείου.
Φοίνικες παντού, πισίνες, πράσινοι κήποι, λουλούδια, πουλιά με κίτρινες μύτες, παλάπες-εστιατόρια και μπαρ με σκαμπώ μέσα στο νερό, ηρεμία και μια λευκή άμμος να απλώνεται παντού, ήταν οι πρώτες εικόνες που αντικρίσαμε.
Ο κόσμος λιγοστός εκείνη την ώρα, οι ξαπλώστρες άδειες, ο ήλιος μόλις είχε σηκωθεί ψηλά στον ουρανό και η ζέστη δεν είχε πιάσει ακόμα. Κάναμε βόλτα κατά μήκος της παραλίας, ρουφώντας με τα μάτια μας κάθε εικόνα που ξεδιπλωνόταν μπροστά μας, θέλοντας να σιγουρευτούμε ότι ναι ήμασταν εκεί.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για καφέ και πρωινό. Έπρεπε να πάρουμε δυνάμεις γιατί η περιπέτεια μόλις ξεκινούσε.
Το μεσημεράκι μας βρήκε κάνοντας μπάνιο στην ήρεμη και ζεστή θάλασσα μπροστά από το ξενοδοχείο, ξαπλώνοντας κάτω από φορτωμένους με καρύδες φοίνικες και αναζητώντας δροσιά από τον καυτό μεξικάνικο ήλιο, κάτω από ψάθινες ομπρέλες, πίνοντας κρύα ποτά.
Το εστιατόριο βρισκόταν πάνω στην άμμο και μας καλούσε για το πρώτο μας γεύμα. Φιλικά γκαρσόνια μας έλεγαν το όνομά τους και ήταν πάντα πρόθυμα να μας ικανοποιήσουν.
Το απόγευμα, πήραμε το λεωφορείο από τη στάση στη λεωφόρο Kukulkan (διπλός φαρδύς δρόμος, με νησίδα στη μέση, καταπράσινο γκαζόν και φοίνικες) με προορισμό την εξερεύνηση της παραλιακής ζώνης.
Στα τέλη του ΄70 ένας νέος προορισμός εμφανίστηκε στη χερσόνησο του Yucatan, το πολυτελές Cancun. Με απευθείας πτήσεις από μεγάλες Αμερικανικές πόλεις έγινε ο αγαπημένος προορισμός πλούσιων Αμερικανών που αναζητούσαν την πολυτέλεια δίπλα στην Καραϊβική θάλασσα.
Έτσι λοιπόν επιλέχθηκε μια λωρίδα γης 23 χιλιομέτρων, ανάμεσα στις λιμνοθάλασσες Νιτσούπτε και Μποχόρκες και στη θάλασσα της Καραϊβικής, για να δημιουργηθεί αυτός ο επίγειος παράδεισος.
Το άλλοτε ψαροχώρι των 100 ψαράδων μετατράπηκε σε ένα πολυτελές θέρετρο με πάνω από 100 μεγάλα ξενοδοχεία με τεράστιες πισίνες και αναπαυτικές ξαπλώστρες στις λευκές παραλίες με την ψιλή άμμο και τα κρυστάλλινα νερά. Cancun σημαίνει "η φωλιά του φιδιού" αλλά μόνο αυτό δεν είναι.
Η ροή των λεωφορείων είναι ασταμάτητη όλο το 24ωρο, το εισιτήριο πολύ οικονομικό και είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις τις μετακινήσεις σου ακόμη και αργά το βράδυ.Εμείς δεν νοιώσαμε καμία απειλή ή κίνδυνο καθ' όλη τη διαμονή μας στο Μεξικό. Οι πόλεις (Cancun και Playa del Carmen) είναι ασφαλείς και η παρουσία της αστυνομίας διακριτική.
Σε πολλά λεωφορεία συναντήσαμε ντόπιους που έπαιζαν κιθάρες και τραγουδούσαν(όχι για χρήματα) και σε άλλα ο οδηγός είχε τη μουσική στη διαπασών.
Κατεβήκαμε στο γνωστό Coco Bongo και τραβήξαμε για την παραλία μπροστά από το εμπορικό, περπατώντας σε στενά δρομάκια με ζωγραφισμένους τοίχους, με μαγαζάκια με σουβενίρ, εστιατόρια, μπαρ και καφέ.
Η παραλία δεν μπορώ να πω ότι μας ενθουσίασε σε εκείνο το σημείο.Είχε πάρα πολύ κόσμο, κυρίως ντόπιους που έκαναν μπάνιο, πίνοντας μπύρες από ψυγειάκια γεμάτα πάγο που κουβαλούσαν μαζί τους. Η ατμόσφαιρα ήταν όμορφη, μια γιορτή πάνω στο κύμα.
Στη συνέχεια κάναμε βόλτα στο Plaza Forum που στεγάζει εκτός από το Coco Bongo και το διάσημο Hard Rock Cafe. Μεταμφιεσμένοι Μεξικάνοι σε ήρωες ταινιών του Hollywood σε προέτρεπαν να φωτογραφηθείς μαζί τους. Κόσμος παντού να γεμίζει τα μπαράκια, τα fast-food, τις μπυραρίες, όλα σε ένα κλίμα χαλαρό, διασκεδαστικό, ανέμελο.......
Ο καλύτερος όμως τρόπος να γνωρίσεις ένα μέρος είναι φυσικά το περπάτημα. Γι' αυτό αποφασίσαμε να περπατήσουμε κατά μήκος της λεωφόρου και να καταλήξουμε στο La Isla.
Η απόσταση είναι αρκετή, περίπου 4,5 km, αλλά μόνον έτσι μπορείς να δεις τα τεράστια, χλιδάτα ξενοδοχεία με τις εντυπωσιακές εισόδους από τη μια πλευρά και τη λιμνοθάλασσα με την πλούσια μαγκρόβια τροπική βλάστηση από την άλλη.
Κατά μήκος της διαδρομής συναντάς επίσης μαγαζιά με σουβενίρ, εστιατόρια, κότερα που βολτάρουν στη λιμνοθάλασσα και... προειδοποιητικές πινακίδες για κροκόδειλους στις όχθες της λίμνης!!!!
Φτάνοντας στο La Isla νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο κέντρο κάποιας Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας και όχι στο Μεξικό.
Πολυτελή καταστήματα όλων των διάσημων οίκων φρουρούμενα από ένοπλους αστυνομικούς, κιόσκια με δωράκια, ανταλλακτήρια συναλλάγματος, εστιατόρια δίπλα στη λίμνη με βάρκες και γιώτ αραγμένα απ' έξω, κανάλια με νερό,γεφυράκια, μέχρι και φάρο!!
Καθίσαμε για καφέ και γλυκό στα starbucks, πήραμε δυνάμεις και ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο ξενοδοχείο- με λεωφορείο αυτή τη φορά-έχοντας γεμίσει τη μέρα μας με πανέμορφες εικόνες.
Το mini-market που βρισκόταν στο ισόγειο του ξενοδοχείου ήταν μια πολύ καλή και οικονομική λύση για να ψωνίσεις και να τσιμπήσεις κάτι πρόχειρο στο δωμάτιο το βράδυ ή να ετοιμάσεις ένα πλούσιο πρωινό και να ξεκινήσεις τη μέρα σου.
Χρέωνες τα ψώνια σου στο δωμάτιο και αφαιρούσαν το ποσό από μια προκαταβολή που είχες αφήσει κατά το check-in. Το ίδιο γινόταν και με τα εστιατόρια και τα μπαράκια τους οπότε δεν ήταν απαραίτητο να έχεις χρήματα διαρκώς μαζί σου.
Ο ύπνος ήρθε γλυκά και μας αγκάλιασε εκείνο το βράδυ για να μας δώσει ενέργεια για την αυριανή μέρα.
Τρίτη μέρα 25/4
Η παραλία των 23 km τράβηξε το ενδιαφέρον μας τη σημερινή μέρα. Θέλαμε να γνωρίσουμε όσα περισσότερα σημεία της μπορούσαμε και σ' αυτό βοήθησε η πολιτική του ξενοδοχείου μας, την οποία μάθαμε εκείνο το πρωινό από τον υπεύθυνο manager.
Στον όμιλο Royal Cancun λοιπόν, ανήκουν 5 διαφορετικά θέρετρα κατά μήκος της παραλιακής ζώνης και οι πελάτες όλων των ξενοδοχείων μπορούν να μετακινούνται δωρεάν με τα mini-bus της εταιρίας, απολαμβάνοντας τις παροχές (πισίνες, φαγητό, ξαπλώστρες, μέχρι και πετσέτες για τη θάλασσα) όλων των καταλυμάτων.
Πρώτος σταθμός μας ήταν το συγκρότημα "The Royal Sands" ανάμεσα στις Playa Marlin και Playa Ballenas. Σαν κτίριο δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η πισίνα του που ξεκινούσε από την ρεσεψιόν και κατέληγε κάτω στην παραλία ήταν πολύ εντυπωσιακή.
Εμάς όμως μας ενδιέφερε η παραλία που απλωνόταν μπροστά από το συγκρότημα και όχι οι πισίνες και τα aqua sports που λάμβαναν χώρα εκείνη την ώρα, συνοδεία εκκωφαντικής μουσικής.
Κατάλευκη άμμος και τυρκουάζ νερά σε καλούσαν να αφεθείς στην αγκαλιά τους.
Κολυμπήσαμε, ξαπλώσαμε, βγάλαμε φωτογραφίες, ξανακολυμπήσαμε και κάποια στιγμή φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας το "The Royal Caribbean" στην Playa Delfines.
Άλλο ένα τεράστιο συγκρότημα με πισίνες, φοίνικες, μπαρ και Αμερικανούς τουρίστες να λιάζονται στις ξαπλώστρες και να πίνουν το ποτό τους μέσα στο νερό.
Η παραλία και εδώ καταπληκτική, σε καλωσόριζε και σε καλούσε να σε μαγέψει με τα θέλγητρά της.
Όλα πεντακάθαρα και περιποιημένα, χορτάσαμε μπάνιο και καυτό τροπικό ήλιο, χαζέψαμε τα jet-ski να παίζουν με τα κύματα και τα πολύχρωμα αλεξίπτωτα να διακόπτουν τη μονοτονία του γαλάζιου, γεμίζοντας χρώματα τον ουρανό.
Αργά το μεσημέρι ξεκινήσαμε για την επιστροφή προς τη βάση μας, παίρνοντας όμως το λεωφορείο της γραμμής γιατί θέλαμε να κάνουμε μια στάση στην Playa Tortugas, να δούμε και αυτήν την παραλία.
Από εδώ ξεκινούν τα πλοία για το Isla Mujeres αλλά τα εισιτήρια έχουν διπλάσια τιμή απ' ότι από το κεντρικό λιμάνι, το Puerto Juares.
Κάναμε βόλτα στην παραλία, ανάμεσα από τον κόσμο και τα αραδιασμένα στη σειρά μπαράκια, ανακατευτήκαμε με τους ντόπιους που είχαν ανοίξει τα ταπεράκια τους και γευμάτιζαν κάτω από τις σκιές που δημιουργούσαν οι ομπρέλες και οι φοίνικες, αλλά δεν κολυμπήσαμε και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για φαγητό και ξεκούραση.
Το απόγευμα θα πηγαίναμε στο Cancun centro και στο Mercado 28 για αγορά δώρων και σουβενίρ.
Κατά τις 7 το λεωφορείο μας άφησε στην κεντρική αγορά της πόλης. Εδώ το σκηνικό αλλάζει εντελώς αφού το μέρος είναι γραφικό, φολκλορικό, με απλά μαγαζάκια, χωρίς πολλούς τουρίστες και κόσμο να περπατάει στους δρόμους.
Το σούρουπο έπεφτε σιγά-σιγά και οι μαγαζάτορες άρχισαν να μαζεύουν τα πράγματά τους για να κλείσουν.Μπήκαμε σε μερικά μαγαζάκια, τσεκάραμε τιμές, κάναμε τα παζάρια μας και στο τέλος ψωνίσαμε καπέλα και σομπρέρος για μας και αναμνηστικά δωράκια για φίλους και συγγενείς.
Τέταρτη μέρα 26/4
Το ραντεβού με το γραφείο για την εκδρομή στην Chichen Itza ήταν στην είσοδο του ξενοδοχείου στις 7.30 το πρωί. Συνεπέστατοι στην ώρα τους, μας παρέλαβαν με το πούλμαν και αφού μας μετέφεραν σε κάποιο κεντρικό σταθμό κάπου στην άκρη της πόλης, μας μοίρασαν ανάλογα με την εκδρομή που είχε επιλέξει ο καθένας.
Η διαδρομή μέχρι το Valladolid ήταν μονότονη, μια ευθεία μέσα στην πυκνή ζούγκλα.
Ο ξεναγός μας εξήγησε πολλά πράγματα για τον αρχαιολογικό χώρο, τα cenote, τους Μάγιας αλλά και για τη ζωή στο σύγχρονο Μεξικό.
Το πούλμαν πέρασε μπροστά από την κεντρική πλατεία του χωριού, τον καθεδρικό ναό, αλλά και από διάφορα στενάκια με χρωματιστά φτωχικά σπιτάκια, μικρά μαγαζάκια με είδη λαϊκής τέχνης και παραδοσιακά στέκια με Μεξικανούς να κάθονται στη σκιά πίνοντας τον καφέ τους.
Λίγο αργότερα κάναμε την πρώτη μας στάση σ' ένα "τεχνητό" Μεξικάνικο χωριό, για να πάρουμε την ευλογία ενός σαμάνου και να δούμε από κοντά τις παλάπες που χρησιμεύουν ακόμη και σήμερα για κατοικίες φτωχών ανθρώπων.
Η διακόσμηση στο εσωτερικό λιτή και απέριττη
Κάποια πήλινα χρηστικά σκεύη, ξύλινοι σταυροί, μια αιώρα και το υπνοδωμάτιο κρυμμένο πίσω από ριγέ, πολύχρωμα χαλιά.
Έξω στην αυλή, ένας τεχνίτης σκάλιζε ένα κομμάτι ξύλο, προσπαθώντας να του δώσει ζωή και να το μεταμορφώσει με την τέχνη του σε πρόσωπο αρχαίου πολεμιστή.
Η όλη φάση ήταν άκρως τουριστική αλλά ok κάπως πρέπει να εξοικονομήσουν λίγα χρήματα για να ζήσουν οι άνθρωποι αυτοί, πουλώντας την πραμάτεια τους στους τουρίστες, οι οποίοι σχημάτιζαν ουρές στα ταμεία με τα καλαθάκια τους γεμάτα καλούδια.
Φυσικά ψωνίσαμε και εμείς διάφορα πραγματάκια, όπως ξύλινες πυραμίδες, μάσκες και κρεμαστά για το λαιμό ζώδια σύμφωνα με το ημερολόγιο των Μάγιας.
Αφήσαμε το χωριό και συνεχίσαμε για τον επόμενο σταθμό μας το Ik-Kil cenote, έναν υδάτινο παράδεισο επί της γης.
Εδώ η φύση έβαλε όλη της την μαεστρία και δημιούργησε στα μεγάλα της κέφια ένα φαινόμενο μοναδικής ομορφιάς.
Τα cenote είναι τυρκουάζ ή γαλαζοπράσινες λιμνούλες στη μέση της ζούγκλας, φυσικά πηγάδια, που δημιουργήθηκαν στα βάθη του χρόνου από την βροχή που έπεφτε στο πορώδες ασβεστολιθικό έδαφος.
Ονομάζεται και "Sacred Blue Cenote" ενώ η δημιουργία του συνοδεύεται εδώ και αιώνες από έναν παράξενο θρύλο: Στα βάθη των καταγάλανων νερών υπάρχει ο "ιερός παράδεισος".
Τροπική βλάστηση, πανύψηλα δέντρα, καταρράκτες, δροσερά νερά συνθέτουν τη φυσική αυτή πισίνα η οποία αποτελεί ένα από τα ομορφότερα τοπία της χερσονήσου του Yucatan.
Η απόκοσμη φυσική ομορφιά αλλά και το απόλυτο σκοτάδι που επικρατεί στα νερά του, καθώς τίποτα δεν είναι ορατό, έχουν δημιουργήσει διάφορους θρύλους και ιστορίες γύρω από το όνομά του.
Υπάρχουν χιλιάδες cenote σε όλη τη χερσόνησο και γύρω από αυτά συναντάς ερείπια αρχαίων χωριών Μάγιας αφού τα χρησιμοποιούσαν για την ύδρευση των σπιτιών τους. Ο όρος cenote προέρχεται από τη λέξη "τζονότ" που σημαίνει "σπηλιά με νερό".
Η επιθυμία να κολυμπήσουμε στα δροσερά νερά ήταν τεράστια. Γρήγορα στα αποδυτήρια και στα ντους και έτοιμοι για τη μεγάλη βουτιά!!!!!
Κατεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά και χωρίς κανένα δισταγμό ΜΠΛΟΥΜ και μέσα..............
Αφού δροσιστήκαμε και αναζωογονηθήκαμε, μαζευτήκαμε στη μεγάλη σάλα του εστιατορίου για φαγητό. Ο μπουφές είχε μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων, γλυκών και φρούτων.
Τα τιμήσαμε όλα δεόντως.
Η κορύφωση όμως της εκδρομής πλησιάζει τώρα!!!!
Η ουρά στον αρχαιολογικό χώρο είναι αρκετά μεγάλη αλλά μπαίνουμε χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση ακολουθώντας τον ξεναγό μας.
Είναι μεσημέρι, η ζέστη αφόρητη αλλά η σκέψη και μόνο για το πού βρισκόμαστε και το τί πρόκειται να αντικρίσουμε σε πολύ λίγο μπροστά μας, τα απαλύνει όλα.
Η μεγάλη Πυραμίδα του Kukulcan στέκεται αγέρωχη στο πέρασμα του χρόνου, κάτω από τον καυτό Μεξικάνικο ήλιο, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης και θαυμασμού στους χιλιάδες επισκέπτες που δέχεται καθημερινά.
Η Chichen-Itza πήρε το όνομά της από τις δύο μεγάλες υπόγειες σενότες. "Chichen" σημαίνει "τα στόμια των λιμνών" και "Itza" είναι η φυλή που την κατοίκησε. Η πόλη οικοδομήθηκε σε μια επίπεδη κοιλάδα τρεις φορές: το 432 μ.Χ, το 964 μ.Χ, και το 1194 μ.Χ.
Το πιο επιβλητικό οικοδόμημα είναι βεβαίως η Πυραμίδα Καστίγιο, αφιερωμένη στο θεό του ανέμου, η οποία χτίστηκε πάνω σε παλαιότερο ναό και έχει τέσσερις σκάλες με 365 σκαλιά, που αντιστοιχούν στις ημέρες του ηλιακού έτους.
Το γήπεδο της Πελότας είναι επίσης πολύ σημαντικό οικοδόμημα και εδώ παιζόταν το τελετουργικό παιχνίδι της πελότας με την μπάλα από καουτσούκ. Δύο αντίπαλες ομάδες αγωνίζονταν να περάσουν τη βαριά μπάλα μέσα από ένα πέτρινο δαχτυλίδι ψηλά στο μέσον του γηπέδου, με χτυπήματα μόνο των γοφών και των γονάτων. Η χαμένη ομάδα γινόταν θυσία στους θεούς, γεγονός που το μαρτυρούν οι ανάγλυφες τοιχογραφίες με τα ανθρώπινα κρανία στους τοίχους των ναών.
Ο ναός των Πολεμιστών, με τις χίλιες κολώνες, εκεί που οι ιερείς πρόσφεραν θυσία τις καρδιές των ζωντανών θυμάτων τους, το αστρονομικό παρατηρητήριο και το Καρακόλ είναι επίσης πολύ σημαντικά μνημεία που βλέπει ο επισκέπτης κατά την περιήγησή του στην αρχαία πόλη των Μάγιας.
Κάθε χρόνο, την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται στα σκαλιά της Πυραμίδας, για να γιορτάσουν με μυστικιστικές τελετές το ζωντάνεμα του θεού Kukulcan.
Μετά την δίωρη ξενάγηση είχαμε επιπλέον χρόνο να ξαναδούμε και μόνοι μας τον χώρο, να βγάλουμε άπειρες φωτογραφίες, να ψωνίσουμε σουβενίρ από τους εκατοντάδες πάγκους των ντόπιων πωλητών, να πιούμε παγωμένα αναψυκτικά και να πάρουμε μια ανάσα πολύτιμης δροσιάς κάτω από τα δέντρα.
Κατά τις 5 το απόγευμα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας μετά το ηλιοβασίλεμα, κουρασμένοι μεν αλλά πανευτυχείς για όλα όσα είδαμε και ζήσαμε στη χώρα των Μάγιας.
Πέμπτη μέρα 27/4
Φυσούσε λίγο περισσότερο εκείνο το πρωινό και το ερώτημα που τέθηκε εύλογο: "Λέτε να έχουμε θέμα με τον καιρό?"
Ήταν βλέπετε η μέρα του Isla Mujeres και το snorkeling στο υποβρύχιο μουσείο.
Φτάνοντας στο Puerto Juares, είδαμε την θάλασσα ταραγμένη με αρκετό κυματάκι.
Καθίσαμε έξω, στο πάνω κατάστρωμα για να έχουμε θέα και το ταξίδι ξεκίνησε συνοδεία μουσικής.
Ένας Μεξικάνος έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε μπαλάντες, ενώ κοπέλες περνούσαν ανάμεσά μας, πουλώντας ποτά και σάντουϊτς.
Πλησιάζοντας στο νησί η θάλασσα αγρίεψε περισσότερο.
Αποβιβαστήκαμε και ψάξαμε στα δρομάκια να βρούμε το γραφείο για το snorkeling trip.
Η Mariel μας καλοδέχτηκε και το tour ξεκίνησε από το λιμάνι μαζί με 5-6 άτομα ακόμα.
Μπήκαμε στο βαρκάκι και βάλαμε πλώρη για το πρώτο spot, τον Φάρο.
Η απόσταση ήταν μικρή και πλησιάζοντας είδαμε αρκετό κόσμο να έχει ήδη βουτήξει, εξερευνώντας τον ύφαλο.
Φορώντας τα σωσίβια μας, πηδήξαμε και εμείς από τη βάρκα, ακολουθώντας τον οδηγό μας.
Το ρεύμα ήταν δυνατό και χρειαζόταν αρκετή προσπάθεια για να κρατηθείς σε απόσταση ασφαλείας από τον ύφαλο και τα κοράλλια.
Κοπάδια από πολύχρωμα και ριγέ κιτρινόμαυρα ψάρια μπερδεύονταν ανάμεσα μας. Μπαρακούντα και ένα σωρό άλλα είδη, έκοβαν νωχελικά βόλτες, χωρίς να μας φοβούνται.
Εδώ βρίσκεται και το υποβρύχιο άγαλμα της Παναγίας(Virgen del Farito). Ντόπιοι ψαράδες το τοποθέτησαν εκεί για προστασία και καλή ψαριά.
Αφήνοντας τον φάρο μετά από ώρα και πλέοντας κατά μήκος του νησιού συναντήσαμε το πάρκο με τα δελφίνια. Κόψαμε ταχύτητα και μείναμε να τα χαζεύουμε για λίγη ώρα να κάνουν τα κόλπα τους και να κολυμπούν, κουβαλώντας στην ράχη τους κατενθουσιασμένους τουρίστες.
Στη συνέχεια ξανοιχτήκαμε για την επόμενη στάση μας, το Under Water Museum of Art, δημιουργία ενός Άγγλου καλλιτέχνη. Το πρωτοποριακό αυτό μουσείο περιλαμβάνει 400 περίπου γλυπτά σε φυσικό μέγεθος, κατασκευασμένα με ιδιαίτερη ευαισθησία από τον καλλιτέχνη,τον πρώτο άνθρωπο που σκέφτηκε να βάλει την τέχνη στο βυθό της θάλασσας. Τα αγάλματα παριστάνουν ανθρώπους σε καθημερινές εργασίες και είναι τοποθετημένα πάνω σε μεγάλες τσιμεντένιες πλάκες.
Εντυπωσιακό είναι και το βυθισμένο αυτοκίνητο.
Το μουσείο εκτός από τουριστικό αξιοθέατο αποτελεί και λύση για το περιβάλλον, καθώς δημιουργεί νέους υφάλους και επιτρέπει την ανάπτυξη κοραλλιών τα οποία στη συνέχεια αποτελούν κατοικίες χιλιάδων ψαριών και θαλάσσιας ζωής.
Η θάλασσα πλέον είχε αγριέψει για τα καλά και μεγάλα κύματα χτύπαγαν την πλώρη της μικρής μας βάρκας. Ο καπετάνιος έκοψε ταχύτητα και προσπαθούσε να καβαλάει τα κύματα πιο μαλακά.
Στο βάθος είδαμε βάρκες και κότερα, αραγμένα σε κύκλο και καταλάβαμε ότι πλησιάζουμε.
Ο οδηγός μας παρακάλεσε πολλές φορές, να μην βγάλουμε για κανένα λόγο τα σωσίβια και να παραμένουμε συγκεντρωμένοι ο ένας κοντά στον άλλο καθώς οι καιρικές συνθήκες ήταν εξαιρετικά δύσκολες.
Βουτήξαμε με δυσκολία από τη βάρκα γιατί τα κύματα την κουνούσαν πάνω-κάτω δυνατά.
Μαζί με το δικό μας γκρούπ βουτούσε και μια ομάδα δυτών από το διπλανό σκάφος.
Όλοι μαζί λοιπόν, στη μέση του πουθενά, στην άγρια Καραϊβική θάλασσα, ψάχνουμε τα βυθισμένα αγάλματα και το αυτοκίνητο.
Το βάθος στο οποίο βρίσκεται το μουσείο είναι περίπου τα 10-12 μέτρα. Η ορατότητα από την επιφάνεια της θάλασσας είναι περιορισμένη κάτω από αυτές τις συνθήκες και τα αγάλματα γεμάτα κοράλλια πλέον διακρίνονται σαν ένας σκούρος μεγάλος όγκος. Τυχεροί είναι οι δύτες που βουτάνε από κάτω μας και κολυμπούν ανάμεσα τους, έχοντας σαφώς καλύτερη ορατότητα και επαφή με τα εκθέματα. Εκείνο που ξεχωρίζει πολύ καλά και εντυπωσιάζει είναι ο βυθισμένος σκαραβαίος.
Ούτε που θυμάμαι πώς ανεβήκαμε ξανά στη βάρκα. Θυμάμαι μόνο πως κάποια κοπέλα ζαλίστηκε πολύ και ένοιωθε άρρωστη. Όλοι ήμασταν λίγο πολύ ζαλισμένοι από τις βουτιές στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στην Playa Tiburon το γεύμα μας ετοιμαζόταν και όλοι θέλαμε μια στάση για ξεκούραση.
Η παραλία ήταν όμορφη, ήσυχη με φοίνικες πάνω στο κύμα, λευκή άμμο και αιώρες για μεξικάνικες σιέστες.
Το φαγητό -ψάρι ή κοτόπουλο, ρύζι, ζυμαρικά και σαλάτα- μας έδωσε δυνάμεις. Τα δροσερά ποτά μας ξεδίψασαν, δίνοντάς μας κουράγιο για τη συνέχεια της ημέρας μας στο υπέροχο Νησί των Γυναικών.
Το Isla Mujeres λέγεται ότι πήρε το όνομα του από τους Ισπανούς, που άφηναν τις αγαπημένες τους στο νησί για να τις προστατέψουν. Οι αρχαιολόγοι μιλούν για τα αμέτρητα πήλινα αγαλματίδια που βρέθηκαν, αφιερωμένα στη θεά Ιξέλ και πιστεύουν ότι το νησί αποτελούσε στάση στη διαδρομή των Μάγιας για το Cozumel.
Η ευκαιρία που μας δόθηκε να θαυμάσουμε μέσα από τη βάρκα, το μήκους 8 χιλιομέτρων, παραδεισένιο νησί θα μας μείνει για πάντα αξέχαστη, ενώ το έντονο αρχιτεκτονικό στοιχείο της Καραϊβικής αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο σε τούτο τον επίγειο παράδεισο.
Ο βαρκάρης μας άφησε πάλι στο λιμάνι μετά το φαγητό και η εξερεύνηση του νησιού συνεχίστηκε δια ξηράς αυτή τη φορά νοικιάζοντας ένα golf-cart!!!
Όλο το νησί είναι γεμάτο με τουρίστες και αυτοκινητάκια που βολτάρουν ακούραστα σε όλα τα δρομάκια, τα στενάκια και τις παραλίες.
Χαθήκαμε μέσα στα γραφικά σοκάκια της πόλης, παρατηρώντας τα φτωχικά σπιτάκια τους, τα μαγαζάκια τους, τις γειτονιές τους.....
Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο και διασχίσαμε όλο το νησί ανακαλύπτοντας όμορφες γωνιές, Μεξικάνικες χασιέντες, μικρές ξύλινες προβλήτες μέσα στη θάλασσα, τροπική βλάστηση και ξενοδοχεία χαμένα μέσα στη ζούγκλα.
Ξαναβρεθήκαμε στο πάρκο με τα δελφίνια, βγάλαμε φωτογραφίες και κατά τις 5 το απόγευμα, επιστρέψαμε στο κέντρο για να παραδώσουμε το αυτοκινητάκι μας.
Πριν καταλήξουμε στην Playa Norte για το υπόλοιπο της μέρας, αγοράσαμε δροσερές καρύδες από τον δρόμο που βρίσκονται τα εστιατόρια, τα καφέ και τα μπαράκια.
Λίγα μέτρα πιο κάτω, μας περίμενε το όνειρο του κάθε ταξιδευτή..........
Η παραλία!!!!!!!!!!
Προσπεράσαμε τις ομπρελοξαπλώστρες και κατευθυνθήκαμε περίπου στη μέση της παραλίας με τους πολλούς και πυκνούς φοίνικες και το μπαράκι με τα καθίσματα-κούνιες και τις αιώρες.
Αράξαμε κάτω από τα δέντρα, πάνω στη λευκή σαν πούδρα παραλία και σιωπήσαμε.......
Το ρητό "η σιωπή είναι χρυσός" ταιριάζει απόλυτα σε αυτή την περίσταση.
Τί να πεις με λόγια????
Η μόνη σκέψη που περνούσε από το μυαλό μας εκείνη την ώρα, ήταν να μπορούσαμε να μείνουμε για "πάντα" εκεί. Ξυπόλυτοι και μόνο με το μαγιώ, κοιτώντας τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα της Καραϊβικής, βάζοντας φωτιά στον ουρανό.......
Τέλος... δεν περιγράφω άλλο.
Έκτη μέρα 28/4
Πριν αποχαιρετήσουμε το Cancun είχαμε στο πρόγραμμα μια τελευταία attraction.
THE SCENIC TOWER
Κάναμε chech-out και αφήσαμε τα πράγματα στον ειδικό χώρο φύλαξης αποσκευών.
Περπατώντας 5 λεπτά από το ξενοδοχείο φτάσαμε στον πύργο και χωρίς καθόλου αναμονή μπήκαμε στη γυάλινη σφαίρα, η οποία άρχισε να περιστρέφεται και να ανεβαίνει αργά-αργά περίπου στα 80 m.
Η θέα όλης της παραλιακής ζώνης με τα τεράστια ξενοδοχεία, της λιμνοθάλασσας με τους υδάτινους διαδρόμους ανάμεσα στην μαγκρόβια τροπική ζούγκλα, αλλά και ολόκληρου του Cancun, σου έκοβε πραγματικά την ανάσα.
Ακριβώς κάτω από τα πόδια μας, ο κόλπος με τα οινοπνευματί νερά και τα ξύλινα πειρατικά καράβια, αραγμένα να ξεκουράζονται, πριν τη βραδινή τους εξόρμηση για νέες περιπέτειες στα νερά της Καραϊβικής. Μοναδικές, αξέχαστες εικόνες.
Το ταξί μας μετέφερε μετά από περίπου 1 ώρα, στη δεύτερη πόλη που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες τέσσερις μέρες, την Playa del Carmen.
Το δωμάτιο δεν ήταν ακόμα έτοιμο, οπότε αφήσαμε τις βαλίτσες και ξεχυθήκαμε στην κάψα του μεσημεριού να πάρουμε μια πρώτη γεύση του νέου μας προορισμού.
Εδώ το σκηνικό είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες.
Μια πόλη ζωντανή 24 ώρες το 24ωρο, με έναν πεζόδρομο-την 5η λεωφόρο- γεμάτο μαγαζιά κάθε είδους. Για φαγητό, για ποτό, για ψώνια, για καφέ.......για τα πάντα.
Κιόσκια με φωνακλάδες Μεξικάνους προσπαθούσαν να σε πείσουν ότι μόνο αυτοί είχαν την καλύτερη εκδρομή για τα κοντινά αξιοθέατα ενώ εμπορικά κέντρα με οργιώδη βλάστηση να κρέμεται από τα μπαλκόνια, με λιμνούλες γεμάτες χρυσόψαρα, σου πρόσφεραν μια ανάσα δροσιάς από την ανυπόφορη ζέστη του μεσημεριού.
Καταλήξαμε σ' ένα Ιταλικό εστιατόριο σκασμένοι από τη ζέστη και τη δίψα, για πίτσες και μακαρονάδες.
Το απόγευμα, αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο μας, κατηφορίσαμε για την μεγάλη παραλία.
Αμέσως βρήκαμε το Mamita' s club και προχωρήσαμε ακόμα πιο πέρα, που ο κόσμος ήταν λιγότερος και η βλάστηση περισσότερη. Απολαύσαμε τη χαλάρωση δίπλα στο κύμα, ανακαλύψαμε ένα καταπληκτικό συγκρότημα-ξενοδοχείο από παλάπες-σπιτάκια, με μεγάλες τζαμαρίες και κουκλίστικα μπαλκονάκια με αιώρες, χαμένο μέσα στο δάσος και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι αν ξαναβρεθούμε πάλι στην Playa εδώ θα μείνουμε.
Αφού νύχτωσε για τα καλά, ξαναβρεθήκαμε στην 5η λεωφόρο.
Εδώ το "πάρτυ" είχε ήδη ξεκινήσει!!!
Κόσμος, κόσμος, κόσμος παντού.......
Δεν ξέρω πόσες φορές περπατήσαμε αυτόν τον δρόμο και τα κάθετα στενά, εκείνο που ξέρω είναι ότι κάθε φορά ήταν σαν την πρώτη φορά.
Κάτι καινούργιο πάντα είχες να δεις που δεν το είχες προσέξει πριν.
Κέφι, ζωντάνια, μουσικές, mariachi με κιθάρες και μαγαζάτορες να μας φωνάζουν: "Italia, Italia".....
(ΟΛΟΙ νόμιζαν πως είμαστε Ιταλοί). Όταν όμως άκουγαν Ελλάδα, έμεναν με το στόμα ανοιχτό.
Grecia!!! αναφωνούσαν. Έρχεστε από τόσο μακρυά???
Την προσοχή μας τράβηξε ένα μπαράκι με ζωντανή μουσική. Μια μπάντα έπαιζε κλασικά ροκ κομμάτια και φυσικά καθίσαμε για ποτάκι.
Το κέφι στα ύψη!!!
Αργά το βράδυ κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο μας ενθουσιασμένοι γιατί αύριο μας περίμενε μια καινούργια περιπετειώδης μέρα.
Attachments
Last edited:
....Επίσης μάλλον δεν πρέπει να ήταν και δύσκολο στην οργάνωση,από όσο βλέπω ούτε αυτοκίνητο νοικιάσατε,απλά κλείσατε διανυκτερεύσεις σε δύο μέρη και τα υπόλοιπα τα είδατε σε ημερήσιες που κανονίσατε επιτόπου;
