Μεξικό HOLA MEXICO!! VAMOS να ανακαλύψουμε όσες περισσότερες γωνιές μπορούμε από αυτόν τον εξωτικό τόπο.

[Klair]

Ευχαριστούμε πολύ που μοιράζεσαι την εμπειρία του ταξιδιού σου μαζί μας και μας κάνεις να ζηλεύουμε τόσο μα τόσο πολύ

Μια συμβουλή που θα διευκολύνει και εσένα και εμάς που διαβάζουμε: Κάθε νέο κεφάλαιο είναι καλύτερα να το γράφεις σε νέο μήνυμα και όχι να το προσθέτεις στο αρχικό πρώτο μήνυμα. Όταν ολοκληρώσεις την ιστορία θα ενημερώσεις εμάς τους διαχειριστές και θα την συρράψουμε.

Και εγώ σας ευχαριστώ που μέσα από το Forum μου δίνεται η δυνατότητα να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες του ταξιδιού μου αλλά και να αντλήσω πολύτιμες πληροφορίες άλλων μελών σχετικά με τα ταξίδια.
Ευχαριστώ επίσης για τη συμβουλή, δεν γνώριζα τον τρόπο γραφής.

 

[Klair]

Έβδομη μέρα 29/4

Δεν ξέρω ποιος σκέφτηκε και υλοποίησε αυτή την ιδέα, αξίζει όμως πολλά συγχαρητήρια. Βέβαια εδώ η φύση είναι ο αρχιμάστορας αλλά και ο δημιουργός του οικολογικού πάρκου Xcaret μεγαλούργησε.

Το ταξί έφτασε νωρίς το πρωί στην είσοδο του πάρκου, όπου πολύς κόσμος ήταν μαζεμένος μπροστά από τα ταμεία.
Εμείς είχαμε εξασφαλίσει την είσοδό μας στο χώρο ηλεκτρονικά οπότε δεν περιμέναμε σε ουρές. Παραλάβαμε τα βραχιολάκια μας και προχωρήσαμε κατ' ευθείαν στο πάρκο εφοδιασμένοι φυσικά με τον χάρτη, για να οργανώσουμε καλύτερα τις διαδρομές μας και να μην αφήσουμε τίποτα απ' έξω.
Στην υποδοχή, πολύχρωμοι παπαγάλοι να κράζουν και να φωτογραφίζονται με όλους τους νέους επισκέπτες του σπιτικού τους.

Απέναντι ροζ φλαμίγκος να στέκονται στο ένα τους πόδι, κάτω από την επιγραφή του πάρκου, ποζάροντας όλο χάρη και επιδεικνύοντας τα κάλλη τους στο πλήθος.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από τη Hacienda Henequenera και το Museo de Arte Popular Mexicano, το παρεκκλήσι της Γουαδελούπης και τους στάβλους με τα άλογα και τις αγελάδες.

Διάδρομοι με διαφορετικό χρώμα ψηφίδας -μπλε, πράσινο, μαύρο- σε οδηγούσαν σε κάθε γωνιά του πάρκου για να θαυμάσεις αρχαίες Πυραμίδες των Μάγιας, τεράστια ενυδρεία γεμάτα πολύχρωμα τροπικά ψάρια και κοράλλια, καρχαρίες, σαλάχια, λιμνούλες με δεκάδες μικρά χελωνάκια αλλά και μεγάλες χελώνες, υπάκουα παιχνιδιάρικα δελφίνια που εκτελούσαν κατά γράμμα όλες τις εντολές του εκπαιδευτή τους προσφέροντας ανεπανάληπτο θέαμα.

Λιοντάρια, πάνθηρες, ελάφια, μαϊμούδες, τάπιροι, συμπλήρωναν τον μακρύ κατάλογο που έμοιαζε να μην έχει τέλος.

Μέχρι και live το γεύμα ενός πράσινου φιδιού παρακολουθήσαμε.......

Αφού πήραμε μια γερή δόση του πάρκου και των ζώων που ζουν εκεί, βρήκαμε την εκκίνηση του Underground River. Παραδώσαμε τα πράγματά μας στους υπαλλήλους, οι οποίοι αφού τα κλείδωσαν σε αδιάβροχους σάκους, θα μας τα παρέδιδαν στο τέλος της διαδρομής του ποταμού.
Φορέσαμε σωσίβια και βατραχοπέδιλα και στην είσοδο του ποταμού μας τέθηκε το κρίσιμο ερώτημα: "Πολλά τούνελ ή λίγα??"
Πολλάααααααα ήταν η απάντηση και βουτήξαμε στα δροσερά νερά .........

Το ποτάμι τροφοδοτείται από υπόγειες πηγές και η διαδρομή του είναι κοντά στα 700m. Πολλές από τις σπηλιές φωτίζονταν από μια τρύπα στην οροφή, η οποία επέτρεπε στις ακτίνες του ήλιου να τρυπώσουν με δυσκολία, ενώ νερά έτρεχαν από την επιφάνεια της γης. Άλλες ήταν τελείως σκοτεινές. Σε κάποια σημεία που το ποτάμι δεν ήταν υπόγειο υπήρχαν σκαλάκια για όσους ήθελαν να εγκαταλείψουν νωρίτερα την προσπάθεια, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είδαμε κανέναν να αποχωρεί, ενώ πινακίδες σε ενημέρωναν για την απόσταση που είχε απομείνει.
Πραγματικά μοναδική εμπειρία που αξίζει να την ζήσεις εάν βρεθείς εκεί.
Σε κάποια ξέφωτα, ντόπιοι ντυμένοι πολεμιστές ή ιερά πουλιά των Μάγιας, στολισμένοι με τεράστια φτερά και βαμμένοι στο πρόσωπο και το σώμα με έντονα χρώματα, έπαιζαν τύμπανα και έκαναν χορευτικές κινήσεις με τα χέρια και το κορμί.

Είχε φτάσει μεσημέρι όταν βγήκαμε από το ποτάμι και αποφασίσαμε ότι ήταν ώρα για φαγητό.
Το πάρκο διαθέτει πέντε παλάπες-εστιατόρια μερικά από τα οποία είχαμε ήδη συναντήσει προηγουμένως στη διαδρομή μας. Τσεκάραμε τον μπουφέ τουλάχιστον τριών εστιατορίων και καταλήξαμε ότι ο καλύτερος ήταν στο
"La Caleta", στην άκρη της λίμνης με τις τεράστιες χελώνες.
Ο μπουφές μας φάνηκε ατελείωτος. Δεν ήξερες τί να πρωτοδιαλέξεις, από πού να αρχίσεις και πότε να σταματήσεις να φορτώνεις το πιάτο σου με φαγητό.
Η ποικιλία απίστευτη. Ψάρια, φιλέτα, ρύζια, ζυμαρικά, τορτίγιες, σαλάτες, φρούτα, γλυκά, παγωτά........σκάσαμε!!!!
Οι mariachi μας συνόδευαν με τα τραγούδια τους και τις κιθάρες τους μέχρι που απομακρυνθήκαμε από την παλάπα για να φτάσουμε στην παραλία με τους φοίνικες και τις αιώρες.
Μιας ωρίτσας ξάπλα επιβαλλόταν με αυτά τα στομάχια που είχαμε.
Μας περίμενε ακόμα πολύ.........περπάτημα.

Το χωριό των Μάγιας είναι μια τέλεια απομίμηση, με καλύβες, μαγειρικά σκεύη, εργαλεία, σοδειές μέσα σε ψάθινα καλάθια και ξύλινες βάρκες αραγμένες στο ποτάμι.

Κοντά στο χωριό υπήρχε μια σπηλιά, χώρος θυσιών, με χιλιάδες αναμμένα κεριά και ένα Μεξικάνικο νεκροταφείο με πολύχρωμους τάφους, απίστευτης έμπνευσης και φαντασίας.

Το τελευταίο τμήμα του πάρκου που είδαμε, ήταν ο χώρος με τα χιλιάδες είδη πουλιών που πετούσαν και φώλιαζαν στα τεράστια και πυκνά δέντρα του δάσους. Ποτάμια, καταρράχτες, κρεμαστές γέφυρες, λουλούδια, λιμνούλες με πάπιες, τροπικά φυτά κάθε λογής μέχρι και εκκολαπτήριο αυγών συμπλήρωναν ένα απίστευτο σκηνικό άγριας ομορφιάς.

Οι πεταλούδες νανουρίζονταν με κλασική μουσική και τα στενά μονοπατάκια σε οδηγούσαν ακόμα πιο βαθιά μέσα στη ζούγκλα. Εικόνες απίστευτες, πρωτόγνωρες, μοναδικές!!!

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν βγήκαμε σε πιο κεντρικά μονοπάτια και ακούσαμε τύμπανα να καλούν τον κόσμο στο γήπεδο για το βραδινό σόου.

Άγριοι πολεμιστές υποδέχονταν τους καλεσμένους στην είσοδο, με αναμμένες δάδες, χτυπώντας ακόμα πιο δυνατά τα τύμπανά τους.

Οι θέσεις γέμισαν, τα κεράκια που μας μοίρασαν άναψαν και όλοι εκστασιασμένοι παρακολουθήσαμε μια καταπληκτική παράσταση γεμάτη ιστορία, φως, χρώμα, κοστούμια, τραγούδια και χορό.

Κάπως έτσι επιστρέψαμε στην Playa del Carmen "χορτάτοι" με εικόνες, φύση αλλά και φαγητό.

 

[Klair]

Ναι, καλύτερα να γράφεις το επόμενο κεφάλαιο σαν απάντηση στα σχόλιά μας ώστε να μπορούμε να σχολιάζουμε κι εμείς από κάτω.

Πάντως είναι λογικό να γίνεται χαμός στο Mamitas αφού είναι γνωστό beach club και σχεδόν όλη η playa μαζεύεται εκεί. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετά χιλιόμετρα παραλίας για όποιον θέλει πιο ήσυχο μπανάκι.

Ωραιότατη η θέα από τον scenic tower στο Κανκούν, είχε έναν ίδιο στο πάρκο Xcaret αλλά τους έπιασε να τον συντηρήσουν όταν πήγα εγώ!

Εμείς δεν προλάβαμε να ανέβουμε στο xcaret. Εκεί θέλεις κανονικά δύο μέρες για να τα απολαύσεις με την ησυχία σου.

 

[Klair]

Όγδοη μέρα 30/4

Η προτελευταία μέρα ήταν αφιερωμένη στο μεγαλύτερο νησί του Μεξικού και τόπο λατρείας των Μάγιας. Εδώ λατρευόταν η θεά της γονιμότητας Ιξέλ, ενώ αργότερα έγινε στέκι πειρατών όπως του Λαφίτ. Αγαπημένο μέρος και του Ζακ Κουστώ, ο οποίος παρουσίασε πολλές φορές τις υποβρύχιες εξερευνήσεις του.
Σήμερα υποδέχεται πολλούς τουρίστες οι οποίοι καταφτάνουν για να εξερευνήσουν τους υφάλους με την πλούσια τροπική ζωή.
Αυτή τη φορά στο φέρρυ, την μουσική μας επένδυση είχε αναλάβει μια ολόκληρη μπάντα, παρακαλώ.
Ντραμς, μπάσο, σαξόφωνο, βιολί και διασκευές διάσημων μουσικών κομματιών, μας κρατούσαν συντροφιά σε ολόκληρο το ταξίδι.
Είχαν μάλιστα και δικό τους CD, που το πουλούσαν 100 pesos, για να κερδίσουν κάποια χρήματα, τα οποία θα τους επέτρεπαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους στον πλανήτη, που είχαν αρχίσει πριν 3 χρόνια.

Φτάσαμε στο San Miguel και είχαμε αρκετό χρόνο μέχρι το ραντεβού μας για το "Private jeep tour Cozumel" οπότε αρχίσαμε τις βόλτες στη μεγάλη κεντρική πλατεία και τα δρομάκια της πόλης.
Επικρατούσε ηρεμία, κόσμος ελάχιστος και κάποια μαγαζιά ήταν κλειστά.
Τελείως διαφορετική εικόνα από το Isla Mujeres.

Επιστρέψαμε στο λιμάνι κάτω από το μεγάλο άγαλμα με τα πουλιά, περιμένοντας το jeep με τον οδηγό μας. Εμφανίστηκε με καθυστέρηση μισής και πλέον ώρας γιατί όπως μας δικαιολογήθηκε είχαν μπερδέψει τα ραντεβού της ημέρας στο γραφείο. Είχαμε εξ' αρχής μαζί τους κάποια θεματάκια στον τρόπο επικοινωνίας και επιβεβαίωσης του tour.
Τέλος πάντων, ξεκινήσαμε χωρίς να μας χαλάσει το κέφι και η διάθεση.

Πρώτη στάση στο Tequila factory για να μάθουμε όλη τη διαδικασία παραγωγής του διάσημου ποτού και να δοκιμάσουμε φυσικά 4 διαφορετικά είδη τεκίλας και 3 λικέρ με βάση την τεκίλα.
Για το Μεξικό η τεκίλα αποτελεί εθνικό προϊόν και παράγεται από το φυτό Agave (αγαύη). Η υψηλή παραγωγή σακχάρου στον πυρήνα του φυτού είναι το κύριο χαρακτηριστικό που το καθιστά κατάλληλο για την παρασκευή αλκοολούχων ποτών. Η τεκίλα παράγεται με την αφαίρεση της καρδιάς του φυτού στο δωδέκατο έτος της ηλικίας του. Μάλιστα παράγεται από μια συγκεκριμένη ποικιλία φυτού την περίφημη μπλε αγαύη που ευδοκιμεί στις ξηρές ορεινές περιοχές του Μεξικού. Οι αγαύες καθαρίζονται από τα φύλλα και στη συνέχεια περνούν από ειδική επεξεργασία για να ληφθεί η αλκοόλη.
Η τεκίλα περνάει από διπλή απόσταξη και παλαιώνει για μήνες μέσα σε δρύϊνα βαρέλια. Ανάλογα με τον χρόνο ωρίμανσης στα βαρέλια χωρίζεται σε διάφορους τύπους: blanco, reposado, anejo.

OK??? Όλα καλά??? ρωτάει ο Πάντσο μετά τις δοκιμές, συνεχίζουμε??
Ναι, ναι Vamos......

Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο, τον Quintana Roo C-1, ο οποίος διατρέχει την ανατολική ακτογραμμή με μοναδική θέα στην φουρτουνιασμένη Καραϊβική.
" The Other Side of Cozumel " αποκαλούν οι ντόπιοι αυτό το κομμάτι του νησιού, στο οποίο μπορείς να ανακαλύψεις κρυμμένες παραλίες και βραχώδεις σχηματισμούς χωρίς τις ορδές των τουριστών που κατακλύζουν τις άλλες πιο διάσημες περιοχές του Cozumel.
Σταματήσαμε σε μια διπλή παραλία, χωρίς πολύ κόσμο, με κάνα δυο μπαράκια πάνω στο κύμα και φυσικά αιώρες.
Τα βράχια που χώριζαν τις δυο παραλίες σχημάτιζαν μεγάλες σπηλιές γεμάτες καβούρια και τα μεγάλα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας που έσκαγαν με θόρυβο στις τρύπες, δημιουργούσαν μια υπόκωφη, παράξενη μουσική επένδυση στο τοπίο.
Εδώ δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και οι ανέσεις είναι σχεδόν πρωτόγονες.

Επόμενος προορισμός το διάσημο Punta Sur Park-Ecological Reserve με τον Faro Celarain, τα αρχαία των Μάγιας και τη λιμνοθάλασσα με την άγρια πανίδα. Η ξύλινη πλατφόρμα με το παρατηρητήριο μέσα στη λίμνη είναι ένας μοναδικός τρόπος για να έρθεις πιο κοντά στη φύση και να δεις πουλιά να βουτούν στα νερά αρπάζοντας το γεύμα τους, χελώνες να κολυμπούν νωχελικά, ακόμη και κροκόδειλους να στέκονται ακίνητοι σαν κορμοί δέντρων παραμονεύοντας το θήραμα τους.

Κροκόδειλος στέκεται ακίνητος και μας παρακολουθεί

Η θέα όμως από την κορυφή του φάρου-ανεβαίνοντας τα 100 στενά σκαλιά- είναι εκείνη που σε αφήνει άφωνο.
Από τη μια πλευρά η παραλία με τα αφρισμένα κύματα και από την άλλη η ήρεμη λιμνοθάλασσα και το πράσινο, είναι μια εικόνα που πάντα θα υπάρχει μέσα μας, να μας θυμίζει τον λόγο για τον οποίο πρέπει να ταξιδεύουμε και να γνωρίζουμε όσες περισσότερες γωνιές του πλανήτη μας μπορούμε.

Η διαδρομή συνεχίστηκε ανάμεσα στην τροπική ζούγκλα για να καταλήξει σ' ένα μικρό, παραδοσιακό ταβερνείο, στο οποίο δοκιμάσαμε αυθεντικό μεξικάνικο φαγητό. Fajitas και tacos με ψάρι ή κοτόπουλο, ροζ ρυζάκι, πουρέ από μαύρα φασόλια και σαλάτα. Απλά καταπληκτικό!!!

Απογευματάκι πλέον επιστρέψαμε στο San Miguel και στο τσακ προλάβαμε το φέρρυ που έφευγε εκείνη τη στιγμή για απέναντι.

Πολύ αργότερα και αφού είχαμε επιστρέψει στην Ελλάδα, θα συνειδητοποιούσαμε ότι ο Πάντσο μας " έκλεψε " από το πρόγραμμα την κρυφή παραλία Punta Sur Beach και δεν μας πήγε ποτέ εκεί.
Ακόμα δεν μπορούμε να εξηγήσουμε μέχρι και σήμερα, πώς και εμείς οι ίδιοι, ξεχαστήκαμε και δεν την αναζητήσαμε κατά τη διάρκεια του tour.
Μάλλον θα φταίνε οι τεκίλες που ήπιαμε μεσημεριάτικα και το μυαλό χαλάρωσε και αφέθηκε........
Ίσως αυτό να είναι μια αφορμή για μια νέα περιπέτεια στο Μεξικό.
Ποιος ξέρει???

 

[go2dbeach]

Εμείς δεν προλάβαμε να ανέβουμε στο xcaret. Εκεί θέλεις κανονικά δύο μέρες για να τα απολαύσεις με την ησυχία σου.

Ναι, πραγματικά έχει τόσα πολλά να κάνεις που αν θέλεις και να χαλαρώσεις σε καμιά αιώρα το μεσημεράκι, δε φτάνει μια μέρα. Είναι τέλειο το πάρκο και το βραδινό σόου το κερασάκι στην τούρτα!

Πολύ αργότερα και αφού είχαμε επιστρέψει στην Ελλάδα, θα συνειδητοποιούσαμε ότι ο Πάντσο μας " έκλεψε " από το πρόγραμμα την κρυφή παραλία Punta Sur Beach και δεν μας πήγε ποτέ εκεί.

Κι εμάς μας έκλεψε ο πατέρας του Μπεν Χουρ στην εκδρομή στο isla Mujeres! Και έχει κάτι ωραίες παραλίες από κείνη τη μεριά και υποβρυχίως είναι το κάτι άλλο..
Μα δεν το σκεφτήκατε ότι το μόνο που βρέξατε στο νησί ήταν τα λαρύγγια σας ??

 

[Klair]

Κι εμάς μας έκλεψε ο πατέρας του Μπεν Χουρ στην εκδρομή στο isla Mujeres! Και έχει κάτι ωραίες παραλίες από κείνη τη μεριά και υποβρυχίως είναι το κάτι άλλο..
Μα δεν το σκεφτήκατε ότι το μόνο που βρέξατε στο νησί ήταν τα λαρύγγια σας ??

Μας πρότεινε ένα άλλο σημείο για snorkeling αλλά δεν μας γέμισε το μάτι και του είπαμε άστο καλύτερα πάμε παρακάτω. Τι να πω? Υπήρξε κενό μνήμης.

πολυ ωραιο ταξιδι!!!

Ευχαριστώ πολύ

 

[Klair]

Ένατη μέρα 1/5

Το κλιματιζόμενο και άνετο λεωφορείο της εταιρείας ADO, που ξεκίνησε από το τέρμα της 5ης λεωφόρου, μας άφησε κάνα 10λεπτο μακρυά από την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου της Tulum.
Εκεί υπήρχαν κιόσκια που μοίραζαν χάρτες και πληροφορίες στους επισκέπτες.
Υπάρχει το χωριό Tulum πάνω στον αυτοκινητόδρομο, ένα τυπικό μεξικάνικο χωριό με χρωματιστά σπιτάκια και τα ερείπια της αρχαίας πόλης των Μάγιας, πάνω από μια πανέμορφη παραλία.
Εδώ η περιοχή είναι προστατευόμενη και ανήκει στη Sian Ka' an Biosphere Reserve οπότε απαγορεύεται η ανοικοδόμηση.

Αφού τσεκάραμε τα εισιτήρια, φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο περπατώντας σ' ένα στενό δρομάκι ανάμεσα από πυκνά δέντρα και θάμνους.

Το σκηνικό που απλώθηκε μπροστά στα μάτια μας ξεπερνούσε σε ομορφιά ακόμα και Χολυγουντιανή ταινία.
Τα ερείπια στέκονται επιβλητικά πάνω σε ένα βράχο, 12m από την επιφάνεια της θάλασσας ατενίζοντας τα τιρκουάζ νερά της Καραϊβικής στην πολιτεία Quintana Roo. Άκμασε μεταξύ 13ου και 15ου αιώνα και κατάφερε να επιβιώσει 70 χρόνια μετά την κατάκτηση των Ισπανών.
Η Tulum πήρε το όνομά της από τα τείχη που περιέβαλλαν την πόλη και ήταν σημαντικό εμπορικό λιμάνι των Μάγιας, απ' όπου αναχωρούσαν τα καράβια τους φορτωμένα πολύτιμα εμπορεύματα για τις Αντίλλες.
Ο πρώτος ναός που αντίκρισαν οι Ισπανοί κατακτητές ήταν η μεγάλη Πυραμίδα πάνω στο λόφο, την οποία ονόμασαν Ελ Καστίγιο (το κάστρο).
Εκτός από την Πυραμίδα ξεχωρίζουν ακόμα ο Ναός του Ανέμου, το μεγάλο Παλάτι και ο Ναός του Κατερχόμενου Θεού.

Οι τότε ανίατες ασθένειες που ήρθαν στο Μεξικό από τους Ισπανούς, θεωρούνται η αιτία αφανισμού των κατοίκων της πόλης.
Σήμερα ο χώρος κατοικείται από τεράστιες σαύρες, οι οποίες σουλατσάρουν ανενόχλητες από τους χιλιάδες τουρίστες που κατακλύζουν τον αρχαιολογικό χώρο. Ίσως να το χαίρονται κιόλας αφού ποζάρουν με άνεση στον φωτογραφικό φακό.

Ήρθε η στιγμή όμως, να δω, με τα ίδια μου τα μάτια, την παραλία των ονείρων μου, κάτω από τα ξύλινα σκαλοπάτια, με τον τεράστιο φοίνικα να σκύβει όλο και πιο χαμηλά στο φύσημα του ανέμου, θέλοντας να αγγίξει και να φιλήσει την κατάλευκη αμμουδιά!!!

Και στο βάθος, ξύλινες μακριές βάρκες, γεμάτες τουρίστες, σαν άλλοι Ισπανοί κατακτητές, παλεύουν με τα κύματα, για την τέλεια φωτογραφία που μόνο τα μάτια μπορούν να αποτυπώσουν στο μυαλό!!!

Τις βουτιές μας αποφασίσαμε να τις κάνουμε στη διπλανή παραλία γιατί τα κύματα ήταν χαμηλότερα και υπήρχαν παλάπες για δροσερά ποτά και φαγητό.
Περπατήσαμε αρκετά κάτω από τον καυτό ήλιο μέχρι να φτάσουμε στο ομορφότερο σημείο της, την Playa Paraiso.
Παράδεισος στην κυριολεξία αυτή η κατάλευκη, τεράστια, πεντακάθαρη παραλία της Tulum, με τα γαλαζοπράσινα νερά και τους φοίνικες, αγέρωχους φρουρούς της ανεπανάληπτης ομορφιάς της, μας τύλιξε στην αγκαλιά της και μας μάγεψε.
Μικρά κουκλίστικα σπιτάκια με ψάθινες σκεπές χαμένα μέσα στη ζούγκλα, με αιώρες και ξύλινα μπαλκονάκια και σκαλάκια συμπλήρωναν το τοπίο μέχρι το τέλος της παραλίας, στην άλλη άκρη της.
Δροσιστήκαμε παίζοντας με τα κύματα, ξαπλώσαμε κάτω από γέρικους, καμπούρηδες φοίνικες, φάγαμε πολύ ωραίο φαγητό πάνω στο κύμα,
προσπαθώντας να ρουφήξουμε μέχρι και την τελευταία σταγόνα ανεμελιάς και ζωής που μας πρόσφερε απλόχερα τούτος ο μοναδικός παράδεισος.

Το ταξί μας μετέφερε στο χωριό, στο σταθμό των λεωφορείων και το απογευματάκι πια φτάσαμε στην Playa del Carmen. Δεν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο αλλά κατευθυνθήκαμε στην παραλία για μια τελευταία βουτιά και αράξαμε εκεί μαζί με τους ντόπιους που έπιναν μπύρες και άκουγαν μουσική από το κασετόφωνο, μέχρι που σκοτείνιασε.

Ήταν το τελευταίο μας βράδυ, σ' αυτήν την υπέροχη γωνιά του πλανήτη και θέλαμε να το ζήσουμε όσο περισσότερο γινόταν.
Περπατήσαμε στην 5η λεωφόρο με την αδιάκοπη ατμόσφαιρα πάρτυ, φάγαμε σ' ένα πολύ ωραίο εστιατόριο, ψωνίσαμε κι άλλα δωράκια και με βαριά καρδιά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να μαζέψουμε βαλίτσες για το αυριανό ταξίδι της επιστροφής......

 

[makisg]

γειά σου βρε Klair με τα ωραία σου.

 

[Klair]

γειά σου βρε Klair με τα ωραία σου.

 

[go2dbeach]

Πανέμορφες φωτογραφίες αν και είναι δύσκολο να βγει άσχημη φωτο με φόντο αυτή τη θάλασσα!
Πάντως χωρίς αυτοκίνητο μια χαρά τα καταφέρατε να γυρίσετε και να δείτε αρκετά μέρη, μπράβο σας
Μα πότε πέρασαν οι μέρες και μαζεύουμε βαλίτσες θέλουμε κι άλλο..μια τελευταία βουτιά, μια μαργαρίτα..

 

[Klair]

Πανέμορφες φωτογραφίες αν και είναι δύσκολο να βγει άσχημη φωτο με φόντο αυτή τη θάλασσα!
Πάντως χωρίς αυτοκίνητο μια χαρά τα καταφέρατε να γυρίσετε και να δείτε αρκετά μέρη, μπράβο σας
Μα πότε πέρασαν οι μέρες και μαζεύουμε βαλίτσες θέλουμε κι άλλο..μια τελευταία βουτιά, μια μαργαρίτα..

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Δυστυχώς δεν έχει άλλες βουτιές . Εφτασε η μέρα της επιστροφής και το θρίλερ που ζήσαμε στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας. Θα καταλάβεις στη συνέχεια.......

 

[Klair]

Δέκατη μέρα 2/5

Το ταξί μας περίμενε στην είσοδο του ξενοδοχείου στις 8 το πρωί. Αποχαιρετήσαμε τα παιδιά στη ρεσεψιόν και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Είχα διαβάσει ότι πρέπει να βρίσκεσαι τουλάχιστον 3 ώρες πριν την πτήση εκεί, γιατί οι ουρές είναι ατελείωτες. Μας το είπε και ο ταξιτζής.
Εμείς πάντως δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα μέχρι στιγμής. Που να ξέραμε τί μας περίμενε στη συνέχεια!!!
Στο Cancun λοιπόν όλα κύλησαν ομαλά. Καμία καθυστέρηση, καμία τεράστια ουρά. Παραδώσαμε την Visa που μας είχαν δώσει κατά την είσοδό μας στη χώρα, έγινε ο έλεγχος, δώσαμε αποσκευές και είχαμε αρκετό χρόνο για ψώνια και φαγητό.
Το αεροπλάνο απογειώθηκε στην ώρα του και η μακριά σιλουέτα της παραλιακής ζώνης πλαισιωμένη από τυρκουάζ νερά και τροπική βλάστηση φάνηκε από ψηλά.
Παραδομένοι στην ομορφιά του τοπίου δεν ξεκολλήσαμε τα μάτια μας από το παράθυρο μέχρι που όλα χάθηκαν και από κάτω μας υπήρχε μόνον ο ωκεανός.

Ο τίτλος που θα δώσω σε αυτό το κεφάλαιο είναι:
Ο εφιάλτης στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας

Η πτήση κυλούσε ομαλά και κοντεύαμε να φτάσουμε στη Φιλαδέλφεια όταν ο κυβερνήτης του αεροπλάνου, μεσ' την καλή χαρά, μας ανακοίνωσε ότι θα φτάναμε νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα άφιξης στον προορισμό μας. Χαρά και οι συνταξιδιώτες μου διότι θα είχαν μεγαλύτερη άνεση χρόνου να κάνουν κι ένα τσιγαράκι πριν την πολύωρη επόμενη πτήση μας.
Ο ενθουσιασμός μας όμως έμελλε να διαρκέσει μόνο 5 λεπτά.
Καινούργια ανακοίνωση από τον κάπτεν ότι δυστυχώς λόγω αυξημένης κίνησης του αεροδρομίου, θα έπρεπε να κάνουμε μερικούς κύκλους πάνω από την Φιλαδέλφεια. Αρχίζουμε το γύρω-γύρω όλοι, λοιπόν και περιμένουμε εντολή προσγείωσης. Περνάει πολύ ώρα και εμείς ακόμα βολτάρουμε στον ουρανό. Κάποια στιγμή επιτέλους αρχίζουμε την διαδικασία προσγείωσης. Ήδη μετράμε μισή ώρα καθυστέρηση. Αφού έχουμε προσγειωθεί και έχουμε όλοι σηκωθεί από τις θέσεις μας για να μαζέψουμε τα πράγματά μας για αποβίβαση, νέα ανακοίνωση από τα μεγάφωνα ότι δεν λειτουργεί η φυσούνα και περιμένουμε σκάλες να προσεγγίσουν το αεροσκάφος για να κατέβουμε. Περνάει κι άλλο η ώρα και πουθενά σκάλες. Όλοι όρθιοι πλέον και ανήσυχοι για τους χρόνους καθυστέρησης περιμένουμε και περιμένουμε..........
Τελικά σκάλες δεν έρχονται και η αποβίβαση γίνεται από την φυσούνα.
Επιταχύνουμε το βάδισμά μας για να φτάσουμε στον έλεγχο να δούμε τί θα συναντήσουμε από κόσμο εκεί, γιατί ο χρόνος αρχίζει και πιέζει πολύ.
Τσιγάρο ούτε κατά διάνοια πλέον... εδώ υπάρχει φόβος να μην προλάβουμε την πτήση μας.
Στην αίθουσα ελέγχου επικρατεί το αδιαχώρητο. Οι ουρές είναι ατελείωτες. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεμπερδέψουμε από εδώ ούτε σε δύο ώρες. Αυτό σημαίνει bye-bye πτήση για Ρώμη.
Τι να κάνουμε όμως μπαίνουμε και εμείς στην ουρά και ελπίζουμε να προχωρήσει γρήγορα και να προλάβουμε. Εξάλλου η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Κοίταξα το ρολόι μου και ήταν 5 το απόγευμα όταν στηθήκαμε στην ουρά και η πύλη μας για την επόμενη πτήση άνοιγε στις 5:45. Δύσκολα τα πράγματα!!!
Μετά από τρία τέταρτα είχαμε τουλάχιστον 10 άτομα μπροστά μας και είχε αρχίσει να επικρατεί εκνευρισμός σε όλους τους επιβάτες γιατί έβλεπαν ότι κανείς μας δεν θα προλάβει την πτήση του. Πίσω από εμάς στην ουρά και μια Ιταλίδα με τη φίλη της να φωνάζει και ένας Κινέζος με την οικογένειά του να προσπαθεί να τρυπώσει εκεί που υπήρχε ο λιγότερος κόσμος. Πανικός παντού.
Φτάνει επιτέλους η σειρά μας και πιστεύουμε ότι μας έχει μείνει μια αμυδρή ελπίδα να τα καταφέρουμε, αν τρέξουμε σαν τρελοί.
Με τα διαβατήρια έτοιμα στο χέρι στεκόμαστε μπροστά στον υπάλληλο και από μέσα μας παρακαλάμε να κάνει γρήγορα, μπας και προλάβουμε......
Και τότε συμβαίνει το αδιανόητο......
BREAK μας ανακοινώνει με απάθεια, γυρίστε πίσω στην ουρά και όποιος συνάδελφος έχει κενό θα σας φωνάξει.
Αφού δεν τόπαθα εκεί μπροστά του το εγκεφαλικό ή δεν τον χαστούκισα..... τί να πώ??
Τον παρακαλέσαμε χίλιες φορές, του είπαμε ότι χάνουμε την πτήση μας...τίποτα, έκανε διάλειμμα ο τύπος.
Το τί ακολούθησε από τον κόσμο δεν περιγράφεται..... φωνές, απειλές!!!!
Περάσαμε τελικά τελευταίοι τον έλεγχο γιατί ποτέ κανείς άλλος υπάλληλος δεν μας φώναξε στην σειρά μας.
Στην αίθουσα των αποσκευών οι βαλίτσες μας είχαν μείνει μόνες και έρημες να μας περιμένουν.....
Βάλαμε μια τρεχάλα και τις παραδώσαμε για φόρτωση χωρίς να ξέρουμε τί θα γίνει τελικά με εμάς.
Στον σωματικό έλεγχο και στον έλεγχο χειραποσκευών ακολούθησε άλλη κωμικοτραγική κατάσταση. Κόσμος καθυστερημένος πετούσε άρον-άρον τα πράγματά του μέσα στα πλαστικά λεκανάκια, έβγαζε τα παπούτσια του και τα μπουφάν του και στηνόταν με τα πόδια και τα χέρια ανοιχτά για να σκαναριστεί από πάνω μέχρι κάτω, σκυλιά έκοβαν βόλτες ανάμεσά μας......τρέλα!!!
Το ίδιο κάναμε και εμείς φυσικά και τρελαμένοι από την αγωνία μας, αφού αρπάξαμε στην κυριολεξία τα πράγματά μας αρχίσαμε να τρέχουμε τόσο γρήγορα προς την πύλη μας που νόμιζα ότι η καρδιά μου θα ξεκολλήσει από το στήθος μου και θα πεταχτεί έξω!!!
Κάπου στη μέση της διαδρομής ακούμε τον έτερο συνταξιδιώτη να φωνάζει: έχετε πάρει εσείς και τον δικό μου σάκο???
Παγώνουμε, κοιταζόμαστε, πουθενά ο τρίτος σάκος....!!!!
Γύρνα πίσω του λέμε να ψάξεις και εμείς πάμε στην πύλη να δούμε τί γίνεται??
Φτάνουμε στην πύλη μας και φυσικά έχει κλείσει αφού η ώρα ήταν 6:25 δηλαδή η ώρα αναχώρησης της πτήσης.
Εκεί βλέπουμε και την Ιταλίδα με τη φίλη της που είχαμε πίσω μας στην ουρά στον έλεγχο διαβατηρίων. Ούτε και αυτή είχε καταφέρει να προλάβει παρ' όλο που δεν την είχαμε συναντήσει καθόλου στον σωματικό έλεγχο.
Τί γίνεται ?? την ρωτάω. Βρήκες κάποιον να ρωτήσεις τι θα γίνει με εμάς??
Μια υπάλληλος μας είπε να περιμένουμε εδώ να βρει τον υπεύθυνο μου απαντάει.
Πλησιάζουμε στην μεγάλη τζαμαρία και βλέπουμε τους πιλότους καθισμένους στις θέσεις τους. Αρχίζουμε τα κουνάμε τα χέρια λες και θα καταφέρναμε κάτι με αυτήν την κίνηση. Η Ιταλίδα μονολογούσε: παρακαλώ, παρακαλώ, ας γίνει κάτι, αλλά τίποτα δεν γινόταν μέχρι στιγμής. Ούτε ο υπεύθυνος ερχόταν αλλά ούτε και ο συνοδοιπόρος που είχε γυρίσει να ψάξει τον σάκο του.
Η αγωνία έχει χτυπήσει κόκκινο!!!!
Εν τω μεταξύ έχουν μαζευτεί και κάποια άλλα καθυστερημένα άτομα της πτήσης μας και είμαστε καμιά δεκαριά όλοι μαζί τώρα.
Επιστρέφει και ο συνταξιδιώτης χωρίς τον σάκο.......έψαξε, ρώτησε πουθενά ο σάκος. Μάλλον κάποιος, πάνω στον πανικό, τον πήρε μαζί του και δεν το κατάλαβε. Για που να ταξιδεύει άραγε τώρα??
Να σου εμφανίζεται και ο " υπεύθυνος" .......
Μια μικρή αχτίδα ελπίδας αρχίζει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Λες να ανοίξουν πάλι την πύλη και να μας βάλουν στο αεροπλάνο??
Δώστε μου τα διαβατήρια σας, λέει να δούμε τί θα κάνουμε.
Ψάχνει στον υπολογιστή, ξαναψάχνει...... και πριν λιποθυμήσω από την αγωνία μας απαντάει: " βλέπω ότι οι βαλίτσες έχουν φορτωθεί οπότε μπορώ να σας βάλω στο αεροπλάνο ".
Και ναι έγινε το θαύμα!!!!!
Ανοίγει την πύλη και μας λέει: " περάστε".
Τρέχοντας μην τυχόν και το μετανιώσει διασχίζουμε τη φυσούνα κατευθυνόμενοι στην πόρτα του αεροσκάφους. Εκεί συναντάμε τον υπεύθυνο φόρτωσης αποσκευών και λέμε δεν τον ρωτάμε για σιγουριά αν όντως φορτώθηκαν οι αποσκευές μας??
Τί το θέλαμε?? Εγώ από Cancun φόρτωσα μόνο 2 αποσκευές μας απαντάει και είχα 2 πτήσεις. Άντε πάλι.....Το μαρτύριο αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ....
Τί κάνουμε τώρα τον ξαναρωτάμε?? " Μπαίνετε στο αεροπλάνο και προσεύχεστε να έρθουν μαζί σας οι βαλίτσες σας στην Ρώμη. Αλλιώς θα έρθουν με άλλη πτήση, μεθαύριο ".
Μα μεθαύριο εμείς δεν θα είμαστε στη Ρώμη, θα είμαστε στην Αθήνα!!!
JUST HOPE μας λέει και φεύγει!!!!
Με την ελπίδα να μας συντροφεύει για μια ακόμα φορά, βολευτήκαμε στις θέσεις μας..... και με μια ώρα καθυστέρηση το ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησε.
Μην είμαστε και αχάριστοι..... βρισκόμαστε τουλάχιστον μέσα στο αεροπλάνο για Ρώμη και όχι σε κάποια καθίσματα του αεροδρομίου της Φιλαδέλφειας να κοιτάζουμε το αεροπλάνο να απογειώνεται χωρίς εμάς μέσα.
Μια εφαρμογή της American Airlines για τη φόρτωση των αποσκευών, που ελέγξαμε και μόνοι μας λίγο πριν την αναχώρησή μας, έδειξε ότι οι αποσκευές μας είχαν φορτωθεί πάντως.
Φτάνοντας χωρίς άλλα απρόοπτα στη Ρώμη, μου ήρθε να πέσω στα γόνατα και να φιλήσω τα εδάφη της γείτονος χώρας, μόλις αντίκρισα και τις βαλίτσες μας να κυλάνε στο διάδρομο αποσκευών.
Τέλος καλό, όλα καλά !!!

Πλήρως ανακουφισμένοι πλέον, χωρίς να μας βασανίζουν άλλες αγωνίες, παρά μόνο το jet lag επιστρέψαμε στην Ελλάδα αργά το απόγευμα, γεμάτοι με λευκές και οινοπνευματί εικόνες που θα μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή!!