Ισπανία Hola Βαρκελώνη!

[georgeant]

Πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό μετά από δυόμισι χρόνια! Είχα ξεχάσει σχεδόν πώς μυρίζουν τα αεροδρόμια, τι γεύση έχει ο καφές μετά από πολύ πρωινό ξύπνημα και την αίσθηση του να πέφτεις για ύπνο ξερός μετά από μια μέρα πολλών πεζοπορικών χιλιομέτρων σε άγνωστα μέρη. Μικρά, ευχάριστα ταξιδιωτικά "βασανιστήρια" που όλοι σχεδόν αγαπάμε. Το χειρότερο όλων είναι πως ενώ στην αρχή της πανδημίας υπέφερα από ταξιδιωτική στέρηση, προς το τέλος όλο αυτό πήρε τη μορφή μιας κανονικότητας και πλέον σκεφτόμουν τα ταξίδια εξαιρετικά σπάνια και με αρκετή δόση πεσιμισμού το είχα πάρει σχεδόν απόφαση πως μάλλον δε θα ξαναταξίδευα ποτέ. Αλλά όχι! Ξύπνησα εγκαίρως από τον λήθαργο, ευτυχώς! Δεν θα άφηνα την ταξιδιωτική μου ζωή να περάσει στη λήθη.

Ο προορισμός, Βαρκελώνη. Γιατί Βαρκελώνη; Γιατί είναι από τις πρωτεύουσες που είχα ντροπιαστικά αφήσει στην άκρη, γιατί δεν είχα ξαναπάει ποτέ στην Ισπανία και είναι μάλλον η πρώτη επιλογή για να επισκεφτεί κάποιος στη χώρα, γιατί έχουν πάει όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί μου κι όλοι είχαν να μου πουν τα καλύτερα, γιατί έχει φοβερό φαγητό και τέλος, φοβερά escape rooms, το αγαπημένο μας πλέον χόμπι. Α, και γιατί τον Μάρτη πετύχαμε αρκετά καλές προσφορές στα αεροπορικά.

Το τοπόσημο της Βαρκελώνης και μάλλον σήμα κατατεθέν ολόκληρης της Ισπανίας, η -σχεδόν ολοκληρωμένη- Sagrada Familia, φωτογραφημένη από το drone μου.

Λίγα λόγια για τη Βαρκελώνη

Πρωτεύουσα της Περιφέρειας της Καταλονίας, με πληθυσμό γύρω στα 4,8 εκατ. κατοίκους στη μητροπολιτική περιοχή, η Βαρκελώνη αποτελεί τη δεύτερη πιο σημαντική πόλη της Ισπανίας όσον αφορά την οικονομία, μετά τη Μαδρίτη. Όσον αφορά τη δημοτικότητα και τον τουρισμό όμως, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω της, αφού προσελκύει περισσότερους από 27 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο.

Πόλη γεμάτη ιστορία, κουλτούρα, τέχνη και αξιοθέατα, δύσκολα αφήνει ασυγκίνητο τον επισκέπτη. Θέλετε κι άλλα; Μεγάλοι δρόμοι, ποδηλατόδρομοι, μεσογειακό κλίμα, πολύ καλή ποιότητα ζωής, δίπλα στη θάλασσα. Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι θα μπορούσα να ζήσω σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού, κυρίως λόγω της ποιότητας ζωής που προσφέρουν (π.χ. Βερολίνο) αλλά πόλη που να συνδυάζει μια καλή ποιότητα ζωής και οικείο κλίμα σε έναν Έλληνα δύσκολα θα βρεις, οπότε αν μου έβαζε κάποιος το μαχαίρι στο λαιμό να διαλέξω μια άλλη πόλη για να ζήσω (γιατί δύσκολα αφήνω την Αθήνα, όσα στραβά κι αν έχει), η Βαρκελώνη νομίζω θα ήταν μια ισχυρή υποψηφιότητα.

Η Βαρκελώνη είναι φημισμένη για τη φανταστική αρχιτεκτονική του Antonio Gaudí, του οποίου τα κτίρια κοσμούν διάφορες γωνιές της πόλης. Τα πιο διάσημα είναι αυτά είναι κατά μήκος της Passeig de Gràcia, όπου θα βρείτε το La Pedrera και το Casa Batlló, αλλά και το Park Güell λίγο πιο έξω από το κέντρο της πόλης το οποίο είναι ένα πανέμορφο πάρκο σχεδιασμένο από τον ίδιο. Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό από τα έργα του Gaudí είναι αναμφίβολα η Sagrada Família, ο τεράστιος καθεδρικός ναός που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί.

Η πόλη άλλαξε ριζικά λίγο πριν πραγματοποιηθούν εκεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992. πολλές παλιές βιομηχανίες κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους δημιουργήθηκαν δύο μίλια παραλίας. Οι νέες κατασκευές αύξησαν τη χωρητικότητα της πόλης κατά 17%, τη χωρητικότητα επεξεργασίας λυμάτων κατά 27% και τον ελεύθερο χώρο πρασίνου κατά 78%. Ο αριθμός των ξενοδοχείων επίσης διπλασιάστηκε την περίοδο 1990-2004. Η δημοτικότητα της πόλης αυξήθηκε σημαντικά: το 2012 ήταν ο 12ος δημοφιλέστερος προορισμός στον κόσμο και ο 5ος στην Ευρώπη.

Η Βαρκελώνη αποτελεί επίσης μία από τις πιο open minded και LGBTQ friendly πόλεις στην Ευρώπη. Τα περισσότερα καφέ έχουν τη σημαία της LGBTQ κοινότητας (το ίδιο και πολλά μπαλκόνια) και είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό ζευγάρια κάθε τύπου να κυκλοφορούν και να εκφράζονται ελεύθερα στην πόλη.


Πριν το ταξίδι

Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε 14-18 Μαρτίου με εισιτήρια που κλείστηκαν με Vueling, στα 151 ευρώ/άτομο με επιστροφή. Βέβαια μετά από δυο μέρες αφού τα κλείσαμε η Vueling μας στέλνει e-mail ότι η πτήση από Αθήνα προς Βαρκελώνη άλλαξε και πήγε τα μεσάνυχτα, κάτι που φυσικά μας άλλαζε όλα τα σχέδια και που μας έκανε να χάσουμε και χρόνο από το ταξίδι αλλά και χρήμα. Ακυρώνουμε λοιπόν την πτήση της μετάβασης και κλείνουμε με Aegean, κάτι που ανέβασε το κόστος περίπου κατά 30-40 ευρώ. Ας είναι. Φάγαμε και πρωινό στο αεροπλάνο.

Το κατάλυμά μας ήταν αυτό. Σούπερ τοποθεσία (κοντά στην Αψίδα του Θριάμβου), λογική τιμή, καθαρό.

Η Βαρκελώνη διαθέτει πολύ καλό δίκτυο μετρό και λεωφορείων, αλλά η συμβουλή μου είναι να τα προτιμήσετε μόνο για τις μεγάλες αποστάσεις. Η πόλη περπατιέται πολύ εύκολα και είναι πολύ όμορφη για να τη χάσετε όντας κλεισμένοι στο μετρό.


Ημέρα 1η
H πρώτη εικόνα που έχω από τη Βαρκελώνη: Ιδιαίτερα κτίρια και φοίνικες! Ναι, ναι, η πόλη είναι γεμάτη φοίνικες, κάτι που τονίζει πολύ τη μεσογειακή ταυτότητά της! Ο καιρός βέβαια μας τα χάλασε λίγο. Δεν είδαμε ήλιο παρά μόνο για ελάχιστη ώρα στο ταξίδι μας. Μουντός καιρός με αρκετή ψύχρα και αέρα, αλλά ευτυχώς δεν έβρεξε. Παρόλα αυτά, μια Βαρκελώνη με ήλιο την περίμενα να είμαι ειλικρινής, γιατί είναι η Βαρκελώνη, όχι το Όσλο. Πώς θα γράψει ο φοίνικας στη μουντάδα;

Από τους καλύτερους τρόπους να πάρεις μια καλή γεύση από την πόλη και την ιστορία της είναι ένα οργανωμένο tour, από τα πολλά που πραγματοποιούνται στην πόλη. Κλείσαμε λοιπόν ένα δωρεάν tour στη Γοτθική συνοικία, την πιο διάσημη γειτονιά της Βαρκελώνης.

Αξίζει να σημειώσω εδώ, γιατί νιώθω την ανάγκη να το βγάλω από μέσα μου, ότι πριν το tour, κάναμε μια στάση σε ένα από τα bakeries και take away της αλυσίδας "365" για να τσιμπήσουμε τίποτα. Εκεί κατάλαβα ότι οι Ισπανοί μάλλον δεν το'χουν και πολύ με τα αγγλικά, αφού όταν πήγα να παραπονεθώ γιατί βρήκα μέσα στη μπαγκέτα μου ένα αιχμηρό πλαστικό αντικείμενο (βασικά το κατάλαβα όταν ήταν στο στόμα μου) η κυρία μουρμούρησε κάτι στα ισπανικά που είμαι σίγουρος ότι δεν περιλάμβαναν "lo siento" ή "perdón" και μου έφτιαξε μια καινούργια. Θυμάστε που ανέφερα στην εισαγωγή το καλό φαγητό της Βαρκελώνης; Αυτό σίγουρα δεν περιλαμβάνει πλαστικά κομμάτια. Και σίγουρα όχι τα "365".


Γοτθική Συνοικία (Bari Gòtic)

Η πιο διάσημη ίσως γειτονιά της Βαρκελώνης. Υπάρχει από τη Ρωμαϊκή εποχή και αποτελείται από γραφικά, στενά, πλακόστρωτα δρομάκια, όμορφα κτίρια που κάποια χρονολογούνται από τον Μεσαίωνα, μπαλκόνια με λουλούδια και καταστήματα και φαγάδικα για όλα τα γούστα. Είναι το κεντρικότερο και παλαιότερο τμήμα της Παλιάς Πόλης της Βαρκελώνης. Η συνοικία ξεκινά από την Plaza Catalunya και εκτείνεται από τη La Rambla έως τη Via Laetana.

Στους δρόμους της Γοτθικής Συνοικίας

Αντανακλάσεις

Στο βάθος, ο εντυπωσιακός Καθεδρικός της Βαρκελώνης

Το πάρα πολύ ενδιαφέρον με τη Γοτθική Συνοικία που μάθαμε στο tour είναι ότι δεν είναι και τόσο...γοτθική! Στην ουσία τα μόνα γοτθικά κτίρια είναι 4-5. Τότε γιατί ονομάστηκε έτσι; Κατά τον 19ο αιώνα υπήρχε ενδιαφέρον για τη Βαρκελώνη να γίνει παγκοσμίως γνωστή. Η Βαρκελώνη έπρεπε να γίνει ένας διεθνής προορισμός, όπως είχε γίνει π.χ. με την Μπριζ ή τη Φλωρεντία. Γι' αυτό και ήταν η έδρα της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1888. Υπήρχε επίσης ενδιαφέρον στο να παρουσιαστεί ένα συναρπαστικό παρελθόν που θα αφορούσε την Καταλονία, και το στυλ που αντιπροσώπευε καλύτερα κάτι τέτοιο ήταν το Γοτθικό. Έτσι λοιπόν, η περιοχή υιοθέτησε αυτή την ονομασία για να προσελκύσει τουρίστες. Αλλά δεν έμειναν μόνο στο όνομα. Προσπάθησαν να τροποποιήσουν όσο μπορούσαν την εμφάνιση ορισμένων κτιρίων ώστε να παραπέμπει σε γοτθικό στυλ, έβαλαν gargoyles σε σημεία που δεν χρειαζόντουσαν καν υδρορροές, μετακίνησαν ακόμα και ολόκληρα κτίρια που ήταν σε άλλα σημεία της πόλης ώστε να είναι συγκεντρωμένα εκεί. Αρχιτεκτονικά μιλώντας λοιπόν μιλάμε περισσότερο για ένα νεο-γοτθικό αρχιτεκτονικό στυλ, παρά γοτθικό με την ιστορική έννοια του όρου. Αλλά πιστέψτε με, μικρή σημασία έχει. Η γειτονιά είναι υπέροχη! Είναι η συνοικία που βολτάραμε σχεδόν κάθε μέρα, ακόμα κι αν περνούσαμε συχνά από τα ίδια σημεία.

Στενό στη Γοτθική Συνοικία

Πρόσοψη κτιρίου στην Εβραϊκή Συνοικία, μια πολύ μικρή περιοχή με στενά δρομάκια και σοκάκια πίσω από τον Καθεδρικό της πόλης.

Η μοντέρνα τέχνη συναντά το παλιό!

Ο Καθεδρικός ναός της Βαρκελώνης είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό οικοδόμημα σε όλη τη συνοικία.

Συνεχίζοντας το τουρ στη Γοτθική Συνοικία, περάσαμε από το κτίριο του Ιστορικού Αρχείου της Πόλης της Βαρκελώνης, μέσα από το οποίο ξεπηδάει ένας φοίνικας τον οποίο συγκρατούν σχοινιά απ' όλες τις πλευρές, ώστε να μη σπάσει. Μάθαμε ότι είναι ο πιο παλιός φοίνικας στην πόλη.

Στην είσοδο του κτιρίου βρίσκεται και μια όμορφη κρήνη.

Καταλήξαμε στην πλατεία Sant Felip Neri που προσωπικά θεωρώ το ομορφότερο μέρος της Γοτθικής Συνοικίας.

Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει μια πέτρινη κρήνη, ενώ τριγύρω υπάρχουν δέντρα και παλιά, πέτρινα κτίρια.

Παρά την ομορφιά της πλατείας, η ιστορία που κουβαλάει δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Στις 30 Ιανουαρίου 1938, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, μια από τις βόμβες του Francisco Franco έπεσε στην εκκλησία σκοτώνοντας 30 άτομα, τα περισσότερα από τα οποία ήταν παιδιά από το Σχολείο του Sant Philip Neri και μερικά παιδιά πρόσφυγες από τη Μαδρίτη, όπου η εκκλησία είχε μετατραπεί σε αυτοσχέδιο ορφανοτροφείο. Καθώς οι άνθρωποι έβγαζαν επιζώντες από τα ερείπια, μια δεύτερη βόμβα χτύπησε την πλατεία, σκοτώνοντας άλλους 12 ανεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών σε 42. Ήταν ο δεύτερος χειρότερος βομβαρδισμός στη Βαρκελώνη κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Στον τοίχο της εκκλησίας, μπορεί κανείς να διακρίνει τα σημάδια από τους βομβαρδισμούς.

Κάποια γοτθικά κτίρια όπως ανέφερα και στην εισαγωγή, μεταφέρθηκαν τούβλο-τούβλο και ξαναχτίστηκαν σε αυτή την πλατεία, αντί να τα γκρεμίσουν τελείως.

Το σχολείο λειτουργεί ακόμα και τα πιτσιρίκια στο διάλειμμα βγαίνουν και παίζουν στην πλατεία. Αν θέλετε να την επισκεφτείτε προτιμήστε κατά βάση τα μεσημέρια, όπως μας συμβούλεψε κι ο tour guide.


Το σχολείο Sant Felip Neri, στην πλατεία.

Παρόλο που ήταν Μάρτιος, έπεφταν διαρκώς κίτρινα φύλλα από τα δέντρα λόγω του αέρα. Η απουσία πολύ κόσμου σε συνδυασμό με τον ήχο του αέρα δημιουργούσαν ένα σχεδόν κινηματογραφικό σκηνικό.

Στη Βαρκελώνη έχει γυριστεί μεταξύ άλλων το βίντεο κλιπ των Evanescence "My Immortal" το οποίο έχει αρκετά πλάνα και σ 'αυτή την πλατεία.

Στη Γοτθική Συνοικία, εικονοστάσι (??) στην Αγία Εουλάλια. Ήταν μια 13χρονη Ρωμαιοχριστιανή παρθένα που μαρτύρησε στη Βαρκελώνη κατά τη διάρκεια του διωγμού των χριστιανών επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού.

Το Δημαρχείο της Βαρκελώνης, στην πλατεία Sant Jaume.

Plaça de Sant Jaume

Συνεχίζουμε το tour περνώντας από γραφικά στενά και μαθαίνοντας πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη Γοτθική Συνοικία.

O ναός της Παναγίας της θάλασσας (Basílica de Santa Maria del Mar)

Οι φοίνικες που σας έλεγα στην εισαγωγή;

Μετά το τέλος του τουρ, συνεχίσαμε μόνοι μας την περιήγηση.

Κι αυτός είναι μάλλον ο πιο όμορφος (και πιο πολυφωτογραφημένος) δρόμος στη Γοτθική Συνοικία, ο carrer del Bisble, κι αυτή είναι η Γέφυρα του Επισκόπου (El pont del Bisble). Χτίστηκε για τη Διεθνή Έκθεση της Βαρκελώνης που πραγματοποιήθηκε το 1929.

Η γέφυρα συνδέει το Palau de la Generalitat με το La Casa dels Canonges αλλά συνδέεται επίσης και με διάφορους μύθους και θρύλους, παρά το γεγονός ότι χτίστηκε σχετικά πρόσφατα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι όλοι οι θρύλοι σχετίζονται με το κρανίο και του στιλέτο που διακοσμούν την κάτω πλευρά της γέφυρας. Κάποιοι λένε ότι το κρανίο ήταν ο τρόπος του αρχιτέκτονα Joan Rubió I Bellver (ο οποίος πρότεινε να κατεδαφιστούν όλα τα μη γοτθικά κτίρια που βρίσκονται σε άμεση γειτνίαση με τον καθεδρικό ναό της Βαρκελώνης και να αντικατασταθούν από νέα κτίρια γοτθικού στιλ), να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του μετά την απόρριψη του αρχικού του σχεδίου. Άλλοι λένε ότι είναι ένα πραγματικό ανθρώπινο κρανίο αντί για σκαλισμένο πέτρινο αντικείμενο.

Ένας άλλος μύθος λέει ότι αν ποτέ αφαιρεθεί το στιλέτο που διασχίζει το κρανίο, τότε η πόλη της Βαρκελώνης θα καταστραφεί.

Μια πιο θετική εκδοχή λέει ότι αν κάνετε μια ευχή ενώ περπατάτε προς τα πίσω κάτω από τη γέφυρα και κοιτάτε απευθείας το κρανίο, τότε αυτή η επιθυμία θα πραγματοποιηθεί.

Μετά από αρκετή ώρα και μερικές δεκάδες λήψεις της γέφυρας μέχρι να εγώ να ικανοποιηθώ και οι άλλοι δύο να σιχτιρίσουν, συνεχίσαμε και βγήκαμε στην Plaça Reial.

Η πλατεία είναι τόσο όμορφη, που δεν είναι περίεργο που ονομάστηκε «βασιλική». Την ατμόσφαιρα της πλατείας τονίζουν το σιντριβάνι στο κέντρο της, οι φοίνικες (τι άλλο και οι φανοστάτες γύρω από την πλατεία.

Είναι ένα από τα πιο πολυσύχναστα, πιο ζωντανά σημεία της Βαρκελώνης, ιδιαίτερα τη νύχτα. Κάτι που μας επιβεβαίωσε και ο Άλεξ, περιγράφοντάς μας την πρώτη φορά που επισκέφτηκε τη Βαρκελώνη και σε αυτή την πλατεία φρόντισε να γίνει κουρούμπελο, με ότι αυτό συνεπάγεται για αργότερα.

Στην κρήνη της πλατείας

La Rambla

Και συνεχίζουμε στον πιο εμπορικό και τουριστικό δρόμο της Βαρκελώνης, τη La Rambla.

Ο δρόμος έχει μήκος περίπου 1,2 χιλιόμετρα και ξεκινάει βόρεια από την πλατεία Catalunya και καταλήγει νότια στο το Port Vell όπου βρίσκεται και το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου.

Η La Rambla έχει συνήθως αρκετό κόσμο, ειδικά κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου. Η δημοτικότητά της στους τουρίστες έχει διαμορφώσει όπως είναι φυσικό τον χαρακτήρα του δρόμου, ο οποίος έχει γεμίσει με καφετέριες (πανάκριβες και χαμηλής ποιότητας, μην το σκεφτείτε ούτε για αστείο όσο κουρασμένοι κι αν είστε από το περπάτημα) και μαγαζιά με σουβενίρ. Η La Rambla είναι επίσης ο δρόμος που οι pickpockets κάνουν πάρτυ, κάτι που φρόντισαν να μας τονίσουν και στο ξενοδοχείο. Όχι μόνο για τη La Rambla βέβαια, αλλά για όλη τη Βαρκελώνη. Η κατάσταση είναι τραγική, σπάνια μας είπαν τουρίστας δεν έχει πέσει θύμα κλοπής στο δρόμο. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας που δεν υπήρχαν τουρίστες, οι pickpockets κλέβανε τους ντόπιους. Για τους pickpockets μας είχαν προειδοποιήσει όλοι, φίλοι, γνωστοί, άσχετοι, το γράφανε σε forums στο internet και σε ταξιδιωτικούς οδηγούς. Οπότε ήμασταν πολύ πολύ προσεχτικοί. Κι ευτυχώς γυρίσαμε πίσω με όλα τα πράγματά μας.

Ωστόσο, για να μη λέμε μόνο τα αρνητικά, η La Rambla σφύζει από ζωή, από καλλιτέχνες του δρόμου και μουσικές και όμορφα κτίρια αριστερά και δεξιά του δρόμου.

Κτίρια με όμορφα διακοσμητικά στοιχεία. Και μη μου πείτε ότι ο αυτός ο δράκος δε μοιάζει με προβοσκίδα. Αρκετό δούλεμα έφαγα από τους άλλους δύο!

Μέρος της πραγματικά μεγάλης Plaça de Catalunya

Στη γραφική Avinguda del Portal de l'Àngel, ψάχνοντας για φαγητό!

Και μιλώντας για φαγητό. Μια λέξη μόνο: Empanadas! Μικρά γεμιστά πιτάκια (σαν τα δικά μας τυροπιτάκια, σπανακοπιτάκια κλπ) σε διάφορες γεύσεις, σπανάκι, τυρί, μανιτάρια, με κρέας κλπ. Φάγαμε ντουζίνες. Τρώγαμε στο δρόμο, τρώγαμε για σνακ, για γεύμα, πήραμε για να φάμε στο αεροδρόμιο στην επιστροφή, τα λατρέψαμε.

Ωστόσο, δε γινότανε να έρθουμε στη Βαρκελώνη και να μην δοκιμάσουμε τα περίφημα tapas, τα οποία λίγο μας απογοήτευσαν να είμαι ειλικρινής. Το λάθος βέβαια δεν είναι των tapas, αλλά δικό μας, που νομίζαμε ότι είναι κανονικό...φαγητό. Τα tapas είναι μεζέδες, συνοδευτικά φαγητά σε μικρές ποσότητες. Παρόλο που πήραμε αρκετά, δεν θα έλεγα ότι ξετρελαθήκαμε, οπότε δεν τα ξαναπροτιμήσαμε.

Η λευκή σαγκρία όμως ήταν δροσερή και εύγεστη και βοήθησε στο να τελειώσει η μέρα με έναν πολύ ωραίο τρόπο.

Τέλος 1ης ημέρας

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[katkats]

Χορταστική αρχή και πρώτη μέρα!

 

[Iris_90]

Βαρκελωνη = Μια και μοναδικη !!!

 

[panpan]

Πολύ καλή παρουσίαση. Περιμένουμε την συνέχεια.

 

[georgeant]

Ημέρα 2η

Ο καιρός κινείται στα ίδια, συννεφιά, λίγη ψύχρα και λίγος αέρας αλλά δεν βρέχει, το οποίο είναι ευτύχημα. Σήμερα η μέρα έχει Sagrada Familia. Πριν από εκεί όμως, περνάμε από την Αψίδα του Θριάμβου (Arco de Triunfo) που είναι πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας.

Η αψίδα χτίστηκε με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως η πύλη της πόλης για την παγκόσμια έκθεση που φιλοξένησε η Βαρκελώνη, το 1888. Η βιτρίνα που λέμε.

εμπρός καλό μου drone!

Η αψίδα της Βαρκελώνης ξεχωρίζει από πολλές άλλες αντίστοιχες ευρωπαϊκές λόγω του χρώματός της, το μπορντό, και είναι φτιαγμένη από τούβλα.

O πεζόδρομος που είναι γεμάτος φοίνικες πίσω από την αψίδα θα σας οδηγήσει στο πάρκο Ciutadella, και αν είστε τυχεροί, μπορεί να πετύχετε τα πράσινα παπαγαλάκια πετάνε από δέντρο σε δέντρο!

Εμείς παρακάμψαμε το πάρκο και συνεχίσαμε για τη Sagrada Familia. Πριν από αυτό όμως, ήταν ένα ήσυχο και καλό μέρος για την πρώτη πτήση του drone μας.

Η Αψίδα του Θριάμβου από το drone.

Μιλώντας για drone να σας πω ότι αυτά απαγορεύονται παντού στη Βαρκελώνη. Κάτι που φυσικά εμείς δε γνωρίζαμε γιατί σε ότι αναζήτηση κάναμε στο internet δεν έλεγε κάτι τέτοιο. Μας το είπαν οι αστυνομικοί αργότερα στη Sagrada Familia... Αλλά ας μην προτρέχω.

Στο δρόμο για τη Sagrada Familia περάσαμε έξω από την La Monumental. Art nouveau αρένα ταυρομαχιών του 1914, που φιλοξενεί πλέον συναυλίες και παραστάσεις, ενώ περιλαμβάνει ένα μουσείο ταυρομαχιών. Ήταν το τελευταίο μέρος που έγιναν ταυρομαχίες στην Καταλονία, το 2011.

Sagrada Familia

Και φτάσαμε στην Sagrada Familia. Τι να γράψω που δεν ξέρετε ή δεν έχετε ακούσει ήδη; Θα αρχίσω λέγοντας πως είναι ο πιο εντυπωσιακός ναός που έχω δει. Και δεν έχω δει λίγους.

Φωτογραφία από το drone

H κατασκευή της ξεκίνησε το 1882 δια χειρός Antonio Gaudi, αυτού του "παρανοϊκού" (πάντα με τη δημιουργική έννοια του όρου) αρχιτέκτονα που αφιέρωσε τα τελευταία του χρόνια στο έργο. Όταν πέθανε το 1926, είχε ολοκληρωθεί λιγότερο από το ένα τέταρτο του έργου. Η εκκλησία συνδυάζει το γοτθικό ρυθμό και μορφές μοντερνισμού. Αν και ημιτελής, η εκκλησία αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η κατασκευή της, αναμένεται να ολοκληρωθεί (θεωρητικά πάντα) το 2027.

Φρούτα, που αντιπροσωπεύουν τους "καρπούς των καλών πράξεων". Σε κάθε μία από τις προσόψεις του ναού βλέπουμε φρούτα σχετικά με την αντίστοιχη εποχή του χρόνου.

Η πρόσοψη με την απεικόνιση της Γέννησης

H δυτική πρόσοψη, αυτή των Παθών.

Το αρχιτεκτονικό επίτευγμα που κατάφερε αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικά σε άλλη διάσταση. Το καθετί που βλέπετε αποτελεί κι έναν συμβολισμό και μόνο δέος θα νιώσετε καθώς περιηγείστε στο εσωτερικό του ναού. Ο Γκαουντί σε αυτό του το έργο (αλλά και στα περισσότερά του) αγνόησε τους κανόνες του ρεαλισμού, δημιουργώντας γραμμές, σχέδια και πολύχρωμα ψηφιδωτά εμπνευσμένα από τη φύση.

Κίονες που συμβολίζουν κορμούς δέντρων που καταλήγουν σε "κλαδιά" τα οποία στηρίζουν την οροφή.

Η σουρεαλιστική οροφή του ναού

Σας προτείνω να ακούσετε στο κινητό σας το 45λεπτο audio guide (από το app της Sagrada Familia που θα κατεβάσετε για να αγοράσετε τα εισιτήρια-26 ευρώ το άτομο παρεμπιπτόντως, αρκετά τσουχτερό). Ακόμα κι αν βαριέστε τα audio guides, επιμένω να δώσετε μια ευκαιρία σ' αυτό. Σας υπόσχομαι ότι δε θα βαρεθείτε καθόλου!

Η απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία

Στο σημείο που τραβήχτηκε η παραπάνω φωτογραφία, ξεδιπλώσαμε και απογειώσαμε το drone με παντελή άγνοια. Στο πιο τουριστικό σημείο της Βαρκελώνης. Κάποιος θα έλεγε ότι είμαστε απλά πολύ τολμηροί ή ότι έχουμε θράσος! Μετά από 4 λεπτά έρχονται δύο αστυνομικοί και μας λένε να το κατεβάσουμε. Μας είπαν ότι απαγορεύεται η πτήση του drone σε όλη τη Βαρκελώνη. Τους είπαμε ότι δεν το γνωρίζαμε και ότι οι πληροφορίες που είχαμε από επίσημα sites ήταν ότι επιτρέπονται. Τους δείξαμε τα sites, μας είπαν ότι ο νόμος άλλαξε το 2021 και δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα όλοι. Οκ. Κράτησαν τα στοιχεία μας, μας είπαν ότι αν το ξαναπετάξουμε και μας πετύχουν αστυνομικοί θα μας το κατασχέσουν και θα πληρώσουμε και πρόστιμο. Οπότε το drone μπήκε στο τσαντάκι του και έμεινε στο ξενοδοχείο για τις υπόλοιπες ημέρες του ταξιδιού. Δύο πλάνα πρόλαβε να τράβηξε το έρμο.

Ότι πρόλαβα! Κάτι είναι κι αυτό

Στο δρόμο για να δούμε και τα άλλα έργα του Antonio Gaudi συναντήσαμε μερικά φανταστικά κτίρια, όπως αυτό, το la Casa de les Punxes, ένα συνδυασμό κατοικίας και πύργου.

Και φτάνουμε στην Casa Milà, ή αλλιώς La Pedrera, την πολυκατοικία που ολοκλήρωσε ο Αντόνιο Γκαουντί το 1912.

Θεωρείται πρωτοποριακή ως προς τις ανέσεις στην σύγχρονη δόμηση. Διαθέτει έναν τέλειο εξαερισμό όπως και ένα υπόγειο γκαράζ. Η κατασκευή είναι ένας συνδυασμός σιδηροκατασκευής και σκυροδέματος. Στο εσωτερικό του παρατηρεί κανείς και την παραμικρή λεπτομέρεια, από τα πόμολα στις πόρτες μέχρι τα φωτιστικά που φέρουν την σφραγίδα της ευφυΐας του Γκαουντί. Ακόμη ένας εντυπωσιακά σουρεαλιστικός χώρος με γλυπτά αποτελεί την στέγη του κτιρίου.

Λέγεται πως ο Γκαουντί είχε τσακωθεί με τις ευθείες γραμμές!

Από την Casa Milà, κατηφορίζουμε την Passeig de Gràcia και θα συναντήσουμε στα δεξιά μας την Casa Batllo. Ή όπως μου αρέσει να το αποκαλώ εγώ, το δρακόσπιτο (παρατηρήστε τη σκεπή).

Το τοπικό όνομα του κτιρίου είναι Casa dels ossos (το σπίτι των οστών), λόγω της οργανικής σκελετώδους εμφάνισής του. Αν παρατηρήσετε τα μπαλκόνια, μοιάζουν με νεκροκεφαλές.

Το κτίριο αποτελεί αναδιαμόρφωση ενός παλαιότερου σπιτιού, το οποίο επανασχεδίασε ο Γκαουντί το 1904. Η οροφή είναι αψιδωτή και μοιάζει με την πλάτη από δράκο ή δεινόσαυρο.

Μια θεωρία θέλει το στρόγγυλο χαρακτηριστικό στα αριστερά του κτιρίου, που καταλήγει σε έναν πυργίσκο και σταυρό, να είναι η λόγχη του Αγίου Γεωργίου (του πολιούχου της Καταλονίας), που έχει βυθιστεί στο πίσω μέρος του δράκου.

Έπειτα, πήραμε το λεωφορείο για την Plaça d'Espanya.

H Plaça d'Espanya

Από εκεί, πήραμε ένα δεύτερο λεωφορείο για να ανεβούμε στο λόφο Montjuïc και να δούμε τη θέα της πόλης αλλά και το κάστρο.


Montjuïc
Το Montjuïc (μτφ: Εβραϊκό βουνό) είναι ένας λόφος στη Βαρκελώνη και το δεύτερο ψηλότερο βουνό της πόλης μετά το Tibidabo. Οι εργασίες που πραγματοποιήθηκαν για την Παγκόσμια Έκθεση του 1929 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 έχουν κάνει το Montjüic μια πολύ ενδιαφέρουσα περιοχή. Περιλαμβάνει πολλά μουσεία και άλλα αξιοθέατα. Το πιο διάσημο από αυτά είναι το Κάστρο του Montjuic στο οποίο μπορείς να πας είτε με λεωφορείο είτε με τελεφερίκ. Θέλαμε πολύ να πάμε με το τελεφερίκ, αλλά μαντέψτε. Το είχαν εκτός λειτουργίας λόγω κορωνοϊού!

Η είσοδος του κάστρου.

Η θέα ήταν μια μεγάλη απογοήτευση. Είχε τόση ομίχλη που δε φαινόταν σχεδόν τίποτα. Πολύ κρύο, πολύς αέρας, ο καιρός σίγουρα δεν ήταν με το μέρος μας εκείνη τη μέρα. Επίσης έχω την αίσθηση πώς ο λόφος του κάστρου ίσως δεν είναι το πιο σωστό σημείο για να θαυμάσεις τη θέα λόγω των πολλών δέντρων που βρίσκονται ακριβώς κάτω από το κάστρο και κρύβουν ένα μεγάλο κομμάτι από το οπτικό μας πεδίο. Αντιθέτως, καθώς κατεβαίναμε με το λεωφορείο στην επιστροφή, υπήρχαν κάποια σημεία σαν παρατηρητήρια που νομίζω πως η θέα ήταν πολύ καλύτερη. Ναι, δεν βρισκόσουν τόσο ψηλά, αλλά όλα φαινόντουσαν καλύτερα.

Με θέα...την ομίχλη.

Το κάστρο επίσης δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Στους χώρους του φιλοξενούνταν διάφορες εκθέσεις, μεταξύ άλλων και φωτογραφικό υλικό από την περίοδο που στο λόφο υπήρχε ένα αρκετά μεγάλο θεματικό πάρκο.

Επιστρέψαμε στην Plaça d'Espanya κι από κει ανηφορίσαμε προς το Palau National de Montjuic.

Αυτοί είναι οι Torres Venecianes, το εμβληματικό ζευγάρι πύργων που χτίστηκαν τη δεκαετία του 1920. Το σχέδιό τους είναι εμπνευσμένο από τη Βενετία.

Οι 4 κίονες, les Quatre Columnes.

Πίσω από τους κίονες, υπάρχει ένα μεγάλο σιντριβάνι, το γνωστό Magic Fountain of Montjuïc. Εδώ πραγματοποιείται ένα show με "χορωδίες" νερού, αφού το μαγικό μας σιντριβάνι μας μπορεί να παράγει περίπου 7 δισεκατομμύρια συνδυασμούς φωτός και νερού δημιουργώντας ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα. Δυστυχώς, το σιντριβάνι ήταν κλειστό και δεν υπήρχε κανένα show, λόγω μέτρων για τον κορωνοϊό.

Αυτό είναι το Palau National de Montjuic, και είναι σίγουρα το πιο εμβληματικό κτίριο της περιοχής Montjuic. Είναι επίσης γνωστό και ως Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Καταλονίας.

Κι αυτοί είμαστε εμείς κάνοντας βλακείες για 2 συνεχόμενα λεπτά.

To magic fountain...εκτός λειτουργίας.

Πίσω στην Plaça d'Espanya για να πάρουμε το μετρό. Αυτή είναι η Αρένα της Βαρκελώνης, όπου γινόντουσαν κάποτε ταυρομαχίες. Ευτυχώς, έχουν σταματήσει εδώ και δεκαετίες.

Και πάλι στη Γοτθική Συνοικία, ψάχνοντας αυτή τη φορά που θα κάτσουμε για φαγητό.

Ο Βασίλης κι ο Άλεξ, σαρώνοντας το internet και το trip advisor για κάποια καλή πρόταση για φαγητό.

Βρήκαμε ένα εξαιρετικό χορτοφαγικό εστιατόριο, το Vegetalia, στην Plaça del Fossar de les Moreres, την πλατεία με το κατακλινές, πλακόστρωτο έδαφος που κάποτε ήταν νεκροταφείο. Όποτε περνούσαμε, έπαιζαν συνέχεια σκυλάκια με τους ιδιοκτήτες τους.


Το Vegetalia, με τις χρωματιστές καρέκλες.

Το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Οι μερίδες μεγάλες και οι τιμές λογικές. Φύγαμε απολύτως ικανοποιημένοι. Κι εδώ νομίζω φάγαμε και μια ωραιότατη paella!

Τα...ορεκτικά!

Στην πλατεία, υπάρχει η "Αιώνια Φλόγα". Καίει στη μνήμη των πεσόντων του Καταλανικού Πολέμου.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο περπατώντας, περνώντας φυσικά για ακόμα μια φορά μέσα από τα στενά της Γοτθικής Συνοικίας.

Τέλος 2ης ημέρας

 

[Smaragda53]

Πολύ ωραία ιστορία. Είχα πάει Βαρκελώνη αρκετά χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς. Η πόλη φαίνεται ίδια πάντως. Θυμάμαι όμως ότι η Μπαρτσελονέτα ήταν ένα κακό χάλι τότε. Τέλεια η ιστορία για το Barrio Gothico, δεν την ήξερα. Είχα πάει Πάσχα και μπροστά από τον ναό είδα ένα σωρό ισπανικά έθιμα. Τον κυκλικό χορό με τις εσπαντρίγιες και την ανθρώπινη πυραμίδα, είχε και ζωντανή ορχήστρα. Επίσης στην αρένα τότε είχε ταυρομαχίες, αλλά στην τρίτη ταυρομαχία σηκώθηκα κι έφυγα πνιγμένη στα δάκρια για τον έρημο τον ταύρο. Η Sagrada Famillia δεν είχε προχωρήσει τόσο, παρ΄όλ΄αυτά ήταν τρομερά εντυπωσιακή.

 

[georgeant]

Πολύ ωραία ιστορία. Είχα πάει Βαρκελώνη αρκετά χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς. Η πόλη φαίνεται ίδια πάντως. Θυμάμαι όμως ότι η Μπαρτσελονέτα ήταν ένα κακό χάλι τότε. Τέλεια η ιστορία για το Barrio Gothico, δεν την ήξερα. Είχα πάει Πάσχα και μπροστά από τον ναό είδα ένα σωρό ισπανικά έθιμα. Τον κυκλικό χορό με τις εσπαντρίγιες και την ανθρώπινη πυραμίδα, είχε και ζωντανή ορχήστρα. Επίσης στην αρένα τότε είχε ταυρομαχίες, αλλά στην τρίτη ταυρομαχία σηκώθηκα κι έφυγα πνιγμένη στα δάκρια για τον έρημο τον ταύρο. Η Sagrada Famillia δεν είχε προχωρήσει τόσο, παρ΄όλ΄αυτά ήταν τρομερά εντυπωσιακή.

Ευχαριστώ! Η Barceloneta πρέπει να ήταν όντως ένα χάλι μαύρο, από αυτά που διαβάζω. Τώρα πάντως έχει μια απίστευτη χλίδα, με πολυτελή σκάφη στις μαρίνες, εστιατόρια το ένα δίπλα από το άλλο κλπ. Κάναμε μια μικρή βόλτα την προτελευταία μέρα του ταξιδιού.
Σε καταλαβαινω απόλυτα για τις ταυρομαχίες. Εγώ και μόνο στη σκέψη τρελαίνομαι.

 

[georgeant]

Ημέρα 3η

Σήμερα το πρόγραμμα θα ξεκινούσε με πάρκο Güell, οπότε κατευθυνθήκαμε προς τη στάση του λεωφορείου.

Στην Plaça de Sant Pere, ο Βασίλης επεξεργάζεται την πηγή. Είναι πόσιμο το νερό; Βεβαίως και είναι.

Λίγο Barrio Gótico και σήμερα.

Αυτό είναι το Castell dels Tres Dragons - Κάστρο των τριών δράκων. Κτήριο του 1888 σε μορφή κάστρου. Έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν ως εκθεσιακός χώρος και μουσείο φυσικής ιστορίας. Από εδώ, θα πάρουμε το λεωφορείο για το Park Güell.

Park Güell

To Park Güell, ή αλλιώς Κήποι του Γκαουντί, είναι ένας τεράστιος κήπος με εκπληκτικά και ξεχωριστά αρχιτεκτονικά στοιχεία που σχεδιάστηκε από τον Antoni Gaudí. Το πάρκο πήρε το όνομά του από τον Eusebi Güell, έναν πλούσιο επιχειρηματία και κόμη που είχε μεγάλο πάθος για τη δουλειά του Γκαουντί και που έγινε ο χορηγός του.

Το πάρκο σχεδιάστηκε αρχικά ως μέρος ενός πολυτελούς συγκροτήματος κατοικιών, αλλά με τα χρόνια αυτή η ιδέα εγκαταλείφθηκε και στη θέση του ο Güell και ο Gaudí σχεδίασαν ένα πάρκο που θα μπορούσε να είναι το σκηνικό ενός παραμυθιού.

Το πάρκο άνοιξε για το κοινό το 1922 και από τότε έχει γίνει ένα από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα της Βαρκελώνης. Το 1984 ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.

Σε κανονικές συνθήκες, υπάρχουν τεράστιες ουρές αφού περίπου 400 άτομα μπαίνουν στο πάρκο κάθε μισή ώρα, γι' αυτό σας συνιστώ να αγοράσετε το εισιτήριό σας online (κοστίζει 10 ευρώ) κι έτσι να αποφύγετε τις ουρές. Εναλλακτικά, μπορείτε να αγοράσετε το εισιτήριό σας στην είσοδο του πάρκου, όπως κάναμε εμείς (πήγαμε όμως καθημερινή, σε off season και σε περίοδο covid, οπότε ο κόσμος δεν ήταν τόσος πολύς).

Φτάσαμε!

Από εδώ ξεκινάει το El viaducto dels enamorats ("η οδογέφυρα των εραστών"). Θα ακούσετε μουσική από μουσικούς που παίζουν βιολί ή κιθάρα. Αν είστε ρομαντικές ψυχές το σκηνικό θα σας αρέσει πολύ, οι τουρίστες βέβαια δεν αποτελούν το ιδανικό background για ρομαντική περαντζάδα.

Passeig de las palmeras (ο περίπατος των φοινικιών). Συνεχίζοντας τον περίπατο σε ένα πέτρινο μονοπάτι γεμάτο πολύχρωμα και σπάνια λουλούδια.

Η θέα της πόλης.

Αυτό είναι το υψηλότερο σημείο του πάρκου. Από εδώ μπορείτε να δείτε το μεγαλύτερο μέρος της Βαρκελώνης. Υπάρχουν τρεις σταυροί στην κορυφή ενός πέτρινου, μικρού λόφου, που ονομάζεται "Calvari".

Απέναντι φαίνεται καθαρά (λέμε τώρα, πολλή ομίχλη) ο λόφος Tibidabo και ο ναός Expiatori del Sagrat Cor.

Πλησιάζουμε στην πιο διάσημη ατραξιόν του πάρκου, την "ταράτσα" (parc terrace).

Ο κόσμος που έχει μαζευτεί για να ξεκλέψει μια φωτογραφία με τη θέα προς την πόλη. Παρατηρήστε το διάζωμα από ψηφιδωτό τριγύρω από την ταράτσα, που μοιάζει με θαλάσσιο ερπετό.

Στην κεντρική ταράτσα. Προφανώς και φοίνικες.

Το ψηφιδωτό έργο του Γκαουντί στην κεντρική ταράτσα του πάρκου.

Μία ακόμα χαρακτηριστική και πολυφωτογραφημένη τοποθεσία που έχει συνδεθεί με τη Βαρκελώνη, το μπαλκόνι στην ταράτσα του πάρκου. Η θέα είναι φανταστική. Σε πρώτο πλάνο μπορείτε να δείτε αριστερά: την Casa del Guardia (το σπίτι που μοιάζει με ζαχαρόσπιτο με τον άσπρο σταυρό στο πάνω μέρος του), κτίριο του 1903 από τον Αντόνι Γκαουντί, εμπνευσμένο από τα παραμύθια, που προβάλλει ταινίες και φωτογραφίες που σχετίζονται με τα σχέδιά του. Δεξιά: το Porter's Residence pavilion (με τον μπλε-άσπρο καρό στύλο), εκεί που έμενε ας πούμε ο θυρωρός (μιας και τα δυο κτίρια είναι στην είσοδο του πάρκου). Στο βάθος φαίνεται η Sagrada Familia αλλά και η θάλασσα.

Δωμάτιο των Υποστηλών (The Hypostyle Room): αποτελείται από 86 κίονες Δωρικού ρυθμού. Η οροφή θα σας εντυπωσιάσει! Είναι κατασκευασμένη από μικρούς θόλους χτισμένους με την παραδοσιακή τεχνική των τούβλων από πηλό, διακοσμημένοι με αυθεντικά ψηφιδωτά από θραύσματα κεραμιδιών

Η πολύχρωμη, ψηφιδωτή σαλαμάνδρα του Γκαουντί, ευρέως γνωστή ως "el drac" (ο δράκος), στην κύρια είσοδο, όπως αποκαταστάθηκε μετά τον βανδαλισμό του Φεβρουαρίου 2007. Η Σαλαμάνδρα έχει γίνει κι αυτή σήμα κατατεθέν της Βαρκελώνης και θα βρείτε άπειρα μαγνητάκια στα τουριστικά μαγαζιά.

Εξαιρετικό background για φωτογραφία.

The Dragon Stairway (η Σκάλα του Δράκου). Η σκάλα που δίνει πρόσβαση στο πάρκο.

Το πάρκο ήταν κάτι ιδιαίτερο που δεν είχαμε ξαναδεί. Αν και λίγο μακριά από το κέντρο της Βαρκελώνης αξίζει σίγουρα να το βάλετε στο πρόγραμμά σας.

Φεύγοντας από το πάρκο, κατηφορίσαμε ως ότου να βγούμε στον κεντρικό δρόμο, περνώντας από πολλά μαγαζάκια με σουβενίρ.

Μετά το πάρκο κατευθυνθήκαμε προς τη περιοχή Santa Coloma της Βαρκελώνης όπου βρισκόταν το escape room που θέλαμε να παίξουμε.

Γυρίσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις (το τι έχουν φτιάξει οι Βαρκελωνέζοι δεν περιγράφεται!) ενώ το επόμενο πρωί είχαμε κλείσει να παίξουμε ακόμη ένα, στο Mataro.

Τέλος 3ης ημέρας

Ημέρα 4η

Από το Mataro (Ματαρό, 31 χλμ βόρεια της Βαρκελώνης) δεν είδαμε σχεδόν τίποτα γιατί τρέχαμε να προλάβουμε το ραντεβού μας με το escape room. Δε χρησιμοποίησα καθόλου τη φωτογραφική. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι είναι μια παραλιακή πόλη, μαντέψτε με τι δέντρα. Φοίνικες!

Η μέρα σήμερα ήταν αρκετά χαλαρή, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα και τρέξιμο. Επιστρέψαμε στη Βαρκελώνη και βολτάραμε στην πόλη.

Για εκατομμυριοστή φορά, στη Γοτθική Συνοικία

Όμορφη προσθήκη τα λαμπάκια

Τα κρεμασμένα, κόκκινα παπούτσια

Αυτό το πανέμορφο κτίριο στεγάζει το Escola de Música del Palau (Μουσικό Σχολείο)

Κι αυτό το κεφάλι, είναι το σιδερένιο γλυπτό "la Carmela" του Jaume Plensa. Το γλυπτό είναι τελείως flat, αλλά αν το δεις από την κατάλληλη γωνία φαίνεται τρισδιάστατο.

Περπατήσαμε μέχρι τον Καθεδρικό της Βαρκελώνης. Δεξιά, φαίνεται το Ρωμαϊκό Τείχος της Βαρκελώνης.

Τα απομεινάρια της παλιάς ρωμαϊκής πύλης της πόλης και των πύργων που τη φύλαγαν βρίσκονται ακριβώς δίπλα στον καθεδρικό ναό της Βαρκελώνης. Οι πύργοι είναι αρκετά καλά διατηρημένοι, αλλά η ίδια η πύλη έχει χαθεί.

Το παρακάτω γλυπτό είναι το Escultura Barcino, στην Plaça Nova. Τα γράμματα συνθέτουν το όνομα Bàrcino, τη ρωμαϊκή πόλη που προηγήθηκε της Βαρκελώνης.

Το παιδάκι με το κόκκινο μπουφάν είπε να ξεκουραστεί λίγο στο "C".

Έξω από τον Καθεδρικό, υπήρχε ένα παζάρι vintage αντικειμένων, οπότε ρίξαμε κι εμείς μια ματιά.

O εντυπωσιακός Καθεδρικός

Άγαλμα στον τοίχο σε κτίριο της Γοτθικής Συνοικίας.

Vintage επιγραφές στην μεγάλη και πολυσύχναστη Carrer de Ferran.

Ήταν η ημέρα του Αγίου Πατρικίου και έξω από το μπαρ με το όνομα "Guinness" είχαν τοποθετήσει σημαίες της Ιρλανδίας και πράσινα μπαλόνια.

Ήρθε η ώρα για κάτι γλυκό!

Churros βουτηγμένα σε ζεστή σοκολάτα. Αν και πεθαίνουμε για σοκολάτα, τα ίδια τα churros προσωπικά δε με ενθουσιάζουν. Οι άλλοι δύο βέβαια τα καταβρόχθισαν.

Στη La Rambla, το Teatre del Liceu (Θέατρο Λισέου), το εμβληματικό κτίριο της Όπερας που άνοιξε το 1847.

Το άγαλμα του Κολόμβου, στο οποίο μπορείς να ανέβεις με ασανσέρ και να θαυμάσεις τη θέα. Για αυτό ήρθαμε. Αλλά μαντέψτε... Κλειστό λόγω covid! Γκρρρ...

Περνώντας απέναντι στις αποβάθρες και την παραλία, να πάρουμε μια γεύση από Barceloneta.

Η Barceloneta είναι μια παραθαλάσσια γειτονιά όπου ο κόσμος έρχεται για σέρφινγκ και ηλιοθεραπεία στην παραλία Sant Sebastià, αλλά και για φαγητό στα πολυάριθμα εστιατόρια με θαλασσινά και παραδοσιακά μπαρ με τάπας. Οι μαρίνες είναι γεμάτες από πολυτελή σκάφη. Από εδώ επίσης μπορείτε να πάρετε το τελεφερίκ που λέγαμε νωρίτερα προς τον λόφο Μοντζουίκ. Ο tour guide, την 1η μέρα στο tour μας είχε πει με μπόλικες δόσεις χιούμορ πως αν ήταν καλοκαίρι θα μας έλεγε να αποφύγουμε να έρθουμε για μπάνιο εδώ γιατί εκτός από το ότι γίνεται ο κακός χαμός από κόσμο και τουρίστες, βλέπεις τα πάντα, γίνονται τα πάντα, κυκλοφορούν γυμνοί, μεθάνε, κάνουν σεξ κλπ κλπ, νομίζω το πιάσατε το νόημα.


Σε μία από τις μαρίνες. Στο βάθος, το διάσημο Hotel W, το σχήμα του οποίου μοιάζει με ιστιοπλοϊκό.

Οι χαρακτηριστικές καμάρες της οδού Passeig d'Isabel II

Όχι, δε βρισκόμαστε στο Hawkins! Είναι το "Strange Maracaibo" στη Βαρκελώνη και σερβίρει Stranger Drinks. Πανέξυπνο!

Αυτή είναι η Passeig d'Isabel II και στο βάθος Font del Geni Català.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Η επόμενη ήταν η μέρα της επιστροφής στην Ελλάδα αλλά θα είχαμε τη μισή μέρα διαθέσιμη, μιας και η πτήση μας ήταν το απόγευμα.


Ημέρα 5η

Η 5η ημέρα ήταν η μέρα της επιστροφής στην Ελλάδα. Η πτήση όμως ήταν στις 5 το απόγευμα οπότε είχαμε αρκετή ώρα για να δούμε μερικά πράγματα.

Το πρώτο που κάναμε ήταν να δούμε τον Καθεδρικό της Βαρκελώνης και να ανέβουμε στην κορυφή του για τη θέα.

Κοντά στην είσοδο του Καθεδρικού

Ο καθεδρικός χρονολογείται από τον 14ο αιώνα. Είναι αφιερωμένος στην Ευλάλια της Βαρκελώνης. Θυμάστε που είχαμε δει και κάτι σαν εικονοστάσι, στον τοίχο σε έναν από τους δρόμους της Γοτθικής Συνοικίας.

Το εσωτερικό του ναού.

Τα παιδιά κατέβασαν να ακούσουν ένα ακόμα audio guide για τον ναό, ενώ εγώ προτίμησα να ασχοληθώ με τις φωτογραφίες. Η αλήθεια είναι πως δεν υφίσταται ολοκληρωμένο ταξίδι στο εξωτερικό για μένα αν δε δω με κάποιο τρόπο από ψηλά την πόλη. Έχω πανοραμικές φωτογραφίες απ'όλα τα ταξίδια μου και η Βαρκελώνη δε θα έμενε εκτός λίστας. Ως τώρα λόγω της ομίχλης δεν ήμουν πολύ ικανοποιημένος, το άγαλμα του Κολόμβου ήταν κλειστό, η τελευταία μου ευκαιρία ήταν αυτός ο καθεδρικός.

Στην ταράτσα του Καθεδρικού

Ευτυχώς, λόγω του ότι πήγαμε σχετικά νωρίς το πρωί, δεν υπήρχε κόσμος.

Η θέα ήταν πολύ ωραία. Θεωρώ πως στην πόλη θα υπάρχουν ακόμα καλύτερα σημεία για μια πανοραμική θέα (όπως π.χ. το Bunkers of Carmel που μας πρότεινε κι ο ξεναγός αλλά δε χώρεσε στο πρόγραμμα), αλλά με αυτά τα δεδομένα ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να βρούμε.

O Βασίλης ρεμβάζει

Από αυτό το σημείο μπορεί κανείς να δει και τη Sagrada Familia

Στο βάθος, το Montjuic με το Palau National, που ήμασταν τη 2η μέρα

Καμινάδες, κεραμιδοσκεπές, καμπαναριά, σημαίες της Ισπανίας και της Καταλονίας, ένα πολύ όμορφο χάος.

Ο Άλεξ κι ο Βασίλης, καθώς ακούνε το audio guide.

o Βασίλης

Στο βάθος, μπορεί κανείς να διακρίνει πυργίσκους και καμπαναριά, αλλά και τη θάλασσα.

Κατεβήκαμε ξανά στον κεντρικό χώρο του Καθεδρικού. Στον περίκλειστο γοτθικό πλευρικό διάδρομο φυλάσσονται 13 λευκές χήνες, ένας αριθμός που εξηγείται από την εκτίμηση ότι η Ευλάλια ήταν 13 όταν μαρτύρησε.

Είχαμε ακόμα αρκετή ώρα οπότε σκεφτήκαμε να πάμε σε κάποιο μουσείο. Μεταξύ του Picasso Museum και του Big Fun Museum διαλέξαμε το δεύτερο γιατί ο ένας από την παρέα δεν τα πάει και τόσο καλά με...τους πίνακες.

Το Big Fun Museum είναι πάνω στη La Rambla. Είναι στην ουσία ένας χώρος ψυχαγωγίας ο οποίος περιλαμβάνει ψευδαισθήσεις, γιγάντια αντικείμενα, πολύχρωμα εκθέματα, food art κι ένα χώρο με τρομακτικά εκθέματα με διάφορα jump scares. Στο τελευταίο, δε θα ξεχάσω τη λαχτάρα που πήραν 5 Ελληνίδες όταν πατήσαμε του κουμπί που κάνει ένα ζόμπι να χτυπιέται. Ναι, τέτοιοι είμαστε.

Στην είσοδο

Θα έλεγα πως είχε πλάκα. Τα μικρά παιδιά και οι instagramers θα το λατρέψουν, αλλά γενικότερα ενδείκνυται και για όλους όσους θέλουν να γελάσουν και να κάνουν δυο χαζομάρες παραπάνω, να χαλαρώσουν, να ξεγνοιάσουν, να παλιμπαιδίσουν.

Και καλή ώρα...:

Όταν ψοφάς να διαβάσεις αλλά δε θες να κατέβεις από το ταβάνι

Σαν άλλη Μαρία Αντουανέτα, ο Αλεξ μας προτείνει να φάμε παντεσπάνι.

Τράβα σκανδάλη Βασίλη!

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, μαζεύουμε αποσκευές και κατευθυνόμαστε στο αεροδρόμιο. Και αυτό ήταν! Το πρώτο ταξίδι στην μετά-covid εποχή έφτασε στο τέλος του!


Μπορεί να μην ήταν ένα ταξίδι στο οποίο τρέχαμε σαν τρελοί από το πρωί ως το βράδυ, ή ένα ταξίδι στο οποίο είχαμε βγάλει από πριν αναλυτικό πρόγραμμα σε power point presentation, όπως άλλες χρονιές, ήταν όμως ένα ταξίδι περισσότερο συ ύφος διακοπών, το οποίο είχα χρόνια να κάνω. Και το ευχαριστήθηκα πολύ! Αφήσαμε έξω διάφορα πράγματα και μέρη που θα ήθελα να δω, όμως ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως κάποια στιγμή ο δρόμος να με ξαναβγάλει στη Βαρκελώνη για ένα ισπανικό road trip π.χ. το οποίο θα είχε πολύ πολύ ενδιαφέρον, μιας και η Ισπανία είναι μια χώρα με έντονες αντιθέσεις ανάμεσα στις περιφέρειές της. Από τη Βαρκελώνη θα μου μείνει κυρίως το πόσο ελεύθερος αισθάνεται ο κόσμος να κυκλοφορεί και να συμπεριφέρεται όπως επιθυμεί, το πόσους ιδιοκτήτες με κατοικίδια βλέπαμε στους δρόμους και φυσικά...οι φοίνικες!!

Παρακάτω αναφέρω κάποια επιπλέον πράγματα που μπορείτε να κάνετε στη Βαρκελώνη:

• Στον λόφο Tibidabo θα έχετε μια πανοραμική θέα της Βαρκελώνης. Σήμα κατατεθέν του λόφου είναι η εκκλησία Sagrat Cor. Στο λόφο υπάρχει επίσης και το πάρκο ψυχαγωγίας Tibidabo Amusement Park.
• Ένα ακόμα διάσημο view point είναι το Bunkers of Carmel στην κορυφή του λόφου Turó de la Rovira. Η πρώην αντιαεροπορική οχύρωση της πόλης που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, προσφέρει πανοραμική θέα 360 μοιρών.
• Το The World Begins With Every Kiss είναι ένα διάσημο mural που αποτελείται από ένα μωσαϊκό 6.000 πλακιδίων/φωτογραφιών οι οποίες ολοκληρώνουν μία μεγαλύτερη εικόνα, αυτή ενός ενός φιλιού.
• Το Πάρκο Λαβύρινθου της Όρτα (Parc del Laberint d'Horta) είναι ένα νεοκλασικό πάρκο του 18ου αιώνα που περιλαμβάνει ένα λαβύρινθο από κυπαρίσσια, υδάτινα στοιχεία και χώρο για πικ νικ. Είναι περίπου 30 λεπτά απόσταση με τα μέσα μεταφοράς, από το κέντρο της Βαρκελώνης.
• Μια ανάσα από τη Sagrada Familia βρίσκεται το Sant Pau Art Nouveau Site, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά και ιστορικά αξιοθέατα της Βαρκελώνης. Ο χώρος περιλαμβάνει συνολικά 27 κτίρια Art Nouveau αρχιτεκτονικής. Λειτουργούσε ως νοσοκομείο μέχρι το 2009.
• Η Casa Vicens είναι ένα ακόμα από τα ιδιαίτερα έργα του Gaudi και αποτελεί την πρώτη κατοικία του αρχιτέκτονα.
• Αν σας περισσεύει χρόνος, μπορείτε να αφιερώσετε μία μέρα στο μουσείο Salvador Dali. Το μουσείο βρίσκεται στην ισπανική πόλη Figueres, τη γενέτειρα του Dali, 147 χιλιόμετρα βόρεια της Βαρκελώνης. Η απόσταση είναι περίπου 1 ώρα και 30 λεπτά από τη Βαρκελώνη, είτε πάτε με τρένο είτε με αυτοκίνητο. Ο Σαλβαδόρ Νταλί είναι θαμμένος στην κρύπτη κάτω από το μουσείο.
• Το χορτοφαγικό/vegan εστιατόριο Kriti (όχι, δεν έχει καμία σχέση με τη δική μας Κρήτη, το ρωτήσαμε) είναι πολύ αξιόλογο με νόστιμα πιάτα, ευγενικό προσωπικό και με λογικές τιμές.
• Η La Boqueria είναι δημόσια αγορά φαγητού (food market) οι πρώτες αναφορές της οποίας χρονολογούνται ακόμα κι από το 1217. Αποτελεί διάσημο τουριστικό προορισμό κι εδώ μπορείτε να βρείτε κρεοπωλεία, οπωροπωλεία, εστιατόρια και μπαρ για να κάτσετε να φάτε ή να πάρετε κάτι στο χέρι. Εμείς πήγαμε με σκοπό να κάτσουμε για φαγητό, αλλά το εστιατόριο που μας έκανε κλικ είχε αρκετό κόσμο οπότε το αποφύγαμε, λόγω covid. Έτσι πήραμε σε σακουλίτσα μερικά empanadas για το δρόμο.
• Στο Cremat 11, θα φάτε ωραιότατο πρωινό και brunch, pancakes, βάφλες, σοκολάτες, ομελέτες, tapas κ.α., αλλά λειτουργεί και την υπόλοιπη ημέρα ως εστιατόριο. Αν το προτιμήσετε για πρωινό, πηγαίντε σχετικά νωρίς (αν θυμάμαι καλά ανοίγει στις 10:00) γιατί ο χώρος είναι μικρός (ωστόσο πανέμορφος) και γεμίζει εύκολα με κόσμο.

Αυτό είναι το video που έφτιαξα για το ταξίδι, αυτή τη φορά περισσότερο σε μορφή vlog παρά video clip. Θα έλεγα πως είναι μάλλον όλα όσα διαβάσατε παραπάνω σε αυτήν τη φωτο-ιστορία, οπτικοποιημένα.

Σας εύχομαι πολλά και καλά ταξίδια στην μετα-covid εποχή!

Τέλος ιστορίας

 

[vasiliss]

Ευχαριστούμε @georgeant για την όμορφη παρουσίαση της πόλης και τις εξαιρετικές φωτογραφίες.
Είμαι σίγουρος ότι όταν καταφέρω να πάω στην πόλη, θα βασιστώ στην ιστορία σου.
( Ήδη έχω βάλει τις ανάλογες σημειώσεις στον χάρτη, )

 

[psilos3]

Πολύ ωραίος όπως πάντα, με εξαιρετική παρουσίαση και φωτογραφίες, δίνεις ιδέες για ακόμη μια φορά. Ευχαριστούμε!

 

[georgeant]

Ευχαριστούμε @georgeant για την όμορφη παρουσίαση της πόλης και τις εξαιρετικές φωτογραφίες.
Είμαι σίγουρος ότι όταν καταφέρω να πάω στην πόλη, θα βασιστώ στην ιστορία σου.
( Ήδη έχω βάλει τις ανάλογες σημειώσεις στον χάρτη, )

Σ'ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που βοήθησα κι έδωσα ιδέες

Πολύ ωραίος όπως πάντα, με εξαιρετική παρουσίαση και φωτογραφίες, δίνεις ιδέες για ακόμη μια φορά. Ευχαριστούμε!

Σ'ευχαριστώ ψηλέ!

 

[Smaragda53]

Πω-πω τι μου θύμισες! Τι όμορφη πόλη, αυτό το Park Guell! Επαθα σοκ με τη Μπαρτσελονέτα, δεν έχεις ιδέα πως ήταν πριν τους Ολυμπιακούς!