Ουκρανία Goodbye Lenin

[fenia42]

Σίγουρα θα τα καταφέρεις μόνη σου; Την ξαναρωτάω για τελευταία φορά;

«Εννοείται, μου απαντάει, μου αρέσει να είμαι μόνη μου».

« Εμένα να δεις» , σκέφτομαι και κλείνω πίσω μου την πόρτα. Κατεβαίνω στο Μαιντάν, να πάρω έναν καφέ και να αναζητήσω το λεωφορείο μου που θα πήγαινε στο Τσέρνομπιλ. Επιτέλους μόνη, επιτέλους βυθισμένη στη σιωπή μου. «from Greece», οι μοναδικές λέξεις που ξεστόμισα στο δωδεκάωρο που πέρασα με τους άλλους οχτώ συνεπιβάτες μου. Τόσο κοινωνική.

Για το Τσέρνομπιλ τα πράγματα είναι γνωστά, και έχει δώσει εξαιρετικές φωτογραφίες η φίλτατη Δήμητρα, οπότε δε χρειάζεται η δική μου συμβολή.

Κατά τις 19:00 της έστειλα μήνυμα να είναι έτοιμη για να πάμε την απογευματινή μας βόλτα. Ήθελα να ψάξω και το άγαλμα του Λένιν που δεν είχα καταφέρει να εντοπίσω τις προηγούμενες μέρες. «Είμαι στο γεωργιανό και δεν είμαι μόνη» μου απαντάει.

Εγώ ψηλή, γαλανομάτα, νταρντανογυναίκα, ανοιχτόχρωμη με κατάλευκη επιδερμίδα. Αυτή μελαχροινή, με μαύρα μάτια και μαλλιά, μετά βίας 1,60. Κατάφερε να προσελκύει όλα τα βλέμματα και να τρελάνει τον ουκρανικό ανδρικό πληθυσμό, ενώ εμένα ουδείς δε μου έριχνε ούτε ένα βλέμμα! Τα 177 μου εκατοστά ποτέ δε πέρασαν πιο απαρατήρητα. Το παράλογο θα ήταν λοιπόν να τη βρω χωρίς παρέα.

Ο Αλεξάντρ, στην ηλικία μας, καθηγητής πανεπιστημίου στην Ολλανδία, από το Λβίβ, ήρθε για τουρισμό στο Κίεβο. Είχε και φίλους εδώ, συμμετείχε και στα γεγονότα του Μαιντάν, το 2014. Μας εξηγεί πως τα σπίτια γύρω γύρω στην πλατεία ήταν ανοιχτά για τους νέους, να βρουν καταφύγιο, και πως ο κόσμος ήταν αλληλέγγυος. Παρόλ’ αυτά ο ίδιος δε συντάσσεται πια με την ιδέα η χώρα του να εισαχθεί στην ΕΕ. Το θεωρεί σαν ένα νέο είδος υποτέλειας. Πίνουμε γεωργιανό κρασί. Δε παίρνει τα μάτια του από τη φιλενάδα μου, όμως φαίνεται καλό παιδί, ισορροπημένο. «Παντρεψου τον, να πάμε και στο Λβιβ» της λέω. Love is in the air.

Βγαίνουμε βόλτα στο δροσερό Κίεβο. Με το που πέφτει ο ήλιος πέφτει αισθητά και η θερμοκρασία. «Take me to Lenin». Με ένα καπουτσίνο στο χέρι περπατάμε στις τεράστιες λεωφόρους που είναι γεμάτες κόσμος και άδειες από αυτοκίνητα, καθώς είναι Σάββατο και απαγορεύεται η κυκλοφορία. Παντού τα πεζοδρόμια, υπαίθρια μουσική. Ένα αεράκι φυσά αναζωογονητικά. Φτάνουμε στο άγαλμα του Λένιν, αλλά ο Λένιν άφαντος. Τον είχαν αποκαθηλώσει μετά τα γεγονότα του 2014.
Πήγαινε να τον αγκαλιάσεις, μου λένε και με κοροϊδεύουν. "Δε σας έχω ανάγκη βρε, θα χαρώ το κορμί του στο Κρεμλίνο.Εγώ έχω δει το θειούλη στο Ανόι και δε θα πάω στη Μόσχα; ".
Καθίσαμε για ένα τσιγάρο δίπλα στο άγαλμα ή σε ό,τι έμεινε από αυτό τέλος πάντων.
-Say good bye to Lenin.
-Good bye Lenin.
Η παρέα ξεσπάει σε γέλια και αποφασίζουμε την ευθυμία αυτή να την παρατείνουμε λίγο.Κοντεύει έντεκα αλλά δε μας πτοεί η απαγόρευση, παίρνουμε ένα κρασί και τρία ποτηράκια και πηγαίνουμε κάπου με θέα το ποτάμι.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

και οι κοντές έχουν ψυχή!! χαχα

 

[fenia42]

και οι κοντές έχουν ψυχή!! χαχα

Όλες έχουν ψυχή Γιάννα μου, αλλά ειδικότερα οι Ουκρανοί δείχνουν να αγαπούν το διαφορετικό!

 

[fenia42]

Στο ποτάμι, δίπλα από το άγαλμα του Ουκρανού και του Ρώσου συντρόφου, κοιτάμε το φωτισμένο Κίεβο, τις γέφυρες, τη ζωή γύρω μας. Γύρω γύρω νεαρά ζευγαράκια, αγκαλιασμένα να μη νιώθουν το κρύο. Γιατί κρατάω το φανάρι; Γεμίζω το ποτήρι μου και πάω παράμερα, να μην ενοχλώ το νεοσύστατο ζεύγος. Το κρασί είναι θεσπέσιο, σκέφτομαι αυτά που αντίκρισαν τα μάτια μου λίγες ώρες πιο πριν, στο Τσέρνομπιλ. Η ζωή όμως συνεχίζεται, και πρέπει να συνεχίζεται. Αφήνει όμως καμιά φορά αποτυπώματα. Αύριο φεύγουμε, είναι η τελευταία μου βραδιά στο Κίεβο, η εικόνα που έχω όμως γι’ αυτό αρχίζει σιγά σιγά και καταλαγιάζει. Τώρα καταλαβαίνω γιατί είναι γεμάτο επιβλητικούς ναούς, τώρα αντιλαμβάνομαι προς τί η τόση ταπεινότητα, και αν και ορθόδοξοι, δε παύουν να μπαίνουν στους ναούς με μαντίλα.
Αποφασίζω να διακόψω το ζευγαράκι και θέτω μια ερώτηση στον Αλεξάντρ. Αν θυμάται τη ζωή του πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τί άλλαξε, πώς το βίωσε. Κλείνει τα μάτια και σκέφτεται. Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Με ευχαριστεί που του το θύμισα, το είχε αποβάλει από τη μνήμη του. Μας μιλά για τη μέρα της βάπτισής του. Όχι πως τη θυμάται, ήταν μόλις δυο μηνών, αλλά όπως του την αφηγήθηκαν οι γονείς του.

Ο παππούς του ήταν εργάτης σε εργοστάσιο του Λβιβ και είχε βλέψεις να πάει ψηλότερα. Τί σημαίνει ψηλότερα για εργάτη στη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ, δε μπορώ να καταλάβω, ούτε ήθελα να ρωτήσω. Ο παππούς δήλωνε φανατικά άθεος και απαγόρευε οποιαδήποτε λατρευτική στο θεό δραστηριότητα στα μέλη της οικογενείας του. Έτσι η κόρη του πήρε κρυφά τον γιο της και τον βάφτισε. Όταν γύρισε από το εργοστάσιο τη μέρα εκείνη ο παππούς, κατάλαβε πως είχαν βαφτίσει τον εγγονό του στα κρυφά και οργισμένος έσπασε ό,τι βρέθηκε στο πέρασμα του, πιάτα, ποτήρια, καρέκλες, τραπέζια, ακόμα και τα κουφώματα του σπιτιού.

Η καριέρα του βέβαια δεν επηρεάστηκε από το γεγονός. Ήταν όμως μια ωραία ιστορία για να καταλάβουμε τους κομμουνιστάς της εποχής.

Η ώρα πια κοντεύει δώδεκα, έχω πιει μπόλικο κρασί, τρία ποτήρια στο γεωργιανό εστιατόριο και άλλα τρία εδώ δίπλα στο ποτάμι. Δεν είναι αρκετά όμως για να με κάνουν να μη νιώθω το κρύο. Σε λίγη ώρα ο Αλεξάντρ έπρεπε να φύγει για να βρει τους φίλους του. Μας πρότεινε να πάμε κι εμείς αλλά δε δεχτήκαμε. Θέλησα όμως να τους αφήσω λίγο χρόνο να αποχαιρετηθούν. Χαμογελώ πονηρά, λίγο τρεκλίζοντας, και νιώθω σα τη θεία από το Σικάγο που θέλει να αποκαταστήσει όλες τις φίλες της. Τα χέρια μου έχουν παγώσει, η θερμοκρασία είναι γύρω στους επτά βαθμούς κι εγώ φοράω μόνο μια λεπτή καμπαρντίνα. Δε με νοιάζει όμως, νιώθω τα vibes του έρωτα και της ευτυχίας να πλανώνται στον αέρα. Ας χαρούν τα παιδιά, εγώ είμαι πλήρης, ο αέρας που φυσά στο πρόσωπο μου με κάνει να νιώθω πιο ζωντανή από ποτέ. Κι ας είχα επιστέψει από τη ζώνη του θανάτου, λίγες ώρες πριν.

Φτάνω έξω από το δωμάτιο αλλά θυμάμαι πως δεν έχω εγώ τα κλειδιά. Δε πειράζει, βγάζω το λατρεμένο αρμένικο κονιάκ Αραράτ που έχω στην τσάντα μου. Θα την περιμένω στην πόρτα, με τον αέρα πάντα να με φυσά και να μου θυμίζει ότι ζω. Το κεφάλι μου βουίζει ευχάριστα. Μια Ευθυμία σε ευθυμία.

Μετά από κανα δυο τσιγάρα βλέπω την τσούπρα από μακριά να’ρχεται.

«- Φιληθήκατε; «

Ναι, μου λέει, και σκάμε στα γέλια, μάλλον λόγω του πολύ αλκοόλ. Και σκέφτομαι πως τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ ανάμεσά μας, αυτά τα τριάντα χρόνια της φιλίας μας.

Φωτό από Τσέρνομπιλ

 

[KIKI]

Τι ωραία , το ανακάλυψα Φένια !!
Την πιο κατάλληλη στιγμή ερχεται η ιστορια σου .....
Αυριο αρχιζω μελέτη ......

Ασε που είμαι και καστανή και 1.60 χαχα ενας λόγος παραπάνω για επίσκεψη !!

 

[fenia42]

Τι ωραία , το ανακάλυψα Φένια !!
Την πιο κατάλληλη στιγμή ερχεται η ιστορια σου .....
Αυριο αρχιζω μελέτη ......

Ασε που είμαι και καστανή και 1.60 χαχα ενας λόγος παραπάνω για επίσκεψη !!

Με λίγα μπάνια χωρίς αντιηλιακο μπορεί και να εχεις κάποια τύχη! Εμείς οι αριστοκρατισσες με την αλαβάστρινη επιδερμίδα περνάμε απαρατήρητες

 

[fenia42]

Το 1991 καταρρέει η σοβιετική ένωση, έτσι η Ουκρανία αποκτά την ανεξαρτησία της και για να θυμούνται όλοι το γεγονός ονοματίζεται έτσι και η κεντρικότερη πλατεία του Κιέβου, πλατεία Ανεξαρτησίας ή απλά μαϊντάν. Στο εξής ο χώρος αυτός θα αποτελεί σημείο έναρξης κάθε πολιτικής συγκέντρωσης. Τα κτίρια που υπάρχουν γύρω από την πλατεία είναι από τη μετα-σταλινική εποχή καθώς κατά τη διάρκεια του ΒΠΠ είχαν καταστραφεί όλα.

Στην πολύ πρόσφατη ιστορία της χώρας όμως έχει χυθεί αίμα στην πλατεία αυτή. Οι μνήμες είναι νωπές, οι φωτογραφίες των νεαρών αποθανόντων πολύ πρόσφατες.

Στις 21 Νοεμβρίου 2013 ξεκινούν διαδηλώσεις και λαϊκές κινητοποιήσεις στο Κίεβο, με κύριο αίτημα την ένταξη της χώρας στην ΕΕ. Στη συνέχεια οι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση του προέδρου Γιανουκόβιτς αλλά και αντιδρούν στη βίαιη αντιμετώπιση της αστυνομίας και στην πρωτοφανή καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η εθνική κυβέρνηση θεωρεί την πρωτοβουλία αντισυνταγματική. Ακολουθεί η κρίση στην Κριμαία κατά την οποία ο Πούτιν αποκτά την εξουσία να χρησιμοποιεί στρατιωτική βία στην Ουκρανία. Στις 6 Μαΐου 2014 η Κριμαία ζητα μέσω του Ανώτατου Συμβουλίου την επανένωση με τη Ρωσία.

Εμείς απλά απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα αναλογιζόμενες τους αγώνες των νέων για ένα καλύτερο αύριο. Αν δεν υπήρχαν οι φωτογραφίες, τίποτα δε θα μαρτυρούσε το τόσο πρόσφατο αιματοκύλισμα . Μέσα στα ροζ και λιλά χρώματα του ουρανού το έντονο χρυσό των τρούλων μαγνητίζει το βλέμμα μας.

Το σκοτάδι άρχισε να πέφτει και είπαμε με τη φίλη μου να κάνουμε ένα ελαφρύ βραδινό γεύμα στο φτηνό εστιατόριο Puzata Hata. «Πρόσεξες, μου λέει η φίλη μου, ότι όπου πήγαμε εργάζονται μόνο νέοι; Άρα δε θα έχουν πρόβλημα ανεργίας. »
Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, σκέφτομαι και βυθίζομαι για λίγο στις σκέψεις μου. Τρώω ανόρεκτα μια σαλάτα και μια μερίδα βαρένικι που πήρα περισσότερο από λαιμαργία και απληστία. Θυμάμαι τα λόγια διαφόρων φίλων που επισκέφτηκαν την Ουκρανία. Φτώχεια, πολύ φτώχεια, και θλιμμένα πρόσωπα, μη περιμένεις να σου χαμογελάσει κανείς μου είχαν πει.
Ναι, οι νέοι εργάζονται, ο βασικός μισθός βέβαια είναι χαμηλότατος, γύρω στα 200 ευρώ. Σίγουρα η φτώχεια δε φαίνεται στα τουριστικά σημεία, ούτε στα μεγαλοπρεπή κτήρια του κέντρου. Τις σκέψεις μου διαταράσσει μια ετερόκλητη παρέα που έρχεται και κάθεται στο απέναντι τραπέζι. Δυο γιαγιούλες κι ένας κύριος, γύρω στα εβδομήντα. Η μια κυρία φοράει γάντια, η άλλη παντόφλες, κι ο κύριος ένα τεράστιο παντελόνι που του πέφτει και προσπαθεί να το μαζέψει. Έχουν πάρει τρεις καφέδες, βγάζουν ένα ψωμί και το βουτούν μέσα. Τρώνε και συνομιλούν ήσυχα. Παραδίπλα μια μεγάλη τσάντα που ίσως περιέχει όλα τους τα υπάρχοντα...
Αυτή είναι η πραγματική φτώχεια της Ουκρανίας. Η εικόνα μου παγώνει την καρδιά. Τώρα καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο σκληρά κι αγέλαστα τα πρόσωπα που έχω δει σε όλα τα κράτη της πρώην ΕΣΣΔ που έχω επισκεφτεί. Βγάζω το ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο και σημειώνω :

Οι Ουκρανοί δε χαμογελούν ποτέ. Είναι ψυχροί, με διαπεραστικό βλέμμα, βλοσυροί και τραχείς όπως και η γλώσσα τους.

Έχουν περάσει πόλεμο,φτώχεια,πείνα,εξαθλίωση,εμφύλιο,ακόμα και λιμό που οδήγησε σε περιπτώσεις κανιβαλισμού..Σα να μην έφταναν όλα αυτά τα δεινά,έχουν και την εθνική ντροπή,το συμβάν στο Τσερνομπιλ.

Έχω δει φτώχεια σε Ασία,Αφρική και Λατινική Αμερική.Εχω δει ανθρώπους να μεταφέρουν νερό από το δημόσιο υδραγωγείο,έχω δει σπίτια χωρίς ηλεκτρικό,χωρίς μπανιο,χωρίς πόρτα.Ομως η φτώχεια του ανατολικού μπλοκ σου τρυπά την καρδιά με τρόπο επώδυνο.Δεν αντέχεις να την κοιτάξεις,όπως δε την αντέχουν και οι ίδιοι.

Στις άλλες ηπείρους οι φτωχοί είναι μαθημένοι στη φτώχεια τους,συμβιβασμένοι με τη μοίρα τους κι εν τελει,ολιγαρκείς. Γι’αυτό το χαμόγελο είναι μόνιμα στο πρόσωπό τους.Η αποδοχή είναι ο μίσος δρομος.Ισως σε αυτό βοηθάει και ο άφθονος ήλιος των χωρών αυτών.

Το ανατολικό μπλοκ όμως είναι κρύο και παγώνει τις καρδιές.Οι άνθρωποι δεν αποδέχονται τη φτωχεια,γίνονται έρμαιό της και ολόκληρη η ύπαρξή τους διέπεται από αυτήν.

Μετά από τη μακροχρόνια σοβιετική αθεΐα η ανάγκη για ένα θεό είναι επιτακτική.Έναν παντοδύναμο θεό να του εναποθέσουμε το ζυγό της δυστυχίας μας.Εναν ελεήμονα θεό που κατοικεί σε χρυσοστόλιστους,πολυτελείς,περίτεχνους,επιβλητικούς ναούς.Για να μας θυμίζει την ύπαρξη του όπου απλώνεται το μάτι μας,με την ελπιδα να ρίξει κι αυτός ένα βλέμμα στους κατατρεγμένους δούλους του.

Οι Ουκρανοί δε χαμογελούν,ναι.Αν όμως τους προσεγγίσεις πρώτος με αληθινό χαμόγελο,τότε θα τους δεις με τη σειρά τους να χαμογελούν ανταποδοτικά,ακόμα και όταν ο πόνος είναι αποτυπωμένος στο βλέμμα τους.


Δεν αντέχω τέτοιες σκηνές, μου ραγίζουν την καρδιά, Θέλω να τους δώσω τη μερίδα μου, μα ντράπηκα. Δε θέλησα να τους προσβάλω. Βγήκαμε έξω και άφησα το πακέτο σε μια γωνία με την ελπίδα να το βρει κάποιος που το έχει ανάγκη. Ο Καζαντζάκης είχε πει πως αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από πείνα ή πόλεμο τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά. Μαζί και όλα τα γ@μημένα πολιτικά συστήματα, σκέφτομαι και πέφτω για ύπνο συγκλονισμένη.

Just another day in Paradise

 

[Defkalion]

Γράφεις υπέροχα. Γι'αυτό πάντα λέω ότι δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά ο άνθρωπος που κάνει το ταξίδι.

Πόσο δε μάλλον όταν και ο προορισμός έχει κάτι το ιδιαίτερο.

 

[fenia42]

Γράφεις υπέροχα. Γι'αυτό πάντα λέω ότι δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά ο άνθρωπος που κάνει το ταξίδι.

Πόσο δε μάλλον όταν και ο προορισμός έχει κάτι το ιδιαίτερο.

Δε μετράει η γνώμη σου γιατί με συμπαθείς

 

[Defkalion]

Καλά πάω να κλειδωθώ σε μια σπηλιά τότε να αυτομαστιγωθώ

 

[fenia42]

Καλά πάω να κλειδωθώ σε μια σπηλιά τότε να αυτομαστιγωθώ

Ας τον μαζέψει ένας moderator
Μου χαλάει την ιστορία και είναι και οφ τοπικ. Τς τς τς που οδευουμε ως κοινωνία τέλος πάντων;

 

[Vasileti]

1. ορθογραφικό λάθος: το σωστό είναι τσ τσ τσ.. κενωνία!

2. αυτην εδώ την κοπέλα-συγγραφέα δεν τη συμπάθησα ποτέ. Την αγάπησα κατευθείαν.

3. Εκφράζω το θαυμασμό μου που δίνει συμπύκνωμα με μερικές σημειώσεις, κάτι σαν αιθέριο έλαιο ψυχής, όταν άλλοι σαν κιεμένα χρειάζονται σελίδες. Επ'ευκαιρία δημοσίως της δηλώνω ευγνωμοσύνη γιατί με ένα σχόλιο της, μιας γραμμής, πριν πέντε χρόνια, μου έδειξε ωραία πορεία.

4. "Κάποιος νεαρός κοιμάται κάτω στο μωσαϊκό του διαδρόμου. Κοιμάται στο πλάι, ήρεμα, φορώντας ένα απλό μπουφάν, κοντό και τζην. Έξω είναι κατάψυξη. Το μωσαϊκό υποθέτω γύρω στους -10ο. Θλίψη. Συμπάθεια πολύ. Φόβος. Συναισθήματα σαν αυτά που έλεγε ο Ρεμπώ. Σκανδαλίζεσαι και συμπαθείς γιατί φοβάσαι. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στα όνειρα του, τρέμω και σκιάζομαι και γρήγορα πίσω στην αίθουσα." Δική μου σημείωση, αν επιτρέπεις να "αγναντεύουμε" παραπλήσια, για την άστεγη ουκρανική νεολαία, πριν πέντε χρόνια, που τώρα θα την έστρεφα επί τα χείρω.