Φίτζι Fiji, στην εσχατιά των παραδείσων του πλανήτη

[Pandora]

Κι εγώ θα έλεγα ότι είναι η πιο όμορφη ιστορία, που διάβασα μέχρι τώρα!

Πολλά-πολλά ευχαριστώ και στις δυό σας!

Αδημονώ για τη συνέχεια....

 

[StellAnna]

Πανδώρα μου, για χρόνια ολόκληρα η φίλη μου ταξίδευε κι εγώ ονειρευόμουν. Κάθε που γύριζε κρεμμόμαστε όλοι από τα χείλη της.
Αν αγάπησα τα ταξίδια και αν ταξιδεύω όπως ταξιδεύω, το οφείλω σε εκείνην
Με έμαθε να διαβάζω τα προγράμματα, να αναζητώ το πραγματικό πρόσωπο μιας χώρας, να ψάχνω για τις κρυμμένες ομορφιές της.
΄Ολοι έχουμε τον μέντορά μας σε αυτή την ταξιδιωτική ζωή.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Μακάρι να έχουν μείνει τα νησιά αυτά έτσι υπέροχα ακόμη! Με ταξίδεψε η διήγηση αυτή...

 

[StellAnna]

Savoir Vivre στα νησιά των Φίτζι
Την επαύριο το πρωί στηθήκαμε στο κατάστρωμα, για μάθημα.
Σήμερα θα πηγαίναμε στο Σόμο-Σόμο, μια κατοικημένη περιοχή του νησιού Ναβίτι.
Και για να επισκεφθούμε την περιοχή χρειαζόμασταν άδεια.
΄Οχι από την αστυνομία, ή το κράτος, ή όποια άλλη αρχή βάλει ο νους σας, αλλά από τον αρχηγό της κοινότητας. Κανείς ξένος δεν μπορεί να πηγαινοέρχεται σ΄ ένα νησί αν δεν είναι προσκεκλημένος επίσημα.
Το να εμφανιστεί κανείς στα καλά καθούμενα σ΄ ένα χωριό και να αρχίσει τα σουλάτσα, σεινάμενος κουνάμενος ανάμεσα στις αχυροκαλύβεις, θεωρείται ιδιαίτερα απρεπές και απαράδεκτο.
Για τον φιτζιανό η κοινότητα και το νησί είναι σαν το σπίτι του. Και δεν επιτρέπεται η είσοδος, χωρίς πρόσκληση, την οποία πρέπει να εξασφαλίσεις πάσει θυσία.
Αυτό μπορεί να γίνει αν καταφέρεις να πιάσεις φιλίες με ντόπιους πχ στο ψάρεμα, στις πόλεις όπως τη Σούβα και τη Νάντι, ή αν τύχει να συνταξιδεύετε στο λεωφορείο, ταξί ή πλοίο της γραμμής και πιάσεις λακριντί
Με κάποιον τρόπο που δεν μας εξηγήσανε, οι δικοί μας φιτζιανοί την πήρανε την πολυπόθητη.
Μια πρόσκληση ήταν, την πήραμε και πάμε...
Αμ δε....
Για να πάμε έπρεπε απαραιτήτως να τηρηθούν κανόνες καλής συμπεριφοράς και να διασφαλιστεί ο σεβασμός στά ήθη και τις συνήθειες της κοινότητας.

· Πριν την επίσκεψη θα ήταν σοφό να αγοράσουμε από οποιαδήποτε αγορά μια ποσότητα ρίζας γιακόνα, για να την προσφέρουμε ως δώρο στους οικοδεσπότες μας. Αυτό θα μας κάνει αμέσως συμπαθείς, γιατί δείχνει ότι σεβόμαστε την παράδοσή τους. Ο οικοδεσπότης θα ενθουσιαστεί και σίγουρα θα ετοιμάσει μια μικρή γιορτή, που θα σημαίνει ότι το χωριό μας θεωρεί καλόδεχτους.
· Κατά τη διάρκεια της τελετής της υποδοχής, θα μας προσφερθεί ένα Bilo, δηλαδή ένα κέλυφος κοκοφοίνικα γεμάτο γιακόνα που φυσικά πρέπει να πιούμε με μια και μόνη προσπάθεια. Οι πολλές και ... κομψές γουλίτσες καλλίτερα να αποφεύγονται, γιατί θεωρούνται ως πιθανή απέχθεια προς το ποτό. Προσοχή λοιπόν!!! ΄Ασπρο πάτο
· ΄Υστερα από την τελετή υποδοχής, υπάρχει περίπτωση να προσκληθούμε να καθήσουμε μαζί με τα μέλη της κοινότητας, γύρω από την Tanoa, τη λεκάνη που περιέχει τη γιακόνα, και να .... talanoa κομματάκι, δηλαδή να φλυαρίσουμε ξένοιαστα πάνω σε χίλια θέματα, να γνωριστούμε βρε παιδί μου....
· ΄Υστερα από κάποια ώρα πιοτού και κουβεντούλας, ο οικοδεσπότης προσφέρει συνήθως κάτι φαγώσιμο ή θα μας ξεναγήσει στο χωριό του. Εξυπακούεται πως θα δεχθούμε τις προσφορές και τις προσκλήσεις.
· Τα παιδιά του οικισμού, θα μας περικυκλώσουν, θα μας περιεργάζονται, θα κάνουν δεκάδες ερωτήσεις και στο τέλος θα μας παρακαλέσουν σεμνά να τα φωτογραφήσουμε. Και φυσικά δεν πρέπει να αρνηθούμε μια τόσο ασήμαντη χάρη.
· Χρυσούς κανών είναι να μην κάνουμε ό,τι μας κόβει η κεφαλή μας, αγνοώντας τη γνώμη και τα αισθήματα των οικοδεσποτών μας. Είναι δείγμα πολύ κακών τρόπων. Θα μας θεωρήσουν βαρβάρους. Γι΄ αυτό να ζητάμε πάντα την άδεια για όλα τα πράγματα, ακόμα και τα πιο φυσικά, που σχεδόν θα μας παραχωρούν πρόθυμα με ένα πλατύ χαμόγελο.
· Να μην χωνόμαστε απρόσκλητοι στα καλύβια, να μην φωτογραφίζουμε το εσωτερικό των σπιτιών δίχως πρώτα να ρωτήσουμε τον νοικοκύρη και προ πάντων να μην κάνουμε το λάθος και εκεί που όλοι θα καθόμαστε επίσημα γύρω από την Tanoa, τη λεκάνη με τη γιακόνα, να πεταχτούμε απάνω και να αρχίζουμε να φωτογραφίζουμε την αλαφιασμένη ομήγυρη. Οι φιτζιανοί μπορεί να πάθουν αποπληξία, διότι το πιοτί της γιακόνας δεν είναι αξιοθέατο, αλλά ιεροτελεστία.
· Αν παρ΄ όλα αυτά δεν κρατιώμαστε και μας γαργαλάει η κάμερά μας, ας στολιστούμε με το πιο όμορφο χαμόγελο και με κάθε ευγένεια ας τους ρωτήσουμε. Δεν θα το αρνηθούν, αντίθετα θα κολακευτούν. Τα πάντα είναι θέμα σεβασμού των συνανθρώπων για τους φιτζιανούς.
· ΄Οταν μπαίνουμε σ΄ ένα σπίτι, ας ξυποληθούμε πάραυτα. Θα αφήσουμε τα παπουτσάκια μας στην είσοδο, θα σκύψουμε λίγο μπαίνοντας και θα μείνουμε ελαφρά σκυφτοί, όση ώρα θα στεκόμαστε ορθοί.
· Να ντυθούμε σεμνά, όταν θα εισερχόμαστε στο χωριό. Οι άντρες τέρμα τα τόπλες και οι επιδείξεις της τεστοστερόνης, και ας βγουν από τις βαλίτσες τα κασκορσεδάκια. Οι γυναίκες πρέπει να φορούν μακρυά παντελόνια, ή φούστες κάτω από το γόνατο. Μαγιό, σορτσάκια και άλλα ξαλάφρωτα, αποκλείονται. ΄Οση ζέστη κι αν κάνει, εμείς θα ντυθούμε αναλόγως. Οι ντόπιοι ενοχλούνται από το τσαπατσούλικο ντύσιμο και το θεωρούν έλλειψη σεβασμού και πρόκληση.
· Να αποφύγουμε να κάνουμε επίδειξη πλούτου. Πανάκριβες κάμερες, τρανζιστοράκια και κασετοφωνάκια, ας βγαίνουν στη ζούλα και διακριτικά
· Και το έσχατο, αλλά το πιο σημαντικό. Να μην ξεχάσουμε να βγάλουμε το καπέλλο μας μόλις πατήσουμε στο νησί. ΄Ηλιος-ξήλιος, εμείς πρέπει να μείνουνε ασκεπείς, όπως αν μπαίναμε σ΄ ένα ευρωπαϊκό σαλόνι...

Μας φάνηκαν πολλά και σάλεψε ο νους μας.
Κι αν κάναμε κάποιο λάθος? Αν ξεχνούσαμε κάτι? Είχαν και παρελθόν οι άνθρωποι με τους εχθρούς τους, βλέπετε.
«Συγχωρεμένοι θα ΄στε», διαβεβαιώνει ο Λουκ. «Είστε ξένοι, οπότε δικαιολογημένα να ξεχνάτε και μερικές λεπτομέρειες. Ρίξτε κανα ρουχαλάκι επάνω σας και να ζητάτε πάντα, πάντα την άδεια πριν επιχειρήσετε οτιδήποτε...»
Ακούσαμε το μάθημα, κάναμε και κάτι επαναλήψεις μεταξύ μας και κινήσαμε με το σκάσιμο του ήλιου από τους κοκοφοίνικες.

 

[xenos]

Μ`αρεσουν ολες αυτες οι λεπτομεριες που ομως ειναι πολυ σημαντικες για τους ντοπιους,αλλα και για τους επισκεπτες.
Παντου υπαρχουν κανονες,ηθη και εθιμα.
Ευχομαι να μην τελειωση αυτη η ιστορια..............!
Stella

 

[StellAnna]

Λάι-Λάι και Βινάκα

Μόλις άκουσα τους άντρες να λένε «λοιπόν, έχουμε Νανούγια Λάι-Λάι», το στόμα μου γέμισε γεύσεις ξωτικές.
«Νόστιμο που θα 'ναι...» συλογίστηκα
΄Ομως φαί δεν ήταν, ήταν ένα ερημονήσι, μια έρημη πανέμορφη κουκλίτσα με όλα της τα σεπρεπέ. Με τους κοκοφοίνικές της, την πρασινάδα της, με την κάτασπρη παρθένα αμμουδιά της, τα χρωματιστά κοράλλια της και μια θάλασσα να την πίνεις στο ποτήρι.
Αρόδο αράξαμε πρωί πρωί, γιατί οι ύφαλοι δεν επέτρεπαν προσέγγιση. Πήραμε το πρωινό μας με το πάσο μας στο κατάστρωμα, πριν αρχίσει η ζέστη.
Πρωινό πάνω σ΄ ένα ακίνητο πλοίο στον ωκεανό, ανάμεσα σε δεκάδες έρημα νησιά είναι άλλο σόι πράμα. Τρως με το στόμα αλλά και με τα μάτια και ποτέ δεν νοιώθεις χόρταση.
Πάλι με στολές εκστρατείας μπήκαμε στα βαρκάκια και βάλαμε πλώρη για την Νανούγια. Το μάτι μου πήρε έναν φιτζιανό να σέρνει μαζί του στο σκαφάκι ένα μακρύ σκοινί.
Τα πλοιαράκια άραξαν μαλακά πάνω στην άμμο και ο «σχοινοκράτης» πήδηξε πρώτος στην ακρογιαλιά και το έδεσε σφιχτά σφιχτά γύρω στον κορμό μιας γεροδεμένης φοινικιάς. Το μεγάλο μας πλοίο δέθηκε με την ξηρά σε μια φοινικιά!!!! ΄Αγκυρες εδώ απαγορεύονται... πληγώνουν τα κοράλλια!!!!
Στη Νανούγια Λάι-Λάι το μπάνιο είναι απόλαυση. Για αλλαγή, καταγινόμαστε με την εξερεύνηση των μικρών γραφικών κόλπων. Εδώ δεν ακούγεται τίποτε. Μόνο ο παφλασμός της θάλασσας, το θρόισμα των φύλλων και τα πουλιά.
Καφές αχνιστός και ζεστά κέικ, άρτι αφιχθέντα με το βαρκάκι, ολοκλήρωσαν την θεική ευδαιμονία.
Αργά το μεσημέρι, όταν επιστρέψαμε στο πλοίο, ο μπουφές θύμιζε περισσότερο ανθοδοχείο και λιγότερο τραπέζι. Τα παιδιά του πληρώματος είχαν λεηλατήσει κυριολεκτικά τους ιβίσκους και τα φραντζιπάνι του νησιού και είχαν πλημμυρίσει τους στρωμένους πάγκους με χρώματα και ευωδιές.
΄Ενοιωθα ερείπιο από την κούραση –που μάλλον από τη χαλάρωση ήταν.
Τέτοια γαλήνη και ομορφιά γύρω σου, πώς να την αντέξει το μυαλό και η ψυχή μας?
Περασμένα μεσάνυχτα πια γυρίσαμε στα κλουβιά μας.
Τι μέρα κι αυτή! Τι φιλοξενία! Τι γλυκείς άνθρωποι είναι οι φιτζιανοί! Τι αστραφτερή λογική!! Θα λεγε κανείς ότι η καθαρότητα του μυαλού των φιτζιανών συναγωνίζεται εκείνην του ωκεανού τους.
Το άλλο βράδυ είχαμε τις επίσημες εκδηλώσεις αποχαιρετισμού από τις γειτονικές Κοινότητες, κοντά στις οποίες αγκυροβολούσε η Σαλαμάντα.
Αυτό σημαίνει ότι τα χωριά θα μας ανταπέδιδαν τις επισκέψεις που κάναμε επί τέσσερες μέρες στα νησιά.
΄Ηταν επιβεβλημένο από το savoir vivre των ιθαγενών.
Κι εμάς μας έτρωγε από τώρα η περιέργεια.
Πώς αποχαιρετούν τους ξένους στα νησιά του Νότιου Ειρηνικού?
Την έκπληξη της υποδοχής την είχα ζήσει στη Μπόρα Μπόρα, όταν μόλις κατέβηκα από το αεροπλάνο, η Μις Μπόρα Μπόρα της προηγούμενης χρονιάς, μια εκπληκτική σοκολατένια καλλονή, μου πέρασε στο λαιμό ένα ευωδιαστό Λέι και μου σκασε φιλί γελαστό, λέγοντας «καλώς όρισες στο νησί μας από τη μακρυνή Ελλάδα»!!!
Κι εγώ πάτησα τα κλάματα. Μόνο σε φιλμς και ντοκιμαντέρ είχα δει τέτοιες σκηνές. Και τώρα είχε φτάσει η στιγμή και τις ζούσα προσωπικά...
Ευλογία Θεού τα ταξίδια...
Τώρα θα είχα την ευκαιρία να δω πώς αποχαιρετούν οι φιτζιανοί τους επισκέπτες τους.
Από νωρίς το πλήρωμα είχε φούριες. Διευθέτησε την τραπεζαρία και το κατάστρωμα, έβαλε τα τραπέζια στις άκρες, ένα γύρω στις πλευρές του πλοίου και τις καρέκλες δίκην πλατείας θεάτρου. ΄Ετσι έμεινε χώρος κενός, σαν ένα είδος πίστας.
Μόλις ο ήλιος έγειρε και το βράδυ κατέβηκε γρήγορα πάνω στον ωκεανό, έφταση η πρώτη βάρκα. Ακούσαμε τα γέλια και τις φωνές και τρέξαμε στη σκάλα του βαποριού. Σε μια μακρυά σειρά, που χανόταν μέσα στην αχλύ του βραδινού, έρχονταν τα πολύχρωμα πλεούμενα, γεμάτα γυναικόπαιδα. Είχε ξεσηκωθεί –το βλέπαμε- κι ερχόταν ολόκληρο το χωριό. Και ήταν το θέαμα μια χαρά ματιών, Κοπελλιές χειροπιασμένες με τους αγαπηγμένους τους, μικρομάνες με τα μωρά στην αγκαλιά. ΄Αλλες με τα παιδόπουλα καθισμένα στα πόδια τους. Πολεμιστές με χορταρένιες φούστες, φονικά ρόπαλα στα χέρια και λουλουδοστόλιστα κεφάλια. Και μεγαλόκορμες νεαρές χορεύτριες, με θαυμάσιες στολές από «ταπά» -υφάσματα καμωμένα από ξύλο και ζωγραφισμένα στο χέρι-, φορτωμένες δεκάδες λουλουδένια γιορντάνια από φραντζιπάνι, τα περίφημα «λέι».
΄Αρχισαν να ξεμπαρκάρουν και ν΄ ανεβαίνουν στο κατάστρωμα, που ξαφνικά ευωδίασε σαν τροπικός κήπος. Τα φραντζιπάνι ή αλλοιώς πλουμέριες, έχουν το πιο μεθυστικό άρωμα που έχει ποτέ δοκιμάσει η δική μου όσφρηση. Είναι μαγευτικό. Σε λίγο το πλοίο ήταν φίσκα από κόσμο και ο Αρχηγός της Κοινότητας έβγαλε λόγο!!!
Μια κοπελλιά, γονατισμένη πλάι του, μετέφραζε τα φιτζιανά.
Μας ευχαριστούσε που ήρθαμε στο νησί τους, μας ευχόταν ευτυχία και θα προσευχόταν να επιστρέψουμε ασφαλείς στα σπίτια μας. Αμέσως μετά, οι -σαν αμαζόνες- ρωμαλέες κορασιές, ξεφόρτωσαν στους λαιμούς μας τα μοσχοβολιστά λουλουδένια περιδέραια.
Το πανηγύρι άρχισε.
΄Ολο το χωριό κάθισε σε κύκλο, έβγαλε τα μουσικά όργανα στη μέση και άρχισε το τραγούδι. ΄Εξω από τον κύκλο οι χορευτές, αγόρια και κορίτσια, μας έδειχαν ένα μέρος της παράδοσής τους. Πώς πολεμούσαν, πώς δούλευαν, πώς ερωτοτροπούσαν, τι πόνο ένοιωθαν στο χωρισμό και στο θάνατο. Οι κορασιές ντροπαλές ή χαμηλοβλεπούσες φλερτάριζαν, έπλεναν, αποχαιρετούσαν ή καλωσόριζαν, ενώ οι νέοι πείραζαν ή γυρόφερναν με τρόπο τις όμορφες του χωριού, δούλευαν ή πολεμούσαν τον εχθρό. ΄Ηταν συγκινητικό να τους βλέπεις να παθιάζονται να σου γνωρίσουν τα όμορφα έθιμά τους και να σε πείσουν να αγαπήσεις την παράδοσή τους που τόσο σέβονται.
Τα μικρά παιδιά δεν κουνούσαν ρούπι από το πλευρό των μανάδων τους. Δεν ενόχλησαν, δεν κυκλοφόρησαν στο πλοίο, με δυο λόγια δεν καταλάβαμε ότι ανάμεσά μας υπήρχαν μικρά.
Δυο ώρες οι φιτζιανοί μας κανάκευαν. Και όταν η επίσημη τελετή τελείωσε με το ωραιότατο και τόσο συγκινητικό τραγούδι που αποχαιρετισμού, που όσες φορές το ακούσαμε άλλες τόσες κλάψαμε, οι χορευτές μας πλησίασαν με αφάνταστη ευγένεια και αιδημοσύνη και μας κάλεσαν να χορέψουμε μαζί τους, να γίνουμε ένα με τους ανθρώπους της φυλής τους. Δεν είχε σχέση με τουριστικές ατραξιόν, ούτε με ετοιμασμένες πληρωμένες εκδηλώσεις. ΄Ηταν ο αποχαιρετισμός φίλων.
Το γλέντι κράτησε σχεδόν μέχρι τις 11. Βαλαντωμένοι οι φιτζιανοί από το χοροπηδητό και το τραγούδι άρχισαν να μαζεύονται σε παρέες, να μας καληνυχτίζουν και σιγά σιγά να μπαίνουν στα πλεούμενα που τους περίμεναν. Τους ξεπροβαδίσαμε μέχρι τη σκάλα της Σαλαμάντας. Γέμισαν πάλι τα βαρκάκια λουλούδια και χρώματα. ΄Ομως τώρα δεν ακούγονταν οι φωνές και τα γέλια του ερχομού. Τα παιδιά είχαν βασιλέψει. Οι πολεμιστές ξαναμμένοι από τους χορούς, έσκυβαν πάνω από την κουπαστή και έπαιρναν νερό για να βρέξουν τα πρόσωπά τους. Οι κοπελλιές, σεινάμενες κουνάμενες μέσα στις χρωματιστές φορεσιές και τα ανθισμένα γιορντάνια τους, φώναζαν σε όλους μας κουνώντας τα χέρια
«Μπούλα!!! Βινάκα!!!!
Γειά σας!!! Ευχαριστούμε!!!

 

[St.Adamantidou]

Επί τέλους, κατάφερα και ήρθα
Χαίρομαι που σας άρεσαν τα Φίτζι
Ευχαρίστως αύριο ξαναπάω
Σας ευχαριστώ για την υποδοχή

 

[go2dbeach]

Κι εγω θα πηγαινα αυριο και δε θα ξαναγυριζα !
Δε νομιζω οτι θα εχουν αλλαξει και πολλα στα νησια , πλην του κυριως νησιου , των Yasawa και Mamanuka που δεχονται το μεγαλο ογκο των τουριστων τα περισσοτερα νησια θα ειναι οπως ακριβως τα αφησες. Ευτυχως τα σωζει η γεωργαφικη τους θεση και η προσηλωση των κατοικων στις παραδοσεις!

Υπεροχα οσα διαβαζω , ελπιζω και σε αλλη ιστορια απο Νοτιο Ειρηνικο!Βινακα!!

 

[StellAnna]

Bula Στελλάκι
Πολύ χαιρόμαστε που είσαι μαζί μας
Εγγύηση ότι θα περάσεις πανέμορφα
Και για τα ηλεκτρονικά μην νοιάζεσαι
΄Εχουμε εδώ ατσίδες, με καρδιά μικρού παιδιού.
΄Ολοι θα είμαστε εδώ να βοηθήσουμε στα διαδικαστικά.
Εσύ κοίτα να μας δίνεις τις ιστορίες σου και να μοιράζεσαι μαζί μας τις αναμνήσεις σου
Για τα Φίτζι, Βινάκα πολύ πολύ

 

[StellAnna]

Περίλυπος έστιν η ψυχή μου....

Το πρωινό ήταν ασυνήθιστα σιωπηλό.
Σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα στον παράδεισό μας.
΄Ενας ένας που ερχόταν, έλεγε μέσα από τα δόντια του μια «καλημέρα» και καθόταν αμίλητος.
Το ίδιο σιωπηλό ήταν και το πάντα λαλίστατο πλήρωμα. Εμάς δικαιολογημένα να μας έχει επηρρεάσει το τέλος του ονείρου, αυτοί τι είχαν?
«Ατού» ρωτάμε «είχες τίποτε δυσάρεστα νέα από τους δικούς σου?»
«Όχι!!!» ξαφνιάστηκε. «Θα τους δω απόψε»
«Τότε τι μούτρα είναι αυτά άνθρωπέ μου? Θα τους δεις απόψε και δεν γελάς? Δεν χαίρεσαι?»
Ο Ατού τα ‘χασε.
«Να χαίρομαι? Πώς μπορώ? Σήμερα το απόγευμα θα χωριστώ από τους φίλους μου. Θα χωριστούμε από εσάς!!!»
Το ίδιο συναίσθημα είδαμε στα μάτια όλου του πληρώματος. Λυπόντουσαν που τελείωνε η εκδρομή μαζί μας
Μείναμε άναυδοι.
Τόμπολα! Πάλι οι πρώην «ανθρωποφάγοι» μας ρούμπωσαν. Τι ανθρωπιά, τι περίσσεμα καρδιάς!
Φτάναμε στο λιμάνι.
Το πλήρωμα, οι δικοί μας φιτζιανοί φίλοι μας αποχαιρετούσαν, με τον μόνο τρόπο που εκείνοι γνώριζαν. Τραγουδούσαν. Πήραν τις κιθάρες και έπαιζαν και τραγουδούσαν, και ξανά το τραγούδι του αποχαιρετισμού, και μετά άλλο ένα θλιμμένο και πάλι χαρούμενο. Τραγουδούσαν με τα μάτια βουρκωμένα.
Υπήρχαν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι στην εσχατιά της γης.
΄Εμαθαν το «γεια και χαρά» στα ελληνικά και το φώναζαν.
Μπούλα!! Βινάκα!!!, απαντούσαμε στη γλώσσα τους
Είμαστε κιόλας στη στεριά
Φορτώνουμε βαλίτσες στο αυτοκίνητο.
Προορισμός μας το αεροδρόμιο για πτήση στην Αυστραλία κι απ΄ εκεί στην Παπούα.
Γυρίζουμε και ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στη Σαλαμάντα
΄Ολοι οι άντρες του πληρώματος στέκουν στη σκάλα και περιμένουν.
΄Ενας τελευταίος αποχαιρετισμός και ξεκινούμε.
Το λιμάνι κάνει ημικύκλιο, πάνω στο οποίο πορευόμαστε για να βγούμε στη δημοσιά. Η Σαλαμάντα φαίνεται ολοκάθαρα σε όλη αυτή τη διαδρομή.
Πριν την τελευταία στροφή γυρίζουμε για μια ύστατη ματιά στο καράβι «μας»
Το φαντάζεστε?
Πάνω στο ψηλότερο κατάστρωμα του πλοίου ήταν συγκεντρωμένα όλα τα παιδιά και μας κουνούν τα χέρια!!
Αρπάζουμε ότι βρίσκουμε μπροστά μας. Σάρπες, τζάκετς, ακόμα και χαρτοπετσέτες τα βγάζουμε από τα παράθυρα κινώντας τα δαιμονιωδώς.
«Μπούλα»!!! φωνάζουμε με την ελπίδα να μπορούσαν να μας ακούσουν
«Γειά σας!!! Γειά σας!!! Αντιλάλησε στο λιμάνι, ο ελληνικός αποχαιρετισμός από φιτζιανά χείλη.
Στο αεροδρόμιο για να μας περάσει η κατήφεια και η στεναχώρια, κάναμε αναδρομή στις όμορφες στιγμές μας στα Φίτζι.
«Σας άρεσε η πρωτεύουσα?»
«Α πα πα!!! Ένα μαύρο χάλι, τι χώμα ήταν αυτό!!»
«Σας άρεσαν τα νησάκια?»
«Ουυυυυ!» κραυγή ενιαία, θεώρατη
«Οι άνθρωποι?»
«Αχχχχ!!!» άντρες και γυναίκες ερωτοχτυπηθήκαμε από τα θεσπέσια ερωτικά αυτά πλάσματα.
«Ναι, αλλά έχουν και ένα παρελθόν» μας υπενθύμισε κάποιος και πατήσαμε τα γέλια, γιατί θυμηθήκαμε ότι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μας αποτρέψουν από το ταξίδι μας στην Παπούα.
«Εκεί είναι άγριοι», μας έλεγαν. «Είναι ανθρωποφάγοι!!! Τρώνε ακόμα τους λευκούς. Γιατί γίνονται ταξίδια σε τέτοια μέρη?!!» αναρωτιώντουσαν
Κι εμείς γελούσαμε, γιατί για κει τραβάμε...
Για να συναντήσουμε εκείνο το «ακόμα»

 

[go2dbeach]

Συγκινηθηκα λες και εφευγα εγω..χρειαζομαι μια κουπα 'kava' επειγοντως!!

 

[StellAnna]

Ναι, βρε Ζωή
Το ίδιο έπαθα κι εγώ
Δύσκολα φεύγεις από κάπου που καλοδέχονται
Φύση και άνθρωποι