Γεωργία Fast and Furious στη Γεωργία

[giannoula]

είσαι μικρή θεούλα!!! δάκρυα γέλιου κύλησαν από τα μάτια μου...

 

[hydronetta]

β)Να συνεχίσετε εσύ και ο βρωμύλος συνταξιδιώτης σου μια από τις συνεργατικές σας ιστοριάρες.

Σε μένα αναφέρεται, όχι σε μένα αναφέρεται η τσοπάνα;;;
Γουρούνια ξανά στα όπλα!!!! θαρρείς ξέχασα πώς θες να πατήσεις το πόδι σου στο Καζαχστάν πριν από μένα. Γιούργια!!!!!

 

[mikrh tsopana]

Όποιος έχει τη μύγα(ή στη δική σου περίπτωση τις μύγες λόγω βρώμας) μυγιάζεται...
Πρόσεχε τα λόγια σου μωρή γουρνοπούλα γιατί θα πάρω τον φακό σου τον Νίκον και θα στον κάνω αγνώριστο και να δω με τί φακό θα κυνηγάς μετά παρθένες μαθήτριες και λοιπές κορασίδες σε τριτοκοσμικές χώρες

 

[whoknows]

μικρη τσοπανα εχω λιωσει στα γελια...ελπιζω αυτη η ιστορια να μην μεινει στην μεση οπως η Ναπολη που ακομα περιμενουμε αναμεσα στα κατακαθια της Ιταλικης Μαφιας για να μας παρεις απο το χερι και να συνεχισεις το ταξιδι

 

[mikrh tsopana]

Θα τελειώσει σίγουρα πριν την αμαρτωλή Νάπολη, μιας και ξεκίνησε πριν απ αυτή και ακολουθώ το σύστημα FIFO. Το πότε όμως δεν το ξέρω, γενικά πρέπει να τελειώσουν και οι 2 σύντομα πρώτον γιατί ό,τι γράφω είναι από μνήμης, η οποία όσο περνούν τα χρόνια λιγοστεύει και δεύτερον εχμμμ δεν υπάρχει δεύτερον. Απ'την άλλη γιατί να τις τελειώσω σύντομα όταν πρώτον μπορώ να βάζω όση σάλτσα θέλω μιας και δεν προσφέρω καμία χρήσιμη πληροφορία στις ιστορίες μου και η σάλτσα δένει καλύτερα άμα την αφήσεις κάποιες ώρες (καιρό εν προκειμένω) και δεύτερον τι θα κάνω στη Μαδρίτη που θα βαριέμαι αν δεν έχω ιστορία να γράψω; Μου λες;

 

[whoknows]

μμμ στην Μαδριτη μπορεις να αναλωθεις κανοντας ταξιδια στην Ισπανια, Πορτογαλια, Γιβραλταρ, Μαροκο, Νοτιοδυτικη Γαλλια...τοσα πραγματα...οποτε μπορεις να γεμισεις τον χρονο σου...οποτε ...αν γεμισεις τον χρονο δεν θα εχεις χρονο να γραφεις...αρα...ΓΡΑΦΕΕΕΕ

 

[mikrh tsopana]

Τίτλος: Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον
Εναλλακτικός τίτλος: 2 κατάρες, η Χαμένη Ατλαντίδα και ένα εισιτήριο για την Κόλαση
Εναλλακτικός τίτλος 2: Το τρένο- φάντασμα και τα παραμύθια της Χαλιμά


- · Είσαι σίγουρη ότι δε θες να έρθεις μαζί μας;

- # Τι έπαθες και θες να μείνεις μόνη σου;

-^ Τα λεφτά είναι το πρόβλημα;

- * Δε θα βαρεθείς τόσες ώρες μόνη;


-Σας λέω αφήστε με, θα είμαι μια χαρά! Θα βρω και το καφέ εκείνο που λέγαμε , ουυυ τέλεια θα περάσω!


Κάτι η συνήθεια πλέον να ταξιδεύω μόνη μου, κάτι η υπερβολική δόση ζευγαρίλας από την προηγούμενη μέρα, δεν άντεξα και αποφάσισα την τελευταία μέρα στην Τιφλίδα να μην ακολουθήσω τους υπόλοιπους και να περιπλανηθώ ήρεμα στην πόλη, να την αποχαιρετήσω με το δικό μου τρόπο. Ύστερα από ένα γρήγορο ντουζ για να φύγει η σκατίλα (δυστυχώς για τη ζευγαρίλα ο μόνος γιατρός ήταν ο χρόνος -.- ) ξεχύθηκα στους δρόμους.


Μα καλά τα λένε ότι ο εγκληματίας πάντα γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος. Είτε το πιστέψετε είτε όχι, το πρώτο σημείο που επισκέφθηκα ως ζωντοχήρα ήταν και πάλι τα σκατά! Όχι, δεν πήγα για να απολαύσω μόνη το χαμαμ, αλλά για να απολαύσω μόνη τον περίπατο γύρω από τον τόπο του εγκλήματος, όπου ένα μικρό και δυστυχώς πολυσύχναστο μονοπάτι οδηγούσε σε ένα μικρό και μάλλον πολυφωτογραφημένο καταρράκτη.

Ε, ήθελε να ποζάρει το κορίτσι.

Ύστερα από κάποιες φωτογραφίες, όσες με άφησε μια όμορφη και φιλάρεσκη δεσποινίδα που μονοπωλούσε το τοπίο να βγάλω, ένας περίπατος στο ποτάμι, στην αγορά με τα χαλιά, σε ένα καφέ και οι ώρες όταν είσαι μόνη κυλάνε τόσο γρήγορα ενίοτε, που πριν καλά το καταλάβω έπρεπε να πάω στο σιδηροδρομικό σταθμό να βγάλω τα εισιτήρια.

Δεν κοίταξα ποτέ τις τιμές αλλά δεν πρέπει να ήταν και πολύ ακριβά.

Εξαρχής ο νο1 προορισμός του ταξιδιού ήταν η Μέστια, οπότε όσο και αν υπήρχε η θλίψη που θα αφήναμε την Τιφλίδα, που επίσης συμφωνήσαμε ομοφώνως ότι μας έγινε οικεία, ταυτόχρονα υπήρχε η χαρά και ο ενθουσιασμός για τον επόμενο προορισμό.

Θα σταθώ στο σταθμό του μετρό, δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες ή βίντεο, ξέρετε τι έχω όμως;-κλειστοφοβία! Που και να μην είχα δηλαδή γενικά, στο μετρό της Τιφλίδας θα είχα αποκτήσει. Αρχικά να αναφέρω, όπως έχει ήδη ειπωθεί στο φόρουμ, ότι το μετρό της Τιφλίδας είναι ελάχιστα ( μιλάμε όμως για απειροελάχιστη διαφορά) πιο πιθανό να το βρει κανείς από το να βρει τη Χαμένη Ατλαντίδα. Κατα δεύτερον και αυτό εικάζω πως είναι σοβιετικό απομεινάρι, η διαδρομή στις κυλιόμενες σκάλες ήταν –πώς να το πώ, πολύ ροκ, Δηλαδή πώς λένε οι Led Zeppelin Stairway to Heaven, ε καμία σχέση- μάλλον έκλινε περισσότερο προς το Highway to Hell των AC/DC. Να σας δώσω να καταλάβετε, παίζατε Diablo μικροί; Αν όχι κακώς, γιατί η διαδρομή σου έδινε μία αίσθηση ότι έχεις σχεδόν τερματίσει το παιχνίδι και κατευθύνεσαι στην τελευταία πίστα, στα έγκατα της Γης.


Φτάνοντας στο σταθμό με πληροφόρησε μια ευγενέστατη υπάλληλος ότι δεν έχει 7 από τα φθηνιάρικα εισιτήρια για Zugdidi.

-Συγγνώμη χρυσή μου αλλά έχω ολοκληρώσει και τους 12 άθλους του Ηρακλή για να φτάσω μέχρι εδώ και μου λες δηλαδή ότι δε θα φτάσω μεχρι το Zugdidi;

-Δυστυχώς πρέπει να αγοράσετε το εισιτήριο των 21 λάρι έκαστος, στο οποιο περιλαμβάνεται κρεβάτι.


Επιβιβαζόμενοι στο τρένο-φάντασμα, πρέπει να αποφασίσουμε σε ποια κουκέτα θα πάμε. Μιας και ήμουν από τα πρώτα άτομα που επιβιβάστηκαν, μπήκα σε μια κουκέτα περιμένοντας να έρθει και κάποιος άλλος να κοιμηθεί μαζί μου. Και μαντέψτε ποιός ήρθε...το ζεύγος! Δάκρυα και όχι χαράς κύλησαν από τα μάτια μου, μη μπορώντας να πιστέψω το πεπρωμένο (ή το ζεύγος) που με κυνηγά.

Δε βαριέσαι! Τουλάχιστον θα κοιμούνται κι αυτοί κι εγώ, δε θα καταλάβω και πολλά.

Η σκέψη μου ακυρώθηκε αμέσως μόλις ακούμπησα στο πολυτελές μου κρεβάτι.

Αμέσως ξεκίνησε η γκρίνια από το ένα μέλος του ζεύγους. Ο Κ. είναι γενικά πολύ της καθαριότητας, οπότε η θέα του κρεβατιού ήταν αρκετή ώστε να εγείρει τη γκρίνια (και τα δικά μου σιωπηλά δάκρυα).

-Βρε, τι δε σ’αρέσει; Που είναι σκληρό σα πέτρα; Δε θα σε πονέσει η μέση! Τι; Έχει σκόνη; Βρε, βρε, η σκόνη είναι τόσο παλιά που το κρεβάτι μπορεί να θεωρηθεί και αντίκα! Αχάριστε, άλλοι θα πληρώνανε στη θέση σου να κοιμηθούν σ’αυτή την κρεβατάρα κι εσύ την απαρνιέσαι. Άσε και το άλλο, το απίστευτο, που έτσι μου ρχεται να ανοίξω τα δεδομένα να μπω στο google translate να δω πως είναι το συγχαρητήρια στα γεωργιανά να το πω στον υπεύθυνο, έχει και κουβέρτα βρε! Σου χουν δώσει ποτέ στην Ελλάδα, όχι σου χουν δώσει ποτέ κουβέρτα;


Τα λόγια μου δεν ήταν αρκετά για να φτιάξουν τη διάθεση του Κ. και ο χειρότερος εφιάλτης μου γινόταν πραγματικότητα. Το έτερο μέλος του ζευγαριού είχε όρεξη για πειράγματα και το πείραγμα εκτυλίχθηκε σε καυγά και όσο ο Τάκης και η Λιλίκα μάλωναν στην κουκέτα η τσοπάνα σκεφτόταν πιθανούς τρόπους αυτοκτονίας. Ευτυχώς η απογοήτευση και ο τσακωμός εξάντλησε το ζευγάρι και έτσι βυθιστήκαμε και οι τρεις στο παχύ από τη σκόνη και τη μπίχλα στρώμα.

(φωτοζ αύριο -θα κάνω έδιτ)

 

[mikrh tsopana]

Τίτλος: The forest

Όταν φτάσαμε στο Zugdidi, θα ‘ταν δε θα ‘ταν 6.30 το πρωί, μονομιάς ξεκινήσαμε τα παζάρια με τα βανάκια που περίμεναν σα τα κοράκια έξω από το σταθμό. Αυτή τη φορά σταθήκαμε τυχεροί: κάτι που είχαμε μάθει πλέον να διαπραγματευόμαστε καλύτερα και από κάποιον διπλωμάτη, κάτι που ήμασταν αρκετοί για τα δεδομένα τους και όπως και να το κάνουμε ισχύει το «η ισχύς εν τη ενώσει» ίσως πάλι να έπαιξε ρόλο που ο οδηγός είχε βρει 2-3 ακόμη θειές που είχαν κατέβει στο μεγαλοχώρι να πάρουν ψωμί και έπρεπε να φύγει ήδη οπότε του πέσαμε λουκουμάκι, το θέμα είναι εν τέλει ότι τη διαδρομή την κάναμε κοψοχρονιά.

Ό,τι δίνεις παίρνεις όμως και για να το εξηγήσω λίγο καλύτερα, όπως κάναμε εμείς τη διαδρομή κοψοχρονιά, έτσι μάλλον και οι αρμόδιες αρχές/υπεύθυνοι έκαναν το δρόμο κοψοχρονιά. Όχι, η Γεωργία δε σταμάτησε ποτέ να μας εκπλήσσει! Δε χρειαζόταν η θεότρελη οδήγηση, ήταν ήδη θεότρελος ο δρόμος, με τις στροφές, το χιόνι και τα θεσπέσια-από μακριά πάντα- γκρεμούρια να φροντίζουν να κρατούν την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Άλλοι κάνουν extreme σπορ εμείς απλά παίρνουμε μαρσρούτκα στη Γεωργία! Αποκορύφωμα της όλης διαδρομής ήταν το εξής γεγονός, το οποίο ακόμη και σήμερα το διηγούμαι με την ίδια ειλικρινή έκπληξη που το έζησα εκείνη την ωραία απριλιάτικη πρωία: πλησιάζοντας τη Μέστια, υπάρχει μία σήραγγα η οποία δεν είναι παρα μία τρύπα στο βουνό. Κυριολεκτικά. Δεν είναι ούτε ενισχυμένη ούτε προστατευμένη ούτε τίποτα. Το μήκος της ας πούμε σήραγγας είναι υπερβολικά μικρό, η έλλειψη φωτισμού σε συνδυασμό με τα κομμάτια βράχου να κρέμονται στην οροφή της σήραγγας και η μικρή μπάρα από το νερό που στάζει από πάνω κάνουν την εμπειρία μοναδική. Έχετε διασχίσει ποτέ σταλαχτίτες και σταλαγμίτες με τροχοφόρο; Ούτε εμείς μέχρι εκείνη τη μέρα!


Κατα τα άλλα, τα βουνά που ορθωνόταν μπροστά μας και που όσο τα πλησιάζαμε τόσο απομακρυνόταν σε κάθε στροφή για να εμφανιστούν πιο κοντά στην επόμενη, έκαναν τη διαδρομή κάπως πιο ευχάριστη και μας έκαναν να ανυπομονούμε να φτάσουμε στον προορισμό. Το μέρος όπου θα μείνουμε το κλείσαμε μέσω booking, ήταν στην ουσία όμως το σπίτι μιας γεωργιανής γιαγιάς, το οποίο είχε πολλά δωμάτια και χρησιμοποιούνταν για αυτό το σκοπό. Απ’ότι καταλάβαμε όλοι πάνω κάτω σ’αυτό το μικρό χωριό νοικιαζαν τα δωμάτιά τους με τον ίδιο τρόπο. Γενικά, το χωριό είναι από τα πιο τουριστικά μέρη της Γεωργίας καθώς σε απόσταση αναπνοής βρίσκονται μία πίστα σκι και το βουνό Έλμπρους, το οποίο είναι ιδιαιτέρως δημοφιλές στους ορειβάτες. Το εν λόγω βουνό αποτελεί την υψηλότερη ευρωπαϊκή κορυφή και ανήκει στη Ρωσία.

Τα δωμάτιά μας ήταν δύο, ένα με 4 κρεβάτια και ένα με 3. Ήμουν αποφασισμένη να μην πάω με το ζεύγος, για το καλό όλων μας. Έτσι έσπευσα να διαλέξω το δωμάτιο με τα 4 κρεβάτια, με τη λογική ότι ακόμη κι αν η γκαντεμιά δεν πέθανε στις ράγες του τρένου, τουλάχιστον θα ζούσα αυτό το Γολγοθά με ακόμη ένα μέλος. Τελικά το ζεύγος πήρε το δωμάτιο με τα 3 κρεβάτια και ο άτυχος Λ. ήταν αυτός για τον οποίο χτύπησε η καμπάνα.

Αφήσαμε τα πράγματα και πήγαμε στην πιο κοντινή καφετέρια για πρωινό. Η μέρα κύλησε ήρεμα με βόλτες στο χωριό και τα απογευματινά μας ψώνια πριν να κλείσουν τα παντοπωλεία, πρώτον γιατί έκλειναν νωρίς και δεύτερον γιατί η επόμενη μέρα ήταν η πιο σημαντική του ταξιδιού: η μέρα της ανάβασης στις αλπικές λίμνες Koruldi στο όρος Ushba.

Επειδή το βράδυ χιόνιζε και η μέρα ήταν ιδιαιτέρως μικρή, συμφωνήσαμε να ξεκινήσουμε στις 6.30 το πρωί. Μόνο που μια έκπληξη μας περίμενε, όταν ξυπνήσαμε το χωριό ήταν ντυμένο στα λευκά και δε σταματούσε να χιονίζει. Ξεκινήσαμε με το φόβο ότι δε θα φτάσουμε στον προορισμό, μιας και κανείς μας δεν είχε φέρει εξοπλισμό για χιόνι. Όχι ότι και κανείς μας είχε δηλαδή. Σε καλύτερη μοίρα ήταν ο Κ. του ζευγαριού που είχε γκέτες και η Α. με τα ημιακαμπτα μποτάκια της νορβηγής γιαγιάς της.

Η διαδρομή δεν κρατάει ούτε στην αρχή τα προσχήματα, θέτοντας μια ανηφοράρα δίχως τέλος ως το πρώτο δύσκολο κομμάτι. Η πρωινή ομίχλη που μας περιτριγύριζε ήταν παραδόξως σύμμαχος μιας και ήταν τόση όση, κρύβοντας επιμελώς τον γκρεμό που υπήρχε στα δεξιά μας, αφήνοντάς μας όμως να βλέπουμε αρκετά καθαρά μπροστά μας ώστε να προχωρούμε με ασφάλεια. 14 ανθρώπινα και 4 σκυλίσια πόδια μες στο χιόνι, που όλο και γινόταν πιο βαθύ. Χιόνι σαθρό, απάτητο και στα δεξιά ο γκρεμός συνεχιζόταν. Σε κάποια στιγμή το χιόνι είχε γίνει αρκετά βαθύ και η διαδρομή αρκετά τρομακτική για να συνεχίσουμε, έτσι χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, τα κορίτσα και τα αγόρια της παρέας. Εμείς γυρίσαμε πίσω, αυτοί συνέχισαν. Ήταν περίπου 10 όταν φτάσαμε στο χωριό. Στο γυρισμό ή ομίχλη είχε εξαφανιστεί αφήνοντας σε κοινή θέα τόσο τον γκρεμό όσο και το χωριό.

Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε σε νέα διαδρομή, πιο ασφαλή για τα δεδομένα μας. Το χωριό, όπως ανέφερα και πριν, είναι αρκετά τουριστικό και ξέρει καλά τι κάνει. Έτσι, σε κεντρικό σημείο πινακίδες δείχνουν στους ταξιδιώτες τις διαδρομές που μπορούν να ακολουθήσουν. Αφού κάναμε επισκεφτήκαμε το νεκροταφείο του χωριού, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη διαδρομή στον παγετώνα Chalaadi, η οποία ήταν σχεδόν μηδαμινή υψομετρικά, ωστόσο το χιόνι που συνέχιζε να αναπαράγεται σαν τα κουνέλια, την έκανε αρκετά πιο δύσκολη. Τα πόδια μας, εκτός από της Α., ήταν μούσκεμα και η αλλαγή κάλτσας δεν έκανε και πολλά. Στην τελική πλέον ήταν σαν ξύλα και δεν τα νιώθαμε.

Για να φτάσουμε στο σημείο, έπρεπε να περάσουμε από μία μικρή, κρεμαστή, ξύλινη γέφυρα και να σκαρφαλώσουμε στο χιονισμένο κάγκελο για να ξεκινήσουμε τη μικρή ανάβαση. Με το βουνό στα αριστερά μας, μας χώριζε ένας μικρός ποταμός. Μικρές χιονοστιβάδες κατέληγαν στον ποταμό αυτόν, κάνοντας το ταξίδι ακόμη πιο ενδιαφέρον. Με την action camera κατέγραψα μικρές στιγμές της διαδρομής, δυστυχώς όμως δε συγκρίνεται τίποτα με την πραγματικότητα. Όταν ήμασταν στο μικρό δασάκι, ξεκίνησε να χιονίζει πολύ έντονα. Ήμασταν 4 και ένας άκυρος τύπος που μας ακολουθούσε. Και όπως φαντάζεστε, η παράνοια δεν άργησε να ξεκινήσει. Κάτι η προοπτική της πολύ βαριάς χιονόπτωσης στο δάσος, κάτι ο τρελός που έβγαζε άναρθρες κραυγές, έμενε πολύ πίσω μας για να μας προσπεράσει τρέχοντας και να σταματήσει να φάει λίγο χιόνι, ε δε θέλει και πολύ. Εν τέλει φτάσαμε στον προορισμό για να αποδεχτούμε για ακόμη μία φορά την καβαφική αλήθεια περί ταξιδίου και λοιπών διαδρομών. Φωτογραφίες τράβηξα κυρίως με το κινητό, το οποίο έχει δική του προσωπικότητα και δε θέλει να τις μοιραστεί μαζί μας, τράβηξα όμως και καμπόσες με τη φωτογραφική.

Ο γυρισμός ήταν πιο σύντομος και το χιόνι είχε αρχίσει να πέφτει με πιο αργό ρυθμό πια. Ενώ απείχαμε περίπου μία ώρα με τα πόδια, ένα τζιπάκι σταμάτησε δίπλα μου.

-Μέστια;

Ο οδηγός έκανε θετικό νεύμα. Μπήκαμε μέσα και σε 10 λεπτά ήμασταν στο χωριό. Η ώρα ήταν 8 το βράδυ και οι άλλοι ακόμη να εμφανιστούν. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε όταν εμφανίστηκαν βρεγμένοι ως το κόκκαλο. Δεν κατάφεραν να φτάσουν στις λίμνες μιας και από ένα σημείο και μετά το χιόνι έφτανε το ένα μέτρο, έφτασαν όμως μέχρι κάποιο σημείο με ωραία θέα. Ανταλλάζοντας απόψεις, εμπειρίες και φωτογραφίες συμφώνησαν ότι η δική μας διαδρομή ήταν πιο όμορφη. Όχι ότι είχε σημασία βέβαια απλά για την ιστορία. Λίγο φαγητό, μια μπύρα και η νύχτα εκείνη τη μέρα έπεσε αρκετά νωρίς καθώς ήμασταν πραγματικά πολύ κουρασμένοι.

 

[mikrh tsopana]

Τίτλος: 3 εποχές
Εναλλακτικός τίτλος: Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα
Εναλλακτικός τίτλος 2: Nostalgie

Η επόμενη - και τελευταία μας ολόκληρη - μέρα ήταν πιο λευκή και από την αρία φυλή, πιο άσπρη και από τις μπλούζες των γιατρών, πιο τρομακτική και από τα νεκροσέντονα, το ίδιο κρύα με το ψύχος, το ίδιο παγερή με το χιόνι. Για να μην τρελαθούμε, αποφασίσαμε να κάνουμε μια σύντομη βόλτα γύρω από το χωριό. Το άσπρο, παγερό χιόνι ωστόσο έπεφτε όλο και πιο πυκνό από τον ουρανό, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη συνέχεια της βόλτας. Γυρνώντας πίσω, ο δρόμος ήταν ακόμη πιο χιονισμένος από πριν. Αποφασίσαμε να κόψουμε δρόμο ανεβαίνοντας κάτι σκαλιά για να βγούμε στον κεντρικό ας πούμε δρόμο, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τα σκαλιά δε βγάζουν παρά σε μια μεγάλη αυλή.

Διασχίζοντάς τη, εμφανίστηκε ξαφνικά μία γιαγιά, ιδιοκτήτρια του σπιτιού. Στη θέα της παγώσαμε, θεωρώντας πως θα αρχίζει να φωνάζει. Αντί αυτού, η γιαγιά μας άνοιξε το σπίτι της για να περάσουμε από μέσα και να μην κάνουμε τον κύκλο. Μες στο σπίτι βρισκόταν ο παππούς και άλλα μέλη, πιθανώς τα παιδιά και τα εγγόνια της. Τα παπούτσια μας ήταν μούσκεμα, στις αμυχές της σόλας μας βρισκόταν χιόνι και λάσπη. Διασχίσαμε κυριολεκτικά όλο το σπίτι για να βγούμε από την άλλη πλευρά. Και σε αυτό το σύντομο ταξίδι δεν ήμασταν εμείς αλλά οι σόλες των παπουτσιών μας που άφησαν ένα κομμάτι τους στο δρόμο. Για την ακρίβεια άφησαν όλο το χιόνι και τη λάσπη, κάνοντας το σπίτι καλοκαιρινό εκείνη τη χειμωνιάτικη μέρα του Απρίλη. Καρέ καρέ πέρασε μπροστά μου η ίδια σκηνή γυρισμένη στο σπίτι της μάνας μου και γενικά μιας κοινής ελληνίδας. Οι φωνές της μου τρύπησαν το τύμπανο. Αμέσως ένιωσα ντροπή και ενοχές για το περιστατικό, ζήτησα συγγνώμη όπως όπως. Και αντί για τις φωνές της μάνας μου, εισέπραξα ένα χαμόγελο και ένα χαιρετισμό από κάθε μέλος της οικογένειας. Αυτή ήταν η Γεωργία!

Όταν ξεκίνησε να χιονίζει στο χωριό.

Το τελευταίο γεύμα.

Ηλιοβασίλεμα στο Κουταϊσι

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[psilos3]

Μόλις σήμερα ανακάλυψα την ιστορία, διαβάζοντας τη σχεδόν μονοκοπανιά.
Φοβερή περιγραφή, μ' έκανε να γελάσω πολύ ο τρόπος που προσεγγίζεις και παρουσιάζεις τα γεγονότα @mikrh tsopana
Να 'σαι καλά!

 

[mikrh tsopana]

Μόλις σήμερα ανακάλυψα την ιστορία, διαβάζοντας τη σχεδόν μονοκοπανιά.
Φοβερή περιγραφή, μ' έκανε να γελάσω πολύ ο τρόπος που προσεγγίζεις και παρουσιάζεις τα γεγονότα @mikrh tsopana
Να 'σαι καλά!

Ευχαριστώ πολύ ψηλέ μου! Η αλήθεια είναι πως αν δε μπορείς να κάνεις κάτι για μία κατάσταση, τότε σίγουρα μπορείς να κάνεις μπλακ χιουμορ...

Να 'σαι καλά κι εσύ που μου θύμησες αυτό το ταξίδι, από τα αγαπημένα μου και λόγω προορισμού και λόγω παρέας!