Batraxios
Member
- Μηνύματα
- 28
- Likes
- 12
- Επόμενο Ταξίδι
- Αμερική, Βόρεια ή Νότια?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road Trip Η.Π.Α.
Είναι καλοκαιράκι του 2011 και βρισκόμαστε με την κοπέλα μου στην παραλιακή του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη απολαμβάνοντας το ποτάκι μας όταν από το διπλανό bar ξεκινάει να παίζει salsa και βγαίνουν 2 χορευτές που αρχίζουν να χορεύουν στο δρόμο.
Και εκεί πέφτει η ιδέα στο τραπέζι… Δεν πάμε μια Κούβα πριν πεθάνει ο Fidel και την κάνουν Puerto Rico?
Από αυτό το καλοκαιρινό βράδυ μεσολαβούν, αρκετός προγραμματισμός, μια ακυρωμένη προσπάθεια (μια και κατάφερα να σπάσω το πόδι μου στις Άλπεις 2 μήνες πριν την προγραμματισμένη μας αναχώρηση το 2012) και μια προσφορά της Air France στα €550 για Αβάνα από Ρώμη. Οπότε είπαμε να το προσπαθήσουμε το 2013.
1η ημέρα (14/3/2013)
Και να που είναι 14 Μαρτίου του 2013 και βρισκόμαστε επιτέλους στην πτήση της Air France από Παρίσι για Αβάνα. Το αεροπλάνο μεγάλο (777-300 ER) και γεμάτο και κατά συνέπεια πιθανότητες για ύπνο μηδέν. Παρόλα αυτά η ώρα πέρασε σχετικά εύκολα και προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο Hose Marti στην Αβάνα. Ξεκινάνε 14 μέρες στην Κούβα.
Μετά τα διαδικαστικά (να περάσουμε από τον έλεγχο των διαβατηρίων (αντίγραφο της ιατρικής ασφάλειας δεν ζήτησαν αν και στην Μαρία ζήτησαν το boarding pass!!!) και να αλλάξουμε συνάλλαγμα (600€ = 745$) (για ευκολία όπου $ εννοώ CUC) μπαίνουμε στο taxi για να πάμε στην πόλη (25 $).
Το taxi καθαρό και αν και ο ταξιτζής δεν μιλούσε αγγλικά προσπαθούσε που και που να μας πει τι είναι το κάθε αξιοθέατο.
Havana
Πρώτες εντυπώσεις για εμένα ήταν λίγο έως πολύ όπως τα περίμενα, παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους, σε μερικά που είχαν χαλάσει ήταν ο οδηγός από κάτω και μαστόρευε, αφίσες προπαγάνδας παντού, λίγη σχετικά κίνηση και αρκετός κόσμος στις στάσεις των λεωφορείων και πολύς μέσα στα λεωφορεία. Εδώ να παρατηρήσω πως αυτά που λένε οι ξένοι οδηγοί για σαρδελοποίηση στα Μέσα μεταφοράς δεν θα έπρεπε να τρομάζουν κανένα Έλληνα που έχει μπει σε λεωφορείο η Ηλεκτρικό μέρα απεργίας του μετρό στην Αθήνα, είχε κόσμο μέσα αλλά όχι σαν φωτογραφίες από την Ινδία.
Μετά από λίγη ώρα και χωρίς απρόοπτα φτάσαμε στην casa μας στο Havana Centro (Casa Ana Morales Calle Neptuno No. 519 apto 3).
Εκεί αφού μας πέταξαν το κλειδί από το μπαλκόνι για να ανοίξουμε την εξώπορτα ανεβήκαμε σε ένα συμπαθητικό διαμέρισμα όπου το άνετο δωμάτιο μας είχε και ένα μπαλκονάκι με θέα τον δρόμο. Ο casaρχης ήταν ευγενικότατος, μας έδωσε αρκετές βασικές πληροφορίες (όπως π.χ. πόσο κάνει πάνω κάτω το μπουκάλι το νερό) και αφού κανονίσαμε ταξί για την επόμενη το πρωί για να πάμε στο Viazul προς Viniales αλλά και την επόμενη μας casa στο Viniales βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα στην Αβάνα.
Η περιοχή που μέναμε δεν έχει πολλούς τουρίστες και κατά συνέπεια μπορούσαμε να χαζεύουμε τον ντόπιο κόσμο χωρίς να πολύ νοιάζονται για εμάς.
Αφού φτάσαμε στην Havana Vieja και περπατήσαμε λίγο τα σοκάκια κάτσαμε να φάμε σε ένα μαγαζάκι κοντά στην plaza vieja. Μέτριο φαγητό (μία ομελέτα και ένα φιλέτο ψαριού)στα 10$ το άτομο. Επιστροφή στην casa και ύπνος. Άνετος σχετικά ύπνος αν και με ανοιχτό το παράθυρο είχε που και που θόρυβο από αυτοκίνητα και έναν ιδιαίτερα επίμονο κόκορα που από τις 5 και μετά είχε δώσει ρεσιτάλ (και ναι κόκορας στην μέση της Havana).
2η ημέρα (15/3/2013)
Ξύπνημα στις 6:30 και πρωινό στις 7 για να είμαστε νωρίς στο σταθμό των Viazul μην δεν βρούμε λεωφορείο. Πρώτη μας επαφή με τα πρωινά που θα τρώγαμε στα σπίτια στην Κούβα, τι πρωινά δηλαδή… πρωινάρες ..μια πιατάρα φρούτα, μια ομελέτα με τυρί ο κάθε ένας και μια καράφα με φρέσκο χυμό (τι χυμό σαν κρέμα πηχτός ήταν) guava, Απλά τέλεια και για 4$ το κεφάλι δεν νομίζω να μπορούσαμε να ζητήσουμε καλύτερα.
Το taxi περίμενε από κάτω (και είχε έρθει και από τις 6:30 ο άτιμος) και φτάνουμε στο viazul station.
Η κυριούλα που έκοβε τα εισιτήρια εκεί μας ενημέρωσε πως είναι γεμάτο και πρέπει να περιμένουμε να δούμε εάν θα υπάρξουν no shows για να μπούμε. Μετά από 1 ωρίτσα αναμονή (είπαμε, είχαμε πάει και νωρίς οι άτιμοι) ξεκίνησε να κόβει εισιτήρια και μπήκαμε και οι 10-12 από εμάς που βγάλανε επιτόπου εισιτήρια σε ένα 24άρι λεωφορείο που είχε ακόμα άδειες θέσεις… (που το είχαν δει πως ήταν γεμάτο…. Άγνωστο).
4 ώρες αργότερα με μια στάση 20 λεπτών σε ένα eco-hotelγια κατούρημα φτάσαμε Viniales όπου μέσα σε ένα χαμό από κόσμο που πασάρανε casas μας περίμενε η κοπέλα με τα ονόματα μας. Παίρνουμε τα πράγματα και ξεκινάμε… το Viniales είναι γεμάτο casas… πρέπει να τις περάσαμε όλες μέχρι να φτάσουμε στην casa μας που ήταν στην άκρη του χωριού πίσω από το σχολείο. Δεν ήταν μακριά.. αλλά όταν έχεις περάσει 50 casasγια να φτάσεις στην δικιά σου… ε κάπου σε εκνευρίζει λίγο.
Όπως και να έχει φτάσαμε στην casa. Συμπαθητικό δωμάτιο, όχι σαν το προηγούμενο βέβαια. Το πιο ενοχλητικό ήταν τα μυρμήγκια που περιφέρονταν μέσα στο δωμάτιο αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν νομίζω να υπήρχε casa στο Viniales που να μην είχε κάποια μορφή ζωής μέσα από ότι είδα στην πόλη.
Μόλις το ζητήσαμε μας κανόνισαν στο τσάκ μπάμ ένα 4ωρο με άλογα να δούμε την κοιλάδα (5$ το άτομο η ώρα) και μετά από ένα γρήγορο μπανάκι ξεκινήσαμε για την καβαλαρία μας.
Η κοιλάδα του Viniales είναι πανέμορφη, πολύ γραφική και πρέπει να είναι και πολύ εύφορη. Μέσα στην κοιλάδα δεν υπάρχουν δρόμοι αμαξιτοί και οι μετακινήσεις γίνονται με άλογα και κάρα ( στην αρχή νόμιζα πως τα είχαν μόνο για αξιοθέατο για τους τουρίστες). Κάναμε την βόλτα μας, μας πήγαν και σε μια μικρή σπηλιά (τίποτα το αξιόλογο) και στον γυρισμό σταματήσαμε και στο απαραίτητο sales pitch stop όπου ψωνίσαμε και μια 25άδα πούρα για 40$ (μέτρια πούρα αν και λίγο πιο βαριά από τα Romeo & Juliet).
Μετά από το 4ωρο, ζεματισμένοι από τον ήλιο και με πιασμένα κωλομέρια από τα άλογα (μα πως τα καταφέρνανε στα western??) και ενώ έδυε ο ήλιος επιστρέψαμε στο χωριό όπου μας περίμενε το φαγητό. Μετά την απογοήτευση της Αβάνας το φαγητό εδώ μας φάνηκε τέλειο , φάγαμε ρυζάκι με μία σάλτσα – σούπα λουκάνικο πατάτα και ένα καπνιστό bacon που ήταν άπαιχτο, σαν να τρως γύρο σκέτο, μαλακό, νόστιμο και με ελάχιστο λίπος. Από φρούτα μας είχαν ωραιότατο ανανά και τα υπόλοιπα ήταν μέτρια.
Αφού κάτσαμε λίγο να ξεκουραστούμε κατεβήκαμε στην πόλη να δούμε τι παίζει.
Το Viniales είναι ένα χωριό με μία κεντρική πλατεία και ένα κεντρικό δρόμο. Όλη η ζωή συγκεντρώνετε εκεί (και δεν είναι και τίποτα τρομερή ζωή).
Στην πλατεία πάνω είχε και την Disco του χωριού που από μια ματιά που της ρίξαμε έμοιαζε με Ελλάδα του 70 (ντίσκο-μπάλες και τα ρέστα) και 1$ είσοδο. Δεν μπήκαμε και κάτσαμε σε μία καφετέρια με θέα την πλατεία, πήραμε από 2 mojitos (7$ σύνολο) και χαζεύαμε τον κόσμο.
Νωρίς σπίτι και ύπνος.
3η ημέρα (16/3/2013)
Άνετος ύπνος και ησυχία (εδώ υπερτερούσε η μακρινή τοποθεσία της casas). Κατά τις 6:20 πέρασε και ένας τύπος με σφυρίχτρα, ο Ψωμάς όπως έμαθα αργότερα. Σηκωθήκαμε κατά τις 8 και φάγαμε ένα πολύ καλό πρωινό τίγκα στα φρούτα και με μία πολύ καλή ομελέτα.
Κατεβήκαμε στο κέντρο στο havanatour (τα havanatour-cubatour και γενικά ότι σε *tour, είναι κρατικά γραφεία τουρισμού) όπου και μάθαμε πως Σάββατο και Κυριακή οι cigar factories είναι κλειστές και έτσι η ιδέα για βόλτα στο Pinar del rio δεν είχε νόημα. Από την άλλη όμως διαπιστώσαμε πως η τουριστική εταιρία είχε λεωφορείο απευθείας για τον επόμενο προορισμό μας το Cienfuegos στα ίδια λεφτά με το viazul και 2 ώρες λιγότερες μια και δεν χρειαζόταν να μπει στην Havana και κλείσαμε για την επόμενη μέρα. Δυστυχώς δεν είχαν εκδρομή για maria la gorda αυτή την μέρα οπότε οι καταδύσεις θα χρειαζόταν να περιμένουν. Για να μην πάει χαμένη η μέρα κλείσαμε και ένα ημερήσιο bustour της κοιλάδας ($28 το άτομο) από τις 9 μέχρι τις 2:30 το οποίο αποδείχτηκε μεγάλη επιτυχία, μάθαμε ένα κάρο πράγματα για την πόλη την ιστορία της και τα οικοσυστήματα της. Είδαμε την cuevo del indio(πολύ εντυπωσιακή η έξοδος της μέσα στην οργιώδη βλάστηση) πιστεύω πως ακόμα και χωρίς group τα αξίζει τα 5$ της εισόδου (εμάς ήταν στο κόστος της ημερήσιας εκδρομής). Επόμενη στάση το mural del prehistoria το οποίο είναι ένας βραχώδης φυσικός τοίχος 120 * 180 μέτρα πάνω στον οποίον έχουν ζωγραφίσει την εξέλιξη της ζωής από τους αμονίτες μέχρι τους ανθρώπους. Μεγάλο πράγμα αλλά όχι και κάτι που με τρέλανε. Αντίθετα, η Pina Coladaπου δοκιμάσαμε εκεί ήταν ΠΟΛΥ καλή .
Συνεχίζοντας περάσαμε από μια φάρμα που μας δείξανε πως φτιάχνουν τα καπνά και μπήκαμε και σε μια από αυτές τις καλύβες που τα στεγνώνουν. Συνεχίζοντας κάναμε μια γρήγορη στάση σε ένα πανοραμικό σημείο για φωτογραφίες της κοιλάδας και μετά επιστροφή στο χωριό.
Αφού δεν βρήκαμε internet (το κτήριο της Etesca ήταν υπό αναβάθμιση/επιδιόρθωση/ανακατασκευή και ήταν σαν γιαπί) επιστρέψαμε στο σπίτι για μεσημεριανό ύπνο.
Μετά από ένα ωραιότατο 3ωράκι και αφού φάγαμε ένα συμπαθητικό ψάρι ( με την απαραίτητη συνοδεία από ρύζι και φασόλια φυσικά) αγγαρέψαμε τους σπιτονοικοκυραίους να πάρουν τηλέφωνα σε casas στο Cienfuegos όπου και θα πηγαίναμε την επόμενη. Με την δεύτερη προσπάθεια βρήκαμε ένα δωμάτιο σε μια κοντινή casa από αυτήν που είχαμε πάρει τηλέφωνο που την είχε ένας γνωστός του.
Έχοντας λύση το που θα πάμε στο Cienfuegos και αφού κάναμε test drive τα αγροτικά πούρα με ένα Cohiba (Και των οποίων οι διαφορές δεν ήταν τέτοιες που να δικαιολογούν την τιμή του Cohiba) κατεβήκαμε στην πόλη. Μετά από μια βόλτα καταλήξαμε σε ένα τουριστικό μπαράκι με ζωντανή μουσική και ένα χορευτές όπου μετά το πρώτο mojito και αφού είδαμε πως κάθε 2 τραγούδια ζητάγανε λεφτά την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια. Αράξαμε στην πλατεία όπου πήραμε από 1 mojitoστα 1,65$ το ένα και χαζεύαμε τους κουβανούς που είχαν αράξει στην πλατεία. Γενικά το Viniales δεν έχει πολλά από νυχτερινή ζωή. Κατά τις 11 ήμασταν σπίτι για ύπνο.
HINT: Εάν το ξανακάναμε θα σταματάγαμε στο pinar Del Rio στο έλα, θα βλέπαμε την βιομηχανία πούρων εκεί, θα μέναμε την βραδιά εκεί και θα πηγαίναμε Viniales το πρωί να κάνουμε την βόλτα με το λεωφορείο και το απόγευμα την βόλτα με τα άλογα. Έτσι στον ίδιο χρόνο θα βλέπαμε 2 πόλεις.
4η ημέρα (17/3/2013)
Πρωινό στις 6:00 για να προλάβουμε το λεωφορείο στις 7. Αφού φάγαμε και πληρώσαμε (σχεδόν $100 για 2 ημέρες με βραδινό και πρωινό) ξεκινήσαμε για το κέντρο που ήταν το λεωφορείο. Μετά από ένα πρωινό τρεξιματάκι όταν διαπίστωσα πως είχα ξεχάσει μια τσάντα έξω από τη casa φτάσαμε στο λεωφορείο. Δεν ήταν Viazul αλλά και πάλι ολοκαίνουργιο αν και μου φάνηκε πως είχε λίγο λιγότερο χώρο σε σχέση με το Viazul.
7 Γεμάτες ώρες αργότερα φτάσαμε στο Cienfuegos όπου βρήκαμε την casaμε τον ιδιοκτήτη της οποίας είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο ο οποίος αφού μας έκανε ξενάγηση στην δικιά του casaκαι μας κέρασε ένα χυμό μας κανόνισε την casa στο Τρινιδάδ και μας παρέδωσε στον casaρχη στου οποίου το σπίτι είχαμε κανονίσει να μείνουμε. Ένα άνετο δωμάτιο σε ένα παλιό αρχοντικό σχετικά κοντά στο κέντρο. Αφήσαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε για βόλτα στην πόλη όπου η Μαρία διαπίστωσε πως ο χυμός που ήπιαμε δεν ήταν και πολύ καλός και είχε κάτι μικροενοχλήσεις στο στομάχι. Κατέληξε το βραδάκι να κάνει και λίγο πυρετό αλλά ευτυχώς δεν ήταν τίποτα σοβαρό.
Δεν την σταμάτησε φυσικά αυτό και το γυρίσαμε το Cienfuegos. Η πόλη είναι σχετικά μικρή με λίγα αξιοθέατα κτήρια μαζεμένα γύρω από την κεντρική πλατεία και μια μεγάλη παραλιακή όπου βολτάρουν οι ντόπιοι.
Κάναμε την βόλτα μας και περπατήσαμε και μέχρι το τέλος της παραλιακής (όχι και τόσο μικρή απόσταση ) χαζεύοντας τους ντόπιους που κάνανε την απογευματινή τους βόλτα. Εκεί είδαμε και για πρώτη φορά την πατέντα που έχουν με ένα ξύλινο καθισματάκι στο οριζόντιο σίδερο του ποδηλάτου για να καβαλάνε 2 άτομα. Έτσι πήγαιναν βόλτα τις κοπελιές οι νέοι κουβανοί.
Φτάσαμε μέχρι το τέλος της διαδρομής και εκεί πήραμε ένα bici-taxi(ποδήλατο – ταξί) για να προλάβουμε να είμαστε πίσω για την ώρα που είχαμε πει να έχουν έτοιμο το φαγητό στην casa. Στην διαδρομή μας έπιασε την κουβέντα ο ταξιτζής που ήταν μάρτυρας του Ιεχωβά και αφού του είπαμε πως ήμαστε από Ελλάδα έβγαλε ένα βιβλιαράκι με ένα σύντομο κείμενο για τους Ιεχωβάδες σε πολλές γλώσσες και αφού βρήκε την σελίδα με τα Ελληνικά μας το έδωσε να το διαβάσουμε. Ενδιαφέρον concept.
Επιστροφή στην Casaγια βραδινό (κοτόπουλο με την συνηθισμένη πια σάλτσα φασόλια και ρύζι, καλούτσικο και με ποσότητα που έφτανε για άλλους 2.
Λίγη ξεκούραση και βγήκαμε βόλτα στην κεντρική πλατεία. 2 μαγαζιά με ζωντανή μουσική, το ένα τα μάζευε όταν περάσαμε και το άλλο είχε ένα τύπο στην πόρτα που άφηνε μόνο τουρίστες να μπούνε.
Κάτσαμε, ήπιαμε ένα mojito και επιστροφή στην casaγια ύπνο.
5η ημέρα (18/3/2013)
Ξυπνήσαμε και αφού φάγαμε το πρωινό μας (με το καλύτερο χυμό Μάνγκο που έχω δοκιμάσει ποτέ) μας πρότεινε ο Casaρχης πως θα είναι φθηνότερα να νοικιάσουμε ταξί με $80 για μια μέρα από το να νοικιάσουμε αυτοκίνητο. Το επιβεβαιώσαμε με μια γρήγορη βόλτα στο κέντρο όπου μας είπαν πως το νοικιάρικο θα πήγαινε $70 χωρίς τις Βενζίνες. Πιο σημαντικό ήταν πως στο γραφείο που πήγαμε δεν είχε κάτι διαθέσιμο και έπρεπε να γυροφέρνουμε την πόλη για να βρούμε εάν υπάρχει κάτι στα άλλα γραφεία. (μην με ρωτήσετε γιατί δεν μπορούσε να πάρει τηλέφωνο, είχαμε μισό αποφασίσει να πάρουμε το ταξί και δεν το πολύ ψάξαμε).
Αποφασίσαμε λοιπόν να πάρουμε ταξί και το είπαμε στον casaρχη μας. Μετά από λίγο έσκασε ένα νέο παιδί με ένα τεράστιο μαύρο Buick καλογυαλισμένο με κατακόκκινες ταπετσαρίες μέσα και δέρματα παντού, σαν να μπαίνεις σε σκηνικό από ταινία με Γκάνγκστερ και να περιμένεις να βγούνε οι τύποι με τα Tommyguns.
Φορτώσαμε τα σακίδια μας στο πορτ- μπαγκάζ και ξεκινήσαμε για Santa– Clara. Φτάσαμε μετά από μια 50αριά άνετα χιλιόμετρα και ο οδηγός μας μας άφησε στην κεντρική πλατεία της πόλης. Από εκεί πήγαμε σε ένα εργοστάσιο που φτιάχνουν πούρα (όπου για να μπεις πρέπει να έχεις εισιτήριο, το οποίο όμως πρέπει να το βγάλεις από αλλού και όπου κανείς δεν ξέρει ακριβώς που είναι αυτό το αλλού και πρέπει να το βρεις ψάχνοντας. Φυσικά ΕΑΝ είχα διαβάσει λίγο πιο προσεχτικά το lonely planet guide που είχαμε μαζί μας, θα είχα δει ότι το αναφέρει). Η βόλτα στο εργοστάσιο ήταν σύντομη σχετικά αλλά κάλυψε την διαδικασία παραγωγής και μας απάντησε ερωτήματα που είχαν μείνει από το Viniales. Πρακτικά, κάθε εργάτης φτιάχνει μόνο ένα είδος μιας μάρκας πούρου στο χέρι και πριν τα εγκρίνουν για παραγωγή τα ελέγχουν ένα προς ένα για το εάν τα έχουν τυλίξει με την σωστή πίεση. Στο τέλος τα χωρίζουν ανά χρώμα για αισθητικούς λόγους και τελικά συσκευάζονται.
Μετά από την βόλτα αυτή και ένα γρήγορο καφεδάκι σε ένα καφέ απέναντι από το εργοστάσιο ξεκινήσαμε για το μαυσωλείο του Che το οποίο και είναι ανοιχτό κάθε μέρα ΕΚΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ…. Και ναι, σωστά μαντέψατε, ήταν Δευτέρα. Μετά τις εξωτερικές φωτογραφίες ξεκινήσαμε για το Sancti spiritus. Η διαδρομή ήταν 100 χιλιόμετρα με μέτριο οδόστρωμα (το καπό της Buick άνοιγε που και που από τις αναταράξεις χωρίς να αγχώνει βέβαια τον οδηγό μας).
Το Sancti Spiritus είναι μια μικρή επαρχιακή πόλη στην “τουριστική σκιά” του Trinidad με ένα χαζομουσείο, μια εκκλησία με ωραιότατη θέα από το καμπαναριό και ένα γραφικό γεφυράκι με αψίδες. Το πιο σημαντικό αξιοθέατο κατά την γνώμη μας πάντως ήταν πως σε αυτή την μικρή πόλη μπορέσαμε να πάρουμε μια ιδέα για το πώς ζούνε οι Κουβανοί όταν δεν ασχολούνται με τον τουρισμό, είδαμε παιδάκια στις τάξεις τους να κάνουν μάθημα, είδαμε ένα κύριο να τους πουλάει ζαχαρωτά μέσα από τα κάγκελα (που όταν του έδωσα 0,25$ για 3 ζαχαρωτά του έπεσε το μπαστούνι από την χαρά του), δώσαμε σε ένα ζητιάνο στην εκκλησία 0,25$ και αφού του πήρε λίγη ώρα να καταλάβει τι ήταν αυτό που του δώσαμε (γιατί προφανώς δεν είχε ξαναδεί convertibles) μόνο που δεν πηδούσε από την χαρά του, ο κουτσός.
Συνολικά το Sancti Spiritus είναι μια συμπαθητική πόλη χωρίς ιδιαίτερα αξιοθέατα αλλά ήταν το πιο αυθεντικά Κουβανέζικο μέρος μέχρι αυτό το σημείο του ταξιδιού.
Βρήκαμε τον ταξιτζή μας να κοιμάται στην πλατεία όπου και τον είχαμε αφήσει και ξεκινήσαμε για τον τελικό μας προορισμό της ημέρας, το Trinidad.
Μετά από 50 περίπου χιλιόμετρα μέτριου επαρχιακού δρόμου φτάσαμε. Η casa μας ήταν στο ιστορικό κέντρο και κατά συνέπεια το αυτοκίνητο δεν μπορούσε να μπει μέχρι εκεί και μας άφησε 300 μέτρα μακριά.
Η πρώτη μας επαφή με το Trinidad ήταν θετική, καλοδιατηρημένα παραδοσιακά σπίτια, καλντερίμια και παστέλ χρωματάκια παντού.
Η casa μας, εντυπωσιακότατη σε ένα κτήριο 300 χρόνων και τα δωμάτια μας στο πίσω μέρος περνώντας από μία εσωτερική αυλή. Κανονίσαμε γαρίδες για το βραδινό μας (σίγουρα όχι το καλύτερο πιάτο που δοκιμάσαμε ούτε από ποσότητα, αλλά και ούτε από ποιότητα) και βγήκαμε για μια πρώτη βόλτα στην πόλη.
Σχετικά ήσυχο μας φάνηκε το Trinidad, μερικοί να μας προτείνουν casas και εστιατόρια ή taxis αλλά μέχρι εκεί. Κάτσαμε σε ένα barάκι με ζωντανή μουσική (όπου μετά από 2 τραγούδια σταμάτησαν να παίζουν) και γυρίσαμε σπίτι για ξεκούραση.
Αξίζει να πω πως κατά την διάρκεια της ημέρας κάπως χάσαμε $200. Τα είχαμε βάλει σε μια διακριτική τσέπη στα σακίδια μας που βάλαμε στο πορτ- μπαγκάζ του ταξί. Υπάρχει μια μικρή περίπτωση να πέσανε αν και το πιο πιθανό είναι πως τα πήρε ο ταξιτζής μας. Δυστυχώς το πήραμε χαμπάρι στην casaαν και δεν νομίζω να μπορούσαμε να βρούμε και πόσο μάλλον να αποδείξουμε τίποτα. Το μάθημα ήταν λίγο ακριβό, αλλά πλέον τα λεφτά και τα πράγματα αξίας πάντα μαζί μας. Δεν πειράζει, για αυτό είναι τα ταξίδια, για να μαθαίνουμε.
6η ημέρα (19/3/2013)
Ξύπνημα με ένα μέτριο (σε σχέση με τα μέχρι τώρα) πρωινό και πάμε στο Viazul station να κλείσουμε τα αυριανά μας εισιτήρια για Camaguey.
Αφού τα κανονίσαμε και αυτά βγήκαμε στην γύρα για να δούμε το Trinidad και να βρούμε internet cafe μήπως και κάνουμε καταδύσεις στην περιοχή. Το internet cafe άνοιγε στις 9 αλλά μέχρι και τις 9:30 δεν είχε πάει ο υπεύθυνος και τα παρατήσαμε προσωρινά για να δούμε την πόλη.
Τα αξιοθέατα του Trinidad που είδαμε ήταν το μουσείο της πόλης που είχε ένα πύργο με πανοραμική θέα στην πόλη αλλά και πολύ στενά σκαλιά για να ανέβεις μέχρι εκεί πάνω, επίσεις είδαμε και το μουσείο της επανάστασης και μια συμπαθητική art galleryπάνω στην κεντρική πλατεία. Περπατήσαμε αρκετά στα καλντερίμια της πόλης και μπορώ να πώ πως την χαρήκαμε. Στο κέντρο της έχει πολύ τουρισμο-κατάσταση αλλά αν περπατήσεις κανα 10λεπτο παρα έξω η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο αυθεντική και σου θυμίζει πως πίσω από την τουριστική πρόσοψη υπάρχει μια ολόκληρη πόλη που ζει και αναπνέει.
Στην επιστροφή μας προς το κέντρο πέσαμε πάνω στην casa dela trova όπου τραγούδαγε μια μπάντα στην οποία ο νεότερος πρέπει να ήταν πάνω από 60. Ήπιαμε και το μεσημεριανό μας mojito και πήγαμε σε ένα σπίτι – ναό της Santeria, μιας αφρο-καθολικής θρησκείας των σκλάβων στην Κούβα όπου πέσαμε στην μέρα της αγίας εκεί και παρακολουθήσαμε μια τελετή (σαν λειτουργεία πανηγυρική θα έλεγα) όπου ο ιερέας εκστασιάστηκε και μπήκε μέσα του το πνεύμα (δεν μάθαμε ποτέ πιο ακριβώς πνεύμα) και μετά άρχισαν όλοι μαζί να χορεύουν, να πίνουν και να καπνίζουν πούρα, (όπου το πνεύμα είχε την τιμητική του μια και το ταΐζαν, το ποτίζανε και του δίναν τα πούρα αναμμένα και έτοιμα για να τα καπνίζει... καλή δουλειά να είσαι πνεύμα τελικά). Μετά από αυτή την εμπειρία επιστροφή στην casa για μεσημεριανή siesta και μετά επιστροφή στην πόλη για ψώνια. Είχαμε σταμπάρει ένα πίνακα σε μια γκαλερί στην διαδρομή που μας άρεσε και μετά από λίγο (και πολιτισμένο) παζάρι (καμία σχέση με τα ωραία της ανατολής όπου πρέπει να σηκωθείς να φύγεις 3-4 φορές) τον αγοράσαμε στα 190$ από τα 250$ αρχική. Τον κάναμε ρολό για την μεταφορά και για το υπόλοιπο ταξίδι σέρναμε μαζί μας και ένα ρολό γύρο στο 1 μέτρο μήκος. (η αγορά άξιζε πάντως ο πίνακας είναι φανταστικός).
Μετά από τα ψώνια μας επιστρέψαμε στην casa για βραδινό και μετά βγήκαμε για ποτάκι. Η casa dela trova ξεκίναγε πρόγραμμα στις 10 και έτσι είχαμε πάνω από μια ώρα να σκοτώσουμε. Κάτσαμε για ένα ποτάκι στην casa dela musica όπου ήπιαμε και το χειρότερο mojito του ταξιδιού (με tonic αντί για σόδα!!!). Η casa dela musica ήταν πολύ τουριστική όπως θα περίμενε κανείς για το Trinidad αλλά παρόλα αυτά είχε την πλάκα της. Επιστροφή στην casa και ύπνος.
7η ημέρα (20/3/2013)
Νωρίς ξύπνημα, σχετικά φτωχό πρωινό και viazul. Είχαμε κλείσει από την προηγούμενη το εισιτήριο οπότε μπήκαμε κατευθείαν στο λεωφορείο για Camaguey. 6 ώρες διαδρομής σε πεδιάδες με δρόμο από μέτριο μέχρι χάλια. Φτάσαμε Camaguey όπου μας περίμενε το ταξί να μας πάει στην casa μας μια και ο σταθμός είναι έξω από την πόλη. Φτάσαμε στην casa. όπου μας περίμενε ένα πολύ φιλικό ζευγάρι με μια γλυκύτατη κόρη που φαγώθηκε να δει τον πίνακα που κουβαλούσε η Μαρία τυλιγμένο, δυστυχώς δεν έπαιζε να τον ξετυλίξουμε γιατί δεν είχαμε κολλητική ταινία να τον ξαναπακετάρουμε. Αφήσαμε τα πράγματα, κανονίσαμε ώρα για δείπνο και βγήκαμε στην πόλη.
Το Camagueyπροσωπικά δεν μου φάνηκε και τόσο μπερδεμένο όσο λένε οι οδηγοί, Συμπαθητικό έμοιαζε σαν πόλη αν και όχι κουκλίστικο σαν το Trinidad άλλα με το δικό του στυλάκι. Είδαμε το μουσείο και ένα παλιό νοσοκομείο αλλά οι πραγματικές ανακαλύψεις ήταν άλλες, τα παγωτά και τα πούρα.
Τα παγωτά τα βρήκαμε τυχαία σχεδόν όταν είδαμε ένα μεγάλο κτήριο σαν καφετέρια με πολύ κόσμο να βγαίνει με παγωτά στα χέρια. Αφού καταφέραμε να διαπραγματευτούμε την είσοδο μας, μιάς και εκεί πληρώνουν με cupκαι εμείς είχαμε μόνο cup μαζί μας, αφού τους έδωσα κάτι ψιλά που είχα μας δώσαν 2 χαρτάκια που αντιστοιχούσαν στα παγωτά και μπήκαμε στην ουρά. Τα πήραμε στον δίσκο και κάτσαμε να τα απολαύσουμε. Νοστιμότατα και σε τιμή να κλαις (5 pesos ή 0,15€ για τα 2).
Στον δρόμο της επιστροφής περάσαμε έξω από ένα παντοπωλείο όπου ρωτώντας σε αγγλικά και με την βοήθεια της νοηματικής ρώτησα για τα πούρα που βλέπουμε όλους τους ντόπιους να καπνίζουν. Το έπιασε ο μικρός και μου έδειξε τα ντόπια πούρα που κάνουν 1 peso το ένα (δηλαδή 1$ τα 25). Πήραμε ένα πακέτο να έχουμε για την Κούβα και μετά το test drive που κάναμε σε 2, είδαμε πως το ένα ήταν κακοτυλιγμένο αλλά το άλλο ήταν μια χαρά, άφηνε ένα κάψιμο στο τέλος αλλά για να έχουμε να κάνουμε στην Κούβα ήταν ιδανικά.
Επιστροφή στην casa μας για siesta και το βράδυ μετά από ένα ωραιότατο βραδινό (ένα πολύ καλό χοιρινό σαν κρασάτο και κάτι σαν τηγανιτά πατατο-μπαλάκια, από τα ωραιότερα γεύματα που είχαμε.
Το βράδυ για αρχή βγήκαμε στην πλατεία όπου για πρώτη φορά είδαμε και κοπέλες του επαγγέλματος να κάνουν πεσίματα σε μόνους δυτικούς. Σαν γενική παρατήρηση, πουθενά δεν μου την πέσανε εμένα από την στιγμή που με βλέπανε πως ήμουν με κοπέλα αλλά και γενικά ακόμα και αργότερα που ήμασταν παρέα 3 άντρες και η Μαρία, οι κοπέλες της δουλειάς ήταν πολύ προσεχτικές και δεν πλησιάζανε στο μέτρο.
Αφού κάναμε το χάζι μας πήγαμε στην casa dela musica η οποία δεν ήταν και τίποτα τρομερό και μετά από 2 mojitakia eachεπιστρέψαμε για ξεκούραση στην casa.
8η ημέρα (21/3/2013)
Ξύπνημα στις 4:45 για πρωινό και για να είμαστε στο σταθμό στις 5:30 για να μπούμε στην λίστα για το λεωφορείο. Αφού φτάσαμε στην ώρα μας η κυρία στο δωματιάκι όπου βγάζαμε τα εισιτήρια και η οποία φυσικά κοιμότανε ενοχλήθηκε και από πάνω που την ενοχλήσαμε. Με τα πολλά μας ενημέρωσε πως στις 6:30 που θα έρθει το λεωφορείο θα μας βγάλει τα εισιτήρια, ούτε λόγος για λίστα ή έστω για ένα κομμάτι χαρτί να γράφουμε τα ονόματα. Όπως και να έχει ήρθε το λεωφορείο, μπήκαμε και ξεκινήσαμε για 6 ώρες αρκετά άβολη διαδρομή μέχρι το Santiago de Cuba με το οδόστρωμα στον δρόμο να είναι από κακό μέχρι απαράδεκτο. Είχαμε και το λεωφορείο να σβήνει εν κινήση και να έχουμε την απορία αν θα φτάσουμε τελικά ή αν θα μείνουμε στην μέση. Στα highlights πάντως της διαδρομής ήταν μια στάση σε ένα καλύβι για κρύο χυμό ζαχαροκάλαμο ο οποίος ήταν καλύτερος και από αυτόν που είχαμε δοκιμάσει στην Αίγυπτο.
Φτάσαμε με τα πολλά στο Santiago όπου πήγαμε στην casa,αφήσαμε τα πράγματα μας και ξαμοληθήκαμε στην πόλη. Η Casa που μείναμε δεν μας πρότεινε βραδινό αλλά για καλό μας βγήκε γιατί με την βοήθεια του Lonely planet βρήκαμε το El Baraccon με πολύ καλό φαγητό και μπυρίτσες σε πιο χαμηλή τιμή από την casa.
Το Santiago λοιπών, οι πρώτες εντυπώσεις από την πιο μεγάλη πόλη που είχαμε δει μέχρι τότε στο ταξίδι (μια και την Havana την προσπεράσαμε στην αρχή) ήταν Ζέστη – Υγρασία – Αυτοκίνητα και φορτηγά παντού- Θόρυβος και καυσαέρια από τα προηγούμενα σε επίπεδα που πρέπει να είναι επικίνδυνα για την υγεία- τρελοί στους δρόμους που φωνάζουν και επίμονοι ζητιάνοι / ες παντού. Ομολογουμένως δεν μας άρεσε στην αρχή και σίγουρα όχι μετά τις πιο χαλαρές και μικρές πόλεις από τις οποίες ερχόμασταν.
Παρόλα αυτά έχει πολύ ενδιαφέροντα αξιοθέατα, ειδικά το παλαιότερο σπίτι της Κούβας με ξενάγηση στα Αγγλικά που μας απάντησε πολλές ερωτήσεις και μας άρεσε πολύ και το χαρήκαμε μετά από τα προηγούμενα μουσεία που στην καλύτερη είχαν καμία επιγραφή στα Αγγλικά να ξέρουμε τι βλέπουμε βρε παιδί μου.
Περπατήσαμε τα στενάκια μέχρι που πέσαμε πάνω στο μεγάλο μουσείο της πόλης (του Bacardi) με επίσης πολύ καλή ξενάγηση. Συνεχίσαμε ανακαλύπτοντας μικρές πλατειούλες με όμορφο τοπικό χρώμα και εκεί που λέγαμε να τα παρατήσουμε πέσαμε πάνω σε 2 τεράστια παγωτατζίδικα. Χαρά εμείς ειδικά μετά το τόσο περπάτημα στην ζέστη. Κάτσαμε και φάγαμε 7 μπάλες ο κάθε ένας μας (για 0,2€), κάτσαμε για φαγητό στο El Baraccon που ανέφερα πιο πάνω και μετά φυσικά κάτσαμε για άλλο ένα παγωτάκι (10 μπάλες για 0,25$).
Επιστροφή στην casa, ξεκούραση και το βραδάκι φύγαμε για την casa dela tradiciones. Η διαδρομή μας μέχρι εκεί μας πέρασε από όλους τους σκοτεινούς δρόμους και σοκάκια του Santiago αλλά αν και είχε παρέες στον δρόμο που σε όποια άλλη χώρα και αν τους έβλεπες θα άλλαζες δρόμο, στην περίπτωση μας δεν νιώσαμε καμία ανασφάλεια. Φτάσαμε τελικά στην casa όπου είχε ένα mix από τουρίστες και κουβανούς και περάσαμε αρκετά καλά.
Είχε έναν ενοχλητικό που με τα πολλά και για να τον ξεφορτωθώ του έδωσα ένα $ αλλά γενικά οι Κουβανοί εκεί ή για να ρίξουν τουρίστριες ή για να πουλήσουν μαθήματα χορού ή και για τα 2 ήταν εκεί.
Πάντως ήταν κύριοι οι ντόπιοι, 2 που ήρθαν να χορέψουν με την Μαρία μου ζητήσαν πρώτα την άδεια (και φυσικά πήγαν να μας πουλήσουν μαθήματα μετά).
Μετά από 2 mojitos και χορό επιστρέψαμε στην casa μας για ξεκούραση.
9η ημέρα (22/3/2013)
Ξυπνήσαμε με το πάσο μας και μετά από ένα καλούτσικο πρωινό κατεβήκαμε στην πόλη. Με λίγη προσπάθεια και αφού το παίξαμε σπασμένο τηλέφωνο καταφέραμε να οργανώσουμε την αυριανή μας κατάδυση ξεκινήσαμε να δούμε τα υπόλοιπα αξιοθέατα της πόλης.
Πρώτη στάση ένα αστυνομικό τμήμα όπου είχε γίνει μια επίθεση από τους αντάρτες κατά την επανάσταση και απέξω ακριβώς μας έπιασε ένας ποδηλάτης / Ταξί με τον οποίο κανονίσαμε μια βόλτα στην πόλη. Είδαμε την παραλιακή τους η οποία είναι σαν βιομηχανική ζώνη και ένα μαγαζάκι με ρούμια όπου μπορούσαμε να δοκιμάσουμε για να βρούμε τι μας αρέσει. Μετά τις απαραίτητες δοκιμές επιστρέψαμε στο κέντρο για να πούμε στην casaρχησα ότι θα μείνουμε μια μέρα παραπάνω και βγήκαμε για να πάμε στο κάστρο.
Παζαρέψαμε ένα χρέπι να μας πάει και να μας γυρίσει με 10$ και φύγαμε. Φτάσαμε στις 1 το μεσημέρι η οποία δεν ήταν και η καλύτερη ώρα για να περιφερόμαστε μες στις πέτρες και τον ήλιο. Ειδικά τα σκαλιά προς το χαμηλότερο κομμάτι του κάστρου ήταν θάνατος. Στην επιστροφή μας άφησε το ταξί στους στρατώνες Moncada όπου είχε κάνει μια αποτυχημένη επίθεση ο Fidelκαι αφού χορτάσαμε επανάσταση πήγαμε πάλι για παγωτάκια (σιγά μην τα χάναμε).
Το ρίξαμε έξω και οι 5 μπάλες με κέικ και οι 7 μπάλες βγήκαν 9 CUPή 0,2€..
Επιστροφή για μεσημεριανό ύπνο και μετά αναχώρηση για ένα μαγαζί που το lonely planet έλεγε πως είχε καλά θαλασσινά. Δυστυχώς το βρήκαμε κλειστό (Παρασκευή βράδυ να θυμίσω) και βρεθήκαμε πάλι στο Baracconόπου για άλλη μια φορά με 15$ φάγαμε ωραιότατα.
Μετά το υποχρεωτικό πιά παγωτάκι και αφού φάγαμε πόρτα σε ένα bar/restaurant (αυτό στους ουρανοξύστες απέναντι από τα παγωτατζίδικα για αυτούς που ξέρουν) επειδή φόραγα σορτσάκι και σανδάλια κατηφορίσαμε προς το κέντρο. Στην casa dela Musica μας ζήτησαν 5$ είσοδο και φυσικά φύγαμε και λίγο παραπάνω βρήκαμε το ArtEx όπου με 2$ είσοδο ακούσαμε ωραιότατη μουσικούλα.
Επιστροφή για ύπνο.
Παραδόξως, αν και στους δρόμους γινόταν ο κακός χαμός από θόρυβο από τα αυτοκίνητα, το δωμάτιο μας στην casaέβλεπε πίσω και είχαμε ησυχία, αλλιώς μας έβλεπα για sleepless nights in Santiago de Cuba
10η ημέρα (23/3/2013)
Ξύπνημα νωρίς και αφού πληρώσαμε την casaκαι πακετάραμε βγήκαμε στην γύρα για να βρούμε ταξί για το Chivirico, την πόλη που ήταν το ξενοδοχείο με το καταδυτικό. Με τα πολλά παζαρέψαμε 65$ για τα 65Kmαπόσταση που μου φάνηκαν πολλά για να πώ την αλήθεια. Και όντως για τα πρώτα 50 Kmήμουνα πεπεισμένος πως μας την φέρανε και πως αυτά που μας λέγανε για άσχημους δρόμους ήταν για να ανεβάσουν την τιμή.
Τα τελευταία 15 kmμε διέψευσαν παταγωδώς. Ο δρόμος ήταν σαν τον είχες περάσει με άροτρο και μετά να τον είχες βομβαρδίσει. Λυπήθηκα το ταξάκι που έτριζε και αγκομαχούσε μέσα στις λακκούβες και τα νεροφαγώματα.
Με τα πολλά φτάσαμε στο καταδυτικό όπου πληρώσαμε το χθεσινό σπασμένο τηλέφωνο μια και το ναυάγιο στο οποίο θέλαμε να πάμε χρειαζόταν διαφορετική οργάνωση, να νοικιάσουμε jeepκαι να κάνουμε άλλα 50kmαπό αυτόν τον παλιόδρομο μέχρι το σημείο που είναι το ναυάγιο.
Τελικά και για να μην πάει χαμένη η βόλτα μέχρι εκεί κάναμε μια βουτιά εκεί κοντά όπου πολύ άνετα ο divemaster πως θα πάμε για ψαροντούφεκο επειδή έχουν κάτι ψάρια (που τα έλεγε lionfishes) που τρώνε τα μικρά από τα άλλα ψάρια και πρέπει να τα αραιώσουν. Έτσι πήγαμε για κατάδυση στην οποία ο άνθρωπος που θα μας πρόσεχε κανονικά και να μας δείχνει τα αξιοθέατα ήταν απασχολημένος να κυνηγάει ψάρια. (Και σαν ψαροντουφεκάς άχρηστος ήταν, ακίνητα τα ψάρια και από τα 12 που σκότωσε ούτε ένα δεν πέτυχε στο κεφάλι να το αφήσει στον τόπο, ένα barracudaπου προσπάθησε να πετύχει του ξεψάρισε και το έχασε. Σαν βυθός, καλούτσικος ήταν, καμία σχέση με την Αίγυπτο και την Ερυθρά θάλασσα και σίγουρα δεν αξίζει να έρθεις από την άλλη άκρη του κόσμου για να βουτήξεις, απλά να έχουμε να λέμε πως βουτήξαμε και στην Καραϊβική.
Αφού τελείωσε η βουτιά μας μπήκαμε πάλι στο ταξί και επιστρέψαμε Santiago. Ο Ταξιτζής ήταν ένας πολύ ευχάριστος κύριος, συνταξιούχος μηχανολόγος μηχανικός που συμπλήρωνε το εισόδημα του με το ταξί. Ελάχιστα Αγγλικά αλλά προσπαθούσε όσο μπορούσε και πέρασε η ώρα με κουβεντούλα. Στην επιστροφή στο Santiagoμας άφησε στα λεωφορεία όπου είχαμε 1:30 ώρα να σκοτώσουμε και είπαμε να πάμε για ένα τελευταίο παγωτάκι. Αφού βρήκαμε ταξί (μα να μην περνάει ούτε ένα όταν το χρειάζεσαι… τι πράγμα αυτό) ανεβήκαμε στα παγωτατζίδικα όπου διαπιστώσαμε ότι το Σάββατο δεν είναι ούτε από έξω να περνάς. Οι ουρές βγαίνανε στον δρόμο. Το παρατήσαμε με μισή καρδιά και γυρίσαμε στα λεωφορεία και ξεκινήσαμε για Bayamo.
Εκεί βρήκαμε ταξί και μας πήγε στην Casaμας όπου αφήσαμε τα πράγματα μας και κατεβήκαμε για βόλτα Σάββατο βράδυ στην πόλη. Όπως είδαμε το Σάββατο βράδυ το Bayamo έχει street party και αν και κατά τις 10 που φτάσαμε είχε αρχίσει να σπάει η κίνηση φαινόταν γεμάτο κέφι και αυθεντικότατο με σχεδόν κανένα τουρίστα εκτός από εμάς. Κάναμε 2-3 γύρες και όταν έσπασε τελείως η κίνηση κάτσαμε να φάμε σε ένα κρατικό χαμπουργκεράδικο. Μετά από κανα μισάωρο αναμονή στην ουρά φάγαμε 3 αξιοπρεπέστατα burgersμε 12 CUP (0,4€). Τελικά με λίγη υπομονή και στα κατάλληλα μαγαζιά μπορεί να την βγάλεις σχεδόν τσάμπα στην Κούβα σχετικά με το φαγητό.
Στην επιστροφή περάσαμε από την casa dela trova όπου πρέπει να είχε disco party γιατί από μέσα βάραγε popμουσική. Δεν μπήκαμε και σταματήσαμε σε ένα μπαράκι όπου και ήπιαμε τα καλύτερα mojitosμέχρι στιγμής. Πολύ φιλική ατμόσφαιρά και το μοναδικό μέρος στην Κούβα όπου μας πιάσανε κουβέντα στα Αγγλικά και δεν θέλησαν να μας πουλήσουν κάτι στο τέλος. Αγαπήσαμε Bayamo.
11η ημέρα (24/3/2013)
Ξύπνημα αργά (9:30) και πήραμε το πρωινό μας στο ταρατσάκι μπροστά από το δωμάτιο με θέα την εκκλησία, Κυριακή γάρ και είχε λειτουργία με μπόλικο τραγούδι. Από τα καλύτερα πρωινά και σίγουρα με την καλύτερη μουσική υπόκρουση. Αφού φάγαμε βγήκαμε βόλτα στην πόλη, είδαμε τα 2 όλα και όλα αξιοθέατα που έχει η πόλη (ένα μουσείο και ένα παλιό σπίτι) και μετά βολτάραμε τον πεζόδρομο.
Η πόλη έχει ελάχιστους τουρίστες και σχεδόν τα πάντα είναι σε CUP, πολύ αυθεντική ατμόσφαιρα. Φάγαμε το υποχρεωτικό πλέον παγωτάκι όπου λόγο Κυριακής είχε αρκετή ουρά και μετά καταλήξαμε σε μια μπυραρία όπου είχε 5 cup (0.15 €) την μπύρα. 3 μπύρες ο καθένας μας αργότερα πήγαμε για μεσημεριανή siesta. Αφού ξυπνήσαμε κατεβήκαμε άλλη μια φορά στην πόλη όπου επικρατούσε ερημιά, καταμεσήμερο Κυριακής γάρ. Βρήκαμε ένα παγωτατζίδικο και μετά τα παγωτάκια κανονίσαμε το δείπνο μας σε ένα εστιατόριο όπου το πιάτο τα ψάρια είχαν 80 cup(2,5€). Μετά την αράξαμε στην πλατεία όπου είχαν στήσει μεγαφωνικές και έπαιζαν στην διαπασών Κουβανέζικη πόπ μουσική.
Το απόγευμα και πριν πάμε για το φαγητό κάναμε μια παράκαμψη από την εκκλησία που είχε εσπερινό.
Στο εστιατόριο, παραγγείλαμε ένα φιλέτο ψαριού (που ήταν πολύ καλά ψημένο και φαινόταν φρεσκότατο) και κάτι σαν κινέζο- αφρικάνικο χοιρινό που αν και νοστιμότατο ήταν λίγο σκληρό. Μαζί με 3 μπύρες δώσαμε 13€.
Επιστρέψαμε στην casaόπου οι ευγενικότατοι οικοδεσπότες μας, μας βοήθησαν να κάνουμε τα τηλέφωνα μας στην Havanaγια να κανονίσουμε την casaμας και όταν τα οργανώσαμε μας φώναξαν και ένα κάρο / ταξί για να μας πάει στον σταθμό των λεωφορείων . με διαφορά οι πιο φιλικοί casaρχες.
Φτάσαμε στα viazulόπου θα περιμέναμε μέχρι τις 12:50 να έρθει το λεωφορείο που ξεκίναγε από Sandiago και πήγαινε Havana. Ο άνθρωπος στο εκδοτήριο ευγενικότατος και μας είπε να πάμε απέναντι που είχε ένα cafe με air-condition να περιμένουμε και πιο κοντά στην ώρα που θα έρθει το λεωφορείο θα πάμε να μας βγάλει το εισιτήριο.
Δεν έχει πάει 11 η ώρα και εμφανίζετε στο cafe και μας λέει πως το λεωφορείο έφυγε γεμάτο από το Sandiago αλλά να μην ανησυχούμε γιατί ένας ταξιτζής ανεβαίνει για Havanaμε ένα άτομο και μπορεί να μας πάει με τα ίδια λεφτά με το λεωφορείο.
Συμφωνήσαμε με την πρόταση, φορτώσαμε τα πράγματα μας σε ένα golf1ης γενιάς και ξεκινήσαμε για 700Kmδιαδρομή μέχρι την Havana.
12η ημέρα (25/3/2013)
Η διαδρομή Santiago– Havana είναι για τα πρώτα 500 kmένας δρόμος με 1 και 1 λωρίδα χωρίς διαχωριστικό, χωρίς φώτα, με μέτριο στην καλύτερη περίπτωση οδόστρωμα, μπόλικες λακκούβες και αρκετά κομμάτια υπό κατασκευή. Επίσης είναι γεμάτη με ότι όχημα, ζώο, πουλί, άνθρωπο μπορείς να φανταστείς. Σαν να μην μας έφταναν αυτά, στην περίπτωση μας είχαμε και κάμποσα κομμάτια μες στην ομίχλη όπου δεν έβλεπες πάνω από 10 μέτρα μπροστά.
Παρόλα αυτά ο οδηγός μας πήγαινε με 70 km ακάθεκτος προσπερνώντας φορτηγά και κάρα (τα οποία ή ήταν τελείως σκοτεινά ή είχαν ένα τενεκεδάκι αναμμένο πετρέλαιο πίσω αριστερά. Μερικά, τα πιο προσεγμένα είχαν κανονική λάμπα πετρελαίου πίσω.
Στα μέσα περίπου της διαδρομής και κατά τις 4 το πρωί ο οδηγός μας σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο και χωρίς να μας πει τίποτα την έπεσε για ύπνο για ένα 2ωράκι.
Γενικά πάντως δεν ήταν άσχημη διαδρομή, και μόνο που γλυτώσαμε το κρύο του λεωφορείου άξιζε.
Στα τελευταία 200 kmτης διαδρομής είχαμε ένα ψιλό άγχος μιας και κλείνανε τα μάτια του οδηγού μας και φοβόμασταν μην μας κοιμηθεί στο τιμόνι. Όταν τον ρώτησα μου είπε να μην ανησυχώ, πως είναι κάτι που έχει στα μάτια του. Το πώς αυτό που είχε στα μάτια του πέρασε μόλις τον κέρασα ένα καφεδάκι σε ένα βενζινάδικο μάλλον μένει να απαντηθεί από την επιστήμη.
Φτάσαμε στην Havanaκατά τις 12 το μεσημέρι και αφού πείσαμε τον οδηγό να μας αφήσει στο κέντρο και όχι στην malecon που ήθελε αυτός , περπατήσαμε ένα 10λεπτάκι και φτάσαμε στην casaμε τους οποίους είχα μιλήσει και είχα κανονίσει να βρούμε εκεί τον ιδιοκτήτη της casasόπου και θα μέναμε.
Μας υποδέχτηκε μια πολύ ευχάριστη κυρία πρόθυμη να μας δώσει πληροφορίες για την Havanaκαι προτάσεις για φαγητό. Μετά από λίγη ώρα έφτασε και η κοπελιά στης μάνας της οποίας θα μέναμε.
Φτάσαμε τελικά στην casaκαι μετά από ένα μπανάκι είμαστε έτοιμοι να κατέβουμε στην πόλη. Και κάπου εκεί ξεκίνησε μια εντυπωσιακή καταιγίδα. Απτόητοι εμείς ξεκινήσαμε κρυμμένοι κάτω από την ομπρελίτσα που είχαμε φέρει από την Ελλάδα.
Βρήκαμε ένα συμπαθητικό fast-food με φυσιολογικές τιμές και αφού φάγαμε πήραμε ένα bici-taxi για το μουσείο της επανάστασης λόγο της βροχής. Όταν φτάσαμε και αν και είχαμε συμφωνήσει με τον ταξιτζή 2$ για την διαδρομή στο τέλος μου ζήτησε 4$ (και καλά 2$ το άτομο). Είχα 2$, του τα έδωσα και απλά φύγαμε. ( Το μάθημα από αυτό είναι να έχεις ψιλά στο ταξί, εάν εδώ περίμενα να μου δώσει ρέστα δεν θα μπορούσαμε απλά να σηκωθούμε να φύγουμε).
Μπήκαμε στο μουσείο της επανάστασης όπου για 7$ είδαμε 3 ορόφους γεμάτους επανάσταση και προσωπολατρία για τους ήρωες της. Αφού γέμισε το κεφάλι μας επανάσταση και είχε κόψει και η βροχή στο ενδιάμεσο βγήκαμε να δούμε τις 4 πλατείες της παλιάς Havanas.
Η παλιά Havanaείναι γενικά όμορφη, όχι κουκλίστικη σαν το Trinidadαλλά πιο κοντά σε καστροπολιτεία με τα καλντερίμια της και τις πλατείες της. Είδαμε τον καθεδρικό ναό με την πλατεία του, μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση αρχιτεκτονικής. Περάσαμε και από ένα όμορφο εμπορικό σοκάκι την meranderes με μαγαζάκια, μουσεία και εκθέσεις. Κάτσαμε και σε ένα σοκολατάδικο για μια ζεστή κουβανέζικη σοκολάτα και επιστρέψαμε στην casaγια λίγο πριν φύγουμε για βραδινό και για ποτάκι.
Για βραδινό κάτσαμε στο κοντινό fast-foodόπου και φάγαμε μια συμπαθητικότατη μπριζόλα με ρύζι.
Για ποτάκι και αφού απορρίψαμε το monseratte που δεν είχε ούτε να κάτσουμε βρεθήκαμε στην ταράτσα του hotel Inglatera όπου είχε live μουσική και σχετικά φθηνά (στα 3$) cocktails. Ακούσαμε την μουσικούλα μας, κάναμε τα πούρα μας και επιστρέψαμε για ύπνο μετά από 48 ώρες στο πόδι.
13η ημέρα (26/3/2013)
Ξύπνημα σχετικά αργά και αφού πήγαμε σε ένα καφέ εκεί κοντά για πρωινό μια και παραδόξως στην casaμας δεν μας πρότειναν να μας κάνουν πρωινό βρήκαμε ένα ταξί για να μας ανεβάσει στο κάστρο της πόλης το El moro.
Πληρώσαμε είσοδο και ξεναγό και περιμέναμε τον ξεναγό να έρθει για πάνω από μισή ώρα. Όταν τελικά ήρθε η ξεναγός, το κάστρο αποδείχθηκε αρκετά καλύτερο από αυτό του Sandiagoαλλά και με πολύ καλύτερη θέα της πόλης.
Τελειώσαμε με το κάστρο και κατεβήκαμε στην πόλη όπου αφού είδαμε το municipal museumμε αρκετά ενδιαφέροντα εκθέματα και 2 πολύ φωτογενή παγόνια στην αυλή του, βρήκαμε ένα φίλο για φαγητό, πήγαμε σε ένα από τα ξενοδοχεία στην plaza dela cathedral (το όνομα αυτού σιδηρόδρομος, Palacio del marques de san felipe y Santiago de bejucal). Πήραμε το Set menu στα 25$ με κυρίως πιάτο αστακό ουρές και φάγαμε βασιλικά.
Μετά το φαγητό και αφού κανονίσαμε την βραδινή μας έξοδο πήγαμε στο museum of bellas art και αν και δεν προλάβαμε να δούμε το ισπανικό τμήμα με τον El Greco του είδαμε πολύ πράγμα από πίνακες. Το μουσείο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη αν και για να πεις πως τα βλέπεις όλα θέλεις ένα 2ωρο για πλάκα.
Ξεκινήσαμε για την επιστροφή στην casaμας και στον δρόμο βρήκαμε κάτι σαν παλιό πολυκατάστημα (φαίνονταν οι κυλιόμενες σκάλες που κάποτε λειτουργούσαν και μια γενική εικόνα εγκατάλειψης) και του οποίου το ισόγειο πλέον είχε καταλειφθεί από μικροπωλητές. Οι τιμές εκεί μέσα ήταν αρκετά καλύτερες από αυτές που είχαμε δει μέχρι τότε οπότε κάναμε εκεί τα ψώνια μας για τα δωράκια που θα φέρναμε Ελλάδα.
Αφού επιστρέψαμε στην casaκαι ξεκουραστήκαμε βγήκαμε για την βραδινή μας βόλτα στο Vedado. Η απόσταση γίνετε άνετα με τα πόδια αλλά θέλει ένα μισαωράκι. Μετά από μια παράκαμψη στο στενάκι του hammel για να δούμε τα grafity και τα γλυπτά φτάσαμε στο Nacional και αφού του ρίξαμε μια ματιά πήγαμε στο κοντινό salon Rojo για να πάρουμε μια εικόνα του σεξοτουρισμού στην Κούβα.
Το μαγαζί κρατικό, με ζωντανό πρόγραμμα, στο οποίο πληρώνουν όλοι είσοδο (ναι, ακόμα και οι κοπέλες που γυρεύουν πελάτες εκεί μέσα) και όπου εάν ψαρέψουν πελάτη πρέπει να φύγουν από το μαγαζί, να πάνε σε κανένα κοντινό σπίτι επί πληρωμή φυσικά και εάν θέλουν να ξαναμπούνε, να πληρώσουν πάλι εισιτήριο.
Μετά από μια ωρίτσα παρατήρησης των ομολογούμενος πολύ όμορφων κοριτσιών επί το έργο φύγαμε για την casa dela musica η οποία δεν είχε καμία σχέση με τις άλλες που είχαμε δει στην Κούβα μέχρι τότε, ήταν πιο κοντά σε μπουζούκια της εθνικής παρά τίποτα άλλο, τραπέζια με μπουκάλια πάνω, λουλούδια, λαϊκοί τραγουδιστές σε στυλ Τάσου Μπουγά (όσοι ξέρουνε, ξέρουνε) και φυσικά αρκετά εργαζόμενα κορίτσια.
Κάτσαμε μέχρι τις 1:30, τελευταία βραδιά στην Κούβα και την χαρήκαμε.
14η ημέρα (27/3/2013)
Ξύπνημα σχετικά νωρίς αν σκεφτεί κανείς τα χθεσινά και πακετάρισμα για να αποδεσμεύσουμε το δωμάτιο. Κατά τις 10 τα είχαμε όλα έτοιμα και βγήκαμε στην Havanaγια τα τελευταία ψώνια μας. Καλύψαμε τις ανάγκες μας σε πούρα και πήγαμε στην plaza vieja για να δούμε 2 μικρά μουσεία που είχε εκεί, το φωτογραφίας, λιλιπούτειο με 5-6 εκθέματα όλα όλα και το playing cards με μερικές ενδιαφέρουσες τράπουλες.
Σειρά είχε το μουσείο ναυσιπλοΐας όπου δεν βρήκαμε κανέναν στην είσοδο να μας ζητήσει εισιτήριο και απλά μπήκαμε. Ενδιαφέρον μουσείο με πλάκες χρυσού και ασημιού που βρήκαν σε βουλιαγμένα Ισπανικά πλοία καθώς και ένα τεράστιο μοντέλο ενός ισπανικού πολεμικού πλοίου. Μετά από μια άκαρπη βόλτα στο μουσείο του Ρουμιού όπου δεν μας άφησαν να δοκιμάσουμε τίποτα σχεδόν φύγαμε για το πάρκο John Lennonγια να δούμε την καλύτερη δουλειά του κόσμου, τον παππούλη που φυλάει τα γυαλιά του αγάλματος και όταν έρχονται τουρίστες τα βγάζει από την τσέπη και τα φοράει στο άγαλμα και να δέχεται φυσικά ότι έχουν να του δώσουν οι τουρίστες.
Αφού το είδαμε και αυτό βρήκαμε μετά από λίγο ψάξιμο το Paladar που μας είχε προτείνει ο Γιώργος για αστακοφαγία. Αφού ζητήσαμε το “καλό” μενού (και όχι το τουριστικό παραγγείλαμε ένα αστακό στο grillκαι έναν με κόκκινη σάλτσα santacruz. Και τα 2 πιάτα ήταν πολύ καλά και σε ποσότητα και σε γεύση με την κόκκινη σάλτσα να δένει πολύ καλά με την γεύση του αστακού.
Φεύγοντας κάναμε μια στάση στο Fosca για γλυκάκι, το Fosca είναι ένα 33όροφο συγκρότημα διαμερισμάτων με ένα bar στην κορυφή το οποίο έχει φανταστική θέα στην Havana, την maleconκαι τον ωκεανό. Φάγαμε 2 καλά γλυκά στα 10$ συνολικά και μετά τρεχάλα για το σπίτι. Βρήκαμε ταξί με την μία και φτάσαμε στην casaΆγγλοι στο ραντεβού μας. Πήραμε τα πράγματα μας, μπήκαμε στο ταξί και φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Ψωνίσαμε τα ρούμια μας, τα στριμώξαμε στις αποσκευές μας και στηθήκαμε στην ουρά για το check in, Ένα 45λεπτο αργότερα είχαμε ξεμπερδέψει, περάσαμε ανώδυνα τον έλεγχο διαβατηρίων και το τελωνείο όπου δώσαμε και το χαρτί που έδειχνε πως είχε πληρωθεί ο φόρος για τον πίνακα και φτάσαμε στην πύλη μας και τα duty free. Αγοράσαμε καφέ με τα τελευταία (κυριολεκτικά) pesosμας και μπήκαμε στο αεροπλάνο της Air Franceπου θα μας έφερνε πίσω στην Ευρώπη, κουρασμένους αλλά γεμάτους εικόνες και εμπειρίες από το ταξίδι μας.
Tips:
• Toφαγητό στις casasείναι μια πολύ καλή λύση στις πιο μικρές πόλεις αλλά στις μεγαλύτερες μπορεί να αξίζει να φάτε έξω, με την βοήθεια του οδηγού μπορείτε να βρείτε αξιοπρεπέστατες λύσεις για φαγητό στα ίδια ή και λιγότερα λεφτά από τα 10$ το κεφάλι που θα δώσετε στην casa.
• Τα λεφτά πάντα μαζί σας, η Κούβα είναι ασφαλής αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αν κάποιος δει σε ένα αφύλακτο σακίδιο καμιά 10αριά μηνιαίους μισθούς δεν θα τους πάρει.
• Αλλάξτε όσο το δυνατό πιο γρήγορα μερικά ψιλά σε Local pesosκαι χρησιμοποιήστε τα για τις τουαλέτες. Οι κυρίες –κύριοι που φιλάν σαν κέρβεροι τις συνήθως μέτριες προς κακές τουαλέτες στα viazul stations και αλλού δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται εάν αφήσεις 1$ ή 1 peso (24 φορές οι διαφορά).
• Το κυνήγι του εμφιαλωμένου νερού μετά από λίγο καταντάει κουραστικό, μια καλή λύση που σκέφτομαι είναι να πάρω ένα από αυτά τα life bottle με το ενσωματωμένο φίλτρο και να ξενοιάσω.
• Οι τιμές στα Duty-freeτου αεροδρομίου δεν συμφέρουν καθόλου. Κοντά διπλάσιες για πούρα και σοκολάτες αν και στα ρούμια και τον καφέ ήταν σχεδόν ίδιες με τα μαγαζιά της Havanas.
Επόμενη στάση??? Λονδίνο για μόνιμα και βλέπουμε
Και εκεί πέφτει η ιδέα στο τραπέζι… Δεν πάμε μια Κούβα πριν πεθάνει ο Fidel και την κάνουν Puerto Rico?
Από αυτό το καλοκαιρινό βράδυ μεσολαβούν, αρκετός προγραμματισμός, μια ακυρωμένη προσπάθεια (μια και κατάφερα να σπάσω το πόδι μου στις Άλπεις 2 μήνες πριν την προγραμματισμένη μας αναχώρηση το 2012) και μια προσφορά της Air France στα €550 για Αβάνα από Ρώμη. Οπότε είπαμε να το προσπαθήσουμε το 2013.
1η ημέρα (14/3/2013)
Και να που είναι 14 Μαρτίου του 2013 και βρισκόμαστε επιτέλους στην πτήση της Air France από Παρίσι για Αβάνα. Το αεροπλάνο μεγάλο (777-300 ER) και γεμάτο και κατά συνέπεια πιθανότητες για ύπνο μηδέν. Παρόλα αυτά η ώρα πέρασε σχετικά εύκολα και προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο Hose Marti στην Αβάνα. Ξεκινάνε 14 μέρες στην Κούβα.
Μετά τα διαδικαστικά (να περάσουμε από τον έλεγχο των διαβατηρίων (αντίγραφο της ιατρικής ασφάλειας δεν ζήτησαν αν και στην Μαρία ζήτησαν το boarding pass!!!) και να αλλάξουμε συνάλλαγμα (600€ = 745$) (για ευκολία όπου $ εννοώ CUC) μπαίνουμε στο taxi για να πάμε στην πόλη (25 $).
Το taxi καθαρό και αν και ο ταξιτζής δεν μιλούσε αγγλικά προσπαθούσε που και που να μας πει τι είναι το κάθε αξιοθέατο.
Havana
Πρώτες εντυπώσεις για εμένα ήταν λίγο έως πολύ όπως τα περίμενα, παλιά αυτοκίνητα στους δρόμους, σε μερικά που είχαν χαλάσει ήταν ο οδηγός από κάτω και μαστόρευε, αφίσες προπαγάνδας παντού, λίγη σχετικά κίνηση και αρκετός κόσμος στις στάσεις των λεωφορείων και πολύς μέσα στα λεωφορεία. Εδώ να παρατηρήσω πως αυτά που λένε οι ξένοι οδηγοί για σαρδελοποίηση στα Μέσα μεταφοράς δεν θα έπρεπε να τρομάζουν κανένα Έλληνα που έχει μπει σε λεωφορείο η Ηλεκτρικό μέρα απεργίας του μετρό στην Αθήνα, είχε κόσμο μέσα αλλά όχι σαν φωτογραφίες από την Ινδία.
Μετά από λίγη ώρα και χωρίς απρόοπτα φτάσαμε στην casa μας στο Havana Centro (Casa Ana Morales Calle Neptuno No. 519 apto 3).
Εκεί αφού μας πέταξαν το κλειδί από το μπαλκόνι για να ανοίξουμε την εξώπορτα ανεβήκαμε σε ένα συμπαθητικό διαμέρισμα όπου το άνετο δωμάτιο μας είχε και ένα μπαλκονάκι με θέα τον δρόμο. Ο casaρχης ήταν ευγενικότατος, μας έδωσε αρκετές βασικές πληροφορίες (όπως π.χ. πόσο κάνει πάνω κάτω το μπουκάλι το νερό) και αφού κανονίσαμε ταξί για την επόμενη το πρωί για να πάμε στο Viazul προς Viniales αλλά και την επόμενη μας casa στο Viniales βγήκαμε για την πρώτη μας βόλτα στην Αβάνα.
Η περιοχή που μέναμε δεν έχει πολλούς τουρίστες και κατά συνέπεια μπορούσαμε να χαζεύουμε τον ντόπιο κόσμο χωρίς να πολύ νοιάζονται για εμάς.
Αφού φτάσαμε στην Havana Vieja και περπατήσαμε λίγο τα σοκάκια κάτσαμε να φάμε σε ένα μαγαζάκι κοντά στην plaza vieja. Μέτριο φαγητό (μία ομελέτα και ένα φιλέτο ψαριού)στα 10$ το άτομο. Επιστροφή στην casa και ύπνος. Άνετος σχετικά ύπνος αν και με ανοιχτό το παράθυρο είχε που και που θόρυβο από αυτοκίνητα και έναν ιδιαίτερα επίμονο κόκορα που από τις 5 και μετά είχε δώσει ρεσιτάλ (και ναι κόκορας στην μέση της Havana).
2η ημέρα (15/3/2013)
Ξύπνημα στις 6:30 και πρωινό στις 7 για να είμαστε νωρίς στο σταθμό των Viazul μην δεν βρούμε λεωφορείο. Πρώτη μας επαφή με τα πρωινά που θα τρώγαμε στα σπίτια στην Κούβα, τι πρωινά δηλαδή… πρωινάρες ..μια πιατάρα φρούτα, μια ομελέτα με τυρί ο κάθε ένας και μια καράφα με φρέσκο χυμό (τι χυμό σαν κρέμα πηχτός ήταν) guava, Απλά τέλεια και για 4$ το κεφάλι δεν νομίζω να μπορούσαμε να ζητήσουμε καλύτερα.
Το taxi περίμενε από κάτω (και είχε έρθει και από τις 6:30 ο άτιμος) και φτάνουμε στο viazul station.
Η κυριούλα που έκοβε τα εισιτήρια εκεί μας ενημέρωσε πως είναι γεμάτο και πρέπει να περιμένουμε να δούμε εάν θα υπάρξουν no shows για να μπούμε. Μετά από 1 ωρίτσα αναμονή (είπαμε, είχαμε πάει και νωρίς οι άτιμοι) ξεκίνησε να κόβει εισιτήρια και μπήκαμε και οι 10-12 από εμάς που βγάλανε επιτόπου εισιτήρια σε ένα 24άρι λεωφορείο που είχε ακόμα άδειες θέσεις… (που το είχαν δει πως ήταν γεμάτο…. Άγνωστο).
4 ώρες αργότερα με μια στάση 20 λεπτών σε ένα eco-hotelγια κατούρημα φτάσαμε Viniales όπου μέσα σε ένα χαμό από κόσμο που πασάρανε casas μας περίμενε η κοπέλα με τα ονόματα μας. Παίρνουμε τα πράγματα και ξεκινάμε… το Viniales είναι γεμάτο casas… πρέπει να τις περάσαμε όλες μέχρι να φτάσουμε στην casa μας που ήταν στην άκρη του χωριού πίσω από το σχολείο. Δεν ήταν μακριά.. αλλά όταν έχεις περάσει 50 casasγια να φτάσεις στην δικιά σου… ε κάπου σε εκνευρίζει λίγο.
Όπως και να έχει φτάσαμε στην casa. Συμπαθητικό δωμάτιο, όχι σαν το προηγούμενο βέβαια. Το πιο ενοχλητικό ήταν τα μυρμήγκια που περιφέρονταν μέσα στο δωμάτιο αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν νομίζω να υπήρχε casa στο Viniales που να μην είχε κάποια μορφή ζωής μέσα από ότι είδα στην πόλη.
Μόλις το ζητήσαμε μας κανόνισαν στο τσάκ μπάμ ένα 4ωρο με άλογα να δούμε την κοιλάδα (5$ το άτομο η ώρα) και μετά από ένα γρήγορο μπανάκι ξεκινήσαμε για την καβαλαρία μας.
Η κοιλάδα του Viniales είναι πανέμορφη, πολύ γραφική και πρέπει να είναι και πολύ εύφορη. Μέσα στην κοιλάδα δεν υπάρχουν δρόμοι αμαξιτοί και οι μετακινήσεις γίνονται με άλογα και κάρα ( στην αρχή νόμιζα πως τα είχαν μόνο για αξιοθέατο για τους τουρίστες). Κάναμε την βόλτα μας, μας πήγαν και σε μια μικρή σπηλιά (τίποτα το αξιόλογο) και στον γυρισμό σταματήσαμε και στο απαραίτητο sales pitch stop όπου ψωνίσαμε και μια 25άδα πούρα για 40$ (μέτρια πούρα αν και λίγο πιο βαριά από τα Romeo & Juliet).
Μετά από το 4ωρο, ζεματισμένοι από τον ήλιο και με πιασμένα κωλομέρια από τα άλογα (μα πως τα καταφέρνανε στα western??) και ενώ έδυε ο ήλιος επιστρέψαμε στο χωριό όπου μας περίμενε το φαγητό. Μετά την απογοήτευση της Αβάνας το φαγητό εδώ μας φάνηκε τέλειο , φάγαμε ρυζάκι με μία σάλτσα – σούπα λουκάνικο πατάτα και ένα καπνιστό bacon που ήταν άπαιχτο, σαν να τρως γύρο σκέτο, μαλακό, νόστιμο και με ελάχιστο λίπος. Από φρούτα μας είχαν ωραιότατο ανανά και τα υπόλοιπα ήταν μέτρια.
Αφού κάτσαμε λίγο να ξεκουραστούμε κατεβήκαμε στην πόλη να δούμε τι παίζει.
Το Viniales είναι ένα χωριό με μία κεντρική πλατεία και ένα κεντρικό δρόμο. Όλη η ζωή συγκεντρώνετε εκεί (και δεν είναι και τίποτα τρομερή ζωή).
Στην πλατεία πάνω είχε και την Disco του χωριού που από μια ματιά που της ρίξαμε έμοιαζε με Ελλάδα του 70 (ντίσκο-μπάλες και τα ρέστα) και 1$ είσοδο. Δεν μπήκαμε και κάτσαμε σε μία καφετέρια με θέα την πλατεία, πήραμε από 2 mojitos (7$ σύνολο) και χαζεύαμε τον κόσμο.
Νωρίς σπίτι και ύπνος.
3η ημέρα (16/3/2013)
Άνετος ύπνος και ησυχία (εδώ υπερτερούσε η μακρινή τοποθεσία της casas). Κατά τις 6:20 πέρασε και ένας τύπος με σφυρίχτρα, ο Ψωμάς όπως έμαθα αργότερα. Σηκωθήκαμε κατά τις 8 και φάγαμε ένα πολύ καλό πρωινό τίγκα στα φρούτα και με μία πολύ καλή ομελέτα.
Κατεβήκαμε στο κέντρο στο havanatour (τα havanatour-cubatour και γενικά ότι σε *tour, είναι κρατικά γραφεία τουρισμού) όπου και μάθαμε πως Σάββατο και Κυριακή οι cigar factories είναι κλειστές και έτσι η ιδέα για βόλτα στο Pinar del rio δεν είχε νόημα. Από την άλλη όμως διαπιστώσαμε πως η τουριστική εταιρία είχε λεωφορείο απευθείας για τον επόμενο προορισμό μας το Cienfuegos στα ίδια λεφτά με το viazul και 2 ώρες λιγότερες μια και δεν χρειαζόταν να μπει στην Havana και κλείσαμε για την επόμενη μέρα. Δυστυχώς δεν είχαν εκδρομή για maria la gorda αυτή την μέρα οπότε οι καταδύσεις θα χρειαζόταν να περιμένουν. Για να μην πάει χαμένη η μέρα κλείσαμε και ένα ημερήσιο bustour της κοιλάδας ($28 το άτομο) από τις 9 μέχρι τις 2:30 το οποίο αποδείχτηκε μεγάλη επιτυχία, μάθαμε ένα κάρο πράγματα για την πόλη την ιστορία της και τα οικοσυστήματα της. Είδαμε την cuevo del indio(πολύ εντυπωσιακή η έξοδος της μέσα στην οργιώδη βλάστηση) πιστεύω πως ακόμα και χωρίς group τα αξίζει τα 5$ της εισόδου (εμάς ήταν στο κόστος της ημερήσιας εκδρομής). Επόμενη στάση το mural del prehistoria το οποίο είναι ένας βραχώδης φυσικός τοίχος 120 * 180 μέτρα πάνω στον οποίον έχουν ζωγραφίσει την εξέλιξη της ζωής από τους αμονίτες μέχρι τους ανθρώπους. Μεγάλο πράγμα αλλά όχι και κάτι που με τρέλανε. Αντίθετα, η Pina Coladaπου δοκιμάσαμε εκεί ήταν ΠΟΛΥ καλή .
Συνεχίζοντας περάσαμε από μια φάρμα που μας δείξανε πως φτιάχνουν τα καπνά και μπήκαμε και σε μια από αυτές τις καλύβες που τα στεγνώνουν. Συνεχίζοντας κάναμε μια γρήγορη στάση σε ένα πανοραμικό σημείο για φωτογραφίες της κοιλάδας και μετά επιστροφή στο χωριό.
Αφού δεν βρήκαμε internet (το κτήριο της Etesca ήταν υπό αναβάθμιση/επιδιόρθωση/ανακατασκευή και ήταν σαν γιαπί) επιστρέψαμε στο σπίτι για μεσημεριανό ύπνο.
Μετά από ένα ωραιότατο 3ωράκι και αφού φάγαμε ένα συμπαθητικό ψάρι ( με την απαραίτητη συνοδεία από ρύζι και φασόλια φυσικά) αγγαρέψαμε τους σπιτονοικοκυραίους να πάρουν τηλέφωνα σε casas στο Cienfuegos όπου και θα πηγαίναμε την επόμενη. Με την δεύτερη προσπάθεια βρήκαμε ένα δωμάτιο σε μια κοντινή casa από αυτήν που είχαμε πάρει τηλέφωνο που την είχε ένας γνωστός του.
Έχοντας λύση το που θα πάμε στο Cienfuegos και αφού κάναμε test drive τα αγροτικά πούρα με ένα Cohiba (Και των οποίων οι διαφορές δεν ήταν τέτοιες που να δικαιολογούν την τιμή του Cohiba) κατεβήκαμε στην πόλη. Μετά από μια βόλτα καταλήξαμε σε ένα τουριστικό μπαράκι με ζωντανή μουσική και ένα χορευτές όπου μετά το πρώτο mojito και αφού είδαμε πως κάθε 2 τραγούδια ζητάγανε λεφτά την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια. Αράξαμε στην πλατεία όπου πήραμε από 1 mojitoστα 1,65$ το ένα και χαζεύαμε τους κουβανούς που είχαν αράξει στην πλατεία. Γενικά το Viniales δεν έχει πολλά από νυχτερινή ζωή. Κατά τις 11 ήμασταν σπίτι για ύπνο.
HINT: Εάν το ξανακάναμε θα σταματάγαμε στο pinar Del Rio στο έλα, θα βλέπαμε την βιομηχανία πούρων εκεί, θα μέναμε την βραδιά εκεί και θα πηγαίναμε Viniales το πρωί να κάνουμε την βόλτα με το λεωφορείο και το απόγευμα την βόλτα με τα άλογα. Έτσι στον ίδιο χρόνο θα βλέπαμε 2 πόλεις.
4η ημέρα (17/3/2013)
Πρωινό στις 6:00 για να προλάβουμε το λεωφορείο στις 7. Αφού φάγαμε και πληρώσαμε (σχεδόν $100 για 2 ημέρες με βραδινό και πρωινό) ξεκινήσαμε για το κέντρο που ήταν το λεωφορείο. Μετά από ένα πρωινό τρεξιματάκι όταν διαπίστωσα πως είχα ξεχάσει μια τσάντα έξω από τη casa φτάσαμε στο λεωφορείο. Δεν ήταν Viazul αλλά και πάλι ολοκαίνουργιο αν και μου φάνηκε πως είχε λίγο λιγότερο χώρο σε σχέση με το Viazul.
7 Γεμάτες ώρες αργότερα φτάσαμε στο Cienfuegos όπου βρήκαμε την casaμε τον ιδιοκτήτη της οποίας είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο ο οποίος αφού μας έκανε ξενάγηση στην δικιά του casaκαι μας κέρασε ένα χυμό μας κανόνισε την casa στο Τρινιδάδ και μας παρέδωσε στον casaρχη στου οποίου το σπίτι είχαμε κανονίσει να μείνουμε. Ένα άνετο δωμάτιο σε ένα παλιό αρχοντικό σχετικά κοντά στο κέντρο. Αφήσαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε για βόλτα στην πόλη όπου η Μαρία διαπίστωσε πως ο χυμός που ήπιαμε δεν ήταν και πολύ καλός και είχε κάτι μικροενοχλήσεις στο στομάχι. Κατέληξε το βραδάκι να κάνει και λίγο πυρετό αλλά ευτυχώς δεν ήταν τίποτα σοβαρό.
Δεν την σταμάτησε φυσικά αυτό και το γυρίσαμε το Cienfuegos. Η πόλη είναι σχετικά μικρή με λίγα αξιοθέατα κτήρια μαζεμένα γύρω από την κεντρική πλατεία και μια μεγάλη παραλιακή όπου βολτάρουν οι ντόπιοι.
Κάναμε την βόλτα μας και περπατήσαμε και μέχρι το τέλος της παραλιακής (όχι και τόσο μικρή απόσταση ) χαζεύοντας τους ντόπιους που κάνανε την απογευματινή τους βόλτα. Εκεί είδαμε και για πρώτη φορά την πατέντα που έχουν με ένα ξύλινο καθισματάκι στο οριζόντιο σίδερο του ποδηλάτου για να καβαλάνε 2 άτομα. Έτσι πήγαιναν βόλτα τις κοπελιές οι νέοι κουβανοί.
Φτάσαμε μέχρι το τέλος της διαδρομής και εκεί πήραμε ένα bici-taxi(ποδήλατο – ταξί) για να προλάβουμε να είμαστε πίσω για την ώρα που είχαμε πει να έχουν έτοιμο το φαγητό στην casa. Στην διαδρομή μας έπιασε την κουβέντα ο ταξιτζής που ήταν μάρτυρας του Ιεχωβά και αφού του είπαμε πως ήμαστε από Ελλάδα έβγαλε ένα βιβλιαράκι με ένα σύντομο κείμενο για τους Ιεχωβάδες σε πολλές γλώσσες και αφού βρήκε την σελίδα με τα Ελληνικά μας το έδωσε να το διαβάσουμε. Ενδιαφέρον concept.
Επιστροφή στην Casaγια βραδινό (κοτόπουλο με την συνηθισμένη πια σάλτσα φασόλια και ρύζι, καλούτσικο και με ποσότητα που έφτανε για άλλους 2.
Λίγη ξεκούραση και βγήκαμε βόλτα στην κεντρική πλατεία. 2 μαγαζιά με ζωντανή μουσική, το ένα τα μάζευε όταν περάσαμε και το άλλο είχε ένα τύπο στην πόρτα που άφηνε μόνο τουρίστες να μπούνε.
Κάτσαμε, ήπιαμε ένα mojito και επιστροφή στην casaγια ύπνο.
5η ημέρα (18/3/2013)
Ξυπνήσαμε και αφού φάγαμε το πρωινό μας (με το καλύτερο χυμό Μάνγκο που έχω δοκιμάσει ποτέ) μας πρότεινε ο Casaρχης πως θα είναι φθηνότερα να νοικιάσουμε ταξί με $80 για μια μέρα από το να νοικιάσουμε αυτοκίνητο. Το επιβεβαιώσαμε με μια γρήγορη βόλτα στο κέντρο όπου μας είπαν πως το νοικιάρικο θα πήγαινε $70 χωρίς τις Βενζίνες. Πιο σημαντικό ήταν πως στο γραφείο που πήγαμε δεν είχε κάτι διαθέσιμο και έπρεπε να γυροφέρνουμε την πόλη για να βρούμε εάν υπάρχει κάτι στα άλλα γραφεία. (μην με ρωτήσετε γιατί δεν μπορούσε να πάρει τηλέφωνο, είχαμε μισό αποφασίσει να πάρουμε το ταξί και δεν το πολύ ψάξαμε).
Αποφασίσαμε λοιπόν να πάρουμε ταξί και το είπαμε στον casaρχη μας. Μετά από λίγο έσκασε ένα νέο παιδί με ένα τεράστιο μαύρο Buick καλογυαλισμένο με κατακόκκινες ταπετσαρίες μέσα και δέρματα παντού, σαν να μπαίνεις σε σκηνικό από ταινία με Γκάνγκστερ και να περιμένεις να βγούνε οι τύποι με τα Tommyguns.
Φορτώσαμε τα σακίδια μας στο πορτ- μπαγκάζ και ξεκινήσαμε για Santa– Clara. Φτάσαμε μετά από μια 50αριά άνετα χιλιόμετρα και ο οδηγός μας μας άφησε στην κεντρική πλατεία της πόλης. Από εκεί πήγαμε σε ένα εργοστάσιο που φτιάχνουν πούρα (όπου για να μπεις πρέπει να έχεις εισιτήριο, το οποίο όμως πρέπει να το βγάλεις από αλλού και όπου κανείς δεν ξέρει ακριβώς που είναι αυτό το αλλού και πρέπει να το βρεις ψάχνοντας. Φυσικά ΕΑΝ είχα διαβάσει λίγο πιο προσεχτικά το lonely planet guide που είχαμε μαζί μας, θα είχα δει ότι το αναφέρει). Η βόλτα στο εργοστάσιο ήταν σύντομη σχετικά αλλά κάλυψε την διαδικασία παραγωγής και μας απάντησε ερωτήματα που είχαν μείνει από το Viniales. Πρακτικά, κάθε εργάτης φτιάχνει μόνο ένα είδος μιας μάρκας πούρου στο χέρι και πριν τα εγκρίνουν για παραγωγή τα ελέγχουν ένα προς ένα για το εάν τα έχουν τυλίξει με την σωστή πίεση. Στο τέλος τα χωρίζουν ανά χρώμα για αισθητικούς λόγους και τελικά συσκευάζονται.
Μετά από την βόλτα αυτή και ένα γρήγορο καφεδάκι σε ένα καφέ απέναντι από το εργοστάσιο ξεκινήσαμε για το μαυσωλείο του Che το οποίο και είναι ανοιχτό κάθε μέρα ΕΚΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ…. Και ναι, σωστά μαντέψατε, ήταν Δευτέρα. Μετά τις εξωτερικές φωτογραφίες ξεκινήσαμε για το Sancti spiritus. Η διαδρομή ήταν 100 χιλιόμετρα με μέτριο οδόστρωμα (το καπό της Buick άνοιγε που και που από τις αναταράξεις χωρίς να αγχώνει βέβαια τον οδηγό μας).
Το Sancti Spiritus είναι μια μικρή επαρχιακή πόλη στην “τουριστική σκιά” του Trinidad με ένα χαζομουσείο, μια εκκλησία με ωραιότατη θέα από το καμπαναριό και ένα γραφικό γεφυράκι με αψίδες. Το πιο σημαντικό αξιοθέατο κατά την γνώμη μας πάντως ήταν πως σε αυτή την μικρή πόλη μπορέσαμε να πάρουμε μια ιδέα για το πώς ζούνε οι Κουβανοί όταν δεν ασχολούνται με τον τουρισμό, είδαμε παιδάκια στις τάξεις τους να κάνουν μάθημα, είδαμε ένα κύριο να τους πουλάει ζαχαρωτά μέσα από τα κάγκελα (που όταν του έδωσα 0,25$ για 3 ζαχαρωτά του έπεσε το μπαστούνι από την χαρά του), δώσαμε σε ένα ζητιάνο στην εκκλησία 0,25$ και αφού του πήρε λίγη ώρα να καταλάβει τι ήταν αυτό που του δώσαμε (γιατί προφανώς δεν είχε ξαναδεί convertibles) μόνο που δεν πηδούσε από την χαρά του, ο κουτσός.
Συνολικά το Sancti Spiritus είναι μια συμπαθητική πόλη χωρίς ιδιαίτερα αξιοθέατα αλλά ήταν το πιο αυθεντικά Κουβανέζικο μέρος μέχρι αυτό το σημείο του ταξιδιού.
Βρήκαμε τον ταξιτζή μας να κοιμάται στην πλατεία όπου και τον είχαμε αφήσει και ξεκινήσαμε για τον τελικό μας προορισμό της ημέρας, το Trinidad.
Μετά από 50 περίπου χιλιόμετρα μέτριου επαρχιακού δρόμου φτάσαμε. Η casa μας ήταν στο ιστορικό κέντρο και κατά συνέπεια το αυτοκίνητο δεν μπορούσε να μπει μέχρι εκεί και μας άφησε 300 μέτρα μακριά.
Η πρώτη μας επαφή με το Trinidad ήταν θετική, καλοδιατηρημένα παραδοσιακά σπίτια, καλντερίμια και παστέλ χρωματάκια παντού.
Η casa μας, εντυπωσιακότατη σε ένα κτήριο 300 χρόνων και τα δωμάτια μας στο πίσω μέρος περνώντας από μία εσωτερική αυλή. Κανονίσαμε γαρίδες για το βραδινό μας (σίγουρα όχι το καλύτερο πιάτο που δοκιμάσαμε ούτε από ποσότητα, αλλά και ούτε από ποιότητα) και βγήκαμε για μια πρώτη βόλτα στην πόλη.
Σχετικά ήσυχο μας φάνηκε το Trinidad, μερικοί να μας προτείνουν casas και εστιατόρια ή taxis αλλά μέχρι εκεί. Κάτσαμε σε ένα barάκι με ζωντανή μουσική (όπου μετά από 2 τραγούδια σταμάτησαν να παίζουν) και γυρίσαμε σπίτι για ξεκούραση.
Αξίζει να πω πως κατά την διάρκεια της ημέρας κάπως χάσαμε $200. Τα είχαμε βάλει σε μια διακριτική τσέπη στα σακίδια μας που βάλαμε στο πορτ- μπαγκάζ του ταξί. Υπάρχει μια μικρή περίπτωση να πέσανε αν και το πιο πιθανό είναι πως τα πήρε ο ταξιτζής μας. Δυστυχώς το πήραμε χαμπάρι στην casaαν και δεν νομίζω να μπορούσαμε να βρούμε και πόσο μάλλον να αποδείξουμε τίποτα. Το μάθημα ήταν λίγο ακριβό, αλλά πλέον τα λεφτά και τα πράγματα αξίας πάντα μαζί μας. Δεν πειράζει, για αυτό είναι τα ταξίδια, για να μαθαίνουμε.
6η ημέρα (19/3/2013)
Ξύπνημα με ένα μέτριο (σε σχέση με τα μέχρι τώρα) πρωινό και πάμε στο Viazul station να κλείσουμε τα αυριανά μας εισιτήρια για Camaguey.
Αφού τα κανονίσαμε και αυτά βγήκαμε στην γύρα για να δούμε το Trinidad και να βρούμε internet cafe μήπως και κάνουμε καταδύσεις στην περιοχή. Το internet cafe άνοιγε στις 9 αλλά μέχρι και τις 9:30 δεν είχε πάει ο υπεύθυνος και τα παρατήσαμε προσωρινά για να δούμε την πόλη.
Τα αξιοθέατα του Trinidad που είδαμε ήταν το μουσείο της πόλης που είχε ένα πύργο με πανοραμική θέα στην πόλη αλλά και πολύ στενά σκαλιά για να ανέβεις μέχρι εκεί πάνω, επίσεις είδαμε και το μουσείο της επανάστασης και μια συμπαθητική art galleryπάνω στην κεντρική πλατεία. Περπατήσαμε αρκετά στα καλντερίμια της πόλης και μπορώ να πώ πως την χαρήκαμε. Στο κέντρο της έχει πολύ τουρισμο-κατάσταση αλλά αν περπατήσεις κανα 10λεπτο παρα έξω η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο αυθεντική και σου θυμίζει πως πίσω από την τουριστική πρόσοψη υπάρχει μια ολόκληρη πόλη που ζει και αναπνέει.
Στην επιστροφή μας προς το κέντρο πέσαμε πάνω στην casa dela trova όπου τραγούδαγε μια μπάντα στην οποία ο νεότερος πρέπει να ήταν πάνω από 60. Ήπιαμε και το μεσημεριανό μας mojito και πήγαμε σε ένα σπίτι – ναό της Santeria, μιας αφρο-καθολικής θρησκείας των σκλάβων στην Κούβα όπου πέσαμε στην μέρα της αγίας εκεί και παρακολουθήσαμε μια τελετή (σαν λειτουργεία πανηγυρική θα έλεγα) όπου ο ιερέας εκστασιάστηκε και μπήκε μέσα του το πνεύμα (δεν μάθαμε ποτέ πιο ακριβώς πνεύμα) και μετά άρχισαν όλοι μαζί να χορεύουν, να πίνουν και να καπνίζουν πούρα, (όπου το πνεύμα είχε την τιμητική του μια και το ταΐζαν, το ποτίζανε και του δίναν τα πούρα αναμμένα και έτοιμα για να τα καπνίζει... καλή δουλειά να είσαι πνεύμα τελικά). Μετά από αυτή την εμπειρία επιστροφή στην casa για μεσημεριανή siesta και μετά επιστροφή στην πόλη για ψώνια. Είχαμε σταμπάρει ένα πίνακα σε μια γκαλερί στην διαδρομή που μας άρεσε και μετά από λίγο (και πολιτισμένο) παζάρι (καμία σχέση με τα ωραία της ανατολής όπου πρέπει να σηκωθείς να φύγεις 3-4 φορές) τον αγοράσαμε στα 190$ από τα 250$ αρχική. Τον κάναμε ρολό για την μεταφορά και για το υπόλοιπο ταξίδι σέρναμε μαζί μας και ένα ρολό γύρο στο 1 μέτρο μήκος. (η αγορά άξιζε πάντως ο πίνακας είναι φανταστικός).
Μετά από τα ψώνια μας επιστρέψαμε στην casa για βραδινό και μετά βγήκαμε για ποτάκι. Η casa dela trova ξεκίναγε πρόγραμμα στις 10 και έτσι είχαμε πάνω από μια ώρα να σκοτώσουμε. Κάτσαμε για ένα ποτάκι στην casa dela musica όπου ήπιαμε και το χειρότερο mojito του ταξιδιού (με tonic αντί για σόδα!!!). Η casa dela musica ήταν πολύ τουριστική όπως θα περίμενε κανείς για το Trinidad αλλά παρόλα αυτά είχε την πλάκα της. Επιστροφή στην casa και ύπνος.
7η ημέρα (20/3/2013)
Νωρίς ξύπνημα, σχετικά φτωχό πρωινό και viazul. Είχαμε κλείσει από την προηγούμενη το εισιτήριο οπότε μπήκαμε κατευθείαν στο λεωφορείο για Camaguey. 6 ώρες διαδρομής σε πεδιάδες με δρόμο από μέτριο μέχρι χάλια. Φτάσαμε Camaguey όπου μας περίμενε το ταξί να μας πάει στην casa μας μια και ο σταθμός είναι έξω από την πόλη. Φτάσαμε στην casa. όπου μας περίμενε ένα πολύ φιλικό ζευγάρι με μια γλυκύτατη κόρη που φαγώθηκε να δει τον πίνακα που κουβαλούσε η Μαρία τυλιγμένο, δυστυχώς δεν έπαιζε να τον ξετυλίξουμε γιατί δεν είχαμε κολλητική ταινία να τον ξαναπακετάρουμε. Αφήσαμε τα πράγματα, κανονίσαμε ώρα για δείπνο και βγήκαμε στην πόλη.
Το Camagueyπροσωπικά δεν μου φάνηκε και τόσο μπερδεμένο όσο λένε οι οδηγοί, Συμπαθητικό έμοιαζε σαν πόλη αν και όχι κουκλίστικο σαν το Trinidad άλλα με το δικό του στυλάκι. Είδαμε το μουσείο και ένα παλιό νοσοκομείο αλλά οι πραγματικές ανακαλύψεις ήταν άλλες, τα παγωτά και τα πούρα.
Τα παγωτά τα βρήκαμε τυχαία σχεδόν όταν είδαμε ένα μεγάλο κτήριο σαν καφετέρια με πολύ κόσμο να βγαίνει με παγωτά στα χέρια. Αφού καταφέραμε να διαπραγματευτούμε την είσοδο μας, μιάς και εκεί πληρώνουν με cupκαι εμείς είχαμε μόνο cup μαζί μας, αφού τους έδωσα κάτι ψιλά που είχα μας δώσαν 2 χαρτάκια που αντιστοιχούσαν στα παγωτά και μπήκαμε στην ουρά. Τα πήραμε στον δίσκο και κάτσαμε να τα απολαύσουμε. Νοστιμότατα και σε τιμή να κλαις (5 pesos ή 0,15€ για τα 2).
Στον δρόμο της επιστροφής περάσαμε έξω από ένα παντοπωλείο όπου ρωτώντας σε αγγλικά και με την βοήθεια της νοηματικής ρώτησα για τα πούρα που βλέπουμε όλους τους ντόπιους να καπνίζουν. Το έπιασε ο μικρός και μου έδειξε τα ντόπια πούρα που κάνουν 1 peso το ένα (δηλαδή 1$ τα 25). Πήραμε ένα πακέτο να έχουμε για την Κούβα και μετά το test drive που κάναμε σε 2, είδαμε πως το ένα ήταν κακοτυλιγμένο αλλά το άλλο ήταν μια χαρά, άφηνε ένα κάψιμο στο τέλος αλλά για να έχουμε να κάνουμε στην Κούβα ήταν ιδανικά.
Επιστροφή στην casa μας για siesta και το βράδυ μετά από ένα ωραιότατο βραδινό (ένα πολύ καλό χοιρινό σαν κρασάτο και κάτι σαν τηγανιτά πατατο-μπαλάκια, από τα ωραιότερα γεύματα που είχαμε.
Το βράδυ για αρχή βγήκαμε στην πλατεία όπου για πρώτη φορά είδαμε και κοπέλες του επαγγέλματος να κάνουν πεσίματα σε μόνους δυτικούς. Σαν γενική παρατήρηση, πουθενά δεν μου την πέσανε εμένα από την στιγμή που με βλέπανε πως ήμουν με κοπέλα αλλά και γενικά ακόμα και αργότερα που ήμασταν παρέα 3 άντρες και η Μαρία, οι κοπέλες της δουλειάς ήταν πολύ προσεχτικές και δεν πλησιάζανε στο μέτρο.
Αφού κάναμε το χάζι μας πήγαμε στην casa dela musica η οποία δεν ήταν και τίποτα τρομερό και μετά από 2 mojitakia eachεπιστρέψαμε για ξεκούραση στην casa.
8η ημέρα (21/3/2013)
Ξύπνημα στις 4:45 για πρωινό και για να είμαστε στο σταθμό στις 5:30 για να μπούμε στην λίστα για το λεωφορείο. Αφού φτάσαμε στην ώρα μας η κυρία στο δωματιάκι όπου βγάζαμε τα εισιτήρια και η οποία φυσικά κοιμότανε ενοχλήθηκε και από πάνω που την ενοχλήσαμε. Με τα πολλά μας ενημέρωσε πως στις 6:30 που θα έρθει το λεωφορείο θα μας βγάλει τα εισιτήρια, ούτε λόγος για λίστα ή έστω για ένα κομμάτι χαρτί να γράφουμε τα ονόματα. Όπως και να έχει ήρθε το λεωφορείο, μπήκαμε και ξεκινήσαμε για 6 ώρες αρκετά άβολη διαδρομή μέχρι το Santiago de Cuba με το οδόστρωμα στον δρόμο να είναι από κακό μέχρι απαράδεκτο. Είχαμε και το λεωφορείο να σβήνει εν κινήση και να έχουμε την απορία αν θα φτάσουμε τελικά ή αν θα μείνουμε στην μέση. Στα highlights πάντως της διαδρομής ήταν μια στάση σε ένα καλύβι για κρύο χυμό ζαχαροκάλαμο ο οποίος ήταν καλύτερος και από αυτόν που είχαμε δοκιμάσει στην Αίγυπτο.
Φτάσαμε με τα πολλά στο Santiago όπου πήγαμε στην casa,αφήσαμε τα πράγματα μας και ξαμοληθήκαμε στην πόλη. Η Casa που μείναμε δεν μας πρότεινε βραδινό αλλά για καλό μας βγήκε γιατί με την βοήθεια του Lonely planet βρήκαμε το El Baraccon με πολύ καλό φαγητό και μπυρίτσες σε πιο χαμηλή τιμή από την casa.
Το Santiago λοιπών, οι πρώτες εντυπώσεις από την πιο μεγάλη πόλη που είχαμε δει μέχρι τότε στο ταξίδι (μια και την Havana την προσπεράσαμε στην αρχή) ήταν Ζέστη – Υγρασία – Αυτοκίνητα και φορτηγά παντού- Θόρυβος και καυσαέρια από τα προηγούμενα σε επίπεδα που πρέπει να είναι επικίνδυνα για την υγεία- τρελοί στους δρόμους που φωνάζουν και επίμονοι ζητιάνοι / ες παντού. Ομολογουμένως δεν μας άρεσε στην αρχή και σίγουρα όχι μετά τις πιο χαλαρές και μικρές πόλεις από τις οποίες ερχόμασταν.
Παρόλα αυτά έχει πολύ ενδιαφέροντα αξιοθέατα, ειδικά το παλαιότερο σπίτι της Κούβας με ξενάγηση στα Αγγλικά που μας απάντησε πολλές ερωτήσεις και μας άρεσε πολύ και το χαρήκαμε μετά από τα προηγούμενα μουσεία που στην καλύτερη είχαν καμία επιγραφή στα Αγγλικά να ξέρουμε τι βλέπουμε βρε παιδί μου.
Περπατήσαμε τα στενάκια μέχρι που πέσαμε πάνω στο μεγάλο μουσείο της πόλης (του Bacardi) με επίσης πολύ καλή ξενάγηση. Συνεχίσαμε ανακαλύπτοντας μικρές πλατειούλες με όμορφο τοπικό χρώμα και εκεί που λέγαμε να τα παρατήσουμε πέσαμε πάνω σε 2 τεράστια παγωτατζίδικα. Χαρά εμείς ειδικά μετά το τόσο περπάτημα στην ζέστη. Κάτσαμε και φάγαμε 7 μπάλες ο κάθε ένας μας (για 0,2€), κάτσαμε για φαγητό στο El Baraccon που ανέφερα πιο πάνω και μετά φυσικά κάτσαμε για άλλο ένα παγωτάκι (10 μπάλες για 0,25$).
Επιστροφή στην casa, ξεκούραση και το βραδάκι φύγαμε για την casa dela tradiciones. Η διαδρομή μας μέχρι εκεί μας πέρασε από όλους τους σκοτεινούς δρόμους και σοκάκια του Santiago αλλά αν και είχε παρέες στον δρόμο που σε όποια άλλη χώρα και αν τους έβλεπες θα άλλαζες δρόμο, στην περίπτωση μας δεν νιώσαμε καμία ανασφάλεια. Φτάσαμε τελικά στην casa όπου είχε ένα mix από τουρίστες και κουβανούς και περάσαμε αρκετά καλά.
Είχε έναν ενοχλητικό που με τα πολλά και για να τον ξεφορτωθώ του έδωσα ένα $ αλλά γενικά οι Κουβανοί εκεί ή για να ρίξουν τουρίστριες ή για να πουλήσουν μαθήματα χορού ή και για τα 2 ήταν εκεί.
Πάντως ήταν κύριοι οι ντόπιοι, 2 που ήρθαν να χορέψουν με την Μαρία μου ζητήσαν πρώτα την άδεια (και φυσικά πήγαν να μας πουλήσουν μαθήματα μετά).
Μετά από 2 mojitos και χορό επιστρέψαμε στην casa μας για ξεκούραση.
9η ημέρα (22/3/2013)
Ξυπνήσαμε με το πάσο μας και μετά από ένα καλούτσικο πρωινό κατεβήκαμε στην πόλη. Με λίγη προσπάθεια και αφού το παίξαμε σπασμένο τηλέφωνο καταφέραμε να οργανώσουμε την αυριανή μας κατάδυση ξεκινήσαμε να δούμε τα υπόλοιπα αξιοθέατα της πόλης.
Πρώτη στάση ένα αστυνομικό τμήμα όπου είχε γίνει μια επίθεση από τους αντάρτες κατά την επανάσταση και απέξω ακριβώς μας έπιασε ένας ποδηλάτης / Ταξί με τον οποίο κανονίσαμε μια βόλτα στην πόλη. Είδαμε την παραλιακή τους η οποία είναι σαν βιομηχανική ζώνη και ένα μαγαζάκι με ρούμια όπου μπορούσαμε να δοκιμάσουμε για να βρούμε τι μας αρέσει. Μετά τις απαραίτητες δοκιμές επιστρέψαμε στο κέντρο για να πούμε στην casaρχησα ότι θα μείνουμε μια μέρα παραπάνω και βγήκαμε για να πάμε στο κάστρο.
Παζαρέψαμε ένα χρέπι να μας πάει και να μας γυρίσει με 10$ και φύγαμε. Φτάσαμε στις 1 το μεσημέρι η οποία δεν ήταν και η καλύτερη ώρα για να περιφερόμαστε μες στις πέτρες και τον ήλιο. Ειδικά τα σκαλιά προς το χαμηλότερο κομμάτι του κάστρου ήταν θάνατος. Στην επιστροφή μας άφησε το ταξί στους στρατώνες Moncada όπου είχε κάνει μια αποτυχημένη επίθεση ο Fidelκαι αφού χορτάσαμε επανάσταση πήγαμε πάλι για παγωτάκια (σιγά μην τα χάναμε).
Το ρίξαμε έξω και οι 5 μπάλες με κέικ και οι 7 μπάλες βγήκαν 9 CUPή 0,2€..
Επιστροφή για μεσημεριανό ύπνο και μετά αναχώρηση για ένα μαγαζί που το lonely planet έλεγε πως είχε καλά θαλασσινά. Δυστυχώς το βρήκαμε κλειστό (Παρασκευή βράδυ να θυμίσω) και βρεθήκαμε πάλι στο Baracconόπου για άλλη μια φορά με 15$ φάγαμε ωραιότατα.
Μετά το υποχρεωτικό πιά παγωτάκι και αφού φάγαμε πόρτα σε ένα bar/restaurant (αυτό στους ουρανοξύστες απέναντι από τα παγωτατζίδικα για αυτούς που ξέρουν) επειδή φόραγα σορτσάκι και σανδάλια κατηφορίσαμε προς το κέντρο. Στην casa dela Musica μας ζήτησαν 5$ είσοδο και φυσικά φύγαμε και λίγο παραπάνω βρήκαμε το ArtEx όπου με 2$ είσοδο ακούσαμε ωραιότατη μουσικούλα.
Επιστροφή για ύπνο.
Παραδόξως, αν και στους δρόμους γινόταν ο κακός χαμός από θόρυβο από τα αυτοκίνητα, το δωμάτιο μας στην casaέβλεπε πίσω και είχαμε ησυχία, αλλιώς μας έβλεπα για sleepless nights in Santiago de Cuba
10η ημέρα (23/3/2013)
Ξύπνημα νωρίς και αφού πληρώσαμε την casaκαι πακετάραμε βγήκαμε στην γύρα για να βρούμε ταξί για το Chivirico, την πόλη που ήταν το ξενοδοχείο με το καταδυτικό. Με τα πολλά παζαρέψαμε 65$ για τα 65Kmαπόσταση που μου φάνηκαν πολλά για να πώ την αλήθεια. Και όντως για τα πρώτα 50 Kmήμουνα πεπεισμένος πως μας την φέρανε και πως αυτά που μας λέγανε για άσχημους δρόμους ήταν για να ανεβάσουν την τιμή.
Τα τελευταία 15 kmμε διέψευσαν παταγωδώς. Ο δρόμος ήταν σαν τον είχες περάσει με άροτρο και μετά να τον είχες βομβαρδίσει. Λυπήθηκα το ταξάκι που έτριζε και αγκομαχούσε μέσα στις λακκούβες και τα νεροφαγώματα.
Με τα πολλά φτάσαμε στο καταδυτικό όπου πληρώσαμε το χθεσινό σπασμένο τηλέφωνο μια και το ναυάγιο στο οποίο θέλαμε να πάμε χρειαζόταν διαφορετική οργάνωση, να νοικιάσουμε jeepκαι να κάνουμε άλλα 50kmαπό αυτόν τον παλιόδρομο μέχρι το σημείο που είναι το ναυάγιο.
Τελικά και για να μην πάει χαμένη η βόλτα μέχρι εκεί κάναμε μια βουτιά εκεί κοντά όπου πολύ άνετα ο divemaster πως θα πάμε για ψαροντούφεκο επειδή έχουν κάτι ψάρια (που τα έλεγε lionfishes) που τρώνε τα μικρά από τα άλλα ψάρια και πρέπει να τα αραιώσουν. Έτσι πήγαμε για κατάδυση στην οποία ο άνθρωπος που θα μας πρόσεχε κανονικά και να μας δείχνει τα αξιοθέατα ήταν απασχολημένος να κυνηγάει ψάρια. (Και σαν ψαροντουφεκάς άχρηστος ήταν, ακίνητα τα ψάρια και από τα 12 που σκότωσε ούτε ένα δεν πέτυχε στο κεφάλι να το αφήσει στον τόπο, ένα barracudaπου προσπάθησε να πετύχει του ξεψάρισε και το έχασε. Σαν βυθός, καλούτσικος ήταν, καμία σχέση με την Αίγυπτο και την Ερυθρά θάλασσα και σίγουρα δεν αξίζει να έρθεις από την άλλη άκρη του κόσμου για να βουτήξεις, απλά να έχουμε να λέμε πως βουτήξαμε και στην Καραϊβική.
Αφού τελείωσε η βουτιά μας μπήκαμε πάλι στο ταξί και επιστρέψαμε Santiago. Ο Ταξιτζής ήταν ένας πολύ ευχάριστος κύριος, συνταξιούχος μηχανολόγος μηχανικός που συμπλήρωνε το εισόδημα του με το ταξί. Ελάχιστα Αγγλικά αλλά προσπαθούσε όσο μπορούσε και πέρασε η ώρα με κουβεντούλα. Στην επιστροφή στο Santiagoμας άφησε στα λεωφορεία όπου είχαμε 1:30 ώρα να σκοτώσουμε και είπαμε να πάμε για ένα τελευταίο παγωτάκι. Αφού βρήκαμε ταξί (μα να μην περνάει ούτε ένα όταν το χρειάζεσαι… τι πράγμα αυτό) ανεβήκαμε στα παγωτατζίδικα όπου διαπιστώσαμε ότι το Σάββατο δεν είναι ούτε από έξω να περνάς. Οι ουρές βγαίνανε στον δρόμο. Το παρατήσαμε με μισή καρδιά και γυρίσαμε στα λεωφορεία και ξεκινήσαμε για Bayamo.
Εκεί βρήκαμε ταξί και μας πήγε στην Casaμας όπου αφήσαμε τα πράγματα μας και κατεβήκαμε για βόλτα Σάββατο βράδυ στην πόλη. Όπως είδαμε το Σάββατο βράδυ το Bayamo έχει street party και αν και κατά τις 10 που φτάσαμε είχε αρχίσει να σπάει η κίνηση φαινόταν γεμάτο κέφι και αυθεντικότατο με σχεδόν κανένα τουρίστα εκτός από εμάς. Κάναμε 2-3 γύρες και όταν έσπασε τελείως η κίνηση κάτσαμε να φάμε σε ένα κρατικό χαμπουργκεράδικο. Μετά από κανα μισάωρο αναμονή στην ουρά φάγαμε 3 αξιοπρεπέστατα burgersμε 12 CUP (0,4€). Τελικά με λίγη υπομονή και στα κατάλληλα μαγαζιά μπορεί να την βγάλεις σχεδόν τσάμπα στην Κούβα σχετικά με το φαγητό.
Στην επιστροφή περάσαμε από την casa dela trova όπου πρέπει να είχε disco party γιατί από μέσα βάραγε popμουσική. Δεν μπήκαμε και σταματήσαμε σε ένα μπαράκι όπου και ήπιαμε τα καλύτερα mojitosμέχρι στιγμής. Πολύ φιλική ατμόσφαιρά και το μοναδικό μέρος στην Κούβα όπου μας πιάσανε κουβέντα στα Αγγλικά και δεν θέλησαν να μας πουλήσουν κάτι στο τέλος. Αγαπήσαμε Bayamo.
11η ημέρα (24/3/2013)
Ξύπνημα αργά (9:30) και πήραμε το πρωινό μας στο ταρατσάκι μπροστά από το δωμάτιο με θέα την εκκλησία, Κυριακή γάρ και είχε λειτουργία με μπόλικο τραγούδι. Από τα καλύτερα πρωινά και σίγουρα με την καλύτερη μουσική υπόκρουση. Αφού φάγαμε βγήκαμε βόλτα στην πόλη, είδαμε τα 2 όλα και όλα αξιοθέατα που έχει η πόλη (ένα μουσείο και ένα παλιό σπίτι) και μετά βολτάραμε τον πεζόδρομο.
Η πόλη έχει ελάχιστους τουρίστες και σχεδόν τα πάντα είναι σε CUP, πολύ αυθεντική ατμόσφαιρα. Φάγαμε το υποχρεωτικό πλέον παγωτάκι όπου λόγο Κυριακής είχε αρκετή ουρά και μετά καταλήξαμε σε μια μπυραρία όπου είχε 5 cup (0.15 €) την μπύρα. 3 μπύρες ο καθένας μας αργότερα πήγαμε για μεσημεριανή siesta. Αφού ξυπνήσαμε κατεβήκαμε άλλη μια φορά στην πόλη όπου επικρατούσε ερημιά, καταμεσήμερο Κυριακής γάρ. Βρήκαμε ένα παγωτατζίδικο και μετά τα παγωτάκια κανονίσαμε το δείπνο μας σε ένα εστιατόριο όπου το πιάτο τα ψάρια είχαν 80 cup(2,5€). Μετά την αράξαμε στην πλατεία όπου είχαν στήσει μεγαφωνικές και έπαιζαν στην διαπασών Κουβανέζικη πόπ μουσική.
Το απόγευμα και πριν πάμε για το φαγητό κάναμε μια παράκαμψη από την εκκλησία που είχε εσπερινό.
Στο εστιατόριο, παραγγείλαμε ένα φιλέτο ψαριού (που ήταν πολύ καλά ψημένο και φαινόταν φρεσκότατο) και κάτι σαν κινέζο- αφρικάνικο χοιρινό που αν και νοστιμότατο ήταν λίγο σκληρό. Μαζί με 3 μπύρες δώσαμε 13€.
Επιστρέψαμε στην casaόπου οι ευγενικότατοι οικοδεσπότες μας, μας βοήθησαν να κάνουμε τα τηλέφωνα μας στην Havanaγια να κανονίσουμε την casaμας και όταν τα οργανώσαμε μας φώναξαν και ένα κάρο / ταξί για να μας πάει στον σταθμό των λεωφορείων . με διαφορά οι πιο φιλικοί casaρχες.
Φτάσαμε στα viazulόπου θα περιμέναμε μέχρι τις 12:50 να έρθει το λεωφορείο που ξεκίναγε από Sandiago και πήγαινε Havana. Ο άνθρωπος στο εκδοτήριο ευγενικότατος και μας είπε να πάμε απέναντι που είχε ένα cafe με air-condition να περιμένουμε και πιο κοντά στην ώρα που θα έρθει το λεωφορείο θα πάμε να μας βγάλει το εισιτήριο.
Δεν έχει πάει 11 η ώρα και εμφανίζετε στο cafe και μας λέει πως το λεωφορείο έφυγε γεμάτο από το Sandiago αλλά να μην ανησυχούμε γιατί ένας ταξιτζής ανεβαίνει για Havanaμε ένα άτομο και μπορεί να μας πάει με τα ίδια λεφτά με το λεωφορείο.
Συμφωνήσαμε με την πρόταση, φορτώσαμε τα πράγματα μας σε ένα golf1ης γενιάς και ξεκινήσαμε για 700Kmδιαδρομή μέχρι την Havana.
12η ημέρα (25/3/2013)
Η διαδρομή Santiago– Havana είναι για τα πρώτα 500 kmένας δρόμος με 1 και 1 λωρίδα χωρίς διαχωριστικό, χωρίς φώτα, με μέτριο στην καλύτερη περίπτωση οδόστρωμα, μπόλικες λακκούβες και αρκετά κομμάτια υπό κατασκευή. Επίσης είναι γεμάτη με ότι όχημα, ζώο, πουλί, άνθρωπο μπορείς να φανταστείς. Σαν να μην μας έφταναν αυτά, στην περίπτωση μας είχαμε και κάμποσα κομμάτια μες στην ομίχλη όπου δεν έβλεπες πάνω από 10 μέτρα μπροστά.
Παρόλα αυτά ο οδηγός μας πήγαινε με 70 km ακάθεκτος προσπερνώντας φορτηγά και κάρα (τα οποία ή ήταν τελείως σκοτεινά ή είχαν ένα τενεκεδάκι αναμμένο πετρέλαιο πίσω αριστερά. Μερικά, τα πιο προσεγμένα είχαν κανονική λάμπα πετρελαίου πίσω.
Στα μέσα περίπου της διαδρομής και κατά τις 4 το πρωί ο οδηγός μας σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο και χωρίς να μας πει τίποτα την έπεσε για ύπνο για ένα 2ωράκι.
Γενικά πάντως δεν ήταν άσχημη διαδρομή, και μόνο που γλυτώσαμε το κρύο του λεωφορείου άξιζε.
Στα τελευταία 200 kmτης διαδρομής είχαμε ένα ψιλό άγχος μιας και κλείνανε τα μάτια του οδηγού μας και φοβόμασταν μην μας κοιμηθεί στο τιμόνι. Όταν τον ρώτησα μου είπε να μην ανησυχώ, πως είναι κάτι που έχει στα μάτια του. Το πώς αυτό που είχε στα μάτια του πέρασε μόλις τον κέρασα ένα καφεδάκι σε ένα βενζινάδικο μάλλον μένει να απαντηθεί από την επιστήμη.
Φτάσαμε στην Havanaκατά τις 12 το μεσημέρι και αφού πείσαμε τον οδηγό να μας αφήσει στο κέντρο και όχι στην malecon που ήθελε αυτός , περπατήσαμε ένα 10λεπτάκι και φτάσαμε στην casaμε τους οποίους είχα μιλήσει και είχα κανονίσει να βρούμε εκεί τον ιδιοκτήτη της casasόπου και θα μέναμε.
Μας υποδέχτηκε μια πολύ ευχάριστη κυρία πρόθυμη να μας δώσει πληροφορίες για την Havanaκαι προτάσεις για φαγητό. Μετά από λίγη ώρα έφτασε και η κοπελιά στης μάνας της οποίας θα μέναμε.
Φτάσαμε τελικά στην casaκαι μετά από ένα μπανάκι είμαστε έτοιμοι να κατέβουμε στην πόλη. Και κάπου εκεί ξεκίνησε μια εντυπωσιακή καταιγίδα. Απτόητοι εμείς ξεκινήσαμε κρυμμένοι κάτω από την ομπρελίτσα που είχαμε φέρει από την Ελλάδα.
Βρήκαμε ένα συμπαθητικό fast-food με φυσιολογικές τιμές και αφού φάγαμε πήραμε ένα bici-taxi για το μουσείο της επανάστασης λόγο της βροχής. Όταν φτάσαμε και αν και είχαμε συμφωνήσει με τον ταξιτζή 2$ για την διαδρομή στο τέλος μου ζήτησε 4$ (και καλά 2$ το άτομο). Είχα 2$, του τα έδωσα και απλά φύγαμε. ( Το μάθημα από αυτό είναι να έχεις ψιλά στο ταξί, εάν εδώ περίμενα να μου δώσει ρέστα δεν θα μπορούσαμε απλά να σηκωθούμε να φύγουμε).
Μπήκαμε στο μουσείο της επανάστασης όπου για 7$ είδαμε 3 ορόφους γεμάτους επανάσταση και προσωπολατρία για τους ήρωες της. Αφού γέμισε το κεφάλι μας επανάσταση και είχε κόψει και η βροχή στο ενδιάμεσο βγήκαμε να δούμε τις 4 πλατείες της παλιάς Havanas.
Η παλιά Havanaείναι γενικά όμορφη, όχι κουκλίστικη σαν το Trinidadαλλά πιο κοντά σε καστροπολιτεία με τα καλντερίμια της και τις πλατείες της. Είδαμε τον καθεδρικό ναό με την πλατεία του, μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση αρχιτεκτονικής. Περάσαμε και από ένα όμορφο εμπορικό σοκάκι την meranderes με μαγαζάκια, μουσεία και εκθέσεις. Κάτσαμε και σε ένα σοκολατάδικο για μια ζεστή κουβανέζικη σοκολάτα και επιστρέψαμε στην casaγια λίγο πριν φύγουμε για βραδινό και για ποτάκι.
Για βραδινό κάτσαμε στο κοντινό fast-foodόπου και φάγαμε μια συμπαθητικότατη μπριζόλα με ρύζι.
Για ποτάκι και αφού απορρίψαμε το monseratte που δεν είχε ούτε να κάτσουμε βρεθήκαμε στην ταράτσα του hotel Inglatera όπου είχε live μουσική και σχετικά φθηνά (στα 3$) cocktails. Ακούσαμε την μουσικούλα μας, κάναμε τα πούρα μας και επιστρέψαμε για ύπνο μετά από 48 ώρες στο πόδι.
13η ημέρα (26/3/2013)
Ξύπνημα σχετικά αργά και αφού πήγαμε σε ένα καφέ εκεί κοντά για πρωινό μια και παραδόξως στην casaμας δεν μας πρότειναν να μας κάνουν πρωινό βρήκαμε ένα ταξί για να μας ανεβάσει στο κάστρο της πόλης το El moro.
Πληρώσαμε είσοδο και ξεναγό και περιμέναμε τον ξεναγό να έρθει για πάνω από μισή ώρα. Όταν τελικά ήρθε η ξεναγός, το κάστρο αποδείχθηκε αρκετά καλύτερο από αυτό του Sandiagoαλλά και με πολύ καλύτερη θέα της πόλης.
Τελειώσαμε με το κάστρο και κατεβήκαμε στην πόλη όπου αφού είδαμε το municipal museumμε αρκετά ενδιαφέροντα εκθέματα και 2 πολύ φωτογενή παγόνια στην αυλή του, βρήκαμε ένα φίλο για φαγητό, πήγαμε σε ένα από τα ξενοδοχεία στην plaza dela cathedral (το όνομα αυτού σιδηρόδρομος, Palacio del marques de san felipe y Santiago de bejucal). Πήραμε το Set menu στα 25$ με κυρίως πιάτο αστακό ουρές και φάγαμε βασιλικά.
Μετά το φαγητό και αφού κανονίσαμε την βραδινή μας έξοδο πήγαμε στο museum of bellas art και αν και δεν προλάβαμε να δούμε το ισπανικό τμήμα με τον El Greco του είδαμε πολύ πράγμα από πίνακες. Το μουσείο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη αν και για να πεις πως τα βλέπεις όλα θέλεις ένα 2ωρο για πλάκα.
Ξεκινήσαμε για την επιστροφή στην casaμας και στον δρόμο βρήκαμε κάτι σαν παλιό πολυκατάστημα (φαίνονταν οι κυλιόμενες σκάλες που κάποτε λειτουργούσαν και μια γενική εικόνα εγκατάλειψης) και του οποίου το ισόγειο πλέον είχε καταλειφθεί από μικροπωλητές. Οι τιμές εκεί μέσα ήταν αρκετά καλύτερες από αυτές που είχαμε δει μέχρι τότε οπότε κάναμε εκεί τα ψώνια μας για τα δωράκια που θα φέρναμε Ελλάδα.
Αφού επιστρέψαμε στην casaκαι ξεκουραστήκαμε βγήκαμε για την βραδινή μας βόλτα στο Vedado. Η απόσταση γίνετε άνετα με τα πόδια αλλά θέλει ένα μισαωράκι. Μετά από μια παράκαμψη στο στενάκι του hammel για να δούμε τα grafity και τα γλυπτά φτάσαμε στο Nacional και αφού του ρίξαμε μια ματιά πήγαμε στο κοντινό salon Rojo για να πάρουμε μια εικόνα του σεξοτουρισμού στην Κούβα.
Το μαγαζί κρατικό, με ζωντανό πρόγραμμα, στο οποίο πληρώνουν όλοι είσοδο (ναι, ακόμα και οι κοπέλες που γυρεύουν πελάτες εκεί μέσα) και όπου εάν ψαρέψουν πελάτη πρέπει να φύγουν από το μαγαζί, να πάνε σε κανένα κοντινό σπίτι επί πληρωμή φυσικά και εάν θέλουν να ξαναμπούνε, να πληρώσουν πάλι εισιτήριο.
Μετά από μια ωρίτσα παρατήρησης των ομολογούμενος πολύ όμορφων κοριτσιών επί το έργο φύγαμε για την casa dela musica η οποία δεν είχε καμία σχέση με τις άλλες που είχαμε δει στην Κούβα μέχρι τότε, ήταν πιο κοντά σε μπουζούκια της εθνικής παρά τίποτα άλλο, τραπέζια με μπουκάλια πάνω, λουλούδια, λαϊκοί τραγουδιστές σε στυλ Τάσου Μπουγά (όσοι ξέρουνε, ξέρουνε) και φυσικά αρκετά εργαζόμενα κορίτσια.
Κάτσαμε μέχρι τις 1:30, τελευταία βραδιά στην Κούβα και την χαρήκαμε.
14η ημέρα (27/3/2013)
Ξύπνημα σχετικά νωρίς αν σκεφτεί κανείς τα χθεσινά και πακετάρισμα για να αποδεσμεύσουμε το δωμάτιο. Κατά τις 10 τα είχαμε όλα έτοιμα και βγήκαμε στην Havanaγια τα τελευταία ψώνια μας. Καλύψαμε τις ανάγκες μας σε πούρα και πήγαμε στην plaza vieja για να δούμε 2 μικρά μουσεία που είχε εκεί, το φωτογραφίας, λιλιπούτειο με 5-6 εκθέματα όλα όλα και το playing cards με μερικές ενδιαφέρουσες τράπουλες.
Σειρά είχε το μουσείο ναυσιπλοΐας όπου δεν βρήκαμε κανέναν στην είσοδο να μας ζητήσει εισιτήριο και απλά μπήκαμε. Ενδιαφέρον μουσείο με πλάκες χρυσού και ασημιού που βρήκαν σε βουλιαγμένα Ισπανικά πλοία καθώς και ένα τεράστιο μοντέλο ενός ισπανικού πολεμικού πλοίου. Μετά από μια άκαρπη βόλτα στο μουσείο του Ρουμιού όπου δεν μας άφησαν να δοκιμάσουμε τίποτα σχεδόν φύγαμε για το πάρκο John Lennonγια να δούμε την καλύτερη δουλειά του κόσμου, τον παππούλη που φυλάει τα γυαλιά του αγάλματος και όταν έρχονται τουρίστες τα βγάζει από την τσέπη και τα φοράει στο άγαλμα και να δέχεται φυσικά ότι έχουν να του δώσουν οι τουρίστες.
Αφού το είδαμε και αυτό βρήκαμε μετά από λίγο ψάξιμο το Paladar που μας είχε προτείνει ο Γιώργος για αστακοφαγία. Αφού ζητήσαμε το “καλό” μενού (και όχι το τουριστικό παραγγείλαμε ένα αστακό στο grillκαι έναν με κόκκινη σάλτσα santacruz. Και τα 2 πιάτα ήταν πολύ καλά και σε ποσότητα και σε γεύση με την κόκκινη σάλτσα να δένει πολύ καλά με την γεύση του αστακού.
Φεύγοντας κάναμε μια στάση στο Fosca για γλυκάκι, το Fosca είναι ένα 33όροφο συγκρότημα διαμερισμάτων με ένα bar στην κορυφή το οποίο έχει φανταστική θέα στην Havana, την maleconκαι τον ωκεανό. Φάγαμε 2 καλά γλυκά στα 10$ συνολικά και μετά τρεχάλα για το σπίτι. Βρήκαμε ταξί με την μία και φτάσαμε στην casaΆγγλοι στο ραντεβού μας. Πήραμε τα πράγματα μας, μπήκαμε στο ταξί και φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Ψωνίσαμε τα ρούμια μας, τα στριμώξαμε στις αποσκευές μας και στηθήκαμε στην ουρά για το check in, Ένα 45λεπτο αργότερα είχαμε ξεμπερδέψει, περάσαμε ανώδυνα τον έλεγχο διαβατηρίων και το τελωνείο όπου δώσαμε και το χαρτί που έδειχνε πως είχε πληρωθεί ο φόρος για τον πίνακα και φτάσαμε στην πύλη μας και τα duty free. Αγοράσαμε καφέ με τα τελευταία (κυριολεκτικά) pesosμας και μπήκαμε στο αεροπλάνο της Air Franceπου θα μας έφερνε πίσω στην Ευρώπη, κουρασμένους αλλά γεμάτους εικόνες και εμπειρίες από το ταξίδι μας.
Tips:
• Toφαγητό στις casasείναι μια πολύ καλή λύση στις πιο μικρές πόλεις αλλά στις μεγαλύτερες μπορεί να αξίζει να φάτε έξω, με την βοήθεια του οδηγού μπορείτε να βρείτε αξιοπρεπέστατες λύσεις για φαγητό στα ίδια ή και λιγότερα λεφτά από τα 10$ το κεφάλι που θα δώσετε στην casa.
• Τα λεφτά πάντα μαζί σας, η Κούβα είναι ασφαλής αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αν κάποιος δει σε ένα αφύλακτο σακίδιο καμιά 10αριά μηνιαίους μισθούς δεν θα τους πάρει.
• Αλλάξτε όσο το δυνατό πιο γρήγορα μερικά ψιλά σε Local pesosκαι χρησιμοποιήστε τα για τις τουαλέτες. Οι κυρίες –κύριοι που φιλάν σαν κέρβεροι τις συνήθως μέτριες προς κακές τουαλέτες στα viazul stations και αλλού δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται εάν αφήσεις 1$ ή 1 peso (24 φορές οι διαφορά).
• Το κυνήγι του εμφιαλωμένου νερού μετά από λίγο καταντάει κουραστικό, μια καλή λύση που σκέφτομαι είναι να πάρω ένα από αυτά τα life bottle με το ενσωματωμένο φίλτρο και να ξενοιάσω.
• Οι τιμές στα Duty-freeτου αεροδρομίου δεν συμφέρουν καθόλου. Κοντά διπλάσιες για πούρα και σοκολάτες αν και στα ρούμια και τον καφέ ήταν σχεδόν ίδιες με τα μαγαζιά της Havanas.
Επόμενη στάση??? Λονδίνο για μόνιμα και βλέπουμε
