Creepy travelstories.

[MVSylvia]

Η δική μας σχετικά τρομακτική ιστορία ξεκίνησε στην διαδρομή απο Δρέσδη προς Βοημικη Ελβετία. Τώρα που την συζητάμε πολλές φορές καταλήγουμε στο ότι εντάξει δεν ήταν τόσο τρομακτικα τελικά αλλά τότε τα χρειαστηκαμε για τα καλά. Ίσως φταίει το ότι συνέβησαν αρκετά γεγονότα μαζί.
Λίγο οι βόλτες μας στην πόλη, λίγο ότι θέλαμε μια τελευταία βόλτα στις Χριστουγεννιάτικες αγορές της Δρέσδης, φύγαμε νύχτα για Ceska Camenice. Εάν κάναμε αυτή την διαδρομή μέρα θα ήταν σίγουρα απολαυστική. Νύχτα όμως δεν την συστήνω σε κανέναν. Ήταν αρκετά χιλιόμετρα πυκνού δάσους με πανύψηλα δέντρα και βουνά. Είχε κρύο, ομίχλη και καθόλου φώτα σε όλη αυτή την διαδρομή. Τα κινητά μας δεν έπιαναν σήμα και βλέπαμε ένα σπίτι ανά 6-7 χιλιόμετρα. Κάποια στιγμή είδαμε ακόμη ένα αυτοκίνητο που χάθηκε και αυτό μέσα στο δάσος σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το έπαιζα άνετη αλλά η φαντασία μου οργίαζε. Χαμηλώνω την μουσική γιατί όταν είμαι αγχωμενη η φοβισμένη δεν θέλω να ακούγεται τίποτα. Και εκεί που είχα ορθανοιχτα μάτια μην μας πεταχτεί κανένας δράκος από το πουθενά-ακούγεται ο ήχος της ένδειξης πάγου. Αυτό μας έλειπε τώρα. Ευτυχώς είδαμε το πρώτο μικρό χωριουδάκι με ελάχιστα σπίτια που ήταν όμορφα στολισμένα οπότε η καρδούλα μου επέστρεψε στην θέση της και έβαλα πάλι μουσική. Φτάσαμε αργά Ceska Camenice. Βρίσκουμε την ιδιοκτήτρια του δωματίου που είχαμε κλείσει, μας δίνει το κλειδι και μας λέει ότι η είσοδος του δωματίου μας είναι μέσα από το κατάστημα της και εξαφανίζεται. Ανοίγουμε το κατάστημα της και είχε μόνο μερικά χριστουγεννιάτικα λαμπάκια αναμμένα. Ντραπηκαμε να ψάχνουμε το κατάστημα για διακόπτες οπότε μειναμε να ψάχνουμε για το δωμάτιο μας με χαμηλό φωτισμό. Όπου ξαφνικά μεσα στα σκοτάδια βλέπουμε κάτι μεγάλες πορσελάνινες κούκλες και τεράστιους Βούδες. Χριστιανή μου, μας έκοψες το αίμα. Που ήρθαμε ρε συ, είπα ψιθυριστά μην τυχόν και με ακούσουν οι κούκλες, θυμώσουν-ζωντανεψουν και μας επιτεθούν. Αφήνουμε βαλίτσες και βγαίνουμε μήπως βρούμε τίποτα ανοιχτό να φάμε. Μάταια. Όλα κλειστά μόνο μια Pub ήταν ανοιχτή. Ε ας πάμε στην Pub. Μπαίνω πρώτη μέσα , (είναι και gentleman ο καλός μου) και αντικρίζω ένα μαγαζι μόνο με άντρες. Κάτι άντρες δαμαλια, ξυλοκόπους πως αλλιώς να στο πω για να καταλάβεις. Τεράστιους. Έξω είχε μείον εφτά και αυτοί ήταν με τα αμανικα φανελάκια, αλυσίδες στον λαιμό και τατουάζ. Ο καθένας τους είχε και από έναν σκυλο-αρκουδα μαζί του. Κάναμε να φύγουμε αλλά λέμε μπες τώρα κάτσε και μη μιλεις. Καταλήξαμε λοιπόν να πίνουμε παρέα με τους φαινομενικά φυλακισμένους μπύρες και σφηνάκια και να τρώμε κάτι βουτηματακια που είχα στην τσάντα μου. Ολα τα παραπάνω ήταν φυσιολογικά πράγματα... Το μυαλό μου τα μεγαλοποιησε κάπως και αγριευτηκα. Επίσης για ακόμα μια φορά βγαίνει αληθινό το ότι δεν πρέπει να βγάζεις συμπεράσματα από την εμφάνιση του καθενός. Περάσαμε τέλεια με αυτούς τους "αγριανθρωπους".

Απολαυστικο αναγνωσμα, σαν απο βιβλιο!!!!
Γραψε μας κ αλλα!!

 

[taxidiara]

Οι παραπάνω φωτογραφίες (που τις τράβηξα εγώ)
είναι από τον Μασονικό Ναό (Greek Masonic Temple) ο οποίος -πολύ φυσιολογικά- βρισκόταν ΜΕΣΑ στο ξενοδοχείο που διέμενα το καλοκαίρι 2018 στο Λονδίνο...ΟΚ, απλά δεν έχω λόγια για το creepiness του "ναού" (τον οποίο για να δεις από κοντά κλείνεις ραντεβού ακόμα κι αν διαμένεις στο ξενοδοχείο) αλλά και για τη γενικότερη "ανατριχιαστική" και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία αυτού του ξενοδοχείου, την οποία θα σας την αναλύσει καλύτερα ο τύπος παρακάτω:

Για την ιστορία το ξενοδοχείο είναι αυτό: https://www.booking.com/hotel/gb/andaz-liverpool-street-london.en-gb.html και το είχα βρει σε προσφορά...Εξαιρετικό ξενοδοχείο κι αν σας ιντριγκάρουν κάτι τέτοια, αξίζει να το επισκεφθείτε να το δείτε από κοντά

 

[Nikos1986]

Το 2003, πριν το Πάσχα, στην Β' λυκείου πήγα το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό. Το ταξίδι ήταν στην Ιταλία, το κλασικό Ρώμη (απλά μια βόλτα το βράδυ υπό βροχή) - Τοσκάνη - Λομβαρδία - Βενετία.
Στο μεταξύ, είχα προσπαθήσει και στη Β' γυμνασίου να πείσω τους γονείς μου να με αφήσουν να συμμετάσχω σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών που οργάνωνε το σχολείο που πήγαινα με ένα γυμνάσιο της Ολλανδίας, αλλά δεν με είχαν αφήσει. Έτσι, και τώρα για την Ιταλία, αρχικά δεν μπήκα στον κόπο να το ζητήσω.
Στο λύκειο τώρα, ένας συμμαθητής και φίλος μου θα συμμετείχε στην εκδρομή, οπότε σιγά-σιγά άρχισε να με παρακινεί να το ζητήσω από τους γονείς μου. Αν τέλει τους μίλησα, αρχικά χωρίς πολλές ελπίδες, αλλά με άφησαν και χωρίς ενδοιασμούς. Αυτά έγιναν αρχές Οκτώβρη του 2002.
Στα μέσα του μήνα, έγινε το τρομοκρατικό χτύπημα στο Μπαλί. Μέσα στην ανησυχία, οι γονείς του φίλου μου τελικά δεν τον άφησαν να συμμετάσχει στην εκδρομή,. Παρόλαυτά, οι δικοί μου με άφησαν. Αυτό ήταν το πρώτο ταξίδι που έκανα στο εξωτερικό και από εκεί μπήκε το μικρόβιο.
Παρεμπιπτόντως, στο ταξίδι που πηγαίναμε Μπάρι, μια συμμαθήτρια ήταν άρρωστη και τελικά όταν φτάναμε Μπρέσια είχαν κολλήσει γύρω στα 10 παιδιά. Η εκδρομή στην Gardaland (ούτε που την ήξερα τότε) ακυρώθηκε, και τελικά τρέχαμε στα νοσοκομεία. Στο σύνολο, περάσαμε όμορφα, κάναμε τις πλάκες μας, είδαμε πανέμορφες εικόνες και επισκεφθήκαμε και ένα σχολείο στη Μπρέσια. Παρά τις αναποδιές, πιστεύω όλα τα παιδιά περάσαμε ωραία (ίσως λίγο περισσότερο άγχος είχαν οι καθηγητές που μας συνόδευαν).

Κάμποσα χρόνια μετά, τέλη του Μαΐου 2009, αποφασίζουμε ψιλο-αυθόρμητα για ένα ταξίδι στο Παρίσι. Ήταν η πρώτη φορά που θα έκλεινα τα αεροπορικά εγώ, οπότε καταλήγουμε σε ημερομηνίες μέσα Σεπτέμβρη, και την 1/6 πάω να αγοράσω τα εισιτήρια. Διάλεξα τελικά την Air France. Τρελός από χαρά, αφού θα μπορούσα πρώτη φορά να πήγαινα στην Disneyland, γυρνάω σπίτι με τα αεροπορικά. Το μεσημέρι που μπαίνω σπίτι, βλέπω τους δικούς μου να βλέπουν στις ειδήσεις για το αεροπλάνο της Air France που είχε εξαφανιστεί στον Ατλαντικό, ερχόμενο από Βραζιλία. Τι να τους πω τώρα, "κοιτάξτε τα εισιτήρια που πήρα";

Άλλη σύμπτωση, στο αμέσως επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, την Πορτογαλία. Θα πετούσαμε χαράματα στις 22/8/2011 για Λισσαβόνα. Στην πρωτεύουσα της Πορτογαλίας φτάσαμε κατά τις 8-8:30 το πρωί, οπότε μιας και μας έλειπε ύπνος, το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο ήταν να ξαπλώσουμε. Όταν ξυπνάμε το μεσημεράκι και βάζουμε την τηλεόραση, βλέπουμε στις ειδήσεις για τον τρελό που εισέβαλλε στην κατασκήνωση στη Νορβηγία! Κάπου εκεί σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση στις διακοπές.

Το επόμενο ταξίδι στην Αυστραλία κύλισε χωρίς απρόοπτα. Στο μεθεπόμενο όμως, στις ΗΠΑ, το μοτίβο ξαναεμφανίστηκε. Αυτή τη φορά, παραμονές της 25/3/2015. Είχαμε πάει για πεζοπορία στην κοιλάδα Waipio του μεγάλου νησιού της Χαβάης, και γυρνόντας το βράδυ στο ξενοδοχείο μάθαμε για τον πιλότο της Germanwings που είχε ρίξει το αεροπλάνο του στις Άλπεις.

 

[marian23]

Γαμήλιο ταξίδι Οκτώβρης 2016. Λος Άντζελες Λας Βέγκας. με τις ετοιμασίες του γάμου δυστυχώς η προετοιμασία του ταξιδιού μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Έκλεισα το mgm grand στο Βέγκας κ με είχε απομείνει το ξένο δοχείο στο Λος Άντζελες.η πόλη τεράστια λίγες πληροφορίες στο travel stories σε ποια περιοχή να μείνω οπότε διάλεξα αυτό που ήταν πολύ πολύ φθηνό σε σχέση με τα υπόλοιπα κ ήταν κ downtown!! Βέβαια με έκανε εντύπωση η τιμή αλλά λέω πέτυχα προσφοράρα 450ε για 6 νύχτες με ιδιωτικό μπάνιο κ πρωινό!!
Φθάνουμε λοιπόν καλό το ξενοδοχείο κεντρικό καθαρό τα βασικά!! Τι άλλο να χρειαστείς??? Αγαπησιαρικο αν κ 6 βράδυα κ εγώ κ ο άντρας Παρ όλη την κούραση κάναμε ανήσυχο ύπνο, εφιάλτες, ξυπνήματα αρε άτιμο jetlag!!!
Οκτώβριος 2017 έγκυος στην κόρη, εμετούς ξάπλα όλη μέρα.μιας κ σινεφίλ ξεκινάω το American horror stories... βλέπω ότι παίζει κ η gaga σε έναν κύκλο οπότε ξεκινάω με αυτόν! Με το που μπαίνει η τύπισσα σε ένα ξενοδοχείο λέω κάτι με θυμίζει...η όλη ιστορία εξελίσσεται σε ένα ξενοδοχείο κ όσο περνάνε οι σκηνές κ τα επεισόδια μου φαίνεται πιο γνώριμο..οι χώροι,η ατμόσφαιρα κτλ λέω ααααα αυτό είναι το ξενοδοχείο μας!! Μπαίνω στο γκουγκλινο κ όντως η σειρά διαδραματίζεται στο πρώην hotel Cecil νυν stay on main hotel!?? Κ διαβάζω την προϊστορία του ξενοδοχείου!!
Από την ημέρα που χτίστηκε 1924 έχουν γίνει πολλές αυτοκτονίες και βίαιοι θάνατοι κυρίως ανεξήγητοι,εκεί εθεαθει η μαύρη ντάλια να πίνει ποτό πριν την κατακρεούργησαν,ο night stalker ένας σίριαλ κιλερ της περιοχής,κ πρόσφατα το 2013 οι ένοικοι του ξενοδοχείου παραπονέθηκαν για περίεργη γεύση στο νερό κ όταν άνοιξαν την δεξαμενή που ήταν διπλοκλειδωμενη βρήκαν το πτώμα μια ενοικης που είχε εξαφανιστεί 1 βδομάδα πριν!!
Σοκ εγώ λέω που μείναμε???? Αλλά ήταν αγαπησιαρικο!!!
Κ το καλύτερο???? Μείναμε τσάμπα γτ ποτέ δεν τράβηξαν τα λεφτά από την κάρτα μου......

 

[marian23]

Και για του κ του το αληθές

httpsss://en.m.wikipedia.org/wiki/List_of_deaths_and_violence_at_the_Cecil_Hotel

 

[marian23]

Στο ίδιο ταξίδι βρισκόμαστε Λας Βέγκας! Λέω τον Γιάννη αύριο το πρωί θα νοικιάσουμε αυτοκίνητο να πάμε στο Γκραντ Κάνιον! Για μια μέρα μόνο!!! Λίγο να γευτούμε αμερικανικό roadtrip...! Σηκωνόμαστε το πρωί πάμε στο γκισέ κ παίρνουμε ένα θηρίο...ξεκινάμε 7 το πρωί κατευθυνομαστε προς προς saint George για να μην τα πολυλεω περάσαμε valley of fire,zion park χωρίς στάσεις κ φτάνουμε antilope canyon κάνουμε ξενάγηση πάμε horsedhoe bend για photo κ προλαβαίνουμε ίσα ίσα το ηλιοβασίλεμα στο grand canyon σταματήσαμε σε 3points κ παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής! Είχαμε κάνει περίπου 1000 km είχε νυχτώσει κ δεν προλαβαίναμε να μπούμε λίγο route 66 έτσι για την αλητεία λίγο να τον οδηγήσουμε αυτόν τον περίφημο δρόμο έστω για 1km..μέχρι που λέει ο Γιάννης πρέπει να βάλουμε βενζίνη!!? Γιούπι εγώ βγες από τον αυτοκινητόδρομο σε λίγες τα km έχει πρατήριο!! Κ φτάνουμε στο πρατήριο κ το οδόστρωμα είχε μια huge λακούβα ακούγεται ένα γκτουπ δυνατό αμάν λέμε τα φάγαμε το αμάξι.... κατεβαίνει ο άντρας επισκοπει το αμάξι δεν βλέπει τίποτα κοιτάω κ εγώ τίποτα όλα καλά!! Άντε λέω θεός βοηθός γτ ούτε περιττά έξοδα ούτε συνεργεία φθηνά την γλιτώσαμε! Η ώρα ήταν 11 μμ κ το gps έλεγε ότι απόμειναμ 200 km 2 ωρίτσες δρόμο....αν δε ....μετά από 100 περίπου χιλιόμετρα λίγο πριν το φράγμα hoover dam στη μέση του πουθενά άρχισε να χτυπάει η ρόδα!?? Λάστιχο λέμε...wtf βγαίνουμε έξω στον δροσερό αέρα ανάβουμε το κινητό στο φλας διότι πίσσα σκοτάδι...οι Ρόδες μια χαρά...ξανά μέσα.....μετά από λίγο πάλι ντουπ ντουπ ξανά έξω οι Ρόδες τούμπανο! Μπαίνει ο άντρας κάτω από το αμάξι κ βλέπει το πλαστικό που καλύπτει τη ρόδα έχει σπάσει ,έχει φύγει η βίδα κ σίγουρα θα πάθουμε λάστιχο αν δεν το κολλήσουμε...έξω κρύο, υγρασία,δεν περνούσε ούτε μηχανάκι, σκοτάδι,τα κογιότ αουυυυ κ αουυυυ,σήμα στο κινητό μηδέν...τι κάνουμε τώρα???? Ο άντρας στα πρόθυρα νευρικής κρίσης εγώ τραλαλά λέω δεν παίζει κάτι θα γίνει...ανοίγουμε Πορτ μπαγκαζ δεν έχει τίποτα,κάτι έστω να δεθεί...κ τότε τα ν λέω το λαστιχακι από τα μαλλιά μου κάνει?? Γίνεται η δουλειά??? Το καίω κ το δένει ο Γιάννης με τα χίλια ζόρια...τα υπόλοιπα 80 χιλιόμετρα φάνηκαν αιώνας..καλές 4 φτάσαμε.... εννοείτε ούτε κουβέντα στην εταιρία....

 

[James]

Τον Αύγουστο του 89 θα ταξίδευα, ως συνήθως, για τις καλοκαιρινές μου διακοπές στην Σάμο, παιδάκι ακόμα.
Για την πτήση που ξεκινούσε από Θεσσαλονίκη, σταματούσε Σάμο, και συνέχιζε για Κω η μητέρα μου δεν βρήκε εισιτήρια, οπότε το ταξίδι αναβλήθηκε για λίγες μέρες και εγώ γκρίνιαζα για την ατυχία μου που θα έχανα μερικές μέρες επιπλέον στο νησί.

Δεν άργησαν τα νέα ότι το αεροπλάνο έπεσε στο ψηλότερο βουνό της Σάμου, τον Κέρκη.

Συντρίμμια του αεροσκάφους υπάρχουν ακόμα στο βουνό, και είναι ορατά από μία συγκεκριμένη ορειβατική διαδρομή την οποία αρνούμαι να κάνω. Δεν ξέρω πώς θα νιώσω όταν θα δω το σημείο που...θα βρισκόμουν αν οι γονείς μου ήταν πιο...προνοητικοί και είχαν κλείσει εγκαίρως εισιτήρια....

 

[psilos3]

Δεν άργησαν τα νέα ότι το αεροπλάνο έπεσε στο ψηλότερο βουνό της Σάμου, τον Κέρκη.

Συγκλονιστικό!
Τα παιχνίδια της μοίρας καμιά φορά είναι τέτοια που σε φτάνουν σε σημείο παράνοιας, σκεπτόμενος το «τι θα γινόταν αν»...
Το συγκεκριμένο δυστύχημα μνημονεύεται ακόμα πάντως, θυμάμαι όταν είχαμε πρωτοπάει Σάμο το 2012 που βλέπαμε το βουνό απέναντι φτάνοντας και το συζητούσαμε...

 

[Despinadmk]

@MVSylvia ευτυχως δεν έχω ζήσει άλλες creepy καταστάσεις! Αλλά από λαχταρες άλλο τίποτα. Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό διαδραματίζεται στην Ταυλανδη όπου σε μια ημερήσια εκδρομή πριν κάνουμε την κατάδυση εξερευνουσαμε τον βυθό με τις μασκουλες μας. Δεινοί κολυμβητές και τρομερός ενθουσιασμός. Βουτιές από εδώ πω πω κοίτα ένα τέλειο ψάρι! Βουτιές από εκεί Πωωωω να είχαμε ένα ψαροντούφεκο τωρα. Αααα κοίτα! Σου βρήκα ένα κοχύλι (εκτός από κύριος, είναι και αγαπούλας). Και να'σου πάλι τα μακροβουτια να πιάσουμε το κοχύλι. Ρε κοιτα αυτή η τρύπα πόσα ψάρια έχει, δωσε την κάμερα. Ανάσα και πάλι μέσα με την κάμερα να βγάλουμε υποβρύχια selfie με τα ψάρια. Καταλήγουμε να αναρωτιόμαστε για το βαθος. Πόσα μέτρα βάθος να είναι εδώ; Ανάσα, τίναγμα πισινού και ποδιών και πάλι μέσα να υπολογίσουμε το βάθος. Εγώ με τόσα μέσα έξω μου τελείωνε η ανάσα οπότε δεν έφτασα τον πάτο ποτέ. Βγάζω κεφαλάκι έξω και βλέπω μια αναθεματισμενη long tail boat να έρχεται. Ξέρεις αυτή που σουρνεται από πίσω της ένα μακριναρι. Είχα δει λοιπόν σε προηγούμενη εκδρομή ότι μια είχαν το μακριναρι με την προπέλα βυθισμένο, μια το είχαν σχεδόν στην επιφάνεια. Εμένα με είχαν δει αλλά δεν φαινόταν πρόθυμοι να σταματήσουν. Προχωρούσαν κανονικά. Τον άντρα μου όμως που ήταν ακόμη μέσα τον είχαν δει; Εκείνος άκουσε την παλιόβαρκα να απομακρυνθεί; άρχιζα να σκέφτομαι ότι θα τον κάνει κομματάκια το μακρινάρι και με πιάνει πανικός. Φώναζα, έκανα νοήματα να προσέχουν οτι υπάρχει άνθρωπος στην θαλασσα και αυτοι να χαμογελανε και να χαιρετάνε. Τι χαιρετάς ρε...No σου λέω stop stop. Φώναζα τον άντρα μου σαν παλαβή. Δεν ήξερα ότι έχω τέτοια φωνή. Βουτούσα πάλι μπας και τον δω-άφαντος. Να με κοιτάνε όλοι, να μην καταλαβαίνουν τι μου συμβαίνει, να έχω πιει το νερό της ζωής μου γιατί βουτούσα και έκλαιγα και καθώς περνούσε η βάρκα από μπροστά μου λέω αυτό ήταν. Πάει. Και αφού με προσπερνά βλέπω τον αγνοούμενο μπροστά μου ολοζώντανο. Είχε βγει ο θεατρίνος από την άλλη πλευρά της βάρκας. Ισχυρίζεται ότι με άκουσε να φωνάζω και ότι φώναξε και αυτός αλλά εγώ δεν τον άκουσα ποτέ! Σκέψου τον πανικό μου. Η ανακούφιση μου όταν τον είδα δεν περιγράφεται. Άσχετο τώρα, που πολλές φορές του λέω δεν σε πετσοκοβε το μακριναρι να ησυχαζαμε;

 

[thanos75]

Άλλη σύμπτωση, στο αμέσως επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, την Πορτογαλία. Θα πετούσαμε χαράματα στις 22/8/2011 για Λισσαβόνα. Στην πρωτεύουσα της Πορτογαλίας φτάσαμε κατά τις 8-8:30 το πρωί, οπότε μιας και μας έλειπε ύπνος, το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο ήταν να ξαπλώσουμε. Όταν ξυπνάμε το μεσημεράκι και βάζουμε την τηλεόραση, βλέπουμε στις ειδήσεις για τον τρελό που εισέβαλλε στην κατασκήνωση στη Νορβηγία! Κάπου εκεί σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση στις διακοπές.

Ωραίο thread που μόλις τώρα το ανακάλυψα. Ετσι για την ιστορία να αναφέρω ότι η επίθεση του Μπρέιβικ στην κατασκήνωση στο νησάκι Ουτόγια του Όσλο έγινε 22/7/2011. Και το θυμάμαι γιατί εκείνες τις ημέρες βρισκόμουν στην Κοπεγχάγη. Τη συγκεκριμένη ημέρα 22/7/2011 κάναμε βόλτα στην Κριστιάνια και καθόμασταν σε κάτι υπαίθριους πάγκους και πίναμε μπυρίτσα. Δίπλα μας καθόταν ένας νεαρός (θυμάμαι ήταν ξανθός, ψηλός, εύσωμος, με γένεια- εντελώς Βίκινγκ φυσιογνωμία), ο οποίος μάλιστα είχε την ευγένεια να μας προσφέρει και λίγο "χόρτο" , αλλά αρνηθήκαμε ευγενικά. Ήταν Νορβηγός. Θυμάμαι μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά χτυπάει το κινητό του, το σηκώνει, και τον βλέπω να "σκοτεινιάζει". Μιλούσε στα νορβηγικά (υποθέτω), και όταν έκλεισε το τηλέφωνο σχεδόν κατέρρευσε και είπε με λυγμούς. "Oh my God, the bastard killed 70 people, my nephew was injured". Μας ζήτησε συγγνώμη και έφυγε σχεδόν σε απόγνωση τρέχοντας. Δεν καταλάβαμε τι συνέβαινε. Nα πω εδώ ότι εκείνη την εποχή δεν είχα ούτε εγώ, ούτε κανείς από την παρέα μου, smartphone για να μπούμε αμέσως στο ιντερνετ να δουμε τι συμβαίνει (btw οι περισσότεροι Δανοί ειχαν από τότε smartphones). Περπατήσαμε λίγο ακόμα στην περιοχή, όταν ξαφνικά σε μια τηλεόραση πιο δίπλα σε ένα αυτοδιαχειριζόμενο cafe είδαμε τι είχε συμβεί στο Όσλο και πραγματικά "φρίξαμε". Στο καπάκι λαμβάνω και τηλεφώνημα από τη μανούλα μου στην Αθήνα, και ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία:
"Ελα Θανο, είπαμε στη Δανία είσαι, όχι στη Νορβηγία? (η κλασσική Ελληνίδα μάνα)
"Στη Δανία είμαι και απλά αύριο θα περάσουμε απέναντι με το τρένο στο Μάλμε της Σουηδίας, μην ανησυχείς το 'πρόγραμμα δεν έχει' και Νορβηγία, και όσο για το Όσλο απέχει από εδώ μιάμισι σχεδόν ώρα με το αεροπλάνο! Μην ανησυχείς!!!!" (προφανώς η μάνα μου είχε δει έκτακτο δελτίο ειδήσεων σε ελληνικό κανάλι και φυσικά μπέρδευε τις σκανδιναβικές χώρες)

Πάντως αρκετές απίστευτα δυσάρεστες ειδήσεις ακούσαμε σε εκείνο το καλοκαιρινό ταξίδι σε Δανία/Σουηδία,. Την επόμενη μέρα στο Μάλμε μάθαμε ότι πέθανε η Amy Winehouse την οποία λάτρευα τότε!!!! Αξέχαστο πραγματικά ταξίδι, στο οποίο πάντως αντικειμενικά περάσαμε καλά θα έλεγα.

 

[Sof Guru]

Ωραίο θέμα!
Για μένα 3 άντε 4 βιώματα σε ταξίδι ήταν κάπως creepy .
Ήμουν παρούσα στο τρομοκρατικό χτύπημα στο κέντρο του Λονδίνου τον Ιούνιο του 2017.
Άκουγα άτομα να λένε τρέξτε σκοτώνουν, πάγωσαν όλα , κινητά ,μμμ , η κυκλοφορία στους δρόμους , γενικά χαμός . Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με τα πόδια από την London Bridge στο hostel μας πάνω στην King Cross Rd . Φανταστείτε 10 ερασμίτες να μην ξέρουν ακριβώς τι έχει συμβεί , χωρίς τρόπο να επικοινωνήσουν με κανέναν στο κέντρο μιας τεράστιας πόλης η οποία δέχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα της χτυπήματα . Καταλάβαμε τι έιχε συμβεί όταν μιλήσαμε με άτομα από την Ελλάδα.
Ήμουν παρούσα στο τρομοκρατικό στο Στρασβούργο τον Δεκέμβριο του 2018. Έπινα καφέ στην Place Kléber και ξαφνικά είδα κάποιον να εμφανίζει μαχαίρι και στη συνέχεια να σκοτώνει. Ειλικρινά δεν ξέρω πως το διαχειρίζομαι όλο αυτό ακόμη και τώρα.
Μία μέρα μετά την επίθεση στο Θέατρο Μπατακλάν και στην περιοχή της ντε λα Ρεπουμπλίκ στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 2015 ταξίδεψα στην Βιέννη. Ο έλεγχος και ο φόβος σε αυτό το ταξίδι ήταν πιο έντονος από ότι στα άλλα δύο χτυπήματα που ήμουν παρούσα.
Τέλος, μια λιγότερο τρομακτική εμπειρία ήταν αυτή στο Άουσβιτσς τον Φεβρουάριο του 2018. Χωρίς να θυμάμαι ακριβώς το χώρο ήμασταν σε ένα δωμάτιο και περιμέναμε το υπόλοιπο γκρουπ να τελειώσει την περιήγηση του στο χώρου του στρατοπέδου και να επιστέψουμε στο Κατοβίτσε όπου και κάναμε Erasmus. Ξαφνικά μια κύρια που ξεχώριζαν μόνο τα μάτια της μας είπε πως η συγκοινωνία είχε διακοπεί προς τον χώρο και τις πλησιέστερες στάσεις του στρατοπέδου και πως για να επανέλθει σε λειτουργία θα περνούσαν τουλάχιστον 2 ώρες. Η θερμοκρασία ήταν στους -19 , η υπομονή στο μηδέν και ο φόβος στο ταβάνι. Τέλος , μετά από 3,5 ώρες αναχωρήσαμε προς το Κατοβίτσε.