ΗΠΑ California Uber Alles

[taver]

Το πόσο ζήλεψα την πτήση προς το Γκραν Κάνυον δεν λέγεται. Ευτυχώς υπάρχουν οι φωτογραφίες σου και με αποζημίωσαν λιγουλάκι.

Αν βρεθείς στο Las Vegas, μπορείς να το κάνεις... Σε μας το πακέτο ολόκληρο (door to door) πήγε $304.00 το άτομο (περίπου 240 ευρώ με την ισοτιμία όταν το κλείσαμε, περίπου 205 ευρώ με τη σημερινή ισοτιμία).

 

[taver]

Μερικές ακόμα φωτογραφίες. Εδώ είναι το Grand Canyon από ψηλά...


Και πάλι από την πτήση...


Από την πτήση ...


Πριν την κάθοδο...


Μέσα στο Grand Canyon


Θέα από το Guano Point


Excalibur Casino, Vegas


Ηφαίστειο του Mirage


Σιντριβάνι δίπλα από το ηφαίστειο στο Mirage

 

[taver]

Ημέρα 14, Παρασκευή

Ξυπνάμε για τελευταία φορά στο Flamingo, παίρνουμε το πρωινό μας, αυτή τη φορά όχι στον υπερμπουφέ, που έχει αρκετή ουρά, αλλά σε ένα από τα καφέ του ξενοδοχείου (μέγα λάθος, τόσο όσον αφορά τη σχέση τιμής/ποσότητας – αλλά και ποιότητας, όσο και ως προς το χρόνο εξυπηρέτησης), κάνουμε checkout, φορτώνουμε πάλι όλα τα πράγματα στο αυτοκίνητο (διασχίζοντας φορτωμένοι όλο το καζίνο), και ξεκινάμε.


Πρώτη στάση, η πινακίδα “Welcome to the Fabulous Las Vegas Nevada”, σήμα κατατεθέν της πόλης, καθώς δε μπορούμε να φύγουμε χωρίς μια φωτογραφία μαζί της. Επόμενη γρήγορη στάση σε ένα 7-eleven για βενζίνη και προμήθειες για μια ολόκληρη μέρα στην έρημο, και ξεκινάμε.

Η πορεία μας είναι δυτικά, αλλά δεν πάμε από μεγάλη εθνική οδό. Παίρνουμε ένα επαρχιακό δρόμο, μέσα από την έρημο, μια ευθεία στη μέση του πουθενά. Μετά από μια σειρά από εικόνες άγριας δύσης που περνάνε από μπροστά μας σαν ταινία, μπάλες που παρασύρονται από τον άνεμο, περνάμε πάλι τα πολιτειακά σύνορα, και βρισκόμαστε στην είσοδο ενός ακόμα εθνικού πάρκου της California, του Death Valley National Park. Περίεργο όνομα είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω πως του δόθηκε, ίσως είναι επειδή μοιάζει με κόλαση, ίσως γιατί τίποτα δε ζει εκεί... Πάντως εδώ έχει καταγραφεί, το 1913, η υψηλότερη ιστορικά θερμοκρασία στις ΗΠΑ.

Πληρώνουμε το εισιτήριο μας με πιστωτική κάρτα σε ένα μηχάνημα στερεωμένο πάνω σε ένα πάσσαλο στη μέση του πουθενά. Είναι εκπληκτικό που ακόμα κι εδώ δέχονται πιστωτικές κάρτες, αλλά ακόμα εκπληκτικότερη είναι και η επιγραφή δίπλα του που μας παρακαλεί να πληρώνουμε με κάρτα και όχι με μετρητά για να αποφεύγονται οι βανδαλισμοί.


Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν αυτά που βλέπουν τα μάτια μας, αυτά που ζούμε, όταν ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο της κορυφής Dante’s view. Μια ολόκληρη απέραντη κοιλάδα με έδαφος χρώματος… λευκού, από το αλάτι που έχει συσσωρευτεί εδώ. Νομίζει κανείς ότι ο τόπος μπροστά του δε βρίσκεται στον πλανήτη γή, αλλά κάπου αλλού, σε ένα μέρος πρωτόγνωρα διαφορετικό. Και τα βουνά γύρω δεν είναι και πολύ φυσιολογικά, σε έντονες αποχρώσεις από κίτρινο, κόκκινο, και μπλε, από τα περίεργα πετρώματα.
Από δω, σε μια καθαρή μέρα (δυστυχώς όχι σήμερα, καθώς οι ισχυροί άνεμοι έχουν σηκώσει στην ατμόσφαιρα μέρος από την άμμο της ερήμου), φαίνονται ταυτόχρονα το Badwater (το χαμηλότερο υψομετρικά σημείο των ΗΠΑ, θα πάμε σε λίγο κι εκεί) και το Mt Whitney, το υψηλότερο βουνό (και υψόμετρο) στις ηπειρωτικές ΗΠΑ – εκεί θα καταλήξουμε το βράδυ.


Κατεβαίνοντας, είναι απαραίτητη η στάση στο Zabriskie point, που έκανε διάσημο ο Michelangelo Antonioni με την ομώνυμη ταινία – σταθμό για την εποχή της. Εδώ, το σεληνιακό τοπίο συμπληρώνεται με ένα σκηνικό κυματιστών βράχων σε κίτρινο – και όχι μόνο – χρώμα. Από μακριά μοιάζουν με αμμόλοφοι, αλλά το υλικό τους είναι συμπαγές. Η οργάνωση του πάρκου, με τα ασφαλή μονοπάτια και το παρατηρητήριο, περιορίζει κάπως την απόκοσμη μαγεία του τόπου αυτού.


Φτάνουμε στο κέντρο της Death Valley, και κινούμαστε προς το Badwater. Εδώ βρίσκεται το χαμηλότερο υψομετρικά σημείο των ΗΠΑ (88 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας). Η κοιλάδα έχει χρώμα λευκό από το αλάτι, κι ένα μονοπάτι που ξεκινάει από δω επιτρέπει στον επισκέπτη να περιηγηθεί για λίγο μέσα στο απέραντο λευκό. Ψηλά στο βουνό πάνω μας, μια επιγραφή μας δείχνει που βρίσκεται το επίπεδο της θάλασσας, ή μηδενικό υψόμετρο. Μετά από μια σύντομη βόλτα, επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο.


Η διαδρομή συνεχίζεται, με στάσεις στο Artist’s palette (μια κυκλική διαδρομή ανάμεσα σε βράχια σε όλους τους χρωματισμούς…), και Golden Canyon. Λίγο πιο κάτω είναι το Furnace Creek, το μοναδικό κατοικημένο σημείο στη Death Valley, όπου βρίσκεται μόνο ένα πανδοχείο με ράντσο και γήπεδο γκόλφ (το χαμηλότερο υψομετρικά στον κόσμο).


Συνεχίζουμε, με το δρόμο να μας οδηγεί ανάμεσα σε αμμόλοφους, και τον άνεμο να παρασέρνει την πολύ λεπτή άμμο σε όλες τις κατευθύνσεις. Για 10 δευτερόλεπτα άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου για μια γρήγορη φωτογραφία, και γεμίσαμε άμμο παντού.


Όταν περνάμε την αμμοθύελλα, σταματάμε στο μοναδικό βενζινάδικο μέσα στο Death Valley. Βάζουμε και λίγη από την ακριβότερη βενζίνη στις ΗΠΑ, και καθαρίζουμε λίγο την άμμο που μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο και πήγε παντού. Έτσι, χωρίς άλλες στάσεις, οδηγούμαστε στην έξοδο του εθνικού πάρκου, κι εκεί επιτέλους σταματάμε σε ένα ακόμα παρατηρητήριο, με θέα από την άλλη πλέον πλευρά προς την κοιλάδα.

Είναι πλέον αργά το απόγευμα όταν φτάνουμε στο Lone Pine, το χωριό στους πρόποδες του Mt. Whitney (συνημμένη φωτογραφία), όπου εκτός από ιδιαίτερα δημοφιλής βάση για εξερεύνηση του όρους, είναι και η βάση για τα επίσης διπλανά Alabama Hills, το μέρος όπου έχουν γυριστεί και γυρίζονται ακόμα γύρω στις 150 ταινίες και σειρές του Hollywood, όπως ενδεικτικά “How the west was won”, “Gladiator”, “Star Trek Generations”, αλλά και ακόμη πιο πρόσφατα, το “Iron Man” και το “Transformers 2”. Δυστυχώς οι λόφοι είναι κλειστοί σήμερα για κάποιο γύρισμα, ενώ το μουσείο κινηματογράφου του Lone Pine έχει κλείσει για σήμερα…

Κάνουμε μια βόλτα στο χωριό, και σταματάμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο στο κέντρο της πόλης (Mt. Whitney Restaurant, αν θυμάμαι καλά), διακοσμημένο με φωτογραφίες και αντικείμενα από τις ταινίες που έχουν γυριστεί εκεί. Μετά το φαγητό, ψάχνουμε για δωμάτια. Δεν είχαμε κλείσει κάτι, μη μπορώντας να προγραμματίσουμε που ακριβώς θα μας έβρισκε η νύκτα, αλλά ευτυχώς είμαστε πιο τυχεροί από την προηγούμενη φορά στο San Louis Obispo. Βρίσκουμε γρήγορα, το Mt. Whitney Motel, το οποίο αν και δεν το λες ακριβώς πεντακάθαρο, είχε όλα τα απαραίτητα, ακόμα και free wireless, σε προσιτή τιμή. Το χωριό δεν είναι και παράδεισος διασκέδασης, και αυτό επιτείνεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι το προηγούμενο βράδυ ήμασταν στο Vegas, την πρωτεύουσα της διασκέδασης. Πάμε έτσι νωρίς για ύπνο, ώστε την επόμενη μέρα, τελευταία στην Αμερική, να ξεκινήσουμε νωρίς τη διαδρομή, και να μας μείνει αρκετός χρόνος στο Los Angeles….

 

[taver]

Μερικές ακόμα φωτογραφίες... Death Valley από το Dante's View


Death Valley από το Dante's View (από την άλλη πλευρά)


Zabriskie Point


Zabriskie Point (πάλι)


Στο Badwater


Artist's Palette


Δρόμος προς το Atrist's Palette


Από ένα λίγο υπερυψωμένο σημείο στη Death Valley


Από ένα λίγο υπερυψωμένο σημείο στη Death Valley (2)


Mt. Whitney

 

[taver]

Ημέρα 15, Σάββατο

Η μέρα ξεκινάει νωρίς σήμερα, και το motel μας δεν προσφέρει πρωινό (απλά αφήνουμε τα κλειδιά του δωματίου σε ένα κουτί...). Το μόνο ανοικτό μαγαζί για πρωινό τέτοια ώρα είναι ένα φαστφουντάδικο, και έτσι το τιμούμε.


Αφού θαυμάζουμε το Mt Whitney λουσμένο στον πρωινό ήλιο, και ξεκινάμε για Los Angeles. Μετά από 3 ώρες στο highway χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, φτάνουμε στην πόλη. Οι ώρες πέρασαν, για μια ακόμη φορά, ψάχνοντας τα δεκάδες κανάλια από το δορυφορικό ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο – απόλυτη χλιδή το σύστημα, ακόμα και στα βάθη των ερήμων ακούγαμε μουσική καμπάνα – μόνο κάτω από τα πυκνά δέντρα και τα απόκρημνα βράχια στην κοιλάδα Yosemite μας εγκατέλειψε.

Φτάνουμε και πάλι στο Los Angeles, αλλά με περιορισμένες αντοχές μετά από 2 εβδομάδες στο δρόμο. Μετά από τόση κούραση, μας αξίζει λίγη χαλαρή ψυχαγωγία... Ακολουθούμε τους αυτοκινητόδρομους απευθείας για το Universal City (το GPS δείχνει για μια ακόμα φορά την αξία του…). Παρκάρουμε στο επίσημο parking, kai μπαίνουμε στο Universal City.


Μετά από μια σειρά από καταστήματα (και καφέ από τα Starbucks...), φτάνουμε στην είσοδο του θεματικού πάρκου των Universal Studios.Φωτογραφίες με την περιστρεφόμενη υδρόγειο, σήμα κατατεθέν της Universal. Απίστευτη ουρά στα εκδοτήρια εισιτηρίων, αλλά δίπλα υπάρχουν μηχανήματα αυτόματης πώλησης, απ’ όπου παίρνουμε αμέσως τα 4 εισιτήρια των $67.00 το καθένα.


Τις επόμενες ώρες τις περνάμε μέσα στο θεματικό πάρκο, ξεκινώντας από ένα θεαματικό και ελαφρώς διαδραστικό τουρνέ των backlots και κάποιων soundstages της Universal. Επιβιβαζόμαστε σε ένα ανοικτό λεωφορειάκι, που ακούμε και βλέπουμε στις οθόνες μια ξενάγηση, ενώ δίπλα μας παρελαύνουν τα soundstages και τα backlots της Universal. Βλέπουμε διάφορα ενδιαφέροντα σκηνικά, που έχουν χρησιμοποιηθεί σε πολλαπλές ταινίες, ή γραφικές αναπαραστάσεις από διάσημες σκηνές (π.χ. συνημμένη από το Ψυχώ). Σε κάποια στιγμή γινόμαστε και μούσκεμα όταν σκάει πάνω μας ένα... ποτάμι νερό (visual effect πλυμμήρας). Είναι αλήθεια ότι περίμενα το tour να ήταν πιο ουσιαστικό και λιγότερο "entertainment", αλλά κι έτσι καλό ήταν.

Στη συνέχεια γίναμε παιδάκια με roller-coaster λίγων δευτερολέπτων στο τούνελ της μούμιας και στο sound of Horrors, παρακολουθήσαμε μια επίδειξη ειδικών εφέ, και μια «συναυλία» των Blues Brothers…. Λίγα τα πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά η χαλαρή ατμόσφαιρα ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν. Δεν είχαμε δει ούτε το μισό θεματικό πάρκο, όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε. Μια τελευταία στάση για τα τελευταία σουβενίρ, σε ένα κατάστημα που έχει πιάσει το νόημα: Πολλά τετραγωνικά, γεμάτα μόνο με μαγνητάκια ψυγείου, κι από τέτοια, ότι τραβάει η όρεξη του πελάτη. Ψωνίζουμε, παίρνουμε το αυτοκίνητο, και αναχωρούμε.

Ευτυχώς σήμερα δε συναντάμε την περίφημη κίνηση του Los Angeles. Μετά από λίγα λεπτά, και μια στάση σε βενζινάδικο κλπ, φτάσαμε στο "Rental Car Return” δίπλα στο αεροδρόμιο LAX. Εκεί, ξεφορτώσαμε τα πράγματα, παραδώσαμε το αυτοκίνητο πληρώνοντας μέρος του λογαριασμού με τα τελευταία μετρητά που μας είχαν μείνει, και πήραμε το δωρεάν λεωφορείο της εταιρίας για το terminal.

Το Tom Bradley International Terminal (ΤΒΙ) στο LAX φιλοξενεί τις ξένες εταιρίες. Θα πετάξουμε και πάλι με διαφορετικές εταιρίες. Πάμε για check-in στα γκισέ των 2 εταιριών, και μετά παίρνουμε πάλι τις βαλίτσες μας και τις παραδίδουμε σε μια – αγενέστατη, πρωτοφανές για Αμερική – υπάλληλο της TSA η οποία θα τις περάσει από κάποιο απροσδιόριστο έλεγχο. Μετά, πάμε για ένα πρόχειρο φαγητό (αφού πρώτα τσεκάραμε ότι δέχονται κάρτες, τα μετρητά τα είχαμε δώσει όλα για το αυτοκίνητο), και εκεί οι δρόμοι μας χωρίζουν. Οι άλλοι 3 πάνε στο Gate της ΒΑ, κι εγώ κατευθύνομαι στο Star Alliance lounge στον πάνω όροφο...

Οι πτήσεις αναχωρούσαν και οι 2 στις 21:15, και πραγματικά τα 2 αεροπλάνα απογειώθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, το ένα μετά το άλλο. Στη 12ωρη πτήση με το A340, η συσσωρευμένη κούραση των ημερών μου βγήκε μετά το γεύμα, και ξύπνησα πια στην Ευρώπη… Είναι απόγευμα Κυριακής όταν φτάνουμε στο Μόναχο. Οι άλλοι 3 έχουν στάση λίγων ορών στο Λονδίνο, και κόβουν βόλτες στην πόλη. Βρίσκονται κάπου στην Trafalgar όταν τους παίρνω τηλέφωνο.

Εγώ πάλι, φρέσκος από τον ύπνο, και έχοντας έντονη ανάγκη από λίγη καφεΐνη κι ένα ντους, πρέπει να περάσω πρώτα από το μαρτύριο ενός Γερμανού τελωνειακού που όχι μόνο δε μιλάει ξένες γλώσσες, αλλά επιμένει κιόλας να κάνει αναλυτικό τελωνειακό έλεγχο σε επιβάτη που όχι μόνο είναι transit, αλλά εμφανώς έχει μαζί του αποδείξεις και βεβαιώσεις για τα πάντα... Το περνάω κι αυτό, και πάω τρέχοντας για ένα ντους και καθαρά ρούχα στο lounge της Lufthansa... Τρώγω και κάτι πρόχειρο, πρωινό για μένα, βραδινό για τους Γερμανούς, και είναι ώρα για τη βραδινή πτήση της Lufthansa προς Αθήνα. Όταν πια φτάνω στην Αθήνα, νυστάζω και πάλι αρκετά ώστε το jet lag να μην αποτελεί πρόβλημα… Το επόμενο πρωί πρέπει να πάω πάλι στη δουλειά!

 

[Dorotija]

Καλά βρε taver.. κατευθείαν το πήγες; Από την Καλιφόρνια στο γραφείο; Ούτε μιας μέρας προσαρμογή???

Μπράβο και πάλι για το ωραίο ταξίδι (το lounge βλέπεις δεν το σχολιάζω..) αλλά βρε παιδί μου, εσύ είσαι των Starbucks η ζωντανή διαφήμιση! Ούτε στο Sex and the city τόση γοργόνα πια...

ΥΓ> Highlight η Death Valley

 

[taver]

Καλά βρε taver.. κατευθείαν το πήγες; Από την Καλιφόρνια στο γραφείο; Ούτε μιας μέρας προσαρμογή???

Μπράβο και πάλι για το ωραίο ταξίδι (το lounge βλέπεις δεν το σχολιάζω..) αλλά βρε παιδί μου, εσύ είσαι των Starbucks η ζωντανή διαφήμιση! Ούτε στο Sex and the city τόση γοργόνα πια...

ΥΓ> Highlight η Death Valley

Προσαρμογή? Τι είναι αυτό? Μια μέρα χαμένη είτε από το ταξίδι είτε από την άδεια της χρονιάς? όχι, ευχαριστώ!

Για τα Starbucks, δεν ξέρω αν το παρατήρησες, αλλά δεν κάθισα εκεί για καφέ ούτε μία φορά. Πάντα καφέ στο χέρι. Έχουν κατά τη γνώμη μου ένα (απλά) καλό καφέ, αλλά έχουν 4 σημαντικά πλεονεκτήματα, όταν ταξιδεύεις:
- Καταστήματα παντού
- Η μοναδική επιλογή, αν ψάχνω για κρύο καφέ....
- Επαρκώς γρήγορη εξυπηρέτηση.
- Εγγυημένα ανεκτή ποιότητα.

 

[eva kas]

τρομερο ταξιδι!και τρομερη και η αφηγηση σου!ασε που τωρα εχω κατσει και βλεπω τις φωτο σου στο flickr......και απο οτι βλεπω θα μου παρει ωρες!
αντε με το καλο και στο επομενο ταξιδι!

 

[go2dbeach]

Ωραιο και γεματο ταξιδι για δυο εβδομαδες , εντυπωσιακες οι φωτογραφιες σου. Ευχαριστουμε taver , καλη συνεχεια!

 

[taver]

Και μερικές extra φωτογραφίες από την τελευταία μέρα...
Εδώ Mt Whitney.


Universal Studios


Universal Studios backlot


Universal Studios backlot (Πόλεμος των κόσμων, σκηνικό πεσμένου αεροπλάνου)

 

[taver]

Προσαρμογή? Τι είναι αυτό? Μια μέρα χαμένη είτε από το ταξίδι είτε από την άδεια της χρονιάς? όχι, ευχαριστώ!

Αυτό που δεν έγραψα, είναι ότι Κυριακή 23:10 γύρισα, Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη πήγα κανονικά στη δουλειά, και Πέμπτη πήγα στο γραφείο πάλι με τη βαλίτσα μου, και 17:20 το μεσημέρι αναχώρησα για το επόμενο ταξίδι... Και αυτό δεν είναι καν το μικρότερο κενό ανάμεσα σε ταξίδια μου το 2009...

 

[Yorgos]

πρέπει να περάσω πρώτα από το μαρτύριο ενός Γερμανού τελωνειακού που όχι μόνο δε μιλάει ξένες γλώσσες, αλλά επιμένει κιόλας να κάνει αναλυτικό τελωνειακό έλεγχο σε επιβάτη που όχι μόνο είναι transit, αλλά εμφανώς έχει μαζί του αποδείξεις και βεβαιώσεις για τα πάντα...