ΗΠΑ California Uber Alles

[Dorotija]

Ξ Και ναι, είμαι μέγας σπασίκλας, μετά από όλα αυτά τους μάζεψα για να κάνουμε την ιεροτελεστία της καταγραφής των εξόδων και των φωτογραφιών (backup!!!), προτού πάρουν την άδεια μου να πέσουν για ύπνο .

Πάλι καλά που δεν τους έβαλες και τιμωρία που νυσταξανε!

Κώστα πολύ καλή η περιγραφή σου και οι φωτογραφίες εξαιρετικές...

 

[taver]

Πάλι καλά που δεν τους έβαλες και τιμωρία που νυσταξανε!

Κώστα πολύ καλή η περιγραφή σου και οι φωτογραφίες εξαιρετικές...

Ε, ήταν ακόμη νωρίς στο ταξίδι, δε χρειάστηκε καν να καταφύγω σε απειλές, απλά τους το ζήτησα ευγενικά

Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια !

 

[Pandora]

Αργά το βράδυ φτάνουμε πίσω στο San Francisco, και πάμε αμέσως στο ξενοδοχείο. Και ναι, είμαι μέγας σπασίκλας, μετά από όλα αυτά τους μάζεψα για να κάνουμε την ιεροτελεστία της καταγραφής των εξόδων και των φωτογραφιών (backup!!!), προτού πάρουν την άδεια μου να πέσουν για ύπνο .

Κατατοπιστικός όπως κάθε φορά,
αλλά...
τα κουράγια, πού τα βρήκες νυχτιάτικα ?........εμένα, μετά από τέτοια κούραση καλύτερα :killme:

 

[taver]

Ημέρα 4, Τρίτη

Η επόμενη μέρα ξεκινάει με Alcatraz! Περπατάμε μέχρι την προβλήτα 33, και παίρνουμε από κει το καραβάκι για το νησί. Τα εισιτήρια τα έχουμε κλείσει online από την πρώτη μέρα μόλις φτάσαμε, γιατί τελειώνουν γρήγορα (και σίγουρα δε θα βρίσκαμε επιτόπου). Παίρνουμε το καραβάκι (η εταιρία είναι η Statue Cruises, η ίδια που κάνει και τα δρομολόγια για άγαλμα Ελευθερίας και Ellis Island στη Ν. Υόρκη), και σαλπάρουμε για Alcatraz. Στη διαδρομή απολαμβάνουμε μια πανοραμική θέα της πόλης του San Francisco και της Golden Gate bridge.


Μετά από λίγο, φτάνουμε στο Alcatraz, και αμέσως στην προβλήτα ακούμε τις οδηγίες ασφαλείας από ένα ranger (το νησί, ως μέρος του Golden Gate National Park, φυλάσσεται από park rangers) και παίρνουμε audioguides (κάκιστα και φαφλατάδικα, ως συνήθως). Μπαίνουμε σε μια αίθουσα όπου προβάλλεται ένα σύντομο φιλμ για την ιστορία του νησιού. Μετά από 10 λεπτά, βγαίνουμε από την άλλη πόρτα, και ανηφορίζουμε προς το κέντρο του νησιού, όπου βρίσκεται η ομώνυμη φυλακή (δεν ήταν όλο το νησί φυλακή, όπως ο περισσότερος κόσμος νομίζει, είχε και υποστηρικτικές λειτουργίες, σπίτια για τις οικογένειες των υπαλλήλων κλπ).

Μπαίνουμε μέσα ακολουθώντας το audioguide. Βρισκόμαστε σε μια και μοναδική τεράστια αίθουσα με διαδρόμους στους οποίους βρίσκονται τα κελιά, αντικριστά στις δυο πλευρές. Ο αριθμός των τουριστών – επισκεπτών δεν επιτρέπει στη σκέψη να ξεφύγει, να βρεθεί κανείς εκεί, αλλά ακόμα κι έτσι αξίζει τον κόπο. Μαθαίνουμε για την ιστορία της φυλακής, τον τρόπο διαβίωσης των κρατουμένων, τις εξεγέρσεις τους, κλπ. Βγάζουμε, όπως όλοι οι καλοί τουρίστες, φωτογραφίες με τις αφεντιές μας πίσω από τις πόρτες των κελιών, και βγαίνουμε στο μπροστινό προαύλιο, αυτό που ήταν για τους φύλακες και τη διοίκηση, από το οποίο η θέα στην πόλη και όλο σχεδόν το bay area είναι πανοραμική. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες, πάμε και μια γρήγορη βόλτα στο πίσω προαύλιο, αυτό που ήταν για τους κρατούμενους. Τι πίκρα πρέπει να ήταν, να βλέπεις κάθε μέρα τόσο όμορφα μέρη κι εσύ να είσαι κλεισμένος σ’ ένα μπουντρούμι... Επιστροφή στο καραβάκι, και πίσω στο pier33.

Από κει, πάμε στο pier39, που προχθές το επισκεφτήκαμε πολύ νωρίς το πρωί και δεν είχε πολύ κόσμο, και καθόμαστε για ένα καφέ με θέα τη θάλασσα και τα sea lions. Πιάνουμε και κουβέντα με το μπάρμαν, που μας δίνει κάποιες συμβουλές για το υπόλοιπο ταξίδι (αχρείαστες, τα ξέραμε ήδη ). Τώρα το tourist trap σφύζει από τουρίστες, και σε λίγο η κατάσταση θα γίνει ανυπόφορη. Μετά τον καφέ, ψωνίζουμε κι εμείς λίγα souvenirs, και πάλι σαν καλοί τουρίστες που κάνουν το χρέος τους, και στη συνέχεια προχωράμε στη γωνία Taylor & Bay, όπου βρίσκεται το Powel-Mason cable car turnaround, την αφετηρία ενός cable car.

Στο σημείο αυτό, να εξηγήσω λίγο τα μέσα συγκοινωνίας της πόλης. Η πόλη διαθέτει τον προαστιακό της (BART – Bay Area Rapid Transit), και το MUNI, το δημοτικό σύστημα. Το τελευταίο αναλύεται σε Streetcars, όρος που περιλαμβάνει από κοινού το μετρό και τα τραμ, σε λεωφορεία, και στα cable cars. Τα τελευταία, ήταν ένα σύστημα που αναπτύχθηκε στην πόλη, όπου υπήρχε η ανάγκη τα μέσα μεταφοράς να ανεβοκατεβαίνουν τις απότομες πλαγιές των λόφων της πόλης. Ένα καλώδιο κινείται κάτω από το οδόστρωμα, και το βαγόνι (που βρίσκεται πάνω σε ράγες) αγκιστρώνεται σ’ αυτό για να κινηθεί. Τα έχουμε δει σε ταινίες, να κινούνται στους βαθμιδωτά ανηφορικούς δρόμους του San Francisco, με τους επιβάτες να κρέμονται απ’ έξω. Είναι αρκετά μικρά και με μικρή χωρητικότητα, και έχουν σήμερα πολύ αυξημένο κόστος λειτουργίας, γι αυτό και τα χρησιμοποιούν πλέον μόνο τουρίστες.


Πληρώνουμε λοιπόν $5.00 ο καθένας για ένα εισιτήριο one-way με το cable car, και ξεκινάμε. Το πλάνο λέει ότι θα κατέβουμε σε μια στάση στην Powel Street, και θα περπατήσουμε μέχρι το ξενοδοχείο μας περνώντας μέσα από την Chinatown, ωστόσο μια από τις συχνές βλάβες που παθαίνουν τα Cable Cars, μας αναγκάζει να κατέβουμε λίγο νωρίτερα και να συνεχίσουμε με τα πόδια (το Cable Car έμεινε σε μια στροφή, και χρειάστηκε να έρθει ένα ειδικό μηχάνημα να το σπρώξει).


Περνάμε μέσα από την Chinatown, επεξεργαζόμενοι τα εκατοντάδες μικρομάγαζα που πουλούν κάθε λογής πραμάτεια, τρόφιμα που μυρίζουν περίεργα, κλπ. Η Chinatown του San Francisco είναι η παλιότερη στην Αμερική, και μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο, αν και φαίνεται - και πρέπει να είναι, δεν έχω πάει στην Κίνα - πολύ αμερικανοποιημένη. Και σε ένα βαθμό τουριστική. Διασχίζουμε τα στενάκια που είναι σα να βγήκαν από το Karate Kid (ίσως επειδή εδώ γυρίστηκε...), προσπερνάμε και κάποια τηλεοπτικά γυρίσματα που έχουν καταλάβει ένα πεζοδρόμιο, και φτάνουμε στο ξενοδοχείο, για μια μίνι ανασύνταξη. Μετά από λίγο, και ξεκινάμε και πάλι το περπάτημα.


Και πάλι Chinatown, όπου περπατάμε τη Grand και τη Stockton, σταματάμε για γρήγορα ψώνια (junk food) σε ένα supermarket-φαρμακείο Walgreens [εκείνο το banana nut muffin έγραψε ιστορία...], και ανεβαίνουμε προς το Russian Hill, έναν από τους πιο κεντρικούς και πιο "upper class” λόφους πάνω στους οποίους εκτείνεται η πόλη. Πικνίκ με θέα στο Ina Coolbrith Park, και βόλτα ανάμεσα στα πολυτελέστατα σπίτια του λόφου… Από παντού η θέα είναι φοβερή, φυσάει καθαρό θαλασσινό αεράκι, ενώ ιδιαίτερα εδώ η πόλη αποπνέει μια αίσθηση καθαριότητας και αρχοντιάς. Σαν τα Brooklyn Heights στη Νέα Υόρκη, αλλά σε μεγαλύτερη και εντονότερη κλίμακα. Η θέα από το Sterling park είναι τελικώς ανύπαρκτη (μπούρδες έγραφε το Lonely Planet), αλλά από δω ξεκινάει το «στραβό» κομμάτι της Lombard Street, ενός δρόμου που μόλις για ένα τετράγωνο πηγαίνει ζικ-ζακ με συνεχείς στροφές, για να κατέβει την απότομη πλαγιά. Και ανάμεσα στα στροφιλίκια, ο δρόμος είναι γεμάτος από παρτέρια με λουλούδια. Η για την ακρίβεια, λουλούδια και τουρίστες, μια και όλοι έρχονται εδώ για να δουν αυτό το κομμάτι δρόμου. Συνεχίζουμε την κατάβαση, περνώντας από το San Francisco Art Institute, και το Diego Rivera Gallery (δυστυχώς η παρέα δεν είναι φιλότεχνοι), για να καταλήξουμε στην Columbus Avenue κι από κει στο ξενοδοχείο.


Σουρουπώνει, και οι 2 φωτογράφοι της παρέας αποφασίζουμε σχεδόν δικτατορικά την επόμενη δραστηριότητα. Παίρνουμε το αυτοκίνητο, τηλεφακούς και τρίποδα, και πάμε και τη στήνουμε στην απέναντι πλευρά και λίγο δυτικά της Golden Gate bridge. Θα τη δούμε ημέρα, στο σούρουπο, και θα βγάλουμε και νυκτερινές φωτογραφίες της γέφυρας με τα φώτα της πόλης στο βάθος. Μένουμε εκεί για περίπου μια ώρα, ώσπου μας κυνηγάει μια περίπολος των rangers (ο χώρος κλείνει με τη δύση του ηλίου, δεν το ξέραμε).

Πληρώνουμε τα διόδια στη Golden Gate bridge, και συνεχίζουμε για την πόλη, προσπερνώντας το κέντρο για να φτάσουμε στην περιοχή Mission, θέλοντας να πάμε για φαγητό σε μια περιοχή λίγο πιο μακριά από το κέντρο. Το εστιατόριο μας λέγεται Range, ευτυχώς έχει τραπέζια χωρίς κράτηση. Η κουζίνα καλή, αλλά λιτή, και οι τιμές κάθε άλλο παρά λιτές. Μάλλον ακατάλληλο για τη συγκεκριμένη παρέα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, καταγραφή, ύπνος.

Μόνο μια μέρα ακόμη στην πόλη, και τόσα ακόμη να δεις, κάνεις, νιώσεις…

 

[Yorgos]

Η πόλη διαθέτει τον προαστιακό της (BART – Bay Area Rapid Transit), και το MUNI, το δημοτικό σύστημα

Το οποίο, σε αντίθεση με όσα υποδηλώνει η ονομασία, δεν είναι καθόλου σύστημα MUNI καπέλο όπως κάποια άλλα.

Μπράβο taver, γράφεις πολύ αναλυτικά και κατανοητά.

 

[Yorgos]

Ναι, μιλάει κι ο Mr. 2455 . Απ' ότι φαίνεται, την ίδια δουλεία κάνεις κι εσύ, απλά εγώ το έγραψα κιόλας

Απλά προσπαθώ να φανταστώ πως είναι τα "πολύ πιο οργανωμένα ταξίδια"...

 

[mpiftex]

Προσωπικά το audio tour του Alcatraz το βρήκα εξαιρετικό. Αν δεν ήταν αυτό και δεν είχες ξεναγό (που δεν γίνεται να έχουν όλοι όπως είδες), δεν θα είχες ιδέα τι έβλεπες. Άσε που ήταν πολύ καλά στημένο. Και επεξήγηση του κάθε χώρου και της ιστορίας και αφηγήσεις και μαρτυρίες από κατάδικους και φύλακες. Νομίζω έχει βραβευτεί κι'ολας. Επίσης πολύ καλό ήταν και το βίντεο σχετικά με την κατάληψη του νησιού από τους ιθαγενείς, μετά το κλείσιμο της φυλακής, το οποίο δυστυχώς ελάχιστοι παρακολουθούσαν.

Αμερικανοποιημένη η Chinatown γιατί; Αν φύγεις από τους δυο κεντρικούς (και τουριστικούς δρόμους) δεν βλέπεις καν ταμπέλες στα αγγλικά. Να φανταστείς σε ένα εστιατόριο που έφαγα η μια από τις γυναίκα που μας εξυπηρέτησε δεν μιλούσε καν αγγλικά. Ευτυχώς το menu ήταν και στις δυο γλώσσες και παραγγείλαμε! Εγώ την βρήκα από τις πιο αυθεντικές Chinatowns εκτός Κίνας και σίγουρα κατά πολύ πιο αυθεντική από το κέντρο κάποιων πόλεων της Κίνας!!

Η νυχτερινή φωτογράφιση γέφυρας/πόλης είναι κάτι που ήθελα να κάνω και εγώ αλλά δεν το έκανα. Δεν ήξερα ότι ο χώρος κλείνει το βράδυ. Σε εκείνη τη μεριά υπάρχουν 2-3 viewpoints, σε όλα άραγε να ισχύει αυτό; :roll:

Μπορώ να φανταστώ τι είχε στο πρόγραμμα η τελευταία μέρα, περιμένω να διαβάσω τις λεπτομέρειες!

 

[Yorgos]

Προσωπικά το audio tour του Alcatraz το βρήκα εξαιρετικό.

Κι εγώ. Αν θυμάμαι κάτι από το Αλκατράζ ήταν το πόσο μου άρεσε το audio (για το ίδιο το Αλκατράζ δε μπορώ να πω πως με τρέλανε).

Άσε που ήταν πολύ καλά στημένο. Και επεξήγηση του κάθε χώρου και της ιστορίας και αφηγήσεις και μαρτυρίες από κατάδικους και φύλακες. Νομίζω έχει βραβευτεί κι'ολας. Επίσης πολύ καλό ήταν και το βίντεο σχετικά με την κατάληψη του νησιού από τους ιθαγενείς, μετά το κλείσιμο της φυλακής, το οποίο δυστυχώς ελάχιστοι παρακολουθούσαν.

Ditto.

Taver, μπορείς να επισυνάπτεις και καμιά φώτο στα κείμενα...έστω ενδεικτικά; Διότι το άνοιγμ της Gallery είναι λίγο ζόρικο.

 

[taver]

Προσωπικά το audio tour του Alcatraz το βρήκα εξαιρετικό. Αν δεν ήταν αυτό και δεν είχες ξεναγό (που δεν γίνεται να έχουν όλοι όπως είδες), δεν θα είχες ιδέα τι έβλεπες. Άσε που ήταν πολύ καλά στημένο. Και επεξήγηση του κάθε χώρου και της ιστορίας και αφηγήσεις και μαρτυρίες από κατάδικους και φύλακες. Νομίζω έχει βραβευτεί κι'ολας. Επίσης πολύ καλό ήταν και το βίντεο σχετικά με την κατάληψη του νησιού από τους ιθαγενείς, μετά το κλείσιμο της φυλακής, το οποίο δυστυχώς ελάχιστοι παρακολουθούσαν.

Ακριβώς, τα είχε όλα αυτά. Μόνο που άμα ήθελα να δω/ακούσω ντοκιμαντέρ με αφηγήσεις από κατάδικους, θα προτιμούσα να το έβλεπα στην TV ή κάπου καθιστός χωρίς το πλήθος να προσπαθεί να διεκδικήσει το σημείο στο οποίο στέκομαι... Εκείνη την ώρα, οτιδήποτε παραπάνω από το "αυτό που βλέπετε είναι αυτό, που χρησίμευε σ' εκείνο, κάποτε πήρε μέρος σε ετούτο, και περισσότερες πληροφορίες εκεί", είναι περιττό για μένα.
Ευχαριστώ που μου θύμησες τι ακριβώς έδειχνε το βίντεο, έστυβα το κεφάλι μου το πρωί που τα έγραφα, αλλά δεν...

Κι εγώ. Αν θυμάμαι κάτι από το Αλκατράζ ήταν το πόσο μου άρεσε το audio (για το ίδιο το Αλκατράζ δε μπορώ να πω πως με τρέλανε).

Ούτε κι εμένα μπορώ να πω ότι με τρέλανε το Αλκατράζ - αν και στους υπόλοιπους άρεσε. Εμένα πάλι μου άρεσε η θέα...

Αμερικανοποιημένη η Chinatown γιατί; Αν φύγεις από τους δυο κεντρικούς (και τουριστικούς δρόμους) δεν βλέπεις καν ταμπέλες στα αγγλικά. Να φανταστείς σε ένα εστιατόριο που έφαγα η μια από τις γυναίκα που μας εξυπηρέτησε δεν μιλούσε καν αγγλικά. Ευτυχώς το menu ήταν και στις δυο γλώσσες και παραγγείλαμε! Εγώ την βρήκα από τις πιο αυθεντικές Chinatowns εκτός Κίνας και σίγουρα κατά πολύ πιο αυθεντική από το κέντρο κάποιων πόλεων της Κίνας!!

Μπορεί να είχε να κάνει με το expectation. Μετα τη ΝΥ, όλοι μου λέγανε ότι στο SF είναι πολύ πιο αυθεντικά κλπ, και περίμενα σχεδόν να δω μπροστά μου τη Σαγκάη. Συνάντησα όμως κάτι πολύ πιο "αποστειρωμένο" από εθνικά χαρακτηριστικά και "ασφαλές"... Τα καταστήματα λειτουργούσαν με προδιαγραφές ασφαλείας, αεροστεγείς συσκευασίες, ταμειακές μηχανές με bar codes, και τα προϊόντα ήταν στην πλειοψηφία τους made in USA...
Ένα ακόμα πράγμα που αξίζει παρατήρησης και δεν ανέφερα είναι ότι, σε αντίθεση με τη ΝΥ, παράλληλα με τις σημαίες της Δημοκρατίας της Κίνας, έβλεπες και κάποιες λίγες σημαίες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Σε κάθε περίπτωση, για τα περί Chinatown επιφυλάσσομαι, γιατί την είδα μόνο στα πλαίσια της βόλτας που περιέγραψα - παρότι μέναμε σχεδόν μέσα, και το Chinese Culture Center καταλάμβανε ένα όροφο από το ξενοδοχείο στο οποίο μέναμε, δεν την είδα περισσότερο. Το κενό ανάμεσα στην πρωινή και την απογευματινή δραστηριότητα της επόμενης ημέρας, τελικά δεν υπήρξε...

Η νυχτερινή φωτογράφιση γέφυρας/πόλης είναι κάτι που ήθελα να κάνω και εγώ αλλά δεν το έκανα. Δεν ήξερα ότι ο χώρος κλείνει το βράδυ. Σε εκείνη τη μεριά υπάρχουν 2-3 viewpoints, σε όλα άραγε να ισχύει αυτό; :roll:

Στη δυτική πλευρά της γέφυρας, από την απέναντι όχθη, εκεί δηλαδή που βλέπεις σε πρώτο πλάνο τη γέφυρα και σε δεύτερο την πόλη, όλα τα viewpoints κλείνουν το βράδυ (είναι όλα κομμάτι του εθνικού πάρκου, που ξεκινά από τη γέφυρα και μετά). Στα υπόλοιπα δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά η υπόθεσή μου είναι ότι μένουν ανοικτά.

Μπορώ να φανταστώ τι είχε στο πρόγραμμα η τελευταία μέρα, περιμένω να διαβάσω τις λεπτομέρειες!

Έρχεται, έρχεται...

Taver, μπορείς να επισυνάπτεις και καμιά φώτο στα κείμενα...έστω ενδεικτικά; Διότι το άνοιγμα της Gallery είναι λίγο ζόρικο.

Will do, από δω και πέρα.

 

[mpiftex]

Ακριβώς, τα είχε όλα αυτά. Μόνο που άμα ήθελα να δω/ακούσω ντοκιμαντέρ με αφηγήσεις από κατάδικους, θα προτιμούσα να το έβλεπα στην TV ή κάπου καθιστός χωρίς το πλήθος να προσπαθεί να διεκδικήσει το σημείο στο οποίο στέκομαι... Εκείνη την ώρα, οτιδήποτε παραπάνω από το "αυτό που βλέπετε είναι αυτό, που χρησίμευε σ' εκείνο, κάποτε πήρε μέρος σε ετούτο, και περισσότερες πληροφορίες εκεί", είναι περιττό για μένα.

Είναι απλά θέμα γούστου λοιπόν. Το καταλαβαίνω αυτό που λες εγώ όμως το προτιμώ έτσι όπως είναι γιατί κάνει την όλη εμπειρία πολύ πιο ζωντανή κατά τη γνώμη μου. Ξέχασα να αναφέρω πως σημαντικό για να σε βάλει στο κλίμα της εποχής, εκτός από τις περιγραφές των κρατουμένων, ήταν οι ήχοι που ακούγονταν, με τις φωνές των κρατουμένων, τις σειρήνες, τον ήχο των κελιών να κλείνουν κλπ.

Στη δυτική πλευρά της γέφυρας, από την απέναντι όχθη, εκεί δηλαδή που βλέπεις σε πρώτο πλάνο τη γέφυρα και σε δεύτερο την πόλη, όλα τα viewpoints κλείνουν το βράδυ (είναι όλα κομμάτι του εθνικού πάρκου, που ξεκινά από τη γέφυρα και μετά).

Πάνω στο λόφο αυτό υπάρχει ένα hostel, αναρωτιέμαι όσοι μένουν εκεί τι κάνουν αν "κλείνει" το πάρκο.

 

[taver]

Πάνω στο λόφο αυτό υπάρχει ένα hostel, αναρωτιέμαι όσοι μένουν εκεί τι κάνουν αν "κλείνει" το πάρκο.

Φαντάζομαι θα γίνεται κάποια εξαίρεση... Πάντως το βρήκα και στη σελίδα του nps.gov:
Golden Gate National Recreational Area - Marin Headlands (U.S. National Park Service)

 

[taver]

Ημέρα 5, Τετάρτη

Αυτή είναι η τελευταία μέρα στο San Francisco, και έχουμε αποφασίσει από την αρχή με τους άλλους ότι σήμερα οι δρόμοι μας θα χωρίσουν για κάποιες ώρες. Αυτοί θα πάνε για ψώνια στα πολυκαταστήματα της Union Square, κι εγώ που αρνούμαι να μπω στη διαδικασία θα κάνω κάτι άλλο. Είχα ένα μικρό δίλημμα για το τι να κάνω. Από τη μια είχα αυτό που τελικά έκανα. Από την άλλη, ήθελα να πάω και στο SFMoMA (Μουσείο σύγχρονης τέχνης), όπου με τους άλλους δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση. Αλλά τελικά το δίλημμα αυτό-επιλύθηκε: Είναι Τετάρτη, και το Μουσείο είναι κλειστό.

Έτσι, μετά το πρωινό αφήνω τους άλλους και ξεκινάω. Προχωράω με τα πόδια μέχρι τη Market, μέσα από την Chinatown και κάτω από το περίφημο dragon gate (που τοποθετήθηκε το 1969, με σκοπό να γίνει landmark της Chinatown). Ένας καφές στο πόδι από το πρώτο Starbucks (γιατί, καλό και χρυσό το Hilton, αλλά το νεροζούμι του δεν πίνεται - μόνο σ' αυτό εδώ απ' όλα της αλυσίδας που έχω μείνει, μου έχει τύχει κάτι τέτοιο), εισιτήριο από το vending machine, και παίρνω το τραμ.


Κατεβαίνω στην περιοχή Castro. Είναι η περιοχή του Harvey Milk, και τα τελευταία 40 περίπου χρόνια το επίκεντρο του gay κόσμου της πόλης. Ωστόσο τα φτηνά ενοίκια (εδώ) και η ανοικτή νοοτροπία του κόσμου (στην υπόλοιπη πόλη) την κάνουν πλέον όλο και λιγότερο να θυμίζει γκέτο, στους δρόμους βλέπεις συχνά και μαμάδες με μικρά παιδιά. Όχι ότι έχει χαθεί κι ο χαρακτήρας της περιοχής, ίσα ίσα… Αν και πρωί, τα καφέ είναι γεμάτα από άνδρες (μόνο), ενώ τα καταστήματα είναι αυτά που συναντά κανείς σε περιοχές με πολλούς εργένηδες (π.χ. κοντά σε στρατόπεδα): Πολλά πλυντήρια, πολλά κουρεία, κλπ. Και επίσης, πολλά γυμναστήρια, και pet shops: Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια επιγραφή «Dogs are the new kids» σε ένα από αυτά τα τελευταία… Κατά τα άλλα, αν δεν ήταν για τις σημαίες με το ουράνιο τόξο σε κάθε κολόνα, και ένα-δυο sex shops με "ειδικό" υλικό, θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε γειτονιά της πόλης. Τα αξιοθέατα εδώ είναι η πλατεία Harvey Milk, το Castro Theater, το βιβλιοπωλείο “A different light”, και το κέντρο ενημέρωσης του Human Rights Campaign Action Center.


Από δω συνεχίζω για την περιοχή του Mission, όπου από το πάρκο Mission Dolores η θέα στον ορίζοντα της πόλης με τους ουρανοξύστες είναι ανεμπόδιστη, και επιστρέφω, διασχίζοντας κάθετα την περιοχή του Castro, με κατεύθυνση προς την περιοχή που σήμερα θέλω κυρίως να δω.


Οι λεωφόρος Haight και η οδός Ashbury έχουν δώσει το όνομά τους στην περιοχή, το μέρος που ξεκίνησε και μεγάλωσε το κίνημα της γενιάς των λουλουδιών. Μπορεί σήμερα το σπίτι των Grateful Dead να είναι ένα ακόμα ιδιωτικό βικτοριανό σπίτι στο λόφο, το Buena Vista Park να είναι καθαρό, και το σπίτι των Jefferson Airplane να ανήκει τώρα στους μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Την εποχή θυμίζουν λίγο η συστοιχία των καταστημάτων θεραπευτικής Μαριχουάνας (και όχι μόνο) κατά μήκος της Haight, το Drogstore Café που σήμερα λέγεται Magnola Pub & Brewery, και η εμφάνιση του κόσμου που κυκλοφορεί. Εδώ βρίσκεται και το Amoeba records, ίσως το μεγαλύτερο indie δισκάδικο στον κόσμο.

Συνεχίζω για λίγο μέσα στο Golden Gate park, ένα ωραιότατο πάρκο που θυμίζει έντονα το Central Park στη ΝΥ και αρκετά ακόμα πάρκα αναψυχής στον κόσμο. Ένας τύπος με ράστα με πλησιάζει για να μου πουλήσει marihuana, με τους αστυνομικούς να περιπολούν 15-20 μέτρα μακριά.


Η ώρα έχει περάσει, και θα στήσω τους άλλους, οπότε βγαίνω γρήγορα στη λεωφόρο. Δε βρίσκω ταξί, οπότε παίρνω το αστικό λεωφορείο για το Alamo Square, ένα μικρό πάρκο με μια φοβερή θέα στην πόλη, και μια εξίσου φοβερή συστοιχία από νέο-βικτωριανά σπίτια να το περιβάλλει. Τώρα πια έχω αργήσει και οι άλλοι με περιμένουν στο ξενοδοχείο. Συνεχίζω με δεύτερο αστικό λεωφορείο για το city hall, απ’ όπου παίρνω το μετρό για τη Montgomery Street, κι από κει με 15 λεπτά περπάτημα φτάνω στο ξενοδοχείο… Ευτυχώς είναι ευγενικοί μαζί μου. Ελάχιστη ξεκούραση, και φύγαμε αμέσως. Παίρνουμε το αυτοκίνητο, και ξεκινάμε.

Προορισμός: Berkeley. Μια μικρή πόλη στην απέναντι πλευρά του κόλπου του San Francisco, γνωστή κυρίως για το πανεπιστήμιό της.

Αφού προχωρήσαμε την University Avenue, τον κεντρικό δρόμο της πόλης, μέχρι το τέλος, βρήκαμε μια θέση parking στην αριστερή πλευρά του campus, και ξεκινήσαμε. Το πανεπιστήμιο, που είναι μόνο ένα από τα campuses του (δημόσιου) πανεπιστημίου της California, φιλοξενεί μια σειρά από σχολές, αλλά δεν περιορίζεται εκεί, έχει κι άλλα κτήρια στην πόλη. Διάχυτες στην πόλη είναι και οι φοιτητικές εστίες. Όπως αντίστοιχα διάχυτοι είναι και οι πεζόδρομοι της πόλης που περνούν μέσα από το campus. Η πόλη και το πανεπιστήμιο πλέον έχουν ενοποιηθεί, σχηματίζοντας ένα ενιαίο σύμπλεγμα.


Ο κεντρικός χώρος του πανεπιστημίου είναι μια μεγάλη καταπράσινη έκταση, σαν ένα πάρα πολύ μεγάλο αστικό τετράγωνο, με κτήρια σχολών, αλλά χωρίς περίφραξη, ανοικτός προς όλους (κι ας μην υπάρχει άσυλο). Λέγεται ότι τα φυτά είναι περισσότερα από τους φοιτητές (κανείς όμως δεν ξέρει αν αυτό είναι κυριολεκτικό ή μεταφορικό).

Μετά από πολλές βόλτες πάνω κάτω, και σουβενίρ από το φοιτητικό κατάστημα, βρίσκουμε ένα κτήριο που ψάχναμε - θέλαμε νε βγάλουμε και φωτογραφίες έξω από το computer science (Soda) building, τα nerds… Φυσικά, ως νέα επιστήμη, το computer science δεν είναι σε ένα από τα κτήρια του κεντρικού campus, αλλά σε παράρτημα στην πόλη. Επειδή το κεντρικό campus έχει εξαντλήσει τη χωρητικότητα του (μετάφραση: δε μπορούν να χτίσουν άλλο, γιατί τότε θα έπρεπε να κόψουν ακόμη και δέντρα, άκουσον άκουσον), κάποιες είναι σε διάφορα κτήρια γύρω από αυτό, μέσα στην πόλη. Και, φυσικά, αυτές είναι οι σχολές που άνοιξαν τελευταίες…

Πήραμε το αυτοκίνητο επιχειρώντας να ανέβουμε στο Lawrence Berkeley National Laboratory, στην κορυφή του λόφου πάνω από την πόλη, αλλά φάγαμε πόρτα από το φύλακα. Και όχι και με τον καλύτερο τρόπο, γιατί ο Β. που οδηγούσε δεν είδε το σήμα που του έκανε στην είσοδο, με αποτέλεσμα μια μίνι καταδίωξη…. Επιστρέφοντας, είπαμε να σταματήσουμε για φαγητό στην πόλη. Παρκάραμε και είπαμε να ψάξουμε για κάποιο φοιτητικό στέκι, πράγμα που μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε και μια βόλτα παραπάνω στην πόλη. Δε βρήκαμε κάτι που να μας αρέσει στο «φοιτητικό» στυλ, αλλά ένα περίφημο brewery με απίστευτα, ταπεινά πλην πεντανόστιμα, burgers. Τα καλύτερα στην πόλη, διάβασα μετά κάπου. Όμορφο περιβάλλον (για τέτοιο μαγαζί, με γιγαντοοθόνες που έδειχναν αμερικάνικο ποδόσφαιρο), καλό service, και καλές τιμές. Δεν είναι ακριβώς φοιτητικό στέκι, μαζεύει περισσότερο καθηγητές και μεταπτυχιακούς. Αν βρεθείτε στο Berkeley, τιμήστε τη μπυραρία Triple Rock.


Μετά το φαγητό επιστροφή στο San Francisco, αλλά πρώτα μια στάση (την ξέρετε την ιστορία πια) με τρίποδα και τηλεφακούς στο Treasure Island. Ένα νησάκι στα μέσα της Bay bridge, με μια ναυτική βάση, και τέλεια θέα στους ουρανοξύστες του San Francisco και το skyline της πόλης. Για μια ακόμη φορά, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο, και μετά την καθιερωμένη ρουτίνα της καταγραφής των εξόδων και του backup των φωτογραφιών, είναι ώρα για ύπνο. Αλλά επιπλέον, επειδή το πρωί θα φύγουμε από το San Francisco, πρέπει και να πακετάρουμε…
Έρχεται η μέρα της Silicon Valley!