Γαλλία Bouillabaisse στη Μασσαλία!

[taver]

Η Quai de Belges, σήμερα Σάββατο πρωί, είναι γεμάτη από πάγκους ψαράδων, με 1-2 λεκάνες ο καθένας, που πουλάνε την ψαριά τους. Κάθε λογής ψάρι και ψαρικό βρίσκεται εδώ, ακόμη και κάποια που ακόμη σπαρταράνε. Ίσως οι τουρίστες με τις dSLR να είναι περισσότεροι από τους κατοίκους που έχουν κατέβει να ψωνίσουν ψάρια, αλλά πάλι ίσως και όχι.
Πάντως σίγουρα έχει μεγάλο φωτογραφικό ενδιαφέρον μια βόλτα πάνω – κάτω: Τόσο τα ψάρια όσο και οι ψαράδες είναι για φωτογραφία....

Επόμενος σταθμός, στη γωνία του παλιού λιμανιού, η αφετηρία των καραβιών Frioul If Express. Η μέρα σήμερα είναι συννεφιασμένη αλλά ζεστή, και το γραφείο τουρισμού μου το χει ξεκαθαρίσει:
- "Σήμερα πηγαίνουν τα καράβια. Για αύριο δε σας το υπόσχομαι, μπορεί να έχει απαγορευτικό".
Προορισμός μου, το Chateau d' If. Όσο στέκομαι στην ουρά των εκδοτηρίων, το πλοίο αναχωρεί. Θα πάρω το επόμενο…. Έρχεται η σειρά μου, ανταλλάσω το κουπόνι του City Pass με εισιτήριο για το πλοίο που φεύγει σε 30 λεπτά, και ξεκινάω για μια μικρή βόλτα.

Τα στενά στη νοτιοανατολική γωνία του λιμανιού, γνωστά και ως quartier des Arsenaux, έχουν πάρει τη θέση των παλιών ναυπηγείων, αλλά σήμερα συγκεντρώνουν μόνο μπόλικα τουριστικά εστιατόρια, με επιγραφές που ανταγωνίζονται στο Cent στην τιμή του set menu, καθώς και καφέ με όμορφα τραπεζάκια έξω. Εδώ ξεχωρίζουν η μακρόστενη πλατεία της Cours Honoré d'Estienne d'Orves, και η κρυμμένη μικρή πλατεία Place Thiers. Καθώς τριγυρνώ στα στενάκια και στην αποβάθρα Rive Neuve του λιμανιού, η ώρα περνάει, και κατευθύνομαι και πάλι στο πλοίο.

Επιβιβάζομαι και το πλοίο αναχωρεί στην ώρα του. Διασχίζουμε με χαμηλή ταχύτητα το παλιό λιμάνι, και βγαίνοντας στην ανοικτή θάλασσα επιταχύνουμε για μια σύντομη διαδρομή μέχρι ένα μικρό νησάκι ανοικτά του λιμανιού. Δεν είναι το μόνο νησάκι εδώ: δίπλα σ' αυτό υπάρχουν 2 πολύ μεγαλύτερα, οι νήσοι Frioul, οι οποίες έχουν ενοποιηθεί με ένα τεχνητό λιμενοβραχίονα, έχοντας δημιουργήσει μια ακόμη μεγάλη μαρίνα στα ανοικτά του λιμανιού της Μασσαλίας.

Μπροστά λοιπόν από τα νησιά αυτά, λοιπόν, υπάρχει ένα μικρό νησάκι, το Ile d' If, που φιλοξενεί ένα κάστρο, κτισμένο το 16ο αιώνα για να φυλάσσει την είσοδο στο λιμάνι. Το κάστρο στην πορεία μετατράπηκε σε φυλακή, η οποία ενέπνευσε τον Alexandre Dumas το 19ο αιώνα για να στεγάσει εδώ ένα σημαντικό μέρος του βιβλίου του "Le Comte de Monte-Cristo", γνωστό στα Ελληνικά ως "ο κόμης Μοντεχρίστο". Οι χώροι έχουν διαμορφωθεί παρουσιάζοντας τόσο την ιστορική πραγματικότητα του κάστρου όσο και τα τεκταινόμενα στο βιβλίο (και οθόνες δείχνουν αποσπάσματα από κινηματογραφικές μεταφορές του). Η είσοδος στο κάστρο έχει δικό της εισιτήριο και μια μικρή ουρά, αλλά κι εδώ η City pass αποδεικνύεται χρήσιμη (απέφυγα κι όλη την ουρά).

Εκτός από λογοτεχνικής αξίας μνημείο, το κάστρο παρέχει και όμορφη θέα προς την πόλη, στον ορίζοντα της οποίας κυριαρχεί μια εικόνα: Η Notre Dame de la Garde, το πιο γνωστό landmark της πόλης, είναι κτισμένη σε ένα λόφο στο κέντρο της νότιας πλευράς της πόλης, και η θέα από εδώ τη φέρνει σε πρώτο πλάνο.

Λίγη ώρα μετά, και με δεκάλεπτη καθυστέρηση, το πλοίο της επιστροφής έρχεται, ένα μέρος από τους επιβάτες κατεβαίνουν, επιβιβάζομαι, και αναχωρούμε για τα Iles de Frioul. Εκεί, το πλοίο σχεδόν αδειάζει. Τα νησιά φαίνονται ενδιαφέρον μέρος για χαλαρό περπάτημα, ενώ μια σειρά από εστιατόρια ετοιμάζονται να υποδεχτούν τους εκδρομείς από την πόλη. Αράζουμε δίπλα στα σκάφη της μαρίνας, κάποιοι ελάχιστοι επιβιβάζονται, και ξεκινάμε και πάλι για το παλιό λιμάνι. Όταν πατάω και πάλι στη στεριά, η εκδρομή είχε κρατήσει συνολικά 2 ώρες.

 

[pattyyy]

Περιγράφεις πολύ ωραία! Στα "χνάρια" του Κόμη Μοντεκρίστο, λοιπόν...

 

[taver]

Επόμενος σταθμός για την ημέρα, η Notre Dame de la Garde, η εκκλησία στην κορυφή του λόφου. Δύο τρόποι υπάρχουν για να φτάσει κανείς εκεί. Ο κλασσικός είναι το αστικό λεωφορείο 60, που κάνει κανονικά τη διαδρομή. Ο τουριστικός, είναι με το τουριστικό "τρενάκι" που κάνει μια κυκλική διαδρομή με μοναδική στάση εκεί. Και για τα 2 το city pass με καλύπτει. Μελετώντας το χάρτη, βλέπω ότι το τραινάκι ανεβαίνει στην εκκλησία περνώντας πρώτα από μεγάλο μέρος από το παραλιακό μέτωπο της πόλης, όπου θα έχω δυσκολία να πάω με άλλο τρόπο, οπότε κάνω την επιλογή που ποτέ άλλοτε δε θα έκανα: Θα πάω με το τραινάκι.

Εκδοτήρια εισιτηρίων, ανταλλαγή του κουπονιού της city pass με δωρεάν εισιτήριο για το τρενάκι, βρίσκω μια θέση κοντά στη δεξιά πλευρά (από την αριστερή πλευρά είχε τζάμι – καταστροφή για τις φωτογραφίες…), και μόλις κάθομαι, το τρένο αναχωρεί. Οι συνεπιβάτες μου είναι κατά κύριο λόγο Γάλλοι – εσωτερικός τουρισμός, υποθέτω. Η διαδρομή μας ακολουθεί τη Rive Neuve, περνάει μπροστά από το Abbaye St Victor, και συνεχίζει ως τη θάλασσα, στη γειτονιά Catalans, και την ομώνυμη παραλία. Από αυτή την παραλία ξεκινάει η μεγάλη παραλιακή λεωφόρος "Cornice du Présidente John Fitzgerald Kennedy", μια λεωφόρος πολλών χιλιομέτρων ακριβώς πάνω από τα βράχια στην άκρη της θάλασσας, στηρίζεται άλλοτε στο έδαφος και άλλοτε σε πυλώνες που πατάνε στο βυθό.

Λίγο πιο κάτω, απέναντι ακριβώς από το Ile d' If, ένα μνημείο ξεχωρίζει στη δεξιά πλευρά του δρόμου, διακόπτοντας το σερί του γκρεμού πάνω από τη θάλασσα. Είναι το Monument aux Morts des Orients, ένα μνημείο για τα θύματα του Α Παγκοσμίου πολέμου. Το τρενάκι, κινούμενο με τη ροή της κίνησης της παραλιακής λεωφόρου, προσπερνά στα γρήγορα στα αριστερά το λιμανάκι του Vallon d' Aufes, και συνεχίζει τη διαδρομή. Κρίμα, ήθελα να το δω αυτό. Η διαδρομή και στη συνέχεια είναι όμορφη. Μέσα από μια γειτονιά με μικρά σπιτάκια, βγαίνουμε και πάλι δίπλα στη θάλλασα περνώντας από τη Γέφυρα των "παραχαρακτών", και συνεχίζουμε παραλιακά. Ένα παλιό αρχοντικό δίπλα μας έχει μετατραπεί σήμερα σε κέντρο "Θαλασσοθεραπείας" (μεταξύ άλλων και πλαστικής χειρουργικής, όπως αναφέρει η επιγραφή στην είσοδο). Από δω και κάτω τα σπίτια γίνονται σχεδόν αποκλειστικά μονοκατοικίες με κήπο και πισίνες…

Κάπου εκεί το τρενάκι στρίβει προς το εσωτερικό της πόλης και πάλι. Έχοντας κυκλώσει τον νότιο τομέα της πόλης, η Notre Dame de la Garde είναι πλέον στο βορά. Συνεχίζει ευθεία, ανεβαίνει στο λόφο/πάρκο όπου βρίσκεται η εκκλησία, και μας αφήνει στο πάρκο.
- "Καθίστε όσο θέλετε, κάθε 20 λεπτά έχουμε αναχωρήσεις" μας ενημερώνει σε 4 γλώσσες η φωνή στο μεγάφωνο του οχήματος.

Η Εκκλησία Notre Dame de La Garde είναι κτισμένη στην κορυφή ενός λόφου, του ψηλότερου μέσα στην πόλη, που από τα μισά και πάνω είναι πάρκο. Η ίδια η εκκλησία είναι ψηλή, σε 2 επίπεδα (του ναού και της Κρύπτης), και έχει ένα ψηλό πύργο στο πλάι της, σαν καμπαναριό. Στην κορυφή του, πάνω σε ένα ψηλό βάθρο, βρίσκεται ένα ψηλό χρυσό άγαλμα της Παναγίας με το βρέφος.

Η προνομιακή θέση του ναού προσφέρει όμορφη, πανοραμική θέα στην πόλη, από πολλαπλά σημεία σε όλες τις πλευρές του. Σε νέο-βυζαντινό στυλ, η εξωτερική του εικόνα κυριαρχείται από ρίγες λευκού και πράσινου Μαρμάρου, όπως στη Φλωρεντία. Το εσωτερικό, θα ήταν όπως οποιουδήποτε ναού, με μια σημαντική ιδιαιτερότητα: Μοντέλα από βάρκες, καΐκια και μικρά καράβια κρεμασμένα από το ταβάνι, και πίνακες που τα απεικονίζουν κρεμασμένοι σε όλους τους τοίχους χωρίς σπιθαμή ελεύθερη. Όλα αφιερώσεις των ντόπιων ψαράδων προς την παναγία για να τους προσέχει.

Επιστροφή στο τρενάκι, και μετά από λίγο αναχώρηση. Επιστροφή στο παλιό λιμάνι από μια μάλλον αδιάφορη διαδρομή. Οι ψαράδες πλέον έχουν ξεπουλήσει κι έχουν φύγει, ένας τελευταίος μόνο ξεπλένει ακόμα τις λεκάνες του. Καλές οι τουριστικές ατραξιόν, τα καραβάκια και τα τρενάκια, αλλά ας δω και λίγο την πόλη.

 

[taver]

Πόλη Μασσαλίας, σημαίνει κατά βάση Le Canebière. Το όνομα της κεντρικής λεωφόρου της πόλης, προέρχεται από την Provençal λέξη "Canebe" που στα Ελληνικά σημαίνει... κάνναβη. Χασισάκι, για όποιον δεν κατάλαβε. Περίεργη πραγματικά ονομασία, για τον κεντρικότερο δρόμο της πόλης. Στην αρχή του λοιπόν, βρίσκεται το Office de Tourisme, και λίγο πιο κάτω το κτήριο του Bourse, του χρηματιστηρίου της πόλης. Δυστυχώς είναι καλυμμένο με σκαλωσιές – μάλλον ανακαίνιση ενόψει 2013. Απέναντι ακριβώς από αυτό, απλώνεται η πλατεία Charles de Gaule, με καφέ, και ένα περίεργο μνημείο σαν σιντριβάνι από… πιρόγα. Και δίπλα στο bourse, βρίσκεται το μουσείο μόδας της πόλης, ένα από τα πολλά μουσεία που σήμερα είναι κλειστά. Το καλύτερο marketing για το τοπικό παράρτημα της αλυσίδας Galeries Lafayette, που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το μουσείο.

Ένα τετράγωνο πιο κάτω, μια τεράστια επιγραφή "Centre Bourse" δείχνει την είσοδο του ομώνυμου εμπορικού κέντρου. Με έκταση πολών κανονικών οικοδομικών τετραγώνων, κυριαρχεί στην περιοχή. Στο χώρο του στεγάζονται πολλά καταστήματα και ένα μουσείο, ενώ στο υπερμεγέθες οικοδομικό τετράγωνο που καταλαμβάνει βρίσκονται ακόμα ένα πάρκο με αρχαιότητες, ένα ξενοδοχείο (Mercure) και 3 εργατικές (?) πολυκατοικίες. Ακριβώς απέναντι από την είσοδό του, ξεκινά η οδός Saint-Ferreol, ο πιο εμπορικός πεζόδρομος της πόλης.

Τα προσπερνώ προς το παρόν, και συνεχίζω την Canebière, παράλληλα πλέον με τις γραμμές του καινούργιου τραμ της πόλης. Στα δεξιά μου, ένα στενό οδηγεί σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο. Η πλατεία des Capucins είναι γεμάτη από μια λαϊκή αγορά, με εμπόρους που πουλάνε τα πάντα, από φρέσκα φρούτα και λαχανικά μέχρι 4572 είδη Γαλλικών τυριών. Επιστρέφω στη Canebière και συνεχίζω στην αρχική μου πορεία.

Πιο κάτω ο δρόμος ανοίγει, και μια σειρά από δέντρα σκιάζει πια ένα φαρδύ πεζοδρόμιο, με τραπεζάκια από καφέ, παγκάκια, και κόσμο. Στο τέρμα, o δρόμος γίνεται πλατεία, το κέντρο της περιοχής Reformes, και απέναντί μου βρίσκεται η εκκλησία Saint Vincent de Paul, πιο γνωστή ως Reformes, με τους δίδυμους πύργους της που φαίνονται από μεγάλη απόσταση. Εδώ τελειώνει η Canebière, αλλά ξεκινάνε, ακτινικά, 7 άλλοι δρόμοι. Δίπλα, στη συνέχεια της πορείας του τραμ, βρίσκεται η πλατεία Stalingrad, και ο σταθμός Reformes Canebière του Μετρό της πόλης. Παίρνω τη γραμμή 1 και επιστρέφω στο παλιό λιμάνι.

Η έξοδος του μετρό είναι μπροστά από το tourist information. Συνεχίζω στην πλατεία de Gaulle, και από κει στον πεζόδρομο της Saint-Ferrol. Είναι Σάββατο μεσημέρι πριν κλείσουν τα καταστήματα, και ο πεζόδρομος είναι γεμάτος κόσμο. Μοντέρνα καταστήματα, μπουτίκ της Ολυμπίκ, διεθνείς high-street αλυσίδες, τρέντυ καφέ, σαντουιτσάδικα, ντονέρ-κεμπάπ, οι πάντες. Στο τέλος του δρόμου, μια μικρή πλατεία γεμάτη skaters και πιτσιρικαρία, και απέναντι το κτήριο της Préfecture. Επιστροφή πίσω ανάμεσα στο φορτωμένο με τσάντες κόσμο, και στάση για καφέ στην πλατεία de Gaulle. Ένας café au lait για ?2.50 και συνέχεια πίσω στο παλιό λιμάνι. Έχει πάει ήδη 17:00, και είναι ώρα για το τέταρτο μέρος της σημερινής εξερεύνησης…

 

[Dorotija]

pas mal...! για πάμε παρακάτω!!!

 

[fotast]

Πολύ καλή περιγραφή με πολλές πληροφορίες και γρήγορο ρυθμό όπως πάντα.Ειναι και επίκαιρη μια και η ομάδα της πόλης(Ολυμπίκ) πηρε πρωτάθλημα φέτος μετά απο παλλά χρόνια(18 νομίζω).

 

[taver]

Η γειτονιά Le Panier βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του λιμανιού. Είναι το παλιό μέρος της πόλης, και παρότι καταστράφηκε το 1943 έχει ανακτήσει ένα χρώμα παλιάς πόλης. Μη φανταστείτε όμως μια "παλιά πόλη" όπως η Πλάκα ή οι παλιές πόλεις σε όλη την Ευρώπη, γεμάτη εστιατόρια, μπαρ και κιτς τουριστικά μαγαζάκια. Εδώ είναι μια περιοχή σχεδόν αποκλειστικά κατοικίας, με περιορισμένες εμπορικές δραστηριότητες, και λίγο κόσμο να περιφέρεται. Οι απλωμένες μπουγάδες στους στενούς δρόμους δίνουν και παίρνουν. Οι εικόνες είναι χαρακτηριστικές των παλιών γειτονιών της περιοχής της Προβηγκίας, αλλά η σύγκριση με την παλιά πόλη του Montpellier θα βγάλει νικητή την τελευταία.

Έχω αποφασίσει να ακολουθήσω το walking tour που μου προτείνει ο χάρτης του office de Tourisme, και έτσι ξεκινώ από τη Βόρεια πλευρά του λιμανιού. Εκτός από τα καραβάκια και τη Notre Dame de la Guarde που δεσπόζει στον απέναντι ορίζοντα, το λιμάνι γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον, γεμίζοντας όσο περνάει η ώρα με πεζούς, που κάνουν τη βόλτα τους δίπλα στο νερό. Λίγο πιο κάτω, δίπλα στο λιμάνι, βρίσκεται το δημαρχείο της πόλης, ένα κτήριο που ξεχωρίζει από απόσταση, χάρη στον πάρα πολύ πλούσιο διάκοσμο της πρόσοψής του.

Η περιοχή πλάι και πίσω από το δημαρχείο, είναι μια μεγάλη, επικλινής πλατεία, με σκαλοπάτια, δέντρα, παγκάκια και λίγο κόσμο. Στην πίσω πλευρά της πλατείας, δεσπόζει το Hôtel Dieu, ένα κτήριο σήμερα κλειστό, που από το 1593 στέγαζε το εκκλησιαστικό νοσοκομείο της πόλης (τα Hôtel Dieu ήταν θεσμός σε όλη τη Γαλλία). Πιο δίπλα, ο πύργος της εκκλησίας Les Accoules σηματοδοτεί την αρχή της γειτονιάς Le Panier.

O δρόμος με οδηγεί σε μια μικρή πλατεία γεμάτη μικρά εστιατόρια, και σκιασμένη από δέντρα. Η Place de Lenche είναι το μοναδικό μέρος σε όλη τη γειτονιά που θα συναντήσει κανείς τέτοιες δραστηριότητες. Προσπερνάω, και συνεχίζω νότια. Για ένα διάστημα η διαδρομή με βγάζει εκτός Panier. Ανάμεσα σε τσιμεντένια κτήρια με αμφίβολης ποιότητας αισθητική 70'ς καταλήγω μπροστά από την εκκλησία του Saint-Laurent, όπου ένα τεράστιο μπαλκόνι προσφέρει πανοραμική θέα από ψηλά στο παλιό λιμάνι και ολόκληρη την πόλη πίσω από αυτό, με τη Notre Dame de la Guarde για μια ακόμη φορά να δεσπόζει στην κορυφή. Προχωράω, έχοντας στα δεξιά μου την εκκλησία και στα δεξιά το οχυρό του Saint-Jean και το φάρο του, που φυλάει την είσοδο του λιμανιού. Ο δρόμος πλέον συνεχίζει βόρεια με όνομα Esplanade de la Tourette, και προσφέρει θέα στο νέο λιμάνι (που όμως η από δω πλευρά είναι κατειλημμένη από ένα μεγάλο εργοτάξιο).

Προχωρώντας λίγο ακόμη, φτάνω στο δεύτερο μεγάλο καθεδρικό της πόλης, κι αυτός νεοβυζαντινός και ντυμένος στα ριγέ με λευκό και πράσινο μάρμαρο, τον Cathédrale de la Major. Εντυπωσιακός ναός, ουσιαστικά δίνει το στίγμα που χωρίζει την παλιά πόλη από το νέο λιμάνι. Δε μπαίνω στο εσωτερικό, προέχει η βόλτα πάνω κάτω στα στενά του Le Panier. Και αυτό κάνω. Μετά από λίγο περπάτημα (και αρκετή παρέκκλιση από το walking tour), βρίσκω μπροστά μου το Hotel de la Vielle Charite. Ένα κτήριο που κτίστηκε ως φτωχοκομείο, είναι ένα μεσαιωνικό cloister με ένα μπαρόκ παρεκκλήσι στο κέντρο του, που διαθέτει ένα εντυπωσιακό τρούλο. Σήμερα τα κτήρια γύρω από την όμορφη και ήσυχη κεντρική αυλή στεγάζουν μια σειρά από μουσεία – αλλά αυτή την ώρα έχουν όλα κλείσει.

Συνεχίζω τη βόλτα, για να φτάσω στην Place de la Moulins, μια ιστορική πλατεία με αυστηρά γειτονίστικο χαρακτήρα σήμερα. Παιδιά παίζουν, νέοι κάθονται στα παγκάκια, κλπ. Συνεχίζω και πάλι στην Place de Lenche, με τη σκέψη να καθίσω λίγο για κάτι πρόχειρο, αλλά δε με ελκύει. Επιστροφή πίσω, μπροστά από το Hôtel Dieu και πάλι, για να βγω στην λεωφόρο Δημοκρατίας (République), ένα ακόμη μεγάλο δρόμο της πόλης. Στη γωνία, το πρώτο Starbucks της πόλης ετοιμάζεται να ανοίξει, ενώ κι αυτός ο δρόμος είναι επίσης γεμάτος high-street καταστήματα αλυσίδων (π.χ. H&M).

 

[Dorotija]

ΕΥΓΕ Κώστα! Είχα όμως την εντύπωση -λανθασμένη προφανώς- ότι είναι πιο ζωντανό το Panier... εννοώ με μπαράκια, καφέ, ρεστο κλπ.

Maison Diamantee ελεγε τπτ???

 

[taver]

ΕΥΓΕ Κώστα! Είχα όμως την εντύπωση -λανθασμένη προφανώς- ότι είναι πιο ζωντανό το Panier... εννοώ με μπαράκια, καφέ, ρεστο κλπ.

Maison Diamantee ελεγε τπτ???

Κι εγώ την είχα αυτή την εντύπωση - ίσως είναι από το στερεότυπο μιας "παλιάς πόλης".

Το Maison Diamantée (Musee de Vieux Marseille) ήταν ένα ακόμα από τα κλειστά μουσεία της πόλης....

 

[taver]

Επιστρέφοντας στο παλιό λιμάνι, εντοπίζω το εστιατόριο που θέλω να φάω το βράδυ. Miramar λέγεται, και έχει λένε την καλύτερη Bouillabaisse στην πόλη. Η τελευταία, είναι η τοπική σπεσιαλιτέ. Κάτι σαν ψαρόσουπα, από 4-5 είδη ψαριών και θαλασσινών με πολύ σκόρδο, συνοδεύεται από στρογγυλές φρυγανιές και μια ειδική σάλτσα μαγιονέζας. Είναι όμως νωρίς ακόμη, οπότε θα επιστρέψω στο ξενοδοχείο, να κάνω ένα ντους και να αλλάξω ρούχα, να διώξω από πάνω μου το sightseeing της μέρας.

Έχω τη φαεινή ιδέα να προσπαθήσω να το κάνω χρησιμοποιώντας το Ferry boat, ένα μικρό δωρεάν καραβάκι – μια βάρκα με σκεπή και τζάμια - που κάνει πέρα δώθε ανάμεσα στις 2 πλευρές του λιμανιού, γλυτώνοντας μου κάπου 400 μέτρα περπάτημα. Αμ δε. Το Ferry έχει σταματήσει να λειτουργεί από τις 17:00, σιγά μη με περίμενε. Έτσι, με λίγο περπάτημα παραπάνω, φτάνω στο ξενοδοχείο. Backup φωτογραφιών, ντους, ρούχα, και έξοδος και πάλι.

Το εστιατόριο Miramar είναι γεμάτο όταν πια φτάνω, λίγο μετά τις 21:00. Γράφομαι στη λίστα αναμονής, και μου λένε "επιστρέψτε σε 20 λεπτά". Μετά από μια σύντομη ακόμη βόλτα στο λιμάνι, επιστρέφω, και βρίσκω τραπέζι μπροστά – μπροστά, με θέα στο λιμάνι, και σχετική ησυχία. Παραγγέλνω ένα kir chassis για απεριτίφ, Bouillabaisse και ένα ορεκτικό (Saint-Jaques με τρούφα) , ένα τοπικό λευκό κρασί που μου προτείνει ο σερβιτόρος, ένα μπουκάλι νερό, ένα γλυκό κι ένα καφέ. Όλα, πάρα πολύ καλά. Στο τέλος, ο λογαριασμός είναι σοκ. Για ένα άτομο, ? 184.00 ! Δεν έχω πληρώσει ποτέ ξανά τόσα πολλά σε εστιατόριο…

Μετά το σοκ του φαγητού, παρότι κοντεύει μεσάνυχτα, αποφασίζω να βγω μια βόλτα να χωνέψω. Οι αποβάθρες του παλιού λιμανιού έχουν μετατραπεί σε παρκινγκ, και κυκλοφορεί ο κλασσικός κόσμος μιας Σαββατιάκης εξόδου. Μπροστά από το Fort St-Jean, στην άκρη του λιμανιού, βλέπω κάποιους να ψαρεύουν με καλάμι… ΟΚ, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αν θες να βγεις για ψάρεμα μέσα στη Μαύρη νύχτα, ανάμεσα σε μια σειρά από προβολείς που φωτίζουν τα αντικριστά κάστρα και κόσμο που περνάει κάνοντας θόρυβο, εμένα δε μου πέφτει λόγος… Συνεχίζω προς τα πίσω, κάνοντας το γύρο όλου του λιμανιού, κι όταν πια φτάνω στην άλλη άκρη, επιστρέφω στο ξενοδοχείο μου. Η ώρα είναι αργάμιση, κι έχουμε και πρωινό ξύπνημα αύριο… Στα γρήγορα συνεχίζω το καθιερωμένο backup των φωτογραφιών που είχα ξεκινήσει νωρίτερα, και πέφτω για ύπνο.

 

[SkullFlower]

184.00 ?

ωραία η ιστορία σου!

 

[taver]

184.00 ?

Άσε, ακόμη τη φυσάω (τη Bouillabaisse ) και δεν κρυώνει!