Γαλλία Bouillabaisse στη Μασσαλία!

[SkullFlower]

ήταν τουλάχιστον κάτι το ιδαίτερο όλο το γεύμα ?

 

[taver]

ήταν τουλάχιστον κάτι το ιδαίτερο όλο το γεύμα ?

Ε, δεν ήταν άσχημα, αλλά έχω φάει και αρκετά καλύτερα στη Γαλλία...

 

[renata]

Taver δεν με ακούς οταν σου μιλάω..
σου λέω δές πρώτα τις τιμές και μετά παραγγέλνομε ..τίποτα εσύ...να και τούτο να και το άλλο!!
ήθελες να δώσεις και τα ρέστα φιλοδώρημα για να διακοσαρίσει ο λογαριασμός να τελειώνομε!!
ΑΑΑ ολα κι όλα ..στην ινδία δεν θα παμε γιατί θα μου χαλάσεις την πιάτσα!
κι αυτή η σούπα είχε πολύ σκόρδο βρε παιδάκι μου..
κατα τα αλλα καλά πέρασα..είδα και τοσα πράγματα..άσε να σε έχω απο κοντά μη πληρώσεις τον κούκο για κανένα capuccino

 

[taver]

Το Κυριακάτικο ξύπνημα είναι μαρτύριο. Αφού με πολύ ζόρι καταφέρνω να σηκωθώ από το κρεβάτι, πακετάρω τα πράγματα μου, κατεβαίνω για πρωινό στις 10 παρά 5, επιστρέφω και κατεβαίνω για checkout. Αφήνω τα πράγματα για φύλαξη, και ξεκινώ. Αυτή τη φορά, δε θα κατευθυνθώ προς το κέντρο του λιμανιού, αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση. Ο καιρός σήμερα είναι καλύτερος, και ο ήλιος κάνει κατά διαστήματα την εμφάνισή του, με τα διαστήματα να γίνονται όλο και μακρύτερης διάρκειας.

Προχωράω προς τα δυτικά, ανάμεσα στα κάστρα Ganteaume και Saint-Nicolas. Αμέσως πίσω από αυτά, ένα τεράστιο τζαμένιο κτήριο στεγάζει τα ξενοδοχεία Sofitel & Novotel. Η Γαλλική αλυσίδα ξενοδοχείων Accor έχει βρει τον τρόπο να εξασφαλίζει τα καλύτερα real estate στη Γαλλία… Η περιοχή από δω και πέρα λέγεται Pharo, και κυριαρχείται από το μεγάλο πάρκο Jardin du Pharo που ξεκινά ακριβώς μετά το ξενοδοχείο. Το πάρκο προσφέρει την καλύτερη δυνατή θέα στο παλιό λιμάνι, όντας υπερυψωμένο και πάνω στο φυσικό "λιμενοβραχίονα" που φράσσει την είσοδό του. Μια μεγάλη παιδική χαρά, και μια μεγάλη αλάνα με γρασίδι όπου τα παιδιά παίζουν ελεύθερα είναι το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς από το πάρκο, λίγο πριν κλέψει την παράσταση το δεύτερο πράγμα που βλέπει: Στο κέντρο του πάρκου, βρίσκεται το επιβλητικό Palais du Pharo, που κτίστηκε για το Napoleon III και σήμερα χρησιμοποιείται ως συνεδριακό κέντρο. Πίσω από το τελευταίο, ένα μονοπάτι γεμάτο παγκάκια προσφέρει θέα στο παλιό και το νέο λιμάνι και στην ανοικτή θάλασσα της Μεσογείου. Για κάποιο περίεργο λόγο ο μέσος όρος ηλικίας του κόσμου εδώ είναι γύρω στα 70…

Βγαίνοντας από το πάρκο, ο δρόμος οδηγεί στην Plage des catalans, μια παραλία γεμάτη κόσμο σήμερα Κυριακή. Είναι ακόμη Απρίλιος, αλλά κάποιοι κολυμπούν, κάποιοι λιάζονται, και κάποιοι ακόμα παρακολουθούν 2 αγώνες beach volley που εξελίσσονται στην άκρη της παραλίας. Μετά την παραλία, ακολουθώ τη διαδρομή που είχα κάνει χθες με το τραινάκι, διασχίζοντας την περιοχή Catalans, και φτάνω και πάλι στο Monument aux Morts des Orients. Το μνημείο είναι όπως το είδα και χθες, αλλά αυτό που δεν είχα δει είναι ότι πίσω από αυτό, υπάρχει μια ταράτσα-παρατηρητήριο με πανοραμική θέα στα νησιά If και Frioul.

Απέναντι από το μνημείο και ελάχιστα παρακάτω, ο δρόμος περνάει πάνω από μια γέφυρα, που παρακάμπτει ένα μικρό κόλπο. Βρίσκομαι στο Vallon d' Aufes, και από κάτω μου βλέπω ένα μέρος που θυμίζει περισσότερο ένα μικρό γραφικό ψαροχώρι παρά γειτονιά μεγαλούπολης. Ο κόλπος είναι σα λιμανάκι, με ψαρόβαρκες στη σειρά μέσα κι έξω από το νερό, χαμηλά σπιτάκια με παραδοσιακή αρχιτεκτονική, και μικρά μαγαζάκια. Και δυό εστιατόρια και 2 καφέ. Ένα όμορφο θέαμα, θυμίζει λίγο από Γαλλία, λίγο από Ιταλία, λίγο από ελληνικό νησί…

Η βόλτα συνεχίζεται, στη διαδρομή που είχα κάνει με το τρενάκι, ώσπου κάποια στιγμή αποφασίζω να γυρίσω πίσω. Παίρνω το λεωφορείο 83 με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης, και λίγη ώρα μετά κατεβαίνω στη στάση μπροστά από το ξενοδοχείο μου. Ανεβαίνω τα σκαλιά στον κάθετο δρόμο, και λίγο μετά βρίσκομαι μπροστά στο Αβαείο του Saint Victor, ένα μοναστήρι του 5ου αιώνα με βαριά ιστορία, που βρίσκεται εδώ. Η θέα στο λιμάνι και στα κάστρα της εισόδου είναι επίσης πολύ καλή από δω. Δυστυχώς μέσα στο Αβαείο δε μπόρεσα να δω και πολλά, γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη μια βάφτιση, αλλά η θέα αποζημίωνε με το παραπάνω.

Μετά από δω, παίρνω το δρόμο με κατεύθυνση το παλιό λιμάνι. Γρήγορα κάνω μια μίνι έρευνα αγοράς και ψωνίζω κάτι μαγνητάκια ψυγείου που ήθελα (από περίπτερο, τελικά). Έχω περίπου μια ώρα ακόμη, οπότε θα κάνω μια ακόμη βόλτα στο κέντρο. Και σειρά τώρα έχει η λεωφόρος Belsunce, η λαϊκή γειτονιά της πόλης. Εδώ βλέπει κανείς κυρίως μετανάστες, και μαγαζιά με έθνικ χρώμα. Στο πλάι για μεγάλο μήκος του δρόμου, και στο ίδιο τετράγωνο με το εμπορικό κέντρο Centre Bourse, βρίσκεται μια σειρά από "εργατικές" πολυκατοικίες. Στο βάθος της λεωφόρου, μια αψίδα του θριάμβου φαίνεται από μακριά. Είναι η Porte d' Aix, στο δρόμο που κάποτε αποτελούσε την κεντρική οδική αρτηρία για το Aix-en-Provence.

Ώρα να επιστρέφω σιγά σιγά. Και ο δρόμος περνάει, για μια ακόμη φορά, από το παλιό λιμάνι. Σήμερα γίνεται εδώ μια περίεργη εκδήλωση. Αν κατάλαβα καλά, συμμετέχουν ομάδες, οι οποίες κατασκευάζουν αυτοσχέδιες βάρκες από απλά υλικά, και πρέπει να διαπλεύσουν μ' αυτές όλο το παλιό λιμάνι (κατά μήκος). Η εκδήλωση διοργανώνεται από τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, και υπάρχει το απαραίτητο τζέρτζελο. Παρακολουθώ για λίγο, αλλά μετά κοιτάω την ώρα και συνεχίζω για το ξενοδοχείο.

 

[taver]

Ώρα 14:20 είμαι στο ξενοδοχείο και παραλαμβάνω τις αποσκευές μου. Περπατάω το παλιό λιμάνι, μπαίνω στο μετρό, κατεβαίνω στο σταθμό Saint-Charles, ακολουθώ τις πινακίδες για το Gare Routiere, και βρίσκω το λεωφορείο για το αεροδρόμιο έτοιμο να αναχωρήσει. " Έχετε εισιτήριο?", με ρωτάει ο εισπράκτορας. "Όχι, πόσο κάνει?" "Α, πρέπει να το βγάλετε στο γκισέ. Ευθεία και δεξιά". Μέχρι να πάω και να γυρίσω στο γκισέ, το λεωφορείο των 14:50 είχε φύγει. Το επόμενο σε 20 λεπτά.

Πράγματι, το λεωφορείο αναχωρεί στην ώρα μας και επίσης στην ώρα μας φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Πρώτη στάση, το terminal "mp2" (Marseille – Provence 2), ένα καινούργιο μικρό terminal για τη Ryanair και τις άλλες low cost εταιρίες που χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο. Δεν κατεβαίνω και το λεωφορείο συνεχίζει για το τέρμα, ανάμεσα στα terminals 1 και 3. Το terminal 1 είναι το μεγάλο terminal του αεροδρομίου, απ' όπου πετάει και η Lufthansa. Αποφασίζω να παραδώσω τη μεγάλη χειραποσκευή για να μην την κουβαλάω, έτσι κι αλλιώς δεν είχα μέσα κάτι που να χρειάζομαι άμεσα στην Αθήνα. Κάνω μια ανασύνταξη, βγάζοντας από μέσα το netbook και βάζοντας στη θέση του το μπουφάν που τζάμπα κουβάλησα τόσες μέρες, και κατευθύνομαι στο check-in της Lufthansa.

Η ουρά στο economy class είναι μακρυά, και δε φτάνει αυτό, είναι και όλοι Έλληνες. Ευτυχώς στο γκισέ της Business/First Class η ουρά είναι μηδενική. Η υπάλληλος στο γκισέ αυτό λοιπόν είχε αρχίσει να εξυπηρετεί κάποιους επιβάτες από την άλλη ουρά. Όταν εμφανίζομαι εγώ, αυτόματα πήρα προτεραιότητα, αλλά κάποιος Ελληνάρας από δίπλα με τσαμπουκά προσπαθεί να μου πάρει τη σειρά. Δε στέκεται στην κίτρινη γραμμή, έχει προχωρήσει και σχεδόν αγκαλιάσει το γκισέ. Μέχρι να δώσω στην κοπέλα διαβατήριο & Miles & More, είχε ανεβάσει τη βαλίτσα του στον Ιμάντα… Σε σπαστά – επίτηδες – Αγγλικά του λέω να κατεβάσει τη βαλίτσα του κι αυτός αρχίζει να τσαμπουκαλεύεται ότι είναι η σειρά του, μέχρι που η γαλλίδα τσεκινατζού τον στέλνει πίσω στην ουρά.

Αφού στέλνει πίσω τον Ελληνάρα, η κοπέλα παίρνει λοιπόν τα χαρτιά μου, και με ρωτάει:
- "to Athens?"
- "Σσςςς" της απαντώ, "μη φωνάζετε".
Παίρνει γραμμή η κοπελιά, που έχει καταλάβει ότι δίπλα είναι όλοι Έλληνες και συνεχίζει χαμηλόφωνα.
- "Ναι, στην Αθήνα πηγαίνω. Έχω κι ένα κομμάτι" κι ανεβάζω την αποσκευή στον ιμάντα. "Προσέξτε πως θα βάλετε την ταινία".
- "Μην ανησυχείτε", μου απαντά, και τοποθετεί την ταινία & το priority tag με τρόπο ώστε ο προορισμός να φαίνεται μόνο από την πλευρά της. Παίρνω τις κάρτες επιβίβασης, με τη θέση 5Α και στις 2 πτήσεις όπως είχα κλείσει.
- "Υπάρχει lounge σ' αυτό το αεροδρόμιο?"
- "Sorry, μόνο για HON", μου απαντάει.

Έχω κάμποση ώρα μέχρι να έρθει η ώρα της επιβίβασης, και τον αξιοποιώ με παγωτάκι από τα Häagen Dazs του αεροδρομίου και ένα τελευταίο café au lait. Παράλληλα, προχωράει το backup των φωτογραφιών στο netbook. Όταν το backup φτάνει σε σημείο που μπορώ να το διακόψω, κλείνω το netbook και περνάω από τον έλεγχο, για να το ανοίξω πάλι ενώ περιμένω σε μια καρέκλα δίπλα στο gate 027 απ' όπου αναχωρούμε. To backup τελειώνει δύο λεπτά ακριβώς μετά την εκκίνηση του boarding, και πηγαίνω για επιβίβαση (με τους Ελληνάρες στην ουρά να απορούν "γιατί αυτός μπαίνει πριν από μας που περιμένουμε τόση ώρα"). Το αεροπλάνο είναι ένα A319, που εκτελεί την πτήση LH4365 για Μόναχο.

Απογείωση και πάλι από τον 14L με 20 λεπτά καθυστέρηση (θα καταφέρει ποτέ η Lufthansa να εκτελέσει πτήση προς Μόναχο ακριβώς στην ώρα της? Είναι πλέον ζαριά το αν θα προλάβει κανείς connection κάτω από 45 λεπτά στο MUC!), και πτήση πάνω από τα ορεινά της Cote d' Azur, πάνω από τη Θάλασσα για λίγο, και πάνω από τη Γένοβα. Μετά, στροφή προς τα ΒΑ, και πετώντας πάνω από Ιταλία – Αυστρία φτάνουμε για προσγείωση στο Μόναχο. Σε όλο αυτό το χρόνο, έχει προσφερθεί ένα σάντουιτς με ζαμπόν, και το κλασσικό service με τα ποτά.

Στο Μόναχο, προσγειωνόμαστε στον 8R, και το Α319 σταματάει σε remote position και μας περιμένει λεωφορειάκι για τη μεταφορά στο Terminal 2. Εκεί, η πτήση μας θα αναχωρήσει από την πύλη G06, στην άκρη του terminal. Κατευθύνομαι στο Senator Lounge. Είναι το πιο καινούργιο και μοντέρνο lounge της Lufthansa, και ότι πρέπει αυτή την ώρα. Εκεί τελειώνω το backup των φωτογραφιών μου, ταράζω και το μπουφέ με το Leberkäse και τα λουκάνικα, τη δόση μου από Γερμανικό Riesling, και πριν προλάβει να πάει κάτω η μπουκιά είναι ώρα για το boarding στην επόμενη πτήση. Trekking μέχρι την G06, boarding δεύτερος, και γραμμή για το 05Α. Το αεροσκάφος για την LH3392 για Αθήνα είναι ένα Α321, και ευτυχώς οι 2 θέσεις δίπλα μου είναι κενές (σε μια κατά τα άλλα αρκετά γεμάτη πτήση).

Απογείωση και πάλι από τον 08R, ζυμαρικά για φαγητό, ποτά (ένα κρασί και 2 νερά παρακαλώ), με την αεροσυνοδό να με χαιρετάει πάντα ονομαστικά. Πτήση πάνω από Ljubljana, Κροατία, και ξυστά δίπλα από τα όρια του FIR Βελιγραδίου στο οποίο δε μπήκαμε. Συνέχεια πάνω από τα Τίρανα, Δυτική Μακεδονία, Θεσσαλία, Λαμία, Θήβα, και στροφή για πτήση πάνω από το Σαρωνικό και προσγείωση στον 03R.

Άφιξη με λεωφορειάκι στη μεσαία πύλη του Ελ. Βενιζέλος (ανάμεσα στους ιμάντες 5 και 6) και παραλαβή αποσκευών ως συνήθως από τον ιμάντα 11. Το γιατί δεν μας πήγε το λεωφορείο στην πύλη δίπλα στον ιμάντα μας, παραμένει μυστήριο. Παραλαμβάνω την αποσκευή από τους πρώτους, και βγαίνω από το αεροδρόμιο γρήγορα.

Η μικρή καθυστέρηση στην άφιξη της πτήσης, με κάνει να χάσω, για 4 λεπτά το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό για το κέντρο (23:35). Έτσι, είτε θα μπω στη διαδικασία των αλλαγών λεωφορείου, είτε θα πάρω ταξί. Επιλέγω τη δεύτερη λύση: ευτυχώς είναι ακόμα μονή ταρίφα, και θα είναι για μεγάλο μέρος της διαδρομής. Η ουρά στα ταξί είναι μηδενική, οπότε φεύγω αμέσως. Στο τέλος φτάνω σπίτι μου ?40.00 φτωχότερος…
Το επόμενο πρωί πρέπει να πάω στη δουλειά.

 

[Dorotija]

Ποτέ ταξί από το αεροδρόμιο. Μα ποτέ! Λεωφορείο και ταξί από το κέντρο!

Ωραίο το ταξίδι σου taver. Ευχαριστούμε!

 

[pattyyy]

Πολύ καλογραμμένη και κατατοπιστική ιστορία! Ευχαριστούμε!

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.

 

[alliaks]

<<τσεκινατζού>>;

 

[taver]

<<τσεκινατζού>>;

Ε, ξερω γω, γιατι οχι?

Sent from my LG-P500 using Tapatalk

 

[alliaks]

Ε, ξερω γω, γιατι οχι?

Sent from my LG-P500 using Tapatalk

Γιατί όχι, σωστά. Η ελληνική γλώσσα αντέχει ακόμη.

 

[taver]

Γιατί όχι, σωστά. Η ελληνική γλώσσα αντέχει ακόμη.

Τουλαχιστον εχει την πλακα του και δεν προσβαλλει. Αν ειχα χρησιμοποιησει αλλο ορο, θα τσιμπαγες?

Sent from my LG-P500 using Tapatalk