Ιρλανδία Belfast City Rockers

[SPROM]

Μικρέ τα έχεις μπερδεμένα.
Η Bloody Sunday που τραγουδούν οι U2 είναι αυτή και ουχί αυτή που περιγράφεις και αναφέρεται στη σφαγή του Londonderry.

Δεν έχω πρόβλημα να συζητήσω το οτιδήποτε,δεν θα ήθελα να χαλάσουμε την ιστορία σου όμως γιατί είναι βέβαιο πως μια τέτοια συζήτηση θα προκαλέσει ένα ψιλομπάχαλο.

Έτρωγα βραδυνό.
Προφανώς, δεν τα μπέρδεψα. Δεν γράφω κάτι, χωρίς να έχω διαβάσει πολύ γι'αυτό. Διάβασα σε συνέντευξη του Lennon στο παρελθόν ότι μιλούσε για την 21η Νοεμβρίου. Οι U2 to διασκεύασαν, οπότε διόλου απίθανο να αναφέρονται στο Londonderry.
Επιμένω ότι θα είχε ενδιαφέρον, εφόσον γνωρίζουμε όλοι πώς να είμαστε κόσμιοι.

Επεξεργάζομαι το μήνυμα για να σου πω ότι μία πρόχειρη αναζήτηση που έκανα στο wikipedia σε επιβεβαιώνει. Όταν είχα διαβάσει την αναφορά για την οποία έγραψα παραπάνω, είχα σοκαριστεί από την ''άποψη'' της πραγματικότητας του τραγουδιού και άλλαξα τη γνώμη μου για το Λέννον. Παρόλ' αυτά, και λόγω της αναφοράς σου και της έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων από πλευράς μου, θα επεξεργαστώ και πάλι το κείμενό μου, ώστε να εναρμονίζεται με την πραγματικότητα, ως έχει αυτή τη στιγμή. Ευχαριστώ για το σχόλιο.

 

[SPROM]

Μόνο αυτό βρήκες? ο επίσημος αγώνας ανεξαρτησίας (1918-21) έγινε τρομοκρατική επίθεση με τους σημερινους όρους και άλλα πολλά πολλά που μπορούμε να τα μεταφέρουμε αλλού αν θεωρείται ότι παρεμβαίνουμε στη ροή της ''ιστοριας''

Δεν χρειάζεται να τα μεταφέρουμε αλλού, με την προϋπόθεση της ευγένειας και της έλλειψης χαρακτηρισμών.
Άλλωστε, γι'αυτό γράφω αυτή την ιστορία.

Ο επίσημος αγώνας ανεξαρτησίας δεν έγινε τρομοκρατική επίθεση, βεβαίως. Θέλεις να το εξηγήσεις;

 

[SPROM]

Την ίδια στιγμή, μία άλλη φωνή, ο ροκ άρχοντας VanMorrison, τραγουδούσε τη συμφιλίωση και την ίαση των πληγών που είχε ανοίξει αυτός ο πόλεμος. Φυσικά, ο VanMorrison, γέννημα της Βόρειας Ιρλανδίας, δεν θα μπορούσε να έχει άλλη θέση από αυτή που τελικά κράτησε, εφόσον ο ίδιος και τα μέρη του επλήγησαν από τα εθνικιστικά όνειρα του ιρλανδικού στρατού για μια ενωμένη Ιρλανδία και τα βάρβαρα αντίποινα των ενωτικών και των Βρετανών. Κατά την άποψή μου, ο VanMorrison υπήρξε και ο περισσότερο νηφάλιος ροκ τραγουδιστής με κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες για το μέλλον της περιοχής.
Ο VanMorrison ήταν αυτός που έγραψε και ερμήνευσε το τραγούδι ‘Thehealinghasbegun’ το 1979. ‘Θα κάνουμε ξανά βόλτα στις λεωφόρους και θα τραγουδάμε ξανά τα τραγούδια από τότε. Θα κάνουμε ξανά βόλτα στις λεωφόρους· η εξυγίανση έχει αρχίσει’. Στην πραγματικότητα, βέβαια, το 1979 καμία ουσιαστική εξυγίανση δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Ωστόσο, το 1979 ήταν μία χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας ο ιρλανδικός πληθυσμός αναλογίστηκε τις απώλειες ενός πολέμου, που εκείνη την περίοδο όλα έδειχναν ότι θα εξακολουθούσε και στην επόμενη χιλιετία. Μάλιστα, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος μετέβη στην Ιρλανδία, όπου ικέτευσε τους καθολικούς εθνικιστές-‘on my bended knees’ είπε- να παύσουν τις εχθροπραξίες.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το τραγούδι του Van Morrison- από μουσικολογική οπτική- είναι μία μελωδία που παραπέμπει σε συναισθήματα χαράς, αγαλλίασης και ένα κατευναστικό πνεύμα, σε αντίθεση με εκείνο του John Lennon που έχει μάλλον χαρακτήρα εμβατηρίου και, δυνητικά, οξύνει τα πνεύματα.
Το 1979 ήταν μια χρονιά έντονης λαϊκής δυσαρέσκειας και η ανάγκη για αλλαγή ήταν γεγονός για τους περισσότερους. Αυτήν, ακριβώς, την ανάγκη εξέφρασε μια νεοσύστατη τότε μπάντα με το όνομα Stiff Little Fingers. Ένα από τα καλύτερα πανκ συγκροτήματα του κόσμου έγραψε το τραγούδι για ένα εναλλακτικό Όλστερ. Το ‘Alternative Ulster’ ήταν ένα τραγούδι για την αλλαγή. Το τραγούδι αυτό, μαζί με άλλα, περιλαμβανόταν στον πρώτο δίσκο των Stiff Little Fingersμε τίτλο ‘Inflammable Material’· και είχαν δίκιο: η Βόρεια Ιρλανδία ήταν εύφλεκτο υλικό.

 

[SPROM]

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ: Η αναφορά του Lennon γίνεται για τη Ματωμένη Κυριακή του Derry(1972), όταν οι Βρετανοί άνοιξαν πυρ κατά πολιτών που έπαιρναν μέρος σε πορεία για τα πολιτικά δικαιώματα. Αυτή ήταν μία από τις βιαιότερες σφαγές αθώων πολιτών στην ιστορία των Ταραχών, ενώ η στιχουργική του Lennonκινείται αναπόφευκτα σε επιθετικό τόνο, που οξύνει τα πνεύματα.

 

[SPROM]

Φωτογραφία από τμήμα του τείχους.

 

[SPROM]

Banksy στο Belfast.

 

[SPROM]

Περάσαμε από την ιρλανδική εκδοχή του ‘τείχους της ντροπής’ στην άλλη πλευρά. Η άλλη πλευρά ήταν η πλευρά των προτεσταντών και φιλοβρετανών ενωτικών. Οι Loyalists, όπως αυτοανακηρύχθηκαν, εξ αρχής δήλωναν την υποστήριξή τους στη Βρετανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η ιρλανδική σημαία ήταν μία ξένη σημαία, σύμφωνα με τους ίδιους. Αυτό που ήθελαν ήταν ίσα δικαιώματα με τους Βρετανούς του απέναντι νησιού, υπό το κύρος του στέμματος.
Καθώς διασχίζαμε το ανατολικό στρατόπεδο, λοιπόν, γνωστοί δρόμοι απλώνονταν στα δεξιά και τα αριστερά μας. Όμως, ένας δρόμος θα γραφόταν στην ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα ως σημείο αναφοράς των ενωτικών: το Shankill Road. Το Shankill Rd. ήταν ο κεντρικός δρόμος αυτής της πλευράς. Και ως τέτοιος, ήταν γεμάτος από μνημεία και τοιχογραφίες που προπαγάνδιζαν τις δικές τους επιθυμίες.
Τοιχογραφίες που εξυμνούσαν τη Βρετανική Αυτοκρατορία μέσα στην πολύχρονη πορεία της ξεπηδούσαν από παντού. Η επωδός, που θύμιζε λίγο υπογραφή, ήταν συνήθως αυτή: Lest we forget. Δηλαδή, οι ενωτικοί υποστήριζαν ότι οι Ιρλανδοί θα έπρεπε να είναι ευγνώμονες στο Στέμμα και να υποτάσσονται σε αυτό. Αυτό σήμαινε ότι η πιο μισητή λέξη στο λεξιλόγιο των εθνικιστών ήταν ταυτόχρονα και η πιο καθαγιασμένη στο λεξιλόγιο των ενωτικών: το Στέμμα.
Σε άλλα σημεία επί του Shankill Rd. μιλούσαν με ειρωνικό τρόπο για τις βλέψεις των εθνικιστών, υπαινισσόμενοι ότι οι εθνικιστές- οι ‘so-called non-sectarianists’-
ήταν, στην πραγματικότητα, οι μοναδικοί σεκταριστές.
Το όνομα του Shankill Rd. εμπεριείχε μία εγγενή τάση για το σκοτάδι. Κι αυτό ήταν κάτι από το οποίο δεν μπορούσαμε να γλιτώσουμε. Ήταν προφανές ότι ο δρόμος ήταν περισσότερο υποβαθμισμένος από το γειτονικό Falls Rd. Οι άνθρωποι στον δρόμο ήταν ντυμένοι με κιτς τρόπο και έμοιαζαν με καρικατούρες. Εξίσου καχύποπτοι με εκείνους της άλλης κοινότητας, μας παρατηρούσαν με κάτι μάτια μεγάλα και επιφυλακτικά. Τι θέλουν αυτοί εδώ;
Ένα ιχθυοπωλείο με ιστορία-είχε βομβαρδιστεί στο παρελθόν από μέλη του IRA- πάνω στο Shankill Rd. είχε αποφασίσει να γελάσει σε βάρος όλων αυτών των θερμοκέφαλων που ταλαιπώρησαν την πόλη για έναν αιώνα. Μία τεράστια πινακίδα στην είσοδό του έγραφε: ‘For Fish and Ulster’. Γελάσαμε και κλάψαμε μαζί κάτω από αυτή την πινακίδα: αναλογιστήκαμε και πάλι τις απώλειες. Πόσο δίκιο είχε ο δύσμοιρος, ο ψαράς… For Fish and Ulster.
Ίσως αυτή τελικά να ήταν και η πιο σωστή, η πιο ουμανιστική, η πιο βαθιά αντιπολεμική στάση απέναντι στην παράνοια του Belfast. Η ίδια στάση που κράτησε και η γλυκιά Κίτεν, καθώς έτρωγε επιτέλους το πρωινό της στον Πλούτωνα· ένα πρωινό που οι κοινότητες του δυτικού Belfast θα αργήσουν ακόμα να το γευθούν.

 

[SPROM]

Κι αυτή είναι μια φωτογραφία από το τείχος, τραβηγμένη από την πλευρά του Shankill Rd.

 

[SPROM]

''Brits out!'' αφίσα επί του Falls Rd και κόκκινο all-star παπούτσι.

 

[SPROM]

Αυτή είναι μια φωτογραφία από mural της πλευράς των προτεσταντών.

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.