varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.156
- Likes
- 11.020
Περιεχόμενα
Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να λέγεται «ΚΑΙ μαζί ΚΑΙ μόνη… στην Βαρκελώνη» αφού από σπόντα βρέθηκα μαζί με άλλους σε ένα γκρουπ για Βαρκελώνη, αλλά από επιλογή κατέληξα μόνη χωρίς το γκρουπ.
Για να εξηγηθώ... κάποια συγγενικά μου πρόσωπα ήταν να επισκεφθούν την Βαρκελώνη το 3ημερο της 25ης Μαρτίου με ελληνικό πρακτορείο μιας και είναι πιο μεγάλης ηλικίας άνθρωποι. Λόγω ακύρωσης του ενός βρέθηκα εγώ στην θέση του πληρώνοντας μόνο την διαφορά για την αλλαγή του ονόματος στο εισιτήριο.
Η τελευταία φορά που είχα υπάρξει σε γκρουπ ήταν το μακρινό 1998 και έκτοτε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου «ποτέ ξανά». Όμως, το δέλεαρ του σχεδόν δωρεάν ταξιδιού με έκανε να προσπαθώ να μου χρυσώσω το χάπι "Έλα μωρέ 4 μέρες είναι, θα αντέξω".
Αυτό που δεν είχα προβλέψει όμως ήταν ότι πλέον έχω μηδενική ανοχή στο:
(α) να ακούω κουλαμάρες του τύπου: "Τι είναι αυτός ο Γκαουντής που μας έχουν πρήξει?", "Αρχηγέ, κινδυνεύουμε στην Λα Ράμπλα? Δεν πιστεύω να μας μαχαιρώσουν?", "Καλά εκτός Ευρώπης δεν πάω που να με πληρώνουν, τι να πάω να κάνω? να με σφάξουν?" και άλλα τέτοια χαριτωμένα,
(β) να υπομένω τον συντονισμό 58 ατόμων (ναι! το αθεόφοβο το πρακτορείο έφτιαξε γκρουπ 58 ατόμων) με τον έναν να αργεί γιατί μετά τον καφέ θέλει τσιγάρο, τον άλλον που αν δεν ενεργηθεί αμέσως μετά το πρωινό θα έχει πρόβλημα, τον παράλλον που βρίσκεται μέσα στο πούλμαν με το κινητό τέρμα να ακούει το ματς του Ολυμπιακού και πάει λέγοντας,
(γ) να υπομένω ξεναγήσεις-παρωδίες τύπου "βλέπω την πόλη μέσα από το πούλμαν" και στάση κάνουμε στα πιο άκυρα σημεία.
Κι έτσι, μετά από μόλις 12 ώρες συνύπαρξης με το γκρουπ, το εγκατέλειψα και ξαναείδα τους "συνταξιδιώτες" μου την τελευταία μέρα πηγαίνοντας για αεροδρόμιο. Στα βλέμματα τους διέκρινα ότι μου είχαν απονείμει τον τίτλο "Μις ξινή 2024" αλλά καθόλου δεν με ένοιαξε.
Για να εξηγηθώ... κάποια συγγενικά μου πρόσωπα ήταν να επισκεφθούν την Βαρκελώνη το 3ημερο της 25ης Μαρτίου με ελληνικό πρακτορείο μιας και είναι πιο μεγάλης ηλικίας άνθρωποι. Λόγω ακύρωσης του ενός βρέθηκα εγώ στην θέση του πληρώνοντας μόνο την διαφορά για την αλλαγή του ονόματος στο εισιτήριο.
Η τελευταία φορά που είχα υπάρξει σε γκρουπ ήταν το μακρινό 1998 και έκτοτε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου «ποτέ ξανά». Όμως, το δέλεαρ του σχεδόν δωρεάν ταξιδιού με έκανε να προσπαθώ να μου χρυσώσω το χάπι "Έλα μωρέ 4 μέρες είναι, θα αντέξω".
Αυτό που δεν είχα προβλέψει όμως ήταν ότι πλέον έχω μηδενική ανοχή στο:
(α) να ακούω κουλαμάρες του τύπου: "Τι είναι αυτός ο Γκαουντής που μας έχουν πρήξει?", "Αρχηγέ, κινδυνεύουμε στην Λα Ράμπλα? Δεν πιστεύω να μας μαχαιρώσουν?", "Καλά εκτός Ευρώπης δεν πάω που να με πληρώνουν, τι να πάω να κάνω? να με σφάξουν?" και άλλα τέτοια χαριτωμένα,
(β) να υπομένω τον συντονισμό 58 ατόμων (ναι! το αθεόφοβο το πρακτορείο έφτιαξε γκρουπ 58 ατόμων) με τον έναν να αργεί γιατί μετά τον καφέ θέλει τσιγάρο, τον άλλον που αν δεν ενεργηθεί αμέσως μετά το πρωινό θα έχει πρόβλημα, τον παράλλον που βρίσκεται μέσα στο πούλμαν με το κινητό τέρμα να ακούει το ματς του Ολυμπιακού και πάει λέγοντας,
(γ) να υπομένω ξεναγήσεις-παρωδίες τύπου "βλέπω την πόλη μέσα από το πούλμαν" και στάση κάνουμε στα πιο άκυρα σημεία.
Κι έτσι, μετά από μόλις 12 ώρες συνύπαρξης με το γκρουπ, το εγκατέλειψα και ξαναείδα τους "συνταξιδιώτες" μου την τελευταία μέρα πηγαίνοντας για αεροδρόμιο. Στα βλέμματα τους διέκρινα ότι μου είχαν απονείμει τον τίτλο "Μις ξινή 2024" αλλά καθόλου δεν με ένοιαξε.
Last edited: