Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ιταλία Κροατία Μαυροβούνιο Σλοβενία And where we fall we will fall together...

[travellersoul.]

Εισαγωγή

And when we fall we will fall together
No one will catch us so we'll catch ourselves
And where we roam we will roam forever
No one will understand what we meant​

Οι στίχοι από το παραπάνω τραγούδι μας συντροφευαν καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας και μάλλον ένιωσα ότι ταίριαξαν πολύ σε αυτό το ταξίδι για να τους χρησιμοποιώ σαν εισαγωγή. Κατά κάποιο τρόπο ήταν αλήθεια, αν πέφταμε έπρεπε να πέσουμε μαζί και κανείς δεν θα μας έπιανε. Από την άλλη σίγουρα θέλαμε να συνεχισουμε να περιπλανιόμαστε σε αυτό ταξίδι μαζί και σε κάθε επόμενο, αλλά αυτό η ιστορία θα το δείξει..

Ας πάρουμε τώρα τα πράγματα από την αρχή. Είχαμε συζήτηση το ενδεχόμενο ενός road trip αλλά τίποτα παραπάνω από αυτό μέχρι τον Δεκέμβρη του 2023 που έσκασε στο newsletter η κλασσική προσφορά της Ventouris για -50% από και προς διάφορα λιμάνια της Ιταλίας. Έτσι τα Χριστούγεννα βάζοντας τα κάτω η απόφαση πάρθηκε και κλείστηκαν τα εισιτήρια από Μπάρι για Ηγουμενίτσα, δύο άτομα και μια μηχανή στην τιμή των 120 ευρώ. Αυτό που έμενε τώρα ήταν να βρεθεί η κατάλληλη διαδρομή για να φτάσουμε μέχρι το Μπάρι.

Συζητήσεις επί συζητήσεων λοιπόν ακολούθησαν για κάποιους μήνες με αλλαγές στις στάσεις, στις περιοχές που θα διανυκτερεύμαμε, κλείσε διαμονή, ακύρωσε διαμονή και δώστου παλι από την αρχή. Και ενώ λοιπόν έχουμε καταλήξει σε ένα πρόγραμμα στο μυαλό μας, μετά το Πάσχα μας ανακοινώνεται από τη δουλειά ότι μπορούμε να πάρουμε κάποιες μέρες επιπλέον άδεια.
-Ναιιιιι!! Τώρα μπορούμε να ενταξουμε και άλλα μέρη στο ταξίδι!
-Ναι, αλλά πού θα δώσουμε αυτές τις παραπάνω μέρες;
Φτου και από την αρχή λοιπόν το πρόγραμμα της διαδρομής και των διανυκτερευσεων για να καταλήξουμε στο εξής πρόγραμμα 25 ημερών:

1η μέρα: Αθήνα-Αργυροκαστρο
2η μέρα: Αργυροκαστρο- Θέθι
3η μέρα: Θέθι-Κότορ
4η μέρα: Κότορ-Ντουμπροβνικ
5η μέρα: Ντουμπροβνικ-Μόσταρ
6η μέρα: Υπαιθρος Βοσνίας
7η μέρα: Λίμνες Πλίτβιτσε
8η μέρα: Λίμνες Πλίτβιτσε-Λιουμπλιάνα
9η μέρα: Λιουμπιανα και Μπλεντ
10η μέρα: Λιουμπλιάνα-Βενετία
11η μέρα: Βενετία- Τιρόλο, Ιταλίας
12η μέρα:Τιρόλο, Ιταλίας
13η μέρα: Τιρόλο-Μιλάνο
14η μέρα: Μιλάνο και λίμνη Κόμο
15η μέρα: Μιλάνο-Cinque Terre
16η μέρα: Cinque Terre- Φλωρεντία
17η μέρα: Φλωρεντία
18η μέρα: Τοσκάνη
19η μέρα: Τοσκάνη
20η μέρα: Τοσκάνη-Νάπολη
21η μέρα: Αμάλφι
22η μέρα: Πομπηία
23η μέρα: Απουλια
24η μέρα: Μπάρι-Ηγουμενίτσα
25η μέρα: Ηγουμενίτσα-Αθήνα

Αφού έληξε το πρόγραμμα έφτασε επιτέλους το πρωί της αναχώρησης μας ένα Σάββατο του Ιουλίου. Το ταξίδι επίσημα ξεκινάει....

 

[travellersoul.]

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται

Επιτέλους έφτασε το πρωί της αναχώρησης μας, με το ξυπνητήρι να χτυπάει αρκετά νωρίς, καθώς είχαμε δρόμο μπροστά μας και θέλαμε απογευματάκι και με φως ακόμα να έχουμε φτάσει στο Αργυρόκαστρο. Με το που άνοιξα τα μάτια μου όμως ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά..
-Νομίζω με ενοχλεί ο λαιμός μου..
-Πλάκα μου κάνεις;;
-Δυστυχώς όχι...

Ανοίγω το φαρμακείο που έχουμε στο σπίτι παίρνω ό,τι καραμέλες για το λαιμό έχουμε, σπρέι για το λαιμό και αποσυμφορητικό, σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Έτσι ξεκινάμε, με την ελπίδα ότι δεν θα είναι κάτι σοβαρό. Έλα όμως που όσο περνούσε η ώρα στη διαδρομή εγώ να νιώθω όλο και χειρότερα το λαιμό μου.
Σε κάθε στάση στη διαδρομή να πίνω ένα τσάι μήπως και προλάβω το κακό, αλλά ήταν ήδη αργά. Η διαδρομή ήταν βαρετή και κουραστική, κατά βάση εθνική, οπότε δεν έχω κάτι αξιοσημείωτο να αναφέρω. Ο λαιμός εξακολουθούσε να πονάει και είχε αρχίσει και η μέση μου να κουράζεται. Το ήξερα ότι θα έπαιρνε λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί το σώμα μου στο ταξίδι με τις δύο ρόδες. Και σαν να μην έφτανε ότι ξεκινήσαμε το ταξίδι με πονόλαιμο στην πρώτη στάση πάμε να ανοίξουμε ένα από τα μπαγκάζια μας να πάρουμε κάτι και συνειδητοποιούμε ότι κάτι έχει γίνει με το λουκετάκι και μάλλον άθελά μας έχουμε αλλάξει τον κωδικό. Γελάνε μαζί μας και οι πέτρες δηλαδή. Τι να προσπαθεί ο συνταξιδιώτης, τι ένας άλλος κύριος που προσφέρθηκε να βοηθήσει τίποτα. Η λύση ήταν μια, μια τανάλια για να σπάσουμε το λουκέτο και να μπορέσουμε ήσυχοι να ξεκινήσουμε.
Επιτέλους φτάνουμε κοντά στα σύνορα και κάνουμε τελευταία στάση πριν περάσουμε σε ένα φαρμακείο για να προμηθευτώ επιπλέον καραμέλες και κανένα cold and flue, έτσι προληπτικά.
Τα σύνορα τα περάσαμε γρήγορα, χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία. Αν μια φορά ήταν κουραστική η διαδρομή μέχρι εκεί, τώρα τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Ο καθένας στο δρόμο έκανε ό,τι ήθελε, η κατάσταση ήταν ή του ύψους ή του βάθους, δηλαδή ή θα έτρεχαν σαν τρελοί ή θα πήγαιναν πιο αργά και από ποδήλατο.
Με αυτά και με εκείνα το απογευματάκι κατά τις 16:00-17:00 φτάσαμε στο Αργυροκαστρο. Κάναμε τη βόλτα μας, όμορφη και γραφική πόλη, αρκετά τουριστική με πολλά μαγαζιά που πουλάνε όλων των ειδών τα σουβενίρ.

Καναμε τη βόλτα μας, πήγαμε να σηκώσουμε λεφτά από ένα ATM καθ κάτσαμε να πιούμε μια μπύρα. Όμορφα ήταν και αναζωογονητικά μετά από τόσο δρόμο.
Στη συνέχεια η κούραση και η πείνα είχαν αρχίσει να χτυπάνε κόκκινο, οπότε μαζευτήκαμε και συνεχίσαμε για μισή ώρα μέχρι να φτάσουμε στο κατάλυμα που είχαμε κλείσει στο Τεπελένι.
Το δωμάτιο ήταν καινούριο, μεγάλο και φωτεινό με όμορφη θέα. Η τιμή για ενα βράδυ με πρωινό ήταν 43 ευρώ. Το ξενοδοχείο το είχε μια οικογένεια, πολύ ευγενικοί και φιλόξενοι. Είχαν ζήσει κάποια χρόνια στην Ελλάδα και γύρισαν πίσω, έφτιαξαν κάποια δωμάτια και δουλεύουν εκεί τώρα. Κάναμε ένα μπάνιο, απαραίτητο μετά από τόσο δρόμο και βγήκαμε για να αναζητήσουμε φαγητό. Πήγαμε στην πλατεία του χωριού και κάτσαμε σε μια όμορφη αυλή, με ξύλινα τραπεζάκια και παγκάκια, κάτω χαλικάκι και παραγγείλουμε μια σαλάτα, μια ποικιλία κρεατικών και δύο μπύρες. Αρκετά νόστιμα και οικονομικά. Όταν δε κατάλαβαν ότι είμαστε Έλληνες δωστου τα κεράσματα με ένα δικό τους "τσίπουρο" θα έλεγα, με το οποίο πίστευα ότι θα φτιάξει και ο λαιμός μου, καρπουζάκι και άλλα φρούτα και άλλαξαν και τη μουσική να παίζει ελληνικά. Λίγο η κούραση, λίγο τα κεράσματα δεν ήθελα και πολύ για να με πιάσει. Κάπως έτσι γυρίσαμε στο δωμάτιο και έκλεισε η πρώτη μέρα του ταξιδιού.

 

[travellersoul.]

Εθνικό πάρκο Θέθι

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε και κατεβήκαμε για πρωινό, πριν την αναχώρηση μας. Το πρωινό ηταν ατομικό και περιλάμβανε μια ομελέτα, φρέσκα λαχανικά, λουκάνικο, κάτι σαν τηγανόψωμο, δύο δικές τους πίτες, μαρμελάδα, μέλι βούτυρο και ψωμι. Φυσικά καφέ ή τσάι που προτίμησα εγώ μήπως και συνλθει καθόλου ο λαιμός μου.
Αφού φάγαμε, ετοιμαστηκαμε, τακτοποιήσαμε τα πράγματα στη μηχανή και ξεκινήσαμε για Θέθι. Είχαμε διαδρομή μπροστά μας αλλά αυτή τη φορά ήταν πιο ευχάριστη, περνούσε από περιφερειακό δρόμο, ανάμεσα σε βουνά και βλέπαμε και λίγο φύση.

Το Θέθι είναι ένα μικρό χωριό στο νομό Σκόδρας της Αλβανίας, το οποίο βρίσκεται αναμεσα στα βουνα στα βόρεια της χώρας. Πρόκειται για μια περιοχή με φυσική ομορφιά που λειτουργι ως θέρετρο.
Το highlight της διαδρομής, από το οποίο δυστυχώς δεν έχω εικόνες, ήταν η διαδρομή για να κατέβουμε στην κοιλάδα. Μια διαδρομή γεμάτη στροφές, ορισμένες αρκετά απότομες αλλά ταυτόχρονα πανέμορφη, γεμάτη έλατα.
Βέβαια όσο πλησιαζαμε προς το χωριό η εικόνα δεν ήταν τόσο όμορφη με την έννοια ότι υπήρχαν αρκετά σκουπίδια και ζωάκια ελεύθερα, άλογα, γουρουνάκια που έτρωγαν από τα σκουπίδια. Αυτό μου έκανε αρνητική εντύπωση να πω την αλήθεια.
Φτάνοντας στην κοιλάδα το χωριό διασχίζεται από ένα ποταμάκι. Περάσαμε απέναντι από μια γέφυρα και βρήκαμε το ξενοδοχείο που θα μένανε. Το δωμάτιο ήταν φανταστικό, ήταν στη σοφίτα, με μπαλκονακι και απίστευτη θέα.

Η θέα απο το μπαλκόνι του δωματίου

Το δωμάτιο

Αφού φάγαμε το καρπουζάκι που μας κέρασαν και αράξαμε λίγο στο μπαλκόνι, βάλαμε τα μαγιό μας και ξεκινήσαμε για τον καταρράκτη που βρισκόταν στο χωριό και ήταν προσβάσιμος από ένα μονοπάτι. Μην ακούτε που λέω για τον λαιμό που, συμπεριφερομουν σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Ο καταρράκτης Grunas όπως λέγεται είναι πολυδιαφημιζόμενο αξιοθέατο της περιοχής, σε κάποια διαφημιστικά τον αποκαλούν ως ο μελυτερος καταρράκτης των Βαλκανίων. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι είχαμε αυξημένες απαιτήσεις. Το μονοπάτι ήταν εύκολο σχετικά με εξαίρεση ότι είχε κάποια σημεία ανηφορικά αλλά τίποτα που να είναι ιδιαίτερα δύσκολο ή απαιτητικό. Περπατήσαμε περίπου για 20-30 λεπτά, είχε καλό καιρό οπότε και είχαμε ζεσταθεί. Φτάνοντας, ωστόσο στον καταρράκτη διαπιστώσαμε ότι όχι μόνο δεν είναι ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων αλλά μετά βίας είχε νερό που έτρεχε. Ο καταρράκτη ειχε διάφορα επίπεδα, οπότε είχε κάποιες μεγάλες πέτρες που μπορούσες να κάτσεις και κάποια σημεία για να βραχείς προκειμένου να δροσιστείς αλλά σίγουρα όχι για να κολυμπήσεις. Είχε κόσμο σε φυσιολογικά επίπεδα που ερχόταν για να δει τον καταρράκτη και λιγότερο που καθόταν για να κάνει και μπάνιο. Φυσικά κάτσαμε για να πλατσουρισουμε λίγο, παρόλο που το νερό ήταν πολύ παγωμένο. Εγώ ήμουν πεπεισμένη ότι το νερό της φύσης αν και κρύο θα βοηθήσει στην υγεία μου. Μαντέψτε το αποτέλεσμα...

Αφού λοιπόν δροσιστήκαμε και με το παραπάνω ξεκινήσαμε να παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Είχε αρχίσει να πέφτει και ο ήλιος και δεν είχε πια τη ζέστη του μεσημεριού. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κάναμε το μπάνιο μας και κατεβήκαμε στην αυλή του για να φάμε βραδινό. Στην περιοχή δεν έχει ιδιαίτερες επιλογές οπότε το βραδινό στο ξενοδοχείο ήταν μονόδρομος. Το φαγητό δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά ήταν αρκετό για να ικανοποιήσει την πείνα μας. Στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα με τα πόδια δίπλα στο ποτάμι μέχρι που άρχισε να κάνει αρκετό κρύο και γυρίσαμε πίσω. Πήραμε δύο μπύρες από το ξενοδοχείο και ανεβήκαμε στο δωμάτιο, φορέσαμε τα φούτερ μας και κάτσαμε στο μπαλκόνι με χαμηλή μουσική να συζητήσουμε για τη μέρα μας και να σχεδιάσουμε την αυριανή...

 

[travellersoul.]

Κότορ, έμεινα άφωνη

Το επόμενο πρωι ξυπνήσαμε από τον βήχα μου. Αν εξαιρέσουμε αυτή τη λεπτομέρεια το πρωινό αυτό ξύπνημα ήταν πολύ όμορφο. Ακουγόταν το νερό από το ποταμάκι που περνούσε μπροστά από το ξενοδοχείο και στο δωμάτιο έμπαινε το φως του ήλιου, ενώ η πρώτη εικόνα ηταν τα έλατα που βρίσκονταν παντού γύρω μας. Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε για πρωινό. Παρόμοιο με αυτό της προηγούμενης μέρας αλλά όχι τόσο γευστικό. Ήπια και το χαμομήλι μου να μαλακώσει λίγο ο λαιμός, πήρα το σπρέι μου, έφαγα μια καραμέλα, ετοιμάσαμε τα πράγματα και ξεκινήσαμε για το Κότορ.
Η διαδρομή πάλι ήταν όμορφη καθώς αρχικά έπρεπε να ανέβουμε τον δρόμο που είχαμε κατέβει την προηγούμενη μέρα. Ήταν νωρίς το πρωί οπότε παρόλο που είχε ήλιο δεν ήταν ακόμα ανυπόφορα από ζέστη, κάτι που συνέβη αργότερα. Η διαδρομή μέχρι τον προορισμό μας ηταν περίπου 4 ώρες, με τις στάσεις που κάναμε πήρε λίγο παραπάνω. Την πρώτη στάση την κάναμε αφού περάσαμε τα σύνορα σε ένα κομμουνιστικό μνημείο, λίγο έξω από την Ποντγκοριτσα. Η ώρα ήταν γύρω στις 11.30 και είχε αρχίσει ήδη να έχει πολλή ζέστη, κάτι που συνδυαστικά με το μπουφάν της μηχανής δεν με έκανε να νιώθω καθόλου ευχάριστα.
Η στάση κράτησε λίγο, ίσα ίσα να πιούμε λίγο νερό, να βγάλουμε λίγο το μπουφάν και να ξεμουδιάσαμε. Συνεχίσαμε τη διαδρομή μέχρι το επόμενο σημείο που κάναμε τη στάση μας, το οποίο ήταν το
Pavlova Strana Rijeka Crnojeviča Viewpoint. Η ζέστη συνεχιζε να είναι ενοχλητική. Το σημείο όμως ήταν πολύ όμορφο, είχε και την καφετέρια ενός ξενοδοχείου πάνω στο δρόμο που πρόσφερε σκιά δίπλα από τη θέα, οπότε κάτσαμε για μια σύντομη μπύρα.

Η θέα από το σημείο που καθίσαμε.

Μετά από αυτή τη στάση συνεχίσαμε τη διαδρομή μας. Εγώ ένιωθα αρκετά καλύτερα με το λαιμό μου και είχα πάρει θάρρος. Πλησίαζε το μεσημέρι και έπρεπε να λύσουμε το θέμα φαγητό για τη σημερινή μέρα, έχοντας στο νου μας ότι στο Κότορ ήταν σχεδόν απαγορευτικό το να φάμε, πολύ τουριστικά και συνεπώς αρκετά ακριβά. Αρχίσαμε λοιπόν να ψάχνουμε στο maps για κάποιο μαγαζί που θα βρίσκαμε στη διαδρομή μας και δεν πέσαμε έξω με την επιλογή που κάναμε. Ένα μαγαζί πάνω στο δρόμο, με παγκάκια και κάρο τραπεζομάντηλα, στο οποίο καθόντουσαν μόνο ντόπιοι την ώρα που πήγαμε. Το μαγαζί λέγεται Kod Pera na Bukovicu και το προτείνω. Μια επιλογή για φαγητό μοσχαράκι κοκκινιστό στην κατσαρόλα με πατάτες, λουκούμι, έλιωνε και μια ποικιλία με αλλαντικά και τυριά. Πεντανόστιμα όλα!! Η τιμή για τα παραπάνω και 3 μπύρες ήταν 40 ευρώ.
Αφού απολαύσαμε το φαγητό μας ήρθε η ώρα να συνεχισουμε τη διαδρομή μας για να φτάσουμε επιτέλους στο Κότορ. Είχαμε επιλέξει να πάμε από τον serpentine road, πρακτικά μιλάμε για έναν δρόμο γεμάτο στροφές που μοιάζει σαν να ξετυλίγεται σερπατινα και προσφέρει απίστευτη θέα στον κόλπο του Κότορ.

Η ιδιαιτερότητα του δρόμου πέρα από τις στροφές έγκειται και στο γεγονός ότι είναι ιδιαίτερα στενός και ταυτόχρονα αποτελεί τον δρόμο που περνάνε τα τουριστικά λεωφορεία από και προς το Κότορ. Αυτόματα λοιπόν το γεγονός αυτό δημιουργεί μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα όταν συναντιέται ένα λεωφορείο με ένα αμάξι καθώς μπορεί να μην χωράνε και τα δύο να περάσουν ή ακόμα χειρότερα όταν συναντιούνται δύο λεωφορεία. Γίναμε μάρτυρες μόνο της πρώτης περίπτωσης και μάλιστα δύο φορές, στη μία για να ξεμπλοκαρει η κατάσταση ένας ντόπιος κατέβηκε και ανέλαβε το αμάξι μιας κυρίας που είχε κυριολεκτικά κοκαλώσει και δεν πήγαινε πουθενά. Η δεύτερη περίπτωση ήταν λίγο πιο δραματική, στην εσωτερική πλευρά του δρόμου ήταν μια τζαγκουαρ και από την εξωτερική προσπαθούσε να περάσει το λεωφορείο, το οποίο για να τα καταφέρει περνώντας γρατζουνισε όλη την πλευρά του αμαξιού με τον οδηγό μέσα να κοπανιέται στο τιμόνι και να φωνάζει. Εννοείται δεν σταμάτησε κανείς για να μπορέσει να βρει το δίκιο του.

Με αυτά και με εκείνα νωρίς το απογευματάκι φτάσαμε στο δωμάτιο, το οποίο για οικονομικούς λόγους δεν το είχαμε κλείσει μέσα στην καστροπολιτεία αλλά ακριβώς απέναντι, δηλαδή 5 λεπτά με τη μηχανή και είχαμε και από το μπαλκόνι απίστευτη θέα στον κόλπο. Το δωμάτιο όχι κάτι ιδιαίτερο αλλά ήταν καθαρό, είχε μπαλκόνι και όπως ήδη είπα πανέμορφη θέα.

Κάναμε ένα μπάνιο να ηρεμήσουμε και να καθαρίσουμε από όλη τη διαδρομή, ετοιμαστηκαμε και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στην καστροπολιτεία του Κότορ. Όμορφα και γραφικά τα σοκάκια, κάναμε βόλτα στα τείχη και περπατήσαμε γενικά αρκετά. Πήραμε και ένα παγωτό στο χέρι, θεωρώντας εγώ πως ο λαιμός μου είναι καλύτερα. Εκεί που έπεφτε και ο ήλιος σιγά σιγά κάτσαμε και για ένα κρασί, μια μπύρα και συζητούσαμε. Εκεί κάπου ήταν που άρχισε και η φωνή μου να με εγκαταλείπει. Μέχρι να γυρίσουμε στο δωμάτιο δεν μιλούσα καθόλου και το βράδυ δεν πήγε καθόλου καλά, για να κοιμηθώ έπρεπε να έχω κάποια καραμέλα στο λαιμό και ξυπνούσα ανά διαστήματα από τον βήχα. Μα τι το ήθελα αυτό το παγωτό;;

 

[travellersoul.]

Ντουμπρόβνικ, κάποιος με έχει ματιάσει

Το επόμενο πρωι σηκωθήκαμε πολύ νωρίς, πριν ακόμα βγει ο ήλιος. Μπορείτε να μαντέψετε από τι, προφανώς επειδή δεν ήμουν καλά. Κάναμε προσπάθεια να κοιμηθούμε ξανά αλλά ήταν μάταιο, εται αράξαμε λίγο στο μπαλκόνι χαζεύοντας της θέα και τα χρώματα που εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ όμορφα και ξεκινήσαμε σιγά σιγά να μαζεύουμε για να αναχωρήσουμε προς Ντουμπροβνικ. Πρώτη στάση θα ήταν το Perast, ένας μικρός οικισμός λίγο πιο πέρα από το Κότορ, παραθεριστικο θέρετρο αλλά όμορφο και γραφικό. Ήμασταν εκεί αρκετά πρωί οπότε το πετύχαμε εντελώς άδειο. Κάναμε βόλτα δίπλα στη θάλασσα και κάτσαμε για πρωινό σε ένα μαγαζί κυριολεκτικά δίπλα στο κύμα. Ήταν ένα πολύ όμορφο πρωινό, που τώρα που το θυμάμαι το νοσταλγώ αρκετά..

Μετά το πρωινό μας συνεχίσαμε την πορεία μας με τελικό προορισμό το Ντουμπροβνικ. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε μέχρι τα σύνορα ήταν παραλιακή και πάρα πολύ όμορφη αν και είχε αρκετή κίνηση και αυτό δεν μας αφήνει να το ευχαριστήσουμε όσο θα μπορούσαμε. Τα σύνορα της Κροατίας ήταν θα έλεγα τα πιο δύσκολα που περάσαμε. Είναι η είσοδος στην ΕΕ και για το λόγο αυτό είναι πιο αυστηροί στους ελέγχους. Είχε μεγάλη αναμονή και κάτω από τον ήλιο δεν ήταν ευχάριστο. Μετά από μισή ώρα περίπου περάσαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας. Φτάνοντας στο Ντουμπροβνικ κάτσαμε στο μαγαζί που ήταν απέναντι από το δωμάτιο που είχαμε κλείσει μέχρι να ετοιμαστεί. Τι να ετοιμαστεί δηλαδή; Το δωμάτιο ήταν απαράδεκτο. Να πω εδώ ότι λίγες μέρες πριν φύγουμε μας ακύρωσε το κατάλυμα που είχαμε κλείσει και ψάχναμε τελευταία στιγμή κάτι οικονομικό και σχετικά κοντά στην καστροπολιτεία. Ήταν μάλλον το χειρότερο δωμάτιο που έχω μείνει ποτέ, δεν ηταν καθόλου καθαρό που αυτό είναι και το βασικό. Τέλος πάντων ένα βράδυ ήταν θα περνούσε. Αφού αφήσαμε τα πράγματα ετοιμαστήκαμε και πήγαμε σε μια παραλία εκεί κοντά. Όμορφη παραλία, γαλανά, κρυστάλλινα και διάφανα νερά. Πιο παγωμένα και από λίμνη ή ποτάμι. Ήταν ανακουφιστική η βουτιά. Κάτσαμε και στο μαγαζάκι που ήταν πάνω στην παραλία, φάγαμε και κάτι, μια ψαρόσουπα εγώ για τον λαιμό, με την οποία δεν τρελάθηκα.
Γυρίσαμε στο δωμάτιο, για να ξεκουραστούμε λίγο και να ετοιμαστούμε για τη βόλτα μας μέσα στο κάστρο.

Με τη μηχανή η απόσταση ήταν περίπου 10 λεπτά. Όσο πλησιαζαμε γινόταν χαμός από αυτοκίνητα και λεωφορεία. Ήταν μια από τις φορές στο ταξίδι που πραγματικά το γεγονός ότι ήμασταν με τη μηχανή να εξοικονόμησε χρόνο και ταλαιπωρία. Αφού παρκάραμε μπήκαμε στο κάστρο και χαθήκαμε στα στενά του..πανέμορφα και πολύ γραφικά πάρα το γεγονός ότι πρόκειται για να πολύ τουριστική περιοχή.

Κάναμε βόλτες μέχρι να πέσει ο ήλιος, περπατήσαμε πολύ αλλά ήταν πολύ όμορφα. Το βραδάκι πεινασαμε και κάτσαμε σε ένα όμορφο μαγαζί, με τίμιες τιμές για Ντουμπρόβνικ και φάγαμε μια πίτσα, ήπιαμε ένα κρασί και μια μπύρα. Όλα ήταν πολύ όμορφα, με μόνη εξαίρεση ότι περα από τον λαιμό είχε αρχίσει να με πονάει αρκετά το δεξί μου μάτι και να δακρύζει ασταμάτητα. Όταν γυρίσαμε και στο δωμάτιο είδα ότι είχε πρηστεί κιόλας λίγο και με ενοχλούσε όλο το βράδυ. Ωστόσο είχα την ελπίδα ότι το πρωί θα ήταν καλύτερα.

 

[travellersoul.]

Kravica Waterfall και Μόσταρ, μια ευχάριστη έκπληξη

Το επόμενο πρωτι ξύπνησα και το δεξί μου μάτι άνοιγε με δυσκολία. Είχε πρηστεί και ήταν γεμάτο τσίμπλες. Καθόλου ευχάριστο. Μαζέψαμε όπως όπως τα πράγματα μας από το δωμάτιο και φύγαμε πάλι για το κάστρο αναζητώντας φαρμακείο και κάτι να φάμε. Στο φαρμακείο ζήτησα κολλύριο με κορτιζόνη που παίρνω και εδώ στην Ελλάδα όποτε έχω πρόβλημα με τα μάτια μου αλλά δεν μου έδωσαν καθώς χρειαζόταν συνταγή ιατρού. Αρκέστηκα σε ένα με χαμομήλι και ήλπιζα να με βοηθήσει. Φάγαμε και κάτι στο χέρι και κάναμε μια τελευταία βόλτα στο όμορφο Ντουμπρόβνικ πριν συνεχίσουμε τη διαδρομή μας. Σήμερα θα περνούσαμε τα σύνορα και θα μπαίναμε Βοσνία.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με στόχο να φτάσουμε αρχικά στους καταρράκτες Kravica. Όμορφη διαδρομή και πολλή ζέστη. Δεν θυμάμαι μετά από πόση ώρα φτάσαμε, ούτε τι πληρώσαμε για την είσοδο μας. Θυμάμαι όμως ότι είχε πάρα πολύ κόσμο και ότι βιαζόμουν να βάλω το μαγιό μου και να ανακουφιστώ από τη ζέστη. Διαλέξαμε ένα μέρος με σκιά για να κάτσουμε, παραγγείλουμε δύο μπύρες και απολαμβάναμε τη θέα, τη δροσιά του νερού που ήταν αναζωογονητικό και το πανέμορφο τοπίο. Κάτσαμε αρκετή ώρα και αποφασίσαμε ότι θα τρώγαμε και εκεί, νόστιμο και τίμιο φαγητό σε φυσιολογικές τιμές για το τουριστικό της υπόθεσης. Χαλαρώσαμε αρκετά. Νομίζω όσοι περνάτε από εκεί πρέπει να είναι στις στάσεις σας.

Όταν ήρθε η ώρα της αναχώρησης μας, μαζέψαμε πράγματα μας, κάναμε την ανάβαση μέχρι το πάρκινγκ και ξεκινήσαμε. Επόμενη στάση πριν φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας ηταν το χωριό Pocitelj, ένα όμορφο και γραφικό χωριό της Βοσνίας. Την ώρα που το φτάσαμε ήταν σχεδόν άδειο, υπήρχαν ελάχιστοι τουρίστες και δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανείς. Πήραμε λίγα σταφύλια από έναν πλανόδιο στην αρχή του χωριού και ήταν ό,τι έπρεπε εκείνη την ώρα για τη βόλτα μας. Κατά τη γνώμη μου αξίζει μια επίσκεψη και μια σύντομη περιήγηση. Είναι όμορφο.

Μετά τη σύντομη στάση μας συνεχίσαμε τη διαδρομή μας μέχρι το Μόσταρ. Φτάσαμε στο δωμάτιο που είχαμε κλείσει που ήταν πολύ όμορφη και αρκετά οικονομικό, 34 ευρώ ένα βράδυ και είχε καφέ, τσάι και διάφορα πράγματα που μπορούσες να φτιάξεις πρωινό.

Εγώ ένιωθα πάλι το λαιμό μου να χειροτερεύει, οπότε έκανα ένα γρήγορο ζεστό μπάνιο που ήταν ανακουφιστικό πριν κάνουμε τη βόλτα μας στην πόλη του Μόσταρ.
Το Μόσταρ είναι σίγουρο ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Βοσνίας, πολύ όμορφο, που όμως και εκεί είναι ολοφάνερες οι αντιθέσεις αυτής της χώρας. Γενικά σε όλη τη διαδρομή παρατηρούσα το τοπίο γύρω μου και όλα φωνάζουν ότι πρόκειται για μια χώρα που ακόμα προσπαθεί να συνέλθει και να ανακάμψει από τον πόλεμο. Κτήρια που ακόμα έχουν εμφανή τα σημάδια από σφαίρες, ενώ άλλα είναι ακόμα μισογκρεμισμενα, μαζικά νεκροταφεία, είτε χριστιανικά είτε μουσουλμανικά, μια περιοχή που ονομάζεται σερβική δημοκρατία στο έδαφος της Βοσνίας, όλα φωνάζουν αντιθέσεις και έναν λαό που προσπαθεί να συνέλθει. Έτσι λοιπόν εξηγείται και το πώς προσπαθούν να προωθήσουν τουριστικά ορισμένα μέρη τους. Το Μόσταρ λοιπόν είναι πολύ όμορφο, γραφικό, με ωραία μαγαζάκια. Κάναμε βόλτα, περπατήσαμε και κάτσαμε για ένα ποτό κοντά στο ποτάμι. Δυστυχώς ο λαιμός μου χειροτέρευε πολύ, είχα αρχίσει να νιώθω εξαντλημένη και δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε το βράδυ όπως θα θέλαμε. Γυρίσαμε σιγά σιγά προς το δωμάτιο με την ελπίδα ότι με λίγη ξεκούραση το πρωί τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.