Ολλανδία Amsterdamn 'em

[tripakias]

Μια απο τις πιο δελεαστικες διαφημισεις που μπορει κανεις να συναντησει στα ΜΜΜ του Παρισιου ειναι αυτη για τα λεωφορεια της megabus. Εισιτηρια απο 1€ για Λονδινο, Αμστερνταμ, Βρυξελλες κλπ.
Η αληθεια ειναι πως τα λεωφορεια με κουραζουν ιδιαιτερα. Τα θεωρω το πιο αβολο μεταφορικο μεσο και σπανια τα προτιμω. Ενα ταξιδι Παρισι-Λονδινο με λεωφορειο, λοιπον, ειναι απαγορευτικο για μενα.

Αμστερνταμ και Βρυξελλες ειναι οι δυο υποψηφιες. Βρυξελλες δεν εχω ξαναπαει και ειναι μια μοναδικη ευκαιρια, επισης απεχει σχεδον μιση αποσταση σε σχεση με το Αμστερνταμ. Το συγκριτικο μεταξυ τους τεστ ομως θα το κερδισει η ολλανδικη πολη, αφου θελω ενα μερος, που ειμαι σιγουρος πως θα περασω καλα.

Εισιτηρια με ενα ευρω φυσικα δεν καταφερνω να βρω κι ετσι αναγκαζομαι να πληρωσω το ιλιγγιωδες ποσο των 9,60£ (ή 11,47€ ) για τη διαδρομη Παρισι-Αμστερνταμ (απο το Αμστερνταμ θα εφευγα αεροπορικως για Κωνσταντινουπολη με εισιτηριο που ηδη ειχα κανει κρατηση).

Το βραδι λοιπον της επομενης Κυριακης με βρηκε πισω απο το Palais des Congres, απεναντι απο το γνωστοτατο στα ελληνικα γκρουπ (και οχι μονο) , που επισκεπτονται την πολη του φωτος, Hotel Concorde La Fayette. Στο Porte Maillot coach park ή οπως το λενε οι Γαλλοι στο Parking Pershing.

 

[KLEOPATRA]

Σνιφ σνιφ ..αυτα ειναι τα καλα πολλων ευρωπαικων χωρων: ειναι κοντα η μια με την αλλη και η προσβαση ειναι ευκολη,γρηγορη και οικονομικη.,......εμεις παλι..στην αλλη ακρη..παλευουμε να βρουμε καποιο εισιτηριο

 

[tripakias]

Προχωρωντας στο χωρο απο τον οποιο θα αναχωρουσε το λεωφορειο ψιθυριζαν στο μυαλο μου τα λογια καποιων φιλων: "Τετοια ωρα (23:30 θα ξεκινουσαμε) ολο κατι πρεζονια που πανε Αμστερνταμ για να φτιαχτουνε ταξιδευουν μ' αυτα τα λεωφορεια", "Με τοσο φθηνο εισιτηριο μπορουν και τα λεσια να το αγορασουν. Γι' αυτο ειναι γεματα απο τετοιους αυτα τα λεωφορεια".

Δεν ειχα καμμια ορεξη να εχω διπλα μου καποιον ενοχλητικο που να μην μ' αφησει να κοιμηθω ή ακομα χειροτερα καποιον ρυπαρο που θα χρειαζομουν μανταλακι στη μυτη για να αποφυγω τη δυσοσμια. Οσο πλησιαζα προς την πυλη, τοσο πιο εντονες γινονταν οι σκεψεις αυτες που ο εκνευριστικος ηχος απο τα ροδακια της βαλιτσας, που ξυνονταν με τον τραχυ ασφαλτοταπητα , περνουσε απαρατηρητος. Ηθελα να αντικρυσω απο κοντα τους ανθρωπους, που ηταν μαζεμενοι στην εισοδο του parking στο χωρο γυρω απο το γραφειο πληροφοριων. Απο μακρυα δεν μπορουσα να καταλαβω. Απο τη μια το σκοταδι που τους σκεπαζε, λογω των κλειστων γραφειων και εκδοτηριων κι απο την αλλη ο στρατιωτικου τυπου προβολεας που ηταν στραμμενος κατα πανω μου, εκαναν το εργο εξαιρετικα δυσκολο, την αγωνια μου μεγαλυτερη και τον ιδρωτα, που μου προκαλουσε το χοντρο μπουφαν σε ενα σχτικα ηπιο καιρικα βραδι, πιο εντονο.

Πλησιαζοντας με πρωτη τυφλη ματια διαπιστωσα πως υπηρχαν αρκετοι που περιμεναν καταχαμα. Καθως ξεθολωναν τα ποτισμενα απο το λευκο φως του προβολεα ματια μου αρχισα να αντιλλαμβανομαι καλυτερα τα προσωπα τους. "Ενταξει, μια χαρα ανθρωποι, ευτυχως!". Ηρθε η ωρα να κραξω τους ανθρωπους που με εκαναν να ανησυχω αδικα και να τους ενημερωσω για ποσο ικανοποιημενος ημουν για την επιλογη μου.

Ομως κατα τη διαρκεια μιας τηλεφωνικης επικοινωνιας μπορει να ερθουν τα πανω κατω. Ετσι μολις εφτασε το λεωφορειο για το αεροδρομιο Beauvais (το αεροδρομιο το οποιο χρησιμοποιει η Ryanair για τις πτησεις απο και προς Παρισι) σηκωθηκαν απαντες και πηγαν προς αυτο. "Καλα, καλα κλεινω, τα λεμε αργοτερα." ειπα βιαστηκα στο συνομιλητη μου για να καταλαβω τι γινεται. Που ηταν οι δικοι μου συνεπιβατες; Που ηταν το λεωφορειο μου;

Ο ευγενεστατος οδηγος του λεωφορειου για το Beauvais φροντισε να με ενημερωσει σε απταιστα αγγλικα, πως τα λεωφορεια της megabus αναχωρουν απο την ακριβως αντιθετη εισοδο του παρκινγκ, τεινοντας χαρακτηριστικα το δαχτυλο προς το βαθος. "Μα απο 'κει περασα και δεν υπηρχε ψυχη." σκεφτηκα. Μηπως ειχα κανει καποιο λαθος; Ελπιζω πως οχι, γιατι αλλιως ή θα επρεπε να σκασω διακοσια και ευρω στο Concorde για να περασω το βραδι μου ή να κοιμηθω σε καποιο παγκακι.
Και να σου πω την αληθεια, η εικονα να κοιμαμαι στο καθισμα ενος λεωφορειου, εχοντας διπλα μου ενα μπαφιασμενο ραστομαλλη μου φανταζε καλυτερη και απο τα δυο...

 

[tripakias]

Το αγγιγμα της χειρολαβης της πορτας του λεωφορειου και το πατημα του αριστερου ποδιου στο πρωτο σκαλοπατι αποτελουν την εναρξη τουτου του ταξιδιου. Δεκαπεντε λεπτα πριν την αναχωρηση, οπως μας ενημερωνει ο συντηρητικοφανης με το χακι σκουφι, το ραφ αδιαβροχο μπουφαν και τα γυαλακια, το λεωφορειο μοιαζει αδειο (το πολυ εικοσι νοματεοι). Αυτο ειναι καλο γιατι δεν εχω καμια ορεξη να μοιραστω για ενα εξαωρο το διθεσιο καθισμα μου.

Ειναι κακο ομως να κανεις αρνητικες σκεψεις. Στο επομενο δεκαλεπτο ολες οι θεσεις θα γεμισουν πλην της μεσαιας στη γαλαρια, μισης που αφηνει ελευθερη ενας ευτραφης νεαρος στην πρωτη σειρα και της διπλανης μου που καταλαμβανει η χειραποσκευη μου. Ειναι φανερο πως ο επομενος θα καθισει διπλα μου. Αρα πρεπει να τακτοποιηθουμε λιγακι γιατι θα ερθει καποιος να μας χαλασει την ανεση.

Τα λεπτα που ακολουθουν ανηκουν στην παραλληλη προετοιμασια, του οδηγου και της δικιας μου. Αρχικα βγαζουμε τα μπουφαν μας. Στη συνεχεια αφαιρω το καπελο μου κι αυτος τραβαει το σκουφι του απο την κορφη. Αυτο που αποκαλυπτεται βεβαια δεν το περιμενεις. Δυο σκουλαρικια απο το ενα αυτι, δυο-τρια απ'το αλλο και στο κεντρο ενα τεραστιο τατου. Ενας ιστος αραχνης ξεκινα απο το πισω μερος του χωρις ιχνους τριχας κεφαλιου του και καταληγει στα ορια σβερκου και ραχης.

Το θεαμα δεν ειναι ικανο ομως -παρα για λιγο- να μου αποσπασει την προσοχη απο τη σεναριολογια που εκτυλισσεται στο μυαλο μου, περι του διπλανου μου: "Και να δεις που σε ολο το λεωφορειο δεν υπαρχει ουτε ενας μπιχλας και τωρα θα μου κατσει εμενα", "Κι αν ειναι μεγαλοσωμος και με κολλησει στη γωνια;" , " Και να ροχαλιζει λεει κιολας μεσα στ' αυτι μου...", " Δεν αργει κι αλλο να το χασει!", " Για να αργει ομως τοσο, μαλλον γυναικα θα 'ναι" , "Λες να 'ναι κανα καλο γκομενακι;" , " Ετσι μαλιστα, αυτο θα 'ταν καλο" .

Ποιος ηταν τελικα ο μυστηριωδης συνεπιβατης μου;

 

[Kanel28]

Πολύ λυρική τη βλέπω τη συνέχεια σου tripakia . Μήπως φταίει ο γάμος γιαυτό;;;

 

[dim kyr]

Η αληθεια ειναι πως τα λεωφορεια με κουραζουν ιδιαιτερα. Τα θεωρω το πιο αβολο μεταφορικο μεσο και σπανια τα προτιμω. .

 

[tripakias]

Ενας συνηθισμενος καστανοχρωμος νεος γυρω στα 25-26 με βυσσινι τραγιασκα και σκουρο πρασινο παντελονι θα ερθει και θα καρφωθει στο διπλανο μου καθισμα. Ενας νορμαλ συνεπιβατης. Τιποτα απο αυτα που φοβομουν... "Ευτυχως!" . Νορμαλ; Θα 'θελα.

Ο οδηγος μας μετρησε εναν εναν, να ξερει τι εμπορευμα κουβαλα βρε αδερφε. Κι αλλη μια ξεκινωντας απο πισω αυτη τη φορα για να το σιγουρεψει... Κι αφου μας ευχηθηκε "καλο ταξιδι" (ειπε κι αλλα πολλα, ηταν λιγο παρλαπιπας) εβαλε πρωτη και πατησε το γκαζι.

Περιπου 20 με 25 λεπτα με αφησε η κουραση της μερας να μεινω με ανοιχτα ματια. Καπου εκει αρχισαν να κλεινουν και το μυαλο μου να παραδινεται στον Μορφεα. Βοηθησε βεβαια και η συσκοτιση αλλα και η σχετικη ησυχια που επικρατουσε στο λεωφορειο. Ετσι μολις εγκαταλειψαμε τα φωτα της πολης, χαθηκε καθε ερεθισμα που μπορουσε να με κρατησει ξυπνιο. Αμ δε...

Ο αρχηγος διπλα ειχε αλλα σχεδια για το βραδι (συνομιλια στα αγγλικα):

-Εισαι Ελληνας;
-Ναι, απαντω. Που το καταλαβες;
-Σ' ακουσα που μιλουσες στο τηλεφωνο. Ερχομαι καθε καλοκαιρι Ελλαδα και ξεχωριζω τα ελληνικα.
-Μα εγω δεν μιλησα με κανεναν στο τηλεφωνο, οσο εισαι εδω.
-Οχι εδω μεσα, εξω σ' ακουσα.
-Μα αφου ηρθες τελευταιος, πως;
-Ημουν στο πεζουλι και περιμενα. Δεν ειχα εισιτηριο και ο οδηγος μου ειπε να περιμενω κι αν δεν γεμισει το λεωφορειο θα ταξιδεψω.
-Α...
-Μολις χωρισα και ηρθα εδω. Οποιο λεωφορειο εβρισκα θα το παιρνα. Δεν με νοιαζει που, μονο να φυγω απο το Παρισι για λιγο.
-Ξερεις που παμε;
-Αμστερνταμ!!!
-Παλι καλα...

Εβγαλε ενα μπουκαλι ουισκι και με ρωτησε αν θα του κανω παρεα.

-Μπορω να κανω αλλιως; του λεω
-Τελεια, παρε. Τεινοντας το μπουκαλι στο στομα μου.
-Ευχαριστω αλλα δεν θα πιω και τοσο.
-Πιες οσο θες. Δεν εχουμε ποτηρια. Εγω θα πιω απ' αυτο.

Το "αυτο" ηταν ενα ασημενιο καλογυαλισμενο φλασκι με χαραγμενο ενα ταυρο απο τη μια οψη και απο την αλλη το "D+M"

-Εγω ειμαι το D, μου λεει με πικρο χαμογελο. Γεια μας!
-Γεια μας!

Κατι μου λεει πως δεν προκειται να κοιμηθω...

 

[LULLU]

καιρος ηταν.............

 

[makisg]

καιρος ηταν.............

συμφωνώ.......

 

[tripakias]

-M οπως Μιελ (μελι στα γαλλικα). Αυτο σημαινει το Μ...Μιελ.
-Ωραιο ονομα.
Περιττο να πω πως δεν μ' ενδιεφερε καν.
-Μονο αυτο; Με ρωταει.
-Τι αλλο αδερφε;
-Περιμενα να με ρωτησεις πως ειναι, γιατι χωρισαμε και τετοια.
-Δεν προκειται να σε ρωτησω τετοια πραγματα.
-Και τι θα λεμε ολο το βραδι;
-Ξερω 'γω; Και να κοιμομουν δεν θα με πειραζε.

Κι αυτη η τελευταια προταση ηταν που προκαλεσε μια εκρηξη στα ματια του. Ενα κοφτο, αστραπιαιο και συναμα αυστηρο "Αποκλειεται" πεταχτηκε απο το στομα του. Και μαλλον θα προτιμουσα να ειχε βγαλει φωτια οπως οι δρακοι.

Ευχομουν μονο η συμπεριφορα αυτη να ηταν απορροια του χωρισμου και οχι ενα μονιμο στοιχειο του χαρακτηρα του. Το πρωτο θα μπορουσα να το τιθασευσω, το δευτερο θα μου κανε τη νυχτα και το ταξιδι δυσκολο.

Επρεπε λοιπον να βρω ενα θεμα συζητησης. Και μου φαινεται πως διαλεξα το πιο ακαταλληλο:

-Εχεις ξαναπαει Αμστερνταμ;
-Οχι, πρωτη φορα.
-Και τι θα κανεις οταν φτασουμε; Που θα μεινεις; Εχεις κλεισει;
-Οχι. Εσυ;
-Ναι, θα μεινω σ' ενα χοστελ.
-Τελεια, θα ερθω κι εγω εκει.

Αυτο μπορεις να το πεις και χαριστικη βολη. Στο υπολοιπο της κουβεντας ο,τι και να μου ελεγε δεν προλαβαινε να αποκωδικοποιηθει απο τον εγκεφαλο μου αφου η φραση "Τελεια, θα ερθω κι εγω εκει" επαναλαμβανοταν μεσα μου με συχνοτητα αλαρμ αυτοκινητου. Μη σου οτι μου αναβαν και τα λαμπακια συγχρονως.

Η λυτρωση ηρθε με τη σταση για ανεφοδιασμο του λεωφορειου εξω απο τη Λιλ στα γαλλοβελγικα συνορα, οπου κατεβηκα να παρω αερα. Ηταν πια περασμενα μεσανυχτα. Το σκοταδι και η γενικοτερη ατμοσφαιρα σε τιποτα δεν θυμιζαν πως βρισκομασταν σε μια μητροπολιτικη περιοχη που ξεπερνα το ενα εκατομμυριο (οπως ειναι αυτη της Λιλ). Μονο ηχοι και φωτα απο τα διερχομενα οχηματα. Αυτο ακριβως που χρειαζομουν. Ηρεμια...

Στα λεπτα του ανεφοδιασμου ο οδηγος φροντισε να μας (σε οσους ειχαμε κατεβει) διηγηθει το μυθο των Phinaert και Lyderic. Ο δευτερος λεγεται πως ειναι ο ιδρυτης της φλαμανδικης πολης Λιλ σε ενα νησι στα ελη της κοιλαδας Deule. Εξου και το ονομα Λιλ (Lille, L'isle= το νησι).

Μαθηματα ιστοριας ομως τελος. Σε λιγο θα αρχιζε το μαθημα Φυσικης. Αφου λοιπον επεστρεψα στη θεση μου, ο συνεπιβατης μου Dee (ετσι μου συστηθηκε) βαλθηκε να μου δειξει φωτογραφια της μεγαλης του αγαπης. Ενας θεος ξερει γιατι επεμενε τοσο. Ουτε να μου την προξενευε...

Η ρηση "τα ετερωνυμα ελκονται και τα ομωνυμα απωθουνται" που εξηγει με απλα λογια το νομο του Coulomb δεν μοιαζει να εχει εφαρμογη στα φυλα και στις ερωτικες μεταξυ των σχεσεις. Και αυτο εχει λογικη γιατι δεν ειναι δυνατον να θεωρουμε θετικα φορτισμενους τους ανθρωπους που ανηκουν στο ενα φυλο και αρνητικα αυτους που ανηκουν στο αλλο. Το φυλο δεν μπορει λοιπον να φορτισει τον ανθρωπο.

Κι οπως φανηκε αυτο το ηξερε καλα ο Dee, αφου η φωτογραφια που μου εδειξε απεικονιζε εναν αντρα γυρω στα 30.

-Αυτος ειναι ο Μιελ, μου λεει.
-Α, Μελι με καρυδια, λεω αυθορμητα στα ελληνικα.
-Τι;
-Μιελ ο νουα (Miel aux noix=Μελι με καρυδια).

Η αληθεια ειναι πως ντραπηκα λιγο για την αντιδραση μου αλλα ευτυχως το διασκεδασε: "Μπολοξ (Bollocks=@@), οχι νουα".

Κι ειναι κατι τετοιες στιγμες που το μηλο του Νευτωνα πεφτει στο κεφαλι υπενθυμιζοντας σου το νομο της βαρυτητας που σε προσγειωνει στην πραγματικοτητα. Και σκεφτεσαι: "Τι δουλεια εχω ρε γαμωτο σ' ενα λεωφορειο που κουβαλα ενα τσουρμο νοματαιους, οι μισοι απο τους οποιους χαχανιζουν και οι αλλοι μισοι ροχαλιζουν, αγρια χαραματα και διπλα σε εναν gay που μου μιλα για τ'@@ του γκομενου του; ".

Και καθως το λεωφορειο εσκιζε τη νυχτα προχωρωντας προς τις Βρυξελλες η φραση "Τελεια, θα ερθω κι εγω εκει" δεν ελεγε να ξεκολλησει απ' το συνειδητο του μυαλου μου. Γυρναω στον Dee και τον ρωταω ευθεως:

-Ελπιζω να μην μου την πεφτεις, ε;
-lol (ξεσπωντας σε δυνατο γελιο). Οχι βεβαια, δεν ψαχνω καινουριο φιλο. Αλλωστε δεν εισαι ο τυπος μου.

Αντε να δουμε...

 

[demie]

-Α, Μελι με καρυδια, λεω αυθορμητα στα ελληνικα.

χαχα!!! κλαίω!!!

Συνέχισε έτσι η ιστορία σου θα μού χαρίσει 10 χρόνια!!!

 

[Travelstoryteller]

Κάτι μου λέει ότι θα το ευχαριστηθούμε αυτό το ταξίδι στο Άμστερνταμ! Εμείς οι αναγνώστες εννοώ! Εσύ θα μάθουμε τι απέκαμες...!