Vasileti
Member
- Μηνύματα
- 478
- Likes
- 1.633
Περιεχόμενα
Είναι κρασιά του κόσμου. Είναι ταξιδιωτικές ιστορίες. Είναι το καλύτερο ταξίδι του 2012. Είναι μια σοβαρή υπενθύμιση. Όλα σε ένα και το ένα μετά το άλλο, το Δεκέμβρη του 2012.
1) Dom Perignon, Αθήνα, ταξίδι αισθήσεων.
Γεύμα υπερπαραγωγή και σαμπάνια κατακλυσμική, ίσως επιθετική, με πολλαπλές γεύσεις, που χρειάζεσαι μέθοδο για να περιγράψεις inexperienced συνομιλητή. Χαρά μεγάλη, κέφι, ευεξία. Λίγο αλαζονεία!
Για τέτοιες φάσεις είναι.
Η αριστοκράτισσα αποκαλύπτει διακριτικά στην αρχή το δυναμισμό της, σαν χορεύτρια που το πόδι της λικνίζει υποσχετικά έξω απ’την κουρτίνα, για να σε τραβάει από τη μύτη, ή όποιο άλλο διαθέσιμο άκρο, στο Β’ ημίχρονο.
Τηρεί τις υποσχέσεις της.
Ο συγγραφέας, σερβίρει-εκτός άλλων- σούπες σε ημιστέρεη μορφή, διατηρώντας διακριτά τα χρώματα, στο ίδιο πιάτο, ιδέα που πήρε από το εστιατόριο του 4 seasons στην Πόλη. Ελλείψει χώρου, χρησιμοποιεί για τραπέζι... το πάτωμα! τρία στρογγυλά τραπεζάκια ύψους 20 πόντων, ιδέα που πήρε από τα τατάρικα της Κριμαίας, πάνω στο ελεύθερο χαλί του καθιστικού. Γεμάτα εδέσματα, μετακίνηση από το ένα στο άλλο!
Μεγάλο κρασί, της ευτυχίας και του έρωτα. Ωραία διαδρομή!
Οδήγησα ferrari χωρίς να είμαι πιλότος, σε διαδρομές που χάραξα!
2) Ρετσίνα ΜΕΛΙΤΖΑΝΗ Νάουσας, ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα και λίγο εξωτερικό, προς τα αριστερά του χάρτη. Ταξίδι περιπέτειας.
Αν πάω στοίχημα με το φεγγάρι ποιος έχει ξενυχτήσει πιο πολύ, το φεγγάρι θα ζοριστεί μου φαίνεται! Χαράματα πάλι και άυπνος για πολύωρο ταξίδι, οδικό. Συνάντηση με ομάδα κυνηγών, οι μισοί ξύλα απελέκητα, οι άλλοι απλοί σκληροτράχηλοι αλλά συνειδητοί, συμφιλιωμένοι με τον τόπο τους, τον οποίο μόνο στη στρατιωτική θητεία άφησαν και δύο αγαπημένοι πολίτες του κόσμου, ένας μηχανικός και ένας οδοντίατρος.
Αρνίσιες συκωταριές, (κάφροι ξανά!) και εκτός από τη Μαλαματίνα, δύο βιολογικές ρετσίνες ΜΕΛΙΤΖΑΝΗ που είχαν κρατηθεί για μένα.
Ανελέητα καταναλώθηκε και πολύ μου άρεσε αυτή η pal εκδοχή της ρετσίνας σε μεγάλο μπουκάλι. Μηδέν παρενέργειες. Φωνές, σαχλαμάρες, ύπνος άμεσα.
Περπάτημα, χιλιόμετρα πολλά, κρύο, ένταση, έκσταση, φόβος.
Βγάζω το μικρό θερμός που μου είχε πάρει ο πατέρας, εδώ και 30 χρόνια.
Σιωπηλές γουλιές ζεστού καφέ. Ζορμπάς που καμαρώνει? ή γέρικο σκαρί που κανακεύεται, σαν τον έφηβο του Παλαμά ζυγιάζοντας τις πλάτες του ανάμεσα σε δύο βελανιδιές? Το ίδιο μου κάνει. Εγώ είμαι ο σκηνοθέτης και ερμηνευτής της ζωής μου. Υπάρχω, δεν υπάρχω. Όποιος φοβάται πάει και κοιμάται. Η ζωή είναι κβάντο, αναμμένο ή σβηστό, 0 ή 1, καλό ή κακό.
Ο ντορός του κάπρου στην ποταμιά πιο βαρύς απ’την υπόλοιπη αγέλη καθώς προς την αγαπημένη της τροφή ανήσυχα παγαίνει, χωρίς να λογαριάζει πως άλλου κόσμου αγέλη στο δικό της άξαφνα θα μπει.
Τρία ζωικά είδη, εδώ, στην πανέμορφη κρύα σαν μανεκέν φύση, παίζουν τρίλιζα. Οριζόντιες και κάθετες. Παγάνες και καρτέρια. Ο κάπρος έχασε. Οι δύο, της δικής μας αγέλης, θρηνούν δύο σκυλιά τους. Σωστό. Αλλά ούτε παιδιά τους να’ταν.
Αρνίσια παϊδάκια και …κόκκινο κρασί Τιρνάβου, εμφιαλωμένο! Φαίνεται όμως ότι η διάθεση είναι Ο τελεστής, (μαθηματικοί και χρήστες της Ελληνικής καταλαβαίνουν καλύτερα) επί όλων των άλλων παραμέτρων και συν-τελεστών που εξασφαλίζουν την ευφορία εκ του κράσου. Δεν το ξανακάνω όμως, πονοκέφαλος. Επιστροφή.
3) Αθήνα, Ελ. Βενιζέλος. Είτε είναι οι φήμες για χρέη είτε οτιδήποτε άλλο, οι καθυστερήσεις της Aerosvit είναι στο πρόγραμμα. Πολυαγαπημένη εταιρεία, αλλά από πέρυσι το καλοκαίρι καθυστερήσεις συνεχείς, όπως και κάποιες ακυρώσεις. Συνήθης αιτιολογία η τεχνική βλάβη. Πρώην συνεργάτης Ουκρανός με προειδοποιεί ότι αυτό είναι δικαιολογία για τις τεράστιες καθυστερήσεις ή ακυρώσεις και ότι επίκειται κλείσιμο.
Μια από τα ίδια λοιπόν πάλι, ευτυχώς όχι ακύρωση. (Αναπολώντας, δυστυχώς). Αντί 16:30 αναχώρηση…περίπου μιάμιση το πρωί! Τέλος πάντων, άφιξη στους αγαπημένους παγετώνες τα χαράματα και ..ναι! δεν υπάρχει φυσούνα, σύνηθες! Οι -17o με real feel τάξεως άστα να πάνε, σε φιλούν σαν …έγκαυμα !
Ταξί 180 γρυβνια, και ..σιδηροδρομικός σταθμός του Κιέβου. Δεν κλείνετε με τυχαίους, εάν δεν είστε εξοικοιωμένοι με αυτή τη χώρα και δεν γνωρίζετε τέλεια ρωσικά. Η συμφωνία εμπεριέχει τη μεταφορά των αποσκευών μέσα. Κατευθείαν λοιπόν στην αίθουσα αναμονής για το τραίνο, 36 γρίβνια/άτομο για έναν άνετο καναπέ, σε φυλασσόμενο χώρο, όμορφο, αρχιτεκτονικό, ζεστό. Συχνουρία λόγω απίστευτου κρύου και αναζήτηση τουαλέτας. Δεν! Οι τουαλέτες του σταθμού δεν λειτουργούν τη νύχτα.
Αναγκαστικά κατεβαίνουμε στο υπόγειο, με τις μοναδικές τουαλέτες ανοικτές. Όσοι πήγαν στρατό παλιότερα θα θυμούνται την κατάσταση τους στο κέντρο εκπαίδευσης. Δυσωδία. Από ότι φαίνεται, αυτές χρησιμοποιούν οι άστεγοι. Το πρωί όμως οι δημόσιοι υπάλληλοι καθαρίζουν μια χαρά.
Τριγύρω, στο ημίφως, δεκάδες άνθρωποι, ίσως άστεγοι ίσως ταξιδιώτες της ημέρας, να κοιμούνται κολλητά στα παγκάκια αναμονής. Θερμοκρασία υποφερτή. Οι άστεγοι σιτίζονται από το κράτος.
Σε τέτοιους χώρους πάντα απαρατήρητοι και γρήγορα. Και τσιμουδιά στα αγγλικά. Όπως και στο Manchester δεν κοιτάμε στα μάτια τις περίεργες φάτσες.
Κάποιος νεαρός κοιμάται κάτω στο μωσαϊκό του διαδρόμου. Κοιμάται στο πλάι, ήρεμα, φορώντας ένα απλό μπουφάν, κοντό και τζην. Έξω είναι κατάψυξη. Το μωσαϊκό υποθέτω γύρω στους -10ο. Θλίψη. Συμπάθεια πολύ. Φόβος. Συναισθήματα σαν αυτά που έλεγε ο Ρεμπώ. Σκανδαλίζεσαι και συμπαθείς γιατί φοβάσαι.
Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στα όνειρα του, τρέμω και σκιάζομαι και γρήγορα πίσω στην αίθουσα.
Έχοντας κοιμηθεί περίπου μία ώρα στον καναπέ, θυμάμαι τον Thanasis4U, καθώς περπατάμε στην γεμάτη παγωμένο χιόνι πλατφόρμα και ανεβαίνουμε στο παλιό αγαπημένο σοβιετικό τραίνο για νοτιότερα. Μα είναι δυνατόν να συναγωνίζομαι αυτόν τον αχαρακτήριστο μετέφηβο εξερευνητή των πόλων!? Τέλος πάντων, περίπου 15 ευρώ το κρεβάτι και έχω αγοράσει και τα τέσσερα της καμπίνας, και εδώ ξεχνάω το Θανάση, (παραβίασα το value for money).
Στο ξύλινο διώροφο πανέμορφο σπίτι στο λιβάδι του χιονιού που έχω νοικιάσει για μερικές μέρες, σαν τα καρπενησιώτικα αλλά προς 50 ευρώ τη βραδιά, μας περιμένουν ζεστές σούπες μπορς, σάλο, πιάτα κρεατικών, μανιταριών και και και…Διαλέγω ένα SAPERAVI κόκκινο ξηρό, δεν θυμάμαι το όνομα, ήταν όμως όμορφο κρασί, διαφορετικό, θύμιζε άρωμα λουλουδιών! Ο Ορέστης νομίζω το είχε αναφέρει. Τελικά οι μηχανικοί είναι εγγύηση.
Απόλαυση…το τρίτο κρασί. Τι κι αν έκλεισε η εταιρεία που δουλεύαμε, θα περάσουμε τέλεια, τουλάχιστον τώρα!
Και μετά? το κόλπο του αξέχαστου Χορν! Νέος είμαι, θα δουλέψω!
Νάταν έτσι...Γιατί τα πράγματα της κανονικής ζωής να μην είναι όλα τόσο αποδεκτά, όσο και τα τρελά που βλέπουμε στα όνειρα!? αναρωτήθηκε ποτέ κανείς στον ύπνο του πόσο αφύσικο είναι να πετάει!?
4) Την επόμενη ημέρα, μέ καμιά δεκαριά πιάτα τοπικές νοστιμιές, roomservice στα 15 ευρώ, δοκιμάζαμε ένα ημίγλυκο, στην ετικέτα περιλαμβανόταν η ονομασία MARAULI, θεωρείτο αγαπημένο κρασί του Στάλιν. Δεν τρελάθηκα. Κάτι δεν μου άρεσε σ'αυτό το κρασί.
Τηλέφωνο στο σπίτι των γονιών. Καμία απάντηση. Ξανά. Τίποτε. Κινητό στη μάνα. Ο πατέρας στην εντατική. Το μίσησα αυτό το τελευταίο κρασί. Το τέταρτο.
5) Επιστροφή στο Κίεβο βάσει προγράμματος για Πολωνία. Δε σηκώνω κρίσεις ή υποδείξεις. Δε νοιώθω καλά, είτε γυρίσω είτε όχι. Αργότερα, θα δούμε. Αν χρειασθεί.
Στο terminal D βλέπω Louis Roederer brut premier στα 30 περίπου ευρώ. Η τιμή αυτή δεν υπάρχει πουθενά, δεν κατάλαβα γιατί τόσο φθηνή. Στο terminal B είχε 46 πριν κάτι μήνες.
Maltakias δεν ξεχνώ το ταλέντο σου, αγοράζω τη σαμπάνια αμέσως.
Οι σκέψεις.. σκέψεις. Λουφάζω σε δικαιολογίες..…έτσι κι αλλιώς μια βδομάδα είναι ακόμη. Άστο μωρέ, αργότερα, τι μπορείς να κάνεις έτσι κιαλλιώς. Να δεις δεν θάναι τίποτε, τόχουμε ξαναδεί.
Αυθάδεια προς τα πάντα και πτήση για Βαρσοβία.
Μας αρέσει πάντα μια βραδιά εκεί. Ξενοδοχείο Bristol.
Σαμπάνια στο πανύψηλο με θέα δωμάτιο, από αυτές που δεν έχω ξαναπιεί. Δροσερή και αρωματική. Τι γιορτάζω? Την απέλπιδα εξέγερση του μυρμηγκιού στο πεπρωμένο του? καμιά ασέβεια? Απλά σβήνω λίγο την αγωνία που κατατρώει το πίσω μέρος του μυαλού μου, με συνοδευτικό τίποτε άλλο εκτός από κάποια καθησυχαστικά τηλεφωνήματα. Χαριεντίζομαι.
6) Το Forum μας περίμενε και … TXL, από Βαρσοβία. Τα 14 ευρώ/άτομο για το island museum πληρώθηκαν online, για την 24/12. Κανονική έκδοση, εκτύπωση των barcoded εισιτηρίων από πριν στο ξενοδοχείο. Μας έκανε εντύπωση, αφού τίποτε στη Γερμανία δεν δουλεύει 24/12, ούτε καν τα club, (μόνο την 25). Πού να φαντασθείς ότι οι Γερμανοί θα έκαναν κάτι που μάλλον μόνο εδώ έχουμε δει, τη στιγμή που και το site της Περγάμου έλεγε ότι τα μουσεία θα είναι ανοικτά την 24/12! Ο φύλακας στο Περγάμου που ρωτήσαμε, μας είπε ότι δεκάδες κόσμου του έδειξαν τα εισιτήρια της 24/12 ενώ τα πάντα ήταν κλειστά! Τέλος πάντων, τα εισιτήρια ίσχυσαν την επόμενη, όχι ιδιαίτερος κόσμος. Τέλειοι δεν είναι, είναι όμως αποτελεσματικοί.
Μια RIOJA στο Βremel συνόδευσε κρεατικά πολύ έντονων γεύσεων.
Τραπέζι κολλητά στις βιβλιοθήκες, για το στυλ δηλαδή. Ανησυχία.
Διάφορες μπύρες στο sony center στο Lindenbraum με το εξαιρετικό τραγανό κότσι των 12,5 ευρώ που σύστησε κάποιος του forum που αδυνατώ να θυμηθώ- τον ευχαριστώ πάντως.
Reihstag και οι βόλτες αστραπή που είχε συστήσει κάποτε ο Tαver, οδηγίες Ερσης, traveller, καλύφθηκαν τα περισσότερα σε τέσσερις μέρες. Εργαλείο, εκτυπωμένοι σε Α3 οι χάρτες περιήγησης από Senate Department for Urban Development and the Environment - Berlin
Παλεύω να πατήσω με τις μπότες το άγχος κάτω. Επιστροφή στο Κίεβο. Πρόγραμμα το ξύλινο σπίτι στο λιβάδι, πάμε και βλέπουμε αργότερα.
Δεν άντεχα άλλο. Αγωνία και τύψεις, περισσότερο οι δεύτερες, δαγκωνιές απανωτές. Το στόμα μου στεγνό. Τί να κάνουν! Business πανάκριβη και πίσω.
7) Αθήνα, Villa Maria Estate, pinot noir.
Δευκαλίωνα, το 2012 ήταν η χρονιά του κατακλυσμού σε ταξίδια! Άγνωστη μεταξύ αγνώστων, τι καλά, ψηφιακή φιγούρα, μάρκαρα κι εγώ το χάρτη σχεδόν όσο κι ο Taver. Τι επαγγελματικά, τι αγαπητικά, τι κυνηγιάρικα! Μέχρι ψαροντούφεκο πάνω από καρχαρίες στο Μεξικό οι άρρωστοι, μέχρι που ...δουλειά τέλος. Και τα έτοιμα τέλος.
Για να ξεκινήσω τελικά το καλύτερο ποτέ ταξίδι μου, αξία ανεκτίμητη, σε κόστος 1,40 ευρώ από το σπίτι! Δε μάρκαρα χάρτη, την ψυχή μου μάρκαρα.
Σε ένα νοσοκομείο στην καρδιά της Αθήνας. Μέσα στην αδύναμη καρδιά του πατέρα, αυτή που ποτέ δεν είχα επισκεφτεί.
‘Όταν του έβγαζαν τη μάσκα για λίγο φώναζε το γιο του…λέει κάποια. Η μάνα προσπαθεί να το μαζέψει. Μα είναι καλά τώρα! Βουρκωμένη.
Κεραυνός... Κεραυνός! Κεραυνός!! Θεέ μου! Θεέ μου!
Σε ορίζω όπως θέλω εγώ κάθε φορά και τώρα σε εκλιπαρώ νάρθεις στις διαστάσεις μου και να μου χτυπήσεις φιλικά την πλάτη, χωρίς κι εγώ ο ίδιος να ξέρω τι ακριβώς θέλω να μου πείς.
Το κεφάλι μου πέφτει μπροστά, σκύβει χωρίς να θέλω. Μόνο του πέφτει υπό το βάρος της αγωνίας και της τύψης. Αναλογίζομαι τι έγινε, τις εικόνες που δεν είδα και χάνω τον έλεγχο κάθε μυός του προσώπου. Τα χείλη, τα μάγουλα, τίποτε δεν μπορεί να τα φέρει σε συνεννόηση. Τρέμουν όλα. Γιατί τους άφησα στο γολγοθά τους!?
Χυμάω προς την τουαλέτα κοιτώντας αλλού τάχα.Το σαγόνι να χορεύει.
Σπρώχνω βίαια την πόρτα, στη μέση της είναι ένα μεταλλικό ζωνάρι. 1000 φορές να προσπαθούσα, δεν θα έκοβα έτσι τον αντίχειρα.
Ξεπλένομαι και βγαίνω. Ο νιπτήρας κατάπιε κόκκινα και άχρωμα υγρά, κρύος και ατάραχος.
...
Είναι κάποιες μέρες να τελειώσουμε ένα Villa maria estate, pinot noir, νεοζηλανδέζικο cellar selection 2009, αφού βγήκε από τη ΜΕΘ !
Είμαστε πάλι στη χαρά!!! Στην ανακούφιση!!! Μέχρι και τον traveller θ'αγκάλιαζα
Τον αδύναμο πατέρα μια γουλιά τον κατάφερα να πιεί, την Πρωτοχρονιά. Κλεφτά, λέγοντας του ιστορίες και ακούγοντας τον ψίθυρο του. Τα κουρασμένα μάτια, τα πρώτα με το άλλο ζευγάρι που πρωτοείδα σ'αυτό τον κόσμο τα αγνόησα. Τρομάζω που η αναβολή στην αναβολή μπορεί να...
Ψυχές απλές και γλυκές, οι ίδιες πάντα- μα πάντα, οι γονείς, όσες ρυτίδες και να φορέσουν. Δεν υπήρξε ποτέ πιο αναλλοίωτη και αμετάβλητη σχέση στα ζωντανά αυτού τον πλανήτη από αυτή μεταξύ γονιών και παιδιών.
Trypakias λίγα σου είχα διαβάσει αλλά σε θυμήθηκα. Λύγισα. Χαίρομαι που δεν ξέρω κανέναν σας.
Κοιμάμαι μέρες τώρα σε δύο ενωμένες καρέκλες και του κρατάω το χέρι όταν ξυπνάει, πρώτη φορά μετά από 30 φύγε χρόνια ο «άντρας». Άπλυτος, δε θέλω να πλυθώ. Ήρθα σπίτι για λίγο αλλά δε διώχνω τη σκόνη από αυτό το ταξίδι που έπρεπε εδώ και χρόνια νάχω κάνει. Απ’έξω πρέπει να φαίνομαι σαν προθήκη μεταχειρισμένων όπλων, απ’αυτές που οι γυναίκες επισκέπτριες προσπερνούν γρήγορα στα μουσεία. Μια χαρά! Τα μάτια μου ζεματάνε ακόμη από μέσα. Όχι μόνο υπό το βάρος των τύψεων. Από το φόβο του άστο γι’αργότερα μωρέ..
Το βουλώνω. Δεν είμαστε εδώ για διάχυση στενοχώριας. Μια φιλική υπενθύμιση μόνο.
Πάω πίσω, να τελειώσουμε αυτό το Pinot noir. Μια γουλιά τη μέρα, το έβδομο κρασί! Ο Θεός δούλεψε και την έβδομη μέρα τελικά! στο πιο ωραίο μου ταξίδι! το πιο κοντινό! ΣΕ Ευχαριστώ, όπως και νάσαι!
Ποτέ πια άστο γι’αργότερα. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Αναχώρηση ή επιστροφή.
Και σύμπτωση! πάλι χαράματα είναι! πάλι το φεγγάρι με κοιτάει! χα χα! χαμογελάει παιδιά! χαμογελάει!
1) Dom Perignon, Αθήνα, ταξίδι αισθήσεων.
Γεύμα υπερπαραγωγή και σαμπάνια κατακλυσμική, ίσως επιθετική, με πολλαπλές γεύσεις, που χρειάζεσαι μέθοδο για να περιγράψεις inexperienced συνομιλητή. Χαρά μεγάλη, κέφι, ευεξία. Λίγο αλαζονεία!
Για τέτοιες φάσεις είναι.
Η αριστοκράτισσα αποκαλύπτει διακριτικά στην αρχή το δυναμισμό της, σαν χορεύτρια που το πόδι της λικνίζει υποσχετικά έξω απ’την κουρτίνα, για να σε τραβάει από τη μύτη, ή όποιο άλλο διαθέσιμο άκρο, στο Β’ ημίχρονο.
Τηρεί τις υποσχέσεις της.
Ο συγγραφέας, σερβίρει-εκτός άλλων- σούπες σε ημιστέρεη μορφή, διατηρώντας διακριτά τα χρώματα, στο ίδιο πιάτο, ιδέα που πήρε από το εστιατόριο του 4 seasons στην Πόλη. Ελλείψει χώρου, χρησιμοποιεί για τραπέζι... το πάτωμα! τρία στρογγυλά τραπεζάκια ύψους 20 πόντων, ιδέα που πήρε από τα τατάρικα της Κριμαίας, πάνω στο ελεύθερο χαλί του καθιστικού. Γεμάτα εδέσματα, μετακίνηση από το ένα στο άλλο!
Μεγάλο κρασί, της ευτυχίας και του έρωτα. Ωραία διαδρομή!
Οδήγησα ferrari χωρίς να είμαι πιλότος, σε διαδρομές που χάραξα!
2) Ρετσίνα ΜΕΛΙΤΖΑΝΗ Νάουσας, ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα και λίγο εξωτερικό, προς τα αριστερά του χάρτη. Ταξίδι περιπέτειας.
Αν πάω στοίχημα με το φεγγάρι ποιος έχει ξενυχτήσει πιο πολύ, το φεγγάρι θα ζοριστεί μου φαίνεται! Χαράματα πάλι και άυπνος για πολύωρο ταξίδι, οδικό. Συνάντηση με ομάδα κυνηγών, οι μισοί ξύλα απελέκητα, οι άλλοι απλοί σκληροτράχηλοι αλλά συνειδητοί, συμφιλιωμένοι με τον τόπο τους, τον οποίο μόνο στη στρατιωτική θητεία άφησαν και δύο αγαπημένοι πολίτες του κόσμου, ένας μηχανικός και ένας οδοντίατρος.
Αρνίσιες συκωταριές, (κάφροι ξανά!) και εκτός από τη Μαλαματίνα, δύο βιολογικές ρετσίνες ΜΕΛΙΤΖΑΝΗ που είχαν κρατηθεί για μένα.
Ανελέητα καταναλώθηκε και πολύ μου άρεσε αυτή η pal εκδοχή της ρετσίνας σε μεγάλο μπουκάλι. Μηδέν παρενέργειες. Φωνές, σαχλαμάρες, ύπνος άμεσα.
Περπάτημα, χιλιόμετρα πολλά, κρύο, ένταση, έκσταση, φόβος.
Βγάζω το μικρό θερμός που μου είχε πάρει ο πατέρας, εδώ και 30 χρόνια.
Σιωπηλές γουλιές ζεστού καφέ. Ζορμπάς που καμαρώνει? ή γέρικο σκαρί που κανακεύεται, σαν τον έφηβο του Παλαμά ζυγιάζοντας τις πλάτες του ανάμεσα σε δύο βελανιδιές? Το ίδιο μου κάνει. Εγώ είμαι ο σκηνοθέτης και ερμηνευτής της ζωής μου. Υπάρχω, δεν υπάρχω. Όποιος φοβάται πάει και κοιμάται. Η ζωή είναι κβάντο, αναμμένο ή σβηστό, 0 ή 1, καλό ή κακό.
Ο ντορός του κάπρου στην ποταμιά πιο βαρύς απ’την υπόλοιπη αγέλη καθώς προς την αγαπημένη της τροφή ανήσυχα παγαίνει, χωρίς να λογαριάζει πως άλλου κόσμου αγέλη στο δικό της άξαφνα θα μπει.
Τρία ζωικά είδη, εδώ, στην πανέμορφη κρύα σαν μανεκέν φύση, παίζουν τρίλιζα. Οριζόντιες και κάθετες. Παγάνες και καρτέρια. Ο κάπρος έχασε. Οι δύο, της δικής μας αγέλης, θρηνούν δύο σκυλιά τους. Σωστό. Αλλά ούτε παιδιά τους να’ταν.
Αρνίσια παϊδάκια και …κόκκινο κρασί Τιρνάβου, εμφιαλωμένο! Φαίνεται όμως ότι η διάθεση είναι Ο τελεστής, (μαθηματικοί και χρήστες της Ελληνικής καταλαβαίνουν καλύτερα) επί όλων των άλλων παραμέτρων και συν-τελεστών που εξασφαλίζουν την ευφορία εκ του κράσου. Δεν το ξανακάνω όμως, πονοκέφαλος. Επιστροφή.
3) Αθήνα, Ελ. Βενιζέλος. Είτε είναι οι φήμες για χρέη είτε οτιδήποτε άλλο, οι καθυστερήσεις της Aerosvit είναι στο πρόγραμμα. Πολυαγαπημένη εταιρεία, αλλά από πέρυσι το καλοκαίρι καθυστερήσεις συνεχείς, όπως και κάποιες ακυρώσεις. Συνήθης αιτιολογία η τεχνική βλάβη. Πρώην συνεργάτης Ουκρανός με προειδοποιεί ότι αυτό είναι δικαιολογία για τις τεράστιες καθυστερήσεις ή ακυρώσεις και ότι επίκειται κλείσιμο.
Μια από τα ίδια λοιπόν πάλι, ευτυχώς όχι ακύρωση. (Αναπολώντας, δυστυχώς). Αντί 16:30 αναχώρηση…περίπου μιάμιση το πρωί! Τέλος πάντων, άφιξη στους αγαπημένους παγετώνες τα χαράματα και ..ναι! δεν υπάρχει φυσούνα, σύνηθες! Οι -17o με real feel τάξεως άστα να πάνε, σε φιλούν σαν …έγκαυμα !
Ταξί 180 γρυβνια, και ..σιδηροδρομικός σταθμός του Κιέβου. Δεν κλείνετε με τυχαίους, εάν δεν είστε εξοικοιωμένοι με αυτή τη χώρα και δεν γνωρίζετε τέλεια ρωσικά. Η συμφωνία εμπεριέχει τη μεταφορά των αποσκευών μέσα. Κατευθείαν λοιπόν στην αίθουσα αναμονής για το τραίνο, 36 γρίβνια/άτομο για έναν άνετο καναπέ, σε φυλασσόμενο χώρο, όμορφο, αρχιτεκτονικό, ζεστό. Συχνουρία λόγω απίστευτου κρύου και αναζήτηση τουαλέτας. Δεν! Οι τουαλέτες του σταθμού δεν λειτουργούν τη νύχτα.
Αναγκαστικά κατεβαίνουμε στο υπόγειο, με τις μοναδικές τουαλέτες ανοικτές. Όσοι πήγαν στρατό παλιότερα θα θυμούνται την κατάσταση τους στο κέντρο εκπαίδευσης. Δυσωδία. Από ότι φαίνεται, αυτές χρησιμοποιούν οι άστεγοι. Το πρωί όμως οι δημόσιοι υπάλληλοι καθαρίζουν μια χαρά.
Τριγύρω, στο ημίφως, δεκάδες άνθρωποι, ίσως άστεγοι ίσως ταξιδιώτες της ημέρας, να κοιμούνται κολλητά στα παγκάκια αναμονής. Θερμοκρασία υποφερτή. Οι άστεγοι σιτίζονται από το κράτος.
Σε τέτοιους χώρους πάντα απαρατήρητοι και γρήγορα. Και τσιμουδιά στα αγγλικά. Όπως και στο Manchester δεν κοιτάμε στα μάτια τις περίεργες φάτσες.
Κάποιος νεαρός κοιμάται κάτω στο μωσαϊκό του διαδρόμου. Κοιμάται στο πλάι, ήρεμα, φορώντας ένα απλό μπουφάν, κοντό και τζην. Έξω είναι κατάψυξη. Το μωσαϊκό υποθέτω γύρω στους -10ο. Θλίψη. Συμπάθεια πολύ. Φόβος. Συναισθήματα σαν αυτά που έλεγε ο Ρεμπώ. Σκανδαλίζεσαι και συμπαθείς γιατί φοβάσαι.
Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στα όνειρα του, τρέμω και σκιάζομαι και γρήγορα πίσω στην αίθουσα.
Έχοντας κοιμηθεί περίπου μία ώρα στον καναπέ, θυμάμαι τον Thanasis4U, καθώς περπατάμε στην γεμάτη παγωμένο χιόνι πλατφόρμα και ανεβαίνουμε στο παλιό αγαπημένο σοβιετικό τραίνο για νοτιότερα. Μα είναι δυνατόν να συναγωνίζομαι αυτόν τον αχαρακτήριστο μετέφηβο εξερευνητή των πόλων!? Τέλος πάντων, περίπου 15 ευρώ το κρεβάτι και έχω αγοράσει και τα τέσσερα της καμπίνας, και εδώ ξεχνάω το Θανάση, (παραβίασα το value for money).
Στο ξύλινο διώροφο πανέμορφο σπίτι στο λιβάδι του χιονιού που έχω νοικιάσει για μερικές μέρες, σαν τα καρπενησιώτικα αλλά προς 50 ευρώ τη βραδιά, μας περιμένουν ζεστές σούπες μπορς, σάλο, πιάτα κρεατικών, μανιταριών και και και…Διαλέγω ένα SAPERAVI κόκκινο ξηρό, δεν θυμάμαι το όνομα, ήταν όμως όμορφο κρασί, διαφορετικό, θύμιζε άρωμα λουλουδιών! Ο Ορέστης νομίζω το είχε αναφέρει. Τελικά οι μηχανικοί είναι εγγύηση.
Απόλαυση…το τρίτο κρασί. Τι κι αν έκλεισε η εταιρεία που δουλεύαμε, θα περάσουμε τέλεια, τουλάχιστον τώρα!
Και μετά? το κόλπο του αξέχαστου Χορν! Νέος είμαι, θα δουλέψω!
Νάταν έτσι...Γιατί τα πράγματα της κανονικής ζωής να μην είναι όλα τόσο αποδεκτά, όσο και τα τρελά που βλέπουμε στα όνειρα!? αναρωτήθηκε ποτέ κανείς στον ύπνο του πόσο αφύσικο είναι να πετάει!?
4) Την επόμενη ημέρα, μέ καμιά δεκαριά πιάτα τοπικές νοστιμιές, roomservice στα 15 ευρώ, δοκιμάζαμε ένα ημίγλυκο, στην ετικέτα περιλαμβανόταν η ονομασία MARAULI, θεωρείτο αγαπημένο κρασί του Στάλιν. Δεν τρελάθηκα. Κάτι δεν μου άρεσε σ'αυτό το κρασί.
Τηλέφωνο στο σπίτι των γονιών. Καμία απάντηση. Ξανά. Τίποτε. Κινητό στη μάνα. Ο πατέρας στην εντατική. Το μίσησα αυτό το τελευταίο κρασί. Το τέταρτο.
5) Επιστροφή στο Κίεβο βάσει προγράμματος για Πολωνία. Δε σηκώνω κρίσεις ή υποδείξεις. Δε νοιώθω καλά, είτε γυρίσω είτε όχι. Αργότερα, θα δούμε. Αν χρειασθεί.
Στο terminal D βλέπω Louis Roederer brut premier στα 30 περίπου ευρώ. Η τιμή αυτή δεν υπάρχει πουθενά, δεν κατάλαβα γιατί τόσο φθηνή. Στο terminal B είχε 46 πριν κάτι μήνες.
Maltakias δεν ξεχνώ το ταλέντο σου, αγοράζω τη σαμπάνια αμέσως.
Οι σκέψεις.. σκέψεις. Λουφάζω σε δικαιολογίες..…έτσι κι αλλιώς μια βδομάδα είναι ακόμη. Άστο μωρέ, αργότερα, τι μπορείς να κάνεις έτσι κιαλλιώς. Να δεις δεν θάναι τίποτε, τόχουμε ξαναδεί.
Αυθάδεια προς τα πάντα και πτήση για Βαρσοβία.
Μας αρέσει πάντα μια βραδιά εκεί. Ξενοδοχείο Bristol.
Σαμπάνια στο πανύψηλο με θέα δωμάτιο, από αυτές που δεν έχω ξαναπιεί. Δροσερή και αρωματική. Τι γιορτάζω? Την απέλπιδα εξέγερση του μυρμηγκιού στο πεπρωμένο του? καμιά ασέβεια? Απλά σβήνω λίγο την αγωνία που κατατρώει το πίσω μέρος του μυαλού μου, με συνοδευτικό τίποτε άλλο εκτός από κάποια καθησυχαστικά τηλεφωνήματα. Χαριεντίζομαι.
6) Το Forum μας περίμενε και … TXL, από Βαρσοβία. Τα 14 ευρώ/άτομο για το island museum πληρώθηκαν online, για την 24/12. Κανονική έκδοση, εκτύπωση των barcoded εισιτηρίων από πριν στο ξενοδοχείο. Μας έκανε εντύπωση, αφού τίποτε στη Γερμανία δεν δουλεύει 24/12, ούτε καν τα club, (μόνο την 25). Πού να φαντασθείς ότι οι Γερμανοί θα έκαναν κάτι που μάλλον μόνο εδώ έχουμε δει, τη στιγμή που και το site της Περγάμου έλεγε ότι τα μουσεία θα είναι ανοικτά την 24/12! Ο φύλακας στο Περγάμου που ρωτήσαμε, μας είπε ότι δεκάδες κόσμου του έδειξαν τα εισιτήρια της 24/12 ενώ τα πάντα ήταν κλειστά! Τέλος πάντων, τα εισιτήρια ίσχυσαν την επόμενη, όχι ιδιαίτερος κόσμος. Τέλειοι δεν είναι, είναι όμως αποτελεσματικοί.
Μια RIOJA στο Βremel συνόδευσε κρεατικά πολύ έντονων γεύσεων.
Τραπέζι κολλητά στις βιβλιοθήκες, για το στυλ δηλαδή. Ανησυχία.
Διάφορες μπύρες στο sony center στο Lindenbraum με το εξαιρετικό τραγανό κότσι των 12,5 ευρώ που σύστησε κάποιος του forum που αδυνατώ να θυμηθώ- τον ευχαριστώ πάντως.
Reihstag και οι βόλτες αστραπή που είχε συστήσει κάποτε ο Tαver, οδηγίες Ερσης, traveller, καλύφθηκαν τα περισσότερα σε τέσσερις μέρες. Εργαλείο, εκτυπωμένοι σε Α3 οι χάρτες περιήγησης από Senate Department for Urban Development and the Environment - Berlin
Παλεύω να πατήσω με τις μπότες το άγχος κάτω. Επιστροφή στο Κίεβο. Πρόγραμμα το ξύλινο σπίτι στο λιβάδι, πάμε και βλέπουμε αργότερα.
Δεν άντεχα άλλο. Αγωνία και τύψεις, περισσότερο οι δεύτερες, δαγκωνιές απανωτές. Το στόμα μου στεγνό. Τί να κάνουν! Business πανάκριβη και πίσω.
7) Αθήνα, Villa Maria Estate, pinot noir.
Δευκαλίωνα, το 2012 ήταν η χρονιά του κατακλυσμού σε ταξίδια! Άγνωστη μεταξύ αγνώστων, τι καλά, ψηφιακή φιγούρα, μάρκαρα κι εγώ το χάρτη σχεδόν όσο κι ο Taver. Τι επαγγελματικά, τι αγαπητικά, τι κυνηγιάρικα! Μέχρι ψαροντούφεκο πάνω από καρχαρίες στο Μεξικό οι άρρωστοι, μέχρι που ...δουλειά τέλος. Και τα έτοιμα τέλος.
Για να ξεκινήσω τελικά το καλύτερο ποτέ ταξίδι μου, αξία ανεκτίμητη, σε κόστος 1,40 ευρώ από το σπίτι! Δε μάρκαρα χάρτη, την ψυχή μου μάρκαρα.
Σε ένα νοσοκομείο στην καρδιά της Αθήνας. Μέσα στην αδύναμη καρδιά του πατέρα, αυτή που ποτέ δεν είχα επισκεφτεί.
‘Όταν του έβγαζαν τη μάσκα για λίγο φώναζε το γιο του…λέει κάποια. Η μάνα προσπαθεί να το μαζέψει. Μα είναι καλά τώρα! Βουρκωμένη.
Κεραυνός... Κεραυνός! Κεραυνός!! Θεέ μου! Θεέ μου!
Σε ορίζω όπως θέλω εγώ κάθε φορά και τώρα σε εκλιπαρώ νάρθεις στις διαστάσεις μου και να μου χτυπήσεις φιλικά την πλάτη, χωρίς κι εγώ ο ίδιος να ξέρω τι ακριβώς θέλω να μου πείς.
Το κεφάλι μου πέφτει μπροστά, σκύβει χωρίς να θέλω. Μόνο του πέφτει υπό το βάρος της αγωνίας και της τύψης. Αναλογίζομαι τι έγινε, τις εικόνες που δεν είδα και χάνω τον έλεγχο κάθε μυός του προσώπου. Τα χείλη, τα μάγουλα, τίποτε δεν μπορεί να τα φέρει σε συνεννόηση. Τρέμουν όλα. Γιατί τους άφησα στο γολγοθά τους!?
Χυμάω προς την τουαλέτα κοιτώντας αλλού τάχα.Το σαγόνι να χορεύει.
Σπρώχνω βίαια την πόρτα, στη μέση της είναι ένα μεταλλικό ζωνάρι. 1000 φορές να προσπαθούσα, δεν θα έκοβα έτσι τον αντίχειρα.
Ξεπλένομαι και βγαίνω. Ο νιπτήρας κατάπιε κόκκινα και άχρωμα υγρά, κρύος και ατάραχος.
...
Είναι κάποιες μέρες να τελειώσουμε ένα Villa maria estate, pinot noir, νεοζηλανδέζικο cellar selection 2009, αφού βγήκε από τη ΜΕΘ !
Είμαστε πάλι στη χαρά!!! Στην ανακούφιση!!! Μέχρι και τον traveller θ'αγκάλιαζα
Τον αδύναμο πατέρα μια γουλιά τον κατάφερα να πιεί, την Πρωτοχρονιά. Κλεφτά, λέγοντας του ιστορίες και ακούγοντας τον ψίθυρο του. Τα κουρασμένα μάτια, τα πρώτα με το άλλο ζευγάρι που πρωτοείδα σ'αυτό τον κόσμο τα αγνόησα. Τρομάζω που η αναβολή στην αναβολή μπορεί να...
Ψυχές απλές και γλυκές, οι ίδιες πάντα- μα πάντα, οι γονείς, όσες ρυτίδες και να φορέσουν. Δεν υπήρξε ποτέ πιο αναλλοίωτη και αμετάβλητη σχέση στα ζωντανά αυτού τον πλανήτη από αυτή μεταξύ γονιών και παιδιών.
Trypakias λίγα σου είχα διαβάσει αλλά σε θυμήθηκα. Λύγισα. Χαίρομαι που δεν ξέρω κανέναν σας.
Κοιμάμαι μέρες τώρα σε δύο ενωμένες καρέκλες και του κρατάω το χέρι όταν ξυπνάει, πρώτη φορά μετά από 30 φύγε χρόνια ο «άντρας». Άπλυτος, δε θέλω να πλυθώ. Ήρθα σπίτι για λίγο αλλά δε διώχνω τη σκόνη από αυτό το ταξίδι που έπρεπε εδώ και χρόνια νάχω κάνει. Απ’έξω πρέπει να φαίνομαι σαν προθήκη μεταχειρισμένων όπλων, απ’αυτές που οι γυναίκες επισκέπτριες προσπερνούν γρήγορα στα μουσεία. Μια χαρά! Τα μάτια μου ζεματάνε ακόμη από μέσα. Όχι μόνο υπό το βάρος των τύψεων. Από το φόβο του άστο γι’αργότερα μωρέ..
Το βουλώνω. Δεν είμαστε εδώ για διάχυση στενοχώριας. Μια φιλική υπενθύμιση μόνο.
Πάω πίσω, να τελειώσουμε αυτό το Pinot noir. Μια γουλιά τη μέρα, το έβδομο κρασί! Ο Θεός δούλεψε και την έβδομη μέρα τελικά! στο πιο ωραίο μου ταξίδι! το πιο κοντινό! ΣΕ Ευχαριστώ, όπως και νάσαι!
Ποτέ πια άστο γι’αργότερα. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Αναχώρηση ή επιστροφή.
Και σύμπτωση! πάλι χαράματα είναι! πάλι το φεγγάρι με κοιτάει! χα χα! χαμογελάει παιδιά! χαμογελάει!
Last edited by a moderator:
