Alexis K
Member
- Μηνύματα
- 28
- Likes
- 31
Περιεχόμενα
Σας μεταφέρω τη περιγραφή από αυτό το ταξίδι όπως το έχω καταγράψει (...σχεδόν) στο προσωπικό μου ημερολόγιο:
Πριν από μερικά χρόνια η τηλεόραση είχε παρουσιάσει ντοκιμαντέρ, με θέμα ένα φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής, με ορχήστρες χάλκινων πνευστών οργάνων που γινόταν κάθε χρόνο στη Σερβία. Με είχε εντυπωσιάσει το όλο γεγονός, και το έβαλα στους μελλοντικούς μου στόχους, και έτσι έμεινε στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Φέτος λοιπόν, δεν ξέρω κι εγώ πως, μου ήλθε η ιδέα να κάνω αυτό το ταξίδι. Οι συνήθεις φίλοι με τους οποίους κάνουμε τα ταξίδια στο εξωτερικό, δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν ή τους φάνηκε «παράξενο» και άγνωστο το γεγονός και έτσι αποφάσισα να πάω μόνο με τη γυναίκα μου.
Η οργάνωση ξεκίνησε στις αρχές Ιουλίου μαζεύοντας πληροφορίες από το διαδίκτυο. Η πρώτη σκέψη ήταν να πήγαινα με το δικό μου αυτοκίνητο. Θέλοντας όμως να αποφύγω το πολύωρο και κουραστικό ταξίδι στους όχι και τόσο καλούς δρόμους των Σκοπίων και της Σερβίας, σκέφθηκα να πάω αεροπορικώς μέχρι το Βελιγράδι και από εκεί να νοικιάσω αυτοκίνητο για το προορισμό μου. Τελικά βρήκα ένα τουριστικό γραφείο από τη Θεσσαλονίκη, (Art On The Road - Καλλιτεχνικός τουρισμός, προώθηση και διοργάνωση συναυλιών και εκδρομών), που οργάνωνε εκδρομή για τη Γκούτσα και αποφασίσαμε να πάμε με αυτό, με τη προοπτική ότι θα ήμασταν πιο ξεκούραστοι μιας και δεν θα οδηγούσαμε καθόλου και μας εξασφάλιζαν και τις διανυκτερεύσεις στη κοντινή πόλη Uzice.
Να πούμε εδώ λίγα λόγια για το φεστιβάλ αυτό. Στις 16 Οκτωβρίου 1961 τέσσερεις τοπικές ορχήστρες με χάλκινα πνευστά όργανα έστησαν ένα μικρό πανηγύρι στη κωμόπολη της Γκούτσα, στη περιοχής Ντραγκάσεβο, στη νοτιοδυτική, τότε, Γιουγκοσλαβία. Είχε επιτυχία αυτή η μάζωξη και την επόμενη χρονιά επαλείφθηκε. Έτσι με τη πάροδο του χρόνου άρχισε να γίνεται γνωστή σε όλη τη χώρα και να μαζεύει περισσότερα συγκροτήματα. Έχει διαγωνιστικό μέρος αλλά και συναυλίες εκτός διαγωνισμού. Στη κυριολεξία πρόκειται για ένα ατελείωτο γλέντι στους δρόμους. Ακόμα και τη περίοδο του πολέμου και του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας συνεχιζόταν ανελλιπώς.
Τα τελευταία χρόνια έχει πάρει διεθνείς διαστάσεις. Συμμετέχουν μπάντες, κυρίως τσιγγάνικες, από όλα τα Βαλκάνια και άλλες χώρες της Ευρώπης. Το 2010 γιορτάστηκαν τα πενηντάχρονα με ένα δεκαήμερο εκδηλώσεων και γλεντιού. Πάνω από 500.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν στο χωριό για το γεγονός. Οι κύριες εκδηλώσεις των τελευταίων χρόνων, είναι ο τελικός διαγωνισμός των ορχηστρών, η συναυλία του Goran Bregovic και η συναυλία της ορχήστρας των Boban & Marko Markovic, των αδιαμφισβήτητων ηγετικών μορφών του είδους αυτού της μουσικής.
Η Γκούτσα είναι μια μικρή πόλη 2.000 κατοίκων περίπου, σε υψόμετρο περί τα 500 μέτρα, σε μια ορεινή κοιλάδα που τη διαρρέει ένα ποτάμι. Τριγύρω το τοπίο είναι καταπράσινο με δάση και χωράφια. Τα σπίτια του χωριού είναι με στέγες συνήθως δίπατα, αλλά υπάρχουν και μερικά μεγάλα κτίρια κατάλοιπα της σοσιαλιστικής εποχής που χαλάνε την όλη εικόνα του χωριού.
Με μόλις δύο μικρά ξενοδοχεία και λίγα εστιατόρια και καφενεία, δεν έχει λοιπόν τη δυνατότητα να φιλοξενήσει και κυρίως να κοιμίσει τόσο κόσμο. Έτσι όλοι κοιμούνται στη κυριολεξία όπου βρουν. Τα ξενοδοχεία είναι «κλεισμένα» μήνες πριν. Σχεδόν όλα τα σπίτια νοικιάζουν τα δωμάτια τους, αυλές και κήποι γεμίζουν με αντίσκηνα, ενώ η μία όχθη του ποταμού που διαρρέει το χωριό γίνεται ένα τεράστιο κάμπινγκ. Οι υπόλοιποι κοιμούνται σε παγκάκια, πλατείες και γενικά όπου βρουν.
Οι εκδηλώσεις γίνονται στο γήπεδο, που αποτελεί τη κύρια σκηνή, στη μικρή πλατεία έξω από το Κέντρο Πολιτισμού που λαμβάνουν μέρος μικρότερες εκδηλώσεις, ενώ υπάρχει άλλη μία σκηνή στο περίβολο της εκκλησίας του οικισμού. Βέβαια τα καλύτερα γίνονται στους δρόμους, όπου δεκάδες ορχήστρες παίζουν μουσική, συνήθως κατά παραγγελία από τους ενθουσιασμένους Σέρβους και όχι μόνο.
Για τη σίτιση όλου αυτού του πλήθους, έχουν στηθεί δεκάδες λυόμενες κατασκευές που στεγάζουν εστιατόρια και μπαρ, κάθε είδους και κατηγορίας. Ο κεντρικός δρόμος του χωριού έχει καταληφθεί σε όλο το μήκος του, από τέντες, που στεγάζουν μικρομάγαζα με αναμνηστικά, δωράκια, μπυραρίες κλπ. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει ένα μεγάλο και εντυπωσιακό λούνα παρκ.
Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το «στήσιμο» του όλου χώρου και μέσα σε αυτό το σκηνικό, με χιλιάδες κόσμου περιφέρονται πίνοντας, γλεντώντας και χορεύοντας, δημιουργώντας ένα πανδαιμόνιο από το ξέφρενο ρυθμό της μουσικής.
Εμείς φύγαμε από τη Πάτρα τη Πέμπτη 11/8 στις 18.00 και με χαλαρό ρυθμό και διάφορες στάσεις φτάσαμε μετά τα μεσάνυχτα στη Θεσσαλονίκη. Στις 02.15 της Παρασκευής 12/8 αναχωρήσαμε με το λεωφορείο. Σχεδόν στις 03.30 και 70 χλμ περίπου από τη Θεσ/νίκη ήμασταν στα Ελληνο-σκοπιανά σύνορα στο τελωνείο των Ευζώνων. Γρήγορα περάσαμε τον έλεγχο και από το Ελληνικό και από το Σκοπιανό τελωνείο και συνεχίσαμε το ταξίδι μας.
Το σκοτάδι δεν μας επέτρεψε να βλέπουμε το τοπίο και περάσαμε τα Σκόπια μισοκοιμισμένοι. Πριν τις 06.00 είχαμε καλύψει τα 185 χλμ της χώρας και φτάσαμε στα σύνορα με τη Σερβία. Πιο τυπικός εδώ ο έλεγχος, από τους Σέρβους, αλλά γρήγορα σχετικά περάσαμε και αυτό το τελωνείο. Στις 08.30(07.30 ώρα Σερβίας) σε ένα ωραίο καφέ-εστιατόριο κάναμε μια καλή στάση για πρωινό και ξεκούραση.
Ο δρόμος Σκοπίων – Βελιγραδίου δεν είναι ότι καλύτερο, με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση και ανώμαλο οδόστρωμα. Βορειότερα αποκτά και δεύτερη λωρίδα ανά κατεύθυνση, αλλά 190 χλμ από τα Σερβο-σκοπιανά σύνορα, στρίψαμε προς τα δυτικά. Ο δρόμος στενός, τυπικά επαρχιακός με αρκετή κίνηση, άλλωστε είναι εργάσιμη μέρα. Κρούσεβατς, Κράλιεβο και Τσάτσακ είναι οι μεγαλύτερες πόλεις που περάσαμε, με αρκετή καθυστέρηση στη διάσχισή τους. Τελικά περασμένες 16.00(15.00 ώρα Σερβίας) είδαμε τη πόλη Ούζιτσε, έχοντας καλύψει άλλα 200 και πλέον χιλιόμετρα. Μετά τη πόλη (5-6 χλμ) είναι στο ξενοδοχείο Zlatiborska noc, το οποίο θα ήταν η βάση μας.
(Από εδώ και μετά η αναγραφόμενη ώρα θα είναι ώρα Σερβίας.)
Συνεχίζεται....
Πριν από μερικά χρόνια η τηλεόραση είχε παρουσιάσει ντοκιμαντέρ, με θέμα ένα φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής, με ορχήστρες χάλκινων πνευστών οργάνων που γινόταν κάθε χρόνο στη Σερβία. Με είχε εντυπωσιάσει το όλο γεγονός, και το έβαλα στους μελλοντικούς μου στόχους, και έτσι έμεινε στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Φέτος λοιπόν, δεν ξέρω κι εγώ πως, μου ήλθε η ιδέα να κάνω αυτό το ταξίδι. Οι συνήθεις φίλοι με τους οποίους κάνουμε τα ταξίδια στο εξωτερικό, δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν ή τους φάνηκε «παράξενο» και άγνωστο το γεγονός και έτσι αποφάσισα να πάω μόνο με τη γυναίκα μου.
Η οργάνωση ξεκίνησε στις αρχές Ιουλίου μαζεύοντας πληροφορίες από το διαδίκτυο. Η πρώτη σκέψη ήταν να πήγαινα με το δικό μου αυτοκίνητο. Θέλοντας όμως να αποφύγω το πολύωρο και κουραστικό ταξίδι στους όχι και τόσο καλούς δρόμους των Σκοπίων και της Σερβίας, σκέφθηκα να πάω αεροπορικώς μέχρι το Βελιγράδι και από εκεί να νοικιάσω αυτοκίνητο για το προορισμό μου. Τελικά βρήκα ένα τουριστικό γραφείο από τη Θεσσαλονίκη, (Art On The Road - Καλλιτεχνικός τουρισμός, προώθηση και διοργάνωση συναυλιών και εκδρομών), που οργάνωνε εκδρομή για τη Γκούτσα και αποφασίσαμε να πάμε με αυτό, με τη προοπτική ότι θα ήμασταν πιο ξεκούραστοι μιας και δεν θα οδηγούσαμε καθόλου και μας εξασφάλιζαν και τις διανυκτερεύσεις στη κοντινή πόλη Uzice.
Να πούμε εδώ λίγα λόγια για το φεστιβάλ αυτό. Στις 16 Οκτωβρίου 1961 τέσσερεις τοπικές ορχήστρες με χάλκινα πνευστά όργανα έστησαν ένα μικρό πανηγύρι στη κωμόπολη της Γκούτσα, στη περιοχής Ντραγκάσεβο, στη νοτιοδυτική, τότε, Γιουγκοσλαβία. Είχε επιτυχία αυτή η μάζωξη και την επόμενη χρονιά επαλείφθηκε. Έτσι με τη πάροδο του χρόνου άρχισε να γίνεται γνωστή σε όλη τη χώρα και να μαζεύει περισσότερα συγκροτήματα. Έχει διαγωνιστικό μέρος αλλά και συναυλίες εκτός διαγωνισμού. Στη κυριολεξία πρόκειται για ένα ατελείωτο γλέντι στους δρόμους. Ακόμα και τη περίοδο του πολέμου και του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας συνεχιζόταν ανελλιπώς.
Τα τελευταία χρόνια έχει πάρει διεθνείς διαστάσεις. Συμμετέχουν μπάντες, κυρίως τσιγγάνικες, από όλα τα Βαλκάνια και άλλες χώρες της Ευρώπης. Το 2010 γιορτάστηκαν τα πενηντάχρονα με ένα δεκαήμερο εκδηλώσεων και γλεντιού. Πάνω από 500.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν στο χωριό για το γεγονός. Οι κύριες εκδηλώσεις των τελευταίων χρόνων, είναι ο τελικός διαγωνισμός των ορχηστρών, η συναυλία του Goran Bregovic και η συναυλία της ορχήστρας των Boban & Marko Markovic, των αδιαμφισβήτητων ηγετικών μορφών του είδους αυτού της μουσικής.
Η Γκούτσα είναι μια μικρή πόλη 2.000 κατοίκων περίπου, σε υψόμετρο περί τα 500 μέτρα, σε μια ορεινή κοιλάδα που τη διαρρέει ένα ποτάμι. Τριγύρω το τοπίο είναι καταπράσινο με δάση και χωράφια. Τα σπίτια του χωριού είναι με στέγες συνήθως δίπατα, αλλά υπάρχουν και μερικά μεγάλα κτίρια κατάλοιπα της σοσιαλιστικής εποχής που χαλάνε την όλη εικόνα του χωριού.
Με μόλις δύο μικρά ξενοδοχεία και λίγα εστιατόρια και καφενεία, δεν έχει λοιπόν τη δυνατότητα να φιλοξενήσει και κυρίως να κοιμίσει τόσο κόσμο. Έτσι όλοι κοιμούνται στη κυριολεξία όπου βρουν. Τα ξενοδοχεία είναι «κλεισμένα» μήνες πριν. Σχεδόν όλα τα σπίτια νοικιάζουν τα δωμάτια τους, αυλές και κήποι γεμίζουν με αντίσκηνα, ενώ η μία όχθη του ποταμού που διαρρέει το χωριό γίνεται ένα τεράστιο κάμπινγκ. Οι υπόλοιποι κοιμούνται σε παγκάκια, πλατείες και γενικά όπου βρουν.
Οι εκδηλώσεις γίνονται στο γήπεδο, που αποτελεί τη κύρια σκηνή, στη μικρή πλατεία έξω από το Κέντρο Πολιτισμού που λαμβάνουν μέρος μικρότερες εκδηλώσεις, ενώ υπάρχει άλλη μία σκηνή στο περίβολο της εκκλησίας του οικισμού. Βέβαια τα καλύτερα γίνονται στους δρόμους, όπου δεκάδες ορχήστρες παίζουν μουσική, συνήθως κατά παραγγελία από τους ενθουσιασμένους Σέρβους και όχι μόνο.
Για τη σίτιση όλου αυτού του πλήθους, έχουν στηθεί δεκάδες λυόμενες κατασκευές που στεγάζουν εστιατόρια και μπαρ, κάθε είδους και κατηγορίας. Ο κεντρικός δρόμος του χωριού έχει καταληφθεί σε όλο το μήκος του, από τέντες, που στεγάζουν μικρομάγαζα με αναμνηστικά, δωράκια, μπυραρίες κλπ. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει ένα μεγάλο και εντυπωσιακό λούνα παρκ.
Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το «στήσιμο» του όλου χώρου και μέσα σε αυτό το σκηνικό, με χιλιάδες κόσμου περιφέρονται πίνοντας, γλεντώντας και χορεύοντας, δημιουργώντας ένα πανδαιμόνιο από το ξέφρενο ρυθμό της μουσικής.
Εμείς φύγαμε από τη Πάτρα τη Πέμπτη 11/8 στις 18.00 και με χαλαρό ρυθμό και διάφορες στάσεις φτάσαμε μετά τα μεσάνυχτα στη Θεσσαλονίκη. Στις 02.15 της Παρασκευής 12/8 αναχωρήσαμε με το λεωφορείο. Σχεδόν στις 03.30 και 70 χλμ περίπου από τη Θεσ/νίκη ήμασταν στα Ελληνο-σκοπιανά σύνορα στο τελωνείο των Ευζώνων. Γρήγορα περάσαμε τον έλεγχο και από το Ελληνικό και από το Σκοπιανό τελωνείο και συνεχίσαμε το ταξίδι μας.
Το σκοτάδι δεν μας επέτρεψε να βλέπουμε το τοπίο και περάσαμε τα Σκόπια μισοκοιμισμένοι. Πριν τις 06.00 είχαμε καλύψει τα 185 χλμ της χώρας και φτάσαμε στα σύνορα με τη Σερβία. Πιο τυπικός εδώ ο έλεγχος, από τους Σέρβους, αλλά γρήγορα σχετικά περάσαμε και αυτό το τελωνείο. Στις 08.30(07.30 ώρα Σερβίας) σε ένα ωραίο καφέ-εστιατόριο κάναμε μια καλή στάση για πρωινό και ξεκούραση.
Ο δρόμος Σκοπίων – Βελιγραδίου δεν είναι ότι καλύτερο, με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση και ανώμαλο οδόστρωμα. Βορειότερα αποκτά και δεύτερη λωρίδα ανά κατεύθυνση, αλλά 190 χλμ από τα Σερβο-σκοπιανά σύνορα, στρίψαμε προς τα δυτικά. Ο δρόμος στενός, τυπικά επαρχιακός με αρκετή κίνηση, άλλωστε είναι εργάσιμη μέρα. Κρούσεβατς, Κράλιεβο και Τσάτσακ είναι οι μεγαλύτερες πόλεις που περάσαμε, με αρκετή καθυστέρηση στη διάσχισή τους. Τελικά περασμένες 16.00(15.00 ώρα Σερβίας) είδαμε τη πόλη Ούζιτσε, έχοντας καλύψει άλλα 200 και πλέον χιλιόμετρα. Μετά τη πόλη (5-6 χλμ) είναι στο ξενοδοχείο Zlatiborska noc, το οποίο θα ήταν η βάση μας.
(Από εδώ και μετά η αναγραφόμενη ώρα θα είναι ώρα Σερβίας.)
Συνεχίζεται....
Attachments
Last edited by a moderator:
