NOSTIMON HMAP
Member
- Μηνύματα
- 219
- Likes
- 88
- Επόμενο Ταξίδι
- ΙΤΑΛΙΑ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΗΣΙΑ ΛΟΦΟΝΤΕΝ
Περιεχόμενα
Πράγματι η πόλη είναι παραμυθένια, όπου, αν δεν υπήρχε το ηλεκτρικό και μερικές (όχι πολλές ) επιγραφές και βιτρίνες καταστημάτων θα περίμενες να ξεπροβάλει από τις θεόρατες πόρτες των εσωτερικών αυλών των κτηρίων κανένας έφιππος ιππότης ή κανένας αραμπάς που τον τραβούν τα βόδια. Φυσικά οι πόρτες σήμερα κρύβουν τα αυτοκίνητα των ιδιοκτητών των κτηρίων τα οποία αναστηλώνονται και κατοικούνται κανονικά. Και είναι όλη η πόλη αναστηλωμένη καθαρή και περιποιημένη με όμορφα μαγαζάκια, καφέ και ρεστοράν και πολλούς τουρίστες από όλο τον κόσμο να γεμίζουν κάρτες μνήμης και φίλμ. Φωτογραφίες να δείχνουν σε φίλους, γιατί η ομορφιά της πόλης μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη όσων την επισκέπτονται.
Έτσι κι εμείς το ίδιο βράδυ και το επόμενο πρωί γυρνούσαμε, ανακαλύπταμε, φωτογραφίζαμε, ξαποσταίναμε στα καφέ και πάλι από την αρχή για να χορτάσουμε την επιστροφή στο παρελθόν.
Η παλιά πόλη περιβάλλεται από τη νέα την οποία τη βγάλαμε τελείως από το μυαλό μας όπως επίσης ξε-χάσαμε να επισκεφτούμε και ένα αξιόλογο πάρκο-μουσείο στα περίχωρα (Άστρα). Δυστυχώς το πρόγραμμα δεν επέτρεπε και δεύτερη ημέρα, οπότε φόρτωμα και δια μέσω των Καρπαθίων πάλι και δίπλα στο ποταμό Όλτ, συνοδεία της μεγάλης κίνησης και του πλήθους των φορτηγών, κατευθυνόμαστε νότια προς Κραιόβα.
Η πόλη κάποτε ίσως να ήταν όμορφη πάντως σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί αδιάφορη από την εικόνα που δίνει το συνοθήλευμα των καθεστωτικών ως επι το πλείστον κτηρίων με τα ελάχιστα δείγματα του όμορφου (;) παρελθόντος. Βέβαια μία γύρα με το αυτοκίνητο και μία σύντομη στάση για ανταλλαγή χρημάτων δεν δίνει ασφαλή συμπεράσματα αλλά τουλάχιστον σε μένα αυτή η εντύπωση δόθηκε.
Η πορεία μας συνεχίζεται νότια προς τη μία από τις 4 (;) πύλες εισόδου –εξόδου προς Βουλγαρία το Ορυάχοβο. Οι άλλες τρείς είναι το Ρούσε από όπου μπήκαμε, το Βιντίν δυτικά στα σύνορα με Σερβία, και άλλη μία μου φαίνεται στη Μαύρη θάλασσα.
Τα τελευταία 75 km της Ρουμανίας γίνανε ανάμεσα σε φτωχικά, άχρωμα, καμπίσια χωριά χωρίς καθόλου κίνηση, (εκτός από τα ιππήλατα οχήματα των αγροτών) σε σημείο που να αμφιβάλουμε ότι ήταν ανοιχτό το φέρυ στο Ορυάχοβο. Χωριά διαφορετικά από αυτά που ξέρουμε, χωρίς βάθος, παρατεταγμένα επί πολλά χιλιόμετρα δεξιά αριστερά του δρόμου. Αυτό βέβαια έχει σαν αποτέλεσμα και τον περιορισμό και του ορίου ταχύτητας επί μακρόν, λόγω κατοικημένης περιοχής. Τελικά φτάσαμε στον Δούναβη και στο Ρουμάνικο τελωνείο από όπου θα περνούσαμε απέναντι, πληρώνοντας 26? για το φέρυ, 5? για κάτι τις και 15? δωράκι στον υπάλληλο (γιατί δεν είχαμε μία βινιέτα όπως μας είπε, την οποία την προμηθεύουν τα βενζινάδικα όταν βάζεις βενζίνη). Εμείς βάλαμε βενζίνη και δεν μας έδωσαν τίποτα, ούτε στα σύνορα μας ζήτησαν χρήματα για βινιέτα, πράγμα που γίνεται στα Βουλγάρικα σύνορα, κοστίζει 5? και έχει διάρκεια μιάς εβδομάδας. Ο καυγάς με τον υπάλληλο ξεκίνησε όταν μας είπε ότι το πρόστιμο είναι 300?, δεν δεχόταν να πάμε να βάλουμε βενζίνη και να επιστρέψουμε , ούτε να επιλέξουμε άλλη πύλη εξόδου (πχ Ρούσε). Τελικά αφού είδε ότι δεν βγαίνει άκρη είπε δώστε ότι προαιρείσθε (τα 15?) και μας άφησε να περάσουμε. Προσπεράσαμε μία ουρά 40-50 φορτηγών που περίμεναν τον έλεγχο, ανεβήκαμε στο φέρυ μαζί με άλλα 4 ΙΧ και καμιά 15ριά φορτηγά και σε 30 λεπτά βρισκόμαστε στη Βουλγαρία διαπλέοντας τον Δούναβη.
Ο δρόμος προς Σόφια πολύ καλύτερος από της Ρουμανίας, με μεγαλύτερα όρια ταχύτητας και διαδοχικά μπλόκα της τροχαίας, αλλά τους Βούλγαρους οδηγούς πιστούς στη καλή τους συνήθεια να σε ειδοποιούν με το αναβόσβημα των προβολέων, οπότε όλα μέλι γάλα. Νωρίς το βράδυ φτάνουμε Σόφια κατάλυση στο παλιό καλό ξενοδοχείο (Ντίτερ) γεύμα και ύπνο γιατί οι 8+ ώρες οδήγησης για 550 km δεν επέτρεπαν να συνεχίσουμε για Θεσσαλονίκη. Εξάλλου ποτέ δεν χάνουμε την ευκαιρία για μία πρωϊνή βόλτα με καφέ στη Λεωφόρο Βίτοσα και ένα καλό μεσημεριανό στο Μελένικο. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε σπίτι μας Θεσσαλονίκη.
Τελικά πολύς κόσμος όπως και εμείς παλιά, έχει μια αρνητική ιδέα για τα Βαλκάνια αλλά πιστεύω ότι έχουν πολλά να προσφέρουν και από φύση και από αξιοθέατα και από κουλτούρα και στο κάτω κάτω είναι εύκολα προσβάσιμα και οικονομικά (2 άτομα, 5 μέρες, 4 διανυκτερεύσεις, είσοδοι, βενζίνες, γεύματα, καφέδες, ποτά, ποτά, ποτά και αρκετές κρέμες Ασλάν 750?).
Τώρα για τους φίλους που θέλουν να ακολουθήσουν τα βήματα μας στο μεν Σιμπιού προτείνω την πανσιόν casa Frieda (4ο μαγαζί στον κεντρικό πεζόδρομο αριστερά) στο Μπρασόβ θα ήθελα να μείνω αλλά ήταν γεμάτα τα bella mousica και casa Wagner στη κεντρική πλατεία (http://www.brasov-hotels.ro/accomoda..._brasov.en.php) αλλά και η πανσιόν στο Gustari restaurant με ικανοποίησε. Στο Βουκουρέστι το Banat το τριζάτο για όσους αντέχουν (εγώ έχω ζήσει σε νεοκλασικό) και Σόφια το Diter μου αρέσει.
Οι δρόμοι στη Βουλγαρία μου φάνηκαν πιο ασφαλείς, γιατί οι Ρουμάνοι οδηγοί μου φάνηκαν πιο επιθετικοί και αψυχολόγητοι και δεν ειδοποιούν για τις κακοτοπιές (τροχαία). Παρόλα αυτά σταματούν στις διαβάσεις για τους πεζούς.
Όσο για το φαγητό και το ποτό άμα δοκιμάσεις τα Βουλγάρικα (υπάρχουν και κολλήματα) μιάς και θα περάσεις από εκεί τα Ρουμάνικα δεν συγκινούν, εκτός αν αρέσουν τα κεντροευρωπαικά.
Έτσι κι εμείς το ίδιο βράδυ και το επόμενο πρωί γυρνούσαμε, ανακαλύπταμε, φωτογραφίζαμε, ξαποσταίναμε στα καφέ και πάλι από την αρχή για να χορτάσουμε την επιστροφή στο παρελθόν.
Η παλιά πόλη περιβάλλεται από τη νέα την οποία τη βγάλαμε τελείως από το μυαλό μας όπως επίσης ξε-χάσαμε να επισκεφτούμε και ένα αξιόλογο πάρκο-μουσείο στα περίχωρα (Άστρα). Δυστυχώς το πρόγραμμα δεν επέτρεπε και δεύτερη ημέρα, οπότε φόρτωμα και δια μέσω των Καρπαθίων πάλι και δίπλα στο ποταμό Όλτ, συνοδεία της μεγάλης κίνησης και του πλήθους των φορτηγών, κατευθυνόμαστε νότια προς Κραιόβα.
Η πόλη κάποτε ίσως να ήταν όμορφη πάντως σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί αδιάφορη από την εικόνα που δίνει το συνοθήλευμα των καθεστωτικών ως επι το πλείστον κτηρίων με τα ελάχιστα δείγματα του όμορφου (;) παρελθόντος. Βέβαια μία γύρα με το αυτοκίνητο και μία σύντομη στάση για ανταλλαγή χρημάτων δεν δίνει ασφαλή συμπεράσματα αλλά τουλάχιστον σε μένα αυτή η εντύπωση δόθηκε.
Η πορεία μας συνεχίζεται νότια προς τη μία από τις 4 (;) πύλες εισόδου –εξόδου προς Βουλγαρία το Ορυάχοβο. Οι άλλες τρείς είναι το Ρούσε από όπου μπήκαμε, το Βιντίν δυτικά στα σύνορα με Σερβία, και άλλη μία μου φαίνεται στη Μαύρη θάλασσα.
Τα τελευταία 75 km της Ρουμανίας γίνανε ανάμεσα σε φτωχικά, άχρωμα, καμπίσια χωριά χωρίς καθόλου κίνηση, (εκτός από τα ιππήλατα οχήματα των αγροτών) σε σημείο που να αμφιβάλουμε ότι ήταν ανοιχτό το φέρυ στο Ορυάχοβο. Χωριά διαφορετικά από αυτά που ξέρουμε, χωρίς βάθος, παρατεταγμένα επί πολλά χιλιόμετρα δεξιά αριστερά του δρόμου. Αυτό βέβαια έχει σαν αποτέλεσμα και τον περιορισμό και του ορίου ταχύτητας επί μακρόν, λόγω κατοικημένης περιοχής. Τελικά φτάσαμε στον Δούναβη και στο Ρουμάνικο τελωνείο από όπου θα περνούσαμε απέναντι, πληρώνοντας 26? για το φέρυ, 5? για κάτι τις και 15? δωράκι στον υπάλληλο (γιατί δεν είχαμε μία βινιέτα όπως μας είπε, την οποία την προμηθεύουν τα βενζινάδικα όταν βάζεις βενζίνη). Εμείς βάλαμε βενζίνη και δεν μας έδωσαν τίποτα, ούτε στα σύνορα μας ζήτησαν χρήματα για βινιέτα, πράγμα που γίνεται στα Βουλγάρικα σύνορα, κοστίζει 5? και έχει διάρκεια μιάς εβδομάδας. Ο καυγάς με τον υπάλληλο ξεκίνησε όταν μας είπε ότι το πρόστιμο είναι 300?, δεν δεχόταν να πάμε να βάλουμε βενζίνη και να επιστρέψουμε , ούτε να επιλέξουμε άλλη πύλη εξόδου (πχ Ρούσε). Τελικά αφού είδε ότι δεν βγαίνει άκρη είπε δώστε ότι προαιρείσθε (τα 15?) και μας άφησε να περάσουμε. Προσπεράσαμε μία ουρά 40-50 φορτηγών που περίμεναν τον έλεγχο, ανεβήκαμε στο φέρυ μαζί με άλλα 4 ΙΧ και καμιά 15ριά φορτηγά και σε 30 λεπτά βρισκόμαστε στη Βουλγαρία διαπλέοντας τον Δούναβη.
Ο δρόμος προς Σόφια πολύ καλύτερος από της Ρουμανίας, με μεγαλύτερα όρια ταχύτητας και διαδοχικά μπλόκα της τροχαίας, αλλά τους Βούλγαρους οδηγούς πιστούς στη καλή τους συνήθεια να σε ειδοποιούν με το αναβόσβημα των προβολέων, οπότε όλα μέλι γάλα. Νωρίς το βράδυ φτάνουμε Σόφια κατάλυση στο παλιό καλό ξενοδοχείο (Ντίτερ) γεύμα και ύπνο γιατί οι 8+ ώρες οδήγησης για 550 km δεν επέτρεπαν να συνεχίσουμε για Θεσσαλονίκη. Εξάλλου ποτέ δεν χάνουμε την ευκαιρία για μία πρωϊνή βόλτα με καφέ στη Λεωφόρο Βίτοσα και ένα καλό μεσημεριανό στο Μελένικο. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε σπίτι μας Θεσσαλονίκη.
Τελικά πολύς κόσμος όπως και εμείς παλιά, έχει μια αρνητική ιδέα για τα Βαλκάνια αλλά πιστεύω ότι έχουν πολλά να προσφέρουν και από φύση και από αξιοθέατα και από κουλτούρα και στο κάτω κάτω είναι εύκολα προσβάσιμα και οικονομικά (2 άτομα, 5 μέρες, 4 διανυκτερεύσεις, είσοδοι, βενζίνες, γεύματα, καφέδες, ποτά, ποτά, ποτά και αρκετές κρέμες Ασλάν 750?).
Τώρα για τους φίλους που θέλουν να ακολουθήσουν τα βήματα μας στο μεν Σιμπιού προτείνω την πανσιόν casa Frieda (4ο μαγαζί στον κεντρικό πεζόδρομο αριστερά) στο Μπρασόβ θα ήθελα να μείνω αλλά ήταν γεμάτα τα bella mousica και casa Wagner στη κεντρική πλατεία (http://www.brasov-hotels.ro/accomoda..._brasov.en.php) αλλά και η πανσιόν στο Gustari restaurant με ικανοποίησε. Στο Βουκουρέστι το Banat το τριζάτο για όσους αντέχουν (εγώ έχω ζήσει σε νεοκλασικό) και Σόφια το Diter μου αρέσει.
Οι δρόμοι στη Βουλγαρία μου φάνηκαν πιο ασφαλείς, γιατί οι Ρουμάνοι οδηγοί μου φάνηκαν πιο επιθετικοί και αψυχολόγητοι και δεν ειδοποιούν για τις κακοτοπιές (τροχαία). Παρόλα αυτά σταματούν στις διαβάσεις για τους πεζούς.
Όσο για το φαγητό και το ποτό άμα δοκιμάσεις τα Βουλγάρικα (υπάρχουν και κολλήματα) μιάς και θα περάσεις από εκεί τα Ρουμάνικα δεν συγκινούν, εκτός αν αρέσουν τα κεντροευρωπαικά.
