Ελλάδα 29 μέρες σε μια σκηνή οροφής

[Giwrgos10]

Ερώτηση οχι τόσο ταξιδιωτική .... Οι σκηνές οροφής χρειάζονται κάποια άδεια (ισως ΚΤΕΟ ή απο καπου αλλού) ???? Και κόστος περίπου 1500-2000 ???

Καμιά άδεια δε χρειάζεται. Κι αν δε βγάλεις καρέκλες-τραπεζια κτλ μπορείς να κοιμηθείς όπου θέλεις. εμεις 1 μηνα οπου και να στηναμε το τσαντιρι μας δεν ειχαμε το παραμικρο προβλημα. Οι σκηνες αυτές ξεκινούν από 700-800 κινέζικες και φτάνουν κοντά στα 3.000 οι τοπ(Autohome)

 

[Dina Z]

Καμιά άδεια δε χρειάζεται. Κι αν δε βγάλεις καρέκλες-τραπεζια κτλ μπορείς να κοιμηθείς όπου θέλεις. εμεις 1 μηνα οπου και να στηναμε το τσαντιρι μας δεν ειχαμε το παραμικρο προβλημα. Οι σκηνες αυτές ξεκινούν από 700-800 κινέζικες και φτάνουν κοντά στα 3.000 οι τοπ(Autohome)

Και να υποθέσω οτι είναι εύκολο να την ανοίξεις. Ή μήπως όχι;

 

[Giwrgos10]

Και να υποθέσω οτι είναι εύκολο να την ανοίξεις. Ή μήπως όχι;

Aνοίγει σε 10 δευτερόλεπτα και κλείνει σε 2 λεπτά

 

[Giwrgos10]

Μέρα 4η: Oδηγώντας στα Ζαγοροχώρια

Το ξημέρωμα της 4ης μέρας, μας βρίσκει σ’ ένα απίθανο μέρος, στους Κήπους. Eίμαστε στην καρδιά του Κεντρικού Ζαγορίου, σε υψόμετρο 800 μέτρων, με το Μπαγασιώτικο ποταμό(παραπόταμος του Βίκου) να περνάει μέσα από το χωριό, λίγα μόλις μέτρα μακριά από το μέρος που διανυκτερεύσαμε. Λόγω καλοκαιριού, το νερό του ήταν ελάχιστο αλλά αρκετό για μια δροσερή βουτιά !! Πάνω από το ποτάμι υπάρχει το Γεφύρι του Μύλου, από το οποίο περνούσαν τα παλιότερα χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής κάνοντας τη διαδρομή από τους Κήπους στο Νερόμυλο που βρίσκεται ακόμη εκεί, στην αντίπερα όχθη του ποταμού.

Η Γιώτα και η Αναστασία ακόμη κοιμούνται κι εγώ δράττομαι της ευκαιρίας να πετάξω για πρώτη φορά το drone. Πρέπει να σε εμπνέει και η περιοχή άλλωστε. Ο ήλιος ξεπροβάλλει δειλά δειλά πίσω από το πέτρινο, τρίτοξο Γεφύρι του Μύλου και η πρωινή καταχνιά προσδίδει μια άκρως μυστηριώδη ατμόσφαιρα.

Η διαδρομή

Η σημερινή διαδρομή περιλαμβάνει γύρω στα 100 χλμ οδήγησης σε αρκετά Ζαγοροχώρια. Φεύγοντας από Κήπους περάσαμε από το πανέμορφο Κουκούλι, έπειτα από το ίσως ωραιότερο χωριό της περιοχής το Δίλοφο κι έπειτα από το γραφικό Καπέσοβο, το γοητευτικό Τσεπέλοβο, το παραδοσιακό Σκαμνέλι, φτάνουμε στον προορισμό μας το Γυφτόκαμπο, μέρος το οποίο μας είχε προτείνει ο φίλος Βασίλης για να διανυκτερεύσουμε. Εκεί βρίσκεται μια μεγάλη κατάφυτη έκταση δάσους από έλατα και πεύκα που πλέον ανήκει στο σύλλογο Σαρακατσάνων της Ηπείρου και κάθε πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου γίνεται μεγάλο πανηπειρωτικό αντάμωμα. Για κακή μας τύχη, για κάποιο λόγο που ποτέ δε μάθαμε, ο χώρος αυτός ήταν κλειστός(πολύ πιθανόν λόγω εργασιών εν όψη της συνάντησης) οπότε ξεκινήσαμε προς τα πίσω για τη δεύτερη πρόταση του Γιαννιώτη φίλου μας, το χωριό Αρίστη, δίπλα ακριβώς στο Βοιδομάτη ποταμό. Αν και είχαμε κατά νου μια χαλαρή μέρα από άποψη χρόνου στο τιμόνι, τελικά πιάσαμε τις 2:30 ώρες οδήγησης, δύσκολης διαδρομής με πολλές στροφές αλλά η ομορφιά της φύσης και των τοπίων που αντικρίσαμε μας αντάμειψε στο μέγιστο.

Πρωινό και μπάνιο στη φύση

Ξύπνησα ανακουφισμένος αρκετά νωρίς μιας και τα δελτία καιρού έλεγαν για βραδινή μπόρα και δυνατές βροχές. Είχαμε σκεπάσει τη σκηνή με έναν πράσινο πλαστικό μουσαμά αλλά τελικά τα σύννεφα πέρασαν και δεν μας ακούμπησαν. Μια ηλιόλουστη μέρα ξημερώνει, μετά τη πρωινή ομίχλη, η ατμόσφαιρα είναι τόσο γαλήνια. Παίρνουμε το πρωινό μας και ξαφνικά λίγα μέτρα πιο πέρα, ξεπετάγεται μέσα από τα δέντρα ένα ελάφι. Ενθουσιάζεται η Αναστασία, δε προλαβαίνει να μας φωνάξει να το δούμε και το ελάφι χάνεται στο πυκνό δάσος συνεχίζοντας τη πορεία του.

Η πιο ωραία ως τώρα στιγμή του ταξιδιού, είναι αυτή που θα ακολουθήσει. Mπάνιοοο….Είμαστε ενθουσιασμένοι που θα κάνουμε μπάνιο μετά από 3 μέρες περιπλανήσεων. Είχα πει αυτό το άρθρο

κάποια πράγματα σχετικά με το ταξίδι κι ανάμεσα σε όλα είχα αναφερθεί στην εξαιρετική επιλογή που κάναμε όσον αφορά το θέμα αυτό. Είχε φτάσει η ώρα να τη χρησιμοποιήσουμε. Ναι τη ντουζιέρα!! Βγάζω τον σπάγκο, τη δένω και τη κρεμάω από τη γέφυρα που ανέφερα πιο πάνω. Θα κάναμε μπάνιο γυμνοί στη φύση, στο πουθενά, σ’ ένα υπέροχο μέρος που βρήκαμε τυχαία, κάτω από μια πέτρινη γέφυρα με τα πόδια μας να πατάνε τις όχθες του ποταμού.

Στο Κουκούλι και στο Δίλοφο

Η ώρα άρχισε να περνάει και σιγά σιγά ετοιμαστήκαμε για μια βόλτα στα κοντινά χωριά. Πλύναμε τα πιάτα στο ποτάμι, με οικολογικό υγρό πιάτων πάντα, μαζέψαμε ότι σκουπίδια κάναμε και αφήσαμε το πανέμορφο αυτό μέρος με την ελπίδα το επόμενο να είναι εξίσου όμορφο και ήρεμο μ’ αυτή τη μαγευτική γωνιά που ανακαλύψαμε.

To πρώτο χωριό που θα συναντούσαμε πηγαίνoντας προς το ΒΔ Ζαγόρι είναι το Κουκούλι. Πριν όμως ήταν απαραίτητες δυο μικρές στάσεις για να φωτογραφίσουμε και να περπατήσουμε 2 από τα πιο γνωστά πέτρινα γεφύρια όλης της Ηπείρου.

Φτάνοντας στο Κουκούλι

Το Κουκούλι είναι ένα μικρό, πέτρινο, με ιδιόμορφη αρχιτεκτονική χωριό. Τα γραφικά σοκάκια του, η πανέμορφη πλατεία του, η ιστορία των θεραπευτών της Ηπείρου, των “Βικογιατρών” και φυσικά το Λαογραφικό Μουσείο του Κώστα Λαζαρίδη ήταν οι αφορμές της επίσκεψης μας.

Περπατήσαμε το μονοπάτι του χωριού που ξεκινάει από το περίφημο Καφενείο “Βικογιατρός” και καταλήγει στο ίδιο σημείο κάνοντας έναν πολύ όμορφο γύρο του χωριού.

‘Οσοι βρεθείτε στο Κουκούλι μη παραλείψετε να επισκεφτείτε το Μουσείο του Κώστα Λαζαρίδη. Ο διώροφος χώρος όπου στεγάζεται το Μουσείο, ήταν στο παρελθόν η οικία του. Μετά το θάνατο του δόθηκε ως δωρεά στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Εκεί μπορεί κανείς να δει τα φαρμακευτικά φυτά του Βίκου που οι ντόπιοι παραδοσιακοί γιατροί, οι «Βικογιατροί», χρησιμοποιούσαν για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες αλλά και δείγματα της πλούσιας πανίδας της περιοχής που με προσωπική του εργασία συγκέντρωσε. H κυρία που μας υποδέχτηκε στο Μουσείο ήταν άψογη, μας ξενάγησε στο χώρο, μας έδωσε πολλές πληροφορίες και έλυσε όλες τις απορίες δικές μας και της Αναστασίας.

Για καφέ και φαγητό στο Δίλοφο

Ο Δίλοφος είναι ένα ορεινό χωριό χτισμένο στις πλαγιές της Τύμφης πάνω σε δυο κατάφυτους λόφους εξ ου και η ονομασία του. Είναι το μοναδικό Ζαγοροχώρι που δε κυκλοφορεί αυτοκίνητο. Υπάρχει στην είσοδο του χωριού πάρκινγκ που αφήνεις το αυτοκίνητο και με τα πόδια εισέρχεσαι στο κέντρο του Διλόφου. Η κεντρική πλατεία με τον μεγάλο πλάτανο στη μέση να δεσπόζει επιβλητικά, 2-3 καφενεδάκια, όλα τα σπίτια πέτρινα, το Δημοτικό σχολείο κι αυτό εντυπωσιακό αλλά κλειστό εδώ και πολλά χρόνια…

Ένα καφεδάκι στη δροσερή πλατεία ήταν απαραίτητο. Μια βόλτα στα σοκάκια επίσης. Αν μη τι άλλο ιδανικό μέρος για τους λάτρεις της φωτογραφίας. Η μεγαλόπρεπη εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, χτισμένη από το 1850, και το Αρχοντικό του Μακρόπουλου, το ψηλότερο στα Ζαγοροχώρια είναι τα must see της περιοχής

Επιστρέφοντας στο πάρκινγκ, αποφασίσαμε να φάμε εκεί. Ψησταριά, κρασάκι, σαλάτα, τι άλλο να ζητήσουμε.

η κατάληξη της ημέρας

Αφού λοιπόν είδαμε δυο από τα πιο όμορφα χωριά της Ηπείρου, έπρεπε σιγά σιγά να βρούμε μέρος για να κοιμηθούμε το βράδυ. Ξεκινάμε λοιπόν και αφού περνάμε το Καπέσοβο, το Τσεπέλοβο και το Σκαμνέλι, φτάνουμε σε μια πολύ όμορφη περιοχή, το Γυφτόκαμπο, αλλά όπως είπα στην αρχή του άρθρου ήταν αδύνατον να διανυκτερεύσουμε. Ξεκινάμε λοιπόν προς τα πίσω με προορισμό το χωριό Αρίστη.

Είναι νωρίς το απόγευμα, στους δρόμους κυκλοφορούν λίγα αυτοκίνητα, κυρίως βαν-κάμπερ-αυτοκινούμενα, η ζέστη έχει υποχωρήσει και η διαδρομή είναι υπέροχη. Το μόνο που απομένει είναι να βρούμε μέρος για τον βραδινό μας ύπνο

Περνώντας το χωριό Αρίστη λοιπόν, με κατεύθυνση το Μικρό και Μεγάλο Πάπιγκο, βρίσκεται μια γέφυρα που είναι χτισμένη το 1923. Περνάει πάνω από τον παγωμένο Βοϊδομάτη ποταμό. Υπάρχει χώρος να παρκάρεις, να κολυμπήσεις, να κάνεις πικ-νικ, ράφτινγκ και ότι άλλο θες. Υπήρχαν ήδη παρέες Ελλήνων και ξένων που είχαν ετοιμαστεί για να κοιμηθούν εκεί το βράδυ. Μας άρεσε. Ανοίξαμε τη σκηνή, μαγειρέψαμε και όταν άδειασε η περιοχή από κόσμο, πέσαμε ξεροί να πάρουμε δυνάμεις για την περιπέτεια της επόμενης μέρας.

 

[Giwrgos10]

Καλησπέρα σε όλους. Βλέπω ωραία πράγματα στο φόρουμ όπως αυτό με τα βίντεο από συνφορουμίτες-συνταξιδιώτες και χαίρομαι γι' αυτό. Πάμε όμως στη συνέχεια του δικού μας ταξιδιού

Mέρα 5η-6η-7η: Βοβούσα-Το παραμυθένιο χωριό της Ηπείρου

Ξημέρωμα στην Αρίστη

Η 4η διανυκτέρευση μας στο χωριό Αρίστη ήταν από τις καλύτερες μας(από άποψη ύπνου). Η πρώτη Κυριακή του ταξιδιού λοιπόν, μας βρίσκει δίπλα στη γέφυρα που συνδέει την Αρίστη με το Πάπιγκο, παρέα μ’ ένα ζευγάρι μοτοσυκλετιστών από την Αθήνα (ο φίλος Ηλίας μας βοήθησε πολύ στη μετέπειτα διαδρομή μας) και μια οικογένεια Γερμανών με το τροχοκινούμενο τους.

Διαβάστε πως φτάσαμε στο χωριό Αρίστη

Οφείλω να ομολογήσω ότι στο χώρο αυτό έκανα τον καλύτερο ύπνο του ταξιδιού. Η πολύ κίνηση από νωρίς το πρωί ήταν η αιτία που σηκωθήκαμε γύρω στις 10:00! Κυριακή γαρ και πλήθος επισκεπτών άρχισε να καταφθάνει στην περιοχή όπως επίσης και πολλές ομάδες trekking με βαν γεμάτα κόσμο με τις φουσκωτές τους βάρκες για τι άλλο, για ράφτινγκ στον πιο καθαρό ποταμό της Ελλάδος, το Βοιδομάτη. Λίγο παιχνίδι στο Βοιδομάτη για την Αναστασία πριν την αναχώρηση ήταν επιβεβλημένη.

Οι Κολυμπήθρες στο Πάπιγκο
Αφού πήραμε το πρωινό μας, ετοιμαστήκαμε, βάλαμε τα μαγιό μας και ξεκινήσαμε για τις Κολυμπήθρες, κάπου ανάμεσα σε Μικρό και Μεγάλο Πάπιγκο. Η απόσταση είναι πολύ μικρή ( περίπου 10-15 λεπτά) οπότε χωρίς να χάνουμε χρόνο, μπήκαμε στο μακρύ μονοπάτι εντυπωσιακού φυσικού κάλλους με πολλές μικρές λιμνούλες άλλες φτιαγμένες από ανθρώπινη παρέμβαση και άλλες δημιούργημα ενός μοναδικού γεωλογικού φαινομένου. Οι μικρές αυτές πισίνες είναι γνωστές και ως κολυμπήθρες. Η ιστορία λέει ότι εδώ απολάμβανε ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων τα καλοκαιρινά του μπάνια.

Εκπληκτική τοποθεσία με μοναδική φυσική ομορφιά! Ένα μέρος που αν καταφέρεις να το βρεις χωρίς πολύ κόσμο απολαμβάνεις την απαράμιλλη ησυχία του βουνού και της φύσης. Αξίζει να περπατήσεις σε βάθος όσο περισσότερο μπορείς! Αν είσαι στην περιοχή σίγουρα να πας! Κι αν πας με μικρά παιδιά θέλει τα κατάλληλα παπούτσια και πολύ προσοχή γιατί σε μερικά σημεία γλιστράει πολύ.

Μια βόλτα στο Πάπιγκο
Αφού περπατήσαμε αρχικά όλοι μαζί και στη συνέχεια μόνος μου το μονοπάτι (είχαμε και γυναίκα έγκυο 8 μηνών έτσι, στην επιστροφή κάναμε μια βουτιά με την Αναστασία στην πιο μεγάλη κολυμπήθρα έτσι για να μη πούμε ότι τσάμπα κουβαλήσαμε τα μαγιό μας, έπειτα “βάλαμε τα καλά μας” και πήγαμε στο πανέμορφο Πάπιγκο για καφεδάκι. Κόσμος πολύς, ανοιχτά σχεδόν όλα τα μαγαζιά, ταβέρνες, γραφικά μαγαζάκια με παραδοσιακά πόντα, ξενοδοχεία. Αν και το Πάπιγκο φημίζεται περισσότερο ως χειμερινός προορισμός το χωριό είχε αρκετό κόσμο και μπόλικη ζωντάνια. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες μας, ήπιαμε το καφεδάκι μας και ξεκινήσαμε για την Βοβούσα-Το παραμυθένιο χωριό της Ηπείρου.

Δύσκολη αλλά πανέμορφη διαδρομή

Για να επισκεφτούμε την Βοβούσα με το περίφημο φεστιβάλ της που τόσα είχαμε ακούσει, επιλέξαμε την πιο δύσκολη αλλά και την ομορφότερη όπως αποδείχτηκε διαδρομή. Επιστρέψαμε και πάλι στους Κήπους κι από κει μέσω των χωριών Φραγκάδες, Δόλιανη, Ελατοχώρι φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στην περίφημη Βοβούσα. Εξαιρετική η διαδρομή, συναντήσαμε ελάχιστα αυτοκίνητα, σαγηνευτήκαμε από τις φυσικές εικόνες που αντικρίσαμε και μετά βεβαιότητας σας την προτείνουμε αν βρεθείτε προς τα εκεί και έχετε χρόνο στη διάθεσή σας.

Βοβούσα-To παραμυθένιο χωριό της Ηπείρου
Αποτελεί μια από τις εισόδους προς τον Εθνικό Δρυμό της Βάλια Κάλντα. Απέχει 77 χλμ από την πόλη των Ιωαννίνων και είναι χτισμένη μέσα σ’ ένα κατάφυτο τοπίο με πληθυσμό περί των 100 κατοίκων. Ο ποταμός Αωός “κόβει” το χωριό στη μέση ενώ στο κέντρο του δεσπόζει η πετρόκτιστη μονότοξη γέφυρα που ενώνει τις δυο όχθες του. Η βοή των τρεχούμενων νερών του ποταμού είναι πιθανότατα και ο λόγος που στη Βοβούσα δόθηκε αυτό το όνομα.

Υπόψιν πως στη Βοβούσα ανεβαίνετε απαραιτήτως με τα εξής τρία πράγματα: μετρητά(δεν υπάρχει ατμ), τσιγάρα(εμείς ευτυχώς είμαστε άκαπνοι) και βενζίνη(κοντινότερο πρατήριο στα 45 χλμ). Υπάρχουν δυο ταβέρνες, μια στο κέντρο του χωριού και μια στο καταφύγιο της Βάλια Κάλντα όπου μπορείτε να φάτε( διαθέτουν πρωινό) και οι οποίες διαθέτουν και POS.

Κάθε καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται στη Βοβούσα το γνωστό πλέον ομώνυμο Φεστιβάλ. Σκοπός του είναι η ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου. Περιλαμβάνει εκθέσεις φωτογραφίας της περιοχής, κινηματογράφο, μουσική και διάφορα εργαστήρια. Το φεστιβάλ είναι αρμονικά οργανωμένο και σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη είτε με την οικογένεια σας είτε με την παρέα σας.

Η δικιά μας εμπειρία
Για να διανυκτερεύσεις στη Βοβούσα υπάρχουν φυσικά καταλύματα αλλά υπάρχει και μια πολύ ωραία εναλλακτική λύση που είναι το καταφύγιο της Βάλια Κάλντα. Σ ‘ αυτό μπορείς να νοικιάσεις τον ξενώνα σου σε προσιτές τιμές αλλά μπορείς και να στήσεις τη σκηνή σου σε μια κατάσταση free camping, δίπλα στο καταφύγιο, μέσα στο πράσινο, με ζώα τριγύρω, με τον Αωό παραδίπλα!! Και να χρησιμοποιήσεις τις πεντακάθαρες τουαλέτες του καταφυγίου, τα ντουζ και φυσικά να επισκεφθείς για φαγητό αλλά και για πρωινό την εξαιρετική ταβέρνα που διαθέτει.

Διανυκτερεύσαμε για 3 βράδια στη σκηνή οροφής του αυτοκινήτου μας, στον υπαίθριο χώρο του καταφυγίου. Ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος μας καθώς και κρύο είχε αλλά και πολύ βροχή. Δεν πτοηθήκαμε καθόλου μπορώ να πω και περάσαμε 3 πολύ όμορφες μέρες στο χωριό-έκλπηξη όπως αποδείχθηκε.

Ξεκουραστήκαμε αρκετά, ξεπιαστήκαμε από την πολύ οδήγηση, περπατήσαμε στα στενά του χωριού, συναντήσαμε τη φανταστική οικογένεια του the world off road, τον Άκη, την Βούλα και την Αναστασία, μια συνάντηση από τις πιο ωραίες στιγμές του ταξιδιού μας, γνωρίσαμε ανθρώπους από το φεστιβάλ αλλά και οικογένειες με τις σκηνές τους που απέδρασαν για λίγες μέρες προτιμώντας το βουνό από τη θάλασσα, κάναμε μπάνιο με την Αναστασία στο ποτάμι αλλά το πιο σημαντικό, γεμίσαμε τις μπαταρίες μας για τη συνέχεια του ταξιδιού.

 

[Giwrgos10]

Μέρα 8η: Στις μαρτυρικές Λιγκιάδες Ιωαννίνων

Είναι Τετάρτη 17 Ιουλίου. Κλείνουμε μια εβδομάδα στους δρόμους, επτά μέρες στη μοναδική Ήπειρο. Από την Κυριακή είμαστε εδώ, ξημερώνει Τετάρτη στην παραμυθένια Βοβούσα και μετά τον κρύο και βροχερό καιρό που μας έκανε, φαίνεται πως η κακοκαιρία αρχίζει να υποχωρεί. Ήρθε η ώρα αφού ξεκουραστήκαμε, να συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς τα δυτικά για νέους προορισμούς.

Το ότι έπρεπε να πλύνουμε τα ρούχα μας (είχαμε πάρει ελάχιστα είναι η αλήθεια) ήταν ένας βασικός λόγος που έπρεπε να κατευθυνθούμε προς μια μεγάλη πόλη. Η οποία να διαθέτει δημόσια πλυντήρια. Η πιο κοντινή μεγάλη πόλη δεν είναι άλλη από τα Ιωάννινα.

Αφού λοιπόν μαζέψαμε τα πράγματα μας, χαιρετίσαμε τους νέους φίλους και γνωστούς που κάναμε το τριήμερο της παραμονής μας και ξεκινήσαμε

Ζορίκα: H λίμνη με τα νούφαρα
Τα παιδιά που γνωρίσαμε στη Βοβούσα, μας είπαν ότι αν κατευθυνθείτε προς Μέτσοβο, υπάρχει μια μικρή(με περίμετρο περί των 180 μέτρων) λιμνούλα γεμάτη νούφαρα. Δίπλα στο δρόμο και μέσα στο δάσος. Δεν είχαμε ακούσει ποτέ γι’ αυτή και νομίζω πως άξιζε την μικρής διάρκειας επίσκεψη μας.

H λίμνη με τα νούφαρα βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Φλαμουράρι και Γρεβενίτι στο Ανατολικό Ζαγόρι. Ονομάζεται Ζορίκα και πήρε το όνομα της από το ρέμα που κυλάει στην άλλη πλευρά του επαρχιακού δρόμου.

Άφιξη στα Ιωάννινα
Μετά λοιπόν από τη λίμνη με τα νούφαρα, περάσαμε από ακόμη μία, τεχνητή αυτή τη φορά, του Αωού ποταμού και κατεβήκαμε στην παλιά εθνική οδό από το χωριό Χρυσοβίτσα. Ως εκείνο το σημείο η διαδρομή ήταν εξαιρετική. Έπειτα έγινε λίγο κουραστική και βαρετή για να τα λέμε όλα, αλλά μας αρέσει να οδηγούμε σε δρόμους που δεν έχουμε ξαναπεράσει οπότε με λίγη υπομονή φτάσαμε επιτέλους στα όμορφα Ιωάννινα. Έχουμε σταμπάρει ένα δημόσιο πλυντήριο στο κέντρο της πόλης και με τη βοήθεια του gps το βρίσκουμε εύκολα.

Το κόστος για ένα απλό πλυντήριο-στεγνωτήριο είναι γύρω στα 5€. Εξαρτάται φυσικά από τα κιλά των ρούχων και από το χρόνο του στεγνώματος.

Πλένουμε τα ρούχα μας λοιπόν, τα βάζουμε για 40 λεπτά στο στεγνωτήριο και φεύγουμε για φαγητό. Ήδη έχει πάει απόγευμα και δεν έχουμε ιδέα που θα κοιμηθούμε το βράδυ. Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας μας δίνει τη λύση. “Πάτε να μείνετε στις Λιγκιάδες. Είναι καμιά 10αριά χιλιόμετρα από δω αλλά αξίζει. Έχει υπέροχη θέα στην πόλη και στη λίμνη των Ιωαννίνων, είναι ήρεμα και έχει πλούσια ιστορία. Αφού τον ευχαριστήσαμε θερμά, πήγαμε να πάρουμε τα ρούχα μας…..Ναιιιι ήταν και πάλι καθαράαααα

Λιγκιάδες Ιωαννίνων
13 χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα, στο όρος Μιτσικέλι και σε υψόμετρο 950μ. βρίσκονται οι μαρτυρικές Λιγκιάδες. Το ιστορικό αυτό χωριό κάηκε ολοσχερώς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χάρη όμως στους κατοίκους του ξαναχτίστηκε. Σήμερα λόγω της προνομιακής του τοποθεσίας έχει αναπτυχθεί και τουριστικά, με καταλύματα και cafe.

3 Οκτωβρίου του 1943 η μαύρη μέρα του Ολοκαυτώματος. 83 κάτοικοι του χωριού έχασαν τη ζωή τους, ανάμεσα τους και πολλά παιδιά, από Γερμανούς καταδρομείς. Στην πλατεία του χωριού υπάρχει μνημείο προς τιμή των νεκρών όπου αναγράφονται και τα ονόματά τους. Στη σελίδα του χωριού μπορείτε να βρείτε όλες τις πληροφορίες για το αιματηρό αυτό γεγονός.

Μετά από 15 περίπου λεπτά οδήγησης από το κέντρο των Ιωαννίνων φτάσαμε στο μαρτυρικό αυτό χωριό. Εκεί θα περνούσαμε την 8η βραδιά του ταξιδιού μας. Καθίσαμε στο Παραδοσιακό Καφενείο Σβούρα με τη μαγευτική θέα στη λίμνη και στην πόλη των Ιωαννίνων, ήπιαμε σε δροσερό κλίμα(βλ. υψόμετρο) τον καφέ μας κι έπειτα ψαχτήκαμε για να βρούμε μέρος κατάλληλο για να διανυκτερεύσουμε. Δίπλα ακριβώς από το καφέ υπάρχει ένα εκκλησάκι και ένας μεγάλος επίπεδος χώρος με μια παιδική χαρά. Το μόνο αρνητικό τα πολλά σκουπίδια. Με το που είδαμε το μέρος λοιπόν ζυγίσαμε τα θετικά και αρνητικά και είπαμε…εδώ είμαστε. Κόσμο δεν είχε, βρύση με νερό είχαμε ακριβώς δίπλα μας, ο καιρός ήταν καλός, αγοράσαμε κι ένα κρασάκι από το διπλανό καφενείο. Μας εγγυήθηκαν μάλιστα για την ασφάλεια της περιοχής οπότε ήρεμοι και πριν βραδιάσει αρχίσαμε να στήνουμε το σπιτικό μας.

Η νύχτα ήταν ήρεμη χωρίς καμιά ενόχληση από κανέναν. Ξημερώσαμε όμορφα και χαρούμενοι για την όμορφη επιλογή μας ξεκινήσαμε για νέες περιπέτειες.

υ.γ Σε όλο το ταξίδι κουβαλούσαμε, βάζαμε και βγάζαμε τα τρια στρώματα γυμναστικής που είχαμε πάρει μαζί μας. Η μοναδική φορά που χρησιμοποίησα το ένα απ’ αυτά ήταν εδώ. Γιόγκα με θέα στη λίμνη και την πόλη των Ιωαννίνων στι 06:30 το πρωί. Αξία ανεκτίμητη!!

 

[Giwrgos10]

Μέρα 9η: Περιπλανώμενοι στην Ήπειρο

Φτάνουμε αισίως στην 9η μέρα του ταξιδιού μας. Ξημέρωσε Πέμπτη 18 Ιουλίου και βρισκόμαστε περιπλανώμενοι στις Λιγκιάδες, σ’ ένα σημείο με μαγευτική θέα στη λίμνη και την πόλη των Ιωαννίνων.

Ως συνήθως ξύπνησα πρώτος, έκανα την πρώτη και τελευταία γιόγκα του ταξιδιού((1>0 ), έφτιαξα τον ελληνικό μου καφέ και περιμένοντας να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι απόλαυσα το σαγηνευτικό ξημέρωμα.

Αφού σηκώθηκαν οι γυναίκες μου(και ο επερχόμενος γιος μας βεβαίως), πήραμε πρωινό και καθαρίσαμε με την Αναστασία τον όμορφο αλλά πολύ βρόμικο κατά τ’ άλλα χώρο που βρισκόμασταν. Το θεωρούσαμε κατά κάποιον τρόπο σαν υποχρέωση, τα μέρη που μας φιλοξενούσαν, να τα αφήναμε πιο καθαρά από ότι ήταν.

Κλείσαμε τη σκηνή και ξεκινήσαμε για μια βόλτα στην πόλη των Ιωαννίνων. Επισκεφτήκαμε μια παιδική χαρά δίπλα στη λίμνη(έχουμε κι ένα παιδί που έχει ανάγκη για παιχνίδι ε, περπατήσαμε παράλληλα της λίμνης για ώρα και γύρω στις 12 ξεκινήσαμε για το χωριό Σαγιάδα του νομού Θεσπρωτίας, μια ανάσα από τα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Περιπλανώμενοι στην Ήπειρο είπαμε…

Σαγιάδα: To γραφικό ψαροχώρι

Στο μικρό ψαροχώρι με το όνομα Σαγιάδα, 20χλμ βόρεια της Ηγουμενίτσας, είχε πέσει τυχαία το μάτι μου όταν οργανώναμε το ταξίδι και κοιτούσαμε για εναλλακτικούς προορισμούς. Aφού βρισκόμασταν τόσο κοντά δε γινόταν να μην το επισκεφτούμε. H απόσταση Ιωαννίνα-Σαγιάδα είναι κοντά στα 90χλμ

Η Σαγιάδα είναι ένα ήσυχο και γραφικό ψαροχώρι μακριά από την πολυκοσμία. Ένα ήρεμο καταφύγιο της Ηπείρου, ανήκει στο Δήμο Φιλιατών και φημιζεται για τις πολύ ωραίες ταβέρνες της με ολόφρεσκα ψάρια.

Ξέχασα να σας πω πως φεύγοντας πια από την Ηπειρωτική Ελλάδα(Μαστοροχώρια, Ζαγοροχώρια, Βοβούσα κτλ) και πιάνοντας τις δυτικές ακτές της χώρας, η θερμοκρασία άρχισε να ανεβαίνει. Η Αναστασία ζητά συνεχώς θάλασσα και μιας και είμαστε μες στο καταμεσήμερο αποφασίζουμε να πάμε για μπάνιο στην πιο κοντινή παραλία. Το πρώτο θαλασσινό μπάνιο του ταξιδιού μας σε λίγα λεπτά θα ήταν γεγονός.

Επιτέλους μπάνιο​

Δυο είναι οι παραλίες στην περιοχή. Το Κεραμίδι στα 3χλμ βόρεια και το Στροβίλι στα 4 χλμ. Εμείς επιλέξαμε την πρώτη. Είναι σχετικά μικρή, οργανωμένη και με βότσαλο. Καθαρά νερά και όχι πολύ κόσμο, ότι χρειαζόμασταν για εκείνη τη στιγμή. Είχε και ντουζιέρες, κάτι πολύ σημαντικό για τη κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν.

Αφού κάναμε το μπάνιο μας λοιπόν, έπρεπε σιγά σιγά να βρούμε το μέρος που θα διανυκτερεύσουμε. Κάναμε μια βόλτα στη Σαγιάδα αλλά δε βρήκαμε αυτό που θέλαμε. Να μην είμαστε δηλαδή φόρα παρτίδα σε κάθε περαστικό. Η Γιώτα ρίχνει την ιδέα να πάμε προς Σύβοτα. Μια ωρίτσα δρόμος και 80 ακόμη χλμ. Ξεκινήσαμε χωρίς πολύ σκέψη γιατί δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο.

tip: Να τονίσω πως η διαδρομή μετά την Ηγουμενίτσα και ως τα Σύβοτα είναι παραθαλάσσια και μαγευτική. Έχει τις στροφούλες της βέβαια αλλά αξίζει να την διασχίσεις ειδικά την ώρα που την οδηγήσαμε εμείς, δηλαδή την ώρα που σουρουπώνει.

Φτάνοντας στα Σύβοτα κατεβαίνουμε κάθε δρόμο και δρομάκι που βγάζει στη θάλασσα να βρούμε μέρος για να βγάλουμε τη βραδιά. Αλλού είχε μαγαζιά, αλλού κόσμο στις παραλίες, αλλού απαγορευόταν το κάμπινγκ. Είχε και αρκετή ζέστη… Κοιτάμε τον χάρτη και αποφασίζουμε να κινηθούμε λίγο πιο ορεινά αναζητώντας ένα δροσερό ύπνο. Παίρνουμε τον δρόμο Σύβοτα-Πάργα και σταματάμε στο χωριό Πέρδικα.

Πέρδικα Θεσπρωτίας​

Η Πέρδικα είναι μια κωμόπολη 2.000 κατοίκων που δε ξέραμε τίποτα γι’ αυτήν. Την ανακαλύψαμε εκείνο το βράδυ. Όταν την επισκεφτήκαμε γινόταν ένας χαμός από κόσμο. Όλα τα μαγαζιά γεμάτα, στα πάρκινγκ το αδιαχώρητο. Ξεψαχνίσαμε κάθε δρομάκι αλλά τίποτα. Η μόνη καλή καβάντζα που βρήκαμε ήταν δίπλα στο νεκροταφείο. Εσείς θα κοιμόσασταν εκεί; Εμείς αποφασίσαμε να μην… Η ώρα έχει πάει 22:00, δεν έχουμε φάει τίποτα και είμαστε στο μεγάλο δημοτικό πάρκινγκ του χωριού, τρώμε ψωμί με τυρί(ότι μας έχει απομείνει δηλαδή) και είμαστε για πρώτη φορά σε απόγνωση.

tip: Αν είσαι διακοπές εκεί τριγύρω αξίζει να επισκεφτείς την Πέρδικα για το ηλιοβασίλεμα της. Κάπου στην πλατεία του χωριού υπάρχει ένα σημείο που μαζεύεται πολύς κόσμος για να το απολαύσει και φυσικά να το φωτογραφίσει.

H λύση βρέθηκε: Aγιά Πρεβέζης​

Κοιτώντας το χάρτη και χωρίς να ξέρουμε τι να περιμένουμε, ξεκινάμε για το επόμενο χωριό στο δρόμο προς Πάργα. Το όνομα αυτού, Αγιά. 15 λεπτά οδήγησης σε μαύρο σκοτάδι και φτάνουμε σ’ ένα χωριό έκπληξη. Ανηφορίζουμε το στενό πέτρινο δρομάκι του χωριού, τα λιγοστά μαγαζάκια που είδαμε ήταν γεμάτα κόσμο και γενικά η εικόνα που αντικρίσαμε μας άρεσε. Τότε βλέπουμε μια παρέα κοριτσιών και τις ρωτάμε :

• που μπορούμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητο μας για να πάμε μια βόλτα;
• αφήστε το στην αυλή του δημοτικού σχολείου μας λένε

Και όντως λίγο πιο πάνω υπήρχε μια σχολική αυλή με λίγα αυτοκίνητα, ηρεμία, με βρύσες δίπλα μας(το νερό ήταν πολύ σημαντικό στις διανυκτερεύσεις μας). Ότι ακριβώς χρειαζόμασταν. Αφήνουμε το αυτοκίνητο και πάμε να φάμε ένα παγωτό να χαλαρώσουμε. Ρωτάμε την ιδιοκτήτρια του ζαχαροπλαστείου για το μέρος που παρκάραμε. Αν είναι ασφαλές, αν μπορούμε να κοιμηθούμε σε μια αυλή δημοτικού σχολείου κτλ. Μας διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, οπότε πολύ πιο ήρεμοι πλέον επιστρέφουμε στη βάση μας. Θα ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μας που θα κοιμόμασταν σε αυλή δημοτικού σχολείου!!

Μια ακόμη γεμάτη μέρα είχε φτάσει στο τέλος της.