Περιεχόμενα
Μετά από πολλές ταξιδιωτικές ιστορίες που διάβασα (εξαιρετικές οι περισσότερες), ήρθε η στιγμή λοιπόν να γράψω και εγώ την δική μου ιστορία, να σας προϊδεάσω πως δεν θα είναι και από τις πιο ευχάριστες, θα προσπαθήσω όμως να τη γαρνίρω με χιούμορ!
Η αγάπη μου για την Ασία ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2008 (ναι έχουμε και επέτειο), με το γαμήλιο ταξίδι στο Μπαλί (Balicious όπως το έχω βαφτίσει), που πραγματικά αυτό το νησί με μάγεψε, περάσαμε άψογα (θα μιλήσουμε αναλυτικά σε άλλο post), θυμάμαι πως καλά-καλά δυο μήνες δεν είχαμε κλείσει από την επιστροφή μας και είχα αρχίσει να σχεδιάζω το επόμενο ταξίδι στην Ασία (ναι αυτό το λες και θράσος, χαχα!), εγώ ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα στο Μπαλί (τρελαμένη σας λέω), ο άντρας μου (περισσότερο ορθολογιστής βλέπεις) δεν ήταν και τόσο θετικός να ξαναπάμε τόσο σύντομα στο ίδιο μέρος, έτσι μετά από πολλές και καλές συστάσεις φίλων αποφασίσαμε πως το επόμενο ταξίδι μας θα είναι στη νήσο Πουκέτ, μόνο που μια ανώτερη δύναμη έβαζε για 1,5 χρόνο εμπόδια στα σχέδια μας (1η συμβουλή ημέρας: να μην αγνοούμε ποτέ τα σημάδια γύρο μας) μετά από πολλές αναβολές ήρθε η στιγμή (και αφού η μοίρα μας βαρέθηκε και είπε: φάτε τα μούτρα σας).
Στις 29/11/10 το αεροσκάφος της THAI απογειώθηκε (και η ψυχολογία μου επίσης), ή πρώτη γκαντεμιά δεν άργησε να έρθει, δεν είχαμε κλείσε μία ώρα πτήσης και διαπιστώνουμε ότι οι οθόνες μπροστά μας δεν λειτουργούν (ααα καλή / χρυσή η ΤΗΑΙ αλλά…), μας ανακοινώνει λοιπόν ο captain πως υπάρχει τεχνικό πρόβλημα και θα κάνει ότι μπορεί για να το αποκαταστήσει (ξέρεις όταν ακούς από τον πιλότο την λέξη πρόβλημα μέσα στο αεροπλάνο όσο Βούδας και να είσαι δεν κάνεις και τις καλύτερες σκέψεις) παραδόξως οι 10 ώρες χωρίς μια ταινία, ένα Tetris, ένα τραγουδάκι βρε αδερφέ, περάσανε γρήγορα (2η συμβουλή ημέρας: πουθενά χωρίς το iPad), η Μπανγκόκ άρχισε να αχνοφαίνεται και μέσα σε λίγα λεπτά πατήσαμε Γη (Μα πείτε μου πόσο ευτυχισμένη στιγμή είναι αυτή κάθε φορά?!), για να μην μακρολογώ μέσα σε μια ώρα έγινε η αλλαγή πτήσης και σε 45-50 λεπτά φτάσαμε στο Πουκέτ, OFFICIAL Η ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ, WOO HOO!!!
8.30 το πρωί, τα πρώτα βήματα έξω από το αεροδρόμιο και οι εντυπώσεις γνώριμες (βλέπε Μπαλί), ΤΡΟΜΕΡΗ ζέστη (και εμείς με dresscode Ελλάδας, καταλαβαίνετε!), ένας πανζουρλισμός από κόσμο, οδηγοί και πράκτορες με τις ταμπέλες ψηλά να φωνάζουν ονόματα και κάπου ανάμεσα τους και ο οδηγός μας, στο δρόμο για το ξενοδοχείο οι εικόνες πρόδιδαν πως πραγματικά βρισκόμουν πολύ μακριά από το σπίτι μου, φοβερή βλάστηση, ζούγκλα!!
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο (Deevana Resort) τα νέα δεν ήταν καλά, μας ενημέρωσαν πως άργησε να γίνει το check out του δωματίου και έπρεπε για 3ώρες να περιμένουμε για να το καθαρίσουν (πόσο υπομονή ακόμα?), κάντε εικόνα το έξης: εμείς άυπνοι / ελεεινοί με διπλωμένα παντελόνια και μπλούζες να κυκλοφορούμε σαν τους τρελούς ψάχνοντας το πλησιέστερο εμπορικό για να δροσιστούμε!! Η ώρα πέρασε γρήγορα και ναι ήρθε η στιγμή, μετά από 20 ώρες έβγαλα τα παπούτσια μου, το δωμάτιο συμπαθητικό, (εντάξει λίγη μούχλα δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν, χαχα!) πετάξαμε βαλίτσες / ρούχα και μετά από ένα αναζωογονητικό μπάνιο ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε (αλλά το σύμπαν είχε άλλα σχέδια για εμάς) εκεί που μας έπαιρνε ο γλυκός ο ύπνος τι ακούμε?? ένα διαολεμένο κομπρεσέρ να ουρλιάζει σε απόσταση αναπνοής από το δωμάτιο μας, βγαίνουμε έξω και διαπιστώνουμε πως στο διπλανό δωμάτιο εκτελούνται έργα, ας πάει και το παλιάμπελο λέμε, θετική ενέργεια!!
Εκεί γύρο στις 19.00 ντυθήκαμε στολιστήκαμε και βγήκαμε για την πρώτη αναγνώριση εδάφους στους δρόμους της Patong, το πρώτο πράγμα που θα πω είναι ΠΟΣΟ ΒΡΩΜΙΑ?, σιχαινόμουν να πατήσω, φανταστείτε ένα δρόμο γεμάτο από εστιατόρια, (ο Θεός να τα πει εστιατόρια), όπου έξω είχανε πάγκους με τα ψαρικά τους γεμάτα με πάγο, ο πάγος έλιωνε και όλα τα νερά να τρέχουν κάτω και να δημιουργούν λιμνούλες, άντε να περάσεις με τα πέδιλα τώρα, για να μην μιλήσω για τις ευωδίες (αυτό βέβαια το ανεχόμασταν όλες τις μέρες, ιδικά με συνδυασμό με βροχή ήταν το souper double score!!)
Από τα πρώτα πράγματα που κάναμε ήταν να κλείσουμε για την επομένη μέρα ένα 3ωρο μασάζ από τα αυτοσχέδια περιπτεράκια του δρόμου, η βραδιά έκλεισε σε ένα σχετικά ανθρώπινο εστιατόριο με μια ποικιλία από Thai φαγητό (μμμ...)!!
Αυτή ήταν η πρώτη μέρα στο Πουκέτ, η συνέχεια της ιστορίας μου θα είναι πιο γενική, με ενδιαφέρει περισσότερο να σας μεταφέρω την ουσία, χωρίς να σας κουράζω με λεπτομέρειες!!!
διαφημίσεις ....
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ, ΟΙ ΒΟΜΒΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ… (ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την συνέχεια από τους Phuket Lovers)
Συνολικά η διαμονή μας στο Πουκέτ διήρκησε 2 εβδομάδες, δυστυχώς οι εντυπώσεις που πήρα φεύγοντας δεν ήταν και οι καλύτερες, θεωρώ πως είναι υπερεκτιμημένος προορισμός, με χαμηλή ποιότητα τουρισμού, χωρίς ίχνος κουλτούρας, θρησκείας και παράδοσης, έρμαιο του σεξοτουρισμού... (έφυγε η πρώτη ατομική) και πραγματικά ακόμα αναρωτιέμαι για ποια χώρα του χαμόγελου μιλάμε?? (το χαμόγελο του τζόκερ ίσως ΝΑΙ!!), οι περισσότεροι Ταϊλανδοί ήταν φοβερά κακότροποι, ένωναν τις παλάμες τους για να μας χαιρετίσουν, αλλά μάλλον για να τις τρίψουν πονηρά, μου έδωσαν την εντύπωση πως έχουν καβαλήσει το καλάμι, του τύπου: «ξέρεις δεν σε έχω ανάγκη, δεν είσαι εσύ? Θα είναι κάποιος άλλος μετά από εσένα», καμία ευγένεια (έχω αρκετά παραδείγματα).
Όταν έπεφτε η νύχτα στη Patong… η χαρά του αρρωστημένου μυαλού ξυπνούσε, σωστός ΚΑΝΙΒΑΛΙΖΜΟΣ, το να εκπορνεύεται ένα 13χρόνο κοριτσάκι εκεί, είναι πολύ κλισέ, συγκριτικά με την ομοφυλοφιλική παιδεραστία που δεσπόζει, όσο και να μην ήθελα να με ακουμπήσουν αυτές οι εικόνες, δεν το κατάφερα!! (τα περίμενα πιο Light τα πράγματα)
Το φαγητό πολύ μέτριο παντού, εκτός από 2 εστιατόρια , το The Port και το The Siam, εξαιρετική κουζίνα και όμορφο περιβάλλον, αν και στο The Siam είχαμε περάσει ένα δραματικό βράδυ, όπου αξίζει να σας αναφέρω το συμβάν για να καταλάβετε… είχε μπερδευτεί η σερβιτόρα και μας έφερε ένα πιάτο που δεν είχαμε παραγγείλλει και όταν της το είπαμε… ΕΞΑΛΛΗ μου φέρνει τον κατάλογο και προσπαθούσε με άσχημο ύφος και φωνές να με πείσει ότι εγώ έδειξα λάθος, είχαμε γίνει ρεζίλι σε όλο το μαγαζί, μου χάλασε το βράδυ!!
Όσο για τα σούπερ πάμφθηνα που λένε όλοι… εγώ αυτό που κατάλαβα είναι πως ότι δίνεις παίρνεις, είχε πιάτο με 20ευρώ με την σούπερ γκουρμεδιά αλλά και πιάτο με 3ευρώ σε παράγκες παρέα με διάφορα 4ποδα, τα πανηγύρια μας είναι μακράν (50 ναυτικά μίλια) καλύτερα , όπως και το μασάζ , είχε κάτι υπερπαραγωγές μαγαζιά (τύπου Spa, λέμε τώρα) πάνω στο δρόμο, με 5ευρώ για 1 ώρα, σε πιλάτευαν ανειδίκευτα κοριτσάκια, όπου στα διαλύματα τους ξεψείριζε η μια την άλλα (HELL YES! Το είδαμε!), σε ένα περιβάλλον βέβαια που μόνο καθαριότητα δεν απόπνεε!!
Το ξενοδοχείο μας ήταν μέτριο (Deevana Resort), το προσωπικό ήταν αγέλαστο και κακότροπο, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, τα Αγγλικά τους άθλια, κάθε βράδυ 4-5 το πρωί μας ξυπνούσαν οι φωνές των μεθυσμένων (μπορεί και ανήλικων) Αυστραλών, φυσικά και εκφράσαμε τα παράπονα μας στη ρεσεψιόν, αλλά όπως ανέφερα πιο πάνω, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε (δεν είχα πάρει και το Pictionary μαζί βλέπεις) αααα να μην το ξεχάσω, τις ημέρες που δεν είχαμε εκδρομές ποιος μας ξυπνούσε από τις 10.00?? ε? το αγαπημένο μου κομπρεσέρ φυσικά (εντάξει, πόσες φανουρόπιτες να τάξω για να βρω την ησυχία μου?)!! Πάντως είχε ωραίο περιβάλλον, πνιγμένο στους κοκοφοίνικες και στο πράσινο (να τα λέμε και αυτά)!!
Επίσης θέλω να σχολιάσω, την μονοήμερη εκδρομή μας στα ΠΙ-ΠΙ, όπου μέσα στο speedboat έζησα την χειρότερη στιγμή της ζωής μου (καμία υπερβολή), χτυπιότανε σαν το διαολεμένο πάνω στην θάλασσα, ζαλίστηκα τόσο πολύ, είχα αρρυθμίες στην καρδιά, εγώ να χάνομαι και ο άντρας μου μαζί με μια νοσοκόμα κινέζα (ο Βούδας να την έχει καλά, όπου και αν βρίσκεται) να προσπαθούν να με συνεφέρουν. Φτάνοντας στην Μάγια (όσο στα χαμένα και να ήμουν), η εικόνα που αντίκρισα ήταν ΚΑΘΗΛΟΤΙΚΗ, σωστό καρτ ποστάλ, πανέμορφη παραλία, αλλά οι φίλοι μας Ταϊλανδοί βρήκαν τον τρόπο για ακόμη μια φορά να μας ξενερώσουν, είχαν αράξει όλα τα speedboats, σε όλο το μήκος της παραλίας, δεν μπορούσαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία, αλλά να μην γίνομαι και αχάριστη… μας άφησαν ένα πολύ-πολύ μικρό μέρος για να κολυμπήσουν 200 άτομα (μπορεί και παραπάνω) σαν τα ζωάκια ο ένας πάνω στον άλλον. Άλλη εκδρομή σε άλλο γειτονικό νησί δεν τόλμησα να κάνω, μόνο αν έπεφτα με αλεξίπτωτο και έφευγα με ανεμόσκαλα, για κανένα λόγο δεν έμπαινα ξανά σε speedboat!!!
Την ΜΕΓΑΛΗ γκαντεμιά σας την άφησα για το τέλος, είστε έτοιμοι??????? ΠΑ ΡΑ ΠΑΜ ΠΑ ΠΑΜ…………………………………..(αναμονή κοινού)……………………………………………….
................στις 10 μέρες, ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΙΔΑΜΕ ΗΛΙΟ!!!!!!!
Ανοίγαμε τις κουρτίνες κάθε πρωί και αντικρίζαμε ένα γκρι ουρανό (πόσο Λονδίνο?), μας έριξε αρκετά αυτό, ιδικά όταν έμπαινα στο Facebook και έβλεπα μηνύματα φίλων να εκφράζουν παράπονα τύπου: «μα πότε θα χειμωνιάσει στην Ελλάδα, σε λίγο θα κάνουμε Χριστούγεννα με καλοκαιρινά», έξαλλη εγώ (ερχόμενη και από το νησί του ήλιου, καταλαβαίνετε!!), έκτοτε μάθαμε ότι και πριν πάμε έτσι ήταν και αφού φύγαμε έτσι συνέχισε (λες να ήταν ο Μητσοτάκης εκεί?).
Travel lovers φίλοι μου, θα ήθελα πριν κλείσω να σας πω ότι… αυτή ήταν η δική μου ιστορία (ελπίζω να μην σας πείρε ο ύπνος), μέσα από τα δικά μου μάτια.
Δεν μετανιώνω για το ταξίδι μου στο Πουκέτ, γιατί όλα για κάποιο λόγο γίνονται, απλά ήταν λάθος δίκης μας επιλογής, ήταν πολύ «μακριά» από αυτό που θέλαμε, ίσως επειδή είδαμε τα καλυτέρα στο Μπαλί, το ίδιο φτωχικά ήταν και εκεί αλλά ήταν όλα κλάσεις ανωτέρα.
Αν και με τον άντρα μου μια χαρά περάσαμε, προσπαθούσαμε να τα παίρνουμε όλα στην πλακά και να διακωμωδούμε το κάθε τι που μας χαλούσε… και για να μην παρεξηγηθώ δεν «καίω» όλη την Ταϋλάνδη λόγο του Πουκέτ, αν και το Πουκέτ αν εξαιρέσεις όλα τα παραπάνω, μια χαρά νησί είναι με πολλές φυσικές ομορφιές και με πανέμορφα γειτονικά νησάκια!!
Ευχαριστώ για το χρόνο σας, εύχομαι η επόμενη ιστορία μου να είμαι πιο ευχάριστη!!
Πολλά και ασφαλή ταξίδια σας εύχομαι!! xxx
Σ.Π.
Η αγάπη μου για την Ασία ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2008 (ναι έχουμε και επέτειο), με το γαμήλιο ταξίδι στο Μπαλί (Balicious όπως το έχω βαφτίσει), που πραγματικά αυτό το νησί με μάγεψε, περάσαμε άψογα (θα μιλήσουμε αναλυτικά σε άλλο post), θυμάμαι πως καλά-καλά δυο μήνες δεν είχαμε κλείσει από την επιστροφή μας και είχα αρχίσει να σχεδιάζω το επόμενο ταξίδι στην Ασία (ναι αυτό το λες και θράσος, χαχα!), εγώ ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα στο Μπαλί (τρελαμένη σας λέω), ο άντρας μου (περισσότερο ορθολογιστής βλέπεις) δεν ήταν και τόσο θετικός να ξαναπάμε τόσο σύντομα στο ίδιο μέρος, έτσι μετά από πολλές και καλές συστάσεις φίλων αποφασίσαμε πως το επόμενο ταξίδι μας θα είναι στη νήσο Πουκέτ, μόνο που μια ανώτερη δύναμη έβαζε για 1,5 χρόνο εμπόδια στα σχέδια μας (1η συμβουλή ημέρας: να μην αγνοούμε ποτέ τα σημάδια γύρο μας) μετά από πολλές αναβολές ήρθε η στιγμή (και αφού η μοίρα μας βαρέθηκε και είπε: φάτε τα μούτρα σας).
Στις 29/11/10 το αεροσκάφος της THAI απογειώθηκε (και η ψυχολογία μου επίσης), ή πρώτη γκαντεμιά δεν άργησε να έρθει, δεν είχαμε κλείσε μία ώρα πτήσης και διαπιστώνουμε ότι οι οθόνες μπροστά μας δεν λειτουργούν (ααα καλή / χρυσή η ΤΗΑΙ αλλά…), μας ανακοινώνει λοιπόν ο captain πως υπάρχει τεχνικό πρόβλημα και θα κάνει ότι μπορεί για να το αποκαταστήσει (ξέρεις όταν ακούς από τον πιλότο την λέξη πρόβλημα μέσα στο αεροπλάνο όσο Βούδας και να είσαι δεν κάνεις και τις καλύτερες σκέψεις) παραδόξως οι 10 ώρες χωρίς μια ταινία, ένα Tetris, ένα τραγουδάκι βρε αδερφέ, περάσανε γρήγορα (2η συμβουλή ημέρας: πουθενά χωρίς το iPad), η Μπανγκόκ άρχισε να αχνοφαίνεται και μέσα σε λίγα λεπτά πατήσαμε Γη (Μα πείτε μου πόσο ευτυχισμένη στιγμή είναι αυτή κάθε φορά?!), για να μην μακρολογώ μέσα σε μια ώρα έγινε η αλλαγή πτήσης και σε 45-50 λεπτά φτάσαμε στο Πουκέτ, OFFICIAL Η ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ, WOO HOO!!!
8.30 το πρωί, τα πρώτα βήματα έξω από το αεροδρόμιο και οι εντυπώσεις γνώριμες (βλέπε Μπαλί), ΤΡΟΜΕΡΗ ζέστη (και εμείς με dresscode Ελλάδας, καταλαβαίνετε!), ένας πανζουρλισμός από κόσμο, οδηγοί και πράκτορες με τις ταμπέλες ψηλά να φωνάζουν ονόματα και κάπου ανάμεσα τους και ο οδηγός μας, στο δρόμο για το ξενοδοχείο οι εικόνες πρόδιδαν πως πραγματικά βρισκόμουν πολύ μακριά από το σπίτι μου, φοβερή βλάστηση, ζούγκλα!!
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο (Deevana Resort) τα νέα δεν ήταν καλά, μας ενημέρωσαν πως άργησε να γίνει το check out του δωματίου και έπρεπε για 3ώρες να περιμένουμε για να το καθαρίσουν (πόσο υπομονή ακόμα?), κάντε εικόνα το έξης: εμείς άυπνοι / ελεεινοί με διπλωμένα παντελόνια και μπλούζες να κυκλοφορούμε σαν τους τρελούς ψάχνοντας το πλησιέστερο εμπορικό για να δροσιστούμε!! Η ώρα πέρασε γρήγορα και ναι ήρθε η στιγμή, μετά από 20 ώρες έβγαλα τα παπούτσια μου, το δωμάτιο συμπαθητικό, (εντάξει λίγη μούχλα δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν, χαχα!) πετάξαμε βαλίτσες / ρούχα και μετά από ένα αναζωογονητικό μπάνιο ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε (αλλά το σύμπαν είχε άλλα σχέδια για εμάς) εκεί που μας έπαιρνε ο γλυκός ο ύπνος τι ακούμε?? ένα διαολεμένο κομπρεσέρ να ουρλιάζει σε απόσταση αναπνοής από το δωμάτιο μας, βγαίνουμε έξω και διαπιστώνουμε πως στο διπλανό δωμάτιο εκτελούνται έργα, ας πάει και το παλιάμπελο λέμε, θετική ενέργεια!!
Εκεί γύρο στις 19.00 ντυθήκαμε στολιστήκαμε και βγήκαμε για την πρώτη αναγνώριση εδάφους στους δρόμους της Patong, το πρώτο πράγμα που θα πω είναι ΠΟΣΟ ΒΡΩΜΙΑ?, σιχαινόμουν να πατήσω, φανταστείτε ένα δρόμο γεμάτο από εστιατόρια, (ο Θεός να τα πει εστιατόρια), όπου έξω είχανε πάγκους με τα ψαρικά τους γεμάτα με πάγο, ο πάγος έλιωνε και όλα τα νερά να τρέχουν κάτω και να δημιουργούν λιμνούλες, άντε να περάσεις με τα πέδιλα τώρα, για να μην μιλήσω για τις ευωδίες (αυτό βέβαια το ανεχόμασταν όλες τις μέρες, ιδικά με συνδυασμό με βροχή ήταν το souper double score!!)
Από τα πρώτα πράγματα που κάναμε ήταν να κλείσουμε για την επομένη μέρα ένα 3ωρο μασάζ από τα αυτοσχέδια περιπτεράκια του δρόμου, η βραδιά έκλεισε σε ένα σχετικά ανθρώπινο εστιατόριο με μια ποικιλία από Thai φαγητό (μμμ...)!!
Αυτή ήταν η πρώτη μέρα στο Πουκέτ, η συνέχεια της ιστορίας μου θα είναι πιο γενική, με ενδιαφέρει περισσότερο να σας μεταφέρω την ουσία, χωρίς να σας κουράζω με λεπτομέρειες!!!
διαφημίσεις ....
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ, ΟΙ ΒΟΜΒΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ… (ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την συνέχεια από τους Phuket Lovers)
Συνολικά η διαμονή μας στο Πουκέτ διήρκησε 2 εβδομάδες, δυστυχώς οι εντυπώσεις που πήρα φεύγοντας δεν ήταν και οι καλύτερες, θεωρώ πως είναι υπερεκτιμημένος προορισμός, με χαμηλή ποιότητα τουρισμού, χωρίς ίχνος κουλτούρας, θρησκείας και παράδοσης, έρμαιο του σεξοτουρισμού... (έφυγε η πρώτη ατομική) και πραγματικά ακόμα αναρωτιέμαι για ποια χώρα του χαμόγελου μιλάμε?? (το χαμόγελο του τζόκερ ίσως ΝΑΙ!!), οι περισσότεροι Ταϊλανδοί ήταν φοβερά κακότροποι, ένωναν τις παλάμες τους για να μας χαιρετίσουν, αλλά μάλλον για να τις τρίψουν πονηρά, μου έδωσαν την εντύπωση πως έχουν καβαλήσει το καλάμι, του τύπου: «ξέρεις δεν σε έχω ανάγκη, δεν είσαι εσύ? Θα είναι κάποιος άλλος μετά από εσένα», καμία ευγένεια (έχω αρκετά παραδείγματα).
Όταν έπεφτε η νύχτα στη Patong… η χαρά του αρρωστημένου μυαλού ξυπνούσε, σωστός ΚΑΝΙΒΑΛΙΖΜΟΣ, το να εκπορνεύεται ένα 13χρόνο κοριτσάκι εκεί, είναι πολύ κλισέ, συγκριτικά με την ομοφυλοφιλική παιδεραστία που δεσπόζει, όσο και να μην ήθελα να με ακουμπήσουν αυτές οι εικόνες, δεν το κατάφερα!! (τα περίμενα πιο Light τα πράγματα)
Το φαγητό πολύ μέτριο παντού, εκτός από 2 εστιατόρια , το The Port και το The Siam, εξαιρετική κουζίνα και όμορφο περιβάλλον, αν και στο The Siam είχαμε περάσει ένα δραματικό βράδυ, όπου αξίζει να σας αναφέρω το συμβάν για να καταλάβετε… είχε μπερδευτεί η σερβιτόρα και μας έφερε ένα πιάτο που δεν είχαμε παραγγείλλει και όταν της το είπαμε… ΕΞΑΛΛΗ μου φέρνει τον κατάλογο και προσπαθούσε με άσχημο ύφος και φωνές να με πείσει ότι εγώ έδειξα λάθος, είχαμε γίνει ρεζίλι σε όλο το μαγαζί, μου χάλασε το βράδυ!!
Όσο για τα σούπερ πάμφθηνα που λένε όλοι… εγώ αυτό που κατάλαβα είναι πως ότι δίνεις παίρνεις, είχε πιάτο με 20ευρώ με την σούπερ γκουρμεδιά αλλά και πιάτο με 3ευρώ σε παράγκες παρέα με διάφορα 4ποδα, τα πανηγύρια μας είναι μακράν (50 ναυτικά μίλια) καλύτερα , όπως και το μασάζ , είχε κάτι υπερπαραγωγές μαγαζιά (τύπου Spa, λέμε τώρα) πάνω στο δρόμο, με 5ευρώ για 1 ώρα, σε πιλάτευαν ανειδίκευτα κοριτσάκια, όπου στα διαλύματα τους ξεψείριζε η μια την άλλα (HELL YES! Το είδαμε!), σε ένα περιβάλλον βέβαια που μόνο καθαριότητα δεν απόπνεε!!
Το ξενοδοχείο μας ήταν μέτριο (Deevana Resort), το προσωπικό ήταν αγέλαστο και κακότροπο, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, τα Αγγλικά τους άθλια, κάθε βράδυ 4-5 το πρωί μας ξυπνούσαν οι φωνές των μεθυσμένων (μπορεί και ανήλικων) Αυστραλών, φυσικά και εκφράσαμε τα παράπονα μας στη ρεσεψιόν, αλλά όπως ανέφερα πιο πάνω, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε (δεν είχα πάρει και το Pictionary μαζί βλέπεις) αααα να μην το ξεχάσω, τις ημέρες που δεν είχαμε εκδρομές ποιος μας ξυπνούσε από τις 10.00?? ε? το αγαπημένο μου κομπρεσέρ φυσικά (εντάξει, πόσες φανουρόπιτες να τάξω για να βρω την ησυχία μου?)!! Πάντως είχε ωραίο περιβάλλον, πνιγμένο στους κοκοφοίνικες και στο πράσινο (να τα λέμε και αυτά)!!
Επίσης θέλω να σχολιάσω, την μονοήμερη εκδρομή μας στα ΠΙ-ΠΙ, όπου μέσα στο speedboat έζησα την χειρότερη στιγμή της ζωής μου (καμία υπερβολή), χτυπιότανε σαν το διαολεμένο πάνω στην θάλασσα, ζαλίστηκα τόσο πολύ, είχα αρρυθμίες στην καρδιά, εγώ να χάνομαι και ο άντρας μου μαζί με μια νοσοκόμα κινέζα (ο Βούδας να την έχει καλά, όπου και αν βρίσκεται) να προσπαθούν να με συνεφέρουν. Φτάνοντας στην Μάγια (όσο στα χαμένα και να ήμουν), η εικόνα που αντίκρισα ήταν ΚΑΘΗΛΟΤΙΚΗ, σωστό καρτ ποστάλ, πανέμορφη παραλία, αλλά οι φίλοι μας Ταϊλανδοί βρήκαν τον τρόπο για ακόμη μια φορά να μας ξενερώσουν, είχαν αράξει όλα τα speedboats, σε όλο το μήκος της παραλίας, δεν μπορούσαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία, αλλά να μην γίνομαι και αχάριστη… μας άφησαν ένα πολύ-πολύ μικρό μέρος για να κολυμπήσουν 200 άτομα (μπορεί και παραπάνω) σαν τα ζωάκια ο ένας πάνω στον άλλον. Άλλη εκδρομή σε άλλο γειτονικό νησί δεν τόλμησα να κάνω, μόνο αν έπεφτα με αλεξίπτωτο και έφευγα με ανεμόσκαλα, για κανένα λόγο δεν έμπαινα ξανά σε speedboat!!!
Την ΜΕΓΑΛΗ γκαντεμιά σας την άφησα για το τέλος, είστε έτοιμοι??????? ΠΑ ΡΑ ΠΑΜ ΠΑ ΠΑΜ…………………………………..(αναμονή κοινού)……………………………………………….
................στις 10 μέρες, ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΙΔΑΜΕ ΗΛΙΟ!!!!!!!
Ανοίγαμε τις κουρτίνες κάθε πρωί και αντικρίζαμε ένα γκρι ουρανό (πόσο Λονδίνο?), μας έριξε αρκετά αυτό, ιδικά όταν έμπαινα στο Facebook και έβλεπα μηνύματα φίλων να εκφράζουν παράπονα τύπου: «μα πότε θα χειμωνιάσει στην Ελλάδα, σε λίγο θα κάνουμε Χριστούγεννα με καλοκαιρινά», έξαλλη εγώ (ερχόμενη και από το νησί του ήλιου, καταλαβαίνετε!!), έκτοτε μάθαμε ότι και πριν πάμε έτσι ήταν και αφού φύγαμε έτσι συνέχισε (λες να ήταν ο Μητσοτάκης εκεί?).
Travel lovers φίλοι μου, θα ήθελα πριν κλείσω να σας πω ότι… αυτή ήταν η δική μου ιστορία (ελπίζω να μην σας πείρε ο ύπνος), μέσα από τα δικά μου μάτια.
Δεν μετανιώνω για το ταξίδι μου στο Πουκέτ, γιατί όλα για κάποιο λόγο γίνονται, απλά ήταν λάθος δίκης μας επιλογής, ήταν πολύ «μακριά» από αυτό που θέλαμε, ίσως επειδή είδαμε τα καλυτέρα στο Μπαλί, το ίδιο φτωχικά ήταν και εκεί αλλά ήταν όλα κλάσεις ανωτέρα.
Αν και με τον άντρα μου μια χαρά περάσαμε, προσπαθούσαμε να τα παίρνουμε όλα στην πλακά και να διακωμωδούμε το κάθε τι που μας χαλούσε… και για να μην παρεξηγηθώ δεν «καίω» όλη την Ταϋλάνδη λόγο του Πουκέτ, αν και το Πουκέτ αν εξαιρέσεις όλα τα παραπάνω, μια χαρά νησί είναι με πολλές φυσικές ομορφιές και με πανέμορφα γειτονικά νησάκια!!
Ευχαριστώ για το χρόνο σας, εύχομαι η επόμενη ιστορία μου να είμαι πιο ευχάριστη!!
Πολλά και ασφαλή ταξίδια σας εύχομαι!! xxx
Σ.Π.
