kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.996
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Getting to Japan...
- ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ
- HELLO, MY NAME IS JAPAN
- ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ... ΝΤΟΠΙΩΝ
- ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- YOUR KINDNESS WILL BE GREATLY APPRECIATED
- ΠΟΙΟ ΝΗΣΙ?
- ΝΙΚΚΟ ΧΑΡΗΝ ΠΙΣΤΗΣ
- ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- ΟΔΗΓΗΣΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
- ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ
- ΠΑΙΔΙΑ... ΨΑΡΙΛΑ!
- ΚΩΝΟΣ
- Η διαδρομή (και μόνο!) για Takayama
- Αφιερωμένο στις γυναίκες της
- Takayama κλεισίματα και Nagoya
- Τι βλέπουν τα μάτια
- Ιαπωνία ultimatum 1/2
- Ιαπωνία ultimatum 2/2
- Φαβορί
- Η μάχη της εικόνας
- Heavyweight
- In between
- Kyoto: Arashiyama
- Kyoto: Kinkakuji
- Kyoto: CASE CLOSED!
- Πόλη ΝΟ.1
- Αποχαιρετιστήριο Δώρο
ΙΑΠΩΝΙΑ: ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΝΕΥ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ
Δεν θυμάμαι πρέπει όμως να κοιμήθηκα λίγο. Ίσως καμιά ώρα. Στριφογυρίζω όμως ακόμα στην Νέα Υόρκη ενώ με περίεργη μελαγχολία κατεβαίνω για να πάρω ακριβώς το ίδιο λεωφορείο που μια βδομάδα πριν με ξανά κατέβαζε στο Ελ. Βεν. Κάπου ανάμεσα σε ύπνο, αναμνήσεις, ξύπνιο, μια πτήση, κάτι lounge και άλλη μια πτήση παρέα με δύο περίεργες Γιαπωνέζικες φιγούρες δίπλα μου (καθώς η ελληνική φιγούρα προτιμήσει να θυσιαστεί στον βωμό της business που βρίσκεται στον από πάνω όροφο) και πολλές σκέψεις. Που πάω? Ωραία τελικά στην Αμερική! Τώρα? Τώρα προσγείωση άυπνε. Βγες έξω.
Τα γιαπωνέζικα δεν ακούγονται ως «τσιν τσαν τσουν» στα αυτιά μου. Αν βρίσκεσαι και σε κατάσταση αποσύνθεσης όπως εγώ στο προκείμενο, μπορεί και να μην καταλάβεις τι είναι αυτό που ακούς. Μετά από λίγα λεπτά όμως, μπορείς καθώς όλες οι φωνούλες που ακούς είναι χαμογελαστές (?). Κάτι εύχαρες φωνούλες σε μια κεφάτη γλώσσα. Και φτάνουμε. Άντε να πάρουμε το τρένο και να κατεβούμε Ueno. Παύση. Όχι άλλες εικόνες, ας δώσουμε την εισαγωγή:
Οι περισσότεροι άνθρωποι τούτης της χώρας είναι χαμογελαστοί και ευγενικοί. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει οργή. Οργή σίγουρα θα υπάρχει απλώς, με την λιγοστή συναναστροφή σου μαζί τους, σου δίνεται η εντύπωση ότι ακόμα και οργή να υπάρχει, είναι μια εσωτερική διεργασία. Μάλλον θεωρούν τους εαυτούς τους υπαίτιους για οτιδήποτε τους συμβαίνει άρα δεν έχουν καμία ανάγκη να στρέψουν τον θυμό τους αλλού και έτσι παραμένουν μελίρρυτοι. Ζούνε σε μια χώρα που τους σέβεται (εξωτερική εικόνα) αλλά και τους ζητάει (εσωτερική εικόνα). Γιατί όταν η ίδια σου η χώρα δεν σε σέβεται, νευριάζεις και εξοργίζεσαι και, καθώς δεν μπορείς να βάλλεις εύκολα αόριστες έννοιες, καταφεύγεις στο πιο προσφιλές του να είσαι αγενής και κρετίνος με τον διπλανό σου ίσα ίσα για να εκτονωθεί η βαλβίδα σου.
Τι ακριβώς όμως είναι τούτη η ευγένεια των Ιαπώνων; Διαφορετική από την ψυχρή και βεβιασμένη των Εγγλέζων, την διακονιάρικα και χαρούμενη των Αιγυπτίων, την πονηρή και υστερόβουλη των Ελλήνων ή ακόμα και την γελαστή και εγκάρδια των Αμερικάνων. Διακατέχεται από έναν σεβασμό πιθανότατο κατάλοιπο του κώδικα τιμής τους. Προσεχτικά θα σου δώσουν την πιστωτική σου κρατώντας την και με τα δύο χέρια για να μην σε ακουμπήσουν, στα βαγόνια των τρένων οι εισπράκτορες υποκλίνονται βαθιά πριν εγκαταλείψουν το βαγόνι σου, υπάρχει μια μόνιμη ανάγκη για εξυπηρέτηση ακόμα κι όταν δεν γνωρίζουν την γλώσσα και αγωνιούν για την έκβαση μια σπασμένης συζήτησης, περιμένουν στωικά το μετρό και το λεωφορείο χωρίς να αποκλίνουν από τις σειρές τους και χωρίς να κλέβουν την δικιά σου, επιστρέφουν το κάθισμά τους στο τρένο στην όρθια θέση όπως το βρήκανε και άλλα πολλά, αμέτρητα τα οποία η αλεπού θα τα θεωρήσει ρομποτικές κινήσεις, άκρως προγραμματισμένες και δεσποτικές. Αυτά όμως θα τα πει η αλεπού που δεν φτάνει, καθώς δύο τουλάχιστον «βδελυροί» Έλληνες τα θεώρησαν αυτά δείγματα πολιτισμού και ευπρέπειας. Τα ζήλεψαν και εύχονταν να τα είχανε και στην χώρα τους. Άλλα το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως όταν ακολουθούσανε εκείνη την ροή των πραγμάτων, χαίρονταν πραγματικά που εξυπηρετούσαν, βοηθούσαν, «εκπαιδεύονταν». Δεν το κάνανε βεβιασμένα αλλά επειδή τους έδινε χαρά και τους γέμιζε. Γιατί στην ουσία, όλοι έχουμε το καλό μέσα μας αλλά δεν έχουμε ερεθίσματα για να το παραδώσουμε στον κόσμο.
Η γενική και αρχική εντύπωση τώρα δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες. Άσχημα σπίτια χωρίς χαρακτήρα, στενά δρομάκια, ένα απερίγραπτο σπαγγέτι καλωδίων (παροχικών, τηλεφωνικών, internet: you name it) πάνω σε κάθε στύλο. Οι πόλεις λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους. Φαρδιές λεωφόροι με αδιάφορα γυάλινα σπίτια και ουρανοξύστες. Κόσμος. Πολύς κόσμος. Ακόμα πιο πολύς, δεν φαντάζεσαι. Όχι μόνο στην (και καλά crowded spot) Sibuya αλλά παντού, στις πόλεις στα προάστια αμέτρητοι οι γιαπωνέζοι, ελάχιστοι οι τουρίστες. Φώτα neon, φασαρία, μεγάφωνα στους δρόμους να μεταδίδουν τηλεοπτικά προγράμματα που προβάλλονται σε γυάλινες επιφάνειες, καθαριότητα (αφάνταστη), κι άλλα μεγάφωνα, κι άλλο πλήθος, σου είναι αδύνατο να προχωρήσεις με έναν συγκεκριμένο ρυθμό, μια τρέλα. Αλλά και ευφάνταστη τρέλα παντού (άλλωστε βρισκόμαστε στην tech junkie χώρα τούτου του πλανήτη): σε κάθε γωνιά της χώρας (βρε και δίπλα σε ναούς για να μην πω και μέσα, το λέω: και μέσα) αυτόματοι πωλητές αναψυκτικών (vending machines), απίστευτα βενζινάδικα (φώτο προσεχώς), αυτοκινητόδρομοι 4-5 επιπέδων, καμπινέδες θερμαινόμενοι, με συστήματα πλύσης, καθρέπτες που δεν επιτρέπουν στους υδρατμούς να κρύβουν το φρεσκοπλυμένο και, έτοιμο για ξύρισμα, είδωλό σου, πόρτες από ταξί που ανοίγουν και κλείνουν μόνες τους χωρίς την «συνδρομή» των επιβατών, βαγόνι τρένου για γυναίκες, βαγόνι τρένου με χαμηλό κλιματισμοί, βαγόνι τρένου με θέσεις ΑΜΕΑ όπου θα πρέπει να κλείνεις το κινητό σου, κελαηδίσματα να ακούγονται από ηχεία στα κέντρα των πόλεων. Αρκετά όμως. Ας βάλουμε τις εμπειρίες σε μια σειρά γιατί θα πρέπει να μιλήσουμε και για τα αξιοθέατα της χώρας τα οποία, στις πλείστες περιπτώσεις, αισθανόμασταν σαν να είχαμε φάει μετωπική με μπατζουρόφυλλο: μας ισοπέδωναν και μας αποσβόλωναν..
Κι άλλες εικόνες, πάμε ξανά στα εύκολα.
Δεν θυμάμαι πρέπει όμως να κοιμήθηκα λίγο. Ίσως καμιά ώρα. Στριφογυρίζω όμως ακόμα στην Νέα Υόρκη ενώ με περίεργη μελαγχολία κατεβαίνω για να πάρω ακριβώς το ίδιο λεωφορείο που μια βδομάδα πριν με ξανά κατέβαζε στο Ελ. Βεν. Κάπου ανάμεσα σε ύπνο, αναμνήσεις, ξύπνιο, μια πτήση, κάτι lounge και άλλη μια πτήση παρέα με δύο περίεργες Γιαπωνέζικες φιγούρες δίπλα μου (καθώς η ελληνική φιγούρα προτιμήσει να θυσιαστεί στον βωμό της business που βρίσκεται στον από πάνω όροφο) και πολλές σκέψεις. Που πάω? Ωραία τελικά στην Αμερική! Τώρα? Τώρα προσγείωση άυπνε. Βγες έξω.
Τα γιαπωνέζικα δεν ακούγονται ως «τσιν τσαν τσουν» στα αυτιά μου. Αν βρίσκεσαι και σε κατάσταση αποσύνθεσης όπως εγώ στο προκείμενο, μπορεί και να μην καταλάβεις τι είναι αυτό που ακούς. Μετά από λίγα λεπτά όμως, μπορείς καθώς όλες οι φωνούλες που ακούς είναι χαμογελαστές (?). Κάτι εύχαρες φωνούλες σε μια κεφάτη γλώσσα. Και φτάνουμε. Άντε να πάρουμε το τρένο και να κατεβούμε Ueno. Παύση. Όχι άλλες εικόνες, ας δώσουμε την εισαγωγή:
Οι περισσότεροι άνθρωποι τούτης της χώρας είναι χαμογελαστοί και ευγενικοί. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει οργή. Οργή σίγουρα θα υπάρχει απλώς, με την λιγοστή συναναστροφή σου μαζί τους, σου δίνεται η εντύπωση ότι ακόμα και οργή να υπάρχει, είναι μια εσωτερική διεργασία. Μάλλον θεωρούν τους εαυτούς τους υπαίτιους για οτιδήποτε τους συμβαίνει άρα δεν έχουν καμία ανάγκη να στρέψουν τον θυμό τους αλλού και έτσι παραμένουν μελίρρυτοι. Ζούνε σε μια χώρα που τους σέβεται (εξωτερική εικόνα) αλλά και τους ζητάει (εσωτερική εικόνα). Γιατί όταν η ίδια σου η χώρα δεν σε σέβεται, νευριάζεις και εξοργίζεσαι και, καθώς δεν μπορείς να βάλλεις εύκολα αόριστες έννοιες, καταφεύγεις στο πιο προσφιλές του να είσαι αγενής και κρετίνος με τον διπλανό σου ίσα ίσα για να εκτονωθεί η βαλβίδα σου.
Τι ακριβώς όμως είναι τούτη η ευγένεια των Ιαπώνων; Διαφορετική από την ψυχρή και βεβιασμένη των Εγγλέζων, την διακονιάρικα και χαρούμενη των Αιγυπτίων, την πονηρή και υστερόβουλη των Ελλήνων ή ακόμα και την γελαστή και εγκάρδια των Αμερικάνων. Διακατέχεται από έναν σεβασμό πιθανότατο κατάλοιπο του κώδικα τιμής τους. Προσεχτικά θα σου δώσουν την πιστωτική σου κρατώντας την και με τα δύο χέρια για να μην σε ακουμπήσουν, στα βαγόνια των τρένων οι εισπράκτορες υποκλίνονται βαθιά πριν εγκαταλείψουν το βαγόνι σου, υπάρχει μια μόνιμη ανάγκη για εξυπηρέτηση ακόμα κι όταν δεν γνωρίζουν την γλώσσα και αγωνιούν για την έκβαση μια σπασμένης συζήτησης, περιμένουν στωικά το μετρό και το λεωφορείο χωρίς να αποκλίνουν από τις σειρές τους και χωρίς να κλέβουν την δικιά σου, επιστρέφουν το κάθισμά τους στο τρένο στην όρθια θέση όπως το βρήκανε και άλλα πολλά, αμέτρητα τα οποία η αλεπού θα τα θεωρήσει ρομποτικές κινήσεις, άκρως προγραμματισμένες και δεσποτικές. Αυτά όμως θα τα πει η αλεπού που δεν φτάνει, καθώς δύο τουλάχιστον «βδελυροί» Έλληνες τα θεώρησαν αυτά δείγματα πολιτισμού και ευπρέπειας. Τα ζήλεψαν και εύχονταν να τα είχανε και στην χώρα τους. Άλλα το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι πως όταν ακολουθούσανε εκείνη την ροή των πραγμάτων, χαίρονταν πραγματικά που εξυπηρετούσαν, βοηθούσαν, «εκπαιδεύονταν». Δεν το κάνανε βεβιασμένα αλλά επειδή τους έδινε χαρά και τους γέμιζε. Γιατί στην ουσία, όλοι έχουμε το καλό μέσα μας αλλά δεν έχουμε ερεθίσματα για να το παραδώσουμε στον κόσμο.
Η γενική και αρχική εντύπωση τώρα δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες. Άσχημα σπίτια χωρίς χαρακτήρα, στενά δρομάκια, ένα απερίγραπτο σπαγγέτι καλωδίων (παροχικών, τηλεφωνικών, internet: you name it) πάνω σε κάθε στύλο. Οι πόλεις λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους. Φαρδιές λεωφόροι με αδιάφορα γυάλινα σπίτια και ουρανοξύστες. Κόσμος. Πολύς κόσμος. Ακόμα πιο πολύς, δεν φαντάζεσαι. Όχι μόνο στην (και καλά crowded spot) Sibuya αλλά παντού, στις πόλεις στα προάστια αμέτρητοι οι γιαπωνέζοι, ελάχιστοι οι τουρίστες. Φώτα neon, φασαρία, μεγάφωνα στους δρόμους να μεταδίδουν τηλεοπτικά προγράμματα που προβάλλονται σε γυάλινες επιφάνειες, καθαριότητα (αφάνταστη), κι άλλα μεγάφωνα, κι άλλο πλήθος, σου είναι αδύνατο να προχωρήσεις με έναν συγκεκριμένο ρυθμό, μια τρέλα. Αλλά και ευφάνταστη τρέλα παντού (άλλωστε βρισκόμαστε στην tech junkie χώρα τούτου του πλανήτη): σε κάθε γωνιά της χώρας (βρε και δίπλα σε ναούς για να μην πω και μέσα, το λέω: και μέσα) αυτόματοι πωλητές αναψυκτικών (vending machines), απίστευτα βενζινάδικα (φώτο προσεχώς), αυτοκινητόδρομοι 4-5 επιπέδων, καμπινέδες θερμαινόμενοι, με συστήματα πλύσης, καθρέπτες που δεν επιτρέπουν στους υδρατμούς να κρύβουν το φρεσκοπλυμένο και, έτοιμο για ξύρισμα, είδωλό σου, πόρτες από ταξί που ανοίγουν και κλείνουν μόνες τους χωρίς την «συνδρομή» των επιβατών, βαγόνι τρένου για γυναίκες, βαγόνι τρένου με χαμηλό κλιματισμοί, βαγόνι τρένου με θέσεις ΑΜΕΑ όπου θα πρέπει να κλείνεις το κινητό σου, κελαηδίσματα να ακούγονται από ηχεία στα κέντρα των πόλεων. Αρκετά όμως. Ας βάλουμε τις εμπειρίες σε μια σειρά γιατί θα πρέπει να μιλήσουμε και για τα αξιοθέατα της χώρας τα οποία, στις πλείστες περιπτώσεις, αισθανόμασταν σαν να είχαμε φάει μετωπική με μπατζουρόφυλλο: μας ισοπέδωναν και μας αποσβόλωναν..
Κι άλλες εικόνες, πάμε ξανά στα εύκολα.
Attachments
Last edited by a moderator:
