ΗΠΑ Τα διηπειρωτικά μου: West Pack (Νέα Υόρκη)

[kalspiros]

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ: ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΝΕΥ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ

Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη. Το λες 2-3 φορές, το ακούς.. Και ξεκινάω:

Έχεις μια συνεχόμενη προσμονή να την δεις έτσι όπως την ήξερες. Μέσα όμως από τις ταινίες, τίποτα δεν είναι αρκετό. Ψάχνεις να βρεις τις γνωστές γωνίες αλλά δεν τις βρίσκεις. Αγωνίζεσαι να αισθανθείς όλα όσα ένιωθες μέσω της τηλεόρασης. Τίποτα όμως δεν βρίσκεται εκεί που ψάχνεις. Η πόλη είναι εδώ, ζωντανή, για εσένα. Γίνεσαι μέρος της και χάνεσαι στους δρόμους της πολύ πιο εύκολα από ότι πίστευα. Όσοι υποστηρίζουν (κι εγώ αυτό υποστήριζα) ότι πηγαίνοντας στην ΝΥ θα δούνε γνωστά τοπία, σφάλουν. Και εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στα θετικά σημεία, δεν υποστηρίζω ότι η μαγεία της ΝΥ δεν περιγράφεται με κανένα μέσο. Όχι. Κάπου μέσα μου εννοώ και το αντίθετο.
Βέβαια αυτό το «κάπου», παραμένει αδιευκρίνιστο καθώς η πόλη δουλεύει μέσα σου μόνιμα. Κάθε φορά που άφηνα το ξενοδοχείο, αντικατοπτριζόταν στον νου μου διαφορετικά. Μαγευτική, Μεθυστική, Αφόρητη, Μονοκόμματη… Πάντα θα σε αποπαίρνει όταν θα περνάς τις διαβάσεις των λεωφόρων και κάπου στο κέντρο της διάβασης αντικρίσεις την λεωφόρο από Βορρά έως Νότο! Σκιρτίζει το είναι σου φωνάζοντας : «ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ!». Και αυτόματα συνειδητοποιείς ότι τα όσα βλέπεις δεν είναι κατ’ ανάγκη όμορφα. Ίσως πρόκειται και για ψυχαναγκασμό. Μια πεποίθηση που σου καρφώνουν στον εγκέφαλο (άλλωστε το κάνουν και για άλλα πολλά πράγματα) πριν ακόμα έρθεις: «Η Νέα Υόρκη πρέπει να σου αρέσει», «η Νέα Υόρκη τούτο», «η Νέα Υόρκη τ’ άλλο». Ονόμασέ την όμως Σολτ Λέικ και ξανά κοίτα την στα μάτια (γιατί είναι πολύ εύκολο να ξεχαστείς ή ακόμα να μην την κοιτάξεις και ποτέ). Τι βλέπεις? Μήπως μια δύσκολη μεγαλούπολη που κρύβει τον ήλιο από τους ανθρώπους της, με ρυπαρά, φαγωμένα πεζοδρόμιο και με μόνιμα ρυάκι από βρώμικα νερά στο ρείθρο του τα οποία κουβαλάνε πάσης φύσεως σκουπίδια, εκείνα τα χαρακτηριστικά φρεάτια που ξερνάνε λευκούς ατμούς; στην αρχή τα έβρισκες ενδιαφέροντα, στην συνέχεια όμως ανακάλυψες ότι βρωμάνε σκουπίδια και απλώς τα απέφευγες, αμέτρητα σπίτια προς αποφυγήν σε άθλια κατάσταση, και οι κάτοικοί τους σε άθλια κατάσταση, το (με επιείκεια) λυπηρό μετρό και μια άκρως επαναλαμβανόμενη και βαρετή εικόνα (σε συγκεκριμένες περιοχές) λόγω της δόμησης και της μπακλαβαδοτής ρυμοτόμησης. Όταν έρχεται η βαριά συννεφιά, όλες οι παραπάνω εικόνες γίνονται διπλά χειρότερες. Και για να το κλείσω και να το κάνω εντελώς διαυγές, θα το θεωρούσα κατάρα αν μου ευχόταν κάποιος να ζήσω στο Μανχάταν. Αν οι άνθρωποί του δεν κάνανε ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να μετατρέψουν τούτο το συνονθύλευμα σε μια ιδιαίτερη και πλανεύτρα πόλη, θα βρισκόταν πολύ χαμηλά στον νου μου.
Ας κόψουμε τις υποθέσεις. Η πόλη δουλεύει στον νου. Και το κάνει και τώρα. Μια καινούρια βόλτα με Νοεμβριάτικη λιακάδα. Times, Central Park, Tribeca, Lower Manhattan, SoHo, Greenwich, Fluton, Battery……. Και να μαστέ πάλι πίσω. Μαργαρίτες να μαδάμε. Η ΝΥ σε συνεπαίρνει ολοκληρωτικά. Το βράδυ της πρώτης ημέρας δεν με ενθουσίασε. Το επόμενο πρωί: Ακολουθείς κάθε δυνατό δρομολόγιο. Βγες έξω. Προχώρα από λεωφόρο σε λεωφόρο. Σταμάτα σε ένα παγκάκι. Παρατήρησε τον κόσμο, στα αριστερά σου βρίσκεται ένα κτίριο. Απέναντί του ένα εντελώς διαφορετικό, 100 χρόνια νεότερο, παραδίπλα άλλη αρχιτεκτονική, πάρε μαθήματα, ζήσε την ιστορία της εδώ και τώρα, ζωντανή. Η εμπειρία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ηδονική. Τις πρώτες στιγμές είμαι μόνιμα ανατριχιασμένος από τον ενθουσιασμό. Οι άνθρωποι. Στην Κύπρο συνεργάζομαι με Λιβανέζους, ακούω Άραβες, τους πετάω Αραβικά. Βλέπω Μαύρους, αναγνωρίζω Δυτικοαφρικανική διάλεκτο, τους ρίχνω κανένα chale. Οι Ιταλοί είναι Ευρωπαίοι, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, αισθάνονται οικία όταν τους μιλάς ως Ευρωπαίος. Οι ντόπιοι αεράτοι, ευγενέστατοι (όπως όλοι της οι κάτοικοι άλλωστε), μοδάτοι. Διαφορετικά πρόσωπα παντού, όλος ο πλανήτης εδώ, είναι θαυμάσιο και απερίγραπτο. Επιστροφή: διαφορετικές γειτονιές. Καταστήματα, εστιατόρια, καφετέριες που δίνουν φροντιστήρια επιχειρηματικής διαύγειας. Σε κάθε δρόμο θα τα βρεις. Και ό,τι δεν θα έχει καταφέρει η πόλη στην ολότητά της, θα το κατακτά πανηγυρικά τα διάφορα μαγαζιά της τα οποία θα σε αφήνουν αποχαυνωμένο για λίγα δευτερόλεπτα μπροστά από τις εισόδους τους. Τόσο καλόγουστα που σε κάνει να απορείς με την αμβλύνοιά την δικιά σου και της χώρας σου, τόσο προσεγμένα και μεγαλεπήβολα σαν παραγωγές του σινεμά, ακόμα και τόσο κακόγουστα που μόνο εκκεντρικά και μποέμ μπορείς να τα ονομάσεις, ίσως και cult ή σουρεάλ αλλά όχι κιτς. Μείναμε σε ξενοδοχείο λίγο πολύ γνωστό στο forum. Και εκείνο λειτούργησε μέσα μου όπως και η πόλη: επιφυλακτικά και αρνητικά στην αρχή αλλά όσο προχωρούσε η διαμονή το αισθανόμουνα τόσο ορθολογικά και καλοκουρδισμένα τοποθετημένο στις ημέρες μου που έβγαζε επιδεκτικά την γλώσσα σε όποια φασόν ξενοδοχεία φιλοδοξούν να σε φιλοξενήσουν σε άλλους προορισμούς (στην Φιλαδέλφεια π.χ. το καταφέρανε επάξια τα φασόν). Γιατί στο προκείμενο, έχεις την Νέα Υόρκη και τους άλλους προορισμούς. I love New York, I hate New York, και όσο περνάει ο καιρός: I love New York!!

And I take it with me when I leave
The crowded skyline the energy
The sleepless city always leaves its mark
Just close my eyes and I'm back again
The neon flush upon our skin
Still wrapped in thoughts
(Paul Van Dyk New York City)

Πάμε στα εύκολα τώρα.
Τι είδα ετούτες τις ημέρες:

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ευαγγελια]

Αλλος με τη βαρκα μας............ Δεν εχω τιποτα να πω... Ταυτιζομαι μαζι σου!
Ποτε ξαναπαμε?? εεεεεε
Υπαρχει και μια αλλη λυση....... (αν και λες δε θες να μεινεις στο Μανχαταν)
εε καλα ας μεινεις στο Queens , στο Brooklyn , στο wherever !!!
Green Card Lottery, US Green Card Online Application Services, USAFIS

 

[kalspiros]

ΚΑΤ' ΑΡΧΗΝ: ΦΙΛΑΔΕΛΦΙΑ

Ενθουσιασμός ανείπωτος όταν ανάμεσα από τα σύννεφα ξεπρόβαλε ο Καναδάς. Πλέον η αφεντιά μου πέρασε σε άλλη ήπειρο, την Αμερική. Άδεια χώρα ακατοίκητη. Και μετά συννεφιά.
Άρχιζε να σουρουπώνει όταν εντόπισα τα πρώτα σπίτια. Μετά με κλεφτές ματιές έβλεπα την πόλη και χάριν εναέριας κίνησης, το αεροπλάνο ήταν αναγκασμένο (μετά μεγάλης μας τέρψης) να στριφογυρνάει για κανά 20λεπτο πάνω από την πόλη. Αποτέλεσμα, την είδαμε ολόκληρη. Προσγείωση και πρώτη επαφή με το αμερικάνικο Immigration (ποιοι είναι οι φίλοι σου, τι δουλειά κάνεις, βάλε δάκτυλο, βάλε παλάμη, τώρα το άλλο δάκτυλο, φωτογραφία, γκράκ γκράκ, «καλώς ήρθατε στην Αμερική».. Μωρέ! Καλώς σας βρήκα!)
Φτάνοντας έξω η παρέα σκορπίζεται στους πέντε (τρεις για την ακρίβεια) ανέμους. Εγώ κι η Μαρία (ξαδέρφη είναι Ιωάννα μου, χαλάρωσε λίγο) με ταξιτζή μάλλον δυτικοαφρικανό (αν και στο τέλος αποδείχθηκε.. Έλληνας) προσεγγίζουμε το ξενοδοχείο από μπλοκαρισμένους αυτοκινητοδρόμους και δρόμους γεμάτους φανάρια. Όλη αυτή την ώρα, το παρκόμετρο βρίσκεται καρφωμένο στο 28,50 + 1,00 extras. Φτάνουμε. Του δίνω 30, «πόσα να κρατήσω», «κράτα τα όλα», «καλά δεν θα μου δώσεις και τίποτ’ άλλο?», «έε ξέρω γω έχω ένα δολάριο ακόμα, πάρτο», «ένα δολάριο μου δίνεις μόνο? Σήκω φύγε από το ταξί μου! Πάρε και τις βαλίτσες μόνος σου!»
Αν τον συγκεκριμένο ταρίφα τον ονόμαζες απλώς ιδιαίτερο και όχι θρασύ τότε σίγουρα τους ρεσεψιονίστ θα τους συγκατέλεγες στους εμετικά ευγενικούς! Το δωμάτιο του Radisson, θηρίο. Έξω τώρα.
Η πόλη κάτι σαν να μου θυμίζει. Στενοί δρόμοι, κυρίως χαμηλά κτίρια από το χαρακτηριστικό τούβλο.

2-3 δρόμους παρά πάνω και βγαίνουμε στην Market street. Όσο πεντακάθαρη μπορείτε να φανταστείτε και άλλο τόσο. Τα πάντα γυαλίζουν. Ακόμα και τα παλιά κτίρια φαίνονται σαν μπανιαρισμένα. Ουρανοξύστες με άμεσες επιρροές από Ντόχα και Μανάμα (χαχαχα καλά λέμε και καμιά μ...κία που και που!!).

Η βόλτα συνεχίζεται μέχρι το landmark «LOVE»

και από εκεί στην λεωφόρο με τις σημαίες και το μουσείο στο βάθος. Επιστροφή στην κεντρική πλατεία με το δημαρχείο του οποίου ο πύργος είναι ορατός σχεδόν από παντού. Οδεύουμε προς το παλιό κέντρο της πόλης αλλά, καθώς δεν έχω πραγματικά ιδέα πόσες ώρες ή μέρες είμαι ξάγρυπνος, απλώς αισθάνομαι πολύ βαρύς για να συνεχίσω. Φαΐ σε τελευταίο Βιετναμέζικο στην Chinatown και με τα πόδια πίσω. Ξαπλώνω και ξυπνάω αυτόματα. Μόνο που ήδη είχαν περάσει 8 ώρες χωρίς να καταλάβω τίποτα.
Αν και μικρή στο μέγεθος, αποπνέει έναν ναρκισσισμό. Τα πάρκα και οι πλατείες της είναι μεγαλεπήβολα. Συγκεκριμένα η πλατεία μπροστά από το μουσείο (ή για να καταλαβαινόμαστε, μπροστά από τις σκάλες που ανεβοκατεβαίνει ο Ρόκυ (το έμαθα, δεν το ‘ξερά!)) πρέπει να έχει το μέγεθος του Παγκρατίου. Στα παρόδια πάρκα, υπάλληλοι του δήμου με μεγάλους φυσητήρες, συγκεντρώνουν τα πεσμένα φύλλα σε ένα σημείο ώστε να τα συλλέξει μια σκούπα. Τα μισά πάρκα κίτρινα και άλλα πράσινα. Να κάνετε μια βόλτα πίσω από το μουσείο όπου η θέα προς τον ποταμό είναι πανέμορφη.
Το κέντρο της πόλης το περπατήσαμε απ’ άκρη σ’ άκρη και χρειάζεσαι περίπου 35 λεπτά για να το κάνεις αυτό. Η «άλλη» λοιπόν άκρη είναι το παλιό κέντρο της πόλης. Εκεί βρίσκεται πλειάδα αξιοθέατων: Η πλατεία Ανεξαρτησίας, η καμπάνα της Ελευθερίας, ο Traveller, το Visitor center, ο Samion, η πρώτη και η δεύτερη τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών. Όλα τα κτίρια εντός της πλατείας είναι χτισμένα με κόκκινο τούβλο και είναι πραγματικά καλαίσθητα.

Θα ξεκινήσουμε τις ξεναγήσεις μας πρώτα πρώτα μπαίνοντας στο μουσείο της καμπάνας της Ελευθερίας. Όμορφος χώρος με γυάλινες επιφάνειες, καθαρός και ευήλιος. Μπορεί να μην ταίριαζε το τόσο γυαλί με την υπόλ….. Sorry. Εδώ πρέπει να σας μιλήσω για το μουσείο έ? Καλά. Έ τι να πω? Είχε κάτι ιστορίες που βαρέθηκα να διαβάσω και σε περίοπτη θέση στο βάθος του «μουσείου» βρισκόταν το απόλυτο αξιοθέατο, ένα μαγευτικό έκθεμα σύμβολο της πόλης αλλά και της χώρας ολόκληρης, μάρτυρας των μεγάλων στιγμών τούτου του έθνους: μια.. καμπάνα… πφφφ.. άντε πάμε έξω τώρα..
Στην συνέχεια έχουμε ξενάγηση στους χώρους της πρώτης εθνοσυνέλευσης, της αίθουσας όπου συντάχθηκε το declaration of independence και γενικότερα στους χώρους όπου «γεννήθηκε» τούτη η χώρα. Ο ξεναγός πολύ κεφάτος και επικοινωνιακός μας παρέδωσε την ιστορία με χιούμορ.
Τέλος στριφογυρίζουμε στα πάρκα και τις πλατείες της περιοχής πριν επιδοθούμε σε τρελές βόλτες στο νέο κέντρο. Ξενοδοχείο και ποδαράτο βεβαίως ως τον σταθμό των τρένων (30th street station). Φυγή για Νέα Υόρκη.
Μέσα στο βράδυ ξεπροβάλλει ανάμεσα από μια θάλασσα φωτός ένας άσπρος πύργος. Σε σχετική ερώτηση έλαβα την απάντηση: «είναι το Empire State Building»…

 

[pattyyy]

Και Τόκιο και Νέα Υόρκη! Πραγματικά μας κακομαθαίνεις!!!:xmas_razz:

 

[ευαγγελια]

Οχι πως δεν μαρεσει η Φιλαδελφεια σου, αλλα να :xmas_redface: περιμενω να ξημερωσει και να μου πεις για την αγαπημενη μου.....:xmas_mrgreen:

 

[Twinkie]

Άλλαλα τα χείλη....Σπυρέτο, χείμαρρος είσαι! Πάρα πολύ μου αρέσει όπως τα περιγράφεις όλα....Είναι αποτύπωμα συναισθημάτων, χωρίς σκέψη ένα θαυμάσιο συνοθύλλευμα! Εύγε!

 

[kalspiros]

ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ

Κατά τα λεγόμενα, μια από τις πόλεις που προσμένουν οι περισσότεροι να δούνε, είναι η Νέα Υόρκη. Από πραγματικό ενδιαφέρον ή από συνήθεια δεν έχει σημασία. Προσωπικά ένοιωσα τούτο το βάρος. Όπως είπα και στην αρχή, κάποια στιγμή γίνεσαι έρμαιο των προσδοκιών δικών σου ή και ξένων. Άρα, για την δικιά μου ιδιοσυγκρασία, τίποτα δεν θα μπορούσε να κάνει η Νέα Υόρκη για να με γονατίσει από έκπληξη καθώς το καλάθι που κρατούσα δεν ήταν καθόλου μικρό. Και ιδού:

Η πρώτη επαφή έχει πολύ φως και μια καθαριότητα που μου έκανε εντύπωση. Τα ψηλά κτίρια που επιβάλλονται στο βλέμμα σου είναι πεντακάθαρα. Το Empire State Building π.χ. το είχα στο νου μου σαν ένα μεταλλικό κατασκεύασμα, σκουρόχρωμο και καταθλιπτικό. Δεν είναι όμως έτσι, λάμπει εκείνο όπως και όλα τα κτίρια τριγύρω. Προσανατολιζόμαστε και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε την Broadway, 5 άτομα φορτωμένα με βαλίτσες. Το βλέμμα χαμηλά, στα πρόσωπα και στους ανθρώπους και σε καμιά διασταύρωση με Σταμάτη, ελαφρύ χάζεμα. Αποκομίζω αρνητικές εικόνες. Δεν μου αρέσει. Πολύς κόσμος ενώ τα κύρια κτίρια που βλέπω έχοντας το βλέμμα χαμηλά, είναι άσχημα και κακοσυντηρημένα. Βεβαίως όμως υπάρχει εκείνη η ατμόσφαιρα. Τα φώτα, τα πάντα όλα εδώ μέσα σε αυτή την πόλη. Οι άνθρωποι τριγύρω, ένα potpourri από όλο τον κόσμο.

Φτάνουμε λοιπόν στο ξενοδοχείο και ανεβαίνουμε στα δωμάτια. Στην συνέχεια πρώτη γνωριμία με το βραδινό Madison Park όπου το New York Life Insurance company, το New York state appellate court αλλά κυρίως το εντυπωσιακότατο Metropolitan life insurance company, κοσμούν την ανατολική πλευρά του πάρκου. Δεν ξέρω όμως γιατί παραμένει ένας αρνητισμός στην ατμόσφαιρα. Τα βλέπω με μια ματιά, απλώς σαν κουτιά και προχωρώ παρακάτω. Πρώτη βόλτα μας στην πόλη όπου ο Traveller αναλαμβάνει χρέη ξεναγού καθώς είναι και ο μόνος ο οποίος έχει κινηθεί στην πόλη. Πρώτη του επιλογή λοιπόν, η βραδινή Brooklyn Bridge. Για να φτάσουμε όμως στα Pier, θα πρέπει να περιπλανηθούμε και λίγο στην πόλη… Άρα πολύ ορθά μας ταΐζει με εκλεκτή πίτσα σε πιτσαρία στην Little Italy (Traveller και Samion παρακαλείστε αν προτίθεστε να μας δώσετε το όνομα του εστιατορίου καθώς εγώ βρισκόμουν σε nirvana και δεν συγκράτησα) και πολύ προβλέψιμα (αλλά μη ορθά) ακολουθούν τις συστάσεις μου να κατεβούμε με τα πόδια στην γέφυρα. Η αλήθεια είναι ότι την είχα μπανίσει την αρκετή απόσταση και ήθελα να περπατήσω λίγο στην πόλη μπας κι αλλάξω γνώμη. Δεν άλλαξα. Ναι πολύς κόσμος, ναι πολυπολιτισμική αλλά για κανένα λόγο μια πόλη που θα επέλεγα να μείνω. Πολύ πρώιμα όλα αυτά. Ας προχωρήσουμε. Μέσα λοιπόν από διάφορους δρόμους καταλήγουμε παράπλευρα της Fulton με θέα την επιβλητική και εντυπωσιακά ψηλή (σε σχέση με το τι περίμενα) γέφυρα του Brooklyn. Το βράδυ φωτισμένη και πραγματικά όμορφη, βλέπε κάτω. Επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Τι να πω τώρα για το επόμενο πρωινό δεν ξέρω. Πρόκειται σίγουρα όμως για την απόλυτη τομή στο ταξίδι μου. Τομή στο τι πίστευα και πιστεύω για την Νέα Υόρκη αλλά και τομή για την απαιτούμενη διαύγεια που χρειάζεται όταν ταξιδεύουμε σε νέα μέρη. Ας αρχίσω.

Όχι λόγω του πραγματικά ανυπάρκτου για τον οργανισμό μου, jet lug, αλλά μάλλον λόγω συμπλήρωσης του απαιτούμενου ύπνου, στις 06:30 είμαι όρθιος. Και τι καλύτερο από μια πρωινή και ήρεμη βόλτα σε όλα τα μέρη που θέλω να επισκεφτώ στα πέριξ, μόνος μου, με την μουσική μου και δύο ολόκληρες ώρες. Κατεβαίνω από το ξενοδοχείο και βγαίνω στην 27η. Δεν είδα τίποτα αλλά είδα τα πάντα.

Τίποτα ιδιαίτερο αλλά μόνο απλή, καθημερινή, συμπυκνωμένη πληροφορία για την ρουτίνα αυτής της πόλης. Ο ήλιος έχει γεμίσει κάθε γωνιά τις 27ης. Είναι χαμηλά. Η θερμοκρασία σωστή. Και ξεκινάμε. Μια στάση στην 5η όπου παρακολουθώ τις συνήθειες των κατοίκων και μια ματιά νότια προς το Flatiron.

Στην συνέχεια ένα εικοσάλεπτο στην τομή της 5ης με την Broadway όπου απλώς παρατηρούσα τα κτίρια και τους ανθρώπους. Ίσως συνεπαρμένος λόγω της Ιδέας της Νέας Υόρκης. Σαφέστατα αντιτίθεμαι σε κάποια που πρέσβευα παραπάνω αλλά ποιός νοιάζεται επιτέλους??!!! Τι να λέμε, σε συνεπαίρνει και σε καθηλώνει. Δεν ψάχνω άλλα «πως» και «γιατί». Περπατάω μέχρι το block beautiful, μια γειτονιά με καλαίσθητα σπίτια στην 19η μεταξύ Park και 3ης, καταλήγω μπροστά στο East River εν μέσω της ιδιαίτερης γειτονιάς Stuyvesant λόγω των ομοιόμορφων κτιρίων της σε σχήμα σταυρού. Δρομείς παντού ξεκινάνε την ημέρα τους πριν πάνε δουλειά. Περιφέρομαι ασκόπως στην περιοχή και επιστρέφω ξενοδοχείο με τεράστιο χαμόγελο.

Εξαφανίζω από τα πρόσωπα αδερφού και ξαδέρφης την όποια αμφιβολία είχαν για την πόλη κι εκείνοι από την χθεσινή βόλτα. Βγείτε έξω και δείτε!! Και η συγκεκριμένη μέρα έμελε να ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και έντονες καθώς στριμώξαμε 5η, Rockefeller, Times Square, Central Park κ.α....

 

[ευαγγελια]

Τι?? Τοσο λιγο?? μονο αυτο?? Πανω που αρχισες να με ξεσηκωνεις!!!
Δεν ειναι τελειο το πρωινο ξυπνημα και η βολτα την οποια συνεχιζεις,συνεχιζεις μεχρι να φτασεις στο ποταμι??
Δεν ειναι τελειο που στην αρχη λες" χμ,ετσι ειναι η ΝΥ? Δε με τρελλαινει.."
και καθως περναει ο καιρος λες" Θεε μου,ποσο γοητευτικη ειναι..την λατρευω"

Υ.Γ μηπως το ονομα Lombardi's pizza σου θυμιζει κατι?? Λες να φαγατε εκει??
Lombardi's Pizza

 

[kalspiros]

Ε ρε Ευαγγελία είσαι εγγύηση!!! Όντως εκεί φάγαμε!!

Γοητευτική??? Την λατρεύεις??? Μπάαα έχουμε πολύ δρόμο … Μέχρι το τέλος της ιστορίας, ποιος ξέρει, μπορεί και να καταλήξουμε κάπου προς τα εκεί!!!

 

[ευαγγελια]

μα..ξεχνιεται τετοια pizza ??

 

[GTS]

Lombardi's Pizza στη Little Italy, απλά κορυφαία.

Όπως επίσης και το :: KESTE PIZZERIA :: στο Village.

Τα έχουμε δώσει εδώ http://www.travelstories.gr/%F4%E1%...3%E9-%E1%F0%EB%DC.html?garpg=10#content_start

 

[ioanna karagianni]

Ήρθα και εγώ λοιπόν αν και ποτέ ως τώρα δεν είχα ενδιαφερθεί για ιστορίες από την ΝΥ, ωραία η βόλτα μας ως τώρα, και η ξαδερφούλα συμπαθέστατη. Άντε τώρα δεν πάμε σιγά σιγά Rockefeller, Times Square, Central Park κ.α.;