kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.996
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Καλώς ή κακώς, έχουμε μαζευτεί εδώ μέσα και κάτι μοιραζόμαστε. Ένα πάθος, μια κοινή κατεύθυνση, μια επίφαση καλοπέρασης (για τους κριτές μας). Τα ταξίδια.
Γι’ αυτό λοιπόν κυρίες και κύριοι εσείς, όλοι εμείς θέλουμε να ταξιδέψουμε σε όλες τις χώρες του κόσμου. Πάντα πρέπει να χαιρόμαστε όταν περπατάμε πρώτη φορά σε μια χώρα. Έστω για ένα βράδυ να δούμε, να βαθμολογήσουμε, να ερωτευτούμε ή να καταβαραθρώσουμε προορισμούς.
Ένα βράδυ. Στην Μανάμα.
Γιατί να γράψει ο οποιοσδήποτε χριστιανός (και μη) ταξ. ιστορία από την δίωρη παραμονή του σε μια χώρα:
1. γιατί έχω δεσμευτεί να μοιραστώ τις εμπειρίες μου από την πτήση της Gulf air (όσο άτσαλος ή ατάλαντος κι ας φανώ)
2. γιατί, προπονημένος απ’ την Γκάνα, κατακερματίζω την κάθε εικόνα για να βγάλω τα δικά μου πορίσματα (του κώλ.. μπορεί, πορίσματα δε)
3. γιατί δεν υπάρχουν πολλές περιγραφές στο forum
4. γιατί η Μανάμα, γιατί το Μπαχρείν μου έδωσε ό,τι ήθελα να δω και να γνωρίσω εντός δίωρου. Άρα κομμένες οι γαστρονομικές ανησυχίες, τα ψώνια των κατάλληλων σουβενίρ και τα σούρτα φέρτα στους ναούς της πόλης. Απλές εικόνες. πάμε από το 1 όμως:
Μπόλικη καθυστέρηση. Ας είναι. Δεν κυνηγούσα το φως της ημέρας. Στις 19:00 που θα προσγειωνόμουν κανονικά, το σκοτάδι θα είχε ήδη πέσει στο Μπαχρέιν. 15:00 προγραμματισμένη η τετράωρη πτήση, 16:30 απογειωνόμαστε καθώς μας φόρτωσαν 30 επιβάτες με τελικό προορισμό Ταϊλάνδη που πετάχτηκαν κακήν κακώς από την Thai λόγω μεταφοράς φορείου.
Μέχρι να βρεθώ στην τελευταία θέση του χρυσού πουλιού, με χαιρετήσανε εγκάρδια 4 αεροσυνοδοί. (μια Ταϊλανδέζα, μια Κινέζα, μια Μαυρούλα και μια κοπέλα από Υεμένη). Οι θέσεις είναι κάπως στενές και συνοδεύονται από μαξιλαράκι. Το αεροπλάνο (μη με ρωτάτε τον τύπο δεν έχω ιδέα) είναι καινούριο (έτσι έμαθα από την …γνωριμία του ταξιδιού), το πρόγραμμα διασκέδασης περιλαμβάνει 3-4 screenshots από κάθε μεγάλο προορισμό της Gulf και στην συνέχεια ταινία. Το φαγητό περιέχει γνωστές και τυποποιημένες γεύσεις με ποικιλία όμως (κοτόπουλο, μοσχάρι ή vegetarian). Φαγητό, σαλάτα, γλυκό, ψωμί, κρακεράκια, βούτυρο και τυράκι. Καθ’ όλη την διάρκεια της πτήσης οι αεροσυνοδοί πηγαινοέρχονται προσφέροντας ό,τι ζητάγαμε πάντα χαμογελαστές. Και γιατί να μην είναι όταν ανήκουν στον πιο ανθρώπινο στόλο πληρώματος του Κόλπου. Οι συνάδελφοί τους στην Qatar π.χ., περνάνε των παθών τους τον τάραχο με αποτέλεσμα πέντε από αυτές να αυτοκτονήσουν τα τελευταία χρόνια.
Αεροδρόμιο, checked, Visa, checked.
Με την βίζα των 10 ευρώ στην τσέπη, μπαίνω στο πρώτο διαθέσιμο ταξί. Το ξενοδοχείο με έχει προϊδεάσει. 5 με 6 BD (κάπου 10 με 12 ευρώ). Αυτό γράφει και το ταξίμετρο όταν φτάνουμε μέσα από διάφορα στενά στον προορισμό. Seven μου λέει, Nam του απαντώ (Ναι) καθώς, χώρια από το περδικάκι, έχω και μια σφοδρή αλλεργία στα παζάρια. Το ξενοδοχείο που έκλεισα είναι τριάστερο και πολυόροφο. (Όλο το booking το έλεγε για το Oriental Palace Hotel ότι είναι αδύνατον να το βρείτε, είναι χωμένο στα στενά. Να μια απόδειξη των πιθανών μπουρδολογιών που μπορεί να κουτουλήσουμε σε ανάλογες σελίδες. Από το Friday Mosque που δεσπόζει στο κέντρο της πόλης, ίσια πάνω και στο τέλος του δρόμου αριστερά. That’s it.) Ο Ινδός ρεσεψιονίστ τώρα πρέπει να είχε κληρονομήσει την γραβάτα και το σακάκι του από τον τρίτο προπάππου του κάπου στα 1750μ.Χ (ή μπορεί να του τα πήρανε μετά βίας για να εξηγηθούν κάποια από τα μπαλώματα). Κατά τ’ άλλα ευγενέστατος. Το ξενοδοχείο, έ, εντάξει, ήταν ξεκάθαρα αυτό που πολύ επιτυχημένα ονομάζεται εδώ μέσα ως «ξόφλα». Το δωμάτιο όμως καθαρό, ευρύχωρο και με δυνατό κλιματιστικό. Και για να κλείσω με το κεφάλαιο «ξενοδοχείο» έχω να δηλώσω ότι κοιμήθηκα άριστα επάνω στις σανίδες (πιθανολογώ ότι υπήρχε και στρώμα αλλά δεν το έλεγξα) και κανένας περίεργος (ηδονικός) ήχος δεν με ενόχλησε! Στο τριάστερο ξενοδοχείο μου, το πάμφθηνο τριάστερο ξενοδοχείο που διάλεξα στην Μανάμα, τίποτα δεν διέκοψε τον ελαφρύ μου ύπνο! Τώρα αν είχα κλείσει σε κανένα Hilton,, δεν ξέρω τι θα γινότανε (για όσους δεν το πιάσανε,…. έρχεται η απάντηση… έρχεται….)
Γι’ αυτό λοιπόν κυρίες και κύριοι εσείς, όλοι εμείς θέλουμε να ταξιδέψουμε σε όλες τις χώρες του κόσμου. Πάντα πρέπει να χαιρόμαστε όταν περπατάμε πρώτη φορά σε μια χώρα. Έστω για ένα βράδυ να δούμε, να βαθμολογήσουμε, να ερωτευτούμε ή να καταβαραθρώσουμε προορισμούς.
Ένα βράδυ. Στην Μανάμα.
Γιατί να γράψει ο οποιοσδήποτε χριστιανός (και μη) ταξ. ιστορία από την δίωρη παραμονή του σε μια χώρα:
1. γιατί έχω δεσμευτεί να μοιραστώ τις εμπειρίες μου από την πτήση της Gulf air (όσο άτσαλος ή ατάλαντος κι ας φανώ)
2. γιατί, προπονημένος απ’ την Γκάνα, κατακερματίζω την κάθε εικόνα για να βγάλω τα δικά μου πορίσματα (του κώλ.. μπορεί, πορίσματα δε)
3. γιατί δεν υπάρχουν πολλές περιγραφές στο forum
4. γιατί η Μανάμα, γιατί το Μπαχρείν μου έδωσε ό,τι ήθελα να δω και να γνωρίσω εντός δίωρου. Άρα κομμένες οι γαστρονομικές ανησυχίες, τα ψώνια των κατάλληλων σουβενίρ και τα σούρτα φέρτα στους ναούς της πόλης. Απλές εικόνες. πάμε από το 1 όμως:
Μπόλικη καθυστέρηση. Ας είναι. Δεν κυνηγούσα το φως της ημέρας. Στις 19:00 που θα προσγειωνόμουν κανονικά, το σκοτάδι θα είχε ήδη πέσει στο Μπαχρέιν. 15:00 προγραμματισμένη η τετράωρη πτήση, 16:30 απογειωνόμαστε καθώς μας φόρτωσαν 30 επιβάτες με τελικό προορισμό Ταϊλάνδη που πετάχτηκαν κακήν κακώς από την Thai λόγω μεταφοράς φορείου.
Μέχρι να βρεθώ στην τελευταία θέση του χρυσού πουλιού, με χαιρετήσανε εγκάρδια 4 αεροσυνοδοί. (μια Ταϊλανδέζα, μια Κινέζα, μια Μαυρούλα και μια κοπέλα από Υεμένη). Οι θέσεις είναι κάπως στενές και συνοδεύονται από μαξιλαράκι. Το αεροπλάνο (μη με ρωτάτε τον τύπο δεν έχω ιδέα) είναι καινούριο (έτσι έμαθα από την …γνωριμία του ταξιδιού), το πρόγραμμα διασκέδασης περιλαμβάνει 3-4 screenshots από κάθε μεγάλο προορισμό της Gulf και στην συνέχεια ταινία. Το φαγητό περιέχει γνωστές και τυποποιημένες γεύσεις με ποικιλία όμως (κοτόπουλο, μοσχάρι ή vegetarian). Φαγητό, σαλάτα, γλυκό, ψωμί, κρακεράκια, βούτυρο και τυράκι. Καθ’ όλη την διάρκεια της πτήσης οι αεροσυνοδοί πηγαινοέρχονται προσφέροντας ό,τι ζητάγαμε πάντα χαμογελαστές. Και γιατί να μην είναι όταν ανήκουν στον πιο ανθρώπινο στόλο πληρώματος του Κόλπου. Οι συνάδελφοί τους στην Qatar π.χ., περνάνε των παθών τους τον τάραχο με αποτέλεσμα πέντε από αυτές να αυτοκτονήσουν τα τελευταία χρόνια.
Αεροδρόμιο, checked, Visa, checked.
Με την βίζα των 10 ευρώ στην τσέπη, μπαίνω στο πρώτο διαθέσιμο ταξί. Το ξενοδοχείο με έχει προϊδεάσει. 5 με 6 BD (κάπου 10 με 12 ευρώ). Αυτό γράφει και το ταξίμετρο όταν φτάνουμε μέσα από διάφορα στενά στον προορισμό. Seven μου λέει, Nam του απαντώ (Ναι) καθώς, χώρια από το περδικάκι, έχω και μια σφοδρή αλλεργία στα παζάρια. Το ξενοδοχείο που έκλεισα είναι τριάστερο και πολυόροφο. (Όλο το booking το έλεγε για το Oriental Palace Hotel ότι είναι αδύνατον να το βρείτε, είναι χωμένο στα στενά. Να μια απόδειξη των πιθανών μπουρδολογιών που μπορεί να κουτουλήσουμε σε ανάλογες σελίδες. Από το Friday Mosque που δεσπόζει στο κέντρο της πόλης, ίσια πάνω και στο τέλος του δρόμου αριστερά. That’s it.) Ο Ινδός ρεσεψιονίστ τώρα πρέπει να είχε κληρονομήσει την γραβάτα και το σακάκι του από τον τρίτο προπάππου του κάπου στα 1750μ.Χ (ή μπορεί να του τα πήρανε μετά βίας για να εξηγηθούν κάποια από τα μπαλώματα). Κατά τ’ άλλα ευγενέστατος. Το ξενοδοχείο, έ, εντάξει, ήταν ξεκάθαρα αυτό που πολύ επιτυχημένα ονομάζεται εδώ μέσα ως «ξόφλα». Το δωμάτιο όμως καθαρό, ευρύχωρο και με δυνατό κλιματιστικό. Και για να κλείσω με το κεφάλαιο «ξενοδοχείο» έχω να δηλώσω ότι κοιμήθηκα άριστα επάνω στις σανίδες (πιθανολογώ ότι υπήρχε και στρώμα αλλά δεν το έλεγξα) και κανένας περίεργος (ηδονικός) ήχος δεν με ενόχλησε! Στο τριάστερο ξενοδοχείο μου, το πάμφθηνο τριάστερο ξενοδοχείο που διάλεξα στην Μανάμα, τίποτα δεν διέκοψε τον ελαφρύ μου ύπνο! Τώρα αν είχα κλείσει σε κανένα Hilton,, δεν ξέρω τι θα γινότανε (για όσους δεν το πιάσανε,…. έρχεται η απάντηση… έρχεται….)
Attachments
Last edited by a moderator:
