tupacgr13
Member
- Μηνύματα
- 283
- Likes
- 597
- Επόμενο Ταξίδι
- Άγνωστο!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νεπάλ
Σε αυτό το τόπικ θα σας διηγηθώ την «περιπέτεια» μου στη Ρουμανία. Το ταξίδι ξεκίνησε όταν αποφασισμένος να πάω κάπου μακριά για λίγο καιρό βρήκα μέσω του οργανισμού της Αιεσέκ ένα πρότζεκτ το οποίο μου άρεσε εξαρχής και ήταν το εξής: Να κάνουμε μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού και αγγλικών στη Γ λυκείου σε δημόσια σχολεία. Χωρίς να το πολυσυζητήσω το αποφάσισα κατευθείαν γιατί ήταν κάτι εντελώς καινούριο για μένα. Έμενε να διαλέξω τη πόλη και ενώ στην αρχή ήθελα να πάω στο Βουκουρέστι τελικά μερικά γεγονότα με κάνουν να αλλάξω γνώμη και να καταλήξω στο Κλουζ-Ναπόκα. Η χρονική διάρκεια του προγράμματος ήταν 2 μήνες.
Έχοντας πολύ σφιχτό μπάτζετ αποφασίζω να ταξιδέψω με λεωφορείο καθώς η απεργεία του ΟΣΕ καλά κρατεί. Φυσικά τίποτα δε μας πτοεί καθώς ήδη μερικές μέρες πριν ξεκινήσω έχω γνωρίσει τον πρώτο συγκάτοικο μου έναν 28χρονο μπακπάκερ από την Ολλανδία και έχουμε ήδη συμφωνήσει να ταξιδέψουμε όσο πιο πολύ μπορούμε. Μετά από ένα ταξίδι 19 ωρών φτάνουμε Κλουζ και η πρώτη επαφή μου με την πόλη είναι αρκετά μετριοπαθής αλλά το ηθικό είναι ακμαιότατο.
Αφού κάνω μερικά τηλέφωνα παίρνω μια διεύθυνση και κατευθύνομαι προς μια πρόχειρη κατοικία. Εκεί γνωρίζω τον Ολλανδό και μαθαίνω ότι στο πρότζεκτ θα έχουμε μια ακόμη κοπέλα από τη Νέα Ζηλανδία και μια ακόμα από την Ελλάδα και από το ίδιο πανεπιστήμιο με εμένα( Μακεδονίας).
Οι πρώτες μέρες περνάνε πολύ γρήγορα με πολλές βόλτες στην πόλη που αποδεικνύεται πολύ καλή για φοιτητική ζωή. Το πρώτο όμως πολιτισμικό σοκ έρχεται όταν μας ανακοινώνουν τη διαμονή μας σε ημερήσιο λύκειο μαζί με μαθητές. Φτάνοντας εκεί μας ενημερώνουν ότι τα βράδυα θα πρέπει να είμαστε 10 η ώρα πίσω γιατί έχει μαθητές και κλείνουν οι πόρτες. Μετά απο διαφωνία για περίπου 20 λεπτά πηγαίνουμε στο δωμάτιο που είναι περίπου 10 τ.μ. διαθέτει 5 κρεβάτια, μία ντουλάπα και ένα τραπέζι. Σαφώς πολύ αρνητική εξέλιξη διότι έχοντας δει τις Ρουμάνες τις πρώτες μέρες στην πόλη ήμουνα εξαιρετικά χαρούμενος. Εκτός από αυτό όμως γίνεται χειρότερο όταν βλέπουμε τις τουαλέτες που είναι αρκετά βρώμικες, τα ντουζ που είναι περίεργα με το νερό να παίζει και τις βρύσες που θα πλέναμε τα ρούχα μας στο χέρι εννοείται. Ούτε καν πόσιμο νερό δεν είχαμε καθώς αυτό που μας έδιναν για πόσιμο είχε γεύση από σίδηρο!
Ο Ολλανδός παρότι μπακπάκερ με πολύ εμπειρία είναι αρκετά απαισιόδοξος και βγάζει φωτογραφίες κομμουνιστικές όπως τις λέει. Εγώ ως κλασσικός Βαλκάνιος έχω φέρει μαζί μου αρκετά μπουκαλάκια με ούζο και κονιάκ τα οποία δίνω στους φρουρούς για να μας αφήνουν να περνάμε το βράδυ ότι ώρα θέλουμε. Με κάτι σπαστά ρουμάνικα που είχα μάθει στο διαδίκτυο τους τα δίνω και τα δέχονται με πάρα πολύ μεγάλη χαρά καθώς συμπαθούν τους Έλληνες πάρα πολύ. Ο Ολλανδός γελάει συνέχεια με το τρόπο που διαχειρίζομαι την κατάσταση αλλά εγώ υποστηρίζω ότι εδώ είναι Βαλκάνια και πρέπει να φερόμαστε έτσι για να περάσουμε πιο καλά.
Μετά από μερικές μέρες φτάνουν στο Κλουζ και οι άλλες δύο κοπέλες και συμπληρώνεταιτο παζλ. Ο Ολλανδός είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον χαρακτήρας από τον οποίο έμαθα πάρα πολλά πράγματα αυτούς τους δύο μήνες. Συζητάμε για πολλές ώρες κάθε μέρα για θέματα από οικονομία μέχρι γυναίκες. Η κοπέλα από τη Νέα Ζηλανδία είανι κάτι πολύ καινούριο για μένα. Έχει σπουδάσει χημικός μηχανικός και θέλει να γίνει οινοπαραγωγός οπότε κάθε βράδυ έπαιρνε ένα μπουκάλι κρασί και το έπινε μόνη της στο δωμάτιο. Εμένα με παραξενεύει πάρα πολύ αυτό οπότε την τρίτη μέρα την ρωτάω αν έχει κανένα πρόβλημα ή της λείπουν οι δικοί της και πίνει κάθε μέρα. Μου λέει «όχι δεν τρέχει τίποτα απλά δοκιμάζω τα κρασιά». Στην πορεία την συνηθίζω και μου φαίνεται αρκετά αστείο το όλο σκηνικό. Ένα πολύ αρνητικό στοιχείο όμως ήταν η έλλειψη βασικών γνώσεων γεωγραφίας και ιστορίας που είχε με αποκορύφωμα τις ερωτήσεις της σχετικά με το ποιοι είναι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα!!! Μένω αναύδος ακόμα και όταν με ρωτάει αν ηΚύπρος είναι χώρα. Προσπαθώ να της εξηγήσω ότι είναι σημαντικό να ξέρει βασικά πράγματα για το κόσμο αλλά μάταια καθώς δεν το αντιλαμβάνεται και θεωρεί αυτές τις γνώσεις παντελώς άχρηστες. Η πιο δύσκολη συμβίωση όμως είναι με την Ελληνίδα. Υπάρχει πλήρης ασυμφωνία χαρακτήρων και οι καβγάδες δυστχώς δεν λείπουν.
Καθώς ξεκινάει το πρότζεκτ γνωρίζουμε και τους μαθητές της Ρουμανίας. Το επίπεδό τους είναι εκπληκτικό μπορώ να πω και είναι ενθουσιασμένοι που βλέπουν εθελοντές από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου να έρχονται για να γνωρίσουν τη Ρουμανία. Η αγάπη που εισπράτω για την Ελλάδα δεν περιγράφεται. Αποκορύφωμα είναι το σημείο όπου γνωρίζω μια παρέα από Ρουμάνες που μιλούσαν καταπληκτικά ελληνικά χωρίς να έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Συγκινούμαι τόσο πολύ που τις λέω ότι είναι τόσο τιμητικό αυτό που θα μάθω και εγώ ρουμάνικα. Στην τάξη η ενέργεια των μαθητών είναι τόσο πολύ που είναι ένας λόγος να πηγαίνω πάντα χαμογελαστός ακόμα και μετά από δύσκολες νύχτες .
Φυσικά με την πάροδο δύο εβδομάδων ξεκινάμε τα ταξίδια. Κατά χρονολογική σειρά πηγαίνουμε στο Σιμπίου, Σιγκισοάρα, Τούργκου Μούρες, Πιτέστ, Βουκουρέστι, Μπρασόφ, Τιμισοάρα και στο τέλος Βελιγράδι εγώ και οι υπόλοιποι Βουδαπέστη. Τα τρένα και τα λεωφορεία είναι επιεικώς χάλια με αποτέλεσμα στο δίμηνο να έχω περάσει τουλάχιστον 7 βράδυα στις διαδρομές με αποκορύφωμα το ταξίδι στο Βελιγράδι που θα περιγράψω αργότερα όπου για μια διαδρομή 530 χλμ. έκανα 19 ώρες να πάω και 15 να γυρίσω. Για τους μελλοντικούς επισκέπτες θα πω τα εξής: Η πιο όμορφη πόλη της Ρουμανίας με διαφορά είναι το Μπρασόφ με το κάστρο του Δράκουλα. Το Σιμπίου είναι πολύ όμορφο και αυτό ενώ «μαστ» είναι και η Σιγκισοάρα παρότι πολύ μικρή διότι εκεί βρίσκεται το αυθεντικό κάστρο του θρυλικού Βλαντ Τέπες. Οι υπόλοιπες πόλεις δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο με αποκορύφωμα το Βουκουρέστι που είναι πολύ μεγάλο με πολύ λίγα αξιοθέατα. Από εκεί και πέρα η καλύτερη πόλη για να ζεις είναι το Κλουζ με μηδενική εγκληματικότητα και αρκετά καλή ζωή.
Οι Ρουμάνοι σαν λαός είναι ωραίοι τύποι. Πάρα πολύ φιλικοί και πάντα μια ευχάριστη παρέα για να περάσεις την ώρα σου. Οι Ρουμάνες είναι εκπληκτικές και κλάσεις ανώτερες από τις Ελληνίδες( ζητώ συγγνώμη από τις κοπέλες του φόρουμ!) ενώ οι Μολδαβές ακόμα καλύτερες διότι διαθέτουν και κάποια ρώσικα στοιχεία. Από εκεί και πέρα έχουν και τα αρνητικά τους καθώς είναι τρομερά μπουνταλάδες και έχουν μια έφεση να καταστρέφουν ότι κάνουν και να γεμίζουν τη ζωή σου με δυσάρεστες και ταυτόχρονα αστείες εκπλήξεις. Πάντα όμως στο τέλος επιβιώνουν!
Χαρακτηριστικό παράδειγμαείναι το ταξίδι μου στο Βελιγράδι. Μαθαίνοντας ότι μερικοί φίλοι μου θα είναι εκεί για μερικέςμέρες αποφασίζω να τους επισκεφτώ. Δυστυχώς από το Κλουζ δεν υπάρχει τρένο κατευθείαν για Βελιγράδι παρά τη μικρή σχετικά απόσταση οπότε πρέπει να πάω πρώτα Τιμισοάρα. Ξεκινάω το ταξίδι μου βγάζοντας εισιτήριο μιλώντας ρουμάνικα γιατί δεν είχαν ιδέα από αγγλικά για τις 5 η ώρα. Μπαίνοντας στο τρένο πηγαίνω στη θέση 31 που ήταν στο εισιτήριό μου και διαπιστώνω ότι κάποιος άλλος κάθεται εκεί με εισιτήριο για τη θέση 31. Μου λέει ότι τέτοια λάθη συμβαίνουν αλλά για κακή μου τύχη μόλις 10 λεπτά πριν να ξεκινήσουμε διαπιστώνω ότι μου έχει βγάλει εισιτήριο αντί για 17:00 στις 17 του μηνός(ήταν 1 Δεκεμβρίου!). Νευριασμένος κατεβαίνω γρήγορα και πάω να αλλάξω το εισιτήριο. Η υπάλληλος δεν γνωρίζει πως να το κάνει και με ξαναβάζει μέσα στο τρένο που ξεκινάει κατευθείαν. Έτσι βρίσκομαι στο τρένο με λάθος εισιτήριο. Μετά από μισή ώρα έρχεται ο ελεγκτής ο οποίος φυσικά δεν γνωρίζει λέξη αγγλικά και μου λέει ότι δεν γίνετε να συνεχίσω με αυτό το εισιτήριο. Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι είναι δικό τους το λάθος και ότι δεν ξέρω καν που βρίσκομαι αλλά μάταια. Ευτυχώς εκεί επεμβαίνει μια φοιτήτρια και μετά από μισή ώρα και κανά δυο τηλέφωνα λύνεται το πρόβλημα. Φτάνω Τιμισοάρα 11 η ώρα το βράδυ και μαθαίνω ότι το μοναδικό τρένο για Βελιγράδι περνάει 6 το πρωί οπότε περνάω ένα αρκετά περίεργο βράδυ στο σταθμό με πολλούς ζητιάνους να με ζητάνε όλη την ώρα λεφτά. Με τα πολλά πολλά έφτασα την άλλη μέρα στο προορισμό μου αρκετά κουρασμένος και έχοντας φάει πολύ κρύο μιας και τα τρένα είναι κάκιστα.
Στην πορεία με τα υπόλοιπα παιδιά γινόμαστε μια οικογένεια. Μας ενώνουν πολύ περισσότερα από τις απλές ασυμφωνίες χαρακτήρων που υπάρχουν. Επίσης έχουμε πολλές επαφές με τους Ρουμάνους και βγαίνουμε έξω μαζί τους συνέχεια. Τα ρουμάνικά μου έχουν βελτιωθεί αισθητά και είμαι αρκετά περήφανος για αυτό. Πλέον συνεννοούμαι και συναναστρέφομαι με τους ντόπιους χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Οι μαθητές μας αγαπάνε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο ενώ βγαίνουμε και έξω μαζί τους αρκετά συχνά για μπύρες ή καφέδες. Είμαστε πια οι φίλοι τους και αυτοί είναι οι δικοί μας φίλοι.
Το τέλος του διμήνου με βρίσκει να έχω κερδίσει πάρα πολλές πολύτιμες εμπειρίες και να έχω κάνει πάρα πολλούς φίλους σε όλο το κόσμο από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι την Βραζιλία και την Ιορδανία!!! Αυτή ήταν πάρα πολύ περιληπτικά η ιστορία μου και ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας χωρίς να θέλω να κουράσω και χωρίς να είμαι σίγουρος για το συγγραφικό μου ταλέντο. Ελπίζω να σας άρεσε και αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες για κάποια πράγματα θα ήμουν κάτι παραπάνω από χαρούμενος να σας διαφωτίσω
!
Έχοντας πολύ σφιχτό μπάτζετ αποφασίζω να ταξιδέψω με λεωφορείο καθώς η απεργεία του ΟΣΕ καλά κρατεί. Φυσικά τίποτα δε μας πτοεί καθώς ήδη μερικές μέρες πριν ξεκινήσω έχω γνωρίσει τον πρώτο συγκάτοικο μου έναν 28χρονο μπακπάκερ από την Ολλανδία και έχουμε ήδη συμφωνήσει να ταξιδέψουμε όσο πιο πολύ μπορούμε. Μετά από ένα ταξίδι 19 ωρών φτάνουμε Κλουζ και η πρώτη επαφή μου με την πόλη είναι αρκετά μετριοπαθής αλλά το ηθικό είναι ακμαιότατο.
Αφού κάνω μερικά τηλέφωνα παίρνω μια διεύθυνση και κατευθύνομαι προς μια πρόχειρη κατοικία. Εκεί γνωρίζω τον Ολλανδό και μαθαίνω ότι στο πρότζεκτ θα έχουμε μια ακόμη κοπέλα από τη Νέα Ζηλανδία και μια ακόμα από την Ελλάδα και από το ίδιο πανεπιστήμιο με εμένα( Μακεδονίας).
Οι πρώτες μέρες περνάνε πολύ γρήγορα με πολλές βόλτες στην πόλη που αποδεικνύεται πολύ καλή για φοιτητική ζωή. Το πρώτο όμως πολιτισμικό σοκ έρχεται όταν μας ανακοινώνουν τη διαμονή μας σε ημερήσιο λύκειο μαζί με μαθητές. Φτάνοντας εκεί μας ενημερώνουν ότι τα βράδυα θα πρέπει να είμαστε 10 η ώρα πίσω γιατί έχει μαθητές και κλείνουν οι πόρτες. Μετά απο διαφωνία για περίπου 20 λεπτά πηγαίνουμε στο δωμάτιο που είναι περίπου 10 τ.μ. διαθέτει 5 κρεβάτια, μία ντουλάπα και ένα τραπέζι. Σαφώς πολύ αρνητική εξέλιξη διότι έχοντας δει τις Ρουμάνες τις πρώτες μέρες στην πόλη ήμουνα εξαιρετικά χαρούμενος. Εκτός από αυτό όμως γίνεται χειρότερο όταν βλέπουμε τις τουαλέτες που είναι αρκετά βρώμικες, τα ντουζ που είναι περίεργα με το νερό να παίζει και τις βρύσες που θα πλέναμε τα ρούχα μας στο χέρι εννοείται. Ούτε καν πόσιμο νερό δεν είχαμε καθώς αυτό που μας έδιναν για πόσιμο είχε γεύση από σίδηρο!
Ο Ολλανδός παρότι μπακπάκερ με πολύ εμπειρία είναι αρκετά απαισιόδοξος και βγάζει φωτογραφίες κομμουνιστικές όπως τις λέει. Εγώ ως κλασσικός Βαλκάνιος έχω φέρει μαζί μου αρκετά μπουκαλάκια με ούζο και κονιάκ τα οποία δίνω στους φρουρούς για να μας αφήνουν να περνάμε το βράδυ ότι ώρα θέλουμε. Με κάτι σπαστά ρουμάνικα που είχα μάθει στο διαδίκτυο τους τα δίνω και τα δέχονται με πάρα πολύ μεγάλη χαρά καθώς συμπαθούν τους Έλληνες πάρα πολύ. Ο Ολλανδός γελάει συνέχεια με το τρόπο που διαχειρίζομαι την κατάσταση αλλά εγώ υποστηρίζω ότι εδώ είναι Βαλκάνια και πρέπει να φερόμαστε έτσι για να περάσουμε πιο καλά.
Μετά από μερικές μέρες φτάνουν στο Κλουζ και οι άλλες δύο κοπέλες και συμπληρώνεταιτο παζλ. Ο Ολλανδός είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον χαρακτήρας από τον οποίο έμαθα πάρα πολλά πράγματα αυτούς τους δύο μήνες. Συζητάμε για πολλές ώρες κάθε μέρα για θέματα από οικονομία μέχρι γυναίκες. Η κοπέλα από τη Νέα Ζηλανδία είανι κάτι πολύ καινούριο για μένα. Έχει σπουδάσει χημικός μηχανικός και θέλει να γίνει οινοπαραγωγός οπότε κάθε βράδυ έπαιρνε ένα μπουκάλι κρασί και το έπινε μόνη της στο δωμάτιο. Εμένα με παραξενεύει πάρα πολύ αυτό οπότε την τρίτη μέρα την ρωτάω αν έχει κανένα πρόβλημα ή της λείπουν οι δικοί της και πίνει κάθε μέρα. Μου λέει «όχι δεν τρέχει τίποτα απλά δοκιμάζω τα κρασιά». Στην πορεία την συνηθίζω και μου φαίνεται αρκετά αστείο το όλο σκηνικό. Ένα πολύ αρνητικό στοιχείο όμως ήταν η έλλειψη βασικών γνώσεων γεωγραφίας και ιστορίας που είχε με αποκορύφωμα τις ερωτήσεις της σχετικά με το ποιοι είναι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα!!! Μένω αναύδος ακόμα και όταν με ρωτάει αν ηΚύπρος είναι χώρα. Προσπαθώ να της εξηγήσω ότι είναι σημαντικό να ξέρει βασικά πράγματα για το κόσμο αλλά μάταια καθώς δεν το αντιλαμβάνεται και θεωρεί αυτές τις γνώσεις παντελώς άχρηστες. Η πιο δύσκολη συμβίωση όμως είναι με την Ελληνίδα. Υπάρχει πλήρης ασυμφωνία χαρακτήρων και οι καβγάδες δυστχώς δεν λείπουν.
Καθώς ξεκινάει το πρότζεκτ γνωρίζουμε και τους μαθητές της Ρουμανίας. Το επίπεδό τους είναι εκπληκτικό μπορώ να πω και είναι ενθουσιασμένοι που βλέπουν εθελοντές από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου να έρχονται για να γνωρίσουν τη Ρουμανία. Η αγάπη που εισπράτω για την Ελλάδα δεν περιγράφεται. Αποκορύφωμα είναι το σημείο όπου γνωρίζω μια παρέα από Ρουμάνες που μιλούσαν καταπληκτικά ελληνικά χωρίς να έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Συγκινούμαι τόσο πολύ που τις λέω ότι είναι τόσο τιμητικό αυτό που θα μάθω και εγώ ρουμάνικα. Στην τάξη η ενέργεια των μαθητών είναι τόσο πολύ που είναι ένας λόγος να πηγαίνω πάντα χαμογελαστός ακόμα και μετά από δύσκολες νύχτες .
Φυσικά με την πάροδο δύο εβδομάδων ξεκινάμε τα ταξίδια. Κατά χρονολογική σειρά πηγαίνουμε στο Σιμπίου, Σιγκισοάρα, Τούργκου Μούρες, Πιτέστ, Βουκουρέστι, Μπρασόφ, Τιμισοάρα και στο τέλος Βελιγράδι εγώ και οι υπόλοιποι Βουδαπέστη. Τα τρένα και τα λεωφορεία είναι επιεικώς χάλια με αποτέλεσμα στο δίμηνο να έχω περάσει τουλάχιστον 7 βράδυα στις διαδρομές με αποκορύφωμα το ταξίδι στο Βελιγράδι που θα περιγράψω αργότερα όπου για μια διαδρομή 530 χλμ. έκανα 19 ώρες να πάω και 15 να γυρίσω. Για τους μελλοντικούς επισκέπτες θα πω τα εξής: Η πιο όμορφη πόλη της Ρουμανίας με διαφορά είναι το Μπρασόφ με το κάστρο του Δράκουλα. Το Σιμπίου είναι πολύ όμορφο και αυτό ενώ «μαστ» είναι και η Σιγκισοάρα παρότι πολύ μικρή διότι εκεί βρίσκεται το αυθεντικό κάστρο του θρυλικού Βλαντ Τέπες. Οι υπόλοιπες πόλεις δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο με αποκορύφωμα το Βουκουρέστι που είναι πολύ μεγάλο με πολύ λίγα αξιοθέατα. Από εκεί και πέρα η καλύτερη πόλη για να ζεις είναι το Κλουζ με μηδενική εγκληματικότητα και αρκετά καλή ζωή.
Οι Ρουμάνοι σαν λαός είναι ωραίοι τύποι. Πάρα πολύ φιλικοί και πάντα μια ευχάριστη παρέα για να περάσεις την ώρα σου. Οι Ρουμάνες είναι εκπληκτικές και κλάσεις ανώτερες από τις Ελληνίδες( ζητώ συγγνώμη από τις κοπέλες του φόρουμ!) ενώ οι Μολδαβές ακόμα καλύτερες διότι διαθέτουν και κάποια ρώσικα στοιχεία. Από εκεί και πέρα έχουν και τα αρνητικά τους καθώς είναι τρομερά μπουνταλάδες και έχουν μια έφεση να καταστρέφουν ότι κάνουν και να γεμίζουν τη ζωή σου με δυσάρεστες και ταυτόχρονα αστείες εκπλήξεις. Πάντα όμως στο τέλος επιβιώνουν!
Χαρακτηριστικό παράδειγμαείναι το ταξίδι μου στο Βελιγράδι. Μαθαίνοντας ότι μερικοί φίλοι μου θα είναι εκεί για μερικέςμέρες αποφασίζω να τους επισκεφτώ. Δυστυχώς από το Κλουζ δεν υπάρχει τρένο κατευθείαν για Βελιγράδι παρά τη μικρή σχετικά απόσταση οπότε πρέπει να πάω πρώτα Τιμισοάρα. Ξεκινάω το ταξίδι μου βγάζοντας εισιτήριο μιλώντας ρουμάνικα γιατί δεν είχαν ιδέα από αγγλικά για τις 5 η ώρα. Μπαίνοντας στο τρένο πηγαίνω στη θέση 31 που ήταν στο εισιτήριό μου και διαπιστώνω ότι κάποιος άλλος κάθεται εκεί με εισιτήριο για τη θέση 31. Μου λέει ότι τέτοια λάθη συμβαίνουν αλλά για κακή μου τύχη μόλις 10 λεπτά πριν να ξεκινήσουμε διαπιστώνω ότι μου έχει βγάλει εισιτήριο αντί για 17:00 στις 17 του μηνός(ήταν 1 Δεκεμβρίου!). Νευριασμένος κατεβαίνω γρήγορα και πάω να αλλάξω το εισιτήριο. Η υπάλληλος δεν γνωρίζει πως να το κάνει και με ξαναβάζει μέσα στο τρένο που ξεκινάει κατευθείαν. Έτσι βρίσκομαι στο τρένο με λάθος εισιτήριο. Μετά από μισή ώρα έρχεται ο ελεγκτής ο οποίος φυσικά δεν γνωρίζει λέξη αγγλικά και μου λέει ότι δεν γίνετε να συνεχίσω με αυτό το εισιτήριο. Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι είναι δικό τους το λάθος και ότι δεν ξέρω καν που βρίσκομαι αλλά μάταια. Ευτυχώς εκεί επεμβαίνει μια φοιτήτρια και μετά από μισή ώρα και κανά δυο τηλέφωνα λύνεται το πρόβλημα. Φτάνω Τιμισοάρα 11 η ώρα το βράδυ και μαθαίνω ότι το μοναδικό τρένο για Βελιγράδι περνάει 6 το πρωί οπότε περνάω ένα αρκετά περίεργο βράδυ στο σταθμό με πολλούς ζητιάνους να με ζητάνε όλη την ώρα λεφτά. Με τα πολλά πολλά έφτασα την άλλη μέρα στο προορισμό μου αρκετά κουρασμένος και έχοντας φάει πολύ κρύο μιας και τα τρένα είναι κάκιστα.
Στην πορεία με τα υπόλοιπα παιδιά γινόμαστε μια οικογένεια. Μας ενώνουν πολύ περισσότερα από τις απλές ασυμφωνίες χαρακτήρων που υπάρχουν. Επίσης έχουμε πολλές επαφές με τους Ρουμάνους και βγαίνουμε έξω μαζί τους συνέχεια. Τα ρουμάνικά μου έχουν βελτιωθεί αισθητά και είμαι αρκετά περήφανος για αυτό. Πλέον συνεννοούμαι και συναναστρέφομαι με τους ντόπιους χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Οι μαθητές μας αγαπάνε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο ενώ βγαίνουμε και έξω μαζί τους αρκετά συχνά για μπύρες ή καφέδες. Είμαστε πια οι φίλοι τους και αυτοί είναι οι δικοί μας φίλοι.
Το τέλος του διμήνου με βρίσκει να έχω κερδίσει πάρα πολλές πολύτιμες εμπειρίες και να έχω κάνει πάρα πολλούς φίλους σε όλο το κόσμο από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι την Βραζιλία και την Ιορδανία!!! Αυτή ήταν πάρα πολύ περιληπτικά η ιστορία μου και ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας χωρίς να θέλω να κουράσω και χωρίς να είμαι σίγουρος για το συγγραφικό μου ταλέντο. Ελπίζω να σας άρεσε και αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες για κάποια πράγματα θα ήμουν κάτι παραπάνω από χαρούμενος να σας διαφωτίσω
!
