tita
Member
- Μηνύματα
- 732
- Likes
- 223
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Χθες ήταν μία από τις πιο όμορφες γιορτινές μέρες. Ήταν η γιορτή μου και είπα στα παιδιά να πάμε για πικ νικ αν ο καιρός ήταν καλός, ειδάλλως να ερχόντουσαν σπίτι μου να τους κεράσω. Θα μαγείρευα εγώ και οι αδερφές μου που είναι εδώ αυτές τις μέρες. Τελικά ήρθαν 20 άτομα και με συγκίνησαν ιδιαίτερα με τις κινήσεις τους. Δεν το περίμενα με τίποτα ότι θα μου έδειχναν τόση αγάπη άνθρωποι που δεν γνώριζα καν πριν από μερικούς μήνες. Και ότι θα με σκεφτόντουσαν και θα κάναν τόσα πράγματα για εμένα!
Όταν λοιπόν μου ζήτησαν να σηκωθώ για να μου δώσουν κάτι, βρέθηκα προ εκπλήξεως: μου προσέφεραν τόσα δώρα, που δεν ήξερα τι να πρωτοπάρω. Αλλά το καλύτερο ήταν όταν άνοιξα αυτό που μου είπαν ότι έπρεπε να ανοίξω πρώτο: Ανοίγω το σακουλάκι και βλέπω κάτι γαλάζιο. "Καλά αρχίσαμε! Δεν ξέρω τι είναι, αλλά αφού το γαλάζιο μου αρέσει, θα μου αρέσει και το δώρο". Ξετυλίγοντάς το, έμεινα άφωνη. Μου είχαν κάνει ένα μπλουζάκι με τη φωτογραφία τους πάνω, μια φωτογραφία που βγάλαμε στη λίμνη. Και το κυριότερο ήταν ότι 5 μέρες τώρα μου έριχναν στάχτη στα μάτια, για τον εξής λόγο:
Στην αρχή της εβδομάδας, η Claire μας στέλνει ένα mail στο googlegroup που έχουμε τα παιδιά του πειράματός μας, και μας γράφει:
"Επειδή έχω καιρό να γράψω στο blog μου, και θέλω τώρα λίγο πριν φύγω να γράψω για εσάς και να βάλω μια φωτογραφία σας, ας βρεθούμε αύριο όλοι μαζί στη λίμνη να βγάλουμε μία αναμνηστική, πρωτού φύγουν κάποιοι για διακοπές". Και εγώ η χαζή, την πίστεψα!Διότι ήξερα ότι έχει blog και ήξερα ότι θέλει να βάζει φωτογραφίες από εδώ, όπως επίσης και ότι δεν το ανανεώνει και τόσο συχνά!
Και τελικά να πώς είχε η ιστορία: Όταν πήραν το μήνυμα-προσκληση που τους είχα στείλει για τη γιορτή μου, συννενοήθηκαν τα πουλάκια μου πίσω από την πλάτη μου, να μου κάνουν αυτό το δώρο. Πήγε λοιπόν ο Πρ στο γραφείο της, κοιτάει αριστερά δεξιά να μην τον βλέπει κανείς, και της λέει το και το, την ιδέα για το μπλουζάκι "εσύ έχεις blog, γράψε αυτό και αυτό στο group κλπ"
Εγώ λοιπόν η ανίδεη, πήγα στη λίμνη εκείνη τη μέρα, και περιέργως είδα ότι ήρθαν όλοι μαζί ταυτόχρονα στη λίμνη για τη φωτογραφία. Και λέω: "μπα...πώς τους έπεισε έτσι εύκολα η Claire?τόσο αμάν κάνουν να βγουν φωτογραφία πια;". Στήνονται λοιπόν και τους λέω: "φερε, θα σας βγάλω εγώ, αφού ξέρεις ότι εμένα δεν μου αρέσει να βγαίνω"
"Ε όχι ρε συ Μαρία, δεν γίνεται, θα βγεις και εσύ! δεν γίνεται, κλπ κλπ". Αλλά ξέρουν ότι δεν θέλω, οπότε τους έπεισα να τους βγάλω εγώ. Άλλωστε κάποιοι είχαν φέρει τις δικές τους και με έβγαζαν κρυφά (το διαπίστωσα κάπως αργά χεχε).
Ένα από τα πολλά που μου έκαναν εντύπωση, είναι ότι στήνονταν για ώρα, για να βγάλω πολλές λέει, ώστε να βάλει την καλύτερη η Κλαιρ στο blog. Και όχι έτσι, όχι αλλιώς, όχι εδώ που έχει πιο φως, όχι εγώ δεν βγήκα καλά κλπ. Και λέω από μέσα μου, καλά, σιγά, δεν είμαι και κανένας επαγγελματίας φωτογράφος που θα τους βγάλω μετά σε δημοσίευση σε περιοδικό. Μια φωτογραφία θα βγάλουμε! Και όλοι πίεζαν μετά να βγω μαζί τους. Ένα άλλο παράξενο είναι ότι κάναν πηγαδάκι πιο πέρα και μιλούσαν κάπως πιο χαμηλόφωνα. Μου έκανε εντύπωση, επειδή συνήθως δεν υπάρχει μυστικοπάθεια, καθότι θεωρείται αγένεια κάτι τέτοιο. Αλλά λέω εντάξει, θα λένε κάτι του αντικειμένου τους, να μην τους ενοχλήσω, και πήγα και μιλούσα με αυτούς που μιλάμε συνήθως. Αλλά ένιωθα τα βλέμματά τους πάνω μου και ένιωθα κάπως αμήχανα. Πού να ήξερα όμως....
Τα παράξενα γεγονότα συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες, αλλά τα συνδίασα όλα μεταξύ τους μόνο όταν πήρα τελικά το δώρο. Για παράδειγμα, ζήτησα αρκετές φορές από την Κλαιρ να μου στείλει τις φωτό, ακόμα και όσες δεν ήταν καλές, γιατί μερικές ήταν πιο αυθόρμητες και μου άρεσαν. Και όλο έλεγε καλά καλά, και δεν τις έστελνε. Με τον τρόπο της έδειχνε μια αδιαφορια, λες και δεν ήθελε να τις στείλει. Λες και την ενοχλούσε. Το τελευταίο ήταν όταν ο Πρ μου λέει:"θα στις δωσει, το ξερω. κάνε υπομονή". Και το είπε με τόση σιγουριά, λες και το ήξερε, του είχε πει ότι θα μου τις δώσει, αλλά αργότερα, γιατί είχε πολύ δουλειά.
Χθες μου είπαν γελώντας πόσο δύσκολο ήταν να το παίζουν σοβαροί και απόμακροι για να μην υποψιαστώ τίποτα. Ότι και καλά δεν είχε χρόνο κλπ! Και ότι μαζεύονταν στο γραφείο κρυφά για να τα κανονίσουν όλα.
Για αυτό είχε πολλά πάρε δώσε ο Ε με τον Πρ αυτές τις μέρες....
Α, και για το μέγεθος λέει είχανε ολόκληρη κουβέντα. Για μισή ώρα είχαν debate 3 άντρες μεταξύ τους(ο Ρ.Φ, ο Πέπε και ο Πρ), αλλά δεν μου λένε πώς θα το κρίνανε. Μου λέει: "θα πρέπει να στο πει μία γυναίκα, δεν μπορούμε να στο πούμε εμείς!" Οπότε λογικά θα ήταν από το νούμερο του στήθους μου(λέω εγώ τώρα...)! απίστευτοι οι τύποι!
Εκτός από το μπλουζάκι λοιπόν, ο Περουβιανός μου χάρισε και μου φόρεσε ένα κρεμαστό με χάντρες-σπόρους, το οποίο σύμφωνα με τους Περουβιανούς, φέρνει τύχη. Με συγκίνησε πάρα πολύ με αυτό, και με τον τρόπο που το έκανε, και τα λόγια που μου είπε φορώντας το μου.
Επίσης, μου πήραν μία κούπα με διάφορα αξιοθέατα του Βερολίνου και ένα θερμός να το χρησιμοποιώ κάθε μέρα στη δουλειά
-σου πήραμε κάτι που το χρησιμοποιείς κάθε μέρα στη δουλειά. κάτι χρήσιμο!Για κάτι που πίνεις κάθε μέρα
-Τι μου πήρατε καλέ; το μηχάνημα του καφέ; έχω δώσει μια περιουσία σε αυτό το μηχανημα! :-Ρ
Και τέλος, όλοι μαζί, σε μία κάρτα με έναν πίνακα του Βαν Γκονγκ με μία καφετέρια, μου γράψανε κάτι πολύ όμορφο, για τις στιγμές που περάσαμε μαζί τόσο την ημέρα στο ινστιτούτο όσο και το βράδυ σε "κάποιο ιδιαίτερο μέρος", εννοώντας το Yolanda (βλ. προηγούμενα τοπικ
) και κάτω υπέγραψαν όλοι. Βλέποντας όλα αυτά τα δώρα και διαβάζοντας αυτά που μου γράψαν, ήθελα να δακρύσω, αλλά κρατήθηκα. Ποτέ δεν το περίμενα ότι θα λάβω τόση αγάπη από ανθρώπους από τόσα μέρη του κόσμου, και ότι θα μπουν σε τόσο κόπο να κάνουν τόσα πράγματα!
Πέρα από τα κρασιά που μου έφεραν ο Περουβιανός, ο Αλγεριανός και ο Ρώσος, πρέπει να αναφερθώ ιδιαιτέρως σε αυτό του Ε. Μου το προσφέρει με μια κορδέλα, λέγοντας:
"Αυτο είναι από εμένα, και έχει ιδιαίτερο νόημα, καθότι είσαι η μόνη που μπορεί να το δεχτεί ως αστείο, αφού ο Λ. δεν πίνει οινόπνευμα"
Και μου δίνει το μπουκάλι κρασί που έγραφε: "Monopoles Nicolas Napoleon". Αυτό λοιπόν είναι ένα inside joke, διότι ο Λ και εγώ είμαστε οι μόνοι άνθρωποι σε αυτό το πείραμα, που δουλεύουμε πάνω στα monopoles (slow monopoles για την ακρίβεια). Αλλά ο Αλγεριανός είναι μουσουλμάνος και δεν πίνει οινόπνευμα, οπότε αυτό το κρασί ήταν ό,τι έπρεπε για την περίπτωσή μου!
Άντε, εδώ να κλείσω. Να πω μόνο ότι παρόλο που ήταν το πιο ήσυχο γιορτινό απόγευμα που είχα ποτέ, ήταν κάτι το μοναδικό. Με ρωτούσαν τι κάνουμε στην Ελλάδα τέτοια μέρα, ώστε να το κάνουμε και εδώ. Όμως εκεί που κάνουμε διακοπές, παίζουμε μπουγέλο, μετά πάμε και βουτάμε όλοι μαζί στη θάλασσα και μετά τρώμε παγωτό. Εδώ αυτό δεν γίνεται. Η έγκυος κοπέλα της παρέας, ήταν από τις πιο δραστήριες, και ήθελε να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε κάτι. Όμως ήταν κομματάκι δύσκολο, καθότι έπρεπε να πείσουμε 20 άτομα από Ιταλία, Γερμανία, Ελλάδα, Αλγερία, Ινδία, Περού, Ρωσία και Γαλλία (ουφ! ελπιζω να μην ξέχασα καμία χώρα) να χορέψουν και να τραγουδήσουν. Ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα πάντως ήταν όταν ένα γαλλάκι 3-4 χρονών μας πλησίασε και γυρνάει στη μαμά του:
-Μαμάαααα....τι κάνουν αυτοί εδώ;
-Ε....προφανώς πεινάσαν και κάθησαν να φάνε!
-Και τι τρώνε;
-Ε..δεν ξέρω, να αυτά που έχουν μπροστά τους. Δεν ξέρω τι είναι!
-Και εγώ θέλω να φάω!Μπορώ;
-Όχι, εμείς έχουμε φαγητό στο σπίτι. Αυτά είναι δικά τους, τα φέρανε από το σπίτι τους.
Γενικώς νομίζω ότι ήμασταν ένα αξιοπρόσεκτο γκρουπ! 20 άτομα στο γρασίδι, ήσυχοι, με απλωμένα φαγητά, αναψυκτικά, μπύρες και μπουκάλια κρασι μπροστά μας. Κάτι σαν ιεροτελεστία θα φαινόταν! Οι περισσότεροι που περνούσαν, γυρνούσαν και μας κοιτούσαν για αρκετή ώρα, προσπαθώντας να καταλάβουν τι κάνει ένα τόσο μεγάλο και ήσυχο γκρουπ!
Α και για να μην ξεχάσω ένα άλλο: αυτά που καταβρόχθισαν με λαιμαργία ήταν τα 2 είδη χαλβά που είχαμε (τα φέραμε ειδικά για την έγκυο που τα ζητησε, γιατί εμεις ΔΕΝ υπηρχε περιπτωση να φέρουμε χαλβά σε παρτυ!), ελιές, το γαλακτομπούρεκό μου και τη χωριάτικη σαλάτα. Καλά τα 2 τελευταία. Αλλά ΧΑΛΒΑ και ΕΛΙΕΣ;;;;;;; Τους κοιτούσαμε σαν εξωγήινους! Πρέπει να ανεβάσω μου φαίνεται φωτογραφίες που αποθανατίσαμε τον τρόπο με τον οποίο καταβρόχθιζαν τον χαλβα!
Όταν λοιπόν μου ζήτησαν να σηκωθώ για να μου δώσουν κάτι, βρέθηκα προ εκπλήξεως: μου προσέφεραν τόσα δώρα, που δεν ήξερα τι να πρωτοπάρω. Αλλά το καλύτερο ήταν όταν άνοιξα αυτό που μου είπαν ότι έπρεπε να ανοίξω πρώτο: Ανοίγω το σακουλάκι και βλέπω κάτι γαλάζιο. "Καλά αρχίσαμε! Δεν ξέρω τι είναι, αλλά αφού το γαλάζιο μου αρέσει, θα μου αρέσει και το δώρο". Ξετυλίγοντάς το, έμεινα άφωνη. Μου είχαν κάνει ένα μπλουζάκι με τη φωτογραφία τους πάνω, μια φωτογραφία που βγάλαμε στη λίμνη. Και το κυριότερο ήταν ότι 5 μέρες τώρα μου έριχναν στάχτη στα μάτια, για τον εξής λόγο:
Στην αρχή της εβδομάδας, η Claire μας στέλνει ένα mail στο googlegroup που έχουμε τα παιδιά του πειράματός μας, και μας γράφει:
"Επειδή έχω καιρό να γράψω στο blog μου, και θέλω τώρα λίγο πριν φύγω να γράψω για εσάς και να βάλω μια φωτογραφία σας, ας βρεθούμε αύριο όλοι μαζί στη λίμνη να βγάλουμε μία αναμνηστική, πρωτού φύγουν κάποιοι για διακοπές". Και εγώ η χαζή, την πίστεψα!Διότι ήξερα ότι έχει blog και ήξερα ότι θέλει να βάζει φωτογραφίες από εδώ, όπως επίσης και ότι δεν το ανανεώνει και τόσο συχνά!
Και τελικά να πώς είχε η ιστορία: Όταν πήραν το μήνυμα-προσκληση που τους είχα στείλει για τη γιορτή μου, συννενοήθηκαν τα πουλάκια μου πίσω από την πλάτη μου, να μου κάνουν αυτό το δώρο. Πήγε λοιπόν ο Πρ στο γραφείο της, κοιτάει αριστερά δεξιά να μην τον βλέπει κανείς, και της λέει το και το, την ιδέα για το μπλουζάκι "εσύ έχεις blog, γράψε αυτό και αυτό στο group κλπ"
Εγώ λοιπόν η ανίδεη, πήγα στη λίμνη εκείνη τη μέρα, και περιέργως είδα ότι ήρθαν όλοι μαζί ταυτόχρονα στη λίμνη για τη φωτογραφία. Και λέω: "μπα...πώς τους έπεισε έτσι εύκολα η Claire?τόσο αμάν κάνουν να βγουν φωτογραφία πια;". Στήνονται λοιπόν και τους λέω: "φερε, θα σας βγάλω εγώ, αφού ξέρεις ότι εμένα δεν μου αρέσει να βγαίνω"
"Ε όχι ρε συ Μαρία, δεν γίνεται, θα βγεις και εσύ! δεν γίνεται, κλπ κλπ". Αλλά ξέρουν ότι δεν θέλω, οπότε τους έπεισα να τους βγάλω εγώ. Άλλωστε κάποιοι είχαν φέρει τις δικές τους και με έβγαζαν κρυφά (το διαπίστωσα κάπως αργά χεχε).
Ένα από τα πολλά που μου έκαναν εντύπωση, είναι ότι στήνονταν για ώρα, για να βγάλω πολλές λέει, ώστε να βάλει την καλύτερη η Κλαιρ στο blog. Και όχι έτσι, όχι αλλιώς, όχι εδώ που έχει πιο φως, όχι εγώ δεν βγήκα καλά κλπ. Και λέω από μέσα μου, καλά, σιγά, δεν είμαι και κανένας επαγγελματίας φωτογράφος που θα τους βγάλω μετά σε δημοσίευση σε περιοδικό. Μια φωτογραφία θα βγάλουμε! Και όλοι πίεζαν μετά να βγω μαζί τους. Ένα άλλο παράξενο είναι ότι κάναν πηγαδάκι πιο πέρα και μιλούσαν κάπως πιο χαμηλόφωνα. Μου έκανε εντύπωση, επειδή συνήθως δεν υπάρχει μυστικοπάθεια, καθότι θεωρείται αγένεια κάτι τέτοιο. Αλλά λέω εντάξει, θα λένε κάτι του αντικειμένου τους, να μην τους ενοχλήσω, και πήγα και μιλούσα με αυτούς που μιλάμε συνήθως. Αλλά ένιωθα τα βλέμματά τους πάνω μου και ένιωθα κάπως αμήχανα. Πού να ήξερα όμως....
Τα παράξενα γεγονότα συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες, αλλά τα συνδίασα όλα μεταξύ τους μόνο όταν πήρα τελικά το δώρο. Για παράδειγμα, ζήτησα αρκετές φορές από την Κλαιρ να μου στείλει τις φωτό, ακόμα και όσες δεν ήταν καλές, γιατί μερικές ήταν πιο αυθόρμητες και μου άρεσαν. Και όλο έλεγε καλά καλά, και δεν τις έστελνε. Με τον τρόπο της έδειχνε μια αδιαφορια, λες και δεν ήθελε να τις στείλει. Λες και την ενοχλούσε. Το τελευταίο ήταν όταν ο Πρ μου λέει:"θα στις δωσει, το ξερω. κάνε υπομονή". Και το είπε με τόση σιγουριά, λες και το ήξερε, του είχε πει ότι θα μου τις δώσει, αλλά αργότερα, γιατί είχε πολύ δουλειά.
Χθες μου είπαν γελώντας πόσο δύσκολο ήταν να το παίζουν σοβαροί και απόμακροι για να μην υποψιαστώ τίποτα. Ότι και καλά δεν είχε χρόνο κλπ! Και ότι μαζεύονταν στο γραφείο κρυφά για να τα κανονίσουν όλα.
Για αυτό είχε πολλά πάρε δώσε ο Ε με τον Πρ αυτές τις μέρες....
Α, και για το μέγεθος λέει είχανε ολόκληρη κουβέντα. Για μισή ώρα είχαν debate 3 άντρες μεταξύ τους(ο Ρ.Φ, ο Πέπε και ο Πρ), αλλά δεν μου λένε πώς θα το κρίνανε. Μου λέει: "θα πρέπει να στο πει μία γυναίκα, δεν μπορούμε να στο πούμε εμείς!" Οπότε λογικά θα ήταν από το νούμερο του στήθους μου(λέω εγώ τώρα...)! απίστευτοι οι τύποι!
Εκτός από το μπλουζάκι λοιπόν, ο Περουβιανός μου χάρισε και μου φόρεσε ένα κρεμαστό με χάντρες-σπόρους, το οποίο σύμφωνα με τους Περουβιανούς, φέρνει τύχη. Με συγκίνησε πάρα πολύ με αυτό, και με τον τρόπο που το έκανε, και τα λόγια που μου είπε φορώντας το μου.
Επίσης, μου πήραν μία κούπα με διάφορα αξιοθέατα του Βερολίνου και ένα θερμός να το χρησιμοποιώ κάθε μέρα στη δουλειά
-σου πήραμε κάτι που το χρησιμοποιείς κάθε μέρα στη δουλειά. κάτι χρήσιμο!Για κάτι που πίνεις κάθε μέρα
-Τι μου πήρατε καλέ; το μηχάνημα του καφέ; έχω δώσει μια περιουσία σε αυτό το μηχανημα! :-Ρ
Και τέλος, όλοι μαζί, σε μία κάρτα με έναν πίνακα του Βαν Γκονγκ με μία καφετέρια, μου γράψανε κάτι πολύ όμορφο, για τις στιγμές που περάσαμε μαζί τόσο την ημέρα στο ινστιτούτο όσο και το βράδυ σε "κάποιο ιδιαίτερο μέρος", εννοώντας το Yolanda (βλ. προηγούμενα τοπικ
) και κάτω υπέγραψαν όλοι. Βλέποντας όλα αυτά τα δώρα και διαβάζοντας αυτά που μου γράψαν, ήθελα να δακρύσω, αλλά κρατήθηκα. Ποτέ δεν το περίμενα ότι θα λάβω τόση αγάπη από ανθρώπους από τόσα μέρη του κόσμου, και ότι θα μπουν σε τόσο κόπο να κάνουν τόσα πράγματα! Πέρα από τα κρασιά που μου έφεραν ο Περουβιανός, ο Αλγεριανός και ο Ρώσος, πρέπει να αναφερθώ ιδιαιτέρως σε αυτό του Ε. Μου το προσφέρει με μια κορδέλα, λέγοντας:
"Αυτο είναι από εμένα, και έχει ιδιαίτερο νόημα, καθότι είσαι η μόνη που μπορεί να το δεχτεί ως αστείο, αφού ο Λ. δεν πίνει οινόπνευμα"
Και μου δίνει το μπουκάλι κρασί που έγραφε: "Monopoles Nicolas Napoleon". Αυτό λοιπόν είναι ένα inside joke, διότι ο Λ και εγώ είμαστε οι μόνοι άνθρωποι σε αυτό το πείραμα, που δουλεύουμε πάνω στα monopoles (slow monopoles για την ακρίβεια). Αλλά ο Αλγεριανός είναι μουσουλμάνος και δεν πίνει οινόπνευμα, οπότε αυτό το κρασί ήταν ό,τι έπρεπε για την περίπτωσή μου!
Άντε, εδώ να κλείσω. Να πω μόνο ότι παρόλο που ήταν το πιο ήσυχο γιορτινό απόγευμα που είχα ποτέ, ήταν κάτι το μοναδικό. Με ρωτούσαν τι κάνουμε στην Ελλάδα τέτοια μέρα, ώστε να το κάνουμε και εδώ. Όμως εκεί που κάνουμε διακοπές, παίζουμε μπουγέλο, μετά πάμε και βουτάμε όλοι μαζί στη θάλασσα και μετά τρώμε παγωτό. Εδώ αυτό δεν γίνεται. Η έγκυος κοπέλα της παρέας, ήταν από τις πιο δραστήριες, και ήθελε να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε κάτι. Όμως ήταν κομματάκι δύσκολο, καθότι έπρεπε να πείσουμε 20 άτομα από Ιταλία, Γερμανία, Ελλάδα, Αλγερία, Ινδία, Περού, Ρωσία και Γαλλία (ουφ! ελπιζω να μην ξέχασα καμία χώρα) να χορέψουν και να τραγουδήσουν. Ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα πάντως ήταν όταν ένα γαλλάκι 3-4 χρονών μας πλησίασε και γυρνάει στη μαμά του:
-Μαμάαααα....τι κάνουν αυτοί εδώ;
-Ε....προφανώς πεινάσαν και κάθησαν να φάνε!
-Και τι τρώνε;
-Ε..δεν ξέρω, να αυτά που έχουν μπροστά τους. Δεν ξέρω τι είναι!
-Και εγώ θέλω να φάω!Μπορώ;
-Όχι, εμείς έχουμε φαγητό στο σπίτι. Αυτά είναι δικά τους, τα φέρανε από το σπίτι τους.
Γενικώς νομίζω ότι ήμασταν ένα αξιοπρόσεκτο γκρουπ! 20 άτομα στο γρασίδι, ήσυχοι, με απλωμένα φαγητά, αναψυκτικά, μπύρες και μπουκάλια κρασι μπροστά μας. Κάτι σαν ιεροτελεστία θα φαινόταν! Οι περισσότεροι που περνούσαν, γυρνούσαν και μας κοιτούσαν για αρκετή ώρα, προσπαθώντας να καταλάβουν τι κάνει ένα τόσο μεγάλο και ήσυχο γκρουπ!
Α και για να μην ξεχάσω ένα άλλο: αυτά που καταβρόχθισαν με λαιμαργία ήταν τα 2 είδη χαλβά που είχαμε (τα φέραμε ειδικά για την έγκυο που τα ζητησε, γιατί εμεις ΔΕΝ υπηρχε περιπτωση να φέρουμε χαλβά σε παρτυ!), ελιές, το γαλακτομπούρεκό μου και τη χωριάτικη σαλάτα. Καλά τα 2 τελευταία. Αλλά ΧΑΛΒΑ και ΕΛΙΕΣ;;;;;;; Τους κοιτούσαμε σαν εξωγήινους! Πρέπει να ανεβάσω μου φαίνεται φωτογραφίες που αποθανατίσαμε τον τρόπο με τον οποίο καταβρόχθιζαν τον χαλβα!
