Πορτογαλία 13 μέρες στο δρόμο...πώς ξεκίνησαν όλα!

[maria_psk]

Αν ισχύει ότι ένα ταξίδι αρχίζει απ'τη στιγμή που θα το σχεδιάσεις στο μυαλό σου, αυτός ο Γύρος Πορτογαλίας με αυτοκίνητο πρέπει να'χε ξεκινήσει τουλάχιστον τρία χρόνια πριν. Χωρίς εμάς φυσικά!

Πρέπει να'ταν Μάρτης του 2010 όταν για πρώτη φορά συζητήθηκε σοβαρά το ενδεχόμενο οργάνωσής του για τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Κάτι η άνοιξη, κάτι τα πρώτα βραδινά ποτάκια στις ανθισμένες αυλές που μας είχαν ξεσηκώσει και πλήθος από ενθουσιώδεις συμμετοχές ακολούθησε τα πρώτα πρόχειρα και χωρίς ίχνος ρεαλισμού σχέδια που έπεφταν στο τραπέζι και που, αν ποτέ πραγματοποιούνταν, ενδεχομένως θα ήμασταν οι πρώτοι άνθρωποι που θα βρίσκονταν σε τρία μέρη ταυτόχρονα -και θα το απολάμβαναν κι από πάνω!

Τελικά εκείνη την πρωτομαγιά δύο μόνο μούρες έμειναν ξάγρυπνες, κολλημένες στον υπολογιστή να σημειώνουν και να σβήνουν πιθανές διαδρομές, να ψάχνουν τις καλύτερες ανταποκρίσεις και να κλείνουν εισιτήρια γι'αυτό το ταξίδι που, πριν καν ξεκινήσει, μας είχε πάρει τα μυαλά...13 μέρες, 2 χώρες, 7 βασικές πόλεις, 3 αεροπλάνα, 1 λεωφορείο της γραμμής, 1 τρένο, 1 Fiat Panda κι εμείς. Δε χρειζόμασταν τίποτα παραπάνω!

Αθήνα - Μαδρίτη - Πόρτο

Πετάξαμε από Αθήνα για Μαδρίτη νωρίς το πρωί. Έχοντας επισκεφτεί και οι δύο την πόλη σε προηγούμενα ταξίδια, είπαμε να επωφεληθούμε της 6ωρης αναμονής μέχρι την επόμενη πτήση μας για Πόρτο κάνοντας μια βόλτα στη Malasaña, μια περιοχή της Μαδρίτης με γραφικά μπαράκια όπου το δροσερό vino tinto ρέει όλες τις ώρες της ημέρας. Τη συγκεκριμένη, παρ'όλα αυτά, ώρα της ημέρας φαίνεται ότι η μισή πόλη απολάμβανε την μεσημεριανή της σιέστα κι έτσι στους δρόμους είδαμε ελάχιστα μαγαζιά ανοιχτά με κόσμο μεταξύ των οποίων, ωστόσο, και παρέα υπερηλίκων που είχαν μαζευτεί σε συνοικιακό καφέ για να παίξουν φλιπεράκι μετά μανίας! Αφού τσιμπήσαμε κάτι (η επόμενη πτήση μας ήταν με Ryanair που, καλή χρυσή, αλλά ούτε του αγγέλου της νερό δε δίνει!) και ήπιαμε το κρασάκι μας σε retro μαγαζί με μασκότ ένα φουντωτό κανίς που συνόδευε το αφεντικό του στις παραγγελίες, επιστρέψαμε αεροδρόμιο.

Η πτήση για Πόρτο ήταν σύντομη αλλά με τούτα και με κείνα είχε πια βραδιάσει όταν σύραμε της βαλιτσούλες μας στον κεντρικό εμπορικό δρόμο της πόλης, όπου και ήταν το ξενοδοχείο μας. Κάτι γλαροπούλια έκρωζαν πάνω από κάτι χαλάσματα, ήταν και Κυριακή βράδυ = τι κόσμο να δεις σ'ένα δρόμο σαν την Ερμού, λίγο μας πήρε από κάτω δε σας το κρύβω! Μέχρι που κάναμε check in και τα -βγαλμένα από άλλη εποχή- 75χρονα δίδυμα αδέρφια που μας υποδέχτηκαν στη ρεσεψιόν ήταν αρκετά για μας φτιάξουν τη διάθεση! Με υπομονή που θα ζήλευε και βουδιστής μοναχός μάς ζωγράφισαν "τρεμάμενο" χάρτη της γύρω περιοχής και σε μια άγνωστη διάλεκτο που επέμεναν ότι είναι γαλλικά ή ισπανικά (γιατί ήταν και δίγλωσσα!) μας έδωσαν οδηγίες για το "καλύτερο restaurant της πόλης" -το οποίο αποδείχτηκε κάτι λίγο παραπάνω από καντίνα!!

Και κάπου σε αυτό το σημείο αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι τα παππούδια θα παίξουν ενεργό ρόλο σε αυτό μας το ταξίδι..!

 

[kon_gav]

Ακούγεται όμορφο ταξίδι. Περιμένουμε κι άλλα, εντυπώσεις κτλ.

 

[pattyyy]

Επιτέλους, αυτό το υπέροχο ταξίδι θα γίνει τραβελστορίτικη ιστορία! Καλή αρχή, Μαράκι μου στις ταξιδιωτικές σου ιστορίες! Ανυπομονώ για το next part!

 

[maria_psk]

Πόρτο - ακροβατώντας με το απόλυτο φιάσκο!

Μιάμιση μέρα μείναμε συνολικά στο Πόρτο ("Οπόρτου", για τους ντόπιους) και σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστη -όχι απαραίτητα για τους προφανείς λόγους!

Το πρώτο πρωινό ξυπνήσαμε για να διαπιστώσουμε ότι το GPS που με περισσή εξυπνάδα είχα τοποθετήσει μέσα στη βαλίτσα μου, είχε σπάσει κατά τη μεταφορά. Δε χρειάζεται να είσαι και πολύ αρνητικός τύπος για να σκεφτείς ότι ενδεχομένως αυτό να μας δημιουργούσε ένα μικρό προβληματάκι τις επόμενες 12 ημέρες που σχεδιάζαμε να διασχίσουμε τη χώρα οδικώς. Κι επειδή όταν τα πράγματα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά συνήθως δε σταματάνε, λίγο αργότερα ένα αληθινό δράμα παιζόταν μπροστά στο γκισέ του rent a car που είχαμε κλείσει από Ελλάδα: οι υπεύθυνοι μας εξηγούσαν ότι η κάρτα που είχαμε μαζί μας ήταν debit κι όχι credit κι άρα μπορούμε να ξεχάσουμε το αυτοκίνητο και ν'αρχίσουμε να ψάχνουμε τα δρομολόγια των τρένων! :roll:

Λίγες ώρες και αρκετά παρακάλια αργότερα, καταλήξαμε σε συμφωνία: θα πηγαίναμε την επομένη με 500 ευρώ στο χέρι ως εγγύηση τα οποία και θα παίρναμε πίσω με την παράδοση του αυτοκινήτου στο Faro. Κάπως σιχτιριασμένες, κάπως αργοπορημένες αλλά με άλλον αέρα πια, κατά το μεσημεράκι ξεκινήσαμε τις βόλτες μας στην πόλη με πρώτη στάση τον πολύβουο, όπως αποδείχτηκε το πρωί, εμπορικό δρόμο της Rua da Santa Catarina και το Media Markt για εφοδιασμό GPS -σίγουρα εκτός λίστας των "10 τοπ πραγμάτων που πρέπει να κάνει ο επισκέπτης της περιοχής".

Το αντίδοτο για μια εύθραστη ψυχολογία είναι σαφώς μια πόλη σαν το Πόρτο! Περπατήσαμε με τις ώρες στο ιστορικό κέντρο, με τις επιβλητικές εκκλησίες στολισμένες με τη χαρακτηριστική τεχνοτροπία των ajulezos να ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνία. Τρίψαμε τα ματάκια μας όταν ανά μισό οικοδομικό τετράγωνο εντοπίζαμε μηχάνημα με σακούλες polybag για να μαζεύονται τα κακάκια των άτακτων τετράποδων της πόλης, ενώ στην παραδοσιακή αγορά με φρούτα, λαχανικά, κότες και λοιπά πουλερικά (Mercado do Bolhão) δοκιμάσαμε ελίτσες που τύφλα να'χει όλη η Πελοπόννησος μαζί -θα πέσει φωτιά να με κάψει, είμαι κι απ'τα μέρη. Περάσαμε ανάμεσα από τα πολύχρωμα σπιτάκια με τις απλωμένες μπουγάδες στη Ribeira, την περιοχή γύρω απ'τον ποταμό Douro, και απογευματάκι πια καταλήξαμε στην καρδιά της πόλης και την Avenida dos Aliados όπου σε παράπλευρο καφέ δοκιμάσαμε και τα πρώτα ξακουστά κρασιά... Το ίδιο βράδυ είχαμε τη χαρά να δούμε την πόλη με τα μάτια των κατοίκων της. Ένα φιλικό ζευγάρι της Α., τους οποίους είχε να δει πάνω από εξαετία, προστέθηκε στην παρέα μας για να δώσει μια τελείως διαφορετική νότα στο ταξίδι. Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας απ'τα γραφικά ψαρομάγαζα της Ribeira για κροκέτες μπακαλιάρου και καλαμαράκια γεμιστά και συνεχίσαμε περνώντας τη σιδερένια Ponte Luís I για να βρεθούμε στην άλλη όχθη του ποταμού (Vila Nova de Gaia) για γλυκόπιοτα κρασάκια σε μια ταράτσα με την πιο μαγευτική θέα της πόλης!

Το επόμενο πρωί αφήναμε πίσω μας το υπέροχο Πόρτο και με το νεοαποκτηθέν GPS κολλημένο στο τζάμι ξεκινούσαμε για ακόμη πιο βόρεια...

υ.γ. Για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας το 500αρι δε το σκάσαμε ποτέ...όλα γλύκαναν στις σχέσεις μας με το πρακτορείο όταν κατάλαβαν ότι ήμασταν πρόθυμες να πάρουμε το φουλ πακέτο της ασφάλειας, το οποίο μας κάλυπτε ακόμη και για το αν εμφανίζονταν ελέφαντες και ποδοπατούσαν το παρμπρίζ σε κάποια πορτογαλική εθνική οδό..!

 

[maria_psk]

Viana do Castelo - Braga: σύντομη γεύση από βορρά

Πρώτη μας στάση την επόμενη μέρα ήταν η φιλόξενη Viana do Castelo, μια παραθαλάσσια πόλη κάπου στα βόρεια την οποία βρήκαμε "σε εξαιρετικά κέφια"! Λίγες μέρες αργότερα θα ξεκίναγε ένα τοπικό φεστιβάλ με παρελάσεις και φολκλόρ θεάματα κι όλη η πόλη προετοιμαζόταν για το μεγάλο πανηγύρι. Εξέδρες είχαν στηθεί στα σημεία απ'όπου θα πέρναγε η πομπή, μικροπωλητές με απίθανες πραμάτειες παντού ενώ όπου κι αν γύριζες στα πλακόστρωτα στενάκια τα μπαλκόνια ήταν στολισμένα με λουλούδια και πολύχρωμα φωτάκια (μου έβγαζε κάτι το "μεξικάνικο" το όλο σκηνικό, χωρίς ποτέ να'χω πάει κατά κει). Μετά από μια μικρή βόλτα στο ιστορικό κέντρο με τα αναγεννησιακά κτίρια και το κυκλικό συντριβάνι στη μέση της Praca da Republica συνεχίσαμε στην παλιά μαρίνα της πόλης για να φάμε πεντανόστιμο ψάρι με τραγανιστές πατάτες φούρνου (αξίζει να ψάξετε το "Τasquinha da linda" www.tasquinhadalinda.com , είναι μικρούλη αλλά το φαγητό υπέροχο κι ο ιδιοκτήτης καλοσυνάτος). Λίγο αργότερα ανεβαίναμε το λόφο της Santa Luzia για να φτάσουμε στον περίφημο καθεδρικό της περιοχής, σε ένα σημείο απ'όπου η πόλη φαίνεται ακομη πιο όμορφη, με τον ποταμό Λίμα να τη διασχίζει και λίγο πιο πέρα τον ωκεανό, ως εκεί που φτάνει το μάτι.

Μισή ώρα και 40 χιλιόμετρα νοτιότερα μπαίναμε στη Braga, το θρησκευτικό κέντρο της Πορτογαλίας. Έχοντας λίγο χρόνο στη διάθεσή μας (την ίδια μέρα θα έπρεπε να ταξιδέψουμε για Coimbra), αντισταθήκαμε στον πειρασμό των άπειρων μπυραριών που στεγάζονταν κάτω από πολύχρωμες τέντες στην κεντρική πλατεία (κάποιο φεστιβάλ θα'ταν πάλι!) και μετά από μια σύντομη βόλτα στο ιστορικό κέντρο ανηφορίσαμε για το γνωστότερο μνημείο της πόλης, το Santuario do Bom Jesus do Monte. Εκεί, μέσαμε σε καταπράσινους κήπους, ρυάκια και ολάνθιστα μονοπάτια δεσπόζει η ομόνυμη εκκλησία σε στυλ μπαρόκ που μετράει αρκετούς αιώνες ζωής και συγκεντρώνει πιστούς απ'όλη τη χώρα. Αξίζει να ανεβείτε με το "τελεφερίκ" που κινείται αποκλειστικά με νερό, σίγουρα η θέα παίρνει άλλες διαστάσεις.

Ο ήλιος ήταν ήδη χαμηλά όταν αφήναμε πίσω μας τη Braga. Δεν ξέρω αν ήταν η ώρα, η διάθεση, η ομορφιά της διαδρομής ή και όλα αυτά μαζί αλλά οι επόμενες δυομισι ώρες που μας χώριζαν απ'την Coimbra δε θα ξεχαστούν ποτέ. Κι όταν κατά τις 10 το βράδυ, υπό τους ήχους του Sergio Endrigo, πασχίζαμε να βρούμε τη σωστή έξοδο για την πόλη (φυσικά και κόλλησε το καινούριο GPS το τελευταίο κρίσιμο μισάωρο), ήξερα ότι ήμουν ευτυχισμένη.

 

[dik-7]

Ωραία περιγραφή για μια όμορφη χωρα.
Αναμένω τη συνεχεια.

 

[FRIDA08]

Πολή ωραία αφήγηση!!!

 

[maria_psk]

Ωραία περιγραφή για μια όμορφη χωρα.
Αναμένω τη συνεχεια.

Σ'ευχαριστώ πολύ! Ελπίζω η συνέχεια να μην έρθει σ'ένα μήνα πάλι (αυτή τη φορά θα γίνω πιο τυπική!)

 

[maria_psk]

Πολή ωραία αφήγηση!!!

Σ'ευχαριστώ πολύ!!

 

[maria_psk]

Coimbra - Aveiro: τι να πάρεις τι ν'αφήσεις!

Στην Coimbra φτάσαμε αργά το βράδυ και σύντομα δροσιζόμασταν στην ταράτσα του hostel μας (Grande Hostel de Coimbra) στο νούμερο 196 της Rua Antero Quental. Πάνγλυκο δωματιάκι, ψηλοτάβανο, με ιδιαίτερη διακόσμηση και μ' ένα παράθυρο που έφτανε ως το πάτωμα κι άφηνε το αεράκι να παίζει με την κουρτίνα τα βράδια.

Η πόλη είναι η μεγαλύτερη φοιτητούπολη της Πορτογαλίας και όσοι φοιτητές βρίσκονταν ακόμη εκεί Αύγουστο μήνα είχαν μαζευτεί στα μαγαζάκια γύρω από τη Praca Republica για παγωμένη μπύρα. Δε θυμάμαι όνομα (ίσως και να μην είχε καν) αλλά εκείνο στη γωνία με τη Rua Alexandre Herculano ήταν υπέροχα γεμάτο, με ενδιαφέρουσες μουσικές από τζουκ μποξ και τραγανιστό τοστ να σερβίρεται ως αργά το βράδυ.

Είπα τοστ και θυμήθηκα πως δεν έχω αναφέρει ως τώρα ότι, από τις 13 μέρες του ταξιδιού, αν έπρεπε να ξεχωρίσω μία αγαπημένη μας συνήθεια αυτή θα ήταν -χωρίς δεύτερη σκέψη- το ανελέητο χλαπάκιασμα τοστ..! Ακούγεται αστείο αλλά αυτά τα άτιμα ψωμάκια με το τυρί και το ζαμπονάκι τους σε διάφορες παραλλαγές ψησίματος και σερβιρίσματος, για πρωινό αλλά και οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, πραγματικά μας είχαν γίνει έμμονη ιδέα! Μέχρι που μια μέρα κόντεψαν να μας στείλουν κι "αδιάβαστες", αλλά αυτή η ιστορία αργεί λίγο ακόμη.

Από την ημέρα μας στην Coimbra θυμάμαι τα ανηφορικά σκαλάκια στα στενά της άνω πόλης, βουκαμβίλιες να σκαρφαλώνουν στα μπαλκόνια, γραφικά ταρατσάκια όπου σέρβιραν την πιο πορτοκαλί, σαν χρωματισμένη με μαρκαδόρο, fanta που έχω πιει ποτέ μου αλλά και τη στιγμή που, περνώντας την Arco de Almedina και λίγο πριν βρεθούμε μπροστά στους γνωστούς καθεδρικούς της πόλης, υπέροχες μουσικές από βιολιά ήρθαν να μας συντροφεύσουν στη βόλτα μας. Θυμάμαι, βέβαια, και κάτι ξεγυρισμένα μαγαζάκια που ξεπετάγονταν απ'το πουθενά με απίθανα χειροποίητα κοσμήματα και τσάντες και που μας κόλαζαν μεσημεριάτικα, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης!

Εκείνο το βράδυ, μετά τον καθιερωμένο συνδυασμό tosta mista και μπύρας στην πλατεία - στέκι, συνεχίσαμε λίγο πιο πάνω στο Bar OAF (Rua Alexandre Herculano 37). Με ιδιαίτερες ταπετσαρίες στα διαφορετικά διακοσμημένα "δωματιάκια" του το μπαράκι διαθέτει μέχρι και δικό του shop με εξυπναδίστικα t-shirts και ρετρό αξεσουάρ -παραμένει ανοικτό και τις "μεγάλες" ώρες που οι αντιστάσεις πέφτουν!

Επόμενη μέρα, επόμενη στάση, Aveiro. Σε ένα σύντομο πέρασμα από την πόλη ήπιαμε καφεδάκι σ'ένα από τα μαγαζάκια δίπλα απ'τα γραφικά της κανάλια αλλά κάτι μια μουντίλα που είχε η ατμόσφαιρα, κάτι ένα σπαστικό ψιλόβροχο (απ'αυτό το πιτσιλωτό) που ξέσπασε για καμια ωρίτσα, δε μπορώ να πω ότι η επίσκεψη μάς άφησε και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι την ώρα που φεύγαμε βιώσαμε απανωτά deja vus στην προσπάθειά μας να εντοπίσουμε πού είχαμε παρκάρει το αμάξι..! Λες και στην πόλη ήταν τοποθετημένα εκατοντάδες κρυφά κάτοπτρα σε κάθε γωνία, για κανα μισάωρο περπατάγαμε σε δρομάκια - καρμπόν που κατέληγαν σε πανομοιότυπα δημοτικά πάρκινγκ -αλλά το fiatάκι άφαντο!

Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να σκάνε πίσω απ'τα μουσκεμένα συννεφάκια και να δημιουργούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό κουφόβρασης με υγρασία η αναζήτηση έγινε ακόμη πιο ενδιαφέρουσα και μάλλον θα'ταν αυτή η ζαβομάρα που τελικά μας οδήγησε στο σωστό σημείο -από καθαρή τύχη, ακόμη το πιστεύω! Μερικά λεπτά αργότερα και με το κλιματιστικό στο φουλ βγαίναμε και πάλι στην εθνική, αυτή τη φορά με κατεύθυνση τη Λισαββώνα. Λίγος "αέρας" από πρωτεύουσα δε θα μας έκανε καθόλου κακό για τα επόμενα 24ωρα...

Υ.Γ. Σημαντική σημείωση προς μελλοντικούς road trip planners στην περιοχή: με ένα απλό τσεκάρισμα του χάρτη η πορεία μας ως εκείνη την ημέρα μοιάζει αρκετά ανορθόδοξη καθώς η λογική σειρά των πόλεων από βορρά προς νότο είναι Porto - Aveiro - Coimbra - Lisbon. Και εδώ κρύβεται το σφάλμα. Το Aveiro θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει απλά η στάση για φουλάρισμα βενζίνης!

 

[pattyyy]

Άρα μάλλον Χ στο Aveiro και δαγκωτό Coimbra! Σοκάκια, μπαράκια, τοστάκια!Δεν έχω καλύτερο!

 

[maria_psk]

Άρα μάλλον Χ στο Aveiro και δαγκωτό Coimbra! Σοκάκια, μπαράκια, τοστάκια!Δεν έχω καλύτερο!

Δαγκωτότατο!