Βολιβία Περού 1 μήνας στις Ανδεις

[Señor_Nada]

Ισχύει πως η ξενάγηση στη Χουάκα Πουκλάνα συμπεριλαμβάνεται στο εισιτήριο εισόδου και ότι γίνεται από υπαλλήλους του μνημείου; Χρειάστηκε να κάνεις κράτηση του εισιτηρίου από πριν ή το έβγαλες στην είσοδο τη στιγμή της επίσκεψής σου;

Ναι, για την ακρίβεια η ξενάγηση είναι υποχρεωτική, δεν μπορείς να επισκεφθείς τον χώρο ανεξάρτητα κι έχει περιορισμένο αριθμό επισκεπτών την φορά. Κατά την άποψή μου καλό είναι να κάνεις κράτηση, εγώ παραλίγο να μην βρω και σίγουρα θυμάμαι άλλους τουρίστες που όσο και να κλαφτηκαν ότι φεύγουν την επόμενη μέρα και ότι δεν το ήξεραν ότι έχει περιορισμένες θέσεις κλπ, δεν κατάφεραν να μπουν.

 

[Taksidiwtis]

Συνήθως ναι
Ωστόσο στην έξοδο από Ιορδανία προς Ισραήλ γινόταν αυστηρός έλεγχος και από την Ιορδανία κατά την έξοδο από τη χώρα.
Μάλλον εξαρτάται από τις χώρες.

Όουδηποτε και αν τεξιδευουμε εκτος ευρωπης χρειαζετε proof of onward travel δλ αποδεικτικο οτι θα φυγεις απο την χωρα .Συνηθως το ζητα η αεροπορικη πριν επιβιβαστεις γτ σε περιπτωση που δεν εεχεις ειναι αναγκασμενη να σου πληρωσει το εισιτηριο της επιστροφης σε περιπτωση που σε τσακωσουν περα την διαρκεια της βιζας σου .Ινδονησια Ηπα Καναδας Αυστρααλια Περου Βραζιλια ειναι πολυ αυστηροι, Στο βιετναμ μπορεις να βγαλεις ενα εισιτηριο με λεοφωρειο για παραδειγμα να πας καμποτζη , το δεχονται συνηθως.Το μεξικο ειναι ποιο χαλαρο και η περισσοτεροι πανε με one way.

 

[marquis]

Ναι, για την ακρίβεια η ξενάγηση είναι υποχρεωτική, δεν μπορείς να επισκεφθείς τον χώρο ανεξάρτητα κι έχει περιορισμένο αριθμό επισκεπτών την φορά. Κατά την άποψή μου καλό είναι να κάνεις κράτηση, εγώ παραλίγο να μην βρω και σίγουρα θυμάμαι άλλους τουρίστες που όσο και να κλαφτηκαν ότι φεύγουν την επόμενη μέρα και ότι δεν το ήξεραν ότι έχει περιορισμένες θέσεις κλπ, δεν κατάφεραν να μπουν.

Για τη βραδινή περιήγηση η κράτηση νομίζω είναι σχεδόν υποχρεωτική καθότι έχει αρκετή ζήτηση. Σε εμάς το Σάββατο που μας πέρασε ήταν αρκετά χαλαρά τα πράγματα. Νομίζω κανείς δεν είχε κράτηση για την ημερήσια ξενάγηση. Η ιστοσελίδα τους αναφέρεται σε κρατήσεις μόνο για το βράδυ: Museo de Sitio Pucllana | Museos

 

[alma]

Όουδηποτε και αν τεξιδευουμε εκτος ευρωπης χρειαζετε proof of onward travel δλ αποδεικτικο οτι θα φυγεις απο την χωρα .Συνηθως το ζητα η αεροπορικη πριν επιβιβαστεις γτ σε περιπτωση που δεν εεχεις ειναι αναγκασμενη να σου πληρωσει το εισιτηριο της επιστροφης σε περιπτωση που σε τσακωσουν περα την διαρκεια της βιζας σου .Ινδονησια Ηπα Καναδας Αυστρααλια Περου Βραζιλια ειναι πολυ αυστηροι, Στο βιετναμ μπορεις να βγαλεις ενα εισιτηριο με λεοφωρειο για παραδειγμα να πας καμποτζη , το δεχονται συνηθως.Το μεξικο ειναι ποιο χαλαρο και η περισσοτεροι πανε με one way.

Βέβαια εγώ αναφερόμουν σε οδικά σύνορα.Ίσως έπρεπε να το διευκρίνησω.

Σίγουρα δεν ισχύει παντού στα οδικά πάντως έχω μπει από Αργεντινή σε διπλανές χώρες κ κάποιες δεν ζήτησαν απολύτως τίποτα. Στην Παραγουάη μάλιστα απλώς έδωσε όλο το πούλμαν από ένα μικρό"μπαξίσι",γιατί "αλλιώς θα μας χασομερήσουν"είπε ο οδηγός.
Μόλις το πήραν δεν έριξαν ούτε μία ματιά από το παράθυρο...

Στην Ιορδανία γίνονταν αυστηρές ερωτήσεις κ από την πλευρά των 2 κρατών.Πάντα οδικώς.



Έχω κ άλλα παραδείγμα πάντα διαφορετικής μεταχείρησης σε οδικά περάσματα συνόρων...
Το αεροπορικό είναι αλλιώς όντως...

 

[Taksidiwtis]

Βέβαια εγώ αναφερόμουν σε οδικά σύνορα.Ίσως έπρεπε να το διευκρίνησω.

Σίγουρα δεν ισχύει παντού στα οδικά πάντως έχω μπει από Αργεντινή σε διπλανές χώρες κ κάποιες δεν ζήτησαν απολύτως τίποτα. Στην Παραγουάη μάλιστα απλώς έδωσε όλο το πούλμαν από ένα μικρό"μπαξίσι",γιατί "αλλιώς θα μας χασομερήσουν"είπε ο οδηγός.
Μόλις το πήραν δεν έριξαν ούτε μία ματιά από το παράθυρο...

Στην Ιορδανία γίνονταν αυστηρές ερωτήσεις κ από την πλευρά των 2 κρατών.Πάντα οδικώς.



Έχω κ άλλα παραδείγμα πάντα διαφορετικής μεταχείρησης σε οδικά περάσματα συνόρων...
Το αεροπορικό είναι αλλιώς όντως...

Συνηθως οταν κανεις υπερατλαντικο ταξιδι χτειαζετε POOT (proof of onward travel) και εγω εχει μπει αργεντινη και απο ουρουγουαη και χιλη και βολιβια με λεοφωρεια και μοντεβιδεο με καραβι δεν σου ζητανε τπτ.Αυτο ισχυει οταν εισαι στην χωρα και θες να πας σε γειτονικη , δεν εχεις προβλημα εννοειται. Καποτε ηθελλα να παω απο Μπαιρες Σαντιαγο χιλη και οι aerolineas μου ειπε οτι χρειαζομαι εισιτηριο επιστροφης.Ουρως η αλλω θα επεστρεφα μετα απο 10 μερες Μπαιρες για να γυρισω Ελλαδα.

 

[Señor_Nada]

Για τη βραδινή περιήγηση η κράτηση νομίζω είναι σχεδόν υποχρεωτική καθότι έχει αρκετή ζήτηση. Σε εμάς το Σάββατο που μας πέρασε ήταν αρκετά χαλαρά τα πράγματα. Νομίζω κανείς δεν είχε κράτηση για την ημερήσια ξενάγηση. Η ιστοσελίδα τους αναφέρεται σε κρατήσεις μόνο για το βράδυ: Museo de Sitio Pucllana | Museos

Μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα. Πήγα πριν 2 χρόνια. Το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν είναι αν έχω κράτηση, δεν είχα και έκανα κράτηση επί τόπου για μερικές ώρες αργότερα. Αναφέρομαι σε πρωινές ώρες.

 

[kpafos]

15/4 Santa Cruz de la Sierra

Η Σάντα Κρουζ είναι η 2η μεγαλύτερη (μετρώντας ως ένα Λα Παζ κ Ελ Αλτο) και η πιο αναπτυσσόμενη πόλη της χώρας. Αν και ιδρύθηκε τον 16ο αιώνα, η πόλη άρχσε να αναπτύσσεται ραγδαία μετά τον Β παγκόσμιο. Συνεισφέρει στο 80% της αγροτικής παραγωγής της χώρας και στο 35% του ΑΕΠ.

Αυτές τις πληροφορίες του wiki είναι εύκολο να τις παρατηρήσεις. Η Σάντα Κρουζ δεν μοιάζει καθόλου με Σούκρε-Ποτοσι, μια σύγχρονη πόλη με τα λίγα παραδοσιακά-colonial στοιχεία να περιορίζονται στο κέντρο. Θα ακούσεις από ντόπιους ότι ταυτίζονται περισσότερο με τις φυλές που βρίσκονται στη Βραζιλία κοντά στα σύνορα παρά με τους ορεσίβιους Βολιβιανούς (η Σαντα Κρουζ είναι μόλις στα 400μ υψόμετρο) τους οποίους σνομπάρουν.

Προσγειωνόμαστε γύρω στις 04.30 το χάραμα. Συμπλήρωνουμε στην τύχη τη χαρτούρα του αεροδρομίου καθώς ήταν μόνο στα ισπανικά, βοηθώ κ έναν Ινδό με τα χαρτιά ο οποίος υπέθεσε ότι ήξερα τι έκανα και βγαίνουμε για ταξί. Εβρεχε καταρρακτωδώς, πρώτη κ τελευταία φορά που πετύχαμε βροχή στην Βολιβία. Φτάνουμε στο κέντρο, εκει που μας έδειχνε ο χάρτης ότι βρίσκεται το hostel και βλέπουμε κάτι σαν γκαραζόπορτα με ένα κουδούνι. Μετά από 5 λεπτά κουδουνίσματος μας ανοίγει ένας νεαρός, ο οποίος όπως αναμενόταν δεν ήξερε τίποτα για την κράτηση μας (είχα μιλήσει από πριν με το hostel κ είχα αναφέρει προβλεπόμενη ώρα άφιξης) κ μας συνέστησε να περιμένουμε κανά 3ωρο να έρθει η αφεντικίνα. Αντ' αυτού καταχωνιάζουμε τα μπαγκάζια μας και βγαίνουμε για αναζήτηση καφέ.

Καλωσήρθατε και καλή διαμονή

Μετά τον καφέ και αφού τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, βγήκαμε να τσεκάρουμε τι παίζει. Είχα σημειώσει για επίσκεψη το μουσείο ανεξαρτησίας, το μουσείο ιστορίας και το casa municipal de cultura. Ξεκινήσαμε με μια στάση στην entel για βολιβιανή sim. Η βροχή ευτυχώς είχε σταματήσει. Εχοντας σαν αφετηρία τη κεντρική πλατεία 24ης Σεπτεμβρίου περιπλανιόμασταν στο κέντρο της πόλης, το οποίο τελικά ήταν το πιο ήσυχο και με λιγότερη κίνηση σε σύγκριση με όπου αλλού πήγαμε στη συνέχεια.

Αυτός ο γόρδιος δεσμός στα καλώδια μου προκαλούσε ψυχαναγκασμό

Η κεντρική πλατεία

Ανταλλακτήριο με οπαδικές προτιμήσεις

Το μουσείο ιστορίας ήταν ενδιαφέρον, με πληροφορίες για τις αυτόχθονες φυλές της περιοχής, βιβλιοθήκη, συλλογές ζωγραφικής και κάποια αγγεία. Συνίσταται με τη σημείωση ότι όλα είναι στα ισπανικά, όπως και στο μουσείο ανεξαρτησίας. Το δεύτερο είχε κ ξεναγό, δυστυχώς αποκλειστικά ισπανόφωνο, ο οποίος παρόλα αυτά το πάλεψε, λίγα ισπανικά, λίγη παντομίμα. Αξιέπαινος και με χιούμορ, περάσαμε καλά και μάθαμε και κάτι ψιλά. Το casa municipal de cultura είναι περισσότερο γκαλερί με πίνακες ζωγραφικής, είδαμε μερικά όμορφα κομμάτια. Με επιφύλαξη λόγω κακής μνήμης, αλλά νομίζω κανένα δεν είχε είσοδο.

Είχε βραδιάσει πλέον και την επόμενη είχαμε πάλι πρωινή πτήση. Μετά το δείπνο o φίλος μου γύρισε στο δωμάτιο κ εγώ συνέχισα με μια ντόπια γνωριμία στη κεντρική πλατεία, η οποία μου ανέλυσε τα πάντα για τη Βολιβία σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο. Κάναμε και μια βόλτα με το αυτοκίνητο στα πέριξ της πόλης, τα οποία δεν προσφέρουν τίποτα τουριστικά, μόνο πολυκατοικίες.

Και ένα άγαλμα του Χριστού

Με λύπη αποχωριστήκαμε κατά τις 2, γιατί σε 3 ώρες είχα εγερτήριο. Παρολα αυτά κρατήσαμε επικοινωνία και την αναφέρω γιατί θα κάνει μια κρίσιμη παρέμβαση αργότερα στην ιστορία

Ο καθεδρικός του San Lorenzo

 

[kpafos]

16-18/4 Sucre

Τρίτη πτήση τις τελευταίες 4 μέρες, αυτή η τελευταία αμελητέα, μόλις 40 λεπτά.
Τέλος η παραθαλάσσια Λίμα και η καταπράσινη Σάντα Κρουζ, αρχίζει το σκαρφάλωμα.

Το Σούκρε είναι η de jure πρωτεύουσα σε υψόμετρο μόλις 2790μ. Ιδανικό σκαλοπάτι για τα 4.000 που ακολουθούσαν μετά. Σαφώς μικρότερη πληθυσμιακά από Σάντα Κρουζ και Λα Παζ, γύρω στα 350.000. Το κέντρο της πόλης είναι στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της unesco.

H διαδρομή από το αεροδρόμιο ως την πόλη ήταν 30 χιλιόμετρα κυρίως χωματόδρομου, καθιστώντας τη την χειρότερη σύνδεση αεροδρομίου-πόλης που είχα δει ποτέ (μέχρι μερικές μέρες μετά που η πρώτη θέση άλλαξε χέρια).

Η διαδικασία γνωστή, check in και παίρνουμε τους δρόμους. Θα είχαμε 3 γεμάτες μέρες στο Σούκρε, άρα δεν υπήρχε βιασύνη. Το πρόγραμμα λέει βόλτα στη πόλη. Με μουσεία και μνημεία θα ασχοληθούμε τις επόμενες μέρες, με μια μικρή εξαίρεση σήμερα, την εκκλησία του San Felipe de Neri με την ωραία θέα. Η επίσκεψη περιλαμβάνει μια σύντομη ξενάγηση (10 λεπτά περίπου) και μετά είσαι ελεύθερος να ανέβεις στη ταράτσα και να απολαύσεις τη θέα όσο θέλεις.

Το προαύλιο της εκκλησίας

Η διαδρομή στην ταράτσα ήταν κάπως έτσι

Κάποια στιγμή στην ταράτσα ακούμε μια φωνή σε άπταιστα κυπριακά να μας ρωτάει αν είμαστε Ελληνες. Ο τύπος Κύπριος, ερωτικός μετανάστης στη Βολιβία, ζούσε στην Κοτσαμπάμπα και είχε έρθει για τουρισμό στο Σούκρε. Μας παρουσίασε την Cochabamba ως τον καλύτερο γαστρονομικό προορισμό της Βολιβίας και μας προσκάλεσε να μας φιλοξενήσει. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα πολύ να βάλω την Κοτσαμπάμπα στο τουρ όταν το σχεδίαζα αλλά ήταν αδύνατον.

Δεν ήταν εύκολο να βρω φωτογραφίες από την ταράτσα χωρίς τα μούτρα μας μέσα

Το κέντρο της πόλης είναι όμορφο, πολλά αποικιακά κτίρια τριγύρω από τη κεντρική πλατεία Plaza de Armas 25 de Mayo. Στενοί δρόμοι παντού που δημιουργούσαν κομφούζιο και φασαρία, κακά πεζοδρόμια (δεν είναι όλα τέλεια). Και φυσικά πολλές ανηφόρες-κατηφόρες, οι πρώτες δοκιμασίες για το κουτσό μου πόδι.

Ενα δείγμα του κομφούζιου

Κυβερνητικό κτίριο

Το παρκινγκ του Γαρδέλη και των τσακαλιών

Ανηφόρες που οι ντόπιοι πήγαιναν κοπίδια και εμείς φτύναμε τις σπλήνες μας κάθε 50 μέτρα

Εδώ υπάρχουν ακόμα ποδιές στα σχολεία

Περάσαμε και από την τοπική αγορά-παζάρι-λαική. Δοκιμάσαμε μερικά πολύ καλά τυριά

 

[kpafos]

17/4 Sucre

Όπως είπαμε η σημερινή μέρα ήταν αφιερωμένη στα μουσεία και το Σούκρε προσφέρει πολλές επιλογές. Ξεκινήσαμε στο Museo del Tesoro, το μουσείο πετρωμάτων κ πολύτιμων λίθων. Θα είμαι ειλικρινής, δεν έχω κάποιο εξειδικευμένο ενδιαφέρον για πετράδια, πολύτιμους λίθους κ κοσμήματα. Το επισκέφθηκα με μεγάλη επιφύλαξη και έχοντας κατά νου ότι μάλλον θα βαρεθώ γρήγορα. Ε λοιπόν εξελίχθηκε σε μια από τις καλύτερες και πιο επιμορφωτικές επισκέψεις σε μουσείο ever. Η ξενάγηση ήταν λεπτομερέστατη κ ενδιαφέρουσα, ο ξεναγός μιλούσε άπταιστα αγγλικά ( ο πρώτος ως ώρας) και κατείχε εξαιρετικές γνώσεις πάνω στο αντικείμενο. Ξεκινώντας με την ιστορία του κτιρίου και συνεχίζοντας με τους τρόπους εξόρυξης και επεξεργασίας των πετρωμάτων, η ξενάγηση καταλήγει στην επίδειξη λίθων στους οποίους ξεχωρίζει το bolivianite, ένα φυσικό κράμα αμέθυστου με κιτρίνη που εξορύσσεται μόνο στη Βολιβία. Στο τέλος της ξενάγησης υπάρχει κοσμηματοπωλείο εντός του μουσείου για αγορές. Απαγορεύονται οι φωτο σε όλη τη διάρκεια της ξενάγησης. Συνίσταται σε όλους, ειδικά αν έχεις σκοπό μετά να επισκεφτείς το Ποτοσι κ τα ορυχεία του.

Επόμενη στάση 100 μέτρα πιο κάτω, στο Casa de la Libertad. Εδώ υπογράφτηκε η ανεξαρτησία της Βολιβίας στις 6/8/1825. Πλούσιο αρχειακό υλικό της εποχής συν μερικά εξτρα, όπως η αίθουσα με τα πορτραίτα όλων των προέδρων της Βολιβίας. Μέρος μεγάλης ιστορικής σημασίας για τους ντόπιους.

Ο προαύλιος χώρος του μουσείου

Τοξότης από την Chiquitania, της σαβάνας στην ευρύτερη περιοχή του διαμερίσματος της Σάντα Κρουζ

Προτομή του Μπολιβαρ

Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας

Bandera de Macha. Ο Αργεντίνος επαναστάτης Μπελγκράνο κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι και οι δυο πλευρές πολεμάνε με τα ίδια χρώματα, το κοκκινοκίτρινο της Ισπανίας. Ετσι σχεδίασε 2 σημαίες σε λευκό και γαλάζιο, από τις οποίες προέκυψε αργότερα η σημερινή σημαία της Αργεντινής. Η μια σημαία του Μπελγκράνο βρίσκεται σε μουσείο της Αργεντινής και η άλλη εδώ.

Δυο δρόμους πάνω από το Casa de la Libertad βρίσκεται το πολεμικό μουσείο. Δεν παρείχε ξεναγό, μόνο 2 φαντάροι στην είσοδο που έκοβαν τα εισιτήρια ( μου μοιάζει βυσματικό το πόστο). Δεν είναι τεράστιο μουσείο αλλά μέσα υπάρχει υλικό (σημαίες, όπλα, στολές) απ' όλες τις μάχες κ πολέμους που συμμετείχε η Βολιβία ( συνήθως χαμένοι). Αν έχετε ιστορικά ενδιαφέροντα, αυτή η επισκέψη θα είναι το έναυσμα να ψαχτείτε λίγο παραπάνω.

Ο τομέας για τον πόλεμο του Ειρηνικού, όπου η Χιλή κατατρόπωσε την Περουβιανοβολιβιανή συμμαχία, κόβοντας στην Βολιβία την πρόσβαση στη θάλασσα με τα έδαφη που κατέκτησε.

Στο τέλος του μουσείου υπάρχουν δυο μούμιες από την μάχη της Tacna το 1880. Είπαμε ότι όλα είναι στα Ισπανικά? Οχι γιατι πλέον εννοείται.

Στην κεντρική πλατεία πάντα αγέρωχος ο στρατηγός Σούκρε

Με όλα αυτά βράδιασε και έπρεπε να τσιμπήσουμε κάτι. Δεν θυμάμαι πως καταλήξαμε εκεί, απλά χαίρομαι γι αυτό. Γενικά δεν συνηθίζω να προτείνω ανεπιφύλακτα εστιατόρια γιατί το γούστο είναι υποκειμενικό κτλ αλλά εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μια πόρτα που δεν σου κάνει για εστιατόριο, σκαλιά που οδηγούν σε μια αυλή, ψησταριά με κάρβουνα που τη χειρίζεται 60χρονος μάστορας, όλοι οι οιωνοί ήταν θετικοί. Το μόνο εστιατόριο που επισκεφτήκαμε 2 φορές σε όλο το ταξίδι. Churrasqueria Guardamonte εκεί στα πέριξ του κέντρου.

Η κεντρική πλατεία το βράδυ

 

[kpafos]

18/4 Τελευταία μέρα στο Σούκρε

Κατεβαίνουμε στο κέντρο για να πάρουμε το βανάκι-αστικό λεωφορείο με κατεύθυνση το κάστρο Glorieta. Αναφέρθηκε και χτες στο μουσείο πετρωμάτων, καθώς άνηκε στο ζευγάρι Argandona-Urioste, το οποίο εκμεταλλευονταν τα ορυχεία ασημιού. Ηταν ιδιαίτερα αγαπητοί στη κοινωνία του Σούκρε καθώς είχαν πλούσιο φιλανθρωπικό έργο.

Το κάστρο ολοκληρώθηκε το 1897. Εξωτερικά παραμένει επιβλητικό. Το εσωτερικό του είναι σε μερικά σημεία κακοσυντηρημένο, κ επίσης ελάχιστα αντικείμενα υπάρχουν ακόμα μέσα. Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη αγγλόφωνης ξενάγησης (τουλάχιστον την ώρα που πήγαμε) καθιστούν την εμπειρία κάπως ημιτελή. Παρολα αυτά προσφέρει πολύ όμορφη θέα από τις βεράντες του και ακόμα καλύτερη από την οροφή, στην οποία φτάνεις αφού ανέβεις μια ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ και αναίτια στενή ελικοειδή σκάλα.

Ισως ήταν η μέρα, ύπηρχε μια φασαρία και αναστάτωση στο κάστρο. Στην είσοδο κάποιοι τύποι με δερμάτινα ξεφόρτωναν μουσικά όργανα, ενώ στην αυλή γινόταν μια παράσταση-κουκλοθέατρο για μερικά ιδιαίτερα φωνακλάδικα παιδάκια. Καθώς επίσης δίπλα βρίσκεται ένα στρατόπεδο, το οποίο φαντάστηκα ότι έπρεπε να αποφύγουμε να φωτογραφίσουμε.

Μέρος του κάστρου από την αυλή. Ο οβελίσκος είναι εκεί που καταλήγει η ελικοειδής σκάλα. Στην αυλή βλέπετε το κουκλοθέατρο, ενώ με λίγη προσπάθεια θα δείτε και τα παιδάκια που δεν φαίνονται γιατί είναι ντυμένα στα χακί

Η θέα από ψηλά

Μπάνιο-τεστ αχρωματοψίας

Oι τύποι που ξεφόρτωναν τα όργανα ήταν η βολιβιανή μπάντα Stygma. Παρά την punk αισθητική τους με τα δερμάτινα και τα μπλε μαλλιά του μπασίστα, έπαιζαν αυτό το folk-pop που παίζει παντού στη Βολιβία (μαζί με reggaeton). Eίχαν έρθει στο κάστρο να γυρίσουν βιντεοκλιπ

κ εμείς φροντίσαμε να το καταστρέψουμε βγαίνοντας στη βέραντα την ώρα των λήψεων με drone

Να σημειωθεί ότι δεν έκαναν άλλη λήψη εκεί, οπότε ή προλάβαν να γυρίσουν ότι χρειαζόταν ή θα παίξουμε στην βολιβιανή tv

Βανάκι και πίσω στο κέντρο για να πιάσουμε τον ανήφορο και να βρεθούμε στο La Recoleta, μοναστήρι του 1600.

Η πλατεία της περιοχής, χώρος συνάντησης των παιδιών μετά το σχολείο

Το μοναστήρι

Ομορφα τα λιθόστρωτα σοκάκια της γύρω περιοχής

Ο γλύκας στήθηκε για πόζα πριν μας επιτεθεί

Λίγο πιο πέρα υπάρχει ένα μικρό παλάτι-κατοικία, το Guereo Mansion. Δυστυχώς, λόγω ώρας φαντάζομαι, δεν υπήρχε ξενάγηση, οπότε δεν γνωρίζω ιστορικές λεπτομέρειες, Κ εδώ υπάρχει οβελίσκος που προσφέρει όμορφη θέα

Λίγο παρακάτω βρίσκεται το Museo de Arte Indigena, μουσείο τέχνης των αυτόχθονων φυλών που εστιάζει κυρίως στην υφαντική τέχνη και δευτερευόντως στη μουσική. Απλά υπέροχο. Καλοστημένο και αναλυτικό, Δεν υπάρχει ξενάγηση αλλά έχουν βιβλιαράκι στα αγγλικά που εξηγεί όλα τα εκθέματα. Σε χαλαρούς ρυθμούς θα χρειαστείτε σίγουρα 1μιση ώρα. Υπάρχει και κατάστημα με σουβενιρ. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται, μόνο τον προαύλιο χώρο έχω να σας δείξω

Νυχτώσαμε όμως, κατεβαίνουμε στον φίλο μας τον Guardamonte για βραδινό και μετά βόλτα στην πλατεία, όπου γνωρίζουμε μια ντόπια δεσποινίδα η οποία προσφέρθηκε να μας δείξει το Sucre by night. Γυρίσαμε κάποια μπαράκια και καταναλώσαμε μπόλικα λίτρα chuflay. Το chuflay είναι η πρόσμιξη singani (λικέρ από απόσταξη σταφυλιών) με τσιτσιμπύρα ή sprite. Κατόπιν υπόδειξης της ντόπιας πήγαμε με τη σπραιτ. Ελαφρύ ποτό με διακριτική γεύση. Δεν ξέρω πόσο αλκοόλ έχει αλλά μετά από τόσα λίτρα μόνο λίγο κεφάλι κάναμε.

Κακή φωτό αλλά φαίνεται η σαμπανιέρα με το chuflay και φέτες λεμόνια μέσα, από εκεί σερβίρεις με μια κουτάλα στα σφηνοπότηρα.

Αργά το βράδυ και αφού μαζέψαμε έναν μεθυσμένο από τη μέση του δρόμου που είχε κάτσει οκλαδόν, φώναζε mierda και οι οδηγοί προσπερνούσαν αδιάφορα, γυρίσαμε για ξεκούραση. Την επόμενη βγαίνουμε πάλι στον δρόμο, αυτή τη φορά με τα βολιβιανά ΚΤΕΛ

 

[kpafos]

19-21/4 Potosi

Από νωρίς βρισκόμαστε στο κτελ του Σούκρε, στις 10 ξεκινάμε για Ποτοσι. Η απόσταση των δυο πόλεων είναι 155 χιλιόμετρα, αλλά η διάρκεια του ταξιδιού ήταν σχεδόν 4 ώρες, εξαιτίας του κακού δρόμου και των πολλών στάσεων για να ανέβουν πλανόδιες να πουλήσουν διάφορα.

Φτιάξτε το παρμπριτζ τουλάχιστον

Σχετικά μικρό (περίπου 190.000 κατοίκους), το Ποτοσι δημιουργήθηκε λόγω της ανακάλυψης κοιτασμάτων ασημιού στο βουνό της περιοχής, το Cerro Rico. Hδη από το 1825 τα κοιτάσματα έχουν σχεδόν εξαντληθεί, κάτι που έχει επίπτωση στην οικονομία της περιοχής.

Με δυσκολία βρίσκουμε ταξί και μας πηγαίνει στο κέντρο όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Τακτοποιούμαστε και κατεβαίνουμε. Δεν είχαμε κάνει παρά μόνο μερικά μέτρα και ο συνοδοιπόρος ζητάει να κάτσουμε. Ηδη είχε επηρεαστεί από το υψόμετρο, είμαστε στα 4.070μ. Τα συμπτώματα κλασικά, πονοκέφαλος, ναυτία και αίσθημα κόπωσης. Πίστευα ότι είναι στο μυαλό του, γιατί μου φάνηκε πολύ νωρίς να ενήργησε το υψόμετρο. Κάνω μια γρήγορη βόλτα να βρω φύλλα κόκας χωρίς επιτυχία, καθώς ήθελε να αποφύγει τα χάπια. Θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει ότι οι κάπνιστες επηρέαζονται λιγότερο από το υψόμετρο και πράγματι, εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Με τα πολλά παίρνω Sorojchi από τον φαρμακείο και μετά από διαπραγματεύσεις και επεξηγήσεις ότι δεν είναι τίποτα, ασπιρίνη με καφείνη είναι ουσιαστικά, πήρε ένα και είδε άμεση βελτίωση (τόσο γρήγορα?placebo?).

Aφού είμαστε πάλι ετοιμοπόλεμοι είπαμε να πάμε στο Saint Theresa Museum. Πρόκειται για παλιό μοναστήρι του 1700. Είχε αγγλόφωνη ξεναγό, ιδιαίτερα επεξηγηματική. Το μοναστήρι είναι μεγάλο, υπολογίστε 1μιση ώρα τουλάχιστον.

Εχει ήδη περάσει αρκετά η ώρα, την εκκλησία του αγίου Φραγκίσκου δεν την προλαβαίναμε σήμερα, οπότε είπαμε να κάνουμε την καθιερωμένη βόλτα στην τοπική αγορά.

WTF

Η συμπαθητική κυρία μας άφησε να την φωτογραφίσουμε στον πάγκο της, αφού πρώτα γέλασε με την καρδιά της με τα αηδιασμένα μούτρα μου. Η αηδία μου οφειλόταν στις μυρωδιές του χώρου, όχι στο τι έβλεπα

Η κεντρική πλατεία 10ης Νοεμβρίου

Ο οβελίσκος ακρίβως δίπλα στην πλατεία

Η περιοχή γύρω από τον οβελίσκο ήταν πλακόστρωτη σε πολλά σημεία και χωρίς οχήματα

Με φόντο το Cerro Rico

Δοκιμάσαμε και το τοπικό έδεσμα, τη σούπα Κalapurka με την ηφαιστειακή πέτρα μέσα. Εκπληκτική

Οσο βραδιάζει μειώνεται και ο κόσμος και τα στενά αποκτούν άλλη ατμόσφαιρα

Δεν ξέρω γιατί και πως, το Ποτοσί σαν πρώτη γεύση με άφησε κατενθουσιασμένο! Ισως η πιο χαλαρή αύρα της πόλης, λιγότερος τουρισμός, χωρίς την ομορφιά του Σούκρε αλλά πιο αυθεντικό ίσως.
Επίσης το δέος του Cerro Rico, επιβλητικό και τόσο κοντά, με τους μύθους κ τις ιστορίες του.

 

[kpafos]

20/4 2η μέρα Ποτοσι

Η σημερινή μέρα θα πήγαινε χαλαρά, με βόλτες στην πόλη σε χαμηλούς ρυθμούς. Ο συνοδοιπόρος μου ήταν καλύτερα από τα συμπτώματα του υψομέτρου αλλά ένιωθε ακόμα μια αδυναμία.

Κάτι γινόταν στην πόλη, υπήρχε κινητικότητα και προετοιμασίες γιορτής. Κάποιοι μας είπαν ότι έτσι είναι κάθε Σάββατο, άλλοι μας είπαν ότι θα ερχόταν ένας πολιτικός. Πετύχαμε και 2 μαθητικές παρελάσεις σε διαφορετικά σημεία.

Η επίσκεψη στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου ήταν στο ίδιο μοτίβο με την αντίστοιχη του San Felipe στο Σούκρε, δηλαδή μια μικρή ξενάγηση στο εσωτερικό και μετά ανεβαίνεις στην στέγη για την 360 μοιρών θέα της πόλης.

Η αγαπημένη μου θέα, το Cerro Rico και η πόλη που αρχίζει να απλώνεται στους πρόποδες

Μετά την επίσκεψη στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου κατεβήκαμε πάλι στην αγορά, με την ελπίδα να βρούμε φύλλα κόκας μήπως και φύγει το αίσθημα κόπωσης (δεν βρήκαμε). Συνεχίσαμε το περπάτημα απορροφώντας όσες περισσότερες εικόνες της πόλης και της καθημερινότητας, καθώς ουσιαστικά είναι η τελευταία μας μέρα στο Ποτοσί.

Η αψίδα Arco de Cobija με φόντο το βουνό

Αγαλμα της ελευθερίας από τα temu?

Ενας οπαδός του Νειμαρ

Περισσότερος κόσμος απόψε το βράδυ