Βέλγιο ….Οστάνδη, Γάνδη, Βρυξέλλες….μικρές, βιαστικές περιπλανήσεις (και εικόνες που μένουν)….

[Despinna]

(Μέρος Α -Οστάνδη)
….Η Μπριζ (όπως ανέφερα στο μικρό σχετικό οδοιπορικό μου) υπήρξε αυτό που λέμε…έρωτας με την πρώτη ματιά (ήδη από την ταινία, σε μια αίθουσα κινηματογράφου ένα χειμωνιάτικο βράδυ, χρόνια πριν – και όταν την επισκέφθηκα, - η γοητεία της πόλης έγινε πραγματικότητα, -αυθεντική, παραμυθένια και απίστευτη δυνατή), υπερσκιάζοντας, με τη δική της ιδιαίτερη «γητειά», πανέμορφες πόλεις όπως η Πράγα (που επίσης τη λατρεύω) ή η Βενετία… Μικρή πόλη, σε τρεις μερες την είχαμε σχεδόν γυρίσει, -πάντα όμως υπήρχε για μένα μια γωνιά, ένα γεφύρι, ένα στενό, που πρόσφερε μια νέα εικόνα, μια μικρή αποκάλυψη. Ήταν μάλλον επειδή με το περπάτημα (και μάλιστα σε πολύ κρύο και αρκετή βροχή) είχα (ακόμα κι εγώ) εξαντληθεί και δεν ενιωθα σχεδόν τα πόδια μου που συμφώνησα στην πρόταση της εκδρομής (με τι άλλο; τρένο φυσικά!) στη γειτονική Γάνδη.. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει (αν και ήταν ακόμα σχετικά νωρίς το μεσημέρι), η βροχή δεν είχε σταματήσει, και η προοπτική της ξεκούρασης μέσα σε ένα βαγόνι, με εικόνες της βελγικής (φλαμανδικής μάλλον!) υπαίθρου να ταξιδεύουν μαζί μας έμοιαζε ξαφνικά αν μη τι άλλο ιδιαίτερα δελεαστική. Έτσι, αφού εντυπωσιαστήκαμε για μια ακόμα φορά από τον απίστευτο αριθμό ποδηλάτων έξω από το σιδηροδρομικό σταθμό της μικρής πόλης (αλεπάλληλες σειρές με ποδήλατα, τόσο πολλά συγκεντρωμένα σε ένα μέρος δεν είχα –και δεν έχω! –ξαναδεί, οδεύσαμε προς το εσωτερικό του σταθμού, όπου ανακαλύψαμε ότι το τρένο για τη Γάνδη είχε μόλις αποχωρήσει (με το επόμενο να είναι σε 3 ώρες περίπου). «Το επόμενο τρένο, που πάει»; ρώτησα την ευγενική υπάλληλο, εντυπωσιασμένη από τα γνήσια κόκκινα μαλλιά της (κάποιες Φλαμανδές, μοιάζανε πραγματικά βγαλμένες από πίνακα της Αναγεννήσεως!). «Οστάντ» μου απάντησε….Οστάνδη, λοιπόν… Μια απορία δίπλα μου, κάτι σαν «…μα, η Γάνδη είναι στην αντίθετη κατεύθυνση», αντιμετωπίστηκε με ένα βιαστικό «ναι, θα πάμε μετά». Αποβιβαστήκαμε στο τρένο (τελευταία στιγμή), και….ξεκινήσαμε…
Καθώς το τρένο διέσχιζε το βόρειο κομμάτι της χώρας, το τοπίο άρχισε να αλλάζει σιγά σιγά….ο σταθμός της Οστάνδης δίνει μια αίσθηση σαν να έχεις φθάσει «στην άκρη»…..σε μια άκρη….ίσως γιατί απλώνεται η θάλασσα, μια διαφορετική θάλασσα από το Αιγαίο και το Ιόνιο που αποτελούν πια τα βιώματά μου, μια θάλασσα πιο ανοιχτή, πιο άγρια, πιο αυστηρή, πιο….μεγάλη. Χαζεύοντας το τοπίο, με εμένα «χαμένη» κάπου σε αυτή την παράξενη αίσθηση, είμασταν σχεδόν έξω από το σταθμό όταν το χέρι μου κινήθηκε μηχανικά προς την τσάντα, σε αναζήτηση της φωτογραφικής μηχανής, για να συνειδητοποιήσω ότι…κάτι έλειπε….Είχα ξεχάσει την τσάντα στο τρένο! Για καλή μου τύχη, η Οστάνδη είναι τερματικός σταθμός (αυτή η …άκρη, που έλεγα), και το τρένο ήταν ακόμα εκεί, με το μόνιτορ από πάνω να δείχνει ότι αναχωρεί σε 2 λεπτά με κατεύθυνση τις Βρυξέλλες. Σχεδόν απελπισμένη (ως συνήθως, τα πάντα ήταν σε αυτή τη μικρή τσάντα, εισιτήρια, ταυτότητες, κλειδιά, μηχανή, κινητό), «μπούκαρα» στο τρένο και άρχισα να τρέχω από βαγόνι σε βαγόνι, σίγουρη σχεδόν για το μάταιον της αναζητησής μου…Τα βαγόνια είχαν αρχίσει να γεμίζουν από κόσμο που προσπαθούσε να βολευτεί εκμεταλλευόμενος το «προνόμιο» που σου δίνει το να ανεβαίνεις στο τρένο στην αφετηρία, επιλέγοντας θέση, και εξασφαλίζοντας μια όσο το δυνατό πιο άνετη διαδρομή. Σχεδόν δεν το πίστευα στα μάτια μου όταν, ενώ έτρεχα ψάχνοντας σε κατάσταση «αλλοφροσύνης» τα καθίσματα με το βλέμμα, μια παρέα που μόλις είχε καθίσει με κοίταξε με χαμόγελο, ρωτώντας με αν είχα ξεχάσει κάτι, και αποκαλύπτοντας την τσάντα μου, ανέπαφη, μπροστά μου! Η ανακούφισή μου ήταν έκδηλη, τα χαμόγελα των ανθρώπων αληθινά (νομίζω ότι το χάρηκαν που κατάφεραν να βοηθήσουν), και η τσάντα….στα χέρια μου. Ομολογώ ότι δεν συγκράτησα (δυστυχώς) τα πρόσωπα εκείνης της παρέας, δεν μπορώ καν να θυμηθω αν ήταν νέοι ή μεγάλοι σε ηλικία, όμως πάντα θα τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, για την τιμιότητα και την καλοσύνη τους,-αφενός μου εξασφάλισαν την απρόσκοπτη και χαλαρή απόλαυση του ταξιδιού (γλυτώνοντας με από πολύ μεγάλη ταλαιπωρία, πόσο μάλλον που την επομένη το βράδυ πετούσαμε για Αθήνα) και αφετέρου μου έδειξαν, (για μια ακόμα φορά), πως οι άνθρωποι είναι απλά…..άνθρωποι, και πως ναι, η τιμιότητα παραμένει αξία και ηθική αρχή –για ορισμένους, -πάντα ανεξαρτήτως συνόρων. Τελευταία στιγμή ίσα που πρόλαβα να πηδήξω από το τρένο, πριν κλείσουν οι πόρτες (με τους βέλγους να με χαιρετούν από το παράθυρο), ανάλαφρη ξαφνικά (και ας ήξερα πως για το επόμενο δίωρο είχα να αντιμετωπίσω «διάλεξη» για την αφηρημάδα, για «τον κόσμο μου», και όλα τα σχετικά.. Τέλος καλό όλα καλά – χαλάλι!).
Η εντύπωσή μου από την σύντομη επίσκεψή μου στην Οστάνδη είναι ότι δεν είναι τόσο «πόλη», όσο «λιμάνι», και πάλι όχι ακριβώς «λιμάνι» (με τις δικές μου εικόνες τουλάχιστον), όσο μια…άκρη….ένα σημείο αφετηρίας…θα μπορούσα ισως να πω κομβικό σημείο, σημείο σταθμός, αφετηρίας και άφιξης, αλλά, δεν ξέρω γιατί, εμένα μου εντυπώθηκε σαφώς σαν «αφετηρία», σαν μια «άκρη» από όπου παίρνεις το πλοίο, και ταξιδεύεις προς τις βόρειες θάλασσες…. Απλωτή πόλη, ανοιχτή, χωρίς καμπύλες, -δεν ξέρω αν θα τη χαρακτήριζα «όμορφη», σίγουρα όμως μια πόλη «ιδιαίτερη», διαφορετική μέσα στην ιδιαιτερότητά της. -το βλέμμα να χάνεται στην επίπεδη γραμμή του ορίζοντα, αναζητώντας το σημείο που ο ουρανός συναντάει τη θάλασσα, σε ένα μπλε, που όμως είναι τελείως διαφορετικό από το δικο «μας», έντονο, λαμπερό μπλε, - ένα μπλε πιο σκοτεινό, πιο άγριο, με λιγότερες διακυμάνσεις χρωμάτων και παιχνιδίσματα….ένα μπλε -γκρι…..
Μια σύντομη βόλτα προς το εσωτερικό της πόλης, στάση σε έναν επιβλητικό καθεδρικό ναό (που θύμιζε μάλλον Ισπανία, ή Ιταλία), και μετά τα βήματά μας μας οδήγησαν, πού αλλού;….στην αποβάθρα! Πλοία μεγάλα, αρκετά ιστιοφόρα, πολλά ψαράδικα, -σκαριά που έφεραν πάνω τους κάτι αυθεντικό, - ιστορίες από θαλασσόλυκους και καταιγίδες και κύματα. Λίγος κόσμος (πώς είναι το πολύβουο και «στριμωγμένο» λιμάνι της Αθήνας, ο Πειραιάς; ε, καμία σχέση!), και μια μακριά, πολύ μακριά, κατά μήκος της αποβάθρας, σειράς από καντίνες, με ο,τι ψαρο-φαγικό μπορεί να βάλει ο νους (τον δικό μου νου πάντως τον ξεπέρασαν, καθώς η πλειονότητα των ψαρικών ήταν είδη που δεν ήξερα τι είναι και έβλεπα για πρώτη –και μοναδική έως σήμερα- φορά). Παστά ψάρια, ωμά ψάρια τύπου σούσι, καπνιστά τύπου ρέγγας, περίεργα ψάρια που κρέμονταν από σχοινιά, τσουκάλια με ψαρόσουπες διαφόρων ειδών, καραβίδες-γαρίδες-αστακοειδή σε άπειρες μορφές και συνδυασμούς (τηγανιτά, βραστά, τύπου σαλάτα, με διαφορες σάλτσες κτλ). Και, φυσικά, (σήμα κατατεθέν ίσως του φαγητού στο Βέλγιο),……πατάτες τηγανιτές…! Όπου και να γυρίσεις, σχεδόν πάντα θα δεις τουλάχιστον δύο ανθρώπους να περπατάνε τσιμπώντας με τα μικρά πλαστικά πιρουνάκια πατάτες τηγανιτές από τις ειδικές χάρτινες συσκευασίες…Η διάδοση μάλιστα της πατάτας είναι φαίνεται τόση, που κατά μήκος της προκυμαίας υπήρχαν σε τακτά διαστήματα πινακίδες, που έδειχναν ότι…απαγορεύεται να ταίζεις τους γλάρους με πατάτες!!! Και εδώ έρχεται το άλλο χαρακτηριστικό του λιμανιού της Οστάνδης…Οι γλάροι! Πολλοί γλάροι! (προφανώς όλο και κάποια πατατούλα θα τσιμπάνε, παρά τις απαγορεύσεις). Μεγάλοι γλάροι, που συνέβαλαν με την παρουσία τους στην ιδιαίτερη, παράξενη φυσιογνωμία αυτής της πόλης. Και το βλέμμα να χάνεται στις βόρειες θάλασσες…να ταξιδεύει…..
Το περπάτημα κατά μήκος της προκυμαίας ήταν ευχάριστο, έκανε κρύο και ψιλόβρεχε πού και πού παράλληλα όμως είχε βγει ένας δειλός (μα πάντα ζωογόνος ήλιος), η παρέα των γλάρων συνέθετε μια ξεχωριστή πινελιά, ενώ οι μυρωδιές από τις καντίνες ερέθιζαν την αίσθηση της όσφρησης. Ωστόσο, η ώρα περνούσε, και το τρένο για Γάνδη (που είχαμε χάσει στην Μπρυζ) θα έφευγε σε λίγα λεπτά. Σχεδόν τρέχοντας επιστρέψαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό, και, αφού παραλίγο να χάσουμε το τρένο (γιατί εγώ χάζευα το υπερσύγχρονο τρένο που διέσχιζε την Ευρώπη μέσω Μάγχης και που μόλις είχε μπει στον σταθμό) ξανα-επιβιβαστήκαμε, με κατεύθυνση Μπρυζ- Γάνδη αυτή τη φορά…Τι κι αν είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει (κι ας ήταν ακόμα απόγευμα)…Ο νους διψούσε για εικόνες, άπληστος, αχόρταγος νου, να δει, να γεμίσει παραστάσεις, εμπειρίες, τοπία, να χωρέσει τον κόσμο….

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mariagl]

Οι περιγραφες σου ειναι καταπληκτικες... σχεδόν ετρεχα και εγω μαζι σου στο τρενο ψάχνοντας για την τσαντα σου! Περιμένω την συνέχεια!

 

[fenia42]

ΜΙα ακόμα απολαυστική αφήγηση από τη Δέσποινα.

 

[_antonis_]

Πολύ ωραία!
Έχει και συνέχεια, ε; Την επόμενη μέρα αν κατάλαβα καλά.
Περιμένουμε!

 

[deka]

Δέσποινα, είναι απόλαυση να σε διαβάζουμε! Να είσαι καλά!

 

[Spyros-007]

Ένα μεγάλο ευχαριστώ !!!
Το διάβασα δυο φορές και θα το ξαναδιαβάσω, ... αφού ξεκουραστώ !!!
Κουράστηκα από το τρέξιμο στο τρένο !!!

 

[depy!!!]

Μπράβο Δέσποινα! Συλλέγω πληροφορίες για επόμενο ταξίδι μου, περιμένω περιγραφή της Γάνδης...

 

[North66]

Βάλε και Γάνδη... προλαβαίνω δεν προλαβαίνω να σε διαβάσω!!

 

[Despinna]

Mέρος Β (Γάνδη)….

Η ρυθμική κίνηση του τρένου είχε αρχίσει να με νανουρίζει ευχάριστα, ενώ εικόνες τις βελγικής υπαίθρου περνούσαν από το παράθυρο, - επίπεδες εκτάσεις, πολύ πράσινο, μικρά «παραμυθένια» σπιτάκια με τριγωνικές στέγες, πού και πού άλογα (ναι, εκείνα τα βελγικά, δωρικά, στιβαρά άλογα, να ατενίζουν το τρένο από τα βοσκοτόπια….). Από αυτό το ευχάριστο «ονειροπόλημά» με διέκοψε ξαφνικά ο ελεγκτής του τρένου (ήταν πρώτη φορά που συναντούσαμε κατά την παραμονή μας ελεγκτή). Ατάραχη και μάλλον ενοχλημένη (ε, μα, δεν διακόπτει έτσι εύκολα τα ταξίδια του νου, και μάλιστα ένας άγνωστος!), του έδωσα την κάρτα διαδρομών που είχαμε αγοράσει στον κεντρικό σταθμό του Midi, και επέστρεψα στο ταξίδι του παραθύρου. Ωστόσο, όπως διαπίστωσα μάλλον ενοχλημένη μετά από ένα λεπτό, ο ελεγκτής, αντί να φύγει το γρηγορότερο ήταν ακόμα εκεί, πάνω απ’ το κεφάλι μας, και μας κοιτούσε προβληματισμένος, δείχνοντάς μας την κάρτα και λέγοντάς μας κάτι στα φλαμανδικά. Μετά από έναν μικρό φλαμανδικό μονόλογο, όπου εμείς κοιτούσαμε με ύφος «tabula rasa» μία τον ελεγκτή, και μία την κάρτα μας, ξεκινήσαμε μια προσπάθεια συνεννόησης. Κάτι από νοήματα, κάτι από σπαστά γαλλικά (από τη μεριά μας) και σπαστά αγγλικά (από τη μεριά του), καταλάβαμε επιτέλους ότι εμείς έπρεπε κάθε φορά που μπαίνουμε στο τραίνο να συμπληρώνουμε πάνω στην κάρτα ανά σειρά την ώρα, το τρένο και τη διαδρομή, και έτσι όταν έρχεται ο ελεγκτής να βρίσκει έτοιμη την εγγραφή μας και να υπσκογράφει (η κάρτα ίσχυε για 10 διαδρομές νομίζω, για δύο άτομα). Για να μας το κάνει κατανοητό, έγραψε αυτός το τρένο, τη διαδρομή και την ώρα εκείνης της διαδρομής, μας έδειξε τους εαυτούς μας (ότι αυτό το κάνουμε κανονικά εμείς) και υπέγραψε την διαδρομή. Περιττό να πω ότι εμείς καθ ολη τη συντομη τριήμερη παραμονη μας στη χώρα είχαμε χρησιμοποιήσει τρένα χωρίς ποτέ να το κάνουμε αυτό, -ενώ την επομένη θα αποχωρoύσαμε για Βρυξέλλες με βραδυνή πτήση για Αθήνα. Ευτυχώς, ο φλαμανδός ελεκγτής μας κοίταζε φιλικά (η απορία μας πρέπει να ήταν έκδηλη) και ο άνθρωπος καλοπροαίρετος (δεν μπήκε καν στη διαδικασία να μας απειλήσει με πρόστιμο, ή κάτι παρεμφερές). Αφού μας ξαναέδειξε ότι πρέπει να συμπληρώνουμε τις διαδρομές (εμ, έτσι δουλεύει το σύστημα, αλλά έλα που το μαθαίνεις συνήθως όταν οι μέρες έχουν περάσει και ετοιμάζεσαι για αναχώρηση) και εμείς τον διαβεβαιώσαμε με το καλύτερο χαμόγελό μας, ότι, ναι, το καταλάβαμε, και τον ευχαριστούμε για την υπόδειξή του, μας χαιρέτησε φιλικά και προχώρησε προς τους επόμενους επιβάτες...Εν τω μεταξύ το τρένο κόντευε να φθάσει στον προορισμό μας και αρχίσαμε πάλι τη γνωστή μας πια διαδικασία του κρεμμυδιού (ζακέτα, παλτό, κασκόλ, σκούφο, γάντια, -όχι πάντα με την ίδια σειρά).

Η αποβίβαση στον σταθμό της Γάνδης μας οδηγησε σε ενα υπόγειο σταθμό. Εκεί μπερδευτήκαμε λίγο σχετικά με το πιο τραμ να πάρουμε, - αφού συσκεφθήκαμε με τον εαυτό μας και με τους λιγοστούς φλαμανδούς που στέκονταν στην αποβάθρα (ουσιαστικά ο διαθέσιμος χρόνος μας ήταν μάξιμουμ 4-5 ώρες προκειμένου να προλάβουμε το νυχτερινό τρένο των 10.30 που θα μας πήγαινε πισω στην Μπριζ, οπότε το επίκεντρο της αναζήτησής μας ήταν το ιστορικό κέντρο της πόλης) επιβιβαστήκαμε και ετοιμαστήκαμε για τη νέα μας περιπλάνηση. Με την πρώτη ματιά (και καθότι το τραμ που πήραμε απο τον σταθμό δεν σε πάει ακριβώς στο κέντρο της παλαιάς πόλης) η Γάνδη παρουσιάστηκε μπροστά μας σαν μια μεγάλη, όμορφη πόλη, με πολλά ποτάμια και γέφυρες, επίσης πολλά ποδήλατα!, χωρίς ωστόσο να εντοπίζω τη μεσαιωνική γοητεία που τόσο αγάπησα στην Μπρυζ. Συμβουλευόμενοι πάντα το χάρτη (δυνατό σημείο της παρέας μου, καθότι εγώ με τους χάρτες δεν τα πάω καλά, άσε που εχω μοιάσει στην αγαπημένη μου σκυλίτσα, - τι κι αν έχω κάνει πρόγραμμα, αν αποσπάσει την προσοχή μου κάτι που μου αρέσει, αν κάτι "ερεθίσει" τις αισθήσεις μου, ξεχνάω τα πάντα και πάω..."ντουγρού"-), κατεβήκαμε σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης (κοντά σε μια όμορφη γέφυρα) απ όπου θα πέρναμε τον κεντρικό πεζόδρομο που θα μας οδηγούσε στην καρδιά της "παλαιάς πόλης". Με κάποιες παρεμβολές-μικροκαθυστερήσεις από τη μεριά μου (μα δεν γίνεται να μη δούμε τη γέφυρα από εδώ, μα δες πως αντανακλώνται τα κλαδιά των δέντρων στο ποτάμι, μα τι ωραίο κτίριο είναι εκείνο, μα τι κούκλος ειναι αυτός ο τεράααααααστιος σκύλος στο απέναντι πεζοδρόμιο - απλά δεν γίνεται να μην τον χαιδέψω και να μη ρωτήσω τί σκύλος είναι -τελικά ήταν βελγικό τσομπανόσκυλο, και γίναμε αμέσως φίλοι), εντοπίσαμε τον πεζόδρομο που θα μας οδηγούσε στο ιστορικό κέντρο.

Στην αρχή ομολογώ πως ψιλοαπογοητεύθηκα. Βρισκόμασταν σε ένα πεζόδρομο, παρόμοιο με αυτό που θα αποκαλούσαμε Αθηναική "Ερμού" (στο πιο καθαρό, στο πιο κομψό, και με πολύ πιο όμορφα κτίρια, αλλά δεν έπαυε να είναι ένας "κλασικός" εμπορικός δρόμος με τις "απαραίτητες" αλυσίδες (τύπου zara, H&M, κ.α. αντίστοιχες τοπικές τους). Ωστόσο, πλησιάζοντας προς το ιστορικό κέντρο, η πόλη άρχισε να παίρνει χρώμα και παρά τα κατασκευαστικά έργα στη μεγάλη στρογγυλή πλατεία, αρχίσαμε να πιάνουμε τον παλμό της πόλης, το ιδιαίτερο "ταμπεραμέντο" της. Οταν μάλιστα αντικρίσαμε τα κανάλια, και στις όχθες τους τα μεσαιωνικά κτίρια να αντανακλούν την ιστορία και τα μυστικά τους στα ήρεμα νερά, με μια "αθόρυβα" επιβλητική μεγαλοπρέπεια αιώνων, τότε....τότε εμένα τουλάχιστον μου κόπηκε η ανάσα από την ομορφιά! Ο περίπατος κατά μήκος των καναλιών είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία, - ακόμη και με κρύο, και με αυτό το βελγικό ψιλόβροχο που όμως το νιώθεις σαν υγρασία, ως το μεδούλι (εκείνες τις μέρες εγώ κατάλαβα πώς είναι να υποφέρει κανείς από ρευματικά! Kανάλια και Μεσαιωνικές συνοικίες καθιστούν τον περίπατο στους δρόμους της Γάνδης ιδιαίτερα γραφικό, το βλέμμα "ρουφάει" άπληστα ομορφιά και οι αιώνες μοιάζουν να έχουν συμφιλιώσει τις διαφορές τους σε αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο. Ο τουριστικός οδηγός που είχαμε μαζί μας έγγραφε κάπου πως το ιστορικό κέντρο της Γάνδης αποτελεί ένα "ανοιχτό μουσείο της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής", -και είναι αλήθεια. Πρόκειται όμως για ένα "ζωντανό' μουσείο, καθώς τα κτίρια, τα κανάλια, τα βαρκάκια στα κανάλια, τα όμορφα καφέ στις όχθες των καναλιών, όλα, μοιάζουν μεν βγαλμένα από αιώνες περασμένους όμως αποπνέουν ζωή, -κουβαλούν μεν τη γοητεία του παρελθόντος όχι όμως σαν "βάρος", αλλά "ανάλαφρα", μυστηριακά, σαν στολίδι.. Το "μεσαιωνικό" λιμάνι, το Graslei με τα αναπαλαιωμένα κτίρια-αποθήκες να καθρεφτίζονται στα νερά των καναλιών συνθέτει εικόνες απέραντης ομορφιάς, ενώ καθ'ολη τη διαδρομή μεσαιωνικά κτίρια συναγωνίζονται θαρρείς το ένα το άλλο ποιο θα πρωτοτραβήξει το βλέμμα του γοητευμένου ταξιδιώτη, καθένα με τη δική του ιστορία, -και όλα μαζί συνθέτοντας την ιστορία -και την ιδιαίτερη φυσιογνωμία- της όμορφης πόλης. Καθένα από αυτά διαθέτει μια ιδιαίτερη γοητεία και δεν είναι λίγα εκείνα που θα μπορούσαν να "καυχηθούν" ότι αναφέρονται στους τουριστικούς οδηγούς της πολης για ένα ή περισσότερα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, - ωστόσο, μεσα στο ψιλόβροχο της βραδυάς και στην ιδιαίτερη αύρα που φέρνει το σούρουπο, αφήσαμε στην τσάντα λεπτομέρειες και οδηγούς, απολαμβάνοντας απλά τη μαγεία της στιγμής, ακολουθώντας τα ίδια μας τα βήματα στην ηδονή μιας περιπλάνησης εκτός χρόνου, όπου ο προορισμός δεν έχει τελικά καμία σημασία και είναι η ίδια η περιπλάνηση, το κάθε βήμα, που μας κάνει "πλουσιότερους", που κάνει τη ζωή μας πιο "μεγάλη" (επί της ουσίας τουλάχιστον).

Χτισμένη πάνω στο νερό, η παλαιά πόλη κρύβει γωνιές, εικόνες, μυστικά ξεχωριστής ομορφιάς. Είναι άτοπο να συγκρίνει κανείς πόλεις, ωστόσο, ψυχή είναι αυτή..κι αν και για μένα η Μπρυζ υπήρξε έρωτας με την πρώτα ματιά (πιο μαζεμένη, πιο μικρή, πιο μυστήρια, πιο ατμοσφαιρική), θα πρέπει να ομολογήσω ότι και η Γάνδη είναι μια πολύ όμορφη πόλη, με πολύ έντονο το μεσαιωνικό στοιχείο, αλλά με τη δική της ιδιαιτερότητα: πιο "ανοιχτή" ίσως, πιο "ραφινάτη", πιο "κομψευόμενη"..

Ο περίπατος στα κανάλια της Γάνδης ειναι απο μόνος του μια εμπειρία που σε διακτινίζει θαρρείς σε αλλη εποχή, σε γεμίζει ομορφιά και μυστήριο και εικόνες, -ομως αυτό που εμένα προσωπικά με εντυπωσίασε περισσότερο καθώς πρόβαλε απότομα μπροστά μου μέσα απ τα στενά ήταν το Κάστρο! Το κάστρο της Γάνδης -, ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που το είδα ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου, σε απόσταση αναπνοής, δωρικό, βαρύ, ογκώδες, -μια ανάσα έκπληξης και μετά ένας γνήσιος, σχεδόν παιδικός ενθουσιασμός! Σε αντίθεση με τα δικά "μας" κάστρα, ή με τα περισσότερα κάστρα που έχει τύχει να δω (και ομολογώ ότι στα κάστρα έχω μια..αδυναμία), το κάστρο της Μπριζ δεν είναι σε λόφο (έτσι κι αλλιως το βέλγιο είναι μια επίπεδη χώρα) ούτε σε ύψωμα ούτε στην είσοδο της πόλης, ούτε καν σε τάφρο...είναι σαν παιχνίδι παιδικό, ένα στοιβαρό ογκώδες κάστρο, μέσα στο κέντρο της πόλης. Περπατάς δηλαδή στους δρόμους της πόλης και ξαφνικά, στο απέναντι πεζοδρόμιο, εμφανίζεται ένα κάστρο, θαρρείς και είναι τρικ ταχυδακτιλουργού! Από την πρώτη στιγμή το αγάπησα αυτό το μεσαιωνικό κάστρο, - η ώρα ήταν περασμένη και έτσι δεν επιτρεπόταν πια η είσοδος, όμως αυτό δεν με εμπόδισε να το γυρίσω όλο γύρω γύρω με τα πόδια, να τεντώνω το λαιμό μου, να το κοιτάζω, να απομακρύνομαι για να το θαυμάσω κι από μακριά, να του χαρίζω με τη φαντασία μου ιππότες και άλογα και πανούργους μοναχούς, και μάγισσες και βασιλιάδες. Ακόμα κι όταν διάβασα στον οδηγό (ω ναι, για χάρη του κάστρου ανέσυρα από τις τσάντες τον οδηγό!) ότι το "Χραφενστέην" ( Gravensteen ), όπως ονομάζεται το Κάστρο της Γάνδης (που χτίστηκε το 1180 και το όνομά του σημαίνει το "κάστρο της καταμέτρησης", -καμιά σχέση με τον ποιητικό -ιπποτικό χαρακτήρα που θα περίμενα το όνομα ενός τέτοιου κάστρου να "αναδύει") χρησιμοποιήθηκε ως διοικητήριο, και στη συνέχεια σαν δικαστήριο και φυλακή, για να ερημωθεί στη συνέχεια και αργότερα να αποκατασταθεί φιλοξενώντας σήμερα ένα μουσείο με διάφορες μηχανές βασανηστιρίων (και μια γκιλοτίνα), ο ενθουσιασμός μου δεν σκοτείνιασε, - αυτό το μεσαιωνικό κάστρο, εκεί, στη μέση της πόλης, εμένα με ταξίδεψε, με γοήτεψε και με άγγιξε με ένα περίεργο τρόπο, με εκείνο το ιδιαίτερο "κάτι" που, κάποιες φορές, απρόσμενα, ορισμένα κτίρια, μέρη,εικόνες, ασκούν πάνω μας σαν "γητειά", και ξέρουμε ότι θα κρατάμε για πάντα εκείνη την εικόνα του.

Είναι απίστευτο πόσα βήματα, εικόνες, ματιές, πόσος "πλούτος" τόπων και ψυχής μπορούν να χωρέσουν σε τέσσερις ώρες... Η πόλη, τα κτίρια, τα κανάλια, το κάστρο, μας είχαν συνεπάρει, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να επιστρέψουμε για να πάρουμε το τραμ, και να είμαστε στην ώρα μας στον σιδηροδομικό σταθμό για να προλάβουμε το τρένο που θα περνούσε 10.30 για Μπριζ... Κάτι αρχικές μας σκέψεις για βραδυνό φαγητό και μπιρίτσα στην πόλη της Γάνδης έγιναν καπνός, καθώς πήραμε βιαστικά το δρόμο του γυρισμού, αφήνοντας πίσω μας την όμορφη, φωταγωγημένη πόλη, να καθρεφτίζεται στα σκοτεινά νερά των καναλιών, - μια ατμοσφαιρική, μυστηριακή εικόνα...Θαυμάζοντας τα όμορφα καμπαναριά, τα ψηλά, κομψά κτίρια, που κάποιες γωνιές τους λούζουνταν από το φως των φαναριών, αναδεικνύοντας με χάρη κάποιες λεπτομέρειες ( και κάποιες μυστικά αποσιωπούσαν, ) απολαύσαμε κάθε δευτερόλεπτο της μικρής μας περιπλάνησης, για να βρεθούμε να τρέχουμε προς το σταθμό, όπου, στην παγωμένη αποβάθρα, παρατρίχα προλάβαμε το τρένο της επιστροφής....

Η νύχτα στο τρένο δεν ήταν τόσο όμορφη όσο την ημέρα, - αφενός έκανε πολύ κρύο, και αφετέρου στο βαγόνι αντανακλούν οι δικές μας εικόνες και δεν βλέπουμε σχεδόν τίποτα -μόνο τη νύχτα να έχει πέσει βαθειά στη φλαμανδική ύπαιθρο. Ωστόσο , οι άνθρωποι στα τρένα πάντα εμπνέουν μέσα μου ιστορίες, -είναι αυτή η περιπλάνηση που φέρουν μαζί τους, κάτι που βρίσκω εξόχως γοητευτικό)...

Η Μπρυζ μας περίμενε παγωμένη και πάντα πανέμορφη, ατμοσφαιτική, άγρια και μυστήρια στο φως των φαναριών....Με μια ζεστή σοκολάτα ανά χείρας, ξεκινήσαμε μια νυχτερινή περιπλάνηση, -να δούμε τις γωνιές που τόσο αγαπήσαμε κάτω απ' τα πέπλα της νύχτας....Παρά την περασμένη ώρα, την κούραση και το κρύο,ακόμα κι όταν, αργά πια, τα βήματα μας έφεραν προς το ξενοδοχείο μας, το προσπεράσαμε και σταθήκαμε για ώρα πάνω στην κοντινή γέφυρα, σε μια συντροφική σιωπή, με το βλέμμα στο κανάλι, σκοτεινό και μυστήριο, με κάποιες μικρές αντανακλάσεις-παιχνίδισματα φωτός και σκιών από τον γειτονικό φανοστάτη....

Το επόμενο πρωί αναχωρούσαμε για Βρυξέλλες.....-μα εκείνη τη στιγμή είμασταν εκεί, στη Μπρυζ, νύχτα, στη γέφυρα ενός απο τα πολλά κανάλια, -και ήταν...ωραία.....(είναι, αυτές, α-υ-τ-έ-ς οι στιγμές που η ομορφιά τους δεν χωράει σε καμιά φωτογραφία, κι εμείς αδέξια σωπαίνουμε μπροστά τους, - τόση ομορφιά, που να χωρέσει, πώς να μπορέσουμε να την κρατήσουμε, για πάντα...)

Το πρωί ήρθε .Οπως πάντα έρχεται. Τελευταία στάση...Βρυξέλλες (αυτό όμως είναι ένα ακόμα μικρό οδοιπορικό).

 

[Despinna]

North...καλό ταξίδι...

 

[Despinna]

Λίγες εικόνες απο Γάνδη

Και λίγες εικόνες από την περιπλάνηση στη Γάνδη....

 

[Despinna]

Και μια μικρή πινελιά από Οστάνδη....

Λίγες φωτογραφίες από Οστάνδη...έτσι, για να συνοδεύουν το παραπάνω οδοιπορικό.....(γιατί και οι εικόνες έχουν τη δική τους ιστορία...)