paefstra
Member
- Μηνύματα
- 14.133
- Likes
- 45.602
22 Ιουνίου, Σιμπίου 18.00- Συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο με τη Lucy. Η Lucy, αριστοκρατικής καταγωγής, είχε φέρει μαζί το κανούριο της βαλιτσάκι, το οποίο, αλίμονο, ήταν μικρότερο κι από τα όρια της Aegean. Δηλαδή θέλει προσπάθεια να πετύχεις τέτοιο πράγμα. Στα χέρια της κρατάει 2 (ολογράφως δύο) γυναικείες τσάντες. Τη ρωτάω τι στο καλό θα κάνουμε τη δεύτερη. Λέει ότι η Luis Vuitton χωράει στην άλλη, τη φανταχτερή. Σκέφτομαι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρώ ότι τουτοι οι αριστοκρατικής καταγωγής δεν τα καταφέρνουν καλά με τις μετρήσεις.
H πτήση της Aegean ήταν ομαλότατη, με μοναδική ανωμαλία το άθλιο σαντουιτσάκι που σχεδόν μας πέταξαν στα μούτρα. Αυτό το σάντουιτς είχε γεύση και υφή φελιζόλ, αλλά τι να κανουμε.
Προσγειωθήκαμε λίγο μετά τις 10 και το πρόγραμμα τηρήθηκε αυστηρά. Καλέσαμε uber από το αεροδρόμιο αλλά μια Βουλγάρα είχε κολλήσει πάνω μας την ώρα που κάπνιζα δυο τσιγάρα απανωτά δίπλα στον κάδο-καπνιστήριο και επέμενε να της καλέσω άλλο ένα από το δικό μου κινητό ενώ προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι αυτό είναι αδύνατον. Το όχημα ήταν παρκαρισμένο απέναντι, στο πάρκινγκ του αεροδρομίου και σε μισή ώρα έιμασταν στο Autogara Militari με κόστος 53 λει.
Τα εισιτήρια του λωφορείου τα είχα κρατήσει από το σπίτι. Η εταιρεία ήταν η Transmixt και πληρώσαμε στον σταθμό λεωφορείων. Εβγαλα επιφυλακτικα τη φοιτητική μου ταυτότητα και δέχτηκαν να μου βγάλουν φοιτητικό με 44 λει. Η Lucy, αριστοκρατικής καταγωγής, πλήρωσε κανονικό εισιτήριο με 58 λει. Αγοράσαμε και κάτι άθλια σάντουιτς πάλι από τον σταθμό, καφέ που ήπια σαν σφηνάκι και επιβιβαστήκαμε για αναχώρηση στις 12. Το λεωφορείο ήταν περίπου χάλια και μας περίμενε 5ωρο ταξίδι ως το Σιμπίου. Αλλά ευτυχώς ήμουν τόσο άυπνη που πρέπει να κοιμόμουν τις 3 από τις 5 ώρες του ταξιδιού. Εκανε 2 στάσεις στη διάρκεια του ταξιδιού- ευλογία για τους καπνιστές- και, όσο πρόλαβα να δω μέσα σε χαύνωση, η διαδρομή ήταν εντυπωσιακή μετά το Ramnicu Valcea.
H Lucy, δοκιμασμένη ξανά συνταξιδιώτισσα, είναι γνωστή για δυο πράγματα: δεν γκρινιάζει ποτέ για τίποτα και αν έχει επιλογή για ταξί, το προτιμάει από το περπάτημα. Το λεωφορείο μας άφησε στη στάση κοντά στην πόλη και ακριβώς δίπλα στον σταθμό. Φαινόταν ότι είναι πολύ κοντά το κέντρο, όχι πάνω απο 500 μέτρα και το διαμέρισμα που είχα κλείσει ήταν ακριβώς πάνω στην κεντρική πλατεία. Αλλά η Lucy όρμηξε κυριολεκτικά στο πρώτο ταξί που είδαμε μπροστά μας και φυσικά ο χριστιανός αρνήθηκε να μας πάει τόσο μικρή διαδρομή με τη μισή μάλιστα σε πεζόδρομο (ήτοι 250 μέτρα). Πήρε σχεδόν 15 λεπτά να φτάσουμε με τα πόδια στο διαμέρισμα. Το οποίο δυσκολευτήκαμε να εντοπίσουμε καθώς έμπαινες σε μια στοά με τουλάχιστον 20 κατοικίες και πόρτες περιμετρικά αλλά δεν ξεχώριζε ποιο ήταν. Ο Γάλλος ιδιοκτήτης, ιδιαίτερα επικοινωνιακός πριν το ταξίδι είχε στείλει οδηγίες για το κλειδί, αλλά ακόμη κι όταν τον πήραμε τηλέφωνο δεν τα καταφέραμε να ανοίξουμε με τις σωστές κινήσεις το κουτάκι και ήρθε να βοηθήσει σε 5 λεπτά. Η Lucy ξεφυσούσε με αγωνία όσο περιμέναμε απ' έξω γιατί η εικόνα των σπιτιών περιμετρικά δεν ήταν ιδιάιτερα αισιόδοξη, κάποια έμοιαζαν με παραπήγματα. Ανοίγοντας την πόρτα και αντικρίζοντας μια πολυτελέστατη, ολοκαίνουργια, καλόγουστα ανακαινισμένη κατοικία το κατάλαβα ότι της έφυγε ένα βάρος. Κι από μένα, γιατί ξέρω ότι δεν θα γκρινιάξει για τίποτε και δεν θέλω να τη στεναχωρώ.
Χαζεύαμε για ώρα κάθε λεπτομέρεια στο διαμέρισμα, από τις δέστρες στις κουρτίνες ως το γαλλικό σερβίτσιο και η Lucy στρώθηκε στο κρεβάτι αρνούμενη να κουνηθεί για το επόμενο δίωρο. Είπε ότι από το πολύωρο ντουκου ντούκου στο λεωφορείο ένιωσε εναν ελαφρύ κωλικο και φοβήθηκε μην έχει κανένα περιστατικό πέτρας στο νεφρό. “Σαν πολύ νωρίς αρχίσαμε με τα αίματα” σκέφτηκα και ξεπόρτισα για να χαρεί το διαμερισμα, ενω καταλαβα οτι μου κληρωσε ο καναπες.
[Σε έναν παράλληλο κόσμο, η Βραζιλία είχε ήδη κερδίσει την Κόστα Ρίκα 2-0 και ξεκινούσε ο αγώνας Ισλανδία Νιγηρία, αλλά τι με νοιάζει όταν στην κεντρική πλατεία του Σιμπίου διοργανώνεται φεστιβάλ Τρανσυλβανικού κινηματογράφου, στη Μαυρη Εκκλησια πετυχαινω εσπερινο Παρακευης, νιώθω ότι κάνει λιγο κρυάκι αλλά ειναι καλή μια πρώτη βόλτα στο κέντρο ενώ ακόμη δεν μαζεύτηκαν αρκετα σύννεφα]
Παρακατω λιγες φωτογραφιες διαμερισματος και της πρωτης διερευνητικης βολτας του κεντρου του Σιμπιου
H πτήση της Aegean ήταν ομαλότατη, με μοναδική ανωμαλία το άθλιο σαντουιτσάκι που σχεδόν μας πέταξαν στα μούτρα. Αυτό το σάντουιτς είχε γεύση και υφή φελιζόλ, αλλά τι να κανουμε.
Προσγειωθήκαμε λίγο μετά τις 10 και το πρόγραμμα τηρήθηκε αυστηρά. Καλέσαμε uber από το αεροδρόμιο αλλά μια Βουλγάρα είχε κολλήσει πάνω μας την ώρα που κάπνιζα δυο τσιγάρα απανωτά δίπλα στον κάδο-καπνιστήριο και επέμενε να της καλέσω άλλο ένα από το δικό μου κινητό ενώ προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι αυτό είναι αδύνατον. Το όχημα ήταν παρκαρισμένο απέναντι, στο πάρκινγκ του αεροδρομίου και σε μισή ώρα έιμασταν στο Autogara Militari με κόστος 53 λει.
Τα εισιτήρια του λωφορείου τα είχα κρατήσει από το σπίτι. Η εταιρεία ήταν η Transmixt και πληρώσαμε στον σταθμό λεωφορείων. Εβγαλα επιφυλακτικα τη φοιτητική μου ταυτότητα και δέχτηκαν να μου βγάλουν φοιτητικό με 44 λει. Η Lucy, αριστοκρατικής καταγωγής, πλήρωσε κανονικό εισιτήριο με 58 λει. Αγοράσαμε και κάτι άθλια σάντουιτς πάλι από τον σταθμό, καφέ που ήπια σαν σφηνάκι και επιβιβαστήκαμε για αναχώρηση στις 12. Το λεωφορείο ήταν περίπου χάλια και μας περίμενε 5ωρο ταξίδι ως το Σιμπίου. Αλλά ευτυχώς ήμουν τόσο άυπνη που πρέπει να κοιμόμουν τις 3 από τις 5 ώρες του ταξιδιού. Εκανε 2 στάσεις στη διάρκεια του ταξιδιού- ευλογία για τους καπνιστές- και, όσο πρόλαβα να δω μέσα σε χαύνωση, η διαδρομή ήταν εντυπωσιακή μετά το Ramnicu Valcea.
H Lucy, δοκιμασμένη ξανά συνταξιδιώτισσα, είναι γνωστή για δυο πράγματα: δεν γκρινιάζει ποτέ για τίποτα και αν έχει επιλογή για ταξί, το προτιμάει από το περπάτημα. Το λεωφορείο μας άφησε στη στάση κοντά στην πόλη και ακριβώς δίπλα στον σταθμό. Φαινόταν ότι είναι πολύ κοντά το κέντρο, όχι πάνω απο 500 μέτρα και το διαμέρισμα που είχα κλείσει ήταν ακριβώς πάνω στην κεντρική πλατεία. Αλλά η Lucy όρμηξε κυριολεκτικά στο πρώτο ταξί που είδαμε μπροστά μας και φυσικά ο χριστιανός αρνήθηκε να μας πάει τόσο μικρή διαδρομή με τη μισή μάλιστα σε πεζόδρομο (ήτοι 250 μέτρα). Πήρε σχεδόν 15 λεπτά να φτάσουμε με τα πόδια στο διαμέρισμα. Το οποίο δυσκολευτήκαμε να εντοπίσουμε καθώς έμπαινες σε μια στοά με τουλάχιστον 20 κατοικίες και πόρτες περιμετρικά αλλά δεν ξεχώριζε ποιο ήταν. Ο Γάλλος ιδιοκτήτης, ιδιαίτερα επικοινωνιακός πριν το ταξίδι είχε στείλει οδηγίες για το κλειδί, αλλά ακόμη κι όταν τον πήραμε τηλέφωνο δεν τα καταφέραμε να ανοίξουμε με τις σωστές κινήσεις το κουτάκι και ήρθε να βοηθήσει σε 5 λεπτά. Η Lucy ξεφυσούσε με αγωνία όσο περιμέναμε απ' έξω γιατί η εικόνα των σπιτιών περιμετρικά δεν ήταν ιδιάιτερα αισιόδοξη, κάποια έμοιαζαν με παραπήγματα. Ανοίγοντας την πόρτα και αντικρίζοντας μια πολυτελέστατη, ολοκαίνουργια, καλόγουστα ανακαινισμένη κατοικία το κατάλαβα ότι της έφυγε ένα βάρος. Κι από μένα, γιατί ξέρω ότι δεν θα γκρινιάξει για τίποτε και δεν θέλω να τη στεναχωρώ.
Χαζεύαμε για ώρα κάθε λεπτομέρεια στο διαμέρισμα, από τις δέστρες στις κουρτίνες ως το γαλλικό σερβίτσιο και η Lucy στρώθηκε στο κρεβάτι αρνούμενη να κουνηθεί για το επόμενο δίωρο. Είπε ότι από το πολύωρο ντουκου ντούκου στο λεωφορείο ένιωσε εναν ελαφρύ κωλικο και φοβήθηκε μην έχει κανένα περιστατικό πέτρας στο νεφρό. “Σαν πολύ νωρίς αρχίσαμε με τα αίματα” σκέφτηκα και ξεπόρτισα για να χαρεί το διαμερισμα, ενω καταλαβα οτι μου κληρωσε ο καναπες.
[Σε έναν παράλληλο κόσμο, η Βραζιλία είχε ήδη κερδίσει την Κόστα Ρίκα 2-0 και ξεκινούσε ο αγώνας Ισλανδία Νιγηρία, αλλά τι με νοιάζει όταν στην κεντρική πλατεία του Σιμπίου διοργανώνεται φεστιβάλ Τρανσυλβανικού κινηματογράφου, στη Μαυρη Εκκλησια πετυχαινω εσπερινο Παρακευης, νιώθω ότι κάνει λιγο κρυάκι αλλά ειναι καλή μια πρώτη βόλτα στο κέντρο ενώ ακόμη δεν μαζεύτηκαν αρκετα σύννεφα]
Παρακατω λιγες φωτογραφιες διαμερισματος και της πρωτης διερευνητικης βολτας του κεντρου του Σιμπιου
Attachments
Last edited:
.
