Σουδάν “Πάμε για ύπνο Κατερίνα, πάμε ν’αλλάξουμε ζωή....” (by hydronetta & isabelle)

[pattyyy]

Kαταπληκτική ιστορία για έναν προορισμό που ελάχιστα είναι γνωστά! Διάβασα όλη την ιστορία μονομιάς, ταξίδεψα νοερά μαζί σας, συγκινήθηκα, προβληματίστηκα..Και εις άλλα πολλά και διαφορετικά!

 

[hydronetta]

Kαταπληκτική ιστορία για έναν προορισμό που ελάχιστα είναι γνωστά! Διάβασα όλη την ιστορία μονομιάς, ταξίδεψα νοερά μαζί σας, συγκινήθηκα, προβληματίστηκα..Και εις άλλα πολλά και διαφορετικά!

Να'ναι καλά η πένα της Ισαβέλλας να λες....

 

[NightcoreKing]

ουφ την τελειωσα ! τρομερα τοπια , απιστευτη ροη σα παραμυθι κατι που αποδεικνυει οτι πολλα που βλεπουμε στα ονειρα μας , υπαρχουν και στην ζωη και σε περιμενουν να τα ανακαλυψεις !

 

[hydronetta]

ουφ την τελειωσα ! τρομερα τοπια , απιστευτη ροη σα παραμυθι κατι που αποδεικνυει οτι πολλα που βλεπουμε στα ονειρα μας , υπαρχουν και στην ζωη και σε περιμενουν να τα ανακαλυψεις !

Πλανάσαι πλάνην οικτράν ότι τελείωσε.... διότι αναμένεται η πεφιλημμένη συνταξιδιώτισσα να γράψει και κείνη τις εντυπώσεις και να αναρτήσει το οπτικό της υλικό ώστε να ενσωματωθουν στο εκάστοτε κεφάλαιο. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αφού γράφει πολύ καλύτερα από μένα γιατί γράφω εγώ.... αλλά μάλλον λειτουργώ σαν ερέθισμα να προσθέσει και τη δική της πινελιά. Γενικά το σκεπτικό είναι να γράφουμε για λιγότερο δημοφιλείς προορισμούς, που δεν υπάρχουν πολλές ιστορίες. Ακόμα κι αν ποτέ δεν πάει κάποιος τουλάχιστον να χει μια εικόνα...

 

[isabelle]

Τι έγινε λέει; Αναμένεται η πεφιλημμένη συνταξιδώτισσα να γράψει κι εκείνη; "Η πένα της Ισαβέλλας" που - και καλά! - γράφει καλύτερα, και ... μπλα μπλα μπλα πράσιν' αλογα και τα λοιπά.

Κοίτα να δεις πονηράδες και γαλιφιές από το πλέον ύπουλο φωτοσυγγραφικό τέρας της χώρας, τον λύκο με προβιά αρνιού, που χρόνια τώρα παραπλανεί ένα ολόκληρο ταξιδιωτικό φόρουμ είκοσι χιλιάδων μελών καλύπτοντας τη δόλια αλεπουδίσια φύση του πίσω από την ροζ περιβολή ενός δήθεν μικρού κι αθώου γουρουνακίου γάλακτος!

Μα, θα μου πειτε, πως γίνεται να καταγγέλω για φαυλότητα ένα τόσο γλυκό, ευγενικό και αξιαγάπητο γουρουνάκι ενώ εκείνο μου πλέκει το εγκώμιο με τόσο τρυφερά λογάκια; Αμ εδώ ακριβώς βρίσκεται η παγίδα.

Ξέρετε τι σημαίνει "άδειασμα προς τα πάνω"; Ε, εδώ λοιπόν έχουμε ακριβώς αυτό: καλόπιασμα και κολακείες ως διπλωματικό ελιγμό για να καλυφθεί το γεγονός ότι το ροζ απαισιούργημα επέλεξε ΕΠΙΤΗΔΕΣ και ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΤΟΥ την χειρότερη για μένα στιγμή για γράψιμο. Ελπίζω να θυμάστε τι κατάγγειλα από την πρώτη στιγμή αυτής της ιστορίας, έτσι δεν είναι; Ότι προκειμένου να με πιάσει στον ύπνο και να με σαμποτάρει, το ροζουλί τέρας ξεκίνησε την αναφορά πεπραγμένων πριν καν αδειάσει την βαλίτσα του και ξεπλύνει από πάνω του μέρος τουλάχιστον από την μπίχλα που μάζευε επιμελώς στο Σουδάν για κοντά δυο βδομάδες. Ε, αφού λοιπόν με υποχρέωσε να τρέχω σαν παλαβή τον Γενάρη για να προλαβω να συμπληρώνω τις απανωτές αναρτήσεις του (που προετοίμαζε κρυφίως επί τόπου τα βράδια αντί να γνωρίσουμε την έντονη νυχτερινή ζωή της χώρας), ξαφνικά σταμάτησε την ιστορία στη μέση. Σιγή ασυρμάτου για μήνες. Καλύτερα ας μην ανοίξω το στόμα μου και αποκαλύψω το "γιατί" αυτής της σιωπής. Πάντως σίγουρα δεν οφείλεται στην πολλή δουλειά. Εκτός βέβαια και θεωρήσουμε "πολλή δουλειά" το στρίμωγμα των επαγγελματικών υποχρεώσεων προκειμένου να εξοικονομηθούν μέρες άδειας για διάφορα ενδιάμεσα ταξίδια, δύο εξ αυτών ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ. Αλλά είπαμε, εγώ είμαι διακριτικός άνθρωπος, δεν ανοίγω το στόμα μου να καρφώσω ούτε καν ένα γουρούνι.

Τώρα λοιπόν που είπα κι εγώ να πάω να κάνω κάνα μπάνιο στην Χίο και στα Ψαρά πριν πλακώσουν τα καλοκαιρινά στίφη, να σου ξαφνικά τον έπιασε ο πόνος τον hydronetta και άρχισε να γράφει για το Σουδάν καλοκαιριάτικα. Με την διαδικασία του κατεπείγοντως. Από τη ζήλια του και μόνο, εννοείται. Γιατί για πρώτη φορά εφέτος υποχρεώνεται να συμπληρώσει δυο μήνες σερί στη δουλειά ενώ εγώ κατάφερα να μαυρίσω το κορμί μου στις παραλίες. Και πάει να μου το βγάλει ξυνό. Αντί ν' ασχοληθώ με τις φωτό από τα μαστιχοχώρια, να πρέπει να βυθιστώ σε σαχαριανές αναμνήσεις Ιούλη μήνα. Αλλά έννοια σου, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά...

 

[isabelle]

7η μ. Υ μέρα

Πού είχαμε μείνει; Α ναι, στην μετάβασή μας από το Tumbus στο Soleb. Μια μετάβαση που ξεπέταξε στα γρήγορα ο γουρουνοφωτοσυγγραφέας με μία και μόνο φράση «Άλλη μια πληκτική διαδρομή, με εξαίρεση τη στάση στις κλασσικές καντίνες για φαγητό». Το θυμάστε φαντάζομαι; Και ναι μεν η διατύπωση αυτή εμπεριέχει, τυπικά τουλάχιστον, ισχυρή δόση αληθείας (οι διαδρομές στο Σουδάν είναι εν γένει μάλλον βαρετές και σίγουρα δεν συγκαταλέγονται στα δυνατά χαρτιά της χώρας), αποτελεί ωστόσο κλασσικό παράδειγμα δόλιας παραπληροφόρησης δια της αποσιώπησης ασύμφορων για τον γράφοντα λεπτομερειών. Μάλιστα. Έτσι ακριβώς όπως τ' ακούτε!

Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα (ακόμα) κρούσμα κατακίτρινης (λόγω ζήλιας) χοιρινής δημοσιογραφίας που προτίθεμαι βεβαίως να αποκαλύψω, τεκμηριωμένα και ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ όπως πάντα.

Προσέξατε φαντάζομαι ότι από την λεγόμενη «κλασσική καντίνα» όπου σταθήκαμε για φαγητό δημοσίευσε μόλις τρεις φωτογραφίες. Ε, εντάξει θα μου πείτε, τι παραπάνω να βάλει. Αμ εδώ είναι το ζουμί. Όχι στο πόσες φωτογραφίες παρέθεσε αλλά στο ποιες! Διότι μεταξύ των θαμώνων ήταν κι ένα παιδί … αχ μάνα μ’ , τι παιδί ήταν αυτό … πλην όμως ούτε μια λέξη δεν βρήκε να πει ο συνήθως λαλίστος επί παντός υδρονέττας. Εν προκειμένω μόκο, σιγή ιχθύος και τουμπεκί ψιλοκομμένο.

Και βεβαίως φωτό γιοκ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτή η συνάντηση. Σαν να μην πέρασε ποτέ από το οπτικό του πεδίο ο Σουδανός καλλονός. Αυτός που δεν αφήνει να του ξεφύγουν αφωτογράφητα ούτε τα πόμολα από τις πόρτες, του «διέφυγε» (και καλά) να κλικάρει πάνω στο ωραιότερο πλάσμα από καταβολής Σουδάν με κάτι ματάρες ΝΑ μέσα στο μέλι!

Αλλά είπαμε: άμα σε τρώει η ζήλια και τρέμεις μήπως και οι φαν σου στο φόρουμ στρέψουν αλλού το βλέμμα τους έστω και για λίγο, ε τότε δεν υπάρχει πάτος στο πού μπορεί να κατρακυλήσει ο άνθρωπος. Πόσο μάλλον ένα γουρούνι.

Ορίστε κορίτσια, όλος δικός σας! Και μην ξεχάστε παρακαλώ σε ποιον χρωστάτε αυτήν την φωτογραφία, ε!

Άντε να προσθέσω και δυο ακόμα πορτρέτα από την καντίνα, έτσι για το ξεκάρφωμα

Κι έτσι, μ’ αυτά και με εκείνα, φτάνουμε πια στο Σόλεμπ και στο … χμμ… πώς αλήθεια να χαρακτηρίσω εν συντομία και ευγενικά το κατάλυμά μας; … Α, το βρήκα!... στο … ατμοσφαιρικό κατάλυμα μινιμαλιστικών ανέσεων. Κι άμα λέμε μινιμαλιστικών, εννοούμε ποοοολύ μινιμαλιστικών. Γι αυτό και σ’ αυτό το σημείο θα ανοίξω μια παρένθεση για κάτι που παρέλειψα να σας παρουσιάσω ως όφειλα από την αρχή της ιστορίας και που δεν είναι άλλο από το εξαιρετικά χρήσιμο και θερμά συνιστώμενο αξεσουάρ κάθε καθώς πρέπει μπιχλοταξιδιού: την ατομική σεντονοθήκη ή αλλιώς sac a viande (κρεατοσακούλα) κατά την πιο παραστατική γαλλική έκφραση.

Το εν λόγω αξεσουάρ που (τυλιγμένο στη θήκη του) πιάνει χώρο όσο ένα βιβλίο αγοράστηκε πανάκριβα (3 ευρώ το ένα) από το ζεύγος Ζυρ-Ισαβ προ δεκαπενταετίας στο Βιετνάμ, και από τότε έχει ταξιδέψει σε αρκετές δεκάδες μπιχλώδεις χώρες με άριστα πάντα αποτελέσματα. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν πανάλαφρο υπνόσακο, από ύφασμα σατέν (όχι παίζουμε!), χωρίς φερμουάρ, όπου μόλις παραστεί η σχετική ανάγκη, χώνεσαι μέσα ολόκληρος γλιτώνοντας έτσι μια και καλή από τα απροσδιόριστου χρώματος (ή αλλιώς εσαεί ανάλλαχτα) σεντόνια καθώς και από τα διάφορα κατοικίδια που τυχόν συγκαταλέγονται στις (ανεπιθύμητες) παροχές του εκάστοτε καταλύματος.

Ιδού λοιπόν, δείτε και ζηλέψτε!
(Όποιος τολμήσει να υπαινιχτεί ότι ο Ζυρ τυλιγμένος έτσι θυμίζει κάτι σε διαστημικό υπόθετο ή σε αιγυπτιακή μούμια μέσα σε προφυλακτικό θα του κόψω την καλημέρα πάραυτα και δια παντός).

Ορίστε και το δικό μου σε κόκκινο

Με μια τέτοια πανοπλία στο οπλοστάσιό μας, καθώς και με επαρκή πολεμοφόδια από το έτερο υπερ-όπλο που ακούει στην ονομασία μωρομάντιλα, όπως καταλαβαίνετε κανένα Σόλεμπ δεν θα μπορούσε να μας πτοήσει!

Όπως δεν μπόρεσαν, εννοείται, να με πτοήσουν τα μυγάκια του Χιτσκοκ. Αντιθέτως. Χαράς ευαγγέλια τα μυγάκια! Για σκεφτείτε το λίγο: Τι ψυχή έχουν μερικά εκατομμύρια εντομάκια του θεού μέσα στα μάτια σου, το στόμα σου, τ’ αυτιά σου και τα ρουθούνια σου όταν χάρη σ’ αυτά ξεφορτώνεσαι ένα ολόκληρο μη μου άπτου γουρούνι μαζί με – κι εδώ είναι η ταμπακιέρα - την θανατηφόρα ΝΙΚΟΝ του;

Φανταστείτε λοιπόν την ευτυχία του να βγαίνεις από μια τέτοια πόρτα (είπαμε, αν και μίνιμαλ, το κατάλυμα ήταν ατμοσφαιρικό!)

Και το πρώτο που αντικρίζεις να είναι αυτό, εκατό μέτρα από το κατώφλι σου

Έναν ολόκληρο αρχαίο ναό για τα μάτια σου μόνο (έστω κι αν αυτά είναι πνιγμένα στα μυγάκια)

Ε, εντάξει δεν σου συμβαίνει δα και κάθε μέρα!

Αντιθέτως για τους ντόπιους, το σκηνικό αυτό είναι η καθημερινότητά τους. Πάνε κι έρχονται δίπλα από τις αρχαίες κολώνες λες και περπατάνε σ’ έναν «κανονικό» δρόμο της γειτονιάς τους.

Κι εδώ που τα λέμε, ο ναός του Σόλεμπ ΕΙΝΑΙ η γειτονιά τους! Κάπου εκεί γύρω βρίσκονται τα σπίτια τους, τα χωράφια τους και οι χουρμαδιές τους.

Στη σκιά αυτών των κολώνων μεγάλωσαν, έπαιξαν, μάλωσαν, ερωτεύτηκαν και γέννησαν παιδιά. Που κι αυτά με τη σειρά τους εκεί γαλουχήθηκαν και διαμόρφωσαν τους χαρακτήρες τους, ενσωματώνοντας το αρχαίο σκηνικό ως κομμάτι του είναι τους και άρα του ευρύτερου πολιτισμού τους. Ζώσα Ιστορία που διέχισε το χρόνο και συνεχίζει να ανασαίνει στο σήμερα, να τι είναι το Σόλεμπ!

Στο μεταξύ εγώ, μαζί με την Ιστορία ανασαίνω και κάμποσα μυγάκια, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Όταν έχεις ένα τέτοιο λάσπινο χωριό στη διάθεσή σου το τριγυρνάς αγόγγυστα μέχρι τελικής πτώσης.

Κι άμα φτάσει το δειλινό, με έναν εξωπραγματικό ουρανό να τυλίγει τον αρχαιολογικό χώρο σαν σε πέπλα φωτιάς, ε τότε παραβλέπεις το γεγονός ότι ανάλογες με σένα φωτογραφίες τράβηξε και το επανακάμψαν εκείνη την ώρα γουρούνι, και υποκύπτεις τελικά στον πειρασμό να κλείσεις τα συμπληρώματα της μέρας ανεβάζοντας κι εσύ κάνα-δυο-τρεις από την σοδειά σου.

 

[mariath]

Έφτασα κι εγώ να τρώω μυγάκια γιατί στο δέκατο "ουάου" το στόμα έμεινε να χάσκει ορθάνοιχτο. Υπέροχες φωτογραφίες για μια ακόμη φορά!

 

[Yorgos]

7η μ. Υ μέρα

Πού είχαμε μείνει; Α ναι, στην μετάβασή μας από το Tumbus στο Soleb. Μια μετάβαση που ξεπέταξε στα γρήγορα ο γουρουνοφωτοσυγγραφέας με μία και μόνο φράση «Άλλη μια πληκτική διαδρομή, με εξαίρεση τη στάση στις κλασσικές καντίνες για φαγητό». Το θυμάστε φαντάζομαι; Και ναι μεν η διατύπωση αυτή εμπεριέχει, τυπικά τουλάχιστον, ισχυρή δόση αληθείας (οι διαδρομές στο Σουδάν είναι εν γένει μάλλον βαρετές και σίγουρα δεν συγκαταλέγονται στα δυνατά χαρτιά της χώρας), αποτελεί ωστόσο κλασσικό παράδειγμα δόλιας παραπληροφόρησης δια της αποσιώπησης ασύμφορων για τον γράφοντα λεπτομερειών. Μάλιστα. Έτσι ακριβώς όπως τ' ακούτε!

Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα (ακόμα) κρούσμα κατακίτρινης (λόγω ζήλιας) χοιρινής δημοσιογραφίας που προτίθεμαι βεβαίως να αποκαλύψω, τεκμηριωμένα και ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ όπως πάντα.

Προσέξατε φαντάζομαι ότι από την λεγόμενη «κλασσική καντίνα» όπου σταθήκαμε για φαγητό δημοσίευσε μόλις τρεις φωτογραφίες. Ε, εντάξει θα μου πείτε, τι παραπάνω να βάλει. Αμ εδώ είναι το ζουμί. Όχι στο πόσες φωτογραφίες παρέθεσε αλλά στο ποιες! Διότι μεταξύ των θαμώνων ήταν κι ένα παιδί … αχ μάνα μ’ , τι παιδί ήταν αυτό … πλην όμως ούτε μια λέξη δεν βρήκε να πει ο συνήθως λαλίστος επί παντός υδρονέττας. Εν προκειμένω μόκο, σιγή ιχθύος και τουμπεκί ψιλοκομμένο.

Και βεβαίως φωτό γιοκ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτή η συνάντηση. Σαν να μην πέρασε ποτέ από το οπτικό του πεδίο ο Σουδανός καλλονός. Αυτός που δεν αφήνει να του ξεφύγουν αφωτογράφητα ούτε τα πόμολα από τις πόρτες, του «διέφυγε» (και καλά) να κλικάρει πάνω στο ωραιότερο πλάσμα από καταβολής Σουδάν με κάτι ματάρες ΝΑ μέσα στο μέλι!

Αλλά είπαμε: άμα σε τρώει η ζήλια και τρέμεις μήπως και οι φαν σου στο φόρουμ στρέψουν αλλού το βλέμμα τους έστω και για λίγο, ε τότε δεν υπάρχει πάτος στο πού μπορεί να κατρακυλήσει ο άνθρωπος. Πόσο μάλλον ένα γουρούνι.

Ορίστε κορίτσια, όλος δικός σας! Και μην ξεχάστε παρακαλώ σε ποιον χρωστάτε αυτήν την φωτογραφία, ε!

View attachment 242505


Άντε να προσθέσω και δυο ακόμα πορτρέτα από την καντίνα, έτσι για το ξεκάρφωμα

View attachment 242506
View attachment 242504

Κι έτσι, μ’ αυτά και με εκείνα, φτάνουμε πια στο Σόλεμπ και στο … χμμ… πώς αλήθεια να χαρακτηρίσω εν συντομία και ευγενικά το κατάλυμά μας; … Α, το βρήκα!... στο … ατμοσφαιρικό κατάλυμα μινιμαλιστικών ανέσεων. Κι άμα λέμε μινιμαλιστικών, εννοούμε ποοοολύ μινιμαλιστικών. Γι αυτό και σ’ αυτό το σημείο θα ανοίξω μια παρένθεση για κάτι που παρέλειψα να σας παρουσιάσω ως όφειλα από την αρχή της ιστορίας και που δεν είναι άλλο από το εξαιρετικά χρήσιμο και θερμά συνιστώμενο αξεσουάρ κάθε καθώς πρέπει μπιχλοταξιδιού: την ατομική σεντονοθήκη ή αλλιώς sac a viande (κρεατοσακούλα) κατά την πιο παραστατική γαλλική έκφραση.

Το εν λόγω αξεσουάρ που (τυλιγμένο στη θήκη του) πιάνει χώρο όσο ένα βιβλίο αγοράστηκε πανάκριβα (3 ευρώ το ένα) από το ζεύγος Ζυρ-Ισαβ προ δεκαπενταετίας στο Βιετνάμ, και από τότε έχει ταξιδέψει σε αρκετές δεκάδες μπιχλώδεις χώρες με άριστα πάντα αποτελέσματα. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν πανάλαφρο υπνόσακο, από ύφασμα σατέν (όχι παίζουμε!), χωρίς φερμουάρ, όπου μόλις παραστεί η σχετική ανάγκη, χώνεσαι μέσα ολόκληρος γλιτώνοντας έτσι μια και καλή από τα απροσδιόριστου χρώματος (ή αλλιώς εσαεί ανάλλαχτα) σεντόνια καθώς και από τα διάφορα κατοικίδια που τυχόν συγκαταλέγονται στις (ανεπιθύμητες) παροχές του εκάστοτε καταλύματος.

Ιδού λοιπόν, δείτε και ζηλέψτε!
(Όποιος τολμήσει να υπαινιχτεί ότι ο Ζυρ τυλιγμένος έτσι θυμίζει κάτι σε διαστημικό υπόθετο ή σε αιγυπτιακή μούμια μέσα σε προφυλακτικό θα του κόψω την καλημέρα πάραυτα και δια παντός).

View attachment 242519

Ορίστε και το δικό μου σε κόκκινο

View attachment 242488

Με μια τέτοια πανοπλία στο οπλοστάσιό μας, καθώς και με επαρκή πολεμοφόδια από το έτερο υπερ-όπλο που ακούει στην ονομασία μωρομάντιλα, όπως καταλαβαίνετε κανένα Σόλεμπ δεν θα μπορούσε να μας πτοήσει!

Όπως δεν μπόρεσαν, εννοείται, να με πτοήσουν τα μυγάκια του Χιτσκοκ. Αντιθέτως. Χαράς ευαγγέλια τα μυγάκια! Για σκεφτείτε το λίγο: Τι ψυχή έχουν μερικά εκατομμύρια εντομάκια του θεού μέσα στα μάτια σου, το στόμα σου, τ’ αυτιά σου και τα ρουθούνια σου όταν χάρη σ’ αυτά ξεφορτώνεσαι ένα ολόκληρο μη μου άπτου γουρούνι μαζί με – κι εδώ είναι η ταμπακιέρα - την θανατηφόρα ΝΙΚΟΝ του;

Φανταστείτε λοιπόν την ευτυχία του να βγαίνεις από μια τέτοια πόρτα (είπαμε, αν και μίνιμαλ, το κατάλυμα ήταν ατμοσφαιρικό!)

View attachment 242516 View attachment 242515

Και το πρώτο που αντικρίζεις να είναι αυτό, εκατό μέτρα από το κατώφλι σου

View attachment 242489


Έναν ολόκληρο αρχαίο ναό για τα μάτια σου μόνο (έστω κι αν αυτά είναι πνιγμένα στα μυγάκια)

View attachment 242490

View attachment 242491

View attachment 242492

View attachment 242493

View attachment 242494

View attachment 242495

View attachment 242496

Ε, εντάξει δεν σου συμβαίνει δα και κάθε μέρα!

Αντιθέτως για τους ντόπιους, το σκηνικό αυτό είναι η καθημερινότητά τους. Πάνε κι έρχονται δίπλα από τις αρχαίες κολώνες λες και περπατάνε σ’ έναν «κανονικό» δρόμο της γειτονιάς τους.

View attachment 242498

View attachment 242514

Κι εδώ που τα λέμε, ο ναός του Σόλεμπ ΕΙΝΑΙ η γειτονιά τους! Κάπου εκεί γύρω βρίσκονται τα σπίτια τους, τα χωράφια τους και οι χουρμαδιές τους.

View attachment 242497

Στη σκιά αυτών των κολώνων μεγάλωσαν, έπαιξαν, μάλωσαν, ερωτεύτηκαν και γέννησαν παιδιά. Που κι αυτά με τη σειρά τους εκεί γαλουχήθηκαν και διαμόρφωσαν τους χαρακτήρες τους, ενσωματώνοντας το αρχαίο σκηνικό ως κομμάτι του είναι τους και άρα του ευρύτερου πολιτισμού τους. Ζώσα Ιστορία που διέχισε το χρόνο και συνεχίζει να ανασαίνει στο σήμερα, να τι είναι το Σόλεμπ!

Στο μεταξύ εγώ, μαζί με την Ιστορία ανασαίνω και κάμποσα μυγάκια, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Όταν έχεις ένα τέτοιο λάσπινο χωριό στη διάθεσή σου το τριγυρνάς αγόγγυστα μέχρι τελικής πτώσης.

View attachment 242517

View attachment 242507

View attachment 242508

View attachment 242509

View attachment 242510

View attachment 242500

View attachment 242511

View attachment 242512

View attachment 242513


View attachment 242518

Κι άμα φτάσει το δειλινό, με έναν εξωπραγματικό ουρανό να τυλίγει τον αρχαιολογικό χώρο σαν σε πέπλα φωτιάς, ε τότε παραβλέπεις το γεγονός ότι ανάλογες με σένα φωτογραφίες τράβηξε και το επανακάμψαν εκείνη την ώρα γουρούνι, και υποκύπτεις τελικά στον πειρασμό να κλείσεις τα συμπληρώματα της μέρας ανεβάζοντας κι εσύ κάνα-δυο-τρεις από την σοδειά σου.

View attachment 242501

View attachment 242502

View attachment 242503

H φωτογραφία του Ζυρίνη-μούμια παίζει να είναι η καλύτερη της τραβελστορικής σου καριέρας!

 

[isabelle]

H φωτογραφία του Ζυρίνη-μούμια παίζει να είναι η καλύτερη της τραβελστορικής σου καριέρας!

Ναι, αλλά τώρα που τον είπες μούμια, εγώ από δω και μπρος σου'κοψα την καλημέρα. Καληνύχτα λοιπόν

 

[isabelle]

8η μ. Υ. μέρα

Κανένα θαύμα ως γνωστόν δεν κρατάει πάνω από τρεις μέρες. Στην δε περίπτωση μου η διάρκειά του ήταν δυστυχώς πολύ, μα πάρα πολύ πιο σύντομη. Μόλις λίγες ώρες για την ακρίβεια...

Μπροστά στην προοπτική της μετάβασής μας στο νησί Sai, το οχληρό γουρούνι επανεμφανίστηκε πρωί πρωί στο προσκήνιο, όχι μόνο ξεκούραστο και φορτσάτο μετά την αναγκαστική φωτογραφική αποχή του προηγούμενου απογεύματος μα και κατάλληλα εξοπλισμένο για την αντιμετώπιση των μυγακίων. Η ευτυχία μου είχε μόλις λάβει τέλος!

Αν στην ως άνω ατυχέστατη εξέλιξη, προσθέστε και το γεγονός του άγριου υδρονέττειου φωτοχαρμανιάσματος, όπως καταλαβαίνετε το πεδίο δράσης μου συρρικνώθηκε απελπιστικά. Ορίστε σε τι κατάσταση τον συνέλαβε ο φακός του Ζυρ. Χοίρος εν υαλοπωλείω!

Όπου φάτσα με προσωπικότητα, όπου σκηνικό με ενδιαφέρον, να’ σου μπροστά μου το γουρούνι, με βλέμμα θολό από την στέρηση, και το μάτι στο βιζέρ της Nikon στο ενενήντα τα εκατό του χρόνου, να πυροβολεί μανιωδώς τα πάντα. Κατ’ ανάγκη λοιπόν, για μια ακόμη φορά, δεν έχω να παραθέσω παρά λίγα ρετάλια που ξέφυγαν της προσοχής του.

Και δυο στιγμιότυπα από τα παραπήγματα των χρυσοθήρων

Καθώς και ότι κατάφερα ν' αποσπάσω ακόμα από τα λατρεμένα μου νουβιακά χωριά καθ'οδόν για τον Νείλο

Από κει και πέρα, η βαρκάδα στον Νείλο φάνηκε να επενεργεί ηρεμιστικά πάνω στον γουρουνίσιο ψυχισμό

σε σημείο που με έκανε να ντραπώ για την σκέψη η οποία εντελώς αυθόρμητα ξεπήδησε στο μυαλό μου στη θέα του μικρού κροκόδειλου του Νείλου: Πώς να αντιδρούσε άραγε το χαριτωμένο αυτό ερπετό απέναντι σ’ ένα γουρούνι σπρωγμένο όλως τυχαίως στο ποτάμι;

.
Η συνέχεια της μέρας κύλησε εξόχως χαλαρωτικά

με βόλτες ανάμεσα στα ερείπια του Sai σε συνθήκες απόλυτης μοναχικότητας.

Φαντάσου να έχεις ένα ολόκληρο νησί του Νείλου, μαζί με τ’ απομεινάρια μιας ιστορίας τρεισήμισι χιλιάδων ετών, στη αποκλειστική σου διάθεση. Πώς να περιγράψεις την απογείωση που χαρίζει μια τέτοια συνθήκη;

Μα η μέρα μου επιφύλασσε για το κλείσιμό της και μια ακόμη μέγιστη χαρά. Επιστρέφοντας το απόγευμα στο χωριό, με τα μυγάκια σ' ένα παροξυσμό δραστηριότητας να λειτουργούν ως το απόλυτο γουρουνοαπωθητικό, εξασφάλισα το μονοπώλειο της φωτογραφικής κάλυψης (και) της κάτω γειτονίτσας του Σόλεμπ την οποία σας παρουσιάζω σε παγκόσμια αποκλειστικότητα

 

[isabelle]

9η μ. Υ. μέρα

Με τέτοιο γουρουνίσιο φωτογραφικό καταιγισμό από την Νέα Ντόνγκολα, το να προσθέσω κι εγώ μερικά δικά μου στιγμιότυπα (παραπλήσιας θεματολογίας, τι άλλο θα ήταν πραγματικά κενό νοήματος. Γιαυτό και θα περιοριστώ σε μία και μοναδική φωτό, με αυτουργό τον Ζυρ από τον οποίο την δανείστηκα

Μία μεν, αλλά τι μία! Ορίστε, δείτε: Γουρούνι-Τεντέν, παρέα με τον ναυτικό-εμπνευστη του τίτλου της ιστορίας!

Σε αντίθεση με την προηγούμενη αυτοσυγκράτησή μου ως προς την Νέα Ντόνγκολα, δεν θα γλιτώσετε εν τούτοις τον βομβαρδισμό σας με την φωτοσυγκομιδή μου κατά τη στάση μας στην έρημο. Ο καθείς με τα πάθη του! Κι ένα από τα μεγαλύτερα δικά μου είναι οι έρημοι κάθε μορφής. Από τους πάγους και τα πεδία μαύρης λάβας της κεντρικής Ισλανδίας, μέχρι την Ακτή των σκελετών στην Ναμίμπ. Κι από το Σαλάρ ντε Ουγιούνι στο βολιβιάνικο Αλτιπλάνο μέχρι τα αρειανά τοπία του βαθυπέδιου Ντάνακιλ στην Αιθιοπία. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την ανυπέρβλητη Σαχάρα!

Όπως ήδη σας μετέφερε το μαρτυριάρικο γουρούνι, το Wadi Milk ασφαλώς δεν μπορεί να συγκριθεί με κορυφαία σαχαριανά τοπία σαν κι αυτά που βρίθουν για παράδειγμα στο Tassili N'ajjer στην Αλγερία ή ανάμεσα στην Sabha και την Ghat στη Νότια Λιβύη. Μα απέναντι σ' αυτή την (σχετική) μειονεξία που πηγάζει από το γνωστό αξίωμα "ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο", το Wadi Milk έχει ένα ακαταμάχητο πλεονέκτημα: η περιοχή είναι (περίπου) ασφαλής και μπορείς να πάρεις μια τζούρα (έστω) από έρημο χωρίς να κινδυνεύεις να εμφανιστείς στις ειδήσεις με πορτοκαλί περιβολή κι ένα γιαταγάνι στο λαιμό σου. Δεν το λες και λίγο.


Οδεύοντας προς το Wadi Milk

Κοπάδια από καμήλες μεταφέρονται από το Νταρφούρ για εξαγωγή στην Αίγυπτο

Και τώρα πάμε να χαθούμε στην άμμο

Ξημερώνοντας στο Wadi Milk

Ιμπρεσιονιστικά παιχνίδια

Η γλυπτική της άμμου

Σαν αφηρημένη ζωγραφική

Το μηδέν (της ύπαρξης) και το άπειρο (του χωροχρόνου)

 

[hydronetta]

Αναμένεται και η βιντεοανασκόπηση...