Λευκορωσία Операция Барбаросса (Operation Barbarossa)

[ThanasisU2]

Minsk Part 1

Η πρώτη μέρα μου στο Μινσκ ξεκίνησε με την χαρακτηριστική μουσική από το διάσημο καρτούν κι με έναν μυρωδάτο καφέ για καλήμερα. Μιας κι η Άννα θα πήγαινε στην σχολή της, θα είχα όλη την μέρα μπροστά μου για άπειρες βόλτες στο Μινσκ.

Το Μινσκ θημιζεται για τις πάρα, μα πάρα πολλές πλατείες του. Δε υπάρχει περιοχή για περιοχή που δε θα βρεις μια τεράστια πλατεία, κι μπόλικο κόσμο που θα κάνει το διάλειμμα του σε ένα από αυτά. Πράσινο, ησυχία κι τίποτα άλλο δε χρειάζεται.
Κατεβαίνοντας το δρόμο Багдановіч (Bogdanowica), θα καταλήξουμε σε ένα από τα πολλά πάρκα που έχει το Μινσκ, στο πάρκο της Όπερας. Ακριβώς δίπλα στο πάρκο υπάρχει η διάσημη στατιώτικη σχολή Σουβοροβ (Суворовское училище), με το κλασικό, για την Λευκορωσία, σοβιετικό στοιχείο. Στο πάρκο μας, εκτός από τα πολλά αγάλματα (που στο Μινσκ είναι άπειρα) υπάρχει το άγαλμα του διάσημου Λευκορώσου ποιητή Maksim Bahdanovič (Максім Багдановіч) οποίος πέθανε νέος, από φυματίωση.

Στρίβοντας δεξιά στην οδό Janka Kupaly κι συνεχίζοντας όλο ευθεία, θα φτάσουμε σε ένα από τα ποιο ψυχοπλακωτικά σημεία του Μινσκ. Στο νησί των δακρύων (Плачущий ангел-хранитель). Πρόκειται για ένα μικρό νησάκι στο ποταμό Svislach (Сви́слочь), στο οποίο βρίσκετε μια εκκλησιά, ως φόρος τιμής για τους στρατιώτες που πέθαναν στο πρώτο πόλεμο στο Αφγανιστάν (78-88). Στο κέντρο του ναού, υπάρχει μια μικρή πένθιμη καμπάνα, κι από κάτω ένα δοχείο με χώμα από το Αφγανιστάν. Στην είσοδο της εκκλησίας στέκεται ένα τεράστιο άγαλμα του Φύλακα Αγγέλου, ο οποίος προστατευτεί τις ζωές των Λευκορώσων στρατιωτών. Μια καλή συμβουλή είναι στην γέφυρα να προσέχετε στους επιτήδειους, που θα θέλουν να σας πουλήσουν ότι σαβούρα μπορεί να υπάρξει.

Επόμενος μας σταθμός ο Λευκορώσικος Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός, εκεί που κάθε Κυριακή γίνεται το αδιαχώρητο, μιας κι κάνει λειτουργία ο αρχιεπίσκοπος Λευκορωσίας Filaret.
Δίπλα στο ναό βρίσκεται η στάση του μετρό, Nemiha (Немига), όπου στις 30 Μαιου 99 σημειώθηκε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στο μετρό του Μινσκ. Εκείνη την μέρα γινόταν μια δωρεάν συναυλία δίπλα στο σταθμό, ώσπου ξέσπασε μια δυνατή μπόρα που ανάγκασε να τρέξουν σχεδόν όλοι να κρυφτούν στη στάση του μετρό. Η απότομη είσοδος του, προκάλεσε πανικό κι σκοτώθηκαν 53 άτομα από το ποδοπάτημα.Σήμερα εκεί κοσμεί ένα λιτό μνημείο, φόρο τιμής στα άτυχα 53 άτομα.

Στρίβοντας αριστερά, στο κεντρικό δρόμο Λένιν, κι παίρνοντας όλο ευθεία θα φτάσουμε στο κέντρο του Μινσκ, στην πλατεία Oktyabrskaya (Октябрьская, παλιά ονομασία του ήταν Κεντρική πλατεία). Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει μια μικρή πυραμίδα, η οποία μας δείχνει ότι εκεί βρίσκεται το κέντρο της Λευκορωσίας, κι όλες οι χλμ αποστάσεις ξεκινάνε από εκεί. Επίσης στο ίδιο μέρος υπάρχουν μπόλικα Σταλινιστικά κτήρια όπως το Παλάτι των Εργαζόμενων (Республиканский профсоюзов Дворец культуры) αλλά κι το πρώτο μουσείο που χτίστηκε για το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο (Белорусский музей Великой Отечественной войны) ή αλλιώς το μουσείο για το ΙΙ Παγκόσμιο πόλεμο που έλαβε χώρα στα Σοβιετικά Εδάφη. Στο τελευταίο αξίζει να αφιερώσετε μια βόλτα (το εισιτήριο κάνει γύρω στα 4000 ρούβλια δηλαδή κάτι λιγότερο από 1 ευρώ), το μόνο πρόβλημα με το μουσείο αυτό (κι γενικά με την Λευκορωσία), ήταν πως όλα ήταν στα Ρωσικά, κι αν κάποιος δε την γνωρίζει την γλώσσα, καλό είναι να επικοινώνησει με το μουσείο για του δώσουν αγγλόφωνο ξεναγό. Το μουσείο στους δύο του ορόφους, μπορεί κανείς να βρει οχήματα από το πόλεμο, στολές, μετάλλια κι άλλα διάφορα στοιχεία, που είχαν σχέση με τον 2 Παγκόσμιο Πόλεμο στην Λευκορωσία. Μια βόλτα εκεί αξιζεί κι ας μην είναι φανατικός του πολέμου.

 

[ThanasisU2]

Minsk Part 2

Από το μουσείο θα συνεχίσουμε τον δρόμο προς τα πάνω, περνώντας το διάσημο (για τα ανατολικά κράτη) Τσίρκο τους κι μετά το μεγαλύτερο πάρκο στο κέντρο του Μινσκ, το πάρκο Gorky (парк Горького) για να φτάσουμε στο διάσημη πλατεία της Νίκης.


Σε αυτή την πλατεία βρίσκεται ο Οβελίσκος με ύψος 40 μέτρα σαν μνημείο για τους άτυχους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που πέθαναν στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο οβελίσκος χτίστηκε το 1954, ένα από τα ποιο ενδιαφέροντα κομμάτια του οβελίσκου, είναι τα 4 διαφορετικά γλυπτά που χτίστηκαν στην βάση του Οβελίσκου. Κάθε μια από τις βάσεις συμβολίζει κάτι άλλο:


Η πρώτη συμβολίζει την 9 Μαΐου του 1945 την Μέρα της νίκης κατά της Ναζιστικής Γερμανίας,
η Δεύτερη οι Αντάρτες της Λευκορωσίας,
η Τρίτη η μνήμη στους Πεσόντες στρατιώτες κι η
τελευταία ο Κόκκινος Στρατός στην περίοδο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.


Στις 3 Ιουλίου του 61 (3 Ιουλίου, είναι η μέρα απελευθέρωσης της Λευκορωσίας), πρόσθεσαν κι μια τεράστια φλόγα, που καίει όλο το 24ώρο κάθε μέρα. Ο θρύλος λέει, ότι όταν σβήσει η φλόγα, θα σβηστεί κι η Λευκορωσία από το χάρτη. Ένα επείσης ενδιαφέρον fact είναι ότι στις σημερινές μέρες, σε εκείνο το σημείο πάντα θα βγάλει φωτογραφία οι νεόνυμφοι, σαν φόρος τιμής στους άτυχους στρατιώτες.


Επιστροφή προς το κέντρο, αλλά αυτή τη φορά μέσω του πάρκου Gorky. Το πάρκο χτίστηκε το 1800 υπό το όνομα Πάρκο του Κυβερνήτη, αλλά την περίοδο άλλαξε όνομα σε центральный детский парк им. Максима Горького (Maksima Horkaha Centraĺny dziciačy park) δηλαδή το Κεντρικό πάρκο για Παιδιά του Μαξιμ Γορκυ (διάσημος Λευκορώσος ποιητής). Στις τεράστιες εκτάσεις του πάρκου, μπορείς να βρεις, εκτός από δέντρα κι αγάλματα, ένα μύλο ύψους 54 μέτρων, ένα πλανητάριο κι επίσης εάν ολοκαίνουργιο στάδιο του χόκεϊ, δωρεά του συντρόφου Σάσα, μιας κι είναι μεγάλος φαν του χόκεϊ.


Προτελευταίος μας σταθμός, η Πλατεία Ανεξαρτησίας, плошча Незалежнасці (Plac Niezaležnaści) πρώην πλατεία Λένιν, αλλά με μια μικρή στάση στο σταθμό του μετρό Oktyabrskaya (Октябрьская) εκεί που έλαβε χώρα, η βομβιστική επίθεση στις 11 Απριλίου του 11, σκοτώνοντας 14 ανθρώπους κι τραυματίζοντας πάνω από 200. Τότε κι σήμερα, στον τοίχο του σταθμού υπάρχουν λουλούδια, φωτογραφίες, κεριά κι το χειρότερο, μητέρες, παιδιά κι άλλα πρόσωπα να κλαίνε για τα άτομα που χάσαν στην επίθεση αυτή.

 

[ThanasisU2]

On The road to Katyn

Μετά την αρκετά κουραστική μέρα , κι τα άπειρα ποτά στο μπαρ, η φίλη μου πρότεινε το εξής:
-Από ότι θυμάμαι, εσύ έχεις συγγενή που πέθανε στο Κάτυν
- Ναι, καλά θυμάσαι
- Τι θα έλεγες να πάμε σήμερα το βράδυ για να το δεις από κοντά;
-Ναι, ΟΚ αλλά βίζα δε έχω για την Ρωσία, πως θα πάω;
-Μα τα σύνορα είναι ανοιχτά κι δε ελέγχονται, κάτι σαν το Σενγκεν ένα πράγμα, θα πάμε έναν φίλο μου τώρα κι θα γυρίσουμε το μεσημέρι/απόγευμα την άλλη μέρα

Με λίγο φόβο μέσα μου, χωρίς καν να το σκεφτώ
-Да, пойдем!

Κι ετσί ξεκινάει η ιστορία, σε ένα από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες των Σοβιετικών στο ΒΠΠ.

 

[ThanasisU2]

Katyn (Катынь)

Το ταξίδι δε το πόλη θυμάμαι, μιας κι κοιμόμουν σε όλο το ταξίδι (βλέπετε, οι παρενέργειες της βότκας). Όλο το trip κράτησε γύρω στις 3,30 με 4 ώρες, κι φθάσαμε κατά τις 8 το πρωί στο Κατυν.



Ησυχία παντού, μόνο λίγοι πολώνοι τουρίστες κι καθαριστές στο δρόμο.
Το μουσείο χτίστηκε με την βοήθεια των δύο κρατών, Πολωνία κι Ρωσία, κι άνοιξε τις πόρτες του στις 28 Ιουλίου του 2000. Πριν το 1990 ήταν απαγορευμένο να μιλάς για την γενοκτονία του Κάτυν, πόσο μάλλον να ανοίξεις μουσείο εκεί. Όλους τους τουρίστες/ξένους που ρώταγαν για το Κάτυν, τους πήγαιναν να δουν το Κχάτην (Хаты́нь), άλλοι γενοκτονία, αλλά αυτή έγεινε από τους Γερμανούς στην Λευκορωσία.


Το μουσείο του Κάτυν βρίσκεται 20 χλμ δυτικά από το Smolenks, στο δάσος του Κάτυν. Εκεί όπου η NKVD (μυστική Αστυνομία της Σοβιετικής Ένωσης) εκτέλεσε 4410 Πολωνούς αξιωματικούς κι τους έθαψε στο δάσος του Κάτυν. Εκτός από τους Πολωνούς, στο Κατύν υπολογίζεται ότι υπάρχουν 8000 με 10000 πτώματα, οι ποιο πολλοί πολίτες χωρών τις πρώην ΕΣΣΔ, που σκοτώθηκαν στην περίοδο του Μεγάλου Τρόμου από την NKVD.


Κάθε χρόνο, στις 15 Αυγούστου το μέρος κατακλύζεται από Πολωνούς (κυρίως στρατιωτικούς), μιας κι εκείνη την μέρα, είναι η μέρα των Στρατιωτών στην Πολώνια. Όλος ο χώρος γεμίζει με Πολωνικές σημαίες, λουλούδια κι κόσμο που πάει να δώσει φόρο τιμή προς τους στρατιώτες.
Στην είσοδο του στρατιωτικού νεκροταφείου, υπάρχουν 2 πυλώνες, με το σήμα του πολωνικού στρατού, κι ένα μονοπάτι που σε πάει στο κεντρικό σημείο στο οποίο βρίσκεται ο σταυρός κι από πίσω ο μεταλλικός τείχος με τα σημαντικότερα ονόματα στρατιωτών που πέθαναν τότε. Δεξιά κι αριστερά του στρατού υπάρχουν 2 τείχη με τα ονόματα των άλλων στρατιωτών που πέθαναν τότε.


Το μουσείο δυστυχώς ήταν κλειστό, μιας και του κάναν ανακαίνιση λόγο του μνημείου του πρώην προέδρου Lech Kaczynski, που πέθανε, κι απαγορευόταν η είσοδο μέσα.


Μετά από 2 ώρες βόλτες στο δάσος, δίπλα σε διάφορους τάφους , ήταν καιρός να φύγουμε για να προλάβουμε να δούμε ακόμα το Μινσκ κι να πάρω το τρένο για για Grodno.

 

[ThanasisU2]

Last night in Minsk

Η άφιξη στo Minsk έγινε το απογευματάκι, κι με πρώτο σταθμό, τον σιδηροδρομικό σταθμό των τρένων του Μινσκ, για να μπορέσω να αγοράσω το εισητήριο για το τρένο για το Гродно. Η τιμή για μια θέση σε platskartny (μιας κι το ταξίδι θα είναι σχεδόν 8 ώρες την νύχτα, κι δε θα παλευόταν να την περάσω σε καρέκλα) στην αστεία τιμή των 12000 BYR (κάτι λιγότερο από 2 ευρώ

).

Πριν πάμε να δούμε την διάσημη Βιβλιοθήκη του Μινσκ, κάναμε στάση στην Πλατεία Ανεξαρτησίας για μια αναμνηστική φωτογραφία κάτω από το άγαλμα του Λενιν κι μια βόλτα στο υπέροχο υπόγειο εμπορικό κέντρο (άμα κάποιος έχει πάει στο Κιεβο, έχουν κι εκεί παρόμοιο εμπορικό κέντρο).

Μετά από μια υπέροχη κρύα μπύρα, πείραμε το μετρό για να φτάσουμε στην στάση Восток/Усход κι από εκεί με τα πόδια στο υπέροχο κτήριο, της Εθνικής Βιβλιοθήκης (Нацыянальная бібліятэка Беларусі). Το κτήριο με ύψος τα 72 μέτρα, φυλάει μέσα πάνω από 8 εκατομμύρια βιβλία (τα ποιο πολλά γνήσια αντίτυπα Λευκορώσων ποιητών, αλλά κι την Τρίτη μεγαλύτερη συλλογή ρωσικών βιβλίων), στους 22 ορόφους του. Η κατασκευή του κτηρίου, τελείωσε το Ιανουάριο του 2006, κι οι πρώτοι επισκέπτες μπόρεσαν να μπουν το Ιούνιο του ίδιου χρόνου. Στην είσοδο της βιβλιοθήκης μια ευχάριστη έκπληξη. Υπάρχει γραμμένα σε όλες τις γλώσσες του κόσμου η φράση "ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ θεοῦ ἄνθρωπος" (3:17 Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Τιμοθέους) ακόμα κι στα αρχαία ελληνικά! Το κτήριο εκτός από τα βιβλία έχει κι μια υπέροχη ταράτσα στο τελευταίο όροφο. Η τιμή του εισιτήριου, κάτι λιγότερο από 1 ευρώ, αλλά η θέα απλά υπέροχη. Η βροχή που έπιασε, δε ήταν αρκετή να με κάνει να κατέβω γρήγορα από εκεί πάνω. Η θέα; Απλά υπέροχη! Μπορούσες να δεις από τις εργατικές πολυκατοικίες (με τα Σοβιετικού Στυλ ζωγραφική), τα πάρκα δάση μέχρι κι τις πολλές πόλεις.

Μετά από κάνα σαραντάλεπτο εκεί πάνω, η Άννα με ρώτησε αν μπορώ να πάμε μαζί να αγοράσουμε φάρμακο για το λαιμό της, μιας κι το πορτοφόλι μου ήταν γεμάτο

. Μονό που δε πείρε κανένα strepsils ή κανένα σιρόπι, αλλά όχι. Σταματήσαμε στο ράφι με την Κάβα, κι αγόρασε ένα μπουκάλι βότκα κι ένα μπουκάλι με χυμό βατόμουρο.
Τελικά το ‘φάρμακο’ ήταν πολλή καλό, αρκετό να μας ρίξει κι παρολίγον να ξεχάσουμε το τρένο για το Γκρόδνο.

Ένα καλό ίνφο για τα νυχτερινά τρένα στο πρώην ανατολικό μπλοκ είναι, να έρθεις νωρίς πριν την αναχώρηση του τρένου. Ο λόγος; Μπορείς να βρεις μέχρι κι 20 επιβατικά βαγόνια για το ταξίδι αυτό, κι πρέπει να βρεις το σωστό, γιατί δε θα σε αφήσει η εισπράκτορας στο βαγόνι.

Μετά από λίγο βρίκαμε το βαγόνι, κι την χαμογελαστή εισπράκτορα στην είσοδο να παραλαμβάνει το εισιτήριο μου κι να μου δείχνει το κρεβάτι μου.

Κατεβαίνω από το βαγόνι, για να χαιρετίσω την φίλη μου, με αγκαλιές κι δάκρυα, κι εισέρχομαι στο τρένο για το νυχτερινό ταξίδι μου για το Grodno.

 

[fenia42]

Καλό μου παιδί, δε μπορώ να πιστέψω ότι πήγες στο Καντυν.
Είχα δει πρόσφατα την ταινία και σε σκεφτόμουν. Δεν ήξερα ότι είχες συγγενή που σκοτώθηκε εκεί.
Ο Πολωνικός λαός έχει υποφέρει πάρα πολύ και από διάφορα δεινά. Η ταινία είναι συγκλονιστική, αληθινή και επιμορφωτική :

 

[ThanasisU2]

τρένο 615BJ Гомель-Мінск-Гро́дна

Με το που ξεκίνησε το βαγόνι, όλος ο κόσμος από το βαγόνι κατευθύνθηκε στη πλευρά της τουαλέτας, για να παραλάβουν το σετ ύπνου. Με 3000 είχες σεντονάκι, μαξιλαροθήκη, σετ κινέζικης σούπας (αυτό στο οποίο βάζεις ζεστό νερό, κι έχεις έτοιμη σουπίτσα, πράγμα πολλή καλό, θα πω σε λίγο γιατί), στιγμιαίο καφέ κι σετ σαπουνακια κι οδοντόκρεμα.

Τα βαγόνια platskartny, είναι ένας φθηνός κι άνετος τρόπος για να ταξιδέψεις στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Σε όλο το βαγόνι υπάρχουν κρεβάτια, αλλά δε είναι σε καμπίνες, δλδ με κλειστή πόρτα, αλλα ανοιχτά. Το βαγόνι πεντακάθαρο, κι με πολλά ενδιαφέροντα άτομα. Μέσα σε λίγα λεπτά, έπιασα γνωριμία με 3 κοπέλες από το Κυργιστάν (θεε μου, τι κοπελάρες ήταν αυτές), κι μετά από λίγο, ο καθένας έβγαλε από ένα μπουκάλι με αλκοολ κι ξεκινήσαμε να μιλάμε για τα πάντα. Μετά από 2 λίτρα βότκα κι 3 ώρες ποτό, έπρεπε να την πέσω, μιας κι θα είχα ακόμα ένα ταξίδι την επόμενη μέρα. Έλα όμως που με έπιασε γκάστρο (δλδ πείνα, μετά από πολλή ποτό), κι για αυτό με βοήθησε η σουπίτσα πριν πέσω για ύπνο.

Το ταξίδι ήταν αρκετά καλό, κι στις 7 λίγο πριν φτάσουμε στο Grodno, ήπιαμε το καφεδάκι μας, κι πακέταρα τα τελευταία πράγματα κι κατέβηκα στο τελευταίο σταθμό της υπέροχης εκδρομής μου.

Μείνετε μαζί μας, για να ζήσετε την υπέροχη εμπειρία να ταξιδέψετε με τον ‘λαθρέμπορα’

 

[ThanasisU2]

Καλό μου παιδί, δε μπορώ να πιστέψω ότι πήγες στο Καντυν.
Είχα δει πρόσφατα την ταινία και σε σκεφτόμουν. Δεν ήξερα ότι είχες συγγενή που σκοτώθηκε εκεί.
Ο Πολωνικός λαός έχει υποφέρει πάρα πολύ και από διάφορα δεινά. Η ταινία είναι συγκλονιστική, αληθινή και επιμορφωτική : [URL="

για αυτό δε χωνεύω με τίποτα το κομουνισμό κι την λογική του.
πόσο μάλλον που βρήκα το όνομα του θείου μου σε ένα μέρος του τοίχου με τα ονόματα των νεκρών

 

[ThanasisU2]

Гро́дна κι λαθραίμπορας

To Grodno (όπως κι το Brest) άνηκε στην Πολωνία μέχρι το 39, που μπήκαν οι Ρώσοι (Σοβιετικοί μετά το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης ή ποιο απλά Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ ). Στις 18 Μαρτίου του 1921, μετά το σύμφωνο της Ρίγας, το Grodno, εντάσσεται στην Πολώνια (ξανά μετά από πολλά χρόνια) κι ξεκινάει η ανάπτυξή της. Ανοίγουν 3 ζυθοποιίες, σχολεία, εργοστάσια ποδηλάτων/μοτοσυκλετών μάρκας Niemen αλλά κι εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας.

Δυστυχώς όλα τα καλά τελείωσαν στις 20 Σεπτέμβρη του 39, όταν ο Κόκκινος Στρατός έφτασε έξω από την πόλη, ο στρατός ήταν αδύνατος να προστατέψει την πόλη (πολεμώντας παράλληλα σε 2 μέτωπα δε είναι κι ότι ποιο εύκολο), κι το βράδυ τις 21 Σεπτέμβρη η πόλη έπεσε στα χέρια των Σοβιετικών. Το μίσος του Κόκκινου στρατού ήταν τόσο μεγάλο που την ίδια μέρα εκτέλεσαν 300 άτομα (μεταξύ τους κι πολλά παιδιά) στο δάσος Psia Górka.

Μέχρι το 41 το Grodno αποτελούσε πόλη της Σοβιετικής Λευκορωσίας, οπού μετά την επιχείριση Μπαρμπαρόσα το Grodno έπεσε στη Ναζιστική Γερμανία. Μιας κι το 47% του πληθυσμού ήταν Εβραίοι, η δημιουργία των γκέτο δε άργησε. Μέσα σε λίγο καιρό σκότωσαν ή μετάφεραν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Auschwitz-Birkenau κι Treblinka, κι το 43 περηφανευόταν ότι η πόλη έγινε judenrein, δηλαδή ελεύθερο απο Εβραίους.
Μετά την συνδιάσκεψη της Γιάλτας, κι με την συνθήκη Curzon, το Grodno έπρεπε να μπει στο χάρτη της Πολωνίας, αλλά δυστυχώς έπεσε στα χώρια της ΕΣΣΔ κι μετά στην Λευκορωσία.

Η άφιξη έγινε μια χαρά, κι άμεσα πήγα στο γκισέ να πάρω το εισιτήριο για τo Białystok. Βάση τις πληροφορίες των ‘φίλων του αδερφού μου’, το εισιτήριο θα κόστιζε γύρω στα 7000 ρούβλια. Λέω οκ, θα μου μείνουν κι λίγα για ψώνια. Πάω στο γκισέ, με σπαστά ρωσικά κι με ελάχιστα αγγλικά της υπάλληλου μου είπε ότι κάνει 60000 ρούβλια, μιας κι είναι τρένο international. Έλα που έχω μόνο 50000 ρούβλια στο πορτοφόλι μου. Την ρωτάω:
- крэдытная карта (Credit Card? )
- няма! (No!)

Exchange δε είχε στο σταθμό, τα ΑΤΜ του χαλασμένα, κι γω μες τα νευρά να ρίχνω χριστό πανάγιες στο αδερφό μου. Τι να κάνω, πείρα την τσάντα μου κι πήγα προς την πόλη, είχα 4 ώρες μέχρι να έρθει το τρένο. Μιας κι δε ήξερα ποιο λεωφορείο να πάρω, πείρα τον κεντρικό δρόμο E. Ažeški/вул. Э. Ажэшкі.

Στο δρόμο βρήκα αρκετά ενδιαφέρωντα μνημεία, με καλύτερο την Μητρόπολη της Παναγίας της Προστάτιδας (Свято-Покровский кафедральный собор /Sviata -Pakroŭski kafiedraĺny sabor)για να φτάσουμε στην κέντρικη πλατεία, στο δημαρχείο με το κλασικό άγαλμα του Λενιν. βλέποντας που ποντάρει το δάκτυλό του, εκεί βρήκα το ΑΤΜ (βλέπετε, τα είχε προνοήσει όλα ο κομουνισμός, μέχρι κι το σύντροφο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ να μας ποντάρει το κακό καπιταλισμό).

Με το που έβγαλα τα λεφτά, άρχισα τη επιστροφή προς το σταθμό μέσω του υπέροχου πάρκου αλλά κι του μνημείου των πεσόντων στρατιωτών του κόκκινου στρατού. Ένα επείσης όμορφο πράγμα που είδα στο Grodno, ήταν τα υπέροχα μπρούτζινα αγαλματίδια που υπήρχαν στο δρόμο.
Αγορά εισιτηρίου κι με τα υπόλοιπα ρούβλια, πήγαν για %Shopping% therapy. Στο δίπλα σουπερ μάρκετ γίνανε τα ποιο σημαντικά ψώνια: 2 πακετάκια Camel, ένα λίτρο βότκα, 7 λίτρα μπύρας, διάφορα περίεργα πατατάκια κι μου μείναν κάμποσα χιλιάρικα ακόμα.

Ο έλεγχος διαβατηρίων θα γινόταν στο σταθμό, κι μετά θα περίμενες στο θάλαμο μέχρι να έρθει το τρένο. Περιμένοντας στην είσοδο, για τον έλεγχο των διαβατηρίων παρατήρησα πως είμαι ο μόνος τουρίστας στο υπέροχο τρένο αυτό. Κάθε λογή γιαγιά (μπαμπουσκα), παππού, νέου που επαγγελώντε «λαθρέμπορες» μπορούσες να βρεις εκεί (υπήρχαν μερικές εξαιρέσεις).

Ανοίγει η πόρτα, περνάμε χαλαρά τον έλεγχο, μέχρι κι γω με το περίεργο διαβατήριο, κι στην άλλη πύλη υπάρχει duty free με τσιγάρα κι αλκοόλ μόνο, κι 2 φαντάρους να μοιράζουν ενημερωτικό υλικό για το πως να ζητήσεις άσυλο στην Λευκορωσία (ότι να ναι).

Η αναμονή ήταν ευχάριστη, προσπαθώντας να καταλάβω, πως οι αθεόφοβοι, που αγόρασαν 10 κούτες τσιγάρα (σημείωση, στην ΕΕ μπορείς να φέρεις μόνο 2 πακέτα τσιγάρα) κι τα πακέταραν σε σακούλες. Κατά τις 11 έφτασε το τρένο από την Πολώνια στο σταθμό, κι όλος ο κόσμος μαζεύτηκε στην πύλη. Πήγα κι γω μαζί τους, κάτι παραπάνω θα ξέρανε. Μόλις οι φαντάροι ανοίγουν την πόρτα, έγινε το έλα να δεις. Η μάνα να χάνει το παιδί κι το παιδί την μάνα. Τρέχαν όλοι προς το τρένο, κι εγώ από πίσω. Μπήκαμε στο βαγόνι, βρήκα μια θέση, έκατσα, κι εκεί είδα όλο το μεγαλείο. Ο κάθε Λευκορώσος είχε μαζί του από μια πένσα, ένα κατσαβίδι κι ένα καθαρό t shirt. Μέσα σε 5 λεπτά, οι αθεόφοβοι ξεβίδωσαν όλο το βαγόνι κι έκρυβαν όπου μπορούσαν τα πακέτα τσιγάρα. Ξεβιδώνανε περβάζια, λάμπες, την λεκάνη της τουαλέτας γενικά όπου μπορούσαν. Σε μια στιγμή, μια ξανθιά Λευκορωσίδα, με ρώτησε αν μπορώ να σηκωθώ για λίγο, λέω ΟΚ, κι εκείνη κλοτσάει το κάθισμα μου. Εκείνη την στιγμή, το κάθισμα ανοίγει, λες κι ήταν από οριγκάμι, σε 5 κομμάτια κι εκεί κρύψανε άλλες κούτες. Ο λόγος που το κάνανε αυτό? Το ένα πακέτο τσιγάρα στην Λευκορωσία κάνει 1 ζλότυ (0,25 λεπτά) κι στην πολώνια το φθηνότερο 15 με 12 ζλότυ (4 με 3 ευρώ), άρα ο λαθρέμπορας αν θα πουλήσει το ένα πακετάκι 7 ζλότυ, κερδισμένος βγαίνει.

Το τρένο αναχωρεί για από το σταθμό, κι σε λίγο περνάμε το ποτάμι Νιέμεν, κι γεωγραφικά μπήκαμε στην Πολωνία. Εκεί είδα το άλλο κουλό. Οι Λευκορώσοι άνοιγαν τα παράθυρα κι πετάγανε τα πακέτα τσιγάρα, κι οι Πολώνοι βγαίναν από το δάσος κι τα μαζεύανε.
Μετά από κάνα 10λεπτό, μη μπορώντας να κοιμηθώ από το σοκ, φτάσαμε στην Kuznica, στο πρώτο σταθμό στην πολώνια, στο οποίο μπαίνουν οι συνοροφυλακες μαζί με τους τελωνειακούς.
Ό έλεγχος κράτησε λίγο παραπάνω, λόγο του ελέγχου της schengen visa κι των $/? που πρέπει να έχει ο κάθε Λευκορώσος για την κάθε μέρα που θα μείνει στην ΕΕ. Η συμπεριφορά των στρατιωτών προς τους Λευκορώσους κι τους Πολωνούς που είχαν από 5 σφραγίδες εισόδου/εξόδου στην Πολώνια/Λευκορωσία, ήταν η χειρότερη, μιας κι ξέραν ότι ήταν λαθρέμποροι. Στο δικό μου διαβατήριο, ο στρατιώτης με καλώς όρισε στα ελληνικά, με βοήθησε να κατεβάσω, στα αλήθεια βαρυ σάκο, κι ούτε καν ήθελε να ανοίξει το σάκο να ελέγξει τη έχω μέσα.

Μόλις τελείωσε ο έλεγχος, μας κατέβασαν από το βαγόνι, κι μας βάλανε να περιμένουμε. Εκείνη την στιγμή μπήκαν οι τελωνειακοί κι ξανάκανε φίλο κι φτερό όλο το τρένο, βρίσκοντας το 90% των τσιγάρων. Μόλις ο μηχανοδηγός πείρε το ΟΚ, μας έκανε νόημα να ανέβουμε στο τρένο. Τα μούτρα των ποιον πολλών Λευκορώσων ήταν χάλια, άλλα μερικοί με ένα χαμόγελο μπανάνα επειδή βρήκαν μερικές κούτες τους άγγιχτες. Με αυτά κι με άλλα φτάσαμε στο Białystok κι στο τέλος αυτής της υπέροχης εκδρομής

.

 

[ThanasisU2]

Photos/Φωτογραφιες

κι λίγες φωτογραφίες από την υπέροχη Λευκορωσία

ο χάρτης της διαδρομής

Minsk

η φίλη μου η Άννα εκ αριστερά μου

 

[fenia42]

Εκδηλώθηκες Θανασάκη !!!!

 

[ThanasisU2]

κι μερεικά βίντεο που βρήκα από τους λαθραίμπορους