Μαρόκο στο γαμο και οι 8...

[LULLU]

Η Ουαρζαζατ η αλλιώς η πόρτα της ερήμου η το Χόλυγουντ της Αφρικής λόγω των πολλών κινηματογραφικών στούντιο που βρίσκονται στη περιοχή, σκαλωμένη στα 1160 μέτρα υψόμετρο στη μέση αυτού του άγριου γυμνού οροπεδίου του Υψηλού Άτλαντα, που τώρα είναι χιονισμένος και ένας παγωμένος αέρας κάνει έντονη την εμφάνιση του. .Σκούφοι , γάντια και μπουφάν έχουν επιστρατευτεί για την ενδυματολογία μας..

Κάτοικοι τη ς πόλης οι Βέρβεροι δημιουργοι των περίφημων Kasbahs που δεσπόζουν στη περιοχή.

H πόλη πέρα από τη σπουδαιότητα της ως βάση για περιπλανήσεις στη έρημο εχει το παλάτι El Glaoui και τη Kasbash Taourirt ιστορικού ενδιαφέροντος για κάθε επισκέπτη.

Φτάνοντας στη πόλη που αρχικά στην ουσία όταν χτίστηκε ήταν ένα οχυρό, είχαμε αρκετό χρόνο για να επισκεφτούμε το παλάτι και την Τaourirt .Ετσι αύριο μετά το πρωινό μας θα πάρουμε το δρόμο για την έρημο…

Κτίστηκε το 19 αιώνα και ως το 1930 αποτελούσε ένα σπουδαίο διοικητικό και εμπορικό σταυροδρόμι. Ως στρατιωτικό φυλάκιο φιλοξένησε τη γαλλική λεγεώνα των ξένων μιας και οι γαλλοι επέλεξαν να ελέγχουν από εδώ το νότο. Ολόκληρο το κτίσμα χωρίζεται σε 4 μέρη , η Καsbash το παλάτι που ήταν η κατοικία του αρχηγού Glaoui, ο οποίος συνθηκολόγησε με τους Γάλλους, ένα τμήμα κατοικιών αφιερωμένο στις παλλακίδες και συγγενείς και ένα τμήμα κατοικιών για τους υπαλλήλους και τεχνίτες,

Περισσότερα από 300 δωμάτια και 20 riads όλο το κτίσμα.. ενώ σήμερα το μεγαλύτερο τμήμα είναι άδειο, ψυχρό καταθλιπτικό .Κάποιες αρχιτεκτονικές και διακοσμητικές παρεμβάσεις που απαιτούσαν τα σενάρια και η σκηνοθεσία ταινιών που γυρίστηκαν εδώ.. Ισως αυτές οι παρεμβάσεις και η κινηματογραφική δραστηριότητα να ήταν και η σωτηρία του κτηρίου..

Μια σωτηρία που έφερε και αλλοίωση των ιστορικών κτισμάτων, μέχρι να περιέλθει στα χέρια της Unesco.



Εξω από το κτήριο μας περιλούζει ένας ψυχρός αέρας. Αποφασίζουμε να φάμε στο εστιατόριο που είναι ακριβώς απέναντι .Τα τραπέζια δυστυχώς έξω στη βεράντα και εμεις γίναμε παγοκολόνες μέχρι να τελειώσουμε το πιο άνοστο φαγητό που φάγαμε ως τώρα στη χώρα. .το πιο άνοστο και με διάφορα…

Το ξενοδοχείο μας το Riad Tichca Salam .Μεγάλα δωμάτια ζεστό νερό.

Μετα το μπάνιο δεν μπορούσα να κρατήσω ανοικτά τα μάτια μου και βυθίστηκα σε ένα ύπνο από τις 8 το βράδυ ..

Άνοιξα τα μάτια στις δύο τα ξημερώματα…και τώρα τι κάνεις?

Μια βόλτα γύρω από τη πισίνα και πάλι μέσα μια και το κρύο ήταν τσουχτερό..

Θα πρέπει να φύγουμε ενωρίς, έχουμε μεγάλη διαδρομή ως τη Merzouga

Στο πρωινό μπουφέ πλήθος κόσμου στη τραπεζαρία, πλήθος άγευστων και ανούσιων εδεσμάτων.. ένα καφέ που ευτυχώς ήταν καλός και φεύγουμε..

Διασχίζουμε το Άτλαντα ακολουθώντας το δρόμο των καραβανιών και μπροστά μας ανοίγονται πολλά και διαφορετικά παράθυρα της φύσης. .άλλοτε ξερα και άγονα, βουνά με αυτό το καφε χρώμα, άλλοτε κατάφυτα από δένδρα,,

Σταματάμε για να για να χαζέψουμε τους τοπικούς βερβερικους οικισμούς , να κάνουμε προμήθειες να πιούμε καλο καφέ…έχω πει και άλλη φορά πως σε όλο Μαρόκο ακόμη και στα ξεχασμένα απομακρυσμένα χωριά ο καφές είναι τέλειος, να δούμε τους ανθρώπους να μάχονται για την επιβίωση.

Ανάμεσα στα πλίνθινα φτωχόσπιτα κάπου κάπου ορθώνονται και κάποια τριώροφα νεόκτιστα σπίτια.

Ο ξεναγός είδε το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω τους και προλαβαίνει τη ερώτηση μου.

Εδώ κάθε οικογένεια εχει το λιγότερο από 3 μέλη της στο εξωτερικό, έφυγαν , μετανάστευσαν αλλά ποτέ δεν ξέχασαν αυτούς που άφησαν πίσω. Μπορεί οι ίδιοι στη χώρα που είναι να ζουν στενάχωρα, αλλά έστειλαν χρήματα στους γονείς για να κτίσουν σπίτι,.. που σημαίνει πως τα κατάφεραν, πως πέταξαν από πάνω τους τη φτώχεια… το ίδιο έκαναν και όσοι Έλληνες ξενιτευτήκαν σε Αμερική και Γερμανία..

Έχουμε περάσει, απίστευτα όμορφα πολύχρωμα τοπία, ξερά στερεμένα ποτάμια και ξάφνου μπροστά μας εμφανίζεται συγκλονιστικό τοπίο. Ένα βαθύ φαράγγι σχηματίζεται από το απότομο διαχωρισμό του πορτοκαλί ασβεστόλιθου βάθους 400 μέτρων

.

Στο βάθος ρέουν τα κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά του ποταμού. Ενώ αρχικά είναι αρκετά φαρδύ στο τέλος στενεύει τόσο πολύ που νομίζεις μπορείς να ακουμπήσεις και τις δυο πλευρές του βράχου αν ανοίξεις τα χέρια σου η ότι μπορεί να παγιδευτείς ανάμεσα στις πλευρές σε κάθε δυνατό φύσημα του αέρα που και σήμερα λυσσομανάει και ένα βουητό διαπερνά το φαράγγι..

Κάποιοι τολμηροί αιωρούνται με σχοινιά στις κάθετες απότομες πλευρές του βράχου , είναι τόσο ψηλά που φαίνονται σαν κουκίδες πάνω στο πέτρωμα.. Ελπιζω να μην ακούσω και κανένα ωχχχχ να σπάει το βουητό του ανέμου. .αναφωνώ κοιτάζοντας τους..

-Δάγκωσε τη γλώσσα του καλέ λένε οι άλλες..

Το εστιατόριο που θα τρώγαμε για μεσημεριανό σκαλισμένο μέσα στη μια πλευρά του βράχου είναι ερμητικά κλειστό .. ατυχία.. και είχε και πολύ καλό φαι όπως μας ειχε πει ο Μοχαμεντ .Για φαΐ δεν ξέρουμε δεν το δοκιμάσαμε αλλά η θέση του δίπλα στο ποτάμι και κάτω από το απότομο βράχο είναι συγκλονιστική...

 

[LULLU]

Αφήνουμε πίσω το φαράγγι και μπαίνουμε στο τελευταίο κομμάτι διαδρομής για τους πορτοκαλί αμμόλοφους που σιγά σιγά έκαναν την εμφάνιση τους

οι πορτοκαλί αμμόλοφοι.. μια θάλασσα από αμμόλοφους. .η Merzouga desert

Φτάνουμε Μerzouga ένα μικρό χωριουδάκι που οι λιγοστοί κάτοικοι του ασχολούνται με το τουρισμό διοργανώνοντας δραστηριότητες και διανυκτερεύσεις στη έρημο , σαφάρι με καμήλες και υπέροχες μουσικές βραδιές κάτω από τα αστέρια..

Είναι πέντε και μιση όταν φτάσαμε και το να πάμε με καμήλες στη κατασκήνωση που θα διανυκτερεύαμε ήταν αδύνατον.. Έχουμε δυο επιλογές , η πρώτη να μεταφερθούμε με τζιπ στη πιο κοντινή βερβερικη κατασκήνωση χωρίς πολλές υποδομές και η δεύτερη να μείνουμε στο ξενοδοχείο Nasser Palace. Δυο από εμάς που δεν είχαν ζήσει τη εμπειρία της ερήμου επέλεξαν τη πρώτη και εμείς οι άλλοι 6 μεταφερθήκαμε στα ωραία μεγάλα και με άνετα κρεββάτια δωμάτια.

Στη επάνω βεράντα συγκεντρωθήκαμε να απολαύσουμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα , τις καμήλες που νωχελικά περπατούσαν και χάνονταν στο βάθος πίσω από τους λόφους, τη λαμπρή εμφάνιση του φεγγαριού σε ένα έτσι και αλλιώς λαμπερό από αστέρια ουρανό.., αλλά με κρύο τσουχτερό..

Το βράδυ μας χάρισε έντονα συναισθήματα και μουσική. Μετα το φαγητό , τα παιδιά του ξενοδοχείο (που δυο μιλούν και ελληνικά ) άναψαν τα τζάκια και η τραπεζαρία μετατράπηκε σε μπουάτ. Τύμπανα, κρουστά τραγούδι και χορό μέχρι αργά.. Αύριο που θα συναντηθούμε με τη Μαρία και Ιωάννα θα διηγηθούμε τις εντυπώσεις και εμπειρίες..

Πάμε για ύπνο.. τώρα να πω ότι αισθάνομαι και καλά 100% δεν θα είναι αλήθεια….θα δείξει..

Το ρολόι στις 4 τα ξημερώματα και εγω στις επάλξεις για την υποδοχή της ανατολής.. τρίζουν τα δόντια μου από το κρύο μια εξω μια μέσα, μια πάνω στη ταράτσα, η στη αυλη και ο ήλιος δεν λέει να φανεί.. και όταν μας έκανε τη τιμή να λάμψει φάνηκε με όλο το μεγαλείο και τη δύναμη του..

Οι κοπές επέστρεψαν από τη έρημο, τράβηξαν ένα δυνατό διαολοκρυο, είχε πολύ κόσμο, ο χώρος για τη τουαλέτα βρώμικος και γενικά η εμπειρία δεν ήταν από τις καλύτερες .

Τα τζιπ προσφέρουν σε εμάς που μείναμε πίσω μια μικρή εμπειρία στους λόφους.

.Τα τζιπ ορμούν οργώνοντας τους πορτοκαλί λόφους που τώρα έχουν πάρει ένα χρυσαφί-κόκκινο χρώμα, κάνουν ελιγμούς, βουτούν από ψηλά και χάνονται … εμείς αποτυπώσαμε στη μνήμη και τη μηχανή τις εικόνες που θα θυμόμαστε. .εικόνες που μου φέρνουν στη μνήμη μου τη αξέχαστη εμπειρία στη έρημο της Λιβύης, ,στο Ακάκους,.. που οφείλω να ομολογήσω πως η Μerzouga στα μάτια μου φαίνεται ως φτωχή συγγενής.. Το σαφάρι μας κράτησε περίπου μια ώρα , επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για πρωινό..

Στο δρόμο πέφτω σε λήθαργο, δεν μπορώ ούτε να μιλήσω ,ούτε να κρατήσω ανοικτά τα μάτια μου. .ο Μοχαμεντ με επαναφέρει λέγοντας μου για τα μέρη που περνάμε, αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω αυτές τις πληροφορίες.

Οπότε καταφέρω να ανοίξω τα μάτια αντικρύζω και άλλο τοπίο. .από τα γυμνά βουνά σε κατάφυτα βουνά με πεύκα και κέδρους και χιονοδρομικά κέντρα.. Το Ifran με το πολύ σπουδαίο πανεπιστήμιο, το Μιχιεφλεν το διάσημο χιονοδρομικό δεν τα θυμάμαι καν Ούτε να σηκώσω τη μηχανή δεν έχω δύναμη.. ψήνομαι στο πυρετό.. αλλά σιωπηλά ,κουβέντα στους άλλους..

-μα τι έπαθε καλέ αυτή και δεν μιλά? Πράγμα περίεργο..

-Νυστάζει σηκώθηκε άγρια μεσάνυχτα για να φωτογραφίζει…

 

[LULLU]

Φτάνουμε στη πιο διάσημη πολυδιαφισμένη και ξακουστή πόλη τη Fez

Eχω διαβάσει, έχω ακούσει και έχω δει τόσα πολλά και νομίζω ότι δεν θα μου φτάνει ο χρόνος που θα αφιερώσω ..

Μας υποδέχονται βίλες , αρκετά μεγάλοι δρόμοι , καταστήματα και ξενοδοχεία , ένας κόσμος και μια πόλη που καμμιά σχέση έχει με το νότο..

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας Zahat al Zaibal που βρίσκεται δίπλα στο πιο κεντρικό δρόμο san ellisse της νέας πόλης. . Εδώ ανακαλύπτω πως εχω αφήσει στην έρημο τη βιντεοκάμερα…Δεν είχα καμμιά ελπίδα να τη βρω αλλά ο Μοχαμεντ επέμενε να τηλεφωνήσουμε στο ξενοδοχείο..

Τι έχω να χάσω ας παρω..

Μας ενημέρωσαν ότι την βρήκαν στο τζιπ που κάναμε το πρωινό σαφάρι και ότι θα μας την στείλουν με το δρομολόγιο των λεωφορείων.

H Fez η παλαιότερη αυτοκρατορική πόλη του Μαρόκου . Ιδρύθηκε το 789 από τον πρώτο σουλτάνο της δυναστείας Idrisid, αν και πολλά από τα πιο διάσημα αρχιτεκτονικά στοιχεία της medina χρονολογούνται από τον 13ο και 14ο αιώνα, εποχή που η πόλη έφτασε στο pic επιρροής και εξουσίας κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Μαρινιδών.

Πολλά τα μνημεία που πρέπει να δούμε αλλά το must είναι η Μεδίνα με τα χιλιάδες δρομάκια με περίπλοκες διαδρομές τις ισλαμικές σχολές, τις μεντρεσες με τα υπέροχα μπλε πλακάκια ,να χαθούμε στα στενά και να μυρίσουμε τις μυρωδιές μπαχαρικών ..

Στο ξενοδοχείο έπεσα στο κρεββάτι.. με το ζόρι το βραδάκι σέρνω τα πόδια μου ως το ταχυφαγείο απέναντι για ένα πιάτο ζυμαρικών που αποδείχτηκε λαπάς..

Το πρωί με χίλια βάσανα να κατέβω για πρωινό…αλλα ούτε βήμα..

Πυρετός, βήχας μυαλγίες ..η παρέα ενημερώθηκε τελικά ότι έχω αρρωστήσει.. Εδώ να πω πως ελάχιστες φορές στη ζωή μου με κατέβαλε ο πυρετός, μια φορά στη τεταρτη δημοτικού που επι 40 μερες πάλευα με παρωτιτιδα και τις επιπλοκές της και άλλη μια φορά ενώ εκανα την ειδικότητα μου στο ευαγγελισμό με brucellosis

Δεν ακολουθώ τους άλλους στη επίσκεψη για Μεκνές και Volubilis.., και μένω στο κρεββάτι ανάμεσα σε ρίγη και υπνηλία. Τα συχνά τηλεφωνήματα της παρέας για ενημέρωση της πορείας της νόσου και οι συχνές επισκέψεις της κοπέλας της ρεσεψιόν με επανάφεραν στη πραγματικότητα.

- σας φωνάξω γιατρό μου λέει η κοπέλα..

-Δεν χρειάζεται μην αγχώνεστε. αν και έχω ασφάλιση αλλά γιατί να ενοχλήσω συνάδελφο …

-Να σας φέρω φάρμακα

-Έχω ευχαριστώ έχω..

-Τι να σας φέρω

-Μια σούπα χαριρα αν γίνεται.. και ήταν η πιο νόστιμη σούπα που έφαγα και για την οποία αρνήθηκαν να δεχτούν χρήματα όταν ζήτησα το λογαριασμό…



Τα κορίτσια γύρισαν αργά..



Η επόμενη μέρα είναι αφιερωμένη στη ξενάγηση της παλιάς πόλης. .που ανήκει και αυτή στα μνημεία κληρονομιάς της UNESCO

Εγώ δεν είμαι εντελώς καλά αλλά δεν θέλω να χάσω με κανένα λόγο τη περιήγηση Μεδίνα.

Συναντήσαμε τον ξεναγό μας Αλι στη ρεσεψιόν, Η ξενάγηση αρχίσει από τη νέα πόλη ή λευκη Φεζ την FES EL JDID και το βασιλικό ανάκτορο Dar al Makhez ένα εντυπωσιακό κτήριο με μια υπέροχη ορειχάλκινη κεντρική πύλη και υψηλά τείχη, με κήπους και σιντριβάνια, περίπτερα σε μια έκταση 80 εκταρίων, που και σήμερα αποτελεί την κύρια κατοικία του βασιλιά όταν ευρίσκεται στη πόλη.To παλάτι κτίστηκε το 1276 από το σουλτάνο ABU GUSUF YAQUB στη νέα Φες, ως τρόπος-τόπος διαφυγής λόγω των συχνών εξεγέρσεων των κατοίκων της Φες, ο οποίοι ακόμη και σήμερα δεν υποτάσσονται εύκολα και αμαχητί στις όποιες εντολές εκ των άνωθεν.. κατι σαν τα δικούς μας σφακιανούς ένα πράγμα..

Φωτογραφίες με προσοχή , μόνο τη πύλη και όχι τους φρουρούς

και φεύγουμε για τη πιο μυστηριώδη , ατμοσφαιρική , δαιδαλώδη, χαοτική Μεδίνα…

Μπαίνουμε στη Μεδίνα , ο Αλι μπροστά ως εμπροσθοφυλακή και ενας άλλος οδηγός ως οπισθοφυλακή που προσπαθεί να μην μας χάσει από τα μάτια του..

Να χαθούμε? Ναι το μόνο εύκολο..

Δεν ήξερα τι θα δω και κάπως με βρίσκει απροετοίμαστη..

Μπροστά μου ανοίγεται μια πόλη του χθες.. χιλιάδες στενά μα πολύ στενά σοκάκια που φιλοξενούν 9500 μαγαζιά και 400 περίπου τζαμια. .κάθε λογής αγαθά άψυχα και ενψυχα περιμένουν το αγοραστικό κοινό.

Χιλιάδες άνθρωποι πάνω κάτω , τρέχουν, κάθονται εργάζονται, ζητιανεύουν μαστορεύουν, προσεύχονται και κάποιο τολμούν να βάλουν χέρι στις τσέπες των τουριστών που αποβλακωμένοι, συνεπαρμένοι από αυτή τη ζωντανή κυψέλη δεν δίνουν και τη πρέπουσα προσοχή στα πράγματα τους.

Τόση βουή τόση ζωντάνια τόσες μυρωδιές τόση βιασύνη ..Πρέπει ναχεις τα μάτια σου 14 η αυτό που λέει η μάνα μου μάτια και στο κωλο, για να μην τσαλαπατηθείς από τα καρότσια και τα γαϊδουράκια, τα μόνα μεταφορικά μέσα της μεδινας και πρέπει να έχεις γρήγορα αντανακλαστικά και ευλυγισία να κάνεις στο πλάι αλλιώς θα γίνεις αφίσα στο τοίχο..

Πιάνω τον εαυτό μου να αδυνατεί να χειριστεί όλο αυτό, τις γρήγορες εικόνες, τη πληθώρα συναισθημάτων, αυτή τη σύγκρουση του μοντέρνου και του παλιού…αμφιταλαντεύομαι στη κρίση μου, στις εκτιμήσεις , έχω ακόμη πυρετό και ίσως αυτή είναι η δικαιολογία .

Σε μια γωνία ανακαλύπτουμε το διάσημο σιντριβάνι Φοντακ Ναζαριν με τη πόλη όμορφη κρήνη , ένα κτίσμα του 18 αιώνα ενώ το 1960 η Unesco το συμπεριέλαβε στη λίστα της.

Έχω χάσει κάθε πιθανότητα προσανατολισμού , ουτε ο μίτος της Αριάδνης θα με έβγαζε ποτέ από εδώ, γενικώς τάχω χάσει, ανασαίνω βαριά, βήχω ζαλίζομαι σέρνω τα βήματα ..

Βρίσκομαι μπροστά στην μετρεσα AL Attarine ( 1323). που αποτελεί ένα από τα πιο σπουδαία εκπαιδευτικά θρησκευτικά σχολεία ,ένα αριστούργημα μαροκινής αρχιτεκτονικής. Ta περίφημα πλακάκια Zellij διακοσμούν την αυλή ενώ σκαλιστό γυψομάρμαρο, περίτεχνα ξύλινα διακοσμητικά και μαρμάρινες κολώνες συμπληρώνουν το όλο κτίσμα.

Η μεντρέσσα Bou Inania χτισμένη από τον σουλτάνο Μαrinid Bou το 1351 υπήρξε το πρώτο θεολογικό κολλέγιο που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιείται για θρησκευτικούς σκοπούς και είναι ο μόνος χώρος που μας επιτρέπεται η είσοδος ως μη μουσουλμάνοι, .Θαυμάσαμε τα ψηφιδωτά πλακάκια, μυρίσαμε τον αρωματικό κέδρο ..πολύ λεπτομερή εργασία και με μεράκι..

Μια υποχρεωτική στάση στο πιο διάσημο κτίριο, το τζαμι Quaraouyyine και το ομώνυμο πανεπιστήμιο του 859 .Είναι δε το παλαιότερο πανεπιστήμιο και ακόμη και σήμερα παραμένει κέντρο εκμάθησης της ισλαμικής θρησκείας. Μαζί με το τζαμί μπορούν να φιλοξενήσουν 20.000 πιστούς σε θρησκευτικές συναθροίσεις. Από την ανοικτή εξώπορτα και την αυλή ρίξαμε μια κλέφτικη ματιά στο εσωτερικό.

Η επίσκεψη μας δεν θα μπορούσε να είναι πλήρες αν δεν μπαίναμε και σε χαλαδικα.. Ωραία η ιστορία, τα μνημεία αλλά και τα χαλιά διάσημα..

Διάσημα και πανάκριβα.. Το μαγαζί τεράστιο, η Μιραράκη θα έσκαγε από το κακό της, . Μα που βρέθηκαν τόσα τετραγωνικά?

Χαλιά πολύχρωμα, μεγάλα μικρά, στρωμένα , χαλιά σε ντάνες, μας υποδέχονται μαζί με ένα πολύ μα παρα πολύ αξιο υπάλληλο..

Μου λύθηκαν τα πόδια και δεν ήταν μόνο λόγω πυρετού…άρχισα τα παζάρια Εγώ και η μεγαλοκυρα σε ένα αγώνα διαπραγματεύσεων , δεν πίστευα στα αυτιά μου όταν η υπεύθυνη του γυναικείου συνεταιρισμού χαλιών είπε OK στην προτεινόμενη μειωμένη κατά 2/3 της αρχικής τιμής..

-Ωχ τι έγινε? Τα κατάφερα? ή έχω παραισθήσεις?

Η μεγαλοκυρα τα κατάφερε και αυτή και απόκτησε το δικό της χαλί..

-Συμπαθούνε τους Έλληνες λένε οι άλλοι.

-Η μπορεί ναχουν να πουλήσουν πάνω από μήνα χαλί…

Ικανοποιημένοι φύγαμε για τα πασίγνωστα βυρσοδεψία, Chaouwara Tannery που τόσες φωτογραφίες, πόσα περιοδικά πόσα άρθρα για πάρτι τους..

Μπαίνουμε σε να κτήριο -μαγαζί με δέρματα και ανεβαίνουμε τις στενές σκάλες για να καταλήξουμε σε ένα μεγάλο χώρο με τσάντες πορτοφόλια και κάθε τι δερμάτινο είδος..Απο τη τζαμαρία του μαγαζιού μπορούμε να δούμε τα βυρσοδεψία που είναι κάτω στο δίπλα οικόπεδο και να παρακολουθήσουμε τους εργάτες σε αυτή τη δύσκολη βρώμικη και επικίνδυνη δουλειά επεξεργασίας και βαφής των δερμάτων μέσα σε μεγάλα τεράστια βαρέλια το κάθε ένα και με διαφορετικό χρώμα . Η μυρωδιά της αμμωνίας και του ακατέργαστου δέρματος είναι τόσο έντονη απωθητική που δεν καλύπτεται από τη μυρωδιά του δυόσμου που μας έδωσαν στην είσοδο.

Ε μετά από τόση μυρωδιά και αηδία είπαμε να πάμε για φαγητό, μπας και αλλάξει η διάθεση μας…Στο εστιατόριο Asmae χωμένο στα άδυτα της μεδινας, επιλέξαμε το κλασικό ταζιν.,., που είχε τόσο λάδι λες και άδειασε ολόκληρο το μπουκάλι κατά λάθος….δεν μπόρεσα να βάλω στο στόμα μου παρά μόνο ψωμί και το γλυκάκι που μα ς πρόσφεραν στο τέλος..

Τις επόμενες ώρες χαθήκαμε στα μαγαζιά, στα σουβενίρ..

Γυρίσαμε βράδυ στο ξενοδοχείο μετά από μια πανοραμική θέα της πόλης από ένα ύψωμα..

Πέφτω στο κρεββάτι ξέπνοη ο πυρετός μου ακόμη επιμένει..

Αύριο φεύγουμε για τη μπλε πόλη Chefchaouen

Και γιατί τώρα μπλε πόλη?

Εδώ θα ακούσεις πως το 1930 όταν ένας μεγάλος αριθμός εβραίων προσφύγων έφτασε στη πόλη έβαψαν τοίχους και αυλές με το μπλε χρώμα που αντιπροσωπεύει την ειρήνη, την ασφάλεια και τη δύναμη του ουρανού.. έτσι σιγά σιγά η πόλη βάφτηκε στα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας’

Μπροστά μας , για την ακρίβεια απέναντι στη πλαγιά εμφανίζεται το μπλε χωριό.. οι αχτίνες του ήλιου κάνουν να λαμπυρίζει το μπλε χρώμα στο άσπρο φόντο των σπιτιών..

Φτάνουμε στο πολύ όμορφο πέτρινο ξενοδοχειο μας Darchaoue χτισμένο σε επίπεδα με σοκάκια βεράντες και πισίνα…

Αφήνουμε τα πράγματα μας και ρωτάμε στη ρεσεψιόν αν λόγω παραμονής πρωτοχρονιάς απόψε, στο ξενοδοχείο θα μπορέσουμε να φάμε και να γιορτάσουμε….κοινώς αν έχουν κατι σαν ρεβεγιόν.. Αφού εξασφαλίσαμε το δείπνο μετα μουσικής φεύγουμε για να εξερευνήσουμε τη πόλη. Στενά σοκάκια και πέτρινα σκαλοπάτια μας οδηγούν προς το κέντρο . Ζωγραφισμένοι τοίχοι, πόρτες παράθυρα σε μια ατέλειωτη σειρά μπλε-τουρκουάζ, ενώ τα πολύχρονα κρεμασμένα χαλιά, κουβέρτες και υφάσματα δίνουν όμορφες εικόνες. Κόσμος πολύς, άκρως τουριστική πόλη και κυρίως νέοι backpackers με ράστα και κιθάρες στη πλάτη που άλλοι κάθονται νωχελικά στη πλατεία , άλλοι αυτοσχεδιάζουν μουσικά σχήματα.

Η μπλε πόλη λοιπόν έχει μια μακρά ιστορία κουλτούρας Hippie και παραγωγής χόρτου- Αποτελεί δε κέντρο παραγωγής διακίνησης εξαγωγής χόρτου προς Ευρώπη, είναι δηλαδή κορυφαίος προμηθευτής .. και σίγουρα δυνατός ανταγωνιστής των Ζωνιανών….

Πόνεσαν τα πόδια μας πάνω κάτω τα σκαλοπάτια, πάνω κάτω

στα στενά. .Απολαύσαμε τη αγορά με τα παζάρια μας, τη μεδίνα το υπέροχο τσαι στα περιποιημένα καφέ της πλατείας και κάναμε γνωριμία με τουλάχιστον άλλους 300 Έλληνες…….

Στη κεντρική πλατεία είναι το μεγάλο φρούριο Kasbach του 15 αιώνα το μόνο που διατηρεί τα γήινα χρώματα της άμμου και των κόκκινων τούβλων. Κτίστηκε από τον Mulay Ali Mussa Ben Rached .



Ο ήλιος δύει και τα χρώματα γίνονται πιο θολά και ζεστά, τα πρώτα φώτα ανάβουν στους δρόμους , στα σπίτια και στα σοκάκια..

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και ετοιμαζόμαστε για να υποδεχτούμε το νέο χρόνο.

Το τραπέζι μας περιμένει στρωμένο στις10..

Μπορούμε να πιούμε ρωτάμε?

-Εδώ δεν έχω αλλά αν οντως θέλετε θα σας φέρω..λεει ο διευθυντής και πράγματι σε μιση ώρα μας σέρβιραν και γευτήκαμε ένα υπέροχο κρασί που συνόδευσε ένα πολύ νόστιμο φαγητό. .και μετά μουσική και χορός όλοι γίναμε μια παρέα και με βεγγαλικά και ευχές υποδεχτήκαμε το 2018..

Αύριο φεύγουμε ο δρόμος της επιστροφής έχει ανοίξει αλλά πρεπει να κάνουμε μια τελευταία στάση στη γέφυρα του θεού….

Η γέφυρα είναι ένας εντυπωσιακός βράχος 25 μέτρα υψος πάνω από τα καταπαγωμενα νερά του Φαρντα ποταμού.

Παρα το να τον προσεγγίσεις πρέπει να περπατήσεις τουλάχιστον 3 ώρες μέσα από δύσβατα μονοπάτια , να σκαρφαλώσεις βράχια να μπεις μέσα στα νερα, δεν πτοούνταν εκατοντάδες τουρίστες που έβρισκαν καταφύγιο και ελεύθερο κάμπινγκ στις όχθες του ποταμού ..Έβρισκαν όμως και κάτι άλλο… έβρισκαν φρέσκο χόρτο και φτηνό εξ άλλου δίπλα στις κατάφυτες πλαγιές από χασίς έβρισκαν στέγη και φαι..

-Και η κυβέρνηση τι κάνει?

-Τα στραβά μάτια λεει ο νεαρός που θα μας οδηγήσει στο γέφυρα, Εδώ ο κόσμος είναι φτωχός και είναι το μόνο εισόδημα….

Το ότι απαγορεύτηκε το κάμπινγκ δεν ήταν λόγω της χρήσης χόρτου και των χασισοκαλλιεργειών αλλά λόγω των τόνων σκουπιδιών που άφηναν πίσω τους οι πολιτισμένοι άνθρωποι, μετατρέποντας τη περιοχή χωματερή..

Περπατήσαμε πάνω στα βράχια, τσαλαβουτήσαμε στα νερά, πηδούσαμε από βράχο σε βράχο σαν ράμπο, περάσαμε καταρράκτες και φτάσαμε σε ένα πάρα πολύ δύσβατο σημείο που έπρεπε να κάνουμε μαγικά για να περάσουμε απέναντι και θέλαμε άλλες 2 ώρες πεζοπορία.. Είπαμε να μην διακινδυνεύσουμε και γυρίσαμε πίσω σκαρφαλώνοντας στα χασισοχώραφα

..

Εδώ να δεις, χόρτο παλιό, χόρτο φρέσκο, χόρτο κομμένο, παντού χόρτο , οι πλαγιές πράσινες σε διάφορα στάδια καλλιέργειας..Ηταν τέτοια η ανηφόρα, η δυσκολία στην αναπνοή, ο πυρετός που νόμιζα θα άφηνα τα κόκκαλα μου εκεί..

Επιστρέψαμε στη είσοδο που υπάρχουν κάμποσα μαγαζιά και καφετέριες που μας περίμεναν οι άλλοι που δεν ήλθαν μαζί μας και ενώ πίναμε καφέ με το νεαρό που μας ξενάγησε μας παράτησε ξαφνικά και εξαφανίστηκε ………

Φεύγουμε … επιστροφή.. Μια στάση στη πρωτεύουσα Rabat που ιδρύθηκε το 12 αιωνα.

Η εικόνα όχι μιας άλλης πόλης αλλα ενός αλλου κράτους, Δρόμοι τεράστιοι, με υπέροχα φώτα με ένα όμορφο χριστουγεννιάτικο στολισμό, αυτοκίνητα πανάκριβα, βίλες….χρήμα, χρήμα…

Δεν έχουμε πολύ χρόνο να αφιερώσουμε στη πόλη, δεν ήταν και στο πρόγραμμα μας, αλλά μόνο για να δούμε το υπέροχο Μαυσωλείο Μοχαμεντ Ε και φτάσαμε την ωρα που έκλειναν τη πύλη .Παρακαλέσαμε και μας άφησαν να μπούμε και να φωτογραφίσουμε το υπέροχα φωτισμένο κτήριο .Ειναι ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής λευκό με πράσινη κεραμοσκεπή και εδώ βρίσκονται οι τάφοι του βασιλιά Χασαν Β και του πρίγκιπα Αμπανταλα.

Μια βόλτα στη πόλη που ζει σε άλλους ρυθμούς σε άλλο κόσμο και φεύγουμε για Καζαμπλάνκα…

Φτάσαμε αργά , μαύρα μεσάνυχτα και ευτυχώς ξέραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο , αυτή τη φορά δεν γυρνάγαμε σε αυτή τη σκοτεινή κοιμισμένη πόλη..

Ξύπνημα πρωί , χυθήκαμε στη τραπεζαρία για ένα δυνατό πρωινό.. και μετα ξενάγηση στο κέντρο, στη Μεδίνα που δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Γενικά η πόλη δεν κατάφερε να μου προκαλέσει αυτο το αίσθημα μυστήριου , της αρχοντιας,,,, Περπατάμε στη παραλιακή , το φρέσκο αεράκι που έρχεται από τον Ατλαντικό μας κρατά σε εγρήγορση..

Για μεσημέρι επιλέξαμε να φάμε ψάρι σε ένα εστιατόριο στο λιμάνι. Φάγαμε ήπιαμε , γελάσαμε και αποχαιρετήσαμε το οδηγό μας που μας αγκάλιασε κλαίγοντας λέγοντας πως μας θεωρεί οικογένεια του..

Τελευταίες στιγμές πριν η πτήση της Mediterranean air σηκωθεί στον αέρα..

Επιστρέφουμε σπίτι..

Ζήσαμε ένα γεμάτο συγκινήσεις ταξίδι , γνωρίσαμε την οικογένεια του κολλητού μου Ραντουαν , συμμετείχαμε στη χαρά και στο γάμο του και το θερμό αγκάλιασμα της μάνας του το νιώθω ακόμη ζεστό μα πάνω από όλα αληθινό…

ΥΣ και επειδή το τέλος γράφτηκε μετα δυο χρόνια στη παρέα προστέθηκε και ο Χαιταν ο γιος του φίλου μας..ενα γλυκό πανέμορφο αγοράκι..

ΤΕΛΟΣ

 

[chris7]

Πολύ ωραία ιστορία και φωτογραφίες.
Ευχαριστούμε.

 

[Nikos86]

Παρα πολυ ωραια ιστορια οντως! Σημερα την ανακαλυψα! Και οι φωτογραφιες σουπερ!

 

[KIKI]

Ωραιο ταξίδι !
Σε ευχαριστουμε

 

[silversurfer]

Μεταφερθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική