Φυσικά, χρειάζεται να εγκλιματιστεί κανείς και να αλλάξει τις συνήθειές του, αλλιώς καταλήγει στο γκέτο. χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να ξεχάσει ποιος είναι κι από πού έρχεται. Χρειάζεται μια σχετική ισορροπία. Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι Καναδοί, καθώς και αρκετοί αλλοδαποί από το πανεπιστήμιο. Οι Έλληνες φίλοι μου είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, αλλά περνάμε καλά.
Ευτυχώς στο Κάλγκαρι δεν έχουμε παροικία-γκέτο. Οι κατοικίες των Ελλήνων είναι σκορπισμένες στην πόλη αλλά η εκκλησία-κοινότητα είναι σημείο αναφοράς.
Επίσης να πω πως στον Καναδά υπάρχει ισχυρό αίσθημα πολυπολιτισμικότητας (<-λέξη για κρεμάλα) και ο καθείς είναι ελεύθερος αν θέλει να φορά μπούρκα με εγκόλπιο σταυρό και καουμπόικο καπέλο. Γενικά οι Καναδοί είναι πρώτα "κάτι άλλο" και μετά Καναδοί (εκτός από τους Άγγλους, είναι η μόνη εθνικότητα που δε λέει "είμαι Άγγλος-Καναδός). Είναι δηλαδή κάπως διαφορετικά από τις ΗΠΑ όπου υπάρχει μια κοινωνική πίεση να γίνεις 100% αμερικανός.
