είμαι ο κώστας

[kostinos]

γειά χαρά,
η ιστοσελίδα με ταξιδεύει μια χαρά απ' την πολυθρόνα,
η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να ταξιδεύω,
αλλά μ' αρέσει και να μοιράζομαι ότι έχω κάνει.
ξεκινάω λοιπόν απ' τον προσωπικό ταξιδιωτικό χάρτη.

 

[Aria_C]

καλώς όρισες!!!!
εδώ που έμπλεξες θα σου ανοίγει η όρεξη για όλο και περισσότερα ταξίδια
καλώς ήλθες και καλοτάξιδος!!!!

 

[gyristroula]

Καλώς ήρθες Κώστα!

 

[kostinos]

οδικώς βουλγαρία ρουμανία τουρκία

Ρουμανία ή η ξεχασμένη χαρά της οδήγησης

από kostakis » 22/05/06 9:44
Ένα οδοιπορικό 5 ημερών σε Βουλγαρία Ρουμανία Τουρκία

Μήπως βαρεθήκατε τα αεροπορικά ταξίδια ,ή τα ταξίδια πού για να οδηγήσεις ,πρέπει πρώτα να ταξιδέψεις με αεροπλάνο ή πλοίο? Μήπως σας έλειψε η απλή χαρά να φεύγετε από το σπίτι σας με το αγαπημένο σας αυτοκίνητο και να ξαναγυρίζετε σ’ αυτό μετά από κάμποσες μέρες, χωρίς να αποχωριστείτε το φιλαράκι σας, παρά μόνο για να κοιμηθείτε το βράδυ? Και επειδή βαρεθήκατε την Ελλάδα- πράγμα όχι και τόσο εύκολο δηλαδή ,αλλά να έτσι για μία αλλαγή-ψάχνετε κατά που να στραφείτε?
Με δύο λόγια αν είστε ένας αγνός και παρθένος χιλιομετροφάγος, ιδού η ευκαιρία σας . ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ.
Μετά από πάρα πολλά χρόνια συνεχούς κίνησης στον οδικό άξονα 10 που διέσχιζε την πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία και συνέδεε την χώρα μας με την Ευρώπη ,ήρθε ο πόλεμος και η λήθη του χρόνου ξεθώριασε την πραγματικότητα εκείνης της εποχής.
Επαγγελματικές υποχρεώσεις με πηγαινόφερναν Θεσσαλονίκη - Σιδηρόκαστρο καθημερινά, για περίπου έξη μήνες. Στην αρχή δεν πρόσεχα τις πινακίδες «ΣΟΦΙΑ 200km”, “ΠΡΟΜΑΧΩΝΑΣ 18”, ή τις έβλεπα και δεν τους έδινα σημασία. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα τι παιζότανε μπροστά στα μάτια μου και άρχισα να σκέφτομαι στα σοβαρά την πραγματοποίηση ενός τέτοιου ταξιδιού . Έτσι άρχισε η συλλογή πληροφοριών , οι οποίες όμως ήταν τελείως αντιφατικές . Άλλος πήγαινε σχεδόν κάθε μέρα για δουλειές και ψώνια ,άλλος έλεγε ότι είναι το πιο επικίνδυνο μέρος -κλέβουνε , ληστεύουνε , άλλος έστελνε τα παιδιά του να σπουδάσουν στην ΦΙΛΙΠΠΟΥΠΟΛΗ, (σημερινό όνομα ΠΛΟΒΝΤΙΒ) και άλλος ότι έτσι και πας με το αυτοκίνητό σου θα γυρίσεις στην καλύτερη των περιπτώσεων με τις βαλίτσες στο τραίνο . Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αυτοί που ήταν ευχαριστημένοι με την χώρα, δεν πήγαιναν με το αυτοκίνητο τους , αλλά με τουριστικό λεωφορείο, ή με ταξί από τα σύνορα μέχρι το Σαντάνσκι .για ψώνια . Μετά από οικογενειακή σύσκεψη και μελέτη επί χάρτου, ο κύβος ερρίφθη .Αποφασίστηκε να διασχίσουμε απλώς την Βουλγαρία, για την οποία λεγόντουσαν τα ανωτέρω και να ταξιδέψουμε στην Ρουμανία ,για την οποία δεν είχαμε πληροφορίες , ή αυτές πού είχαμε ήταν για την εποχή Τσαουσέσκου. Ήταν και οι ιστορίες για τον παππού μου , ο οποίος γύρω στο 1870 πήγε στην Ρουμανία ως ζωέμπορος και πέρασε κάμποσα χρόνια από την ζωή του εκεί πάνω. Τα πράγματα περιέπλεξε περισσότερο η Εθνική Ασφαλιστική, όπου πήγα για έκδοση πράσινης κάρτας. «Δεν ασφαλίζουμε αυτοκίνητα κατά της κλοπής σε Βουλγαρία και Ρουμανία, για προφανείς λόγους « ήταν η απάντηση του σεβαστού υπαλλήλου, και ο υποφαινόμενος » έμεινε κάγκελο». . Το τελικό χτύπημα ήρθε από έναν γνωστό νταλικέρη TIR του κουμπάρου , ο οποίος δήλωσε ότι η Ρουμανία είναι μία άριστα οργανωμένη χώρα σε επίπεδο υποδομών. . Ότι και να πεις , ένας πραγματικός γρίφος . Η αγορά ενός οδηγού LONELY PLANET, (δεύτερη έκδοση του 2001, ή πρώτη ήταν του 1998) μας ηρεμεί καθώς κλείνουμε διαμέρισμα με πάρκινγκ.
ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ 500 χλμ
Μεγάλο Σάββατο 7 ή ώρα το πρωί αναχωρούμε , με άφθονη διάθεση για οδήγημα , ελάχιστα πράγματα ,(λόγω προηγούμενης συμβίωσης με μοτοσικλέτα ,γίναμε οπαδοί του μινιμαλισμού) έναν καλό χάρτη, έχοντας εξοπλίσει το FIAT UNO TURBO μας με κρυφό διακοπτάκι διακοπής ρεύματος, εν είδει αντικλεπτικού και αφαιρέσει οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί επίδειξη πλούτου -αυτοκόλλητο ALPINE και TURBO και έχοντας το αυτοκίνητο επιμελώς άπλυτο ,για να δείχνει όσο γίνεται «του συρμού». Θυμήθηκα τις ιστορίες του κ. Μάργαρη σχετικά με την Βουλγαρία σύμφωνα με τις οποίες μετά το παρκάρισμα έπαιρναν τους υαλοκαθαριστήρες των αυτοκινήτων μαζί τους , γιατί αλλιώς τους έκλεβαν. Από το Σιδηρόκαστρο μέχρι τα σύνορα οδηγείς μέσα σε μία κοιλάδα με συνοδεία τα ήρεμα νερά του Στρυμόνα και ή διαδρομή είναι πραγματικά εντυπωσιακή . Κατά τις 9 ή ώρα διασχίζουμε τα σύνορα μετά από συνοπτικές διαδικασίες, κατά τις οποίες οι όποιες πληρωμές (φόροι οικολογικοί και μη) γίνονται σε ευρώ . Αν ζητούσες να πληρώσεις σε λέβα , ο τελωνειακός κοιτούσε τον ουρανό και έκανε ότι δεν καταλάβαινε.
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ
"Όταν ο Θεός έκανε τον κόσμο, κι αφού την άραξε την έβδομη ημέρα για να ξεκουραστεί , άρχισε να ψάχνει να βρει έναν τόπο για να κατοικήσει ο ίδιος προσωπικά . Κοιτάει από δω ,κοιτάει από κει το λαμπρό δημιούργημα του πού λέγεται γη , και τελικά βλέπει εκεί στο βάθος μια απίστευτα όμορφη και εύφορη κοιλάδα . Μπα , λέει , εγώ το έφτιαξα αυτό το αριστούργημα? Και πάει και στρώνεται εκεί και δεν το κουνάει πλέον από κει. Έτη φωτός μετά τη δημιουργία του κόσμου από το Θεό , η κοιλάδα αυτή θα ονομαστεί Βουλγαρία. Τους αρέσει πολύ τους Βούλγαρους να διηγούνται αυτόν τον έξοχο μύθο, πού περιγράφει τέλεια τον γήινο παράδεισο πού είναι η Βουλγαρία, από απόψεως πανίδας και χλωρίδας." (Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη , ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ)
Δεύτερη στροφή και όριο 50km αλλά ο ανυποψίαστος πήγαινε με 70 και να το πρώτο περιπολικό με ραντάρ χειρός κάνει σήμα για έλεγχο. ΣΟΚ Λες να είναι αστυνόμοι μαϊμού? Τα αυτοκίνητα τριγύρω μάς βλέπουν και περνούν . Δεν συμβαίνει τίποτα . Ηρεμούμε. Μας ζητάει να πληρώσουμε 30 λέβα και του ζητάω να μου κόψει απόδειξη ,υποψιασμένος από παλαιότερη διάσχιση της Γιουγκοσλαβίας όπου έστηναν ένα σήμα στη μέση του πουθενά και σου ζητούσαν να πληρώσεις. Αυτός κοιτάει τον ουρανό κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει ,(συνηθισμένη πρακτική για τελωνειακούς και αστυνομικούς κοντά στα σύνορα) εγώ αρνούμαι να πληρώσω χωρίς χαρτί και στο τέλος κάνει αυτό που ισχύει σύμφωνα με τον νόμο, γράφει το πρόστιμο πάνω στο διαβατήριο για να πληρωθεί κατά την έξοδο από την χώρα. Ένα φορτηγό μπροστά μας κινείται με θετικό κάμπερ περίπου 45 μοίρες . Συνεχίζουμε με λίγο "κομμένα τα φτερά " και μετά από κάμποσα χιλιόμετρα πίσω από ένα ΑΡΓΟ TRABANT ,αποφασίζω να προσπεράσω και "Ω Θεοί" πάλι περιπολικό και πρόστιμο πάνω στο διαβατήριο. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αυτή τη φορά το έγραψε κατευθείαν, χωρίς δισταγμούς. Το παίρνουμε απόφαση ότι έτσι θα πάμε μέχρι τέλους ή μέχρι τελικής πτώσης και χαλαρώνοντας αρχίζουμε και απολαμβάνουμε το ομολογουμένως όμορφο τοπίο . Τα χωριά έχουν ένα δικό τους ιδιαίτερο στυλ, έτσι όπως είναι φτιαγμένα από αρκετά παλαιότερη εποχή, με τα πιο πολλά καταστήματά τους να έχουν ελληνικές πινακίδες. Τα μνημεία, υπολείμματα της εποχής του "υπαρκτού σοσιαλισμού", είναι διάσπαρτα. Ο δρόμος μέχρι τα μισά της διαδρομής για τη ΣΟΦΙΑ χωρίς λακκούβες αν και στενός , φαινότανε ότι είχε στρωθεί πρόσφατα . Πλησιάζοντας προς την Σόφια οι λακκούβες αρχίζουν και κάνουν αισθητή την παρουσία τους όπως και ή κίνηση των αυτοκινήτων και σιγά σιγά βρισκόμαστε περιτριγυρισμένοι από έναν ωκεανό TRABANT και LADA. Προσεγγίζουμε την πρωτεύουσα, ψάχνοντας για την διασταύρωση για την Ρουμανία . Χάρις στο κυριλλικό αλφάβητο οι μαντικές μας ικανότητες αυξάνονται , εν τούτοις κάποια στιγμή κάνουμε το λάθος . Συνεννοούμαστε, δια της διεθνούς γλώσσας των χειρονομιών, και στροφή επι τόπου στο πλακόστρωτο με κατεύθυνση προς RUSE όπου και η διέλευση του Δούναβη. Δεύτερο λάθος και μπαίνουμε σε ένα βενζινάδικο να ρωτήσουμε για την σωστή κατεύθυνση και επι τη ευκαιρία να ανεφοδιαστούμε. Δεν συμβαίνει τίποτα περίεργο , μάλλον είμαι πολύ αγχωμένος . Το ταξίδι συνεχίζεται χωρις απρόοπτα , ,οι αστυνομικοί έχουν αραιώσει αρκετά , ο δρόμος βουτηγμένος στο πράσινο και με ωραίες στροφές μας οδηγεί στα σύνορα . Οι συνήθεις διατυπώσεις και ο τελωνειακός πού βλέπει το διαβατήριο με τα πρόστιμα, ξεσπά σε επιφωνήματα και το δείχνει σε όλους τους συναδέλφους του , οι οποίοι αντιδρούν ανάλογα κουνώντας το κεφάλι τους επιτιμητικά .
ΔΟΥΝΑΒΗΣ
" Ποτάμια μεγάλα, πλατιά, ήσυχα . Όχθες λασπερές, βαλτότοποι, διαβατάρικα πουλιά, ποταμόψαρα, ιλύς πού απλώνεται αργά και σίγουρα, αργιλόχωμα νοτερό, ατέλειωτες πεδινές εκτάσεις, γαίες εύφορες. Ποτάμια πού ενώνουν και χωρίζουν γειτονικούς πληθυσμούς . Πλωτοί δρόμοι πού διευκόλυναν την επικοινωνία, τις μεταφορές, τις μετακινήσεις, την οικονομική ανάπτυξη , τις πολιτιστικές ανταλλαγές. . Πλωτοί δρόμοι , οι μοναδικοί δρόμοι από τη θάλασσα στην ενδοχώρα. Παγωμένα περάσματα που επέτρεψαν στα νομαδικά φύλα και στους ασιατικούς λαούς να φτάσουν στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Παγωμένες παγίδες πού αναχαίτισαν ορδές και στρατούς αποφασισμένους να περάσουν . Θεριά μανιασμένα που κατεβαίνουν φουσκωμένα από τις ασταμάτητες βροχές και τα βουνίσια χιόνια
Ο πιο "ελληνικός" από όλους τους ξένους ποταμούς , αυτός που γνώρισε τους πιο φτωχούς και τους πιο πλούσιους Έλληνες της Διασποράς , τους πιο άξιους πλοηγούς και τους πιο ικανούς καραβομαραγκούς , ήταν ο Δούναβης. Σε τέτοιο βαθμό διακρίθηκαν οι Έλληνες εκεί ώστε ο έσχατος Ολτεάνος ή Μολδαβός δουλοπάροικος να αναγνωρίζει πως ότι είναι γι αυτόν το μαύρο χωράφι του είναι για τον έλληνα ναύτη το μαύρο ποτάμι.
Και μέχρι σήμερα οι Ρουμάνοι εχουν να λένε πως ο σπουδαιότερος μηχανικός του ναυτικού που πέρασε ποτέ από τον Κάτω Δούναβη ήταν ο Παναγής Μελισσαράτος , γιός ενός κεφαλλονίτη έμπορου από την Βραίλα. Ίσως αυτοί οι τρομεροί Κεφαλλονίτες - περίεργοι και παράτολμοι σαν εκείνον τον μακρινό πρόγονο από το γειτονικό Θιάκι- να κρατούν μαζί με τους Ανδριώτες καλά το μυστικό του ποταμού. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο το παρατσούκλι μιάς ολόκληρης φάρας κεφαλλήνων ναυτικών πού , δουλεύοντας χρόνια τον Δούναβη ,έγιναν γνωστοί με το όνομα Ποταμιάνοι." (Από το βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ)
Δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα μείναμε πάνω στη γέφυρα ,πού συνδέει τις δυό όχθες του ποταμού, κατασυγκινημένοι, ατενίζοντας το μεγαλοπρεπές θέαμα ,υπο τους ήχους του "Γαλάζιου Δούναβη", ποιητική αδεία βέβαια , γιατί μόνον γαλάζιος δεν είναι .
Στην ρουμανική πλευρά ,πέρασμα από μπανιέρα και ψεκασμό για τον φόβο του αφδώδους πυρετού. Μέχρι να βγούμε από το τελωνείο ανεβοκατεβαίνω στο αυτοκίνητο 4 , 5 φορές για επίδειξη διαβατηρίων, έλεγχο αποσκευών και πληρωμή διαφόρων φόρων, δεν βάζω την ζώνη και ο αστυνόμος καραδοκεί έτοιμος για πρόστιμο. Ευτυχώς τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας φορούν ζώνη και φεύγουμε αλώβητοι.
Απομένουν 60km ως το ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ. Ελλάδα δεκαετίας του 50. Αρχικά η κίνηση ελάχιστη έως μηδαμινή . Τα χωριά τους είναι φτιαγμένα κατά μήκος του δρόμου , απλωμένα σε ελάχιστο βάθος δεξιά και αριστερά , τα σπίτια είναι ξύλινα με περίτεχνες διακοσμήσεις , ο κόσμος κάθεται έξω ,αρκετοί κάνουν ωτοστόπ και γύρω από τα χωριά είναι πολύ συχνό το θέαμα ενός γέρου πού βόσκει την μοναδική του αγελάδα δεμένη σε ένα σκοινί . Τα κάρα είναι τόσο πολλά που έχουν αριθμούς κυκλοφορίας. Οι πέτρινοι οδοδείκτες δίνουν μία άλλη διάσταση στο όλο σκηνικό . Πλησιάζοντας στην πόλη η κίνηση αυξάνει, αλλά αυξάνουν και οι λακκούβες, σε τέτοιο βαθμό πού τα σλάλομ δίνουν και παίρνουν . Μέγιστη ταχύτητα 60km . Τηλεφωνούμε μισή ώρα πριν φτάσουμε στο κέντρο να μας περιμένει ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος , μας λέει ΟΚ , αλλά μόλις φτάνουμε μας περιμένει μία άσχημη έκπληξη. Ο κύριος αυτός δεν ξανασήκωσε το τηλέφωνο . Ποιος ξέρει τι παιχνίδι παίχτηκε. Προς στιγμήν πανικός , ψάχνουμε αλλού, μπαίνουμε σε ένα άλλο ξενοδοχείο που αναφερότανε στον οδηγό LONELY PLANET, και όπως μπήκαμε βγήκαμε. Θύμιζε ξενοδοχείο για άλλες δουλειές , χώρια που δεν είχε τρίκλινο , έπρεπε να κοιμηθούμε χώρια και καταλήγουμε στο πανδοχείο "HANUL LUI MANUC" ένα ωραιότατο κτίριο του 19ου αιώνα ,πού χρησιμοποιούτανε από τους εμπόρους της εποχής εκείνης για τις αγοραπωλησίες ζώων , με μία τεράστια μεταλλική πόρτα στην είσοδο και μεγάλη εσωτερική αυλή. Το ξύλο κυριαρχεί παντού , το ίδιο και στο ευρύχωρο διαμέρισμα πού διαμένουμε . Σίγουρα τα κρεβάτια ήταν και αυτά του 19ου αιώνα γιατί ήταν κοντά και βαθουλωτά. Λες να έμενε εκεί ο παππούς ; Στο εσωτερικό ακούγεται ελληνική μουσική . Στην ερώτησή μας στον ξενοδόχο για κλειστό πάρκινγκ , μας απαντά γκρεμίζοντας μας από τα σύννεφα, "εδώ δεν κλέβουν, όλοι τα αυτοκίνητα έξω τα παρκάρουμε"΄. Πραγματικά έξω είναι παρκαρισμένα αρκετά BMW , MERCEDES , AUDI. Εκείνη την ώρα χτυπάει το τηλέφωνο και τον πληροφορούνε ότι κατάκλεψαν δύο Γιαπωνέζες πού πήγαιναν με το τραίνο στα μοναστήρια της Μπουκοβίνα , βόρεια κοντά στα σύνορα της Μολδαβίας . Συνέβη την ώρα ,που και οι δύο κοιμόντουσαν. Η αλήθεια είναι ότι παντού υπάρχει αστυνομία. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί πιάσανε τον διαβόητο Πάσσαρη. Το γεγονός είναι ότι στο πάρκινγκ όλη νύχτα υπήρχε σταματημένο περιπολικό , φυσικά DACIA, αρματωμένο με αστυνομικούς . Το βράδυ πήγαμε στην Ανάσταση , σε έναν παμπάλαιο ναό ,με μισοσβησμένες τοιχογραφίες και μοναδικό φως, αυτό των κεριών , ο κόσμος με παλιομοδίτικο ντύσιμο , σε ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω , ένα πολύ επιβλητικό σκηνικό.
Εκεί πού περπατάμε ξεπροβάλλει ένα πραγματικό μεγαθήριο , το παλάτι του λαού (casa poporului), μία απόδειξη πού μπορεί να φτάσει η ματαιοδοξία και η μεγαλομανία της απεριόριστης εξουσίας ενός ηγέτη. Το 1977 ένας σεισμός ταρακουνάει το Βουκουρέστι, σκοτώνοντας χίλιους πεντακόσιους ανθρώπους , και γκρεμίζοντας πάρα πολλά σπίτια, δίνοντας την αφορμή στον Τσαουσέσκου , να κάνει επεμβάσεις στην πόλη , με στόχο την δημιουργία μίας μοντέρνας πρωτεύουσας πού να τιμά τον σοσιαλισμό.
Το παλάτι καταλαμβάνει το ένα έκτο της επιφάνειας της πρωτεύουσας, περίπου 330 στρέμματα και για να χτιστεί γκρεμίστηκαν δώδεκα εκκλησίες , τρία μοναστήρια , δύο συναγωγές , και εφτά χιλιάδες σπίτια . Έχει τρεις χιλιάδες δωμάτια , διακοσμημένα με απίστευτο πλούτο και χλιδή , είναι το δεύτερο σε έκταση κτίριο στον κόσμο μετά το Πεντάγωνο, ενώ το ύψος του φτάνει τα ογδόντα πέντε μέτρα. Ευτυχώς τον πρόλαβαν πριν πραγματοποιήσει το μεγαλόπνοο σχέδιό του, να ισοπεδώσει δύο χιλιάδες χωριά και να εγκαταστήσει τους κατοίκους τους σε συγκροτήματα μονομπλόκ , με στόχο την αναμόρφωση της υπαίθρου . Το παράθυρο του ξενοδοχείου βλέπει στην κεντρική πλατεία . Τα αυτοκίνητα δεν σταμάτησαν όλη νύχτα να πηγαινοέρχονται.
Απολογισμός πρώτης ημέρας , επτακόσια χιλιόμετρα, έντεκα ώρες οδήγημα , τέσσερις ώρες περπάτημα και δεν υπάρχει ίχνος κούρασης , τόσο συναρπαστικό είναι αυτό το συναίσθημα της ανακάλυψης του καινούργιου, η αίσθηση του ότι δεν ξέρεις τι θα ξεπροβάλει πίσω από την επόμενη στροφή του δρόμου , το αναπάντεχο.

ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ
ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Πάμε για πρωινό , συναντάμε έναν Αμερικάνο Νεοϋορκέζο διοργανωτή ταξιδιών, ο οποίος ήρθε πριν από δέκα χρόνια για τουρισμό και έμεινε εκεί. Στην ερώτησή μας περί ασφάλειας μας απαντά "και ποιος σου εγγυάται ότι στην Νέα Υόρκη είσαι ασφαλής ? Περιπλάνηση στην όμορφη πόλη , οι εντυπώσεις ανάμικτες , οι γιγαντοαφίσες έχουν αρχίσει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους , ήδη έχουν ανοίξει και δύο MACDONALDS, τα κτίρια επιβλητικά ,άλλα μονομπλόκ και άλλα πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μερικά περιποιημένα, τα περισσότερα όμως έχουν χρόνια να υποστούν καλλωπιστικές επεμβάσεις. Η εικόνα πάντως παραπέμπει σε βορειοευρωπαικές κοινωνίες . Στεκόμενοι κάτω από ένα άγαλμα μας πλησιάζει μία γηραιά κυρία , η οποία προτείνει στην κόρη μας ένα κόκκινο αυγό ,κρατώντας άλλο ένα η ίδια για να τα τσουγκρίσουνε και να μας ευχηθεί τα χρόνια πολλά. Εικόνες ταξιδιού… Όλοι οι δρόμοι είναι φτιαγμένοι από κυβόλιθους , οι οποίοι είναι ιδανικοί για την περίοδο πού το χιόνι καλύπτει τα πάντα, αλλά μετατρέπουν το αυτοκίνητό μας σε σείκερ και υποβάλλουν τα σφραγίσματά μας σε δοκιμασία . Ως εκ τούτου κινούμαστε υπερβολικά αργά , η φωνή της κόρης από το πίσω κάθισμα έρχεται συμβουλευτική . Μήπως πρέπει να τρέχουμε όσο και οι άλλοι ,γιατί έτσι μπαίνουμε μέσα στο πλακόστρωτο? Το εφαρμόζουμε και ως δια μαγείας το πρόβλημα λύνεται ,γλιτώνοντας μας από τα τοπικά οδοντιατρεία που στα Ρουμάνικα λέγονται CABINET STOMATOLOGIC. Από ένα διπλανό αυτοκίνητο ακούγεται ελληνική μουσική στο φόρτε , όπως αρκετές φορές στο Βουκουρέστι. Ο κύριος έχει μητέρα ελληνίδα . Επισκεπτόμαστε ένα πάρκο, το οποίο είναι στην κυριολεξία αχανές και περιλαμβάνει μία τεράστια λίμνη ,είναι κατάμεστο από κόσμο ,ο συγχρωτισμός με τον κόσμο φοβερός . Υπάρχει ένα φτιαγμένο παραδοσιακό χωριό ,πού δείχνει την ζωή των χωρικών όπως ήταν παλιά. Στην προσπάθειά μου να επισκεφτώ την τουαλέτα , βρίσκομαι προ εκπλήξεως . Σημαίνεται με το όνομα BARBATI αντί MEN και σ όλο το υπόλοιπο ταξίδι αποκτώ το παρατσούκλι μπάρμπας . Καθόμαστε για παγωτό , μάλλον κατάλοιπο άλλης εποχής ,δεν είναι τυχαίο ότι η ΔΕΛΤΑ έχει εξαπλωθεί για τα καλά στη Ρουμανία. Πουθενά δεν είδαμε άγρια σκυλιά πού ανέφερε ο οδηγός LONELY PLANET. Μας είπανε ότι παλιότερα υπήρχε αυτό το πρόβλημα , αλλά το αντιμετώπισαν δραστικά .
Αποφασίζουμε την επομένη να κινηθούμε βόρεια προς ΒRASOV , όπου υπάρχει μία παλιά μεσαιωνική πόλη σκαρφαλωμένη στις Τρανσυλβανικές Άλπεις . Ορεινή διαδρομή . Ωραία !


ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ
ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ - ΜΠΡΑΣΟΒ 170 χλμ
Επιτέλους προωθούμαστε στο εσωτερικό της Ρουμανίας . Όσο προχωράμε τόσο πιο περίεργα μας κοιτάνε, εκτός από το ότι είμαστε Έλληνες , πράγμα σπάνιο για τουρίστες , δεν είναι και τουριστική περίοδος . Πάντως η καταλληλότερη εποχή για να επισκεφτεί κανείς αυτές τις χώρες είναι η άνοιξη πού η θερμοκρασία είναι ιδανική για βόλτες παντός είδους. Η διαδρομή αρχίζει και ανηφορίζει στην Τρανσυλβανία , τα σπίτια αρχίζουν και αποκτούν ορεινές προδιαγραφές , βαμμένα με απίστευτα χρώματα λαδί , μπορντό , κάτι απίστευτες κεραμιδί αποχρώσεις , κάνοντάς σε να νομίζεις ότι είσαι σε κάποια παραμυθένια χώρα. Εδώ το βιοτικό επίπεδο είναι σαφώς ανεβασμένο γιατί έχει άφθονο χειμερινό τουρισμό , χάρις στα οργανωμένα και φθηνά χιονοδρομικά κέντρα και προσελκύει τουρίστες από το εξωτερικό. Γι αυτό το λόγο ο δρόμος ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ - ΜΠΡΑΣΟΒ είναι σε καλή κατάσταση. Το αποκορύφωμα έρχεται στο κάστρο του PELES, το οποίο φαντάζει βγαλμένο από κάποιον μαγικό παραμυθένιο κόσμο. Εδώ ο Τσαουσέσκου φιλοξενούσε τους ηγέτες πού τον επισκεπτόντουσαν . Το κάστρο χτιζότανε από το 1875 έως το 1917 ως θερινή κατοικία του βασιλιά Καρόλου του Πρώτου . ¨Ήταν το πρώτο κάστρο στην Ευρώπη με κεντρική θέρμανση και ηλεκτρισμό . Δεν μπορούμε να μπούμε λόγω Πασχαλινής αργίας ,περιπλανιόμαστε στο γύρω δάσος , πού έχει ένα τελείως ιδιαίτερο χρώμα , σε τέτοιο βαθμό πού βλέποντας κάποια στιγμή μετά από αρκετό καιρό ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση ,πριν ακούσω σε ποια χώρα αναφέρεται ,κατάλαβα ότι αναφερότανε στα Καρπάθια όρη. Τι να πεις , φαντασιοπληξίες. Αρκετός κόσμος θεωρεί ότι αυτό είναι το κάστρο του Δράκουλα ,στην πραγματικότητα όμως το κάστρο του ήταν σε άλλη περιοχή και τώρα κείται σε ερείπια . Ο Δράκουλας (κανονικό όνομα BRAN) ήταν υπαρκτό πρόσωπο, αντίθετα με ότι πιστεύαμε ότι ήταν δημιούργημα του κινηματογράφου και ή φήμη του στηριζότανε στο ότι είχε την συνήθεια να αποκεφαλίζει τους αντιπάλους του και να καρφώνει τα κεφάλια τους σε παλούκια. Κάποτε συναντάμε πινακίδα BRASOV και μένουμε έκπληκτοι. Η πόλη είναι ένα συγκρότημα μονομπλόκ. Λίγο πιο κάτω πινακίδα OLD CITY στρίβουμε και να η μεσαιωνική πόλη μπροστά μας .
Πάλι μπλέξιμο με την διαμονή μας , γιατί αυτό πού είχαμε κλείσει (μέσω INTERNET),ήταν μεν βίλα περιποιημένη ,αλλά ήταν 60 χλμ μακριά και καταλήγουμε σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα με 20 δολάρια τη βραδιά. Τακτοποιούμε τα πράγματα και περίπατος στην πόλη . Μας κορνάρει επίμονα ένα αυτοκίνητο ,γυρνάμε ελληνικές πινακίδες , κοιταζόμαστε και οι δύο έκπληκτοι, μας εξηγεί ότι είναι φοιτητής . Πίνουμε καφέ στην κεντρική πλατεία piaza sfatului μέσα σε ένα μπαρόκ σκηνικό ,περιτριγυρισμένοι από μεσαιωνικά κτίρια . Κοντά στην πλατεία βρίσκεται η "μαύρη εκκλησία " ,η οποία ονομάστηκε έτσι από μία πυρκαγιά το 1689. Η εκκλησία χτίστηκε μεταξύ 1383 και 1477. Είναι η μεγαλύτερη Γοτθική εκκλησία μεταξύ Βιέννης και Κωνσταντινούπολης και ακόμη σήμερα χρησιμοποιείται από τους Γερμανούς Λουθηρανούς . Πρέπει να περπατάει κανείς σε απόσταση διότι πέφτουν πέτρες και διακοσμητικά από την οροφή . Το εκκλησιαστικό όργανο που βρίσκεται μέσα ,φτιάχτηκε το 1839 και αποτελείται από 4000 σωλήνες. Τριγυρίζουμε στην πόλη συλλέγοντας αχόρταγα εντυπώσεις. Βρισκόμαστε κάτω από ένα κάστρο και βλέπουμε ένα άνοιγμα στο ίδιο ύψος με μας . Περαστικός μας εξηγεί ότι είναι τούνελ πού συνδέει τον δρόμο με την κορυφή του πύργου, για περίπτωση διαφυγής . Καταλήγουμε για φαγητό στο "rota norocului" πού σημαίνει "τροχός της τύχης ". Αυτό ήτανε το έμβλημα του αρχηγού LAZLO των Ρουμάνων τσιγγάνων ,οι οποίοι αποτελούν μία πολυπληθή μειονότητα και τρωμε παραδοσιακά φαγητά , με ελάχιστο κόστος . Ρωτάμε για την αυριανή μετακίνησή μας BRASOV- KOSTANZA, δεν υπάρχει κάτι αρνητικό. Πάμε για ύπνο στο διαμέρισμα ,το οποίο ουδόλως μας πείραξε πού δεν ήταν βίλα.

ΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΜΠΡΑΣΟΒ - ΚΩΣΤΑΝΤΖΑ 360 χλμ
Βάζουμε πλώρη για Μαύρη Θάλασσα . Όσο νοιώθουμε ότι το ταξίδι μας παίρνει σάρκα και οστά ,μας κυριεύει ένα αίσθημα πληρότητας.
Το πραγματικό πρόσωπο της ενδότερης Ρουμανίας αποκαλύπτεται στα μάτια μας. Οι δρόμοι πλέον κάνουν μόνον για 4 Χ 4. Είναι τόσο στενοί πού εκτός από το ότι δύσκολα χωράνε δύο αυτοκίνητα , νοιώθουμε τα δέντρα να ακουμπάνε τους ώμους μας . Έχουν να συντηρηθούν άγνωστο πόσα χρόνια , με αποτέλεσμα οι λακκούβες να έχουν μέγεθος μικρού κρατήρα, και το παίρνουμε απόφαση ότι η μέση ωριαία ταχύτητά μας θα είναι περίπου 40 με 50 χιλιόμετρα. Το αυτοκίνητο πραγματικά υποφέρει, λόγω σκληρών αναρτήσεων, αλλά και εμείς δεν πάμε πίσω, τα τραντάγματα πάνε κι έρχονται . Πάντως ουδέν κακόν αμιγές καλού , η μέση κατανάλωση πέφτει δραματικά , περίπου 30 %. Άραγε ποιο αυτοκίνητο θα ήταν ιδανικό γι αυτή την περίπτωση? Μάλλον κανένα μεταχειρισμένο γαλλικό, με τεχνολογία σούπερ βενζίνης για εύκολη επισκευή. Τα πολυτελή τζιπ αποκλείονται για λόγους κοινωνικούς. Θα ήταν πολύ προκλητικά . Περνάμε από την διασταύρωση πού οδηγεί στην Βράιλα και το Γαλάτσι. Κρίμα πού λόγω έλλειψης χρόνου ,δεν θα μπορέσουμε να επισκεφτούμε τις πόλεις, όπου άνθησε η ελληνική παροικία ,από το 1830 μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο .
Μπαίνοντας σε ένα χωριό, συναντάμε ένα συγκλονιστικό θέαμα. Μία νεκρώσιμη πομπή. Ήμουν έτοιμος να τραβήξω με την φωτογραφική μηχανή, αλλά ντράπηκα. Το σώμα του νεκρού ήταν στην καρότσα ενός UNIMOG , χωρίς κάσα και οι στενοί συγγενείς ήταν γύρω του. Όλοι όσοι συμμετείχαν σ' αυτή την διαδικασία φορούσαν κόκκινα φουλάρια στο λαιμό , ή είχαν κόκκινα μαντήλια στο πέτο.
Διασχίζουμε την πεδιάδα της Ντομπρουτζάς, που βρίσκεται αριστερά και δεξιά του Δούναβη, λίγο πριν την ΚΩΣΤΑΝΤΖΑ και είναι γεμάτη κλήματα , όπου παράγουν εκλεκτής ποιότητας κρασί. Είναι ο αμπελώνας της Ρουμανίας . Είμαστε κοντά στην περιοχή , όπου κατασκευάστηκε το κανάλι , πού συνδέεται με το λιμάνι της ΚΩΣΤΑΝΤΖΑΣ, και έτσι συντομεύτηκε ή έξοδος προς την Μαύρη Θάλασσα.
Το κανάλι Δούναβη - Μαύρης Θάλασσας ,ονομάζεται κανάλι του θανάτου (canalul mortii) , γιατί θυσιάστηκαν 40000 χιλιάδες ζωές , από τις 180000 πολιτικών κρατουμένων πού μεταφέρθηκαν εκεί ,για την κατασκευή του, μεταξύ του 1949 και του 1953. Ήταν μέρος ενός σχεδίου πού σκόπευε στην ένωση της Βόρειας και της Μαύρης Θάλασσας και που τελικά έγινε πραγματικότητα το 1992 , όταν κατασκευάστηκε ένα κανάλι μήκους 171 χιλιομέτρων πού συνδέει τον ποταμό Μέιν και τον Δούναβη στην Γερμανία . Μαζί με το σπίτι του λαού στο Βουκουρέστι, πέρασαν στην ιστορία σαν τα πιο δαπανηρά δημιουργήματα των κομμουνιστών και όχι μόνο οικονομικά.
Η Κωστάντζα είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Ρουμανίας και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μετά το Βουκουρέστι. Στους αρχαίους χρόνους ήταν ελεγχόμενη από τους Έλληνες και λεγότανε Τόμις, και επί Βυζαντίου ονομάστηκε Κωστάντζα προς τιμήν του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Περίπου στα 1900 ήταν συχνός τόπος διακοπών των Ευρωπαίων αυτοκρατόρων, πράγμα που φαίνεται σ' όλη την παραλιακή ζώνη , η οποία είναι χτισμένη σε αυτοκρατορικό στυλ , όπως επίσης και στα ξενοδοχεία πού αποπνέουν μια αίσθηση πολυτέλειας, με τα περίτεχνα σκαλίσματα στους τοίχους και στις οροφές . Το καλοκαίρι συγκεντρώνει χιλιάδες τουρίστες κυρίως Γερμανούς , λόγω του χαμηλού κόστους.
Επίσκεψη σε πολυκατάστημα για ανεφοδιασμό και αγοράζω γνήσια CD με τις αγαπημένες μου όπερες , με 3 ευρώ.
Φαγητό σε εστιατόριο με θέα την Μαύρη Θάλασσα ,πού πάντως δεν λεει και πολλά πράγματα συγκρινόμενη με τις δικές μας θάλασσες, , με ελάχιστο κόστος .
ΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
ΚΩΣΤΑΝΤΖΑ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 700 χλμ

Πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες , όταν βλέπεις και αισθάνεσαι άπειρες καταστάσεις, όταν συλλέγεις ακατάπαυστα εμπειρίες. Ξεκινάμε για την τελευταία διαδρομή Κωστάντζα - Θεσσαλονίκη. Σε μία ώρα κινούμενοι στα Μαυροθαλασσίτικα παράλια , βρισκόμαστε στα Βουλγάρικα σύνορα . Οι συνήθεις διαδικασίες , μπανιέρα ,τελωνειακοί που κοιτούν στον ουρανό ,επειδή θέλεις να δώσεις τα λέι και τα λέβα πού σου περίσσεψαν, και ξαναμπαίνουμε στη Βουλγαρία . Η εικόνα γνωστή , οι δρόμοι κατεστραμμένοι, τα κάρα άπειρα και όλα με αριθμούς κυκλοφορίας. Σε λίγο συναντούμε το χωριό Ζλάτνι Πιαζάτσι γνωστό στους παλαιότερους από το ομώνυμο ράλλυ ,πού γινότανε παλαιότερα με συμμετοχή και αρκετών Ελλήνων. Ξαφνικά δρόμος άψογος ,περιποιημένος .με πράσινο στις άκρες και απορείς. Σε λίγο δίνεται η απάντηση , μπαίνουμε στη Βάρνα , πόλη τουριστική σε πλήρη αντίθεση με τα μέχρι τώρα δεδομένα, προσπερνάμε αδιάφορα και μόλις βγαίνουμε από την πόλη ξανά τα ίδια χάλια, μέχρι το Μπουργκάς ή παλιότερα Πύργος ,κατά την εποχή πού αυτά τα μέρη ονομαζόντουσαν Ανατολική Ρωμυλία. Βλέπουμε τον χάρτη και λέμε μια πού είμαστε εδώ δεν πάμε και μία βόλτα από την Τουρκία? Άμ' έπος , άμ' έργον και ναμαστε στα σύνορα έτοιμοι να περάσουμε στη γείτονα. Οι τελωνειακοί κοιτούν απορημένα τα διαβατήρια με τις κάμποσες σφραγίδες και διατάζουν έλεγχο. Ευτυχώς τα πράγματα μας είναι ελάχιστα ,τελειώνουμε γρήγορα . Στα χωριά οι Τούρκοι κάθονται χαλαροί στα καφενεία ,δεν έχουν καμία διαφορά από τα αντίστοιχα δικά μας , εκτός από τις πινακίδες . Σταματάμε για φαγητό σε στέκι του δρόμου και μένουμε έκπληκτοι. Οι σερβιτόροι ευγενέστατοι με το χαμόγελο στα χείλη και εξυπηρετικότατοι , μας σερβίρουν ταχύτατα και με αρκετό κόσμο στο μαγαζί. Βάζουμε βενζίνη πανάκριβη ,περίπου 50% ακριβότερη από την Ελληνική . Οι επαρχιακοί δρόμοι σε καλύτερη κατάσταση από τους Βουλγαρικούς και τους Ρουμανικούς ,και έχουν και άριστους αυτοκινητόδρομους . Φτάνουμε στην πόλη ΕΝΤΙΡΝΕ ,παλιά ονομασία ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ, απ' όπου θα περάσουμε στην Ελλάδα . Συνηθισμένοι να βλέπουμε συνοριακές πόλεις και χωριά βουτηγμένα σε μαύρη μιζέρια, συναντάμε μία πολύ μεγάλη πόλη , τρία λεπτά από τα σύνορα, να κινείται σε ρυθμούς πρωτευουσιάνικους . Μεγάλοι και μικροί με μία τσάντα στο χέρι ,γραβατωμένοι πηγαινοέρχονται τρέχοντας , οι δε Τούρκοι οδηγοί έτοιμοι να κορνάρουν με το παραμικρό. Προχωράμε ψάχνοντας για πινακίδα πού να μας οδηγεί στα σύνορα αλλά τίποτα . Ρωτάμε κάποιον περαστικό ,προφανώς στα Αγγλικά, δεν μας απαντά . Λίγο παρακάτω ξαναρωτάμε και μας απαντούν με το ζόρι. Μήνυμα στο κινητό . Μην φεύγετε αλλά μείνετε να κάνετε διακοπές στη χώρα μας ,στα Αγγλικά βέβαια. Διανύοντας τα τελευταία μέτρα μέχρι τα σύνορα ,άλλα δύο απανωτά μηνύματα. Αυτοί οι Τούρκοι παντού μέσα είναι . Περνάμε στη χώρα μας από το Τριεθνές (σύνορα Βουλγαρίας , Τουρκίας , Ελλάδας) , ώρα επτά το απόγευμα ,έχοντας ξεκινήσει από Κωστάντζα στις επτά το πρωί. Με ρωτάει το έτερον ήμισυ , αν θέλω να καθίσω στο πλάι για να οδηγήσει και να ξεκουραστώ . Αρνούμαι κατηγορηματικά . Ένα απίστευτο συναίσθημα πληρότητας με κατακυριεύει. Ο δρόμος ως τις Φέρρες μέτριος , αλλά από εκεί και πέρα μπαίνουμε στην Εγνατία Οδό όπου ξεμπουκώνουμε το FIAT , μέχρι το Πόρτο Λάγος , όπου ο δρόμος ξαναγίνεται στενός . Στάση για ανασυγκρότηση και καθάρισμα παρμπρίζ από τα χιλιάδες μυγάκια του υδροβιότοπου. Ξεκινάμε μέσα στη νύχτα , ο ρυθμός μειώνεται δραματικά και λόγω των κάτω του μετρίου φώτων του αυτοκινήτου. Για καλή μας τύχη μας προσπερνάει MERCEDES ,η οποία μας ανοίγει δρόμο μέχρι την ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ,όπου φτάνουμε ώρα 11 το βράδυ , με τις μπαταρίες όχι απλώς γεμάτες , αλλά κατάφορτες.
Απολογισμός τελευταίας ημέρας , δεκαέξι ώρες οδήγημα , εφτακόσια χιλιόμετρα . Η κόρη μας , την πρώτη μέρα ήταν όλο γκρίνια ,"γιατί δεν πήγαμε με το αεροπλάνο και τέτοια , μετά όμως , η συμπεριφορά της άλλαξε θετικά . Πήρε το βάπτισμα του πυρός.
Σίγουρα τα πράγματα είναι πολύ ευκολότερα απ' ότι παλαιότερα , τώρα με την κινητή τηλεφωνία και την οδική Βοήθεια της INTEΣΑΛΟΝΙΚΑ, να καλύπτει, όλη την Ευρώπη , για την περίπτωση της "στραβής" . Το διεθνές δίπλωμα πού θα βγάλετε από την ΕΛΠΑ , ισχύει για τρία χρόνια, ενώ η πράσινη κάρτα για ένα μήνα.
Και αν νομίζετε ότι το άρθρο είναι πολύ λεπτομερειακό και ότι αφαιρεί το στοιχείο της έκπληξης από τις Ανατολικές χώρες , μην χολοσκάτε . Πρακτικά οι διαδρομές είναι απεριόριστες .
Τι είναι αυτό το συναίσθημα πού σας σφίγγει όταν φεύγετε με το αμάξι αφήνοντας πίσω σας ανθρώπους πού τους βλέπετε να μικραίνουν μέσα στη πεδιάδα μέχρι πού τελικά εξαφανίζονται? Είναι ο απέραντος κόσμος πού μας βαραίνει κι είναι ο αποχαιρετισμός. Παρ' όλα αυτά στρέφουμε προς τα μπρος , για την επόμενη τρελή περιπέτεια κάτω απ' τους ουρανούς. (Από το βιβλίο του Jack Kerouac ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ) .

 

[xenos]

Πολυ ωραια και χρησιμη ιστορια αλλα εδω που την εβαλες kostino θα χαθει.
Πες στον sporos να την βαλει στις ταξιδιωτικες ιστοριες.

 

[kalspiros]

Καλώς ήρθες Κώστα. Σωστά σου το λέει ο Στέλιος παραπάνω αλλά απ' ότι διαπιστώσαμε, ήδη μετέφερες την ιστορία σου στην σωστή ενότητα. Το forum μπορεί να την βρει εδώ: http://www.travelstories.gr/%F4%E1%...D%DF%E1-%F4%EF%F5%F1%EA%DF%E1.html#post224688

 

[Giristroula]

Καλώς ήρθες κεφάτος κεφάτος!Ευχαριστούμε για την πρώτη εμπειρία!

 

[kostinos]

προσθηκη για κωνσταντινουπολη

Καλώς ήρθες κεφάτος κεφάτος!Ευχαριστούμε για την πρώτη εμπειρία!

Δεν ήξερα που να το δημοσιεύσω και το κάνω εδώ.
Εχω πάει Κωνσταντινούπολη και διαβάζοντας όλα τα σχετικά άρθρα κατέληξα ότι δεν είχε νόημα να γράψω τα ίδια και τα ίδια, αλλά... πάντα υπάρχει ένα αλλά, έχω να προσθέσω δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι κάναμε μια εξαιρετική πεζοπορία, απο το Νιχώρι (περίπου μία ώρα απο την Πόλη) στη θεραπειά και εξηγούμαι. Πήγαμε με το αυτοκίνητο στο Νιχώρι, όπου και το αφήσαμε και περπατήσαμε μέχρι τη Θεραπειά κατά μήκος του Βόσπορου, μια απόσταση περίπου τέσσερα χιλιόμετρα, όπου βλέπεις τα περίφημα "γιαλια" απο τη μία και τον Βόσπορο απο την άλλη στον οποίο ο καιρός αλλάζει ταχύτατα. Εκτός των άλλων αυτή η βόλτα πραγματοποιηθηκε το σούρουπο και ήταν απόλαυση να βλέπεις στο βάθος τα φώτα της Πόλης να ανάβουν σιγά σιγά.
το δεύτερο ήταν η ασιατική πλευρά της Πόλης. Πήγαμε με το καράβι στο Καντίκιοι, και απο κεί με το αστικό πήγαμε στην περιοχή "Μπουγιούκ Τσαμλίτσα" ( έτσι ακριβώς προφέρεται και είναι σημαντικό γιατί όταν το αναζήτησα με το όνομα Μπουγιούκ Κάμλιτσα με στέλνανε σε ένα τελειως διαφορετικό μέρος). Είναι ένας πρώην σκουπιδότοπος που με την παρέμβαση του δημαρχου έγινε ένα ωραιότατο πάρκο. Είναι ο πιο ψηλός λόφος της Πόλης και ο Βόσπορος φαίνεται σε όλο του το μεγαλείο σαν να τον βλέπεις σε χάρτη. Το μέρος ήταν γεμάτο κόσμο, αποκλειστικά Τούρκους, τους οποίους απολαύσαμε στην καθημερινότητά τους. Και όταν λέω απολαύσαμε το εννοώ, επειδή οι άνθρωποι δεν παίζονται στην καθαριότητά τους. Παίζανε με τα παιδιά τους χωρίς τσιρίδες και λοιπές αηδίες και όταν φεύγανε μαζεύανε τα σκουπίδια τους και αφήνανε τον τόπο καθαρό. Πραγματικά πολιτισμικό σόκ!! Μιλάμε για χιλιάδες κόσμο. Επιστροφή στο Καντικιοι, βόλτα στην αγορά της, όπου αγοράσαμε μελιτζάνες αποξηραμένες, τρελλά λουκούμια και ξεκούραση σε καφενείο όπου τρομάξαμε να παραγγείλουμε. Ούτε αυτοί Αγγλικά, ούτε εμείς Τούρκικα. Η γλώσσα των νοημάτων στο φόρτε της.
Αυτός ο συγχρωτισμός με τρελαίνει!! Είναι εμφανές ότι ελάχιστοι ξένοι πηγαίνουν εκεί.

 

[KLEOPATRA]

Καλως ηρθες Κωστα.
Και μενα η πολυθρονα δεν μου αρκει καθολου.Ισα ισα που ζηλευω κιολασ.
Δεν εχει φοβερες αγορες και παζαρια η Πολη?

 

[kostinos]

Καλως ηρθες Κωστα.
Και μενα η πολυθρονα δεν μου αρκει καθολου.Ισα ισα που ζηλευω κιολασ.
Δεν εχει φοβερες αγορες και παζαρια η Πολη?

Η ενέργεια που εκλύουν το Καπαλί Τσαρσί και η Αιγυπτιακή Αγορά είναι σαν βόμβα μεγατόνων. Μόνο να κάθεσαι και να πίνεις τσάι στα στέκια τους φτάνει.
Παρεπιπτόντως μείναμε 5 άτομα σε διαμέρισμα με 100 ευρώ το βράδυ για εφτά βράδυα. Ο ιδιοκτήτης συμπαθέστατος, το ένα βράδυ μας έκανε το τραπέζι, όπου μας κέρναγε συνεχώς και αδιαλείπτως (Άρα το ένα βράδυ μας βγήκε δωρεάν).
Μια μέρα πήγαμε στην Πρίγκηπο και ανεβήκαμε με μόνιππο στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου (εκεί γυρίστηκε και το έργο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη που τραγουδάει τον καροτσέρη). Έχοντας υπ' όψιν το ορφανοτροφείο που υπήρχε εκεί και καταπατήθηκε απο την κυβέρνηση, φαγώθηκα να το βρώ. Εκεί λοιπόν στο μοναστήρι υπήρχε ένα τηλεσκόπιο,ξερετε αυτά τα τουριστικά με το κέρμα.
Απο κεί λοιπόν φαίνεται το ορφανοτροφείο, το μεγαλύτερο ξύλινο κτίσμα στην Ευρώπη, ότι πιο εντυπωσιακό έχω δεί, με πέντε ορόφους. Και βέβαια δεν έχασα την ευκαιρία να πάω μέχρις εκεί, απο κοντά πιά φαινόταν σαν προιστορικός δεινόσαυρος που πνέει τα λοίσθια, με τα παράθυρα σπασμένα και τις γκρεμισμένες πόρτες να χάσκουν.
Εφτά μέρες στην Πόλη, ατελείωτο περπάτημα, μετρό λεωφορεία και καθόλου ταξί, νομίζω ότι έχω δεί μόλις το 10%.

 

[KLEOPATRA]

Μα η Πολη ειναι τεραστια!
Ευτυχως που ειναι κοντα ,οποτε μπορει κανεις να πετιεται συχνα πυκνα.

 

[kon_gav]

Γεια σου ρε συνονόματε! όμορφη η ιστορία σου αλλα όντως εδώ θα χαθεί...