απροοπτα και περιεργα

[ΕΡΣΗ]

Ερση & λοιποι, στο τριτοκοσμικο Περου ειχα μια αντιστοιχη εμπειρια που διαβαζοντας τα της ν.υορκης νιωθω αρχοντας. Το 2005 βρισκομασταν στο Πουνο σε υψομετρο 4000 μετρα περιπου και η κορη μου (15 ετων τοτε που ενιωθε αδιαθεσια απο μερες και την αποδιδαμε στις παρενεργειες του υψομετρου) παρουσιαζει υψηλο πυρετο που δεν κατεβαινε με τιποτα. Ανησυχουμε γιατι δεν ξερουμε αν προκειται για μια κοινη ιωση που θα περασει, για γαστρεντεριτιδα ή για τη νοσο του υψομετρου οπότε θα έπρεπε να μετακομισουμε αμεσα σε πιο χαμηλες περιοχες. Το γεγονος οτι βρισκομασταν σε μια τοσο φτωχη και παράξενη χωρα μας αγχωνε πολυ και μας εκανε να νιωθουμε ενοχες που αποφασισαμε να κανουμε ενα τοσο δυσκολο ταξιδι μαζι με τα παιδια. Απευθυνθηκαμε στη ρεσεψιον του ξενοδοχειου που καλεσε το τοπικο νοσοκομειο. Μετα απο 15 λεπτα περιπου ο γιατρος βρεθηκε στο δωματιο, την εξετασε, μας καθησυχασε μιλωντας ισπανικα και σπαστα ιταλικα (δεν μιλουσε γρι αγγλικα) και στα επομενα 20 λεπτα βρισκονταν στο δωματιο του ξενοδοχειου τα καταλληλα φαρμακα που φροντισε να στειλουν με ταξι.Συνολικο κοστος 20 δολλαρια για την επισκεψη (ο γιατρος μας ζητησε 10) και αλλα τοσα για τα φαρμακα και το ταξι. Τελικα και η διαγνωση και τα φαρμακα ηταν σωστα και το ταξιδι συνεχιστηκε χωρις αλλο απροοπτο.

Στη Νέα Υόρκη ο γιατρός, εν έτει 1999, όταν εντέλει έφτασε, μας ζήτησε 200 δολάρια για την επίσκεψη και ήθελε να μας γράψει και αντιβιωτικά προηγούμενης γενιάς. Όταν του είπαμε οτι στην Ελλάδα έχουμε πρόσβαση στην πιο σύγχρονη γενιά αντιβιωτικών φάνηκε εξαιρετικά εντυπωσιασμένος. (Ίσως και γι αυτό έκρινε οτι μπορούσαμε να πληρώσουμε και τέτοιον λογαριασμό). Τι να πει κανείς;

 

[Pep]

Ωραίο θέμα!

ε?
Φτάνω ψιλοεξαντλημένη στον σιδηροδρομικό σταθμό της Ventimiglia, Ιταλία, μετά απο ολονύχτιο ταξίδι διασχίζοντας τη Ν. Γαλλία απο Ισπανία. Ξέρω ότι το επόμενο τρένο για Πίζα, φεύγει οσονούπω και πρέπει να βγάλω εισητήριο τώρα. Λέω στον κύριο στο ταμείο "one ticket please for Pisa". "E?", μου απαντάει. "One ticket for Pisa, please" του ξαναλέω. "E?" ξανα απαντάει.
Το τρένο εν τω μεταξύ, φεύγει στα επόμενα λεπτά. Δοκιμάζω "ticket to Pisa", "ticket Pisa", "Pisa" σκέτο και ό,τι άλλο μου ερχόταν και η μόνη απάντηση ήταν εκείνο το κοφτό "Ε?". Κάποια στιγμή μού κόβει και του λέω "un billete a Pisa por favor" εις την ισπανικήν. "Aaaaaa" απαντάει, και καθώς πληρώνω το εισητήριο, το τρένο φεύγει.
Αποτέλεσμα, να περάσω τις επόμενες 4 ώρες στο παγκάκι, με το back pack αγκαλιά, watching the immigrants go by....

Ωραίο περιστατικό
Πρώτη φορά στην Πόλη και καμία ιδέα για το πώς δέχονται τους έλληνες.
Περιμένω στη σειρά μου υπομονετικά για την τουαλέτα, σε κυριλέ κλαμπάκι. Για να σκοτώσει την ώρα της προφανώς, η διπλανή μου, πάει να μου πιάσει κουβέντα. Όταν κατάλαβε ότι είμαι απο Ελλάδα, αναφώνισε "a! Yunanistan! με ένα χαμόγελο μεχρι τα αυτιά και ξεκίνησε ένα ευχάριστο μπουρ μπουρ.
Το περιστατικό δεν είναι τίποτα φοβερό, το ξέρω, μού είχε κάνει τόσο εντύπωση όμως, που τόσα χρόνια αργότερα κι έχοντας ζήσει πλέον την Πόλη αρκετά , ακόμα το θυμάμαι...

Χαλάλι το μωρομάντιλο
Πακεταρισμένη σε bush taxi στην Καμπότζη, παρέα με ένα ζευγάρι ντόπιων, παρατηρώ την κοπέλα να προσπαθεί να βγάλει το κεφάλι της έξω απ' το παράθυρο. Δεν πρόλαβε, με αποτέλεσμα να κάνει εμετό πάνω στον εαυτό της και στον άντρα της. Βγάζω κι εγώ να της δώσω το μωρομάντιλο με τη φρέσκια μυρωδιά να καθαριστεί. Με μια απαλή κίνηση, το παίρνει ο άντρας της και αντί να σκουπιστεί και να σκουπίσει τη γυναίκα του, το διπλώνει πάλι ωραία-ωραία, και το ακουμπάει πάνω στο πόδι του. Το μαντηλάκι παρέμεινε εκεί για τις υπόλοιπές 8 ώρες, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Το γιατί, ποτέ δεν το κατάλαβα.

 

[bloody mary]

Με χρονολογική σειρά:

Πριν πολλά πολλά χρόνια πάμε με τους γονείς μου πρώτη φορά στην Κρήτη. Μετά από ένα τρομερά κουραστικό ταξίδι (12 ώρες τότε) με καμμιά δεκαριά μποφόρ, βγαίνουμε στο Ηράκλειο όπου αντικρίζουμε το απόλυτο κυκλοφοριακό χάος. Χανόμαστε στα στενά της πόλης και κατάκοποι κολλάμε πίσω άπο ένα σταματημένο ντάτσουν στο κέντρο του δρόμου. Κορνάρουμε και βγαίνει ένας τύπος από ένα μαγαζί και μας φωνάζει: "Από που θες να πας από τσι για απο τσι". Μας έπιασε ένα απίστευτο νευρικό γέλιο, όλους μαζί... Ο άνθρωπος περίμενε απορημένος κανένα πεντάλεπτο για να καταφέρουμε να του απαντήσουμε.

Ταξίδι με τον καλό μου στο Παρίσι το '97. Αρκετά άπειροι ακόμα από ταξίδια στο εξωτερικό ξοδεύουμε όλο μας το συνάλλαγμα τις δύο πρώτες μέρες και για τις επόμενες δύο μας μένουν 50 χιλιάρικα (σε δραχμές φυσικά) που είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου, μπας και.. Στο πρόγραμμα της ημέρας είναι η Eurodisney και αποφασίζουμε να αλλάξουμε εκεί τα τελευταία μας λεφτά και ο θεός βοηθός. Η κοπέλα στο γκισέ όταν παίρνει τα λεφτά και κοιτάζει στο κομπιούτερ γουρλώνει τα μάτια της και τραυλίζει στα αγγλικά ότι απαγορεύεται να αλλάξει τόσο μεγάλο ποσόν. Δεν πιστεύω στα αυτιά μου. Αρχίζω με χειρονομίες να προσπαθώ να συνεννοηθώ και να καταλάβω το πρόβλημα. Βλεποντάς με πλησιάζει ο καλός μου που κατέχει την γαλλικήν πολύ καλύτερα από εμένα και ψύχραιμα συνεννοείται με την κοπέλα. Δίνοντάς της 20 χιλιάδες και κλωτσόντας με για να σταματήσω να μιλάω παίρνει το συνάλλαγμα και τα υπόλοιπα ελληνικά χρήματα με παίρνει και αλαμπρατσέτα και όπου φύγει φύγει. Η κοπέλα αντί για για 20 χιλιάδες σε φράγκα μας έδωσε 200 χιλιάδες που ήταν το ανώτερο όριο. Δεν ξέρω άν το παραπάνω μηδενικό ήταν δικό της λάθος ή έβλεπε λάθος την ισοτιμία στο κομπιούτερ και μάλιστα ακόμα έχω τύψεις για το λάθος που άφησα να συμβεί, αλλά πόσο συχνά σου τυχαίνει ένα ταμειακό λάθος υπέρ σου και μάλιστα τη στιγμή που είσαι ταπί και ψύχραιμος και σε μια ξένη χώρα. Πήγαμε στη Eurodisney πήραμε δώρα για όλο τον κόσμο και το βράδυ πίναμε σαμπάνιες στο Moulen Rouge .

Το επόμενο σας το έχω ξαναπεί: Στο αεροπλάνο της επιστροφής από Πράγα μέσα στα άγρια μεσάνυχτα οι αποθηκευτικοί χώροι για τα handbags έγιναν μήλο της έριδος μεταξύ των Ελλήνων επιβατών που θεωρησαν καλό μια και βρέθηκαν στη Τσεχία να ψωνίσουν κρύσταλλα για να προικίσουν όλο τους το σόι. Το όλο θέμα καθυστέρησε την απογείωση τουλάχιστον μισή ώρα. Η πλάκα ήταν ότι το ταξίδι ήταν δύσκολο με πολλά και μεγάλα κενά αέρος, και οι κλώσσες σε κάθε ταρακούνημα να κλαίνε για τα κρύσταλλά τους. Έπρεπε να έχουμε τη Ζωή μαζί μας σε αυτό το ταξίδι, από τα γέλια θα της έφευγε κάθε φόβος για το αεροπλάνο.

 

[bloody mary]

Και άλλο ένα παραλειπόμενο απο Πράγα που μου είπε ένας φίλος. Πάλι μαύρα μεσάνυχτα, χειμώνας, περιμένοντας το αεροπλάνο της επιστροφής που είχε 2 ώρες καθυστέρηση στο σχεδόν έρημο αεροδρόμιο, όλα τα μαγαζιά κλειστά, κάποια στιγμή κλείνει η θέρμανση, χαμηλώνουν τα φώτα και βάζουν στις τηλεοράσεις για το κοινό σκληρό πορνό !!!!!!!!!

 

[go2dbeach]

Μπουχαχα! Bloodymary ξερεις τι ειναι να πεσεις σε κενο αερος και να σπασουν τα κρυσταλλα?

Κατι που εχω γραψει και στην ταξιδιωτικη μου ιστορια..συνορα Μεξικο-Μπελιζ και με ενημερωνουν να αλλαξω τα πεσος που εχω σε $ Μπελιζ. Απο τη χαρα μου που παταω σε Μπελιζιανικο εδαφος αγνοω την προειδοποιηση και μετα απο καμια ωρα δρομο που διψαμε αντιλλαμβανομαι οτι ενω εχουμε ευρω και πεσος (σημαντικο ποσο) , δε μπορουμε να αγορασουμε ουτε ενα μπουκαλακι νερο! Στην κοντινοτερη πολη που φτασαμε η τραπεζα θυμιζει σαλουν και δεν αλλαζει χρηματα , μονο στην πρωτευουσα! Μεχρι να πιασουμε το πολυποθητο συναλλαγμα στα χερια μας πεθαναμε απο πεινα και διψα.

Φιλιππινες , νησι Bantayan και μετα απο δυο υπεροχες μερες ξεκιναμε για το λιμανακι που φευγει το πλεουμενο για Νεγκρος. Ο Mr. προτεινει να παμε με το βανακι του ξενοδοχειου αλλα η αφεντια μου αρνειται να επιβιβαστει σε κατι καλυτερο απο τρικυκλο. Το βανακι φευγει χωρις εμας. Βγαινω στο δρομο με το σακιδιο για να βρω τρικυκλο αλλα ολα ειναι στολισμενα με μπανανοφυλλα και τιγκα σε Φιλιππινεζους που κρεμονται και απ'εξω ακομα.
Ρωταω τι συμβαινει και μου λενε οτι ειναι Κυριακη των Βαιων και τα τρικυκλα πανε ολα στην εκκλησια και οχι στο λιμανι που βρισκεται σε αντιθετη κατευθυνση!
Ενας καλος ανθρωπος με βοηθαει να βρω τρικυκλο με το οποιο φτανω τελικα ισα για να κουνησω μαντηλι στη βαρκα που εχει σαλπαρει επισης χωρις εμενα. Η επομενη φευγει μετα απο δυο μερες αν ειμαι τυχερη . Η συγκλονιστικη συνεχεια στο αρθρο μου

 

[kosvik]

Πριν απο αρκετα χρονια στην, σοφια εγω και δυο φιλοι περπατουσαμε σε κεντρικο δρομο οταν ενα περιπολικο σταματαει μπροστα μας και μας ζητανε διαβατήρια.Κανενας μας δεν το ειχε πανω του, μας βαζουν στο περιπολικο και μας πανε στο τμημα σε ενα δωματιο κατι σαν κρατητηριο.Μετα απο 1μιση ωρα ερχεται ενας αστυνομικός που μιλουσε σπαστά ελληνικα,αφου εγιναν τα ανάλογα παζαρια πληρωσαμε 50usd και μας άφησαν.Βγαινοντας απο το τμημα μας ρωταει ο αστυνομικος που πηγαινουμε,εμεις αν και ειχαμε χαλαστει αποφασισαμε να παμε σε ενα μπουζουκτσιδικο που υπηρχε εκεινη την εποχη στην σοφια.Το αποτελεσμα ήταν να μας πανε με το περιπολικό στο μαγαζί!

 

[Kostis]

Καλοκαιρι του 2006 και ειμαι στο σταθμο Κτελ των Χανιων και περιμενω να περασει η ωρα να παω στο Ρεθυμνο...
Στεκομαι εγω κ οι τουριστες κ περιμενουμε...Οποτε μετα απο λιγο με βαρια Κρητικη προφορα βγαινει η ανακοινωση.

"Ζια Ζωρζιουπολη (Γεωργιουπολη),Πετρε,Ρεθυμνο το λεωφορειο νουμερο 54"
Στα καπακια ομως κ στην Αγγλικη ΑΛΛΑ με την ιδια Κρητικη προφορα
"zia zorgioupoli,petre,rethymno bus fifty-four"

ακουνε fifty-four οι τουριστες κ το τι εγινε δεν περιγραφεται.Μονο αυτο καταλαβαν.αχαχχααχχα
Αρχισαν κοιταζαν ο ενας τον αλλο κ αναρωτιοντουσαν απο ποιες πολεις περναει κ δεν ξεραν τι να κανουν κ ποιον να ρωτησουν....χαχαχα
Τελικα τους εξηγησα (μιλαμε για 10-15 ατομα αποσβολωμενα)χαχαχα

 

[McElk]

Ήμαστε Ανδριανούπολη πριν 6-7 χρόνια με ένα φίλο μου και την γυναίκα του η οποία μιλάει πολύ καλά τα Τουρκικά. Καθώς περπατούσαμε στο κέντρο ένας τύπος διασταυρώνεται με το φίλο μου και κάνει να προσπεράσει πότε από δεξιά πότε από αριστερά στο τέλος τον σπρώχνει λίγο και προσπερνά. Εγώ ήμουν από την άλλη πλευρά και ούτε που πήρα είδηση. Δεν προχωρήσαμε λίγα βήματα και ψάχνοντας την τσέπη του ανακαλύπτει ότι του λείπει το πορτοφόλι. Αμάν πορτοφολάς !! Πλησιάσαμε αμέσως έναν αστυνομικό και με τη βοήθεια της γυναίκας του εξηγεί τι συνέβη. Αυτός βγάζει ένα μπλοκάκι με λίγες φωτογραφίες και τον ρωτά αν αναγνωρίζει τον πορτοφολά. Ο δικός μου αναγνωρίζει κάποιον. Ο αστυνομικός μας λέει να περιμένουμε εκεί και φεύγει αμέσως. Δεν περνούν 10 λεπτά έρχεται με άλλους δύο που στη μέση έφερναν τον τύπο σηκωτό ξυλοφορτώνοντάς τον ταυτόχρονα με ένα κλομπ. -Αυτό είναι το πορτοφόλι ; -Αυτό. -Δες αν λείπει τίποτα. -Εντάξει είναι. Όση ώρα τα έλεγαν αυτά οι άλλοι δύο έριχναν και από καμία ψιλή στον τύπο. Τέλος ο ένας τείνει το κλομπ στον φίλο μου. -Πάρε βάρα τον κι εσύ. –Όχι, τι λέτε τώρα. –Πρέπει να τον χτυπήσεις και ο ίδιος για να φύγει ο θυμός σου. Μετά την επίμονη άρνηση βέβαια του φίλου μου τον πήραν κι έφυγαν μάλλον δυσαρεστημένοι μουρμουρίζοντας. Όλα αυτά μέσα στην πολυκοσμία του κέντρου.

 

[Menia21]

Τέλος ο ένας τείνει το κλομπ στον φίλο μου. -Πάρε βάρα τον κι εσύ. –Όχι, τι λέτε τώρα. –Πρέπει να τον χτυπήσεις και ο ίδιος για να φύγει ο θυμός σου.

Κάτι τέτοια θέλει και στην Ελλάδα!

 

[ΕΡΣΗ]

Μετά την επίμονη άρνηση βέβαια του φίλου μου τον πήραν κι έφυγαν μάλλον δυσαρεστημένοι μουρμουρίζοντας.

Εμ τσαμπα τον βαλλατε στον κοπο τον ανθρωπο; Να μη σας δει το οργανο της ταξης να φχαριστιεστε να νιωσει και αυτος μια ικανοποιηση για το επαγγελμα του; Οτι κατι κανει σε αυτη τη ζωη; Δε ριχνατε και εσεις καμια ψιλη να μη νιωθει και το οργανο ματαιωμενο; Αν μετα σταματησει να πιανει προτοφολλαδες εσεις θα φταιτε.Δεν εχετε καμμια συναισθηση επαγγελματικης ψυχολογιας...

 

[Yorgos]

Απρόοπτα είναι και τα αρνητικά. Στη Γουατεμάλα με λήστεψαν με πιστόλι στον κρόταφο σε δημόσιο λεωφορείο (12 το μεσημέρι στην πιο πολυσύχναστη διαδρομή, μερικοί "επιβάτες", η "ασφάλεια" και ο οδηγός όλοι στο κόλπο βέβαια), στη Βενεζουέλα πέρασα 5 μέρες παράλυτος σε νοσοκομείο όπου οι γιατροί ήταν πεπεισμένοι ότι είμαι Κουβανός εχθρός του συστήματος υγείας και δε μου επέτρεπαν να πάρω τηλέφωνο την πρεσβεία μου, στη Βολιβία μείναμε στην έρημο με βλάβη κι ένας από τους συνεπιβάτες τρελλάθηκε κι άρχισε να τρέχει στην έρημο με τα αποθέματα νερού μας, στο Εκουαδόρ είδα το συνταξιδιώτη μου να μαχαιρώνεται στην κεντρική λεωφόρο του Κίτο (έζησε το παιδί πάντως) και άλλα εμπριμέ. Όπως και να έχει όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Καλές αναμνήσεις δεν είναι όλες βέβαια, αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ την Ινδονήσια νοσοκόμο που έκανε 45 λεπτά διαδρομή με το λεωφορείο για να στείλει ένα μαίηλ για λογαριασμό μου, τον Αιθίοπα που μας πήρε με ωτοστόπ από τη μέση του πουθενά, τον Ινδονήσιο μηχανικό που μου έφτιαξε το μηχανάκι και δε δέχτηκε να πληρωθεί, τους Γιαπωνέζους που ήταν συγκινητικοί στο σύνολό της και μια γιαγιά από το Λάος που με έψαχνε ένα ολόκληρο απόγευμα στο διπλανό χωριό για να μου επιστρέψει κάποια χρήματα που της έδωσα κατά λάθος παραπάνω. Θέλω να πω, πάντα υπάρχει κάτι που θα πάει στραβά (ως καταστροφικά), αλλά καλό είναι να θυμάται κανείς και τους από μηχανής θεούς που χωρίς κανένα όφελος γίνονται σωτήρες για τον κάθε χαζοξένο που βρέθηκε στα χωράφια τους.

 

[skiouros82]

αυτες και αν ειναι εμπειριες!!!