interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.200
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Απολογισμός
Το τελευταίο πρωί, το ξύπνημα ήταν κάπως δύσκολο. Ξέρεις ότι το ταξίδι έχει ουσιαστικά τελειώσει και ό,τι κάνεις είναι μπόνους. Ο Γιώργος και ο Βασίλης τα είχανε μαζέψει ήδη και ήταν έτοιμοι για αεροδρόμιο και εγώ, έχοντας απογευματινή πτήση, είπα να κάνω μια γούρια στην περιοχή Μιραμάρ. Πρόκειται για μια παραλιακή και ευκατάστατη περιοχή. Πήρα ένα ταξάκι λοιπόν και τον είπα να με αφήσει σε ένα κεντρικό σημείο, από όπου θα άρχιζε η αναζήτηση για κάποιο κυριλέ εστιατόριο. Την τελευταία μέρα επιτρέπω στον εαυτό μου να κάνει μια έσχατη σπατάλη, αλλά η περιέργειά μου για τις γαστρονομικές ιδιαιτερότητες της περιοχής με κάνει να παραγγέλνω κάτι εξεζητημένο και συνήθως μη βρώσιμο (όπως και έγινε πάλι). Μέσα από ένα δίκτυο πιτσιρικάδων που στοχεύαν στο φιλοδώρημα του μαγαζιού, και έναν ηλικιωμένο ντόπιο που σταμάτησα να ρωτήσω και προσφέρθηκε να με πάει με το αυτοκίνητο του, έναντι αντίτιμου (!), βρήκα τελικά το περίφημο (; )Fontana restaurant, ή αλλιώς ‘πως να φας στην Αβάνα ένα γεύμα με το μισό του μηνιαίου μισθού ενός ντόπιου’. Όπως σας είπα, η επιλογή μου να πάρω καρπάτσιο σαλιγκαριών και καρχαρία με σως βινεγκέ δεν ήταν και η πιο εύστοχη, όμως έπρεπε να δοκιμάσω (μαμώ το κεφάλι μου – που θα έλεγε κι ο Σαμαράς).
Σκεπτόμενος το πόσο έξω έπεσα στο μπάτζετ αυτού του ταξιδιού, αλλά και να μην μιζεριάζω γιατί από αύριο μπαίνουμε πάλι σε καλούπια, έφαγα ότι μπόρεσα με την ησυχία μου, ήπια τις δύο-τρεις-τέσσερις μπίρες μου, κράτησα τις σημειώσεις μου και εξάσκησα τις δυο-τρεις-τέσσερις ισπανικές φράσεις μου στο γκαρσόν που ήταν η προσωποποίηση της χαλαρότητας - έτσι κι αλλιώς βαρούσε μύγα το μαγαζί. (όχι κυριολεκτικά αυτή την φορά!!!)
Τι μένει από αυτό το ταξίδι; Ήταν αντάξιο των προσδοκιών μας; Κάναμε όλα όσα έπρεπε, για να πάρουμε μια καλή εικόνα της χώρας;
Είχα πολύ χαμηλά τις προσδοκίες από την αρχή, κυρίως γιατί ήταν ένας πολύδιαφημισμένος και πολυ-επισκεπτόμενος τόπος, με όχι πολύ αρχαία ιστορία ή εντυπωσιακή φύση και όχι μεγάλες προκλήσεις για την διάσχισή του (είμεθα και μαζοχιστές). Πήρα πολύ παραπάνω από ότι περίμενα: Την χαρά της ζωής και στωικότητα των Κουβανών, παρ’ όλο το ακραίο και παράδοξο της επιβίωσής τους. Τι γλέντια ήταν αυτά; (Όσο θυμάμαι το εκστασιασμένο χαμόγελο του μαύρου τυμπανιστή στο Σινφουέγος...). Την εφευρετικότητα τους, που σε βάζει σε σκέψεις για τον ρυθμό που σπαταλάμε την τεχνολογία - κάτι που προδίδει και η τέχνη τους πχ. αγάλματα με πόρτες αυτοκινήτων στο Σιέγο. Την ‘τρέλα’ τους, είτε πρόκειται για κόντρες με τα αμάξια (καλή τρέλα όταν γίνεται σε πιο ελεγχόμενο χώρο βέβαια, αλλιώς παραλίγο να την πληρώσουμε στον γυρισμό), είτε πρόκειται για φευγάτη ζωή στα βουνά (Βινιάλες – οι οικογένειες στα βουνά), είτε για την τρελή θρησκεία τους με τα πούπουλα από κοκόρια στα πεζοδρόμια της Αβάνας, ή για ξενύχτια στα μπαρ και βουτιές την επομένη στους καταρράχτες στο Σαντιάγο που έκανε τους ντόπιους να κοκορεύονται για τον τόπο τους.... Αποκάλυψη του ταξιδιού το ταπεινό Σιέγο – ειδικά το πάρκο, που δεν το ανέφερε παρά μόνο ένας οδηγός -, θυμάμαι ότι κοιταχτήκαμε τον Βασίλη και λέμε, αυτό είναι η πραγματική Κούβα, όσο βλέπαμε μέχρι τώρα είναι fake για τους τουρίστες. Η φύση της Κούβας και η παραλίες της ήταν επίσης πάνω από το αναμενόμενο’ το μπάνιο τον Απρίλη στην Καραϊβική δεν χάλασε κανένα. Αν επισκεπτόμασταν και μερικές παραπάνω γκαλερί, ειδικά στην Αβάνα, θα ήμασταν ακόμα καλύτερα. Τι άλλο άραγε αφήσαμε έξω; Ίσως περισσότερες βόλτες στα βουνά και τα πάρκα τους; Παραλίες; Σίγουρα, ένα από τα μέρη που θα ήθελα να επισκεφθώ, όταν και αν με το καλό επιστρέψω, είναι η Ίσλα ντε Πίνος, το αυθεντικό νησί των πειρατών στα Νότια της Κούβας.
Ο ταξιτζής για το αεροδρόμιο ήταν ο πιο χαρούμενος που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου. Δούλευε ψιλό γαζί, χωρίς οίκτο, ένα Αμερικάνο μαμόθρεφτο δικηγόρο που καθόταν στο πίσω κάθισμα (ότι και να του έλεγε ο Αμερικάνος του απαντούσε ‘α εσύ είσαι επαγγελματίας’). Δεν άφησε γκόμενα στον δρόμο ασχολίαστη και στο τέλος που φτάναμε άρχισε να μου λέει για τα ταξίδια του εκτός Κούβας και την άστατη ζωή του.
Κανένα προβλημα στο αεροδρόμιο και έτσι τόσο εύκολα τελικά ολοκληρώθηκε ένα ταξίδι... από τα πιο αξιόλογα που έχω κάνει και με εκλεκτούς συνοδοιπόρους. Γιατί ήταν τιμή να ταξιδεύω με τον Γιώργο, την παλιά καραβάνα (όταν πήγαιναν με μηχανές στην Αίγυπτο εγώ δεν είχα βγει από το αυγό) και την ψυχή εφήβου. Και τον Βασίλη, που συνάντησα για πρώτη φορά στην Αβάνα, και αποδείχθηκε πρώτης τάξης συντροφία, και τις ναυτικές και όχι μόνο ιστορίες του. Την οργάνωση του ταξιδιού (όπως και την έμπνευση του αλλά και το τράβηγμα να πάω) την έκανε σχεδόν αποκλειστικά ο Γιώργος και αισθάνομαι και μερικές τύψεις για την ελλιπή διάθεση χρόνου εκ μέρους μου. Στην οργάνωση έπαιξε ρόλο, όπως φαντάζεστε, και το μέλος του φόρουμ Yorgos (ειδικά στην εύρεση του οδηγού και στην πολύ ωραία ξενάγηση που έκανε στους άλλους δυο της παρέας πριν φτάσω Κούβα, κρίμα που δεν τους πρόλαβα). Τέλος όπως ανέφερα και πριν, τα credit για τις φωτό πάνε από κοινού σε Γιώργο και Βασίλη.
Τέλος
Last edited:
