Κούβα "Ωραία, ωραία" από την Κούβα

[interted]

1-12 Απριλη εμείς. Σε ποια περιοχή ήταν η φυτεία που αγοράσατε; Καλό ακούγεται

 

[KostasLia]

Στο viniales.βασικα καναμε βολτα με τα αλογα και σταματησαν να μας δειξουν πως τα φτιαχνουν.οταν φυγαμε μιλησαμε με αλλους απο το γκρουπ και μας ειπαν οτι ηταν φθηνα.ετσι στο γυρισμο αγορασαμε,αλλα επειδη δεν ηταν εκει ο κυριος αλλα ο πατερας του παιζει να εκανε και λαθος απο οτι καταλαβαμε μετα..δεν ξερω κιολας!!!

 

[interted]

Τρινιδάδ, βρίσκοντας φίλους

Στις ειδήσεις σήμερα το πρωί, ο Ντόναλντ Τράμπ, από το Μαϊάμι, φαίνεται να ανακοινώνει την απόσυρση κάποιων από τα μέτρα του Ομπάμα για την ελάφρυνση του εμπάργκο στην Κούβα. Αμερικάνοι Κουβανοί στο ρεπορτάζ (του Αλ Τζαζίρα) δηλώνουν ικανοποιημένοι με το μέτρο, αν και λίγο αβέβαιοι για το ποια είναι η καλύτερη προσέγγιση στο θέμα, και μάλιστα ένας δεν διστάζει να δηλώσει 'Let's make Cuba great again'.

Θυμάμαι σε ένα ταξί στην Αβάνα, δίπλα σε έναν Αμερικάνο δικηγόρο να μου εξηγεί ότι οι Κουβανοί της Αμερικής πιέζουν για το εμπάργκο, για να πολεμήσουν το κομμουνιστικό καθεστώς, και είναι ουσιαστικά υπεύθυνοι για το εμπάργκο, καθώς οι πολιτικοί (Ομπάμα εξαιρουμένου) ακολουθούν για τις ψήφους. Είναι αυτή η αλήθεια; Επίσης επιστρέφοντας στην Αγγλία, γνωρίζω έναν Κουβανό, του οποίου η παππούδες κατέφυγαν στο Μεξικό πριν την επανάσταση και ο ίδιος έχει ζήσει όλη την ζωή του στο Μεξικό. Είναι ενθουσιασμένος που επισκέφθηκα τα προγονικά του εδάφη, από την άλλη δεν θέλει να ακούσει ούτε έναν έπαινο για την σημερινή Κούβα! Καταλαβαίνω ότι οι γονείς του έχουν δαιμονοποιήσει το καθεστώς (αν και οι ίδιοι δεν το έχουν ζήσει). Και οι παππούδες που φύγανε; Αυτοί είναι περιέργως πιο διαλλακτικοί...

Το Τρινιδάδ είναι μια από τις αποδείξεις ότι η Κούβα έχει πολλά (οικονομικά) να κερδίσει από την βελτίωση των σχέσεων με την Αμερική. Μπόλικα τα μαγαζάκια με αναμνηστικά και στολίδια ανάμεσα στα στενά δρομάκια. Τα πλακόστρωτα στενά και τα χρωματιστά σπίτια είναι `έτοιμα' για φωτογράφηση και στην κεντρική πλατεία ετοιμάζουν ήδη τα τραπέζια για ένα μεγάλο γλέντι-επίδειξη της Κουβανέζικης μουσικής. Η θερμοκρασία έχει πέσει ελαφρώς και έτσι το περιβάλλον είναι όμορφο για λίγη εξερεύνηση.

Πολύ κόσμος κάθεται στις πλατείες για να έχει πρόσβαση στο internet με public wifi, αφού το internet απαγορεύεται στα σπίτια.... Να μην μιλήσουμε για mobile internet. Και από την άλλη σκέφτομαι πως στο Περού μιλούσα με την μάνα μου από το skype ακόμα και σε κάτι φαράγγια. Καμία σύγκριση.

Για να πάρεις κάρτα για wifi πρέπει συνήθως να στηθείς σε μεγάλη ουρά, εκτός αν πάρεις στην 'μαύρη' από ντόπιους που πουλάνε την κάρτα τους στην πλατεία.

Τα παιδιά στο σχολείο, με ένα διάλειμμα για φαγητό το μεσημέρι.

Το Iberostar στην κεντρική πλατεία

Η κούραση από τα χιλιόμετρα στους κουβανικούς δρόμους την ζέστη της μέρας αρχίζει να παίζει το ρόλο της. Και ενώ παίρνουμε στην τύχη ένα σοκάκι με σκοπό να φτάσουμε στην πλατεία με τις μουσικές πέφτουμε πάνω στους δύο φίλους μας! Φοβερή σύμπτωση κι ενώ αντιμετωπίζαμε όλες αυτές τις δυσκολίες επικοινωνίας που βρίσκει κανείς στην Κούβα. Οι έτεροι δύο από τους les cincos Griegos που ξεκινήσαμε μαζί αλλά είχαμε διαφορετικά προγράμματα. Κανονίσαμε λοιπόν να τα πιούμε μαζί στο μουσικό γλέντι σε λίγες ώρες!

Οι ορδές τουριστών άρχισαν να μαζεύονται σιγά σιγά γύρω από τα σκαλιά της πλατείας. Το πρόγραμμα είχε ένα συγκρότημα που θα έπαιζε παραδοσιακές μουσικές της Κούβας.

Ακούσαμε λοιπόν και χορέψαμε τα γνωστά χιτάκια του παρελθόντος, ήπιαμε τα κοκτέιλ μας, και παρά το πολύ τουριστικό περιβάλλον αισθανθήκαμε την οικειότητα που φέρνει η εύρεση γνωστών σε ένα τόσο μακρινό μέρος. Η φάση μου θύμησε γιορτή στην πλατεία του χωριού.

Την επόμενη μέρα έχουμε να δούμε μέρη αρκετά ιστορικά και ενδιαφέροντα, παλιές φυτείες και επαναστάσεις.

 

[interted]

Από το ένα άκρο στο άλλο

Αφήσαμε το Τρινιδάδ στην νότια ακτή και πιάσαμε τον δρόμο που πηγαίνει καρφί βόρεια με προορισμό την Σάντα Κλαρα. Στον δρόμο μας κάναμε στάση για επίσκεψη στον αποικιακό πύργο και αρχοντικό Ισναγια.

Μετά το 1760 η ζάχαρη άρχισε να γίνεται ο 'λευκός χρυσός' της Κούβας. Έπαιξε τόσο μεγάλο ρόλο στην ιστορία του νησιού, όπως πχ. το πετρέλαιο στην Μέση Ανατολή. Και επειδή οι ντόπιοι είχαν σχεδόν αφανιστεί, οι τσιφλικάδες αποικιοκράτες άρχισαν να φέρνουν μαζικά σκλάβους από την Αφρική για να δουλέψουν στις `χασιέντες' της κάνιας (ζαχαροκάλαμο). Από το ζαχαροκάλαμο παράγεται η ζάχαρη και υποπροϊόντα όπως το ρούμι - πουλώντας το αγόραζες περισσότερους σκλάβους και ούτω καθεξής....

Οι σκλάβοι δουλεύαν από μικρή ηλικία. Οι εργάσιμες μέρες φτάνανε τις 20 ώρες, όπου καλλιεργούσαν και θερίζανε τα χωράφια, έσπρωχναν τα βαγόνια και χειρίζονταν επικίνδυνα μηχανήματα επεξεργασίας. Τις άλλες 4 ώρες κοιμόντουσαν σε ανθυγιεινά και εξαιρετικά ζεστά δωμάτια, ο ένας πάνω στον άλλον, με την πόρτα κλειδωμένη με λουκέτο. Το μόνο παράθυρο ήταν μια μικρή φραγμένη τρύπα στον τοίχο.

Ο επταώροφος πύργος χτίστηκε ως παρατηρητήριο για να μην ξεφεύγουν οι σκλάβοι. Καμπάνα για προσευχή και για την σήμανση του ωραρίου.... Οι μαύροι βέβαια φέραν μαζί τους και πολλές συνήθειες και δοξασίες (αρκετές εμφανείς ακόμα και σήμερα - πέραν των μουσικών είδαμε κάποιες φορές φτερά από κότες και μυστήρια σύμβολα στους δρόμους). Και βέβαια μεγάλο μέρος του ντόπιου πληθυσμού σήμερα είναι μουλάτοι, με καταγωγή από τους Αφρικανούς σκλάβους.

Οι ντόπιοι τσιφλικάδες γίνονταν όλο και πλουσιότεροι διατηρώντας τους δούλους και αγνοώντας επιδεικτικά εξελίξεις σε άλλα κράτη (όπως και την επιτυχημένη εξέγερση της γειτονικής Αιτής το 1804). Ο πύργος χτίστηκε το 1816 και η δουλεία στην Κούβα παρέμεινε νόμιμη μέχρι και το 1886. Κάποιοι μάλιστα πιστεύουν ότι δεν έγινε απελευθερωτικός αγώνας στην Κούβα όπως σε άλλα κράτη της Λατινικής Αμερικής νωρίτερα μόνο και μόνο από τον κίνδυνο να απαγορευτεί η δουλεία!

Πρόκειται για την πιο σημαντική, ιστορικά, περιοχή παραγωγής ζάχαρης στην Κούβα.

Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, και ενώ η Κούβα είχε απελευθερωθεί από τους Ισπανούς και περάσει ουσιαστικά στην προστασία των ΗΠΑ (εδώ πρέπει να αναφέρουμε σημαντικούς επαναστάτες όπως ο Σεσπέδες και Μαρτί - ονόματα που θα βρεις παντού να τιμούνται στις πλατείες και στους δρόμους). Και νομίζω ότι αυτή η περίοδος ήταν η πραγματική αποκορύφωση του αποικιοκρατικού καπιταλισμού. Λίγες αμερικάνικες εταιρίες ελέγχαν όλο τον πλούτο της χώρας και η Κούβα είχε μετατραπεί σε πλέιγκράουντ Αμερικάνων, με καζίνο κτλ.

Με όλα αυτά, ίσως δεν είναι και τόσο περίεργο τελικά αυτό που ακολούθησε.

Όσο και να θέλεις να το αποφύγεις, η πολιτική άποψη και στάση απέναντι σε αυτό που έγινε στο επόμενο βήμα της ιστορίας της Κούβας είναι κάτι που σε καταδιώκει σε αυτό το ταξίδι. Αν και το `προσκύνημα' σε οποιοδήποτε πρόσωπο, όσο σημαντικό και να είναι στην ιστορία, είναι ιδέα που με απωθεί, δεν μπορώ να μην αισθανθώ μια περίεργη νευρικότητα όταν φτάνω στο μαυσωλείο του μεγαλύτερου επαναστάτη της ιστορίας, του Αργεντίνου γιατρού, του γοητευτικού, θαρραλέου, αιώνιου εφήβου και τρομοκράτη με τις μακρινές Ιρλανδικές ρίζες, Τσε.

Επόμενη στάση Σάντα Κλάρα.

 

[interted]

Έκανα μια διόρθωση στο προηγούμενο. Η δουλεία καταργήθηκε το 1886 στην Κούβα και όχι το 1867 που είναι η χρονιά που σταμάτησε το δουλεμπόριο.

 

[interted]

Ήρωες και ο λογαριασμός


Στο μαυσωλείο του Τσε, ο Γιώργος, μεγαλύτερος σε ηλικία, φαίνεται αρκετά συγκινημένος βλέποντας τις φωτογραφίες, κυρίως από το αντάρτικο στα βουνά. Νομίζω πολλές από τις εικόνες, ειδικά με τον χαρακτηριστικό μπερέ ή το πούρο, τις έχουν δει λίγο-πολύ όλοι (αν και πρόσφατα γνώρισα κάποιον που δεν είχε ακούσει στην ζωή του για τον Τσε). Ο Γιώργος όμως μεγάλωσε με τις ειδήσεις από την Κούβα, τον Κάστρο να πολεμάει για τις αλλαγές στην Κούβα, να σκορπίζει την ιδέα της επανάστασης και σοσιαλισμού στον κόσμο. Αλλά και ο Βασίλης φαίνεται επηρεασμένος.

Από όσα λίγα ξέρω, τον θαυμάζω τον Τσε. Όχι για τις μαρξιστικές του ιδέες. Πιστεύω ότι κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο και η χρησιμότητα και προοδευτικότητα κάθε συστήματος κρίνεται με βάση τις συνθήκες της εποχής. Σκέφτομαι όμως το εξής.... Η Κούβα σχεδόν σε όλη της την ιστορία ήταν υποχείριο των μεγάλων δυνάμεων. Οι Αμερικάνοι πιστεύαν (και ίσως πιστεύουν ακόμα) ότι μπορούν να επηρεάσουν κάθε στροφή στην ιστορία της γειτονικής τους χώρας. Με την δικτατορία του Μπατίστα (ο οποίος ως ινδιάνος ευνόησε αρχικά τους γηγενείς και μαύρους της Κούβας αλλά στο τέλος πούλησε την ψυχή του στον διάβολο) το σύστημα πήρε την χειρότερή του μορφή: ακραία διαφθορά της κυρίαρχης τάξης, οι μαφιόζοι ελέγχουν τα πάντα, επιβολή του νόμου με βία και αδιαφορία για τον κόσμο που πεινάει. Σε σημείο που οι ίδιοι οι Αμερικάνοι αποφασίσανε να τον εγκαταλείψουν στο τέλος.

Κάποιος πρέπει να αποδείξει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος - τουλάχιστον η ελευθερία να επιλέξεις. Ο Τσε έχει τα στοιχεία: δεν διστάζει να πολεμήσει, ακόμα και να σκοτώσει για να προστατέψει τον αδύναμο, αλλά και να θυσιαστεί ο ίδιος. Είναι ηγέτης με τις πράξεις, όχι μόνο με τα λόγια. Είναι αυτός στην πραγματικότητα που πετυχαίνει την πιο σημαντική νίκη της επανάστασης, στην Σάντα Κλάρα - αφού οι περισσότερες επιχειρήσεις του Φιντέλ είναι πρόχειρα προγραμματισμένες και αρκετά καταστροφικές. Βέβαια, η εμφάνιση και η χαρισματικότητα του ως ομιλητής παίζουν και αυτά ρόλο, αλλά δευτερεύων - σε αντίθεση με τον Φιντέλ που η ρητορική του δεινότητα ήταν νομίζω το κύριο του όπλο.

Σε άλλο δωμάτιο και σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, φυλάσσονται τα υπολείμματα του Τσε και τον άλλων συναγωνιστών που δολοφονήθηκαν από τον ντόπιο στρατό όταν προσπαθούσαν να ξεσηκώσουν τους χωρικούς της Βολιβίας. Βέβαια, και η εκμετάλλευση του μύθου του Τσε, ειδικά από το σύστημα του Φιντέλ, η εικόνα του Τσε σαν αγίου ή η εξαγωγή ‘επανάστασης’ από την Κούβα είναι πράγματα που σε προβληματίζουν αρνητικά.

Φεύγοντας περάσαμε και από το μνημείο του τραίνου που κατέλαβε ο Τσε στην μάχη της Σάντα Κλάρα. Ενδιαφέρον μνημείο, όπου τα εκτροχιασμένα βαγόνια μάλιστα χρησιμοποιούνται σαν δωμάτια του μουσείου. Επίσης μνημείο στην μπουλντόζα που χρησιμοποιήθηκε για τον εκτροχιασμό.

.

Συνεχίζουμε βόρεια με σκοπό να βρούμε μια παραλία στo περιβόητο Κάγιο Σαντα Μαρία. Πρόκειται στην ουσία για ένα νησί στην βόρεια ακτή της Κούβας, όπου μπορείς να περάσεις οδικώς.

Ο Λάζαρο φαίνεται αρκετά μαγκωμένος από την αρχή. Εμείς ανέμελοι απολαμβάνουμε την θέα με τις μαγκρόβιες και τις λιμνοθάλασσες αριστερά και δεξιά. Σε κάποιο σημείο μας σταματάνε σε ένα φυλάκιο που μοιάζει με διόδια. Ο Λάζαρο εξηγεί ότι έχει άδεια να περάσουμε, ως επαγγελματίας, αν και δεν φαίνεται να έχει φοβερή αυτοπεποίθηση. Τελικά περνάμε χωρίς πρόβλημα και μπαίνουμε στο νησί που είναι φαινομενικά έρημο. Κατά διαστήματα βλέπεις σημάνσεις που οδηγούν σε κάποιο ξενοδοχείο, ένα μικρό λιμανάκι για τουριστικό καταμαράν, αλλά τίποτε άλλο. `Που θέλετε να πάτε'; μας ρωτάει ο Λάζαρο. `Στην παραλία'. Πάλι μορφασμό κάνει ο Λάζαρο. Τελικά παίρνουμε ένα δρόμο που φαίνεται στον χάρτη να οδηγεί σε παραλία και σταματάμε στην πύλη ενός ξενοδοχείου. Να μην τα πολυλογώ, οι τύποι μας ζητήσανε 60 cuc (περίπου 60 euro) για την άδεια να κάνουμε απλά μπάνιο στην παραλία τους. Ο Βασίλης έχει αρχίσει να φορτώνει, και εγώ προσπαθώ να εξηγήσω στον Λάζαρο και τον πορτιέρη ότι παίρνουμε όποια παραλία μας δώσουν, αρκεί να είναι δημόσια. Μόνο να μας δείξουν τον δρόμο. Τελικά καταλήγουμε να ακολουθούμε τις οδηγίες του Lonely Planet πενταετίας, για ένα εστιατόριο με παραλία, που αρκεί να γευματίσεις για να σου δώσουν πρόσβαση στην θάλασσα. Εκεί βρίσκουμε ένα άλλο ξενοδοχείο, που έχει πλέον περικυκλώσει το εστιατόριο, και ζητάνε την ίδια ταρίφα: 60 ευρώ για μια βουτιά. Ο Βασίλης έξαλλος λέει στον Λάζαρο ότι αυτό δεν είναι κομμουνισμός και ο Λάζαρο σηκώνοντας τους ώμους λέει ‘Κομμουνισμός μόνο για τους ντόπιους’. Με τα πολλά ο δεύτερος πορτιέρης μας υποδεικνύει ένα άλλο ξενοδοχείο, στο Κάγιο λας Μπρούχας (μάγισσες) όπου έχουν φήμη ως πιο φτηνιάρηδες.

Ένα από τα all-inclusive hotels

Η μάγισσα

Στο Κάγιο λας Μπρούχας, ο Λάζαρο πάει για όλα-για-όλα. ‘Μι Κουνιάδος’ θα πω στον γκαραζιέρη ότι είστε εσείς και ίσως σας αφήσει να περάσετε με μικρό λάδωμα. Όντως ο ‘υπεύθυνος’ μας βάζει από την πίσω πόρτα με 15 ευρώ, και ενώ υπάρχει φορτισμένη ατμόσφαιρα στην παρέα, θα παρηγορηθούμε με μια βουτιά σύντομα.

Στο βάθος αριστερά φαίνονται τα εκτρωματικά κτήρια των all-inclusive. Αντιθέτως το ξενοδοχείο της μάγισσας είναι μόνο μπαγκαλόους αραιά τοποθετημένα ανάμεσα στα δέντρα.

Το βράδυ θα μείνουμε στην μικρή πόλη Ρεμέδιος, την πιο κοντινή στο κάγιο. Αποδεικνύεται καλή επιλογή. Η περιοχή που μένουμε όμως μυρίζει έντονα κοπριά αλλά κανείς δεν συγκινείται αφού όλοι έχουν τις πόρτες των μονοκατοικιών τους ανοιχτές, βλέποντας τηλεόραση ή παίζοντας ντόμινο. Με κλειστή μύτη, όμως, τα δρομάκια είναι πραγματική απόλαυση, φτωχική και αυθεντική ζωή σε πουέμπλο (κωμόπολη). Η κεντρική πλατεία έχει δύο εκκλησίες και ωραία αρχιτεκτονική. Ακούμε φωνές από ένα παράθυρο, για να δούμε τελικά με έκπληξη γαντζωμένο έναν παπαγάλο, ιδιαιτέρα ομιλητικό.

Ο επαναστάτης του 19ου αιώνα Μαρτί (τον οποίο λένε μιμήθηκε ο Φιντέλ) και η μία εκκλησία του χωριού.

Ψάχνοντας τυχαία για εστιατόριο, κάναμε και την πιο θρυλική μας πατάτα. Με το που είδαμε ταμπέλα, μπήκαμε. Σε μια εσωτερική αυλή αποικιακού κτηρίου βρήκαμε τρεις νεαρές χαμογελαστές σερβιτόρες - τις οποίες δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε - για να κάτσουμε τελικά στο κρατικό εστιατόριο! Δεν ξέρω αν ήταν το νερό της βρύσης ή τα αποξηραμένα ψάρια ή κάτι άλλο αλλά ήταν η μοναδική φορά στο ταξίδι που έψαχνα την τουαλέτα. Βέβαια η περιποίηση ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Οι σερβιτόρες χαζογελούσαν και περνούσαν κάθε πέντε λεπτά, για να κάτσουν τελικά στο τραπέζι, αναμνηστικές φωτογραφίες, συζητήσεις για τον Τσε κτλ., .... για να καταλήξουμε σε τρεις ώρες τελείως σουρωμένοι να κάνουμε μαθήματα salsa και να μας έχει πάρει στο ψιλό όλο το μαγαζί και ιδιαίτερα η γιαγιά από την κουζίνα... Και με πολύ πιο ελαφριές τσέπες.

Προσέξτε το στυλ στο σερβίρισμα όμως

Ο Γιώργος δεν άντεξε να βλέπει τα καμώματα μας και πήγε να παρακολουθήσει δωρεάν εκδήλωση στο δημόσιο πολιτιστικό κέντρο στο άλλο άκρο της πλατείας. Αυτός τουλάχιστον κοιμήθηκε ήσυχος.

 

[interted]

Μέρος 3ο

Ξυπνώντας στο Ρεμέδιος με ελαφρύ χανγκ-όβερ, οι ευγενέστατοι σπιτονοικοκύρηδες είχαν ετοιμάσει πολύ πλούσιο πρωινό, με χτυπημένα αυγά, μαρμελάδες, μάγκο, γουάβα, ανανά, χυμό και σπιτικά μπισκοτάκια. Όσα δεν φάγαμε, επιμέναν να τα βάλουν σε σακουλάκια για μαζί. Η αυθεντικότητα και καλοσύνη στο βλέμμα των συγκεκριμένων ήταν αυτό που μας έμεινε αφήνοντας πίσω το χωριουδάκι τους. Κι ας ήταν λίγο αμφιβόλου υγιεινής, χαλάλι τους.

Ο σημερινός δρόμος είναι μακρύς, διασχίζοντας σχεδόν όλη την Ανατολική Κούβα, με μία στάση στο κομψό Κάμαγουεϊ και καταλήγοντας στο ολίγον `Ευρωπαικό' Ολγίν, μια από νεότερες πόλεις της Κούβας. Ο δρόμος `Κουβανέζικος' = πάνω, κάτω στο κάθισμα όλη την ώρα. Όσο και αναπαυτικές να ήταν οι αναρτήσεις του βελτιωμένου Dodge του '40, η μέση διαμαρτύρεται μετά από 100-200 χιλ. non-stop. Ένα από τα πολλά παράξενα στους Κουβανικούς δρόμους είναι οι ταμπέλες που καταγράφουν τον αριθμό τον νεκρών στον συγκεκριμένο δρόμο ανά χρόνο! Αν μη τι άλλο κρατάει ένα σασπένς - αλλιώς είναι να πας στον δρόμο με τους 0 νεκρούς στο 2016 και άλλο στον δρόμο με τους 25!

Ο Λάζαρο μας είπε ότι είχε πάει με πελάτες στα ανατολικά μόνο δύο-τρεις φορές στο παρελθόν και δεν ήταν πολύ εξοικειωμένος με τους δρόμους. Το gps του νέου του κινητού ήταν για τα πανηγύρια. Τις πιο πολλές φορές έδειχνε λάθος στίγμα, μια κατάσταση που θα ήταν άκρως εκνευριστική αν δεν υπήρχε το κλασικό Λαζάριο χιούμορ. "Πάλι κοιμήθηκαν οι δορυφόροι, όλο λούφα είναι τελευταία" και τέτοια.

Κάναμε μια μεσημεριανή βόλτα στο Καμαγουέι, μια πόλη που δεν λείπουν τα χρώματα αλλά και κάποια διαμάντια της αποικιακής αρχιτεκτονικής στα στενά δρομάκια.

Οι νέοι με τα σμάρτφον είναι έξω για να σερφάρουν στο απαγορευμένο αυτό καπιταλιστικό προϊόν που λέγεται internet.

Η αγορά του Καμαγουέι μας φάνηκε εντυπωσιακή σε σχέση με ότι είχαμε δει μέχρι τώρα. Μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα, μέχρι και ένα τετράγωνο που θα χαρακτήριζες ως ένα στοιχειώδες 'Mall' με ηλεκτρικές συσκευές, ρούχα, παγωτά... χλιδή.

Κάποια στιγμή πήγαμε στον 'Οτε' για να αγοράσουμε τηλεκάρτες μπας και μπορέσουμε να δώσουμε σημάδι ζωής σε συγγενείς στην Ελλάδα. Παρ' ότι η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη, ένας ντόπιος χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα, πήρε την πρωτοβουλία να μας δώσει την σειρά του και έτσι να γλυτώσουμε κανένα τέταρτο αναμονής, με τον Λάζαρο να περιμένει ανυπόμονα στο αμάξι για να μην μας πάρει η νύχτα στον δρόμο.

Τα πήλινα πιθάρια, 'τιναχόνες, είναι σήμα κατατεθέν του Κάμαγουεϊ. Με προέλευση μάλλον από την Ανδαλουσία, χρησιμεύουν για την αποθήκευση νερού και είναι πολύ αγαπητά από τους ντοπιους. Αν πιείς από το τιναχόν θα βρεις και μια Καμαγουειώτισσα και θα μείνεις για πάντα εδώ, λένε...

Η διαδρομή για το Ολγίν δεν είχε τίποτα το αξιοσημείωτο και έτσι φτάσαμε, ευτυχώς για τον αγχωμένο Λάζαρο, πριν δύσει ο ήλιος. Σχεδόν καθόλου τουριστική, το Ολγίν είναι μια όμορφη καθαρή πόλη με νεολαία στους δρόμους και πολλά μαγαζιά για διασκέδαση (περιλαμβανομένου ενός μπαρ αφιερωμένο στους Beattles). Μετά από μια μικρή βόλτα καταλήξαμε στο ρεστοράν 1720, το οποίο πρότεινε τόσο το LP όσο και αυτός που είχε την casa particular. Και είχαν δίκιο.

Η κεντρική πλατεία του Ολγίν μας άρεσε πολύ. Πολύς κόσμος, καθόλου τουρίστες, ιδανική θερμοκρασία. Κι ενώ σε όλες τις άλλες πλατείες μας ζαλίζανε για να μας πουλήσουν στην μαύρη μια κάρτα για ίντερνετ, εδώ έκανα απεγνωσμένα γύρες μπας και βρω καμία - κανένας δεν συγκινήθηκε.

Στην μια πλευρά της πλατείας, στο πρώτο όροφο ενός αποικιακού κτηρίου ακουγόντανε ο ήχος από μια συναυλία πανκ με αρκετό κόσμο να μπαίνει. Λίγα βήματα δίπλα, ο ήχος πανκ έδινε την θέση του σε Κουβανέζικα μπλουζ και ηλικιωμένα ζευγάρια να χορεύουν σε μια ανοιχτή πιλοτή. Αυτή ναι, είναι η Κούβα της ελεύθερης έκφρασης, μια χώρα που ζει με τους χαλαρούς τροπικούς ρυθμούς ζωής αλλά και την πολύ ανήσυχη καλλιτεχνική διάθεση. Το Ολγίν μας άφησε άριστες εντυπώσεις.

 

[interted]

Στο επόμενο έχουμε πειρατικές ιστορίες από την Καραϊβική του 1600, Κάπταιν Μόργκαν και τα σχετικά

 

[go2dbeach]

Στο επόμενο έχουμε πειρατικές ιστορίες από την Καραϊβική του 1600, Κάπταιν Μόργκαν και τα σχετικά

Αυτά μου αρέσουν!

 

[KIKI]

Ωραίο ταξίδι ,μπράβο σας !

Ολα με συγκινησαν στις φωτογραφίες σου εκτος απο τα φαγητά

 

[interted]

Τα εστιατόρια όντως δεν ήταν πολύ συγκινητική εμπειρία, φτωχή κουζίνα. Όχι στα 'ωραία', αλλά στην ειδική κατηγορία του Λάζαρου 'ωραία, ωραία' μαζί με τον δρόμο και το gps.

Αυτό που ευχαριστηθήκαμε ήταν τα φρούτα και τα φρέσκα ψάρια, την μία φορά που βρήκαμε γιατί ο σπιτονοικοκύρης ήταν ψαράς.

 

[Ilias Kallis]

View attachment 202306

Μέρος πρώτο

Ξεκινήσαμε από την Αβάνα, αφού χαιρετίσαμε την χαμογελαστή ξανθιά που εμφανίστηκε εκείνο το πρωί στην κουζίνα της Casa Particular στην Calle Virtudes. Η πιο εμφανής αρετή (virtud) των κουβανέζων γυναικών είναι η σεξουαλικότητα τους, και εκεί περιστράφηκε η συζήτηση στο αμάξι εκείνο το πρωί μαζί και με τον Lazaro - ο ίδιος λάτρης των μεγάλων πισινών. Βέβαια και η γυναίκα του που μας έδειξε στην φωτό δεν πήγαινε πίσω σε ομορφιά. Συναντήσαμε και τον γιό του μαζί με την γυναίκα του για παραλαβή του κολατσιού για το μεγάλο ταξίδι. Και τον αποχαιρετισμό στον μικρούλη εγγονό.

Το προηγούμενο βράδυ είχα συναντήσει τους δυο συνταξιδιώτες μου, οι οποίοι είχαν ήδη δύο μέρες στην Αβάνα και είχαν δει και ξεναγηθεί αρκετά. Θα επανέλθω στην Αβάνα στις δύο τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Θα έλεγα ότι είναι σαν μια κούκλα που κάνει λίφτινγκ, αφού τα παλιά κτίρια της εποχής του μεγάλου πλούτου (εμπόριο ζάχαρης κτλ.) βρίσκονται σε στάδιο αποκατάστασης ξεκινώντας από την 'παλιά πόλη'.

View attachment 202307

View attachment 202308


View attachment 202310

Αφήσαμε πίσω μας την μεγάλη παραλιακή, Μαλεκόν, όπου το '50 γίνονταν το θρυλικό γκραν πρι της Κούβας (όπου απαγάγανε αντικυβερνητικοί των τότε πρωταθλητή Φάτζιο) και πιάσαμε τις φοβερές πίστες/κατσικόδρομους της δυτικής Κούβας. Μετά από μερικές στάσεις, σε ένα ωραίο πάρκο με ορχιδέες (λάθος εποχή βέβαια) και σε μια κουβανέζικη 'προσπάθεια' μίμησης των έργων του Βαρκελωνέζου Γκαουντί, βγήκαμε στον ανοιχτό δρόμο.

Κάθε λογής `αντικείμενο' θεωρείται ΄αξιο-οδήγητο' στην Κούβα... από αυτοσχέδιες λιμουζίνες που προέρχονται από την ένωση δύο διαφορετικών αυτοκινήτων (!), κάρα με άλογα, ποδήλατα, στρατιωτικές κλούβες που πηγαίνουν τον κόσμο στα κτήματα. Και πολλοί, πάρα πολλοί hitchhikers, που θα είχαν ωραία μπούτια ή, απουσία μπουτιών, ένα χαρτονόμισμα στο χέρι να ανεμίζει. Στάση για πολύ νόστιμες μπανάνες και μάνγκο σε εξωφρενικά (για Ευρώπη) χαμηλές τιμές. Με ένα CUC - το νόμισμα που χρησιμοποιούνε οι τουρίστες κυρίως και αντιστοιχεί σε ένα δολάριο - πρέπει να μας δώσαν καμιά 15αριά φρεσκοκομμένα μάνγκος... Μουί μπιέν

View attachment 202311

View attachment 202314

View attachment 202313

View attachment 202312

Και ο Κουβανέζος Γκαουντί

View attachment 202315

Ένας μικρός φίλος, στο πάρκο με τις ορχιδέες

View attachment 202316

Εισαγωγή

`Ωραία, ωραία’, λέει στα Ελληνικά ο Λάζαρο, ο οδηγός μας, για την εθνική οδό μπροστά μας. Πρόκειται να ένα δρόμο σπαρμένο με λακκούβες, σαμαράκια, απότομες αλλαγές από άσφαλτο σε χαλίκι, αναξιόπιστη διαγράμμιση κτλ. κτλ. `Σκέψου να ήταν όλος ο δρόμος τέλεια άσφαλτος’. Με παραστατικές κινήσεις δείχνει πως οι `εναλλαγές` του Κουβανικού δρόμου είναι σαν να σου δίνουν χαστούκια και να σε κρατάνε ξυπνητό όταν κλείνουν τα βλέφαρα λόγω της ατέλειωτης ευθείας.

Το χιούμορ και ο σουρεαλισμός είναι πανταχού παρόν στην Κούβα για τις έντεκα μέρες που περάσαμε στο νησί. Los cincos Griegos, που γίναμε τρεις στην πορεία αλλά και πάλι πέντε προς το τέλος, λόγω διαφοροποιημένων προγραμμάτων. Γυρίσαμε την αισθησιακή Κούβα, συμμετέχοντας στα τρικούβερτα γλέντια τους – ένα σε κάθε πόλη – και χορέψαμε τις Αφρο-Καραϊβικές μουσικές τους. Κάναμε μπάνιο στις τροπικές παραλίες, είδαμε τα μνημεία της πλούσιας ιστορίας τους – με ολίγους προκολομβιανούς πολιτισμούς -, την οργιώδη φύση, φάγαμε τα φρέσκα φρούτα και ψάρια τους και μπήκανε στα κάστρα τους που θυμίζαν άλλες εποχές, πειρατικές... Περπατήσαμε όμως και στην μη τουριστική Κούβα, είδαμε την εφευρετικότητά τους στην καθημερινή ζωή, την διαφορά μεταξύ των κεντρικών πόλεων και της επαρχίας, την λατρεία τους για του ήρωες του παρελθόντος (ο Τσε αναφερόταν πάντα σε συζητήσεις στα χωριά) αλλά και το βλέμμα τους προς την δύση (φωτογραφίες της Νέας Υόρκης σε σπίτια της Αβάνας).

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί μας βλέπανε σαν κινητά πορτοφόλια, και η παρενόχληση για ταξί, εστιατόριο και λοιπές υπηρεσίες έφτασε κάποιες φορές τα όρια του ανυπόφορου - σε βαθμό που δεν έχω ζήσει σε άλλα ταξίδια. Είδαμε ένα πραγματικά μοναδικό καθεστώς, που από μόνο του είναι λόγος επίσκεψης στην Κούβα και οι τελικές μας εντυπώσεις είναι ανάμεικτές: πολλά ήταν ενδιαφέροντα, και είναι ζητούμενα σε άλλες χώρες ακόμα και στις λεγόμενες `Δυτικές’ (ανθρώπινο ωράριο εργασίας, έλλειψη ενοχλητικών διαφημίσεων, όλα τα παιδιά στο σχολείο, όχι σπατάλη τεχνολογικών προϊόντων, πολλές δωρεάν πολιτιστικές εκδηλώσεις). Όμως κάποιοι από την παρέα που είχαν στο μυαλό τους έναν εξιδανικευμένο σοσιαλισμό μάλλον απογοητεύτηκαν με την συνολική κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Η Κούβα πάντως αλλάζει. Παρατήρησα ότι τα μοντέρνα κτίρια του τύπου που έφτιαχνε ο αυταρχικός μοντερνιστής Μπατίστα κάποτε, που η Επανάσταση σταμάτησε, ξεφυτρώνουν και πάλι στο κέντρο της Κούβας, κτισμένα από Ινδούς εργάτες. Η εντύπωσή μου είναι ότι η κομουνιστική Κούβα, κυρίως για τους ντόπιους, και η καπιταλιστική Κούβα που στοχεύει κυρίως προς τον υπόλοιπο κόσμο (και κυρίως το τουριστικό συνάλλαγμα) συνυπάρχουν σε μια λεπτή ισορροπία.

Πάμε να δούμε... Αυτή την φορά έχουμε και πλούσιο φωτογραφικό υλικό λόγω της καλής δουλειάς που κάναν οι φίλοι συνταξιδιώτες Γιώργος και Βασίλης.

View attachment 201608

Το καμάρι του Λάζαρο, το ομορφότερο αμάξι στην Κούβα!

Ευχαριστημένοι από τον Λαζάρο ξεναγός;;τομ προτείνετε; και ποια είναι η αμοιβή του;