Κούβα "Ωραία, ωραία" από την Κούβα

[interted]

Ναι μια χαρά είναι. Ο Λάζαρο είναι ταρίφας, όχι ξεναγός. Το βασικό ήταν ότι γλυτώσαμε πολύ χρόνο γιατί ήξερε τα μέρη, μπορούσε να συνεννοηθεί καλύτερα με τους ντόπιους κτλ. Και καλός μηχανικός, όταν χρειάστηκε 1-2 φορές. Αν θυμάμαι εμάς μας πήρε 220/μέρα για όλα (διαμονή του, βενζίνη κτλ.) αλλά πήγαμε και μέχρι το Σαντιάγο.

 

[interted]

Κάστρα και πειρατές

Πρωινό ξύπνημα με ζεστή σοκολάτα, αντί για τσάι που δεν είναι τόσο δημοφιλές στην Κούβα, και αναμονή για να πάει 9, η ώρα που ανοίγουν τα μουσεία. Έχουμε χρόνο για να δούμε ένα μόνο και έτσι επιλέγουμε το Museo Provincial La Periquera, που στεγάζεται σε ένα ωραίο αποικιακό κτίριο δίπλα στην κεντρική πλατεία. Σε ένα καλά οργανωμένο χώρο, αλλά με Ισπανικές μόνο εξηγήσεις, βλέπεις μια νοσταλγική συλλογή με παλιά εργαλεία, όπως μύλο για κόψιμο καπνού, μουσικά κουτιά, ένα φωτογραφικό love story αλλά και ένα δωμάτιο αφιερωμένο στον Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος γεννήθηκε στην επαρχία του Ολγίν. Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν ένα τελετουργικό τσεκούρι των Ταϊνο, το οποίο είναι η καλύτερη απόδειξη του πόσο εξελιγμένη ήταν η τέχνη των Κουβανών, πριν φτάσουν οι Ευρωπαίοι, και πλέον αποτελεί σύμβολο της πόλης.

Πριν φύγουμε ανεβήκαμε τον λόφο με τα 462 σκαλιά, όχι από τα σκαλιά αλλά με το ηρωικό Dodge, όπου βλέπεις το πανόραμα της πόλης αλλά και αρκετούς ζωγράφους, μικρογλύπτες που έχουν `φωλιά' εκεί.

Η διαδρομή για το Σαντιάγο δεν ήταν χωρίς απρόοπτα καθώς ο δρόμος ήταν κυριολεκτικά ανύπαρκτος σε κάποια σημεία.

Προσέξτε τον νέο κινητήρα Nissan του Dodge

Στο Σαντιάγο μείναμε στο Hostal La Casona De Santa Rita το οποίο προτείνω χωρίς καμία απολύτως επιφύλαξη, ως το καλύτερο μέρος που διανυκτερεύσαμε σε όλο το ταξίδι μας στην Κούβα. Οι ιδιοκτήτες δύο γενιές γιατρών, φιλικοί και με καλή γνώση Αγγλικών. Τα δωμάτια είναι περιμετρικά μιας εσωτερικής αυλής, με ένα υπερυψωμένο μέρος για δείπνο, τυπική Κουβανέζικη διαρρύθμιση για να κρατάει δροσιά. Για να μην χάσουμε την μέρα, αμέσως μόλις βολευτήκαμε, ξεκινήσαμε για το Καστίγιο δελ Μόρο (Castillo de San Pedro de la Roca όπως λέγεται πιο επίσημα), ένα παλιό κάστρο στην είσοδο του κόλπου του Σαντιάγο που πλέον έχει και την προστασία της Ουνέσκο.

Δεν είναι δύσκολο, καθισμένος στις επάλξεις του κάστρου, να φανταστείς ένα καράβι να προσεγγίζει τον κόλπο του Σαντιάγο με υψωμένη την μαύρη σημαία και ένα τσούρμο αιμοσταγείς πειρατές διψασμένους για περιπέτεια και λάφυρα. Κάπως έτσι ήταν το 1662, την χρονιά που ο Κάπταιν Μόργκαν, ένας Ουαλός που πουλήθηκε σαν ανειδίκευτος υπηρέτης στον Νέο Κόσμο, ξεκίνησε να πραγματοποιεί το όνειρό του ως Κουρσάρος. Για πρώτη φορά κυβερνήτης καραβιού, σε ένα στόλο μισθωμένο από τους Άγγλους, ο στόχος δεν ήταν κανένας άλλος παρά η άλωση του Ισπανικού Σαντιάγο της Κόυβας. Το όνειρο της `χρυσής εποχής της πειρατείας' για μερικούς ήταν υπόσχεση δόξας και μιας αντισυμβατικής ζωής γεμάτης περιπέτεια και για κάποιους άλλους, στην προκειμένη περίπτωση στους κατοίκους του Σαντιάγο, εφιάλτης.

Η δομή του κάστρου, μια σειρά από παράλληλα επίπεδα που ξεκινούν από την θάλασσα μέχρι την κορυφή του λόφου, αποτελεί διαδοχικές ζώνες εγκλωβισμού του εχθρού ανάμεσα από τα τείχη, ενώ τα κανόνια αποτελούν ένα δυνατό μέσο άμυνας. Οι πειρατές βέβαια σε περίπτωση αιχμαλωσίας έχουν να αντιμετωπίσουν τα σκοτεινά μπουντρούμια και βασανιστήρια στο εσωτερικό του κάστρου.

Η οροσειρά της Σιέρα Μαέστρα στο βάθος

Ο Κόλπος του Σαντιάγο

Ένας Ευρωπαίος ονόματι Αlexandre Εxquemelin που συνόδευε τον Χένρι Μόργκαν στα ταξίδια του και τελικά έγραψε μια από τις αυθεντικότερες περιγραφές της ζωής των πειρατών με όνομα History of the Bouccaneers of America, αναφέρει για μια μεταγενέστερη επιχείρηση στην Κόστα Ρίκα:

‘Πριν ακόμα ανακαλύψουν ξηρά ο Κάπταιν Μόργκαν δήλωσε τις προθέσεις του στους καπετάνιους . Είχε σκοπό να λεηλατήσει το Πουέρτο Μπέλο την νύχτα, καταστρέφοντας και πλιατσικολογώντας όλη την πόλη. Για να τους ενθαρρύνει πρόσθεσε ότι η επιχείρηση δεν μπορεί να αποτύχει, αφού την έχουν κρατήσει κρυφή και οι ντόπιοι δεν έχουν αντιληφθεί την άφιξή τους. Κάποιοι απάντησαν ‘δεν έχουμε επαρκή αριθμό ανδρών για να επιτεθεί μια τόσο δυνατή και σπουδαία πόλη’. Και πράγματι, η πόλη θεωρούνταν το δυνατότερο μέρος που κατέχει ο Βασιλιάς της Ισπανίας σε όλες τις Δυτικές Ινδίες, εκτός από την Αβάνα και την Καρθαγένα. Υπάρχουνε δύο κάστρα σχεδόν απόρθητα στην είσοδο του λιμανιού, όπου κανένα καράβι δεν μπορεί να περάσει χωρίς άδεια. Η φρουρά είναι τριακόσιοι στρατιώτες και στην πόλη κατοικούν άλλες τετρακόσιες οικογένειες. Αλλά ο Κάπταιν Μόργκαν απάντησε: ‘Αν ο αριθμός μας είναι μικρός, οι καρδιές μας είναι μεγάλες. Και ακόμα όσο λιγότερα άτομα είμαστε, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το μερίδιο του καθενός από τα λάφυρα’. Διεγερμένοι από την υπόσχεση για όλα αυτά τα πλούτη, συμφωνήσαμε παμψηφεί στο σχέδιο.

Ο Χένρι Μόργκαν, ζώντας μια αδίστακτη και βίαια ζωή, κατάφερε τελικά να γίνει Κυβερνήτης της Τζαμάικα και να αποκτήσει μια μεγάλη περιουσία. Είναι ειρωνικό ότι σήμερα είναι πιο γνωστός από το ομώνυμο ρούμι, ενώ ο ίδιος μάλλον πέθανε τελικά από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.

Γυρνώντας στο σπίτι μας περίμενε μια φοβερή τροπική βροχή που μας έκλεισε μέσα για την υπόλοιπη μέρα, ευτυχώς δηλαδή γιατί ο σπιτονοικοκύρης μας ετοίμασε ένα γεύμα με παν-νόστιμα yellow snappers, ψάρια που είχε πιάσει ο ίδιος. Σίγουρα έχει και τα καλά της η ζωή στην Καραϊβική.

 

[Ilias Kallis]

Ναι μια χαρά είναι. Ο Λάζαρο είναι ταρίφας, όχι ξεναγός. Το βασικό ήταν ότι γλυτώσαμε πολύ χρόνο γιατί ήξερε τα μέρη, μπορούσε να συνεννοηθεί καλύτερα με τους ντόπιους κτλ. Και καλός μηχανικός, όταν χρειάστηκε 1-2 φορές. Αν θυμάμαι εμάς μας πήρε 220/μέρα για όλα (διαμονή του, βενζίνη κτλ.) αλλά πήγαμε και μέχρι το Σαντιάγο.

Ευχαριστούμε. Είμαστε στη φάση αναζήτησης γραφείου ή να φύγουμε μόνοι μας και να προσπαθήσουμε εκεί να τρέξουμε το πρόγραμμά μας με διαμονή σε airbnb.

 

[interted]

Για διαμονή δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα. Μπορείτε και επί τόπου, περνώντας μια βόλτα από τα κεντρικά μέρη, πολλοί ντόπιοι έχουν ενοικιάζομενα δωμάτια που λέγονται `casa particular' και τα ξεχωρίζεις από την μπλε ταμπέλα. Σε πολλά casas αν δεν έχουν οι ίδιοι θα πάρουν τηλέφωνο σε μερικούς άλλους και θα σε στείλουνε εκεί.

Για τις μετακινήσεις είναι λιγότερο εύκολο, και ίσως και λίγο επικίνδυνο λόγω δρόμων. Δεν το έψαξα και πολύ λόγο Λάζαρο.

 

[Ilias Kallis]

Καλησπέρα. Έχεις το τηλέφωνο του Λαζάρο; Κοιτώντας για εισιτήρια η καλύτερη επιλογή γιατί είναι κοντά οι ημέρες και μετά εργαζόμαστε και πάει για του χρόνου........Θεσσαλονίκη-Λονδίνο-Αβάνα και λιγότερες ώρες.
παράλληλα ψάχνουμε και για πρακτορείο από Ελλάδα. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες.

 

[Ilias Kallis]

Επειδή από ταξίδια εγώ έχω αύρα μεσάνυχτα με εξαίρεση τον φίλο μου Σταύρο που έχει γυρίσει όλο τον κόσμο αλλά η πρότασή μου για Κούβα τον ξεσήκωσε. Εγώ το ονειρέυτηκα από το 2007. Όλα είναι στο μυαλό καθώς επηρεαζόμαστε από Κουβανέζικη μουσική χαρούμενους ανθρώπους ταινίες μουσικές...αλλά είναι αλλιώς να γνωρίσεις την πραγματικότητα και την κουλτούρα άλλων πολιτισμών και τις δυσκολίες που πιθανόν κρύβονται πίσω από τα φώτα, τα ταξιδιωτικά γραφεία για ηλικιωμένους αμερικανούς.

 

[interted]

Σου έστειλα προσωπικό μήνυμα. Λογικά θα μπορείς να το δεις

 

[interted]

Βουντού, βουντού και ήχοι της ανατολής (της Κούβας)

Οχι και τόσο πρωί, με αρκετή ζεστούλα, αρχίζαμε την εξερεύνηση στο Σαντιάγο. Οι γιατροί σπιτονοικοκύρηδες έδωσαν στον Βασίλη πολύ αποτελεσματικά χάπια για την κοιλιά του, που μάλλον δεν είχε στρώσει ακόμα από το φαγητό του δημοσίου, στο Ρεμέδιος. Καταφέραμε να επικοινωνήσουμε και με τους άλλους δυο της αρχικής παρέας, τον Βασίλη #2 και την Μαρία, και έτσι ξεκινήσαμε απαρτία.

Η κεντρική πλατεία του Σαντιάγο είναι πολύ όμορφη και ταυτόχρονα επιβλαβής για την ψυχική υγεία. Δεν θυμάμαι πόσες φορές με ρώτησε ο ίδιος ταξιτζής αν θέλω κούρσα, μέχρι τελικά να κάθομαι να του εξηγώ αναλυτικά το πρόγραμμά μας – αυτό δεν τον εμπόδισε να με ρωτήσει πάλι την επόμενη φορά που με είδε. Ένας κουτσός πηγαινοερχόταν και ζητούσε μια σαπούνι, μια τσιγάρα ή ρούχα και γενικά ότι έχω... Γύρω από την πλατεία βρίσκονται ενδιαφέροντα κτίρια, όπως ο μεγάλος καθεδρικός της Νουέστρα Σενιόρα, αλλά και η πολύ όμορφη κάζα του Ντιέγο Βελάσκες, χτισμένη κάπου μεταξύ 1516 και 1530, το παλιότερο κτίριο σε όλη την Κούβα.

Μια κυρία προσφέρθηκε να μας ξεναγήσει στο μουσείο της κάζα στα Ισπανικά. Το γεγονός οτι κανένας απο εμάς δεν καταλάβαινε και πολλά ισπανικά δεν μείωσε καθόλου τον ζήλο της να μας εξηγήσει για κάθε ένα από τα πολλά αντικείμενα Ευρωπαϊκής προέλευσης, που δίνουν στην κάζα ένα παν-Ευρωπαϊκό και χλιδάτο χαρακτήρα. Ο Βελάσκες ήταν ο Ισπανός κατακτητής της Κούβας και πρώτος διοικητής της. Το υπόγειο ενός κτιρίου είναι ειδικά διαμορφωμένο για το λιώσιμο χρυσού. Με έπιασε κατάθλιψη, σκεπτόμενος ότι στην Κούβα φτάναν οι θησαυροί από όλη την Λ. Αμερική όπου τα κομψοτεχνήματα των Ίνκας γίνονταν μπάρες χρυσού για τον βασιλιά της Ισπανίας - οι οποίοι Ισπανοί `καταφέραν’ και να κηρύξουν πτώχευση μερικά χρόνια μετα...

Το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στο μουσείο Μπακαρντί, με την πολύ ωραία πινακοθήκη, από ντόπιους δημιουργούς μέχρι Μιρό, αλλά το αρχαιολογικό κομμάτι του μουσείου κλειστό για ανακατασκευή. Οι δρόμοι του Σαντιάγο είναι γεμάτοι με πλανόδιους μουσικούς, σε βαθμό που δεν πάυεις να ακούς μουσική ποτέ – προετοιμασία για τις συναυλίες που ακολουθούν το βράδυ. Γυρίσαμε στα δωμάτια για λίγο τσιλ άουτ και κατέληξα να διαβάζω μια ιστορία για βουντού σε μια κουνιστή πολυθρόνα στην εσωτερική αυλή της κάζας.

‘Η μπρούχα (μάγισσα) επέστρεψε τελικά από την κατάσταση έκστασης και μου ανέφερε ότι η Αγ. Βαρβάρα της είπε ότι με την θυσία ενός κόκκινου πετεινού, το δόσιμο περισσότερων χρημάτων, το δώρο σε εμένα ενός κόκκινου κεχριμπαρένιου κολιέ από την Αφρική, όλα ίσως πάνε καλά. []
Η κόρη της επέστρεψε με ένα πετεινό με παρδαλό φτέρωμα. Αρπάζοντας τον πετεινό από τα πόδια και τις φτερούγες, η μπρούχα τον ανέμισε μπροστά από την άγια που ήταν ντυμένη στα κόκκινα και τον ακούμπησε στο σώμα μου. Προσευχόμενη ασταμάτητα, τον έτριψε στο πρόσωπό μου, μετά στην πλάτη, και στα άλλα μέρη του σώματος μου φωνάζοντας ‘Σάντα Μπάρ-μπαρα’ , ‘Σάντα Μπάρ-μπαρα’ εκλιπαρώντας στην άγια. Ξαφνικά η φωνή της έπεσε μια οκτάβα στον τόνο μιας αυστηρής εντολής και ούρλιαξε ‘Shangó’ [] Αφού είχε πλεον προετοιμαστεί καλά, άρπαξε τα φτερά του στήθους σε μεγάλες χούφτες και τα στοίβαξε πάνω και γύρω στο κεχριμπαρένιο περιδέραιο που ήταν στο πιάτο [] ο πετεινός έβγαλε την τελευταία του κραυγή και σαν να βγάζει τον φελλό από μπουκάλι περιέστρεψε το κεφάλι του και χωρίς να χάσει ούτε μια σταγόνα έχυσε το ζεστό αίμα πάνω στις χάντρες και τα κοχύλια στο πιάτο. Χωρίς να χάσει χρόνο μετέφερε το πτώμα του πετεινού και το πιάτο μπροστά στο ιερό του Σαν Λάζαρο. Ο παρδαλός πετεινός ήταν ο πετεινός του Σαν Λάζαρο, όχι της Σάντα Μπάρμπαρα. Ήταν ενα περίπλοκο τελετουργικό αλλά δικαιολογημένο λόγω της επιμονής μου να αναχωρήσω την Κυριακή’

Το απόσπασμα αυτό γραμμένο το 1946, κάπου στην γειτονιά Ρέγκλα της Αβάνας αναφέρεται στην Σαντερία, την ανάμειξη των Αφρικάνικων δοξασιών από τους σκλάβους, όταν τους παρουσίασαν την (στα δικά τους μάτια) φαινομενικά ανάλογη θρησκεία των Χριστιανών. Η Σαντερία ήταν σχεδόν κρυφή, για να μην εκτεθούν στα μάτια των Αμερικάνων επισκεπτών. Εμείς θα πάρουμε μια πολύ μικρή ιδέα αφού η απογευματινή μας βόλτα θα είναι στο μουσείο του καρναβαλιού. Εκεί υπάρχουν απεικονίσεις των Ορίσας (πχ. Σαντα Μπάρμπαρα/Σανγκο) αλλά και εκστασιακοί χοροί αφιερωμένοι σε αυτούς. Έντονη μουσικοχορευτική εμπειρία, με απαραίτητη συμμετοχή του κοινού.

Σαν να μας άκουσε ο Σάνγκο, ο θεός των αστραπών και βροντών, και οι ουρανοί άνοιξαν διάπλατα. Προσπαθώντας να φτάσουμε με τον Γιώργο (γιατί μόνο αυτοί μείναμε) σε ακόμα ένα μουσείο, βρήκαμε καταφύγιο σε ένα μπακάλικο όπου μας κερνάγανε ρούμι και μας ρωτούσαν πόσο έκανε το εισιτήριο των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα! Τελικά φτάσαμε στο μουσείο και μας είπαν ότι ήταν κλειστό λόγω ‘γίουβια’ (βροχής!).

Το βράδυ μαζέυτηκε όλο το παρεάκι και μαζί με τον Ιταλό ξεναγό των παιδιών με την Κουβανή αρραβωνιαστικιά του στο φημισμένο ‘Casa de las Tradiciones’ όπου παίζανε ζωντανά οι Sonidos de l’ oriente που μεταφράζεται σε ήχοι της ανατολής (της Κούβας βέβαια). Εγώ προσπαθούσα να συνεννοηθώ με έναν ντόπιο φούρναρη, η Μαρία αρίστευσε στον χορό, οι Βασίλιδες τα λέγαν με τον μαφιόζο Ιταλό, και ο Γιώργος είχε απορροφηθεί με τις μουσικάρες. Ήπιαμε κι εμείς και οι ντόπιοι από μας, καθώς πολλοί ξένοι στο μαγαζί (θυμάμαι μια παρέα ενθουσιωδών Ισραηλινών που λέγαν πόσο γλεντζέδες είναι οι Έλληνες όταν κάναν διακοπές παλιά στην Ελλάδα) και οι Κουβανοί μας εκμυστηρευτήκαν οτι σαν την Κούβα δεν έχει. Άντε και το Πουέρτο Ρίκο...

Όλα έτοιμα στην Casa de las Tradiciones

 

[interted]

Σιέγο

Το αρχικό σχέδιο ήταν να πάρουμε το αεροπλάνο και να γλιτώσουμε τα 850 km οδήγησης που χωρίζουν το Σαντιάγο από την Αβάνα και την πτήση της επιστροφής. Επέμενα στην λύση του αεροπλάνου αφού (νόμιζα ότι) είχα δει αρκετά από Κουβανικούς δρόμους και θα κερδίζαμε και μια μέρα στην Αβάνα. Τελικά επικράτησε η επίγεια λύση – λόγω και του κόστους των αεροπορικών – , κάνοντας μια διαμονή στα μισά του δρόμου, σε μια πόλη με το όνομα Σιέγο Δε Άβιλα. Τελείως αντιτουριστικό το Σιέγο, με λίγες αναφορές στα βιβλία μας, φαινόταν σε όλους ως μια λύση ανάγκης. Ο `κουνιάδος’ είχε φτιάξει μια σπασμένη ανάρτηση στο Dodge την προηγούμενη μέρα και δεν μπορούσε να κρύψει την χαρά του που θα γύριζε στην γυναίκα του και τον γιό του. Οι σπιτονοικοκύρηδες μας προσφέραν τούρτα για τα γενέθλια της μικρής τους κόρης (που η γιορτή το προηγούμενο απόγευμα είχε μαζέψει όλα τα παιδάκια της γειτονιάς) και με μια μικρή απροθυμία αφήσαμε πίσω την σπιταρόνα τους και τις ψαρούκλες τους.

Υπερπαραγωγή η τούρτα της μικρούλας

Η τρισδιάστατες ταμπέλες στους δρόμους. Εδώ το καράβι με το οποίο αποβιβαστήκαν στην Κούβα ο Φιντέλ και ο Τσε για να ξεκινήσουν την επανάσταση - μετά έδωσαν το όνομά του και στην επαρχία.

Λίγο κίνητρο πάντα βοηθάει στα οτοστοπ.

Το ζουμί της καρύδας και ένα γλυκό από γάλα (dulce de leche) που πουλούσαν στον δρόμο, και τα δύο πολύ αξιόλογα.

Οι μικρές φωτιές στα πλάγια του δρόμου συχνό φαινόμενο στην Κούβα.

Αρκετά τα χιλιόμετρα αλλά και τα ερεθίσματα στους δρόμους

Ευτυχώς σουπερ καλοσυντηρημένο το αμάξι του Λαζάρο, αποφύγαμε τις κακοτοπιές. Επίσης λίγες φορές σήμερα χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε την λέξη maricon (σαν να λέμε 'μαλ@κας' στα Ελληνικά)

Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε στο Σιέγο, μια συμπαθητική εκ πρώτης όψης μικρή πόλη και βολευτήκαμε στο σπίτι μιας ευτραφούς και λίγο μελαγχολικής Κουβανής.

Εδώ ξεκίνησε η εξερεύνηση στο άγνωστο. Ξεκινήσαμε για μια τοποθεσία που μόνο ένα από τα βιβλία μας ανέφερε ως 'πάρκο', περνώντας από φτωχογειτονιές με τις Κουβανές που κάθονταν έξω από τα σπίτια τους να μας μοιράζουν φιλάκια.

Το πάρκο ξεκινάει με μια λίμνη γυρω από την οποία βρίσκονται πολλά μπαρ και εστιατόρια

Επικρατούσε μια αίσθηση ...φυσιολογικότητας αφού δεν υπήρχε κανένας τουρίστας και για πρώτη φορά στο ταξίδι δεν μας παρενόχλησε κανείς για καμία υπηρεσία. Πόσο μας έλειψε αυτό στο ταξίδι...

Μετά αρχίσαν τα εστιατόρια 'concept', άλλα μέσα στην λίμνη, μέσα σε παλιά αεροπλάνα, σε βαγόνια... Τιμοκατάλογος μόνο στο νόμισμα μου χρησιμοποιούνε οι ντόπιοι. Π.χ. αστακός με 50 ντόπια πέσο (CUP) που μεταφράζεται σε λιγότερο από 2 CUC.

Η ευρηματικότητα των Κουβανών είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη! Παρακάτω ένα μουσείο με τρένα, όπου ο φύλακας ήταν μανιακός συλλέκτης νομισμάτων αλλά δεν μπορέσαμε να τον βοηθήσουμε λόγω ευρώ πλέον.

Στο τέλος του πάρκου μια ομάδα έπαιζε μπέιζμπολ (το άθλημα που αρίστευσε ο Φιντέλ). Μετά το ταξίδι έμαθα ότι το Σιέγο θεωρείται μπασκετομάνα της Κούβας. Μάλιστα ορισμένοι από τους μπασκετμπολίστες της τοπικής ομάδας των Μπάφαλο `αυτομολήσανε' όταν η εθνική ομάδα έπαιζε στο Πουέρτο Ρίκο, προκαλώντας μεγάλη εσωτερική αναταραχή στην Κούβα. Το όνειρο του να παίζεις στο εξωτερικό σε μια δυνατότερη ομάδα, μαζί με τις αστρονομικές οικονομικές απολαβές δεν μπορεί να μην επιρεάσει τον Κουβανό αθλητή που μένει ακόμα στο ίδιο δωμάτιο με την μητέρα του σε ένα χαμόσπιτο στο Σιέγο (κι ας μην ξέρει πότε θα του επιτραπεί να γυρίσει πίσω να δει την οικογένεια του). Είναι η λογική πορεία των πραγμάτων και από ότι φαίνεται αρχίζει να γίνεται κατανοητό πλέον και από την κυβέρνηση.

Στον γυρισμό μας πήραν στο κατόπι και δυο πιτσιρίκες, εξαφανίζοντας μερικώς την ψευδαίσθηση ότι δεν είμαστε απλά πλούσιοι τουρίστες σε μια χώρα που έχει περάσει πολύ δύσκολα και πολύ πρόσφατα..

Το βράδυ βγήκαμε τσάρκα στον κεντρικό πεζόδρομο που έσφιζε από ζωή και - τι έκλπηξη! - πέσαμε πάλι σε αυτοσχέδιο γλέντι. Μια μπάντα, δυο ηχεία και χορός, χορός ... Τελικά θα ήταν κρίμα να χάναμε το Σιέγο για το αεροπλάνο, ε;!

 

[KIKI]

Ωραιο κείμενο , ωραιες φωτογραφιες !
Συμφωνώ μαζι σου για το Σιεγο δε Αβιλα , ειναι μια κανονική πόλη χωρις τη τουριστίλα που καταντάει κουραστική καποιες φορές .

 

[interted]

Μέρος 4ο

Το σιγανό ποταμάκι Σιέγο είχε και κι άλλες εκπλήξεις να μας προσφέρει. Απέναντι από την κάζα μας βρίσκεται το μουσείο ‘Museo Provincial Coronel Simón Reyes Hernández’, στο οποίο φιλοξενείται ομοίωμα του διαβόητου `La trocha’. Πρόκειται για στενή γραμμή με φράχτη, από το παραλιακό Χουκάρο στα νότια μέχρι το Μορόν στα βόρεια, χωρίζοντας την Κόυβα στα δύο: Ανατολική και Δυτική. Επινόηση του 19ου αιώνα, χτισμένο από σκλάβους και Κινέζους εργάτες, η Τροτσα χρησίμευε για την απόκρουση των συχνών επαναστάσεων που ξεκινούσαν στην Κούβα παραδοσιακά από την φτωχή ανατολή. Η ώρα ήταν 8:30 και ο χρόνος πίεζε, γι’ αυτό και βρέθηκα να παρακαλάω μια κυρία να ανοίξει το μουσείο μίση ώρα νωρίτερα από το τυπικό ωράριο. Ανένδοτη η κυρία. Μόνο όταν κατάλαβαν την αστείρευτη αγάπη μας στην Κουβανική ιστορία και την πόλη τους ανοίξαν τις πόρτες και, όχι ένα, αλλά τρία άτομα αρχίσαν να μας περιγράφουν την μακέτα με μεγάλη περηφάνια - αλλά λίγες γνώσεις αφού δεν μπόρεσαν να απαντήσουν σε βασικές ερωτήσεις. Μας στείλαν όμως σε υπολείμματα της πραγματικής Τρότσα, και της σιδηροδρομικής γραμμής που την συνόδευε, που λόγω βιασύνης δεν μπορέσαμε τελικά να πάμε.

Ένα πράγμα που σίγουρα θα παρατηρήσεις στην Κούβα είναι οι προπαγανδιστικές ταμπέλες στην άκρη του δρόμου. Από ρήσεις του Φιντέλ πχ. ‘Γκράσιας Σαντιάγο’ (τι θα του απαντούσανε άραγε σήμερα οι κάτοικοι του Σαντιάγο; ), ή του Τσέ, ‘Χάστα λα βικτόρια σιέμπρε’ (το θρυλικό), ‘Βενσερέμος’ (που τραγουδούσε κι ο Άσιμος), ‘Πατρίδα ή θάνατος’ ή ‘Σοσιαλισμός ή θάνατος’ (ενδιαφέρον, αν βρίσκεσαι σε μια χώρα με θανατική ποινή).

Ο θάνατος μας θύμισε την παρουσία του και με άλλο τρόπο, αφού σε κάποια φάση τα αντανακλαστικά του Λάζαρο δοκιμάστηκαν για τα καλά, ενώ εμείς ήμασταν μισοκοιμισμένοι. Λογικό, σε μια εθνική που βλέπεις κόσμο να πουλάει πράγματα στην άκρη, όχι της αργής αλλά και της γρήγορης λωρίδας κυκλοφορίας! Ωραία, ωραία.

Φτάνοντας στην Αβάνα ο Λάζαρο μας σταμάτησε έξω από τις εγκαταστάσεις της Mercedes-Benz που έχει κάποιου είδους παράρτημα στην Κούβα! Με καμάρι μας είπε ότι ο γιος του εκπαιδεύεται εκεί. Τρεις γενιές μηχανικών στην οικογένεια πλέον... Η συζήτηση έγινε λίγο ποιο προσωπική, μια και ήταν η τελευταίες ώρες μαζί με τον κουνιάδο. Σε ερώτηση για το τι θα κάνει μετά από εμάς, ‘θα κάνω ένα μπάνιο, και θα περάσω μια μέρα... με την γυναίκα μου. Δεν γίνεται αλλιώς, θα με απατούσε!’.

Ακολούθησε στάση στο κάστρο ‘Μόρο’ της Αβάνας και την ωραία θέα στην ‘Λα Αμπάνα’. Καλό σημείο για κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες.

Τελικά, αφού βρήκαμε κάζα παρτικουλάρ, καταλήξαμε στο μουσείο του Αμπάνα Κλουμπ όπου και είπαμε το τελευταίο αντίο στον `κουνιάδο'. Ώρα για να πάρω κι εγώ μια (μικρή) δόση από Αβάνα.

 

[interted]

`Αγάπη μόνο' στην Αβάνα

Αβάνα Κλούμπ. Το ρούμι ήταν εδώ ο τιμώμενος προσκεκλημένος, σε όλους του τους χρωματισμούς: από ξανθό μέχρι τις πιο σκούρες αποχρώσεις του χαλκού. Πρόκειται για το υποπροϊόν της ζάχαρής, από την ζύμωση και απόσταξη του χυμού της μελάσας, της παλαίωσης και φιλτραρίσματος μέσα από άμμο’ μια γνώση που έφεραν στην Αμερική οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι κατακτητές της. Από τους σκλάβους που μαζεύαν το ζαχαροκάλαμο με μασέτες (μαχαίρες που εκάστοτε κείτονταν στα σπλάχνα του καταπιεστικού αφεντικού), μέχρι το σημερινό κοκτέιλ `Κούμπα Λίμπρε’ που θα πιεις ανυποψίαστος της ξαπλώστρα μιας Ελληνικής παραλίας, χάρη στον πολυεθνικό κολοσσό της Αβάνα Κλούμπ.

Στην άκρη της `παλιάς πλατείας` της Αβάνας, μετράω το μήκος από τις φούστες των περαστικών κοριτσιών, τις λεγόμενες και ‘μπονίτας’, με ένα μείγμα θαυμασμού αλλά και λανθάνοντος συντηρητισμού... Οι μύγες έχουν σχηματίσει φουλ επιθετική διάταξη και εφορμούν στην πίτσα μου, κάνοντας την βρώση μια πραγματική περιπέτεια. Η πείνα είναι το όπλο μου, και έτσι συντονίζω όλες τις αισθήσεις. Από την μια τα θέλγητρα της παλιάς πλατείας που τραβάνε την όραση, από την άλλη η μυρωδιά των υποπροϊόντων του μεταβολισμού των ζώων στο στενό δρομάκι πίσω μου και τέλος το κουβεντολόι των Κινέζων τουριστών στο διπλανό τραπέζι. Έτσι η τελική νίκη επί των αχαρακτήριστων παρασίτων που βάλαν στο μάτι σαν αληθινοί κουρσάροι την ταπεινή μου πίτσα, αφήνει την αίσθηση ενός πραγματικού άθλου, τέτοιου που θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας αγαπητοί αναγνώστες.

Το παζλ της βραδυνής Αβάνας: Ο πλανόδιος μουσικός, που θα μαζέψει τα φιλοδωρήματα από μαγαζί σε μαγαζί μέχρι να βγει η νύχτα, ο μπαρμπέρης και οι πελάτες του που όλοι μαζί θα ορμήξουν να σε πείσουν να κάνεις το τέλειο ξούρισμα για να βγεις στα μπαράκια σαν πραγματικός κονκιστραδόρ, ο τυπάς που θα σε προσελκύσει στο σπίτι του: μια κάμαρα με ένα ηχοσύστημα και τις πέντε μπονίτες να χορεύουν σάλσα και να γνέφουν, ο περίπτεράς-καντίνιέρης που μοιράζει της δροσιστικές μπίρες του σε μοντέρνα ζευγάρια Κουβανών με εναλλακτικό στυλ και τέλος οι προσκυνητές του τζαμιού της Αβάνας, όπου ο διαχωρισμός μεταξύ ανδρικού και γυναικείου διαμερίσματος είναι πρακτικά ανύπαρκτος.

Κάθομαι κάτω από τον βασιλικό φοίνικα και χαζεύω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα στην Αβάνα. Για τον μικροπωλητή φτηνών μπόνγκο και φλογέρων στην αγορά του λιμανιού, αλλά και την καθαρίστρια του πάρκου που κάνει το τελευταίο της διάλειμμα στο πεζούλι με ένα πούρο, η Αβάνα είναι ‘τρανκίλα’, το ήρεμο, ειρηνικό λιμάνι που αποτελεί το σπίτι τους και που δεν το αλλάζουν με τίποτα.

Μια τελευταία βόλτα στις θαλασσοφαγωμένες πλάκες του παραλιακού πεζοδρόμου της Μαλεκόν. Μέσα στο σκοτάδι από την λιτή φωταγώγηση και την μαυρίλα της θάλασσας σκουντουφλάμε σε βιαστικές παρέες περαστικών ή μοναχικές δεσποινίδες που μας παίρνουν στο κατόπι, υποσχόμενες έναν πιο προσωπικό αποχαιρετισμό, μια αξέχαστη νύχτα που θα παίρναμε μαζί μας, σαν παλιοί ναυτικοί, στα μπαγκάζια μας για την επιστροφή.