Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Yorgos]

Άλλη μια θέα παραλίας από ψηλά.

Κι ο Δεφ ως μοναχικός τρέκερ.

Κάπου εδώ ανέβαινες για να ξεκινήσεις τη νέα ανάβαση.

Που θα οδηγούσε σε κατάβαση, αυτή τη φορά σε πέτρες.

Ο Δεφ όσο ακόμη ήταν ακμαίος και χαρούμενος.

Η θέα από το μέρος με τις "ψεύτικες φώκιες".

Πάει, τα έπαιξε ο άνθρωπος.

Κι η καλύβα μας.

Θέα από ψηλά την επόμενη μέρα, από την άλλη διαδρομή.

Στη Νέα Ζηλανδία ο κόσμος έχει σπίτια σε απίθανα μέρη, ακόμη και μέσα στο εθνικό πάρκο.

Ε, το δικαιούμασταν το σολωμό.

Εμένα αυτά τα μοναχικά παγκάκια σε άσχετα σημεία του πάρκου για να ξαποστάσεις, ή να φας μια μπαλίτσα πρωτεϊνης βρε αδερφέ, μου άρεσαν.

Κι η κουζίνα της καλύβας.

Ψεύτικα πουλάκια, με ήχο από ηχεία, μπας και προσελκύσουν και πραγματικά.

Ο δρόμος για την καλύβα μας.

Απλή και αποτελεσματική η σηματοδότηση, αδύνατον να χαθείς.

 

[Defkalion]

Ορίστε ρε, τι συκοφαντίες διαδίδεις για μένα ότι δήθεν κουράστηκα, ΑΕΡΙΝΟΣ φαίνομαι στις φωτογραφίες.

 

[Yorgos]

To πρωινό ήταν ολίγο ακριβό αλλά είπαμε να το τιμήσουμε κι αποδείχθηκε πολύ καλό. Ο ρεσεψιονίστ μας προειδοποίησε πως σε λίγο θα έβρεχε, οπότε είπαμε να προλάβουμε να περπατήσουμε λίγο την περιοχή. Πήραμε το πολύ όμορφο μονοπάτι μέσα στη φύση που μας συνέστησε και καταλήξαμε σε μια λίμνη που εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας. Όμορφο και μοναχικό φιορδοειδές τοπίο, νόμιζα ότι θα βγει ο Ragnar Lothbrok από κάπου.

Ξεκινήσαμε για το Picton όπου θα πηγαίναμε να παραλάβουμε τον Κρεκούζα, που είχε προσγειωθεί το προηγούμενο βράδυ κι ενώ συγκοινωνία δεν υπάρχει. Σε μιάμιση ωρίτσα φτάσαμε στο Πίκτον, μπόλικα τα πλοία και οι αποσκευές περνούσαν από ιμάντες, αλλά ο Κρεκούζας ήταν άφαντος. Τελικά εμφανίστηκε με ένα πελώριο σάκο κι ένα ακόμη πιο πελώριο χαμόγελο. Γνωρίστηκε με το Δευκαλίωνα και φύγαμε με τη μία.

Ο στόχος ήταν το Marlborough Sound, το οποίο ξεκινάει ως φιορδ. Ε, χαριτωμένα ήταν αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας αν και εντυπωσιάστηκα με το πουλί του Δευκαλίωνα. Το ιπτάμενο πουλί εννοώ, πολύ ωραίες λήψεις από το drone. Ακολούθησε στάση στο μικροσκοπικό Havelock για φαγητό, στο Captain's Daughter. Μου έκανε εντύπωση πως ακόμη και στο πιο μικρό χωριό έχει εστιατόρια με ευφάνταστο μενού και πολύ γουστόζικη διακόσμηση. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν η διακόσμηση ή η κοκκινομάλλα που έκανε τον Κρεκούζα να ξεχάσει ένα γκατζετάκι υπερχρήσιμο: μια polaroid.

Επιστρέψαμε στη λίμνη κοντά στο ξενοδοχείο μας, μιας που ακόμη δεν είχε ξεκινήσει η βροχή και ήταν απλά ειδυλλιακά. Τσεκάραμε και τον Κώστα στο ξενοδοχείο, αλλά ο καημένος έπεσε ξερός κι έχασε την ταϊλανδέζικη σαλάτα που απόλαυσα (δε θα την έτρωγε έτσι κι αλλιώς, αν δεν είναι μπιφτέκι-πατάτα-ψωμάρα δεν τα ακουμπάει). Όλο το βράδυ έβρεχε ασταμάτητα, άνοιξαν οι ουρανοί και ξέχασαν να κλείσουν.

Την επομένη υποτίθεται πως θα κάναμε jetboating στο Buller Canyon, αλλά ακυρώθηκε λόγω καιρού. Ψάξαμε να δούμε τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε και βρήκαμε τελικά μια πόλη-φάντασμα κοντά στο Westport, που ακουγόταν ενδιαφέρουσα. Η διαδρομή για εκεί ήταν πραγματικά απίθανη, σε μεγάλο της κομμάτι κατά μήκος του ποταμού Buller, όπου πετάξαμε και το πουλί του Δευκαλίωνα όταν σταμάτησε να βρέχει. Δε στενοχωρήθηκα πολύ για το jetboating που χάσαμε, είμαι σίγουρος πως θα έχω την ευκαιρία να το ξανακάνω, αλλά αν κρίνω από την αντίστοιχη δραστηριότητα που είδαμε στο Huka Waterfalls μάλλον δεν αξίζει τα 115ΝΖD που κοστίζει.

Για τη διαδρομή δεν έχω λόγια, το Νότιο Νησί τα έσπαγε, αν και τα καλύτερα θα ερχόντουσαν τις επόμενες ημέρες. Η στάση για μεσημεριανό έγινε στο Westport, όπου τίμησα άλλη μια σαλάτα ενώ ο Κρεκούζας τσάκισε δύο μπέργκερ. Η κωμόπολη είχε και μερικά όμορφα κτίρια, ενώ ρίχνοντας μια ματιά στις ανακοινώσεις για πωλήσεις σπιτιών διαπίστωσα πως δεν είναι καθόλου ακριβά και περπατώντας συνέχιζε να με εντυπωσιάζει η ποιότητα ζωής που έχουν και στο τελευταίο χωριό της χώρας, πραγματικός παράδεισος η Νέα Ζηλανδία, αλλά μας πέφτει μακριά. Μακριά από τι; Από όλα...

Λίγο πιο έξω από το Westport λοιπόν, βρίσκεται το Denniston, μια πρώην πόλη μεταλλωρύχων, νυν πόλη-φάντασμα. Εξεπλάγην που υπήρχαν καμιά δεκαριά άλλοι επισκέπτες αν κι ένεκα της ημερομηνίας (Κυριακή μέσα στις σχολικές εορτές), είχε μια λογική. Όμορφη η παρουσίαση της ζωής στα ορυχεία αν κι από τα κτίρια δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτε. Η θέα από ψηλά ήταν όμορφη όμως και τα ερείπια από τις ράγες, τις τροχαλίες και τα βαγόνια είχαν ενδιαφέρον χάρη στις επεξηγηματικές πινακίδες, που έδιναν μια πολύ γλαφυρή εικόνα για τις δυσκολίες της ζωής μόλις πριν λίγες δεκαετίες σε μια χώρα που φαίνεται όλα να κυλούν άψογα σήμερα.

Έχω κουραστεί να γράφω για το πόσο όμορφες είναι οι διαδρομές στη Νέα Ζηλανδία, αλλά ειδικά η επόμενη δεν υπήρχε: Η διαδρομή που είναι γνωστή ως Golden Coast από το Denniston ως το Punakaiki μας αποβλάκωσε: από τη μια μεριά βράχια με ατέλειωτες παραλίες κι από την άλλη αχαλίνωτη βλάστηση δημιουργούσαν εικόνες παραδεισιακές με τη δύση του ηλίου, ενώ η σχεδόν ανύπαρκτη δόμηση και κίνηση επέτειναν την αίσθηση. Πάνω σε κάποιες παραλίες μάλιστα υπήρχαν εντελώς απομονωμένα σπίτια. Ούτε πολυτελή ούτε τεράστια... αλλά κρυμμένα σε βράχια πάνω σε μικρές αμμώδεις παραλίες... σχεδόν προσωπικές ήταν οι παραλίες τους. Σταματήσαμε σε μια δυο από αυτές και βγάζαμε φωτογραφίες ασταμάτητα, όπως και σε ένα απίστευτο viewpoint με θέα δυο διαφορετικές παραλίες, όπου μάλιστα ξαναπετάξαμε και το drone. Είχα μάλιστα και φωτογραφική μηχανή πια, αφού είχε φιλοτιμηθεί ο Κρεκούζας να μου αγοράσει μια στο Μόναχο. Από όλες τις ημέρες στη Νέα Ζηλανδία, αν μου έλεγε κάποιος να απομονώσω ένα από τα τόσα απίστευτα τοπία, εκείνο το κομμάτι στο Golden Coast θα διάλεγα. ΤΙ ΜΕΡΟΣ.

Φτάσαμε με σκοτάδι τελικώς στο Te Nikau, το hostel που είχαμε κλείσει, ένα όμορφο ξύλινο κτίριο με αξιοπρεπές δωμάτιο. Πεινούσαμε σα λύκοι, οπότε πήγαμε σε μια κοντινή ταβέρνα, όπου είχε αναμονή λόγω τη ημέρας και μας σέρβιρε μια μάλλον πρώην αλκοολική ηλικιωμένη σερβιτόρα με βερμούδα (!), που πιστεύω πως λόγω καταχρήσεων έδειχνε πολύ πιο γερασμένη από την ηλικία της. Τη δουλειά της την έκανε μια χαρά και μου έδωσε την εντύπωση πως επρόκειτο για πρώην εξαρτημένο άτομο που είχε επανενταχθεί ή που τουλάχιστον το προσπαθούσε, αξιοθαύμαστη στην ηλικία της.

Ψιλοφάγαμε, γελάσαμε και συζητήσαμε με ανυπομονησία την επόμενη ημέρα, που θα κάναμε ένα helitrek, που είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομα: συνδυασμός τρεκ και πτήσης με ελικόπτερο σε παγετώνα. Μες στη γενική ευφορία αποφασίσαμε να ξυπνήσουμε ακόμη πιο νωρίς για να πάμε να δούμε και τα τοπία στο Punakaiki, που δεν προλάβαμε τη σημερινή ημέρα.

 

[Yorgos]

Πάμε και για φωτό:
Δε με ενθουσίασε τόσο το τοπίο στο Marloborough Sound.

Αντίθετα, το μονοπατάκι κοντά στο ξενοδοχείο ήταν όμορφο.

Και κατέληγε σε αυτή τη λίμνη.

Το Πίκτον, όπου φτάνουν τα πλοία από την πρωτεύουσα στο Νότιο Νησί.

Ο Δευκαλίων και το ιπτάμενο πουλί του.

Αχ, σαλατίτσα.

Όμορφες διαδρομές.

Φωτογραφία-ντοκουμέντο: Μπροστά από τον Κρεκούζα το λευκό αντικείμενο είναι η αδικοχαμένη polaroid. Ζωή σε λόγου της.

Επιστρέψαμε στη λίμνη του Ragnar Lothbrok.

O Kρεκούζας πήρε τη μηχανή μου κι έκανε χαζομάρες.

Εντάξει έβγαλε και καμία της προκοπής.

Ιδανική χώρα για χαλάρωση αυτή η Νέα Ζηλανδία.

Μετά τη βροχή τα χρώματα είναι πανέμορφα. Ε, είχα και φωτογραφική μηχανή πλέον.

Αυτό το Westport είχε και μερικά αξιόλογα κτίρια.

Ωραίο φωτογραφικό υλικό στα παλιά ορυχεία του Denniston.

Αλλά και η θέα όλα τα λεφτά.

Άρχιζε η πανέμορφη διαδρομή του Golden Coast.

Εδώ είχε ένα κρυφό σπίτι.

Αυτή ήταν η παραλία του.

Σεμνό το σπίτι.

Είχε κάτι viewpoints στη διαδρομή...

Κρεκούζας επί τω έργω...

Καλούτσικα φάγαμε κι εδώ.

 

[Yorgos]

Έπρεπε να φύγουμε πολύ νωρίς και το πρωινό μας το φάγαμε στα σκοτάδια. Όπου πρωινό για τον Κρεκούζα, σημειώστε ότι έφαγε το corned beef μου! Μου είχε χαρίσει ένα η Αντριάνα, δεν ήθελα να το κουβαλάω γιατί η κονσέρβα ήταν σχεδόν ένα κιλό και το έφαγε όλο με το κουτάλι για πρωινό ο αθεόφοβος στις 5.30 το πρωί.

Πήγαμε λοιπόν καρφί για το Punakaiki, το οποίο υποτίθεται πως είναι ένα ενδιαφέρον γεωλογικό φαινόμενο, με περιέργους σχηματισμούς από βράχια που χτυπιούνται από τα κύματα. Για άλλη μια φορά η εξέδρα πρόσβασης ήταν εξαιρετική, όπως και ο τρόπος που πλασάρουν το συμπαθητικό φυσικό τοπίο, αλλά δε συγκρινόταν με τη χτεσινή διαδρομή, πράγμα που δε φάνηκε να πτοούσε τους Κινέζους που είχαν ξημερωθεί όπως κι εμείς.

Ξεκινήσαμε την οδήγηση και για άλλη μια φορά η διαδρομή ήταν πανέμορφη: παραλίες με τεράστια βράχια, καταπράσινα λιβάδια με αμέτρητες αγελάδες, χιονισμένες βουνοκορφές, κάτι σαν την Ελβετία σε νησί! Τα δε σπιτάκια των Νεοζηλανδών μου φάνηκαν πανέμορφα. Εν τέλει φτάσαμε και στο ποθητό Franz Josef, την ώρα που λάμβανα και μέιλ από το κατάλυμα πως τελικώς βρήκαν και δωμάτιο με τρία ξεχωριστά κρεβάτια.

Δεν πήγαμε καν στο κατάλυμα λοιπόν, παρα κατευθυνθήκαμε απευθείας για να κάνουμε τσεκ ιν για την πτήση μας με το ελικόπτερο. Εκεί ήταν όλα εξαιρετικά οργανωμένα, από τις οδηγίες μέχρι τον εξοπλισμό ακόμη και το... ζύγισμα. Ναι, στις οδηγίες έγραφε πως κανείς δεν μπορεί να είναι πάνω από 115 κιλά. Τους είχαμε ειδοποιήσει πως ο Κρεκούζας είναι στο όριο, αλλά κανείς μας δε φαντάστηκε πως θα μας ζύγιζαν όντως και μάλιστα με τα ρούχα και με τον εξοπλισμό. Ο Κρεκούζα; λοιπόν ζυγίστηκε 118 κιλά και του ανακοίνωσαν πως για λόγους ασφαλείας δε θα μπορούσε να λάβει μέρος στη δραστηριότητα και θα του επέστρεφαν τα χρήματα που είχε δαπανήσει. Απογοητεύτηκε πολύ ο Κώστας ενώ επί της ουσίας ο αποκλεισμός του ήταν όχι λόγω βάρους στο ελικόπτερο, αλλά επειδή αν τραυματιζόταν στο τρεκ στον παγετώνα δε θα μπορούσαν να τον σηκώσουν οι τραυματιοφορείς. Τώρα τα 3 κιλά δεν ξέρω πόσο διαφορά θα τους έκαναν, χώρια ότι το να τραυματιστεί ο Κώστας δεν είναι και πολύ πιθανό, τανκ είναι ο άνθρωπος, πρώην αρσιβαρίστας. Τέλος πάντων, το δέχτηκε αδιαμαρτύρητα αλλά στενοχωρήθηκε. Του πρότειναν όμως να πάει για το heliview, δηλαδή για μια μεγαλύτερη πτήση με ελικόπτερο, που δεν περιλαμβάνει τρεκ. Συμφωνήσαμε να βρεθούμε αργότερα και προσπαθήσαμε να του φτιάξουμε τη διάθεση, αλλά ήταν απαρηγόρητος.

Ο Δευκαλίων κι εγώ συνεχίσαμε για τη δραστηριότητα, που είχε αρκετή προετοιμασία με εξοπλισμό, μπότες με κάτι τεράστια καρφιά, ειδικό τσαντάκι, κάλτσες που έμοιαζαν κουβέρτες κι ένα ειδικό αντιανεμικό jacket... Πολύς χαμός κι εγώ δεν τα πάω και καλά με τις στολές, μια φορά απέρριψα δουλειά των 350 ευρώ την ημέρα γιατί θα έπρεπε να φοράω πουκάμισο, τώρα ένιωθα σαν εγκλωβισμένος. Απεγκλωβίστηκα ψυχολογικά πάντως χαζεύοντας τον ΘΕΟΚΟΜΜΑΤΟ που εργαζόταν ως ελεγκτής εναέριας κυκλοφόριας, τι παίδαρος είναι αυτός! Στο μεταξύ ήταν πολύ απασχολημένη, αφού τα ελικόπτερα για τα τουρ απογειώνονται κάθε λίγα λεπτά, λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως οι πτήσεις μέχρι το σημείο έναρξης του τρεκ στον παγετώνα διαρκεί μόλις τέσσερα λεπτά.

Τόσο εγώ όσο κι ο Δευκαλίων είχαμε την τύχη να έχουμε παράθυρο, οπότε είχαμε εξαιρετική θέα και οι δύο, η πτήση με ελικόπτερο μου φάνηκε πολύ πιο εντυπωσιακή από εκείνες με μικρά αεροσκάφη, με τις οποίες είμαι πολύ εξοικειωμένος. Ο παγετώνας πάντως μου φάνηκε μικρότερος από το αναμενόμενο.

Η ξεναγός που μας περίμενε στον παγετώνα ήταν η Olivia, που μας βοήθησε να δέσουμε τα καρφιά στις απίστευτα βαριές μπότες και ξεκινήσαμε, με ένα ξύλο-μπαστούνι για βοήθεια. Ήμασταν αρκετά άτομα κι έπρεπε να κινούμαστε σε μια ευθεία, το οποίο ήταν λίγο βαρετό στην αρχή, αλλά όταν ξεκίνησαν τα carvasses, δηλαδή τα κομμάτια όπου ο παγετώνας σχημάτιζε στενούς διαδρόμους από πάγο στους οποίους έπρεπε να ελιχθούμε, έγινε πολύ πιο ενδιαφέρον. Είχε ολίγη περιπέτεια, βγάλαμε ωραίες φωτογραφίες και απόλαυσα και τα σνακ μου πριν τη στάση που κάναμε (τι γευστικές που είναι οι μπάρες πρωτεϊνης στη Νέα Ζηλανδία... φιγουρίνι να θα ήμουν αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στην Κούβα). Η Ολίβια μας έδωσε εντυπωσιακές πληροφορίες σχετικά και με τη συρρίκνωση των παγετώνων παγκοσμίως, αν και η Νέα Ζηλανδία έχει 3000 από μόμη της, αν τα σημείωσα καλά.

Ολοκληρώσαμε και το τρεκ, σχετικά μικρό ήταν, και μπήκαμε στο ελικόπτερο. Την απόλαυσα και την πτήση της επιστροφής κι ας καθόμουν στη μέση αυτή τη φορά. Σκέφτηκα ότι το πιο ωραίο κομμάτι της -πανάκριβης- εκδρομής ήταν το ελικόπτερο, μιας που σε παγετώνες είχα ξανακάνει τρεκ και με πολύ πιο ελεύθερες συνθήκες (αθάνατο Περού της δεκαετίας του '90) κι αναλογίστηκα ότι ίσως το heliview που έκανε ο Κώστας τελικά να είναι και ωραιότερη εκδρομή κι ανυπομονούσα να τον δω για να μας πει τις εντυπώσεις του. Τον βρήκαμε σε ένα cafe να τρώει wedges (αθάνατε Κρεκούζα! σου λέει "αφού έτσι κι αλλιώς με βγάλανε υπέρβαρο, θα τους δείξω εγώ!") όπου μας έδειξε τις φωτογραφίες του και συμπεράναμε ότι μάλλον καλύτερη ήταν η δική του εκδρομή, έστω κι αν αυτός φάνηκε να πιστεύει ότι του είπαμε για να τον παρηγορήσουμε και πάλι.

Μας έκοψε η λόρδα πάντως, οπότε μετά το τσεκ ιν στο αξιοπρεπέστατο κατάλυμά μας, κατευθυνθήκαμε σε ένα ινδοκινέζικο εστιατόριο που μας σύστησε η καλή ρεσεψιονίστ. Εξαιρετικά πράγματα φάγαμε, ειδικά το ινδικό σπανάκι τα έσπαγε. Κρίμα που ο Κρεκούζας δε γουστάρει τέτοιες γεύσεις.

Την επόμενη μέρα θα διασχίζαμε με το αυτοκίνητο το Arthur's Pass, κάνοντας μια από τις διασημότερες οδικές διαδρομές στη χώρα.

Μα corned beef για πρωινό;

Θέλαμε να αγοράσουμε από ένα τέτοιο μπλουζάκι να νιώθουμε αυθεντικοί Παπάρες, αλλά δυστυχώς ήταν κλειστά.

Οι σχηματισμοί στο Punakaiki rocks.

H Ελβετία της Ωκεανίας.

Ο χώρος απογείωσης του ελικοπτέρου: ένα βενζινάδικο και μια τσιμεντένια πλατφόρμα, τόσο απλά. Όχι, η κυρία με το κίτρινο γιλέκο δεν είναι ο κόμματος ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας.

Απογειωνόμαστε.

Ευδιάθετος ο Δεφ.

Και στο βάθος κήπος. Ε, παγετώνας εννοώ.

Μεγάλος παγετώνας, μικροσκοπικοί άνθρωποι.

Είχαν την πλάκα τους τα μονοπατάκια.

Κι η Ολίβια με το μπαστουνάκι της.

Εντάξει, βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες.

Τρέκερ από κοντά.

Τρέκερ από μακριά.

Το τι βρίσκεις στα δημόσια πλυντήρια της Νέας Ζηλανδίας, δεν περιγράφεται. Μέχρι και μπλιμπλίκια από το Βάρσο...

 

[Yorgos]

H πρώτη μας στάση μας έφερε σε μια φοβερή λίμνη. Συνωμότησε το σύμπαν και είχε και σύννεφα και ομίχλη και το θέαμα ήταν καταπληκτικό, όπως και όλη η διαδρομή προς το Arthur's Pass.

Είδαμε και μια φωτογραφία του "emerald gorge", δηλαδή του φαραγγιού Hokitika κι αποφασίσαμε να πάμε να το δούμε. Μετά από λίγο περπάτημα κι αφού περάσαμε μια μικρή γεφυρούλα, φτάσαμε στο φαράγγι, που ήταν χαριτωμένο, αλλά και γεμάτο με Κινέζους. Χαριτωμένο το τοπίο, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας κι είπαμε να συνεχίσουμε, αλλά ο Κρεκούζας κατάφερε (αφού σκαρφάλωσε σε βράχια όπου ξεκάθαρα απαγορευόταν) να χάσει τα γυαλιά του, που έπεσαν στο νερό. Πιστός στην παράδοση που τον θέλει να κάνει "θριαμβευτικές εισόδους" από τις πρώτες ώρες εισόδου σε μια νέα χώρα, ο Κώστας μπήκε στο ποτάμι για να βρει τα γυαλιά του και κατάφερε να βρέξει και το πορτοφόλι αλλά και το διαβατήριό του, αλλά τα γυαλιά του δεν τα βρήκε στα αδιάφανα νερά του Hοkitika. Κάναμε μια στάση στο ομώνυμο χωριό σε ένα sports bar, όπου έφαγα μια μέτρια ταϊλανδέζικη σαλάτα και ρίξαμε μια ματιά και στη μέτρια παραλία του μέρους.

Φτάσαμε πια στο Arthur's Pass, το οποίο είχε όντως κάποια πολύ όμορφα σημεία, αλλά η αλήθεια είναι πως είχαμε δει πιο όμορφα τοπία νωρίτερα και θα βλέπαμε κι άλλα στη χώρα, έστω κι αν όχι και οι τρεις μαζί πλέον.

Είχε νυχτώσει πια όταν φτάσαμε στο Christchurch κι ο Δευκαλίων ήταν κουρασμένος. Η πόλη ήταν εντυπωσιακά καινούρια, αλλά και με πολλούς κενούς χώρους, αποτέλεσμα της αναδόμησης και του σεισμού που έπληξε την πόλη το 2010, αφήνοντας πίσω του 185 νεκρούς. Το youth hostel όπου μείναμε ήταν αξιοπρεπές και κεντρικό, οπότε βγήκαμε για μια βόλτα στην πόλη και καταλήξαμε σε ένα πολυχώρο με food court, όπου είχε πολύ κόσμο, πάμπολλες επιλογές και καλές τιμές. Λίγο πιο πέρα, παρά το προχωρημένο της ώρας, κάποιοι Μαορί έπαιζαν μπάσκετ σε εξαιρετικές εγκαταστάσεις και δεν μπορούσε κανείς παρά να θαυμάσει το βιοτικό επίπεδο ακόμη και σε μια σεισμοπαθή πόλη. Μέχρι κι ένα... τραμ-εστιατόριο πέρασε από μπροστά μας, με τους ανθρώπους που έτρωγαν στα βαγόνια να απολαμβάνουν και τη διαδρομή. Ποιος κάνει το σχεδιασμό πόλεων σε αυτή τη χώρα;

Καταπληκτική η λίμνη,

Καταπληκτικές κι οι διαδρομές, τις αδικούν οι φωτογραφίες μου.

Η emerald lake δεν ήταν ακριβώς emerald, αλλά το τοπίο ήταν όμορφο.

Κουνούσε λίγο η γέφυρα.

Και κάπου εκεί κατέβηκε ο Κρεκούζας για να βγάλει φωτογραφίες.

Κι ένας σκύλος κατέβηκε, αλλά μετά φοβόταν να ανέβει, με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης του να τον πάρει στους ώμους και να φαίνεται σαν τον Teen Wolf.

Ο Κρεκούζας ψάχνει τα γυαλιά του.

Δεν τα βρήκε, αλλά κατάφερε να βρέξει διαβατήριο και πορτοφόλι. Θεούλης! Στο μεταξύ στην ταμπέλα αναγράφονται όλα αυτά που δεν έπρεπε να κάνει.

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά τα ξύλα σχηματίζουν το όνομα της πόλης: Hokitika

Ωραίο ξεκίνημα στο Arthur's Pass.

Tα κατάλοιπα του σεισμού είναι ακόμη ορατά.

Χαμός στο food court.

Tramway Restaurant.

Πρωτότυπες οι βιτρίνες των Νεοζηλανδών.

 

[Yorgos]

Αποφασίσαμε να φάμε πρωινό εκτός του hostel, σε ένα ωραίο μπαράκι, όπου ο Δευκαλίων μας ανακοίνωσε πως αποφάσισε να επιστρέψει στην Αυστραλία λίγο νωρίτερα από το προβλεπόμενο. Ήταν φανερό από τις προηγούμενες ημέρες πως ο ρυθμός του ταξιδιού, τα τρεκ, οι πολλές ώρες οδήγησης και οι συνεχείς μετακινήσεις τον είχαν φέρει έξω από τα νερά του. Με δεδομένο ότι έπρεπε να τον πάμε στο αεροδρόμιο, δεν μπορέσαμε να επισκεφθούμε ούτε το μουσείο του σεισμού, ούτε το βοτανικό κήπο, το οποίο ήταν κρίμα διότι η πόλη φαινόταν ενδιαφέρουσα. Περάσαμε κι από ένα χώρο που πολύς κόσμος άφηνε λουλούδια κι υποθέσαμε πως ήταν το τζαμί όπου συνέβη το άλλο τραγικό γεγονός εξαιτίας του οποίου η πόλη έγινε πρωτοσέλιδο: τη σφαγή μουσουλμάνων της πόλης από έναν οπλισμένο Αυστραλό ακροδεξιό.

Ο Δευκαλίων μας άφησε λίγο πρόωρα, αλλά εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε. Ο σημερινός στόχος ήταν να διανυκτερεύσουμε στο μακρινό Twizel, αλλά θέλαμε να επισκεφθούμε το Mt Cook, ενώ εγώ είχα και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να μάθω περισσότερα για τον Sir Edmund Hillary, το μουσείο προς τιμή του οποίου βρίσκεται στην περιοχή.

Για άλλη μια φορά ή διαδρομή ήταν καταπληκτική, αυτή τη φορά προς τη λίμνη Tekapo, στο γραφικό εκκλησάκι του οποίου είχαν σταματήσει αμέτρητοι Κινέζοι, που φαίνεται να διακατέχονται από μια μανία για κάθε είδους landmark. Θέλαμε να μπούμε και στο εκκλησάκι "του καλού τσοπάνη", αλλά δεν κατέστη δυνατό επειδή εκείνη τη στιγμή παντρεύοταν εκεί ένα ζευγάρι... Κινέζων. Ο γαμπρός μάλιστα λίγο αργότερα επιδόθηκε σε μια ρελάνς σέλφις με το σελφοκόνταρό του. Θαυμάσαμε το ομολογουμένως φανταστικό τοπίο και μετά τη λίμνη Tekapo τα τοπία έγιναν πιο ορεινά, χαρίζοντάς μας μαγικές ματιές προς το Όρος Κουκ.

Άργησα λίγο να συνειδητοποιήσω πως το μουσείο του μεγάλου ορειβάτη βρίσκεται εντός του Heritage Hotel, δηλαδή του ιστορικού ξενοδοχείου, που είναι πλέον γεμάτο με Κινέζους και δεν εννοώ μόνο τους θαμώνες, αλλά και το προσωπικό του! Το μουσείο πάντως είχε μια όμορφη περιγραφή των κατορθωμάτων του Hillary και την πορεία του από απλός ορειβάτης μέχρι να γίνει ο πρέσβης της Νέας Ζηλανδίας στην Ινδία. Έμαθα και πολλά που δε γνώριζα, όπως για το εντυπωσιακό φιλανθρωπικό του έργο στο Νεπάλ, για το τραγικό ατύχημα όπου έχασε τη σύζυγο και μια κόρη, τις συγκινητικές του προσπάθειες για τη βελτίωση της ζωής των sherpa, ενώ μου άρεσαν και οι πληροφορίες για τους υπόλοιπους αλπινιστές της Νέας Ζηλανδίας.

Οι Νεοζηλανδοί φαίνεται πως είναι πολύ περήφανοι για τις λίγες διακρίσεις που έχουν, ως μικρό πληθυσμιακά και πρόσφατο σχετικά έθνος. Ο Χίλαρι σε κάποια φάση έβγαλε μια πινακίδα αυοτκινήτου σε δημοπρασία, με σκοπό να μαζέψει χρήματα για τα Ιμαλάια και β΄ρεθηκε άνθρωπος που πλήρωσε 30.000 δολάρια για να αναγράφεται στην πινακίδα του αυτοκινήτου του "Sir Ed". Παρακολουθήσαμε κι ένα ντοκιμαντέρ 75 λεπτών στον απίθανο εσωτερικό κινηματογράφο, αλλά δεν κάτσαμε για το μισάωρο 3D φιλμ για το Όρος Κουκ, αφού έπρεπε να φτάσουμε το Twizel. Kάναμε πάντως αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες να φωτογραφίσουμε τη βουνοκορφή στο σκοτάδι, κάναμε και μπόλικους κύκλους γύρω από τη Hooker Valley με το ενδιαφέρον όνομα κι εν τέλει φτάσαμε στο Twizel πάρα πολύ αργά.

Ο ιδιοκτήτης του μοτέλ μας είχε αφήσει ένα σημείωμα για το πώς να βρούμε τα κλειδιά και ανακαλύψαμε ότι είχαμε ολόκληρο διαμέρισμα στη διάθεσή μας. Ξέραμε ότι η επομένη ήταν εθνική αργία ως Anzac Day κι επομένως όλα θα ήταν κλειστά, οπότε πήγαμε στο τοπικό super market για προμήθειες. Οι άνθρωποι έκλειναν, αλλά μας περίμεναν, πόσο ευγενικοί! Αφού φορτωθήκαμε πράγματα για το πρωινό και την επομένη, ψάξαμε να βρούμε και πού θα δειπνήσουμε. Ε λοιπόν το ταπεινό Twizel των 1500 κατοίκων διαθέτει ινδικό εστιατόριο και gastropub παρακαλώ, όπου εγώ έφαγα ένα εξαιρετικό γκουρμεδάκι κι ο Κρεκούζας ενθουσιάστηκε με το γεμιστό κοτόπουλο σφολιάτας με ζαμπόν και τυρί. Εξακολουθούσα πάντως να θαυμάζω τις αντοχές του Κώστα που οδηγούσε όλη μέρα, όταν εν τέλει την ώρα που μου μιλούσε στο κρεβάτι του τον πήρε ο ύπνος.


To "everything is going to be alright" πάνω στο κτίριο προφανώς αναφέρεται στο σεισμό και τα επακόλουθά του.

Εδώ πρέπει να έγινε η σφαγή των μουσουλμάνων.

Χωρίς σχόλια.

Αγαπάμε τοπία Νέας Ζηλανδίας.

Και το εκκλησάκι με τους Κινέζους που παντρεύονταν.

Στιγμές χαλάρωσης.

Επιβλητικές οι βουνοκορφές πάνω από τη λίμνη.

Απόλαυση η (συν)οδήγηση.

Το Mt Cook.

Πείτε με και έφηβο, αλλά το όνομα εξακολουθεί να μου φαίνεται αστείο.

Χαρούμενος Κρεκούζας.

 

[Yorgos]

Κανονικά σήμερα το σχέδιο προέβλεπε ότι θα κινούμασταν νότια προς το Tuatapere, ώστε αύριο να κινηθούμε προς το Milford Sound, αλλά μιας που ο Duracell Krekouzas ξύπνησε με τρελή ενέργεια, είπαμε να δοκιμάσουμε να δούμε μερικά από τα highlights του νότου. Αντί λοιπόν να καλύψουμε 388 χιλιόμετρα σε διαδρομή 4ω48λ, επιλέξαμε να επισκεφθούμε τα Kaka Point, Purakanui Falls και Slope Point στο ενδιάμεσο, κάνοντας... πάνω από 600 χιλιόμετρα και πάνω από 8 ώρες καθαρής οδήγησης.

Έφτιαξα πρωινό στον οδηγό μου το σατράπη και ξεκινήσαμε σχετικά αργά, δηλαδή στις 9.10, αλλά γεμάτοι όρεξη. Η ομορφιά των κοινοτήτων που περάσαμε είναι δύσκολο να περιγραφεί, πανέμορφα σπιτάκια, ενώ το Cromwell προσέφερε και απίστευτα γραφική θέα από ψηλά. Στο Clyde τους ζήλεψα για το πόσο όμορφα ζουν κι ας μην ψάξαμε επισταμένως για τα βικτωριανά σπίτια, περάσαμε από πανέμορφα ποτάμια και θαυμάσαμε τις καταπληκτικές αποχρώσεις των φθινοπωρινών δέντρων, τις φυστικιές, την ασφάλεια (ξεκλείδωτες πόρτες παντού), τις αναλλαγές της φύσης, τα δάση από έλατα, τους καθρεπτισμούς στις λίμνες, τις εντυπωσιακές γέφυρες, μια απίθανη παραλία με φώκιες, απόκρημνα βράχια, ένα φάρο με λίγους Κινέζους, τρομερούς ορίζοντες, μια μαύρη παραλία και στη συνέχεια μια αλληλουχία παραλιών με κυματάρες για να καταλήξουμε σε καταπράσινους λόφους γεματους προβατάκια που θύμιζαν το Shire. Ο καταρράκτης δεν ήταν τίποτε το τρομερό, αλλά το μονοπάτι ήταν πολύ όμορφο και το ψιλόβροχο μας χάρισε ένα τιτανοτεράστιο ουράνιο τόξο, λίγο πριν πάρουμε ένα δρόμο με χαλίκι. ΤΙ ΔΙΑΔΡΟΜΑΡΑ ΡΕ!

Συνεχίσαμε με απίστευτες κυματοδερμένες παραλίες πάνω από τροπικά δάση, ευκαλύπτους, ξανά προβατάκια και φτάσαμε στο Slope Point, το πιο νότιο κομμάτι του Νότιου Νησιού, στις 6.10μμ, Είχε δύσει πια, αλλά είπαμε να το παλέψουμε κι αρχίσαμε να τρέχουμε στο ημισκόταδο με σκοπό να φτάσουμε μέσω ενός μονοπατιού σε αγροτεμάχια να φτάσουμε στο φάρο που σηματοδοτεί το μέρος. Έκανε κρύο, φυσούσε, αλλά τι όμορφη μοναξιά! Χάρηκα πάρα πολύ που το έζησα όλο αυτό με τον Κώστα. Επιστρέψαμε στο αμάξι μέσα στα άγρια σκοτάδια και συνεχίσαμε.

Πεινούσαμε και δεν ξέραμε αν η βενζίνη που είχαμε αρκούσε, αφού ήμασταν οριακά. Λίγο πριν μας τελειώσει, εν τέλει βρήκαμε μια αυτόματη αντλία που λειτουργούσε με πιστωτική και πανηγυρίσαμε, αφού πλέον έστω και στα σκοτάδια μπορούσαμε να διασχίσουμε το δρυμό, θαυμάζοντας την ποιότητα του δρόμου αλλά και τα αραιά σπίτια στα οποία ζουν μέσα στη φύση οι Νεοζηλανδοί.

Μετά από τέτοιο μαραθώνιο, η στάση ήταν επιβεβλημένη, άλλωστε πεινούσαμε σα λύκοι. Στο Invercargill λοιπόν χτυπήσαμε εγώ έναν εξαιρετικό σολωμό κι ο Κώστας ένα ribeye και στανιάραμε. Η ώρα ήδη 9 και μας έμενε τουλάχιστον μια ώρα οδήγησης, αλλά ο Κρεκούζας είχε τις γνωστές αστείρευτες αντοχές, οπότε κάναμε και τη βόλτα μας κι εν τέλει φτάσαμε στο Waian Hotelστο Tuatapere πολύ αργά, το οποίο πάντως δεν ήταν θέμα, αφού το συγκεκριμένο κατάλυμα ντουμπλάρει (πρωτίστως απ' ό,τι φαίνεται) ως μπαρ. Είχε και μερικούς μεθύστακες μέσα, για τους οποίους μας ζήτησε συγγνώμη η ευγενέστατη ιδιοκτήτρια και μας έδειξε το δωμάτιό μας, που είχε και μπαλκονάκι, στο οποίο κοιμόντουσαν... δύο από τα πρόβατά τους. Με αυτή τη σουρεαλιστική σκηνή και μετά από ένα ζεστό μπάνιο, πέσαμε ξεροί για ύπνο. Ειδικά ο Κώστας το δικαιούταν. Κρίμα που ο Δευκαλίων έχασε αυτή τη μέρα. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα την άντεχε μετά από τη συσσωρευμένη ταλαιπωρία που είχε υποστεί, αλλά ήταν ίσως η καλύτερη μέρα από πλευράς τοπίων.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το πρωινό της καλής κυρίας ήταν απλό αλλά επαρκές κι αφού πιάσαμε ψιλή κουβέντα για την ενδιαφέρουσα ιστορία του κτιρίου, φύγαμε για τα φιορδ του Milford Sound, υποτίθεται ένα από τα πιο μαγικά σημεία της χώρας, για το οποίο κρατούσα μικρό καλάθι όταν κάναμε τον προγραμματισμό με το Δευκαλίωνα. Κατά το googlemaps η διαδρομή μέχρι εκεί δε θα διαρκούσε πάνω από 3 ώρες, όλοι οι οδηγοί όμως προειδοποιούσαν πως, λόγω κίνησης στο δρόμο την υψηλή περίοδο, μπορεί να διαρκέσει έως και το διπλάσιο. Όπως και να έχει, είχαμε προνοήσει ώστε να κλείσουμε την κρουαζιέρα για τις 14.45 με σκοπό και άνεση χρόνου να έχουμε αλλά και να γλιτώσουμε από τα πολλά πλήθη.

Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ήταν underwhelming, ειδικά μετά τη χτεσινή πανδαισία της φύσης και των εναλλαγών της. Οι στάσεις για τα φυσικά αξιοθέατα ήταν καλά σηματοδοτημένες και μπορούσε κανείς να θαυμάσει από καταπράσινους γκρεμούς που υπερκαλύπτουν τη στενή κοιλάδα που διασχίζαμε μέχρι τις αντανακλάσεις των σχηματισμών σε πεντακάθαρα ποτάμια. Περπατήσαμε κι ένα όμορφο μονοπατάκι στο δάσος μόνοι μας, ενώ σε άλλα σημεία βρίσκαμε αρκετά τουριστικά λεωφορεία, κάποια γεμάτα με Κινέζους, άλλα με διάφορες εθνικότητες, ακούσαμε κι Ελληνικά σε κάποια φάση από δυο νεαρά παιδιά. Υποθέσαμε πως οι περισσότεροι ερχόντουσαν από το Queenstown.

Όσο πλησιάζαμε το Milford Sound ομόρφαιναν τα τοπία και η οδήγηση ήταν ευχαρίστηση, αλλά άρχισε να βρέχει και μας τελείωνε και η βενζίνη πάλι, οπότε ψάχνοντας καταλήξαμε σε μια εντελώς απομονωμένη κοινότητα μάλλον ξεχασμένων χίπηδων, με περίεργες πινακίδες του στιλ "stupid people not welcome here", όπου μια γιαγιά μας έβαλε όση βενζίνη χρειαζόμασταν από μια αρχαία αντλία του 1930 προς... 4 δολάρια το λίτρο. Συνεχίσαμε να περνάμε από ωραία ποτάμια και μερικούς καταρράκτες, διασχίσαμε ένα τούνελ με χρονόμετρο και ο καιρός φαινόταν να ανοίγει... μέχρι που άρχισε να ξαναβρέχει δυνατά.

Φτάσαμε αρκετά πριν την ώρα μας στο Milford Sound, οπότε κάτσαμε σε ένα τουριστικό καφέ για εξαιρετικές φακές. Τηλέφωνο και ίντερνετ πάντως δεν υπήρχε πουθενά, το οποίο μάλλον ήταν καλό. Περπατήσαμε μερικά όμορφα μονοπάτια μέχρι τον απόπλου του πλοίου μας και κατά την επιβίβαση διαπιστώσαμε πως δεν είχε τόσο κόσμο όσο φοβόμουν, δε θα χρειαζόταν να σπρώξουμε κανέναν για να βγάζουμε φωτογραφίες από το κατάστρωμα. Το πλοίο ήταν σχετικά μικρό, με έναν κλειστό χώρο κάτω από το κατάστρωμα, ο οποίος είχε εξαιρετικά λευκώματα, ορισμένα από αυτά με πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ανακάλυψη της Νέας Ζηλανδίας και τη μεταγενέστερη άφιξη των Ευρωπαίων, καθώς και για την ιστορία της περιοχής και την παρουσία των Μαορί.

Η κρουαζιέρα ξεκίνησε πλησιάζοντας κάποιους καταρράκτες σε καταπράσινη πλαγιά, ενώ εντυπωσιάστηκα από το πόσο κοντά στις πλαγιές μας έφερε ο καπετάνιος. Τόσο που μπορούσαμε να αγγίξουμε τα φύλλα των δέντρων! Στο πλοίο βρίσκονταν και δυο nature guides που έδιναν επεξηγήσεις μέσω μεγαφώνων και το ζούσαν πραγματικά οι άνθρωποι. Εν τέλει βγήκε και λίγο ο ήλιος και απολαύσαμε το τοπίο καλύτερα. Νόμιζα ότι η έξοδος από το φιορδ θα ήταν το μικρότερο σκέλος της διαδρομής, αλλά αποδείχθηκε πως έκανα λάθος. Πλησιάσαμε νέους καταρράκτες, αυτή τη φορά φοβερά ορμητικούς, ο καπετάνιος έφτασε τόσο κοντά που αν ήσουν στην άκρη της πλώρης γινόσουν μούσκεμα, αλλά ένιωθες και τη δύναμη του νερού πάνω σου, το οποίο ήταν ωραία εμπειρία. Με το που βγήκαμε από το φιορδ πάντως άρχισε να κουνάει πολύ περισσότερο και για μένα τα τοπία ήταν λίγο επαναληπτικά, χώρια ότι άρχισε να βρέχει και πάλι.

Πήγαμε στον εσωτερικό χώρο για λίγο, όπου προσφερόταν δωρεάν τσαγάκι και καφές και ξαναβγήκαμε κατά την επιστροφή στο φιορδ, που είχε παύσει πια η βροχή. Τι συμπέρασμα έβγαλα από το Milford Sound; Σε καμία περίπτωση δεν ήταν το highlight του ταξιδιού και οι Νεοζηλανδοί έχουν καταφέρει και πάλι με έξυπνο μάρκετινγκ να προσελκύσουν πολύ τουρισμό, αλλά άσχημο δεν το λες. Ωχριά πάντως σε σχέση με τις χθεσινές διαδρομές, που ήταν το αλατοπίπερο του ταξιδιού.

Βάλαμε βενζίνη και κατευθυνθήκαμε στο Fjordland National Park Lodge, που ήταν και το μόνο κατάλυμα που βρίσκαμε εκεί κοντά. Έκανε πολύ κρύο κι έβρεχε καταρρακτωδώς, αλλά το μοτέλ ήταν ωραίο και για άλλη μια μορά φάγαμε πάρα πολύ καλά. Η αναμφισβήτητη έκπληξη στη Νέα Ζηλανδία ήταν το φαγητό, δεν της το είχα για γαστρονομικό προορισμό, μπράβο τους. Πάλι καλά γιατί το Βανουάτου σε αυτόν τον τομέα δεν το λες και κορυφή...

 

[Yorgos]

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η μέρα σήμερα προέβλεπε ότι θα αφήναμε το αυτοκίνητο και θα παίρναμε λεωφορείο το απόγευμα για το Dunedin, όπου θα περνούσαμε μόλις ένα βράδυ, πριν πάρουμε την πτήση μας για το πολυπόθητο Βανουάτου. Αποφασίσαμε το πρωί να κάνουμε έξτρα δρόμο ώστε να περάσουμε από το Wanaka Tree, ένα landmark που είχε σταμπάρει ο Κώστας και αρχικά είχα αφήσει εκτός προγραμματισμού διότι δε μου γέμιζε το μάτι και αντιπαθώ τα landmarks, χώρια ότι το συγκεκριμένο έγινε viral μέσω instagram τα τελευταία χρόνια και δε μου φαινόταν για κάτι παραπάνω από ένα δέντρο μέσα στη θάλασσα. Αυτά είναι τα καλά όταν ταξιδεύεις με κάτι τύπους ακούραστους σαν τον Κώστα, ποτέ δε λένε όχι σε ένα εξτραδάκι, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή, στα επιβάλλουν κιόλας.

Κάναμε στάση σε ένα απλό καφέ... τι όμορφα, πόσα απλά και χαριτωμένα είναι όλα σε αυτή τη χώρα! Βρίσκεις μικρά μέρη με στιλ ακόμη και στην πιο απρόσμενη γωνία. Καταπληκτική ήταν και η διαδρομή, χωρίς τουριστικά λεωφορεία αυτή τη φορά, περάσαμε από κωμοπόλεις με σπιτάκια που δεν είχαν ούτε ένα κάγκελο και πολλές ανοιχτές πόρτες, αφού το επέτρεπε και ο καιρός και η πασιφανής έλλειψη εγκληματικότητας. Οι δε Νεοζηλανδοί με τους οποίους συναναστραφήκαμε μου φάνηκαν ευγενείς, καλόκαρδοι, απλοί κι όχι τόσο... υπερβολικά cool όπως οι Αυστραλοί, αλλά ταυτόχρονα ευρηματικοί και πολύ αποτελεσματικοί.

Η Wanaka ως πόλη μου φάνηκε όμορφη, το δέντρο όμως μου φάνηκε αδιάφορο, ειδικά δίπλα στο όμορφο πάρκο στο οποίο βρισκόταν και το οποίο , φθινόπωρο γαρ, είχε πλέον αρχίσει να κιτρινίζει φυσικά και όμορφα. Ο Κώστας από την άλλη εντυπωσιάστηκε με το δέντρο, σχεδόν τόσο όσο και οι Κινέζοι που δε σταματούσαν να το παίρνουν φωτογραφίες. Για μένα ήταν ένα δέντρο μέσα στη θάλασσα, σαν αυτά που βλέπει κανείς σε διάφορα μέρη του κόσμου, από την Κούβα μέχρι την Παταγονία, με τη διαφορά ότι εκείνα δεν έγιναν... instagram stars.

Κάναμε και μια σύντομη στάση σε ένα φράκτη που είχε διακοσμηθεί με εκατοντάδες σουτιέν. Η αρχική μου απορία ικανοποιήθηκε όταν έμαθα ότι πρόκειται για κάποιο είδος μνημείου στον αγώνα κατά του καρκίνου του μαστού.

Είχαμε πει να δούμε λίγο και το Queenstown, αλλά φάγαμε μια ώρα σε shopping spree σε ένα εμπορικό κέντρο με τόσο χαμηλές τιμές που... μέχρι κι εγώ ψώνισα! Ναι το ξέρω, προδοσία, ντροπή και όνιδος μαζί, αλλά ένα πράγμα ψωνίζω κι εγώ στη ζωή μου, βερμούδες και παντελόνια με τσέπες με φερμουάρ για το διαβατήριό μου και τα είχαν σε τιμές πρόκληση, παρότι μιλάμε για γνωστές μάρκες. Ας το ξαναγράψω για να το πιστέψω: ψώνισα κι εγώ. Εγώ. Ψώνισα. Ναι.

Τελικώς μια χαρά προλάβαμε να κάνουμε τη στάση μας και στο Queenstown, πολύ όμορφη πόλη! Οι Γερμανοί στο Τόνγκα μου είχαν πει πως πρόκειται για μια κωμόπολη που "το μόνο που έχει είναι πρακτορεία". Εμείς αυτό που είδαμε ήταν μια κωμόπολη ναι μεν με κάποιους τουρίστες, αλλά ταυτόχρονα ζωντανή, σε τρομερή τοποθεσία και με πολύ καλό φαγητό.

Η παράδοση του αυτοκινήτου ήταν όπως όλα στη Νέα Ζηλανδία: πιο εύκολη από το αναμενόμενο, χάρη στο χαμόγελο και την αποτελεσματικότητα των kiwis, που μας πήγαν και δωρεάν μέχρι τη στάση του λεωφορείου απ' όπου θα φεύγαμε για το Dunedin. Το λεωφορείο ήρθε με μια μικρή καθυστέρηση, αλλά στην τετράωρη διαδρομή δε δούλευε το ίντερνετ και δεν ήταν και πολύ άνετο, αλλά κάτι έπρεπε να μην είναι και τέλειο σε αυτή τη χώρα. To εισιτήριο του λεωφορείου μου είχε κοστίσει μόλις 1 δολάριο επειδή το είχα κλείσει νωρίς, αλλά για την ίδια διαδρομή ο Κώστας χρεώθηκε 27 δολάρια, αφού το αγόρασε αρκετό καιρό μετά.

Ήταν Σάββατο βράδυ, φτάσαμε στο Dunedin αργά και πρακτικά το μόνο που ήξερα για την πόλη πριν φτάσουμε ήταν πως έχει πολλούς φοιτητές και μπόλικη νυχτερινή ζωή, άλλωστε εκεί είχε σπουδάσει και η Μαλαισιανή πρώην μου. Ε, με το που μπήκαμε στην πόλη πέσαμε πάνω σε μεθυσμένους φοιτητές, έκανε και τσουχτερό κρύο, αλλά τέλος πάντων το βρήκαμε με τα πολλά το hostel μας. Το ότι δε θα είχαμε μπάνιο το ξέραμε, το ότι το δωμάτιο θα είναι κυριολεκτικά τέσσερις τοίχοι και δύο κρεβάτια όχι, αλλά για τις λίγες ώρες που θα μέναμε στην πόλη μας έκανε. Ένιωθα πολύ κουρασμένος, αλλά ο Κώστας επέμενε να βγούμε κι εγώ ήμουν σε φάση "τραβάτε με κι ας κλαίω", οπότε περπατήσαμε αρκετά στο ψοφόκρυο βλέποντας ορισμένους πολύ εντυπωσιακούς ναούς, συμπεριλαμβανομένου ενός που θύμιζε Χάρι Πότερ, κάποια ωραία κτίρια και γενικώς μας φάνηκε όμορφη για περπάτημα. Γυρίσαμε τόσο κουρασμένοι που ούτε ντους δε θέλαμε να κάνουμε, αλλά εν τέλει κοιμήθηκα ελάχιστα λόγω κάτι κουνουπιών που με τσάκισαν και μου προκάλεσαν κάτι απίθανα σπυράκια.

Δεν έπαιζε και πολύ ρόλο. Λίγες ώρες αργότερα θα περνούσαν να μας πάρουν με ένα shuttle που μας κανόνισε το hostel για το αεροδρόμιο σε σούπερ τιμή (18$ αντί για...77$ που κόστιζε το uber) ώστε να πάμε στο αεροδρόμιο... Είχε έρθει η ώρα για να πάμε στο Βανουάτου!Οι του shuttle και στην ώρα τους ήρθαν και τηλέφωνο μας πήραν στο νεοζηλανδέζικο νούμερό μας, αλλά με το που μπήκαμε η κυρία μας είπε πως "η πτήση σας φαίνεται πως έχει καθυστέρηση", το οποίο δεν ακουγόταν καθόλου καλό: είχαμε μόλις μιάμιση ώρα relay στο αεροδρόμιο του Brisbane της Αυστραλίας και η όποια καθυστέρηση θα σήμαινε πως χάναμε την ανταπόκριση.

Φτάσαμε στο άδειο αεροδρόμιο, όπου δεν υπήρχε κανείς για να μας ενημερώσει, αλλά διαπίστωσα πως η Virgin μας έστειλε μέιλ, όπου μας πρότεινε να... μείνουμε ένα βράδυ στο Brisbane! Να που τελικά θα μέναμε και στην Αυστραλία, για την οποία είχα επιμείνει να βγάλουμε μια βίζα, μιας που ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Πέρασα περίπου ένα δίωρο αγωνιώντας να επικοινωνήσω με την αεροπορική και την ασφαλιστική, την ίδια ώρα που ο Κώστας ατάραχος ξάπλωνε στα καθίσματα του αεροδρομίου και με ρώτησε: "tim tam έχουμε;". Τελικά είχε, σε αυτόν τον απίθανο σάκο του σπορτ Μπίλυ που κουβαλάει και που περιέχει ατελείωτες ποσότητες σοκολάτας.

Τελικώς αποδείχθηκε πως η πτήση θα είχε κι άλλη καθυστέρηση, πέρασα μερικά λεπτά επικοινωνώντας με την airhelp για να διαπιστώσω πως δεν έχουμε καμία κάλυψη εφόσον βρισκόμαστε εκτός Ευρώπης και oι όροι της Virgin ήταν σαφείς. Ωραία λοιπόν, αφού δεν μπορούσαμε να το αποτρέψουμε, θα περνούσαμε μια ολόκληρη μέρα στο Brisbane, μια πόλη για την οποία δεν ήξερα τίποτε. Αφήσαμε πίσω τη Νέα Ζηλανδία και πετούσαμε προς Αυστραλία, σε μια ανέλπιστη τροπή του ταξιδιού.

Επειδή με τη Νέα Ζηλανδία δεν τελειώσαμε, θα την επισκεπτόμασταν και με την επιστροφή μας από το Βανουάτου, δεν παραθέτω εδώ τη βαθμολογία της, αλλά θα γίνει κι αυτό στην ώρα του. Προς το παρόν... πάμε Αυστραλία.

 

[Yorgos]

Άψογοι οι δρόμοι στη χώρα.

Φανταστικά τα φθινοπωρινά χρώματα.

Το ίδιο ακριβώς θεώρησαν και δύο Ασιάτες που έψαξαν κι έβαλαν κίτρινα ρούχα για να βγάλουν τη σχετική φωτογραφία, ασορτί με τα δέντρα.

Μην τα ξαναλέμε για τα χρώματα.

Είχε και ποτάμια το πρόγραμμα.

Ω τι χρώματα μπαμπά.

Ατελείωτο πράσινο...

Θύμιζε και λίγο το Shire...

Πολύ μας άρεσε ο νότος, απ' όλα είχε.

Ασιάτες τρέχουν να φωτογραφίσουν το ουράνιο τόξο.

Το οποίο χωρίς τους Ασιάτες μέσα φαινόταν καλύτερο.

Ατέλειωτο πράσινο και γαλάζιο, αυτό είναι η Νέα Ζηλανδία.

Ανεξάντλητη η χώρα και τόσο αραιοκατοικημένη.

Είσοδος για το νοτιότερο σημείο, νύχτωνε.

Οπότε αρχίσαμε να τρέχουμε στα σκοτάδια.

Εν τέλει φτάσαμε μέχρι το φάρο.

Οδηγώντας στο δρόμο με τις λεύκες.

Ε τις δικαιούμασταν τις φαγητάρες.

 

[Yorgos]

Δεν ήταν άσχημο το Invercargill το βράδυ, παρά το ψοφόκρυο.

Δυο προβατάκια κοιμούνται στο μπαλκόνι μας.

Αυτό ήταν το ξενοδοχείο μας στα εγκαίνιά του, πριν από 110 χρόνια.

Σπέσιαλ κοπή για να περάσει το καλώδιο!

Απόλαυση οι διαδρομές.

Σε κάποια σημεία είχεκαι λεωφορεία με Κινέζους που σταματούσαν ομαδικώς, αλλά γενικά η Κινεζοτρομολαγνεία νομίζω είναι υπερβολική.

Πολύ όμορφα δάση για περπάτημα.

Εντάξει και για οδήγηση καλά ήταν.

Στη χίπικη κοινότητα.

Η κυριούλα και η αντλία της με τη μανιβέλα. 4$ το λίτρο παρακαλώ!

Ξαναλέω, οι φωτογραφίες μου την αδικούν τη φύση.

Να και το Milford Sound.

Τα possum τα μισούν οι Νεοζηλανδοί, όλο σε άθλιες φωτογραφίες τα βάζουν.

Ξεκίνησε η κρουαζιέρα, με καταρράκτες.

Ωραία τοπία, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Μου θύμισε λίγο τα 7 φαράγγια στην Κίνα, όπου καλά ήταν αλλά βαρέθηκα στο μισάωρο.

Όμορφη κωμόπολη η Wanaka κι από ψηλά.

Ορίστε τα δέντρα κιτρινισμένα και εκείνο το δέντρο στο νερό. Εσείς δηλαδή ποιο θεωρείτε πιο εντυπωσιακό;

Ένα δέντρο. Στο νερό. Ε και; Χαμός στην παραλία από Ασιάτες που προσπαθούσαν να βγουν φωτογραφία με αυτό στο βάθος.

Τα μονοπάτια ήταν πολύ πιο εντυπωσιακά για μένα.

Πολλά σουτιέν.

Μα πάρα πολλά.

Μας άρεσε το Queenstown.

Είχε και γκραφίτι και ωραίες φάτσες.

Και παραλιακή.

Ο Κρεκούζας βρήκε παγωτό. Δεν τη γλιτώνουμε.

Ορισμένες γωνιές του Dunedin το βράδυ ήταν πολύ όμορφες.

Διαφήμιση στην πόρτα της τουαλέτας, την ώρα που ανταποκρίνεσαι καθιστός στα καλέσματα της φύσης, αυτό βλέπεις φάτσα-κάρτα.

Εγώ έτρεχα να βρω τι θα κάνουμε με τη χαμένη πτήση κι ο Κρεκούζας πανηγύριζε που βρήκε tim tam...

 

[dimaq]

Γιωργο τελικα δεν ξερω αν τα highlight του ταξιδιου που περιγραφεις ειναι τα πολυ ομορφα τοπια ομολογουμενως ή τα οσα μας εξιστορεις για τον Κρεκουζα!!!