Κατάρ Μπαχρέιν Χώρες των δύο ημερών (Μπαχρέιν- Κατάρ)

[kalspiros]

Manama: βρες την λάμψη

Καινούριο κεφάλαιο, να μην μιλήσουμε λίγο και για το φλέγον (κυριολεκτικά και σημασιολογικά) θέμα της θερμοκρασίας? Πως έμπλεξε ένας πολέμιος της ζέστης να κόβει μεταπτυχιακά για το κάθε είδος ζέστη ανά τον κόσμο είναι ανιχνεύσιμο. Το ποιον πρέπει να καταραστώ δεν έχω βρει ακόμα αλλά το δουλεύω. Όπως σημειώσανε (παραληρούσανε στην ουσία) αγαπητές συμφορουμίτισσες, η ζέστη θα είναι αφόρητη. Οκτώβρης μήνας και η ζέστη ΔΕΝ είναι αφόρητη. Μετά τα πρώτα μέτρα όμως (από τα περίπου 6.000 συνολικά τούτης της νύχτας), ζωηρές και χαρούμενες σταγόνες ιδρώτα κατρακυλούν από όλο μου το σώμα. Και αυτή είναι η μόνη ένδειξη γιατί κατά τ’ άλλα δεν νοιώθεις δυσφορία τούτη την βραδιά. Κι όμως είμαι έρμαιο του ιδρώτα μου που με κάνει να μοιάζω με μουσκεμένη γάτα. Σε τούτες τις χώρες λοιπόν, οφείλουμε με τα ρούχα μας να περιορίζουμε τις τριβές. Ή φοράμε κελεμπίες (jamais) ή περπατάμε σαν το ξύλινο στρατιωτάκι ή αρπάζουμε δυο τρία συγκάματα. Επιλέγω το 2 και συνεχίζω.

Κατεύθυνση προς την θάλασσα, προς το Financial Harbor.

Τρεις άκρως εντυπωσιακοί ουρανοξύστες δεσπόζουν το βλέμμα. Αρχιτεκτονική ευφυΐα. Λυτές αλλά πρωτότυπες γραμμές φωτισμένες από συστοιχίες led που αλλάζουν μόνιμα χρώματα. Λίγο πιο πίσω τρεις ακόμα πύργοι κατασκευάζονται. Πλησιάζω όμως για να ανακαλύψω το πραγματικό πνεύμα τούτης της ευμάρειας. Αν και υπάρχουν τελειωμένα κτίρια, η γύρω περιοχή είναι άσχημη, με λόφους άμμου, σκοτεινούς βρώμικους δρόμους με μίζερα παρτέρια. Μάλλον αυτή είναι και λειτουργία του Κόλπου. Larger than life κτίρια εκθαμβωτικά στον στενό χώρο του κτιρίου. Τα κοινωφελή έργα είναι ελάσσονος σημασίας. Αυτό που παίζει ρόλο είναι το θαύμα των κτιρίων, η πολυτέλεια, η επιφάνεια. Ό,τι βρίσκεται έξω από εδώ ανήκει σε όλους και εκείνοι οι «όλοι» δεν αξίζουν μία. Παρά μόνο τα κτίρια, ταμπουρωμένα πίσω από την εστέτ εικόνα. Τούτο είναι πιο έντονα αποτυπωμένο στην περιοχή απέναντι από το ιδιαίτερο World Trade Center (WTC) του Μπαχρέιν.

Περπατάς σε πεπαλαιωμένα, παραμελημένα πάρκα όπου πολλά τμήματά τους έχουν σκεπαστεί με την άμμο της ερήμου και απέναντί σου έχει το WTC, ένα ζεύγος ουρανοξυστών που ενώνονται μεταξύ τους με τρεις ανεμογεννήτριες, λαμπερό και φαντασμαγορικό.

Η Government avenue είναι παράλληλος της παραλιακής King Faisal. Την διαλέγω για την επιστροφή στο Friday Mosque αλλά και την προσέγγιση στο αληθινό κέντρο της πόλης, το Bab Al Bahrain.

Η ώρα είναι 21:30 και οι οικοδομές δουλεύουν ακόμα (τι αντοχές έχουν τούτοι οι άνθρωποι να χτίζουν σπίτια τον Ιούλιο με τα πενηντάρια που χτυπάει ο υδράργυρος?).

Σε όλη την διαδρομή, οι πεζοί είναι ελάχιστοι όπως και οι κελεμπίες. Τα αυτοκίνητα είναι μπόλικα τα οποία, κόντρα στο τι περίμενα, δεν είναι όλα τους υπερπολυτελή μεγαθήρια. Έξω από το Bab Al Bahrain βρίσκεται ένα σιντριβάνι. Γύρω του κάθονται παρέες ντόπιων και Ινδών. Το Bab Al είναι ένα λευκό κτίριο σε τοπική αρχιτεκτονική. Μπαίνω από την κεντρική πύλη, ο κεντρικός διάδρομος είναι καλυμμένος με πανιά για να δημιουργεί σκιά αλλά στην ουσία ο χώρος είναι ανοιχτός από παντού.

Αν δεν ερχόντουσαν δροσερές ριπές από κλιματιστικά από άγνωστες κατευθύνσεις, η κατάσταση εδώ πέρα θα ήταν αφόρητη και ειδικά τις ημέρες. Τα μαγαζιά είναι όλα ίδια και όμορφα. Μια πρωινή επίσκεψη πιστεύω θα αξίζει. Κοιτάω πίσω μου όπου οι ουρανοξύστες φωτοβολούν και μετά μπροστά μου. Το θέαμα παραπέμπει άμεσα στην Ευριπίδους. Μπρος κούκλα, πίσω πανούκλα.


ΠΡΟΣΕΧΩΣ: "Manama: βρες την πραγματικότητα"

 

[kalspiros]

Στου Μπαχρέιν τα ξενοδοχεία κυκλοφορούν συνέχεια ξανθιές δίμετρες ανατολικού τύπου τροτέζες.....το βρήκα Σπύρο μου?

Αυτά τα λέμε από κοντά. μην φάω ban ακόμα δεν ήρθα...

οσο για το ότι δεν άκουσες τίποτα, έχει την εξήγησή του.... αλλά δεν μπορώ όπως καταλαβαίνεις να την γράψω!!!
Πονηρούλη θείο Σπύρο....

βλέπε απάντηση 1.

τελικά όλοι με το σύνθημα "δώσε τσόντα στο λαό"...
ντροπή σας!!!
Υ.Γ.: για λέγε λέγε...
με όλες τις λεπτομέρειες παρακαλώ!

βλέπε απάντηση 1.

 

[KIKI]

Σπυρο ωραια οπως παντα η αφηγηση σου και οι πληροφοριες σου...
το περδικακι τι ειναι ;
Τι γινεται στη qatar και βασανιζουν το προσωπικο ;

 

[GTS]

Έτσι ακριβώς είναι το Μπαχρέιν Σπύρο, μερικοί εντυπωσιακοί ουρανοξύστες και τα υπόλοιπα πανούκλα. Χάλια δρόμοι, μιζέρια, χάλια κτίρια, σκόνη, μαραμένο πράσινο.....το Ντουμπάι είναι υπερπαραγωγή μπρος σε δαύτους!

 

[Aria_C]

ΚΙΚΙ
για τιν qatar δεν γνωρίζω, αλλά το περδικάκι, σύμφωνα με τον κύριο Νικόλαο Μήκο, Επιμελητή Β΄ του Αλλεργιολογικού Τμήματος του Νοσοκομείου «Λαϊκό», είναι ένα - σχεδόν – …άσχημο φυτό. Φυτρώνει παντού, ακόμη και μέσα στο κέντρο των πόλεων, και μοιάζει αρκετά με τον άγριο βασιλικό.είναι πολύ διαδεδομένο φυτό κυρίως στις παράλιες περιοχές και τα νησιά. Αναπτύσσεται σε σκιερά και υγρά μέρη, συνήθως κάτω από οπωρώνες διαφόρων δένδρων που δέχονται συχνά ποτίσματα.
Είναι γνωστό ζιζάνιο, το οποίο εδώ και 2000 χρόνια είναι γνωστό για τη διουρητική του δράση, έχει χρησιμοποιηθεί και ως αντιβηχικό και ως επουλωτικό τραυμάτων και εγκαυμάτων. Θεωρείται υποστηρικτικό και ενισχυτικό της λειτουργίας των νεφρών. Διαθέτει το φυτό μαζί με το άνθος του χολαγωγικές, καταπραϋντικές, διουρητικές, υπακτικές ιδιότητες. Το χρησιμοποιούν στις ουρολιθιάσεις, την κυστίτιδα και νεφρίτιδα

 

[kalspiros]

Μανάμα : βρες την πραγματικότητα

Η πανούκλα όμως ήταν και εκείνη που αξίζει την περισσότερη προσοχή και είναι εκείνη στην οποία θα φάω και τον περισσότερό μου χρόνο.

Το κέντρο της παλιάς Μανάμας είναι ένα μεγάλο souq. Μία πόλη που ξεκινάει από τους σκοτεινούς της δρόμους αλλά αναδύει όλη την ύπαρξή της. Θα μου πείτε τώρα: «Τι το όμορφο βρίσκεις στην Ευριπίδους με την οποία την συνέκρινες». Θα πω ότι αυτή η πόλη και αυτοί οι δρόμοι ανήκουν εξολοκλήρου σε αυτή την χώρα όταν η Ευριπίδους έχει χάσει το αυθεντικό, εγχώριο και παραδοσιακό της πνεύμα. Μέσα στα δαιδαλώδη στενά χάνεσαι κατευθείαν αν της δοθείς. Αν δεν την φοβηθείς (όπως με προέτρεψε η γνωριμία του αεροπλάνου) θα χαθείς και δε θα θες να βρεθείς. Στην μεγαλύτερη διαδρομή πρέπει να κοιτάς και ψηλά. Την μορφή των κτιρίων, το μηδέν, η κούραση και η εγκατάλειψη. Ξύλινες μισογκρεμισμένες σκάλες, πατζούρια κρεμάμενα, ζωή πουθενά, όλοι οι πάνω όροφοι, από το κατάστημα του δρόμου και πάνω δεν βρίσκονται ακριβώς εκεί. Έχουν πεθάνει. Και μέσα σε αυτά τα στενά κυκλοφορούν εδώ κι εκεί άνθρωποι. Αρχικά βλέπεις μες στο σκοτάδι αμυδρά το περίγραμμά τους ώσπου σε προσπεράσουν νωχελικά. Κάποια μόνο τμήματα δρόμων είναι φωτισμένα από τα μαγαζιά τους, μίνι μάρκετ, καταστήματα και τεϊοποτεία. Εκεί ξεχωρίζεις τους ανθρώπους οι οποίοι είναι κυρίως ινδοί και ντόπιοι. Σε όλη την διαδρομή σε αυτούς τους δρόμους υποχρεώνεσαι να συμμετάσχεις στην άτυπη μάχη των κλιματιστικών τα οποία στάζουν ακατάπαυστα και εσύ τα αποφεύγεις. Από παντού σταγόνες! Μπαίνω σε κατάστημα για ένα νερό. Η θερμοκρασία εντός είναι πολική. Αφόρητες εναλλαγές. Επίσης προς τα τελειώματα της βόλτας, αφήνω την ευρύτερη περιοχή του souq και περνάω από πιο οικιστικές περιοχές.

Η κατάσταση είναι λυπηρή και γίνεται ακόμα χειρότερη όταν ανάμεσα στα κακοσυντηρημένα και βρώμικα σπίτια ξεπροβάλλουν οι γυαλιστεροί ουρανοξύστες.

Το Μπαχρέιν τελειώνει εδώ. (Το ταξί για το αεροδρόμιο μου ξανά πήρε 7 BD!) Πάμε για λίγο στο Κατάρ τώρα (ίσα μια εισαγωγή)

Ντόχα: Μια λαμπερή κι ανάπηρη ψυχή

Πολλές φορές το έχω ακούσει και το έχω συζητήσει. Μπαχρέιν, Κατάρ, Ντουμπάι, Εμιράτα. Όλα μεγαλεπήβολα, λαμπερά, κάλπικα και άψυχα. Και συμφωνούσα καθώς μια τέτοια ανάπτυξη από κτίριο σε κτίριο και από ουρανοξύστη στον άλλο δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τα Lower Manhattan, Shinjuku ή Canary Warf. Λείπει το ελεύθερο πνεύμα. Οι χώρες είναι βεβαρημένες με μια παράλογη θρησκεία, φύλακα και μπροστάρη σε σημαντικές εκφάνσεις της ζωής. Άρα όλα αυτά τα κατασκευάσματα μένουν ως άδεια κουφάρια (άλλωστε πλείστα είναι ξενοίκιαστα) να αντικρίζουν την θάλασσα και όχι σαν ζωντανά μέρη της πόλης.
Αυτή την εποχή διαβάζω ιστορία των ουρανοξυστών στην ΝΥ και αντικρίζω τα –πραγματικά- κοσμήματα του Κατάρ. Καταλαβαίνουμε ότι σε 50 χρόνια τούτη η πόλη θα έχει γιγαντωθεί. Θα μιλάμε άραγε με τους ίδιους διθυράμβους για το πρώτο κτίριο που ανεγέρθηκε εδώ; Τον στριφτό (αλλά Ginger & Fred της Πράγας) ουρανοξύστη;

Τον άλλο που μοιάζει με τυλιγμένο πάπυρο και φωτοβολεί ολόκληρο το βράδυ;

Το όρθιο υπόθετο;

Τον άλλον με την κοφτή οροφή ή την πυραμίδα ή μήπως το σύμπλεγμα μεταξύ τους;

Το θέαμα, μη γελιόμαστε, είναι άκρως εντυπωσιακό και το βράδυ και την ημέρα.
Στην ΝΥ του 1910 ίσως όλοι να μιλάγαμε για μεγαλομανία με εκείνες τις κατασκευές. Τα ίδια λέμε και τώρα για την μη χρηστικότητα όλων αυτών εδώ. Μόνο η εικόνα και η επιφάνεια. Ελπίζω τα πράγματα να αλλάξουν για αυτές τις χώρες εδώ κάτω και να χαίρομαι που τις είδα στα σπάργανά τους.

 

[pattyyy]

Εξαιρετική η περιγραφή σου Σπύρο! Μπράβο!

 

[kalspiros]

Για αρχή, το καράβι.

Το μόνο που θυμάμαι από το αεροδρόμιο του Κατάρ ήταν η απορία για τον λόγο κατασκευής του καινούριου καθώς τούτο εδώ είναι αξιοπρεπέστατο. Ας είναι, έξω με περιμένει ο Ahmed ο οποίος θα με πάει στο καράβι, ο χώρος παραμονής μου για τις προσεχείς 5 ημέρες. Φτάνουμε στην αρχή του νούμερο 1 αξιοθέατου της Ντόχα, την Al Corniche,

ο δρόμος δηλαδή του παραλιακού μετώπου. Από εκεί παίρνουμε την λάντζα. Το καράβι πηγαινοερχόταν κοντά στα παράλια άρα θέα προς την πόλη υπήρχε μόνο όταν το επέτρεπε η άθλια ατμόσφαιρα της ερήμου. Στην ουσία το μόνο που σου μένει εκτός από την πνιχτή ζέστη ήταν η αίσθηση ότι ο ήλιος βρίσκεται παντού. Με τούτη την ατμόσφαιρα, όλα φαντάζουν άσπρα και λουσμένα με ένα εκτυφλωτικό φως. Βρίσκεσαι μόνιμα μέσα σε μια φωτογραφία καμένη από την πολύ έκθεση. Τις επόμενες 3 ημέρες, μόνο αυτό. Την τέταρτη μέρα απομακρυνόμαστε από την παλιά πόλη, την περιοχή του souq, του μνημείου του μαργαριταριού, του ισλαμικού μουσείου και του λιμανιού και πλησιάζουμε την Al Corniche για την οποία όλοι μιλάνε και είναι περήφανοι στο Κατάρ. Την περιοχή των ουρανοξυστών. Κάθε βράδυ τους χάζευα από το κατάστρωμα, τούτη την φορά όμως ήταν δίπλα μας. Όλη η ζωή στον δρόμο καταγραφόταν ξεκάθαρα από αυτή την απόσταση και ακόμα και ο πιτσιρικάς ευρυγώνιός μου κωλυόταν στο να συμπεριλάβει ολόκληρα κτίρια. Όπως ανέφερα και παραπάνω, η θέα είναι εκπληκτική, τα κτίρια πανέμορφα, οι συστοιχίες led πολλές φορές πέρα από τα όρια του κιτς αλλά και πάλι eye-popping. Δυο Έλληνες και ένας Ιταλός στην πλώρη του καραβιού δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας από τα παιχνιδίσματα και τις εκπλήξεις που επιφύλασσαν οι φωτισμοί των κτιρίων.

Φτάνουμε στην τελευταία μέρα. Κατεβαίνω στο κατάστρωμα και εντελώς τυχαίως παίρνει το μάτι μου τον Ahmed που ετοιμαζόταν για ψώνια στην πόλη. Αύριο πρωί φεύγω άρα δεν παραλείπω να αδράξω την ευκαιρία για να βγω μαζί του. Κατά την πορεία με την λάντζα με ενημερώνει ότι πρέπει να πάμε στο παλιό κέντρο, στην κεντρική λαχαναγορά και στο καινούριο κέντρο….. όπως καταλαβαίνετε μετά βίας κατάφερα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό καθώς εγώ: «έρχομαι μαζί σας για να σας βοηθήσω και να αντιληφθώ επαρκώς τον τρόπο λειτουργίας του καραβιού» Τρελά φούμαρα δηλαδή!

Προσγιάλωση στο μνημείο του μαργαριταριού

και από εκεί ατέρμονοι κύκλοι γύρω από το souq αλλά δυστυχώς καμία εν τω έσω επισκόπηση. Κρίμα. Το Waqif souq πρέπει να είναι θαυμάσιο. Παραδοσιακά κτίρια το ζώνουν, με εμφανή κορμούς δέντρων για δοκάρια στις πλάκες και με όμορφα μπαλκόνια ενώ ακόμα και τα κλιματιστικά βρίσκονται κρυμμένα σε καλαίσθητα καλύμματα. Τα στενά που οδηγούν εντός δεν πρέπει να έχουν αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια. Μην παραλείψετε λοιπόν να το επισκεφτείτε. Στην συνέχεια κατευθυνόμαστε προς λαχαναγορά (μια ιδιαίτερη εμπειρία!) και κατόπιν, βόλτα στο νέο κέντρο.. Προσεχώς ντε!

 

[ΕΡΣΗ]

Χμμμ... λοιπον, αν καταλαβα καλα, αν ποτε μου βγει καμια διανυκτερευση στη Ντοχα λογω Qatar Air να μην την απορριψω ως δυνατοτητα;

 

[kalspiros]

Ή μπορείς να κάνεις και το άλλο: πηγαίνοντας στο Qatar να έχεις κλείσει στο αεροπλάνο θέση 3 με 7F ή 15 με 28F ενώ φεύγοντας για την ανταπόκρισή σου, προτείνω 3 με 7Α ή 15 με 28Α. Μια από τις δύο ας είναι νυχτερινή. Και το πρόσωπό σου κολλημένο στο παράθυρο έτσι??

(παραθέτω δείγμα)

ΥΓ Όλα καλά είναι Έρση μου, ό,τι βλέπουμε καλό είναι.. απλώς αν προσγειωθείς μεταξύ Μαΐου- Σεπτεμβρίου, μην κάνεις το σφάλμα να ξεμυτίσεις απ' το αεροδρόμιο

 

[kalspiros]

Με τα μάτια της Ντόχα

Αξίωμα: Η πόλη είναι άσχημη και άσημη. Κατ’ εξαίρεση θα βρείτε γωνιές, κτίρια και περιοχές με το τοπικό χρώμα. Λίγο πιο πίσω επικρατεί εκείνο που αποκαλώ «βρώμικο μπετό» που συνεπάγεται τοίχους βρώμικους όσο δεν παίρνει, σκουριασμένα σίδερα οπλισμού να χάσκουν από τα ετοιμόρροπα μπαλκόνια, μια σχεδόν λερωμένη/ σχεδόν καθαρή μπουγάδα να κρέμεται από σύρματα, καλώδια παροχικά και τηλεφωνικά σε ένα αδιανόητο κουβάρι έξω από το σπίτι, έλλειψη πόρτας εισόδου... Οι δρόμοι από κάτω θα ξανά επιμείνω ότι δεν παίζει τόση σημασία αν έχουν σκουπίδια ή σκουπιδάκια διότι πάντα φαίνονται βρώμικοι. Άπλυτοι. Όλα αυτά κοντά στο κέντρο της πόλης όπου (αλίμονο) έχεις κάποιες βλέψεις, κάποιες επιθυμίες στο τι θα δεις και τι θα καταγράψεις. Εδώ όμως το κάδρο παραμένει κούφιο και άδειο χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Μετά τα ατέρμονα πέρα- δώθε στους ίδιους δρόμους, αποφασίζετε ότι πλέον πρέπει να επισκεφτούμε την μεγάλη λαχαναγορά της πόλης η οποία βρίσκεται περίπου 8 χλμ. από το κέντρο. Για να δούμε λίγο και την υπόλοιπη πόλη

Η πόλη αποτελείτε από τέσσερεις (σχεδόν πέντε) περιφερειακούς δακτυλίους που ενώνονται με ακτινωτές λεωφόρους. Δεν πρόκειται για κλειστούς αυτοκινητοδρόμους αλλά φαρδιούς και άνετους δρόμους, όπου τα νεωτεριστικά και γυαλιστερά κτίρια κυριαρχούν εκατέρωθεν. Ψηλοί φοίνικες συμπληρώνουν μια πιο ευπρεπή προσέγγιση των πολεοδόμων. Άρα μιλάμε για διαφορετική εικόνα. Λίγο πιο πίσω όμως, πάντα παραμονεύει η αδυσώπητη έρημος. Για έναν άνθρωπο που θα μπορούσε άνετα να διαμείνει στο καταπράσινο Ελατοχώρι εν’ αντιθέσει με κάποια άλλα γούστα που δεν ενοχλούνται από την έρημο, τούτο το ξερό τοπίο είναι δυσβάσταχτο. Μετά από χαλαρή κίνηση φτάνουμε στην λαχαναγορά, ένας τετράγωνος χώρος ορισμένος από πλειάδα παραπηγμάτων μισοκαλυμμένος με λινάτσες και τσίγκους. Οι είσοδοι στον χώρο είναι τέσσερις, στα μέσα κάθε πλευράς. Εκεί καιροφυλαχτούν οι κουβαλητές.

Είμαι εγώ, ο Ahmed και άλλος ένας Έλληνας. Μπαίνουμε προσπαθώντας να ακολουθήσουμε την μόνιμη φούρια του ευέξαπτου Ahmed. Βουβά και υποχθόνια, ένα καροτσάκι οικοδομής αρχίζει να με ακολουθεί. Στέκεται δυο βήματα πίσω μου χωρίς να μιλάει ή να ρωτάει ή να δηλώνει το παρόν του. «Έι, εδώ είμαι. Για εσένα. Έχω τούτο το καρότσι για να βάλεις τα πράγματά σου μέσα. Θα είμαι ο κουβαλητής σου». Καθώς οι Άραβες είναι γνωστοί με τα παζάρια τους, δεν έδωσα ουδέν έναυσμα για συζήτηση ή έστω προσέγγιση. Απλώς αδιαφορούσα. Όταν όμως ο Ahmed άρχισε να του φορτώνει λαχανικά και εκείνος τον παρακολουθούσε με βαριεστημένο βλέμμα, αντιλήφθηκα ότι η όλη διαδικασία είναι φυσιολογική και δεν ελλόχευε επαιτείες. Από πολύ νωρίς άρχισα να βαριέμαι. Ο χρόνος που θα τρώγαμε εδώ θα ήταν αρκετός. Ο Ahmed κρατάει μαζί του ένα αρκετά μικρό μπλοκάκι για την δουλειά που το ήθελε. Κατέγραφε κάθε που ερχόταν στην αγορά, ποιο κατάστημα του έδωσε ποιο προϊόν και σε ποια τιμή. Μιλάμε για ολόκληρη βάση δεδομένων. Οι αψιμαχίες δίνανε και παίρνανε καθιστώντας ακόμα και ένα κιλό αγγουράκια ικανό να μας πηγαινοφέρνει μέσα στην αγορά σαν εκκρεμές. Κάπου μέσα σε τούτη την παλλόμενη κίνηση, περνάνε από τα μάτια μου 65άρης κουβαλητής με μακριά κατακόκκινα γένια, γυναίκα με βέλο χωρίς ούτε ένα άνοιγμα στα μάτια (δεν μπόρεσα να εντοπίσω ποιο ήταν το μπρος και πιο το πίσω καθώς το οπτικό «κάρφωμα» αντενδείκνυται), πλούσιους άραβες με κελεμπίες, 2-3 ξώφαλτσοι ξανθωποί τουρίστες και άλλες ενδιαφέρουσες φιγούρες. Παραμείναμε περίπου 3 ώρες εδώ. Εξουθενωμένος, διψασμένος και πεινασμένος (μισό αχλάδι, λίγο μήλο, κάτι ρώγες σταφύλι, λίγο ροδάκινο και μια φράουλα δεν ήταν αρκετά…) εναποθέτομαι στο πίσω κάθισμα μέχρι που ξανά βγήκα για να φορτώσουμε την λάντζα που θα επέστρεφε στο καράβι.

Εμείς παραμένουμε για τα είδη ψυγείου.

Κατεύθυνση επιτέλους προς το νέο κέντρο.

Φτάνουμε στην περιοχή των ουρανοξυστών με ένα κάπως κενό αίσθημα. Τι εννοώ: φαίνεται από μακριά το κέντρο, το καμαρώνω. Όταν φτάνω όμως ακριβώς από κάτω τους, τι να πω, αισθάνθηκα ότι δεν υπήρχε κάτι να με μαγνητίσει ουσιαστικά κοντά του. Καλύτερα φαίνονταν από μακριά και χώραγαν και στο κάδρο. Τώρα τι? Μεγάλοι δρόμοι, τα κτίρια, μπάζα και νταμάρια γύρω τους και πλήρη έλλειψη ανθρώπων. Όλα αυτά τα θηρία τα περίμενες να σφύζουν από ζωή. Όχι εδώ. Ψόφια πράγματα. Μπαίνουμε στο κεντρικό mall της πόλης, ψωνίζουμε και αποχωρούμε. Χαίρομαι που τα είδα από τόσο κοντά αλλά ουσιαστικά περισσότερα μου πρόσφερε η παρατήρηση από μακριά παρά αυτή η βόλτα. Επιστροφή στην ίδια αποβάθρα. Η λάντζα καθυστερεί. Από εδώ ξεκινάει μια πλειάδα από jet ski που συναγωνίζονται στην θάλασσα σε ταχύτητα. Φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με ένα από τα κατεξοχήν χόμπι των ντόπιων καθώς αρκετοί παρακολουθούν από την στεριά. Ήρθε η λάντζα, φεύγω.

Είναι Παρασκευή πρωί και ξυπνάω στις 05:30 για να αποχωρίσω. Ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει το σκαρφάλωμα. Με βγάζουν στην στεριά και από εκεί με παραλαμβάνει ο Ahmed. Φτάνω στο αεροδρόμιο, με στρατηγικές κινήσεις, καταχωρώ τις θέσεις που επιθυμούσα και αναμένω την απογείωση για τις τελευταίες ματιές σε τούτη την άνυδρη χώρα.

Προσγειώνομαι Μανάμα και απογειώνομαι ξανά. Ξανά, άλλη μια άνυδρη χώρα. Λοιπόν, δεν θα μπορούσα να μείνω ποτέ εδώ χάμω.

Το θέμα είναι ο καιρός, το κλίμα, το κίτρινο, το τίποτα της ερήμου, η μονοτονία, η νεκρή φύση (όσο φύση είναι οι σκορπιοί της ερήμου και τα πετροκάβουρα). Άλλοι θα συμπληρώσουν πως δεν θα άντεχαν την κατεύθυνση που έχουν πάρει αυτές οι χώρες. Το too large που προωθούν. Στο «άπω» θα συμφωνήσω. Στο «εγγύς» θα διαφωνήσω. Στο σύνολο της πόλης θα συμφωνήσω. Στην εστίαση στα εκπληκτικά αρχιτεκτονήματα θα διαφωνήσω. Ζυγίστε τις επιθυμίες σας, προσδιορίστε τις προσδοκίες σας. Όπως κι αν έχει, τιμήστε τούτες τις χώρες αλλά για δύο μέρες. Μόνο δύο μέρες τον χειμώνα. Τίποτα παραπάνω.

 

[kalspiros]

Μια photo, highlight